 |
Η 21η Ιούνη 2015, ήταν η δεύτερη φορά που γιορτάστηκε στην Κεφαλονιά η Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής! Το Αργοστόλι και το Ληξούρι ζωντάνεψαν από νότες που κάλυψαν ένα ευρύ φάσμα ειδών μουσικής: κλασική, παραδοσιακή,ROCK , jazz, funk, hip-hip, world κι όχι μόνο! Οι δρόμοι και οι πλατείες γέμισαν με κόσμο, τα πρόσωπα ήταν παντού χαμογελαστά και η ατμόσφαιρα ήταν ακριβώς έτσι όπως επιδιώκαμε να είναι: γιορτινή!Καταξιωμένοι καλλιτέχνες με μακρά πορεία στα πολιτιστικά δρώμενα της Κεφαλονιάς αλλά και εκτός αυτής, νεότεροι που δραστηριοποιούνται στον χώρο της μουσικής ως επαγγελματίες, ως ερασιτέχνες ή ως σπουδαστές, αλλά και νέα παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη μουσική, έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και μας ταξίδεψαν στα μονοπάτια των ήχων παίζοντας αφιλοκερδώς. Επιπλέον, παιδιά και ενήλικες που ξέρουν ότι η τέχνη είναι ενιαία και συνδύασαν χορό, ζωγραφική και μουσική, πλαισίωσαν υπέροχα τις εκδηλώσεις. Όλοι αυτοί είναι οι πρώτοι που νιώθουμε ότι θέλουμε να ευχαριστήσουμε από καρδιάς, καθώς χωρίς την αμέριστη βοήθεια τους τίποτα δεν θα ήταν εφικτό! Εκτός όμως από τους συμμετέχοντες, είχαμε τη συνδρομή πολλών άλλων ανθρώπων και φορέων που αγκάλιασαν με θετική διάθεση την πρωτοβουλία, τους οποίους επίσης ευχαριστούμε θερμά. Συγκεκριμένα θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους εξής:
Επειδή η μουσική πάνω απ’ όλα μας ενώνει, ελπίζουμε ότι η φετινή Γιορτή λειτούργησε σαν μια ευκαιρία για γνωριμία τόσο του κοινού με τους μουσικούς όσο και των ίδιων των μουσικών μεταξύ τους, αλλά κι ως αφετηρία για μελλοντικές συνεργασίες και κοινές δράσεις. Πιθανά λάθη και παραλείψεις σίγουρα μπορούν να αντιμετωπιστούν στο μέλλον καλύτερα με την δική σας ενεργητική συμμετοχή. Ελπίζουμε του χρόνου να είμαστε ακόμα περισσότεροι και οι εκδηλώσεις να απλωθούν και σε άλλες περιοχές της Κεφαλονιάς σε μια κοινή και συντονισμένη προσπάθεια για την ανάδειξη της τέχνης ως πηγής πολιτισμού αλλά και ψυχαγωγίας. Άλλωστε η Γιορτή της Μουσικής δεν εξαντλείται σε μια μέρα – είναι ένα περιπετειώδες ταξίδι στα φτερά της φαντασίας κι εμείς οι τυχεροί ταξιδιώτες! Ραντεβού τον Ιούνη του 2016 Πάντα ν’ ανταμώνουμε! Κοινωνικό Εργαστήρι Τραβέρσο Τμήμα Τεχνολογίας Ήχου και Μουσικών Οργάνων τουΤ .Ε.Ι. Ιονίων Νήσωνhttp://www.sppantelios.blogspot.gr/ |
Εν τω μεταξύ, από τα τέσσερά του χρόνια έχει αρχίσει μαθήματα πιάνου με δασκάλα την Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης, αρμενικής καταγωγής. Παράλληλα διδασκόταν βιολί και ακορντεόν.
Παγοπώλης και φορτοεκφορτωτής
Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της απελευθέρωσης, ο Μάνος Χατζιδάκις εργάζεται ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοοικονόμου, βοηθός νοσοκόμος στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο.
Συγχρόνως αρχίζει ανώτερα θεωρητικά μαθήματα μουσικής με τον Μενέλαο Παλλάντιο, σημαντική μορφή της ελληνικής εθνικής μουσικής σχολής, και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες ποτέ δεν ολοκλήρωσε.
Την εποχή εκείνη γνωρίζεται με καλλιτέχνες και διανοούμενους (Γκάτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Τσαρούχης, Σικελιανός) της γενιάς του μεσοπολέμου, οι οποίοι θα συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση των προσανατολισμών και της σκέψης του. Ο Νίκος Γκάτσος, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1943, θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του, ο μεγάλος δάσκαλος και ο ακριβός του φίλος.
Γνωριμία με τον Κουν
Η πρώτη του εμφάνιση στα μουσικά πράγματα της χώρας γίνεται το 1944 με τον «Τελευταίο Ασπροκόρακα» του Αλέξη Σολωμού στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Η γόνιμη συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα διαρκέσει 15 χρόνια, με μουσικές για παραστάσεις όπως: «Γυάλινος Κόσμος» (1946), «Αντιγόνη» (1947), «Ματωμένος Γάμος» (1948), «Λεωφορείον ο Πόθος» (1948), «Ο θάνατος του Εμποράκου» (1949) κ.ά.
Εν τω μεταξύ, το 1949 με μια διάλεξη του για το ρεμπέτικο τραγούδι θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στη συντηρητική ελληνική αστική κοινωνία.
Από το 1950 αρχίζει να γράφει μουσική για αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες. Ο Μάνος Χατζιδάκις έχει «ντύσει» μουσικά την Ορέστεια, τη Μήδεια, τις Βάκχες, τις Εκκλησιάζουσες, τη Λυσιστράτη, τον Πλούτο, τις Θεσμοφοριάζουσες, τους Βατράχους και τις Όρνιθες.
Το 1959 παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό τον Μίκη Θεοδωράκη, ενορχηστρώνοντας και ηχογραφώντας ο ίδιος το έργο του «Επιτάφιος» με τη Νάνα Μούσχουρη.
Χατζιδάκις και σινεμά
Με τη Μελίνα Μερκούρη
Μεγάλο κεφάλαιο αποτελούν και οι μουσικές που συνέθεσε για σπουδαίες ταινίες του ελληνικού και του διεθνούς κινηματογράφου. Αναφέρουμε ενδεικτικά την «Κάλπικη Λίρα» (Γ. Τζαβέλλα 1954), τη «Στέλλα» (Μ. Κακογιάννη, 1955), το «Δράκο» (Ν. Κούνδουρου, 1956), το «America-America» (Ελ. Καζάν, 1962), «Sweet Movie» (Ντ. Μακαβέγιεφ, 1974), κ.ά.
Το 1960 κερδίζει το βραβείο Όσκαρ για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» από την ταινία του Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή», τραγούδι το οποίο θα συμπεριληφθεί στα δέκα εμπορικότερα του 20ού αιώνα.
Ωστόσο, η μουσική του για τον ελληνικό κινηματογράφο και μια σειρά ελαφρών τραγουδιών τού χαρίζει μια «λαϊκότητα ανεπιθύμητη», την οποία δεν θα αποδεχθεί ποτέ και θα τη μάχεται μέχρι το τέλος της ζωής του.
Πνεύμα ανήσυχο, ο Μ. Χατζιδάκις χρηματοδοτεί το Διαγωνισμό Πρωτοποριακής Σύνθεσης «Μάνος Χατζιδάκις» του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Δοξιάδη. Το βραβείο απονέμεται στον Ιάννη Ξενάκη, άγνωστο τότε στο ελληνικό κοινό.
Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις πηγαίνει στις ΗΠΑ, όπου ανεβάζει στο Μπρόντγουεϊ με τον Ζιλ Ντασέν και τη Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του «Ποτέ την Κυριακή» με τον τίτλο «Illya Darling». Στην Αμερική θα παραμείνει μέχρι το 1972 και η μουσική του αντίληψη θα επηρεαστεί σημαντικά από την pop music. Αποτέλεσμα αυτής της επίδρασης είναι ο κύκλος τραγουδιών «Reflections» με το συγκρότημα New York Rock and Roll Ensemble.
Τo 1972, τον πιο σκοτεινό χρόνο της χούντας, επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει το μουσικό καφεθέατρο «Πολύτροπο», μέσα από το οποίο επιχειρεί να ανοίξει εκφραστικές διόδους στο μουσικό τέλμα της εποχής.
Η γέννηση του «Τρίτου»
Το 1975 αρχίζει η χρυσή εποχή του «Τρίτου». Γίνεται διευθυντής του κρατικού ραδιοσταθμού «Τρίτο Πρόγραμμα» (1975-81) τον οποίο, σε συνεργασία με μια ομάδα νέων και ταλαντούχων δημιουργών, γίνεται σημείο αναφοράς.
Το 1989-93 ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων», για να παρουσιάσει «πρωτότυπα προγράμματα που συνήθως δεν καλύπτονται από τις συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες», την οποία διηύθυνε μέχρι το τέλος της ζωής του. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων με μαέστρο τον Χατζιδάκι έδωσε 20 συναυλίες και 12 ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου με Έλληνες και ξένους σολίστ.
Στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν διαρκώς παρών στην ελληνική δισκογραφία, με δεκάδες δίσκους που θεωρούνται πια κλασικοί: Ο Κύκλος με την Κιμωλία (1956), Παραμύθι χωρίς Όνομα (1959), Πασχαλιές μέσα απ' τη νεκρή γη (1961), Δεκαπέντε Εσπερινοί (1964), Μυθολογία (1965), Καπετάν Μιχάλης (1966), Τα Λειτουργικά (1971), Αθανασία (1975), Τα Παράλογα (1976), Σκοτεινή Μητέρα (1985), Τα Τραγούδια της Αμαρτίας (1992) κ.ά.
Μοναδικός, ιδιοφυής και αεικίνητος, ο Μάνος Χατζιδάκις «έφυγε» από κοντά μας στις 15 Ιουνίου 1994.
Αναδημοσιευση απο : http://vlahatasamis.gr/
