Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Αυτή η ''Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει..



 Τούτο το φασιστικό νεοναζιστικό-γκαιμπελικό μόρφωμα που ονομάζουν ''Ενωμένη Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει.

     Τούτη η ''Ευρώπη'' που έγινε μόνον για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών και των τραπεζών, πρέπει να
πεθάνει.
     Πρέπει να πεθάνει πριν σκοτώσει κανέναν λαό, με πρώτον τον ελληνικό.
     Πρέπει να πεθάνει πριν αποκτήσει την (ψευδ)αίσθηση παντοδυναμίας που θα την αποθρασύνει κι άλλο.

     Μαζί της πρέπει να πεθάνουν και όλες οι κυβερνήσεις, τα διευθυντήρια, οι θεσμοί και οι διαπλοκές που την συντηρούν και παίζουν τον ρόλο των πραιτωριανών και των Ες-Ες.
     Δεν είναι δυνατόν όλα αυτά τα καθάρματα, τα αποβράσματα του ανθρώπινου είδους,
     ..να τιμωρούν έναν -οποιονδήποτε- λαό σε αφανισμό επειδή οι απατεώνες πολιτικοί του σε συνεργασία με τους τοκογλύφους της ''Ένωσης''  ΕΚΛΕΨΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΑΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΕΩΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΤΗΣ.

     Δεν είναι δυνατόν με πρόσχημα το χρέος, ΕΝΑ ''ΧΡΕΟΣ'' ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΘΕΙ ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΤΡΙΠΛΑ,
     ..να ζητούν την δια βίου κλοπή όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, μαζί με την δημόσια και ιδιωτική περιουσία,
      ..αφήνοντας μιά κοινωνία έρμαιο στις ορέξεις των ''κορακιών'' όλης της υφηλίου.
     ( Φέρε μας παπατζή και γελοίε πρωθυπουργέ τον λογαριασμό του χρέους. Γιατί δεν τολμάς;Να δούμε τί είναι, από τί αποτελείται πιά αυτό το χρέος, που εδώ και έξη χρόνια ο λαός καταστρέφεται και σπαράζεται και αυτό παραμένει τάχα αμείωτο και αυξανόμενο. Πού είναι η ανάλυση του χρέους; Είσαι υποχρεωμένος να την φέρεις στον ελληνικό λαό. Και μετά να μιλάς για τετραετίες και αγώνες και ασύστολες απατεωνιές. Παπατζή. Γελοίε. Απατεώνα! )

     ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ.
      Θέλουν μία χώρα ερείπια να την απομυζούν και να την καταντήσουν ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τα άλλα ανθρώπινα ερείπια, τους πρόσφυγες των πολέμων που η ίδια η ''Ένωση'' προκαλεί ή υποδαυλίζει στις πατρίδες τους.
     Και θέλουν έναν λαό κατεστραμμένο, αποχαυνωμένο στο κυνήγι της καθημερινής του επιβίωσης, να μην μπορεί να αντιδράσει στο ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.

     Και τον θέλουν διπλά κατεστραμμένο και ταπεινωμένο παραδειγματικά,
     ..γιατί τούτος ο λαός έχοντας αντιληφθεί τον κακουργηματικό ρόλο της τάχα ''Ενωσης'' εναντίον των λαών τούτης της.ηπείρου,
     ..τόλμησε το καλοκαίρι που μας πέρασε να διεκδικήσει την ελευθερία και το δικαίωμα του σε δημοκρατία και αυτοδιάθεση με ένα ιστορικό ''ΟΧΙ''.

     Αυτή η ''Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει.
     Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πεθάνει, και η επόμενη που θα κάνει ακριβώς τα ίδια να μην τολμήσει καν να γεννηθεί.

     Εξέγερση τώρα!
     Θάνατος σ' αυτήν την ''Ευρώπη'' τώρα!.. 

     

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Κεφαλονιά: «Ποιος μπορεί να είναι αντικειμενικός με τέτοια ομορφιά;»


Θάλεια Προκοπίου
Ποιος μπορεί να είναι αντικειμενικός με τέτοια ομορφιά;»
«Η Κεφαλονιά είναι η πατρίδα μου. Η μητέρα μου μεγάλωσε στο χωριό Σβορωνάτα. Κι εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου περνούσα όλα τα καλοκαίρια μου στο νησί… Βόλτες, παιχνίδια, εδώ και οι πρώτες παραστάσεις στο αυτοσχέδιο «Θέατρον η Αμπελος»», λέει η ηθοποιός Θάλεια Προκοπίου, που έγινε διεθνώς γνωστή ως πρωθιέρεια της τελετής αφής της ολυμπιακής φλόγας.
«Δεν είμαι αντικειμενική με την Κεφαλονιά. Αλλά πώς μπορεί να είναι κανείς αντικειμενικός με την ομορφιά, με τη θέα του Μύρτου από ψηλά; Οποια εποχή και να τον δεις όποτε και να περάσεις, μένεις πάντα να τον κοιτάς θαμπωμένος… Ετσι είναι όλο το νησί, γεμάτο ομορφιές και εκπλήξεις.
Οσο και να το εξερευνείς -που το κάνω επισταμένως- τόσο κάτι σου ξεφεύγει ή μεταμφιέζεται με τις εποχές: ατέλειωτες παραλίες, μικρές, άσπρες, χρυσές, κυανές, πράσινες αλλά και σπηλιές, λίμνες, καταρράκτες, ένα πανέμορφο βουνό και πολληηή κουρλαμάδα». Προτείνει στους επισκέπτες να δουν τη γραφική Ασσο και το Φισκάρδο, τα σπήλαια Μελισσάνης και Δογκαράτης, τον Αίνο και φυσικά όσο περισσότερες παραλίες γίνεται… Ενδιαφέρον έχει το Κοργιαλένειο Ιστορικό και Λαογραφικό μουσείο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Θέατρο Κέφαλος, το ενετικό κάστρο του Αγ. Γεωργίου, η Μονή του Αγ. Ανδρέα και του Αγ.Γερασίμου. «Για τους μικρούς εξερευνητές ψάξτε για τους Ασπρους βράχους, την Κουτσουπιά, το Δαφνούδι, την Αγ. Σοφία, το Παραδείσι, τα Γοργοτά, τη Φτέρη, τη σπηλιά στο Φώκι. Αγαπημένη εικόνα,το νησάκι Δίας με την Παναγιά τη Διώτισσα. Αν φτάσετε μέχρι εκεί, θα με καταλάβετε»…
Σπύρος Ευαγγελάτος
Σπύρος Ευαγγελάτος«Επτάνησα σημαίνουν τέχνη»
Τους αιώνες που η ηπειρωτική Ελλάδα χειμαζόταν υπό τον τουρκικό ζυγό και ακόνιζε τις ανατολίτικες συνήθειές της, τα Επτάνησα άκουγαν όπερα, θέατρο, ποίηση και έστρωναν το χαλί για προσωπικότητες όπως ο Διονύσιος Σολωμός και ο Ανδρέας Κάλβος. «Τα Επτάνησα δεν γνώρισαν τουρκική κυριαρχία παρά μόνο ενετική. Γι’ αυτό και διατήρησαν επαφή με τα δυτικά πνευματικά ρεύματα, αναπτύσσοντας την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο, τη ζωγραφική, τη μουσική», εξηγεί ο Σπύρος Ευαγγελάτος, σκηνοθέτης, πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός με καταγωγή από το Ληξούρι.
Η διδακτορική διατριβή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε θέμα την ιστορία του θεάτρου στην Κεφαλονιά από το 1600 μέχρι το 1900. «Τους αιώνες εκείνους στα Επτάνησα ευδοκίμησαν το ερασιτεχνικό θέατρο, η όπερα και οι λαϊκές παραστάσεις. Το ερασιτεχνικό θέατρο υπηρέτησαν γόνοι ευγενών ή αστικών οικογενειών, γράφοντας θεατρικά έργα, αρχικά στην ιταλική γλώσσα. Η παλαιότερη σχετική μαρτυρία ανάγεται στο 1571, όταν στο πλαίσιο των πανηγυρικών εκδηλώσεων για τη νίκη των συμμάχων έναντι των Τούρκων ανέβηκαν οι Πέρσες του Αισχύλου στα Ιταλικά στη Ζάκυνθο». Πρόκειται για μία από τις παλαιότερες μαρτυρίες για θεατρική δράση στη σύγχρονη Ελλάδα.
Παράλληλα με το ερασιτεχνικό θέατρο, κυριότερος εκπρόσωπος του οποίου υπήρξε ο Κεφαλονίτης Πέτρος Κατσαΐτης (Ιφιγένεια εν Ληξουρίω, Θυέστης), στα Επτάνησα γνωρίζει άνθηση η όπερα. Θίασοι λυρικών θεάτρων έρχονται από την Ιταλία και ανεβάζουν παραστάσεις στην Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο κ.ά. Οι περιοδείες τους ήταν συχνά το γεγονός της χρονιάς για τους Επτανήσιους, που λογομαχούσαν για το αν η σοπράνο ή η μέτζο – σοπράνο ήταν καλύτερη, αφού πρώτα τις είχαν μεταφέρει στα χέρια στα καντούνια της πόλης. Την ίδια εποχή εξελίσσονται οι λαϊκές παραστάσεις. «Στα Επτάνησα διασκεύαζαν έργα της Κρητικής Λογοτεχνίας και έπαιζαν αποσπάσματα σε γιορτές και καρναβάλια. Ετσι γεννήθηκαν οι περίφημες ζακυνθινές “ομιλίες”, ένα είδος λαϊκού θεάτρου που παιζόταν σε τρίστρατα, σε πλατείες μόνο από άντρες», εξηγεί ο κ. Ευαγγελάτος. Την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κεφαλονιά, την αποκαλεί «Γη της θάλασσας, της πέτρας και του πνεύματος». Οσο για την Επτανησιακή Σχολή; «Δημιούργησε μια τεράστια πολιτιστική παράδοση στον ελλαδικό χώρο, που συνεχίζει να αποδίδει καρπούς μέχρι και σήμερα».
Θάνος Ασκητής
Θάνος Ασκητής«Το Ληξούρι με πότισε με περηφάνια»
«Αν και δεν μεγάλωσα στην Κεφαλονιά, κουβαλώ μέσα μου την τρέλα της, τον αυθορμητισμό και την αυθεντικότητα του Κεφαλονίτη που δεν μασάει τα λόγια του». Ο γνωστόςνευρολόγος – ψυχίατρος Θάνος Ασκητής, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, λέει τη γνώμη του χωρίς περιστροφές. «Από τον αέρα και το νερό της Κεφαλονιάς νομίζω ότι πήρα την εργατικότητα και τη θορυβώδη δυναμική, που μόνο εμείς οι Κεφαλονίτες είναι αλήθεια ότι έχουμε. Το Ληξούρι, από όπου κατάγομαι, με πότισε με περηφάνια, ασυμβίβαστες λογικές, αλλά και τη μεγάλη μου αγάπη προς την Ιατρική. Αλλωστε, το Ληξούρι έχει βγάλει μόνο –συγχωρέστε μου την υπερβολή– άξιους και πετυχημένους γιατρούς».
Κάθε Πάσχα και κάθε καλοκαίρι επιστρέφει στην παιδική του ηλικία. «Αναζητώ στα κτήματα του παππού μου και της γιαγιάς μου τη μυρωδιά των αμπελιών, που με μεθούσε όταν τρυγούσα μαζί με τον θειό μου τη σταφίδα. Ακόμα και τώρα, όταν περπατάω επάνω στα χώματα αυτά, νομίζω ότι θα συναντήσω τις κληματαριές και ότι θα σκύψω να κόψω μαύρα σταφύλια». Θεωρεί μοναδικό το χρώμα της φύσης και την εναλλαγή βουνού – θάλασσας στην Κεφαλονιά. «Αλλά αυτό που με καθηλώνει είναι τα γαλαζοπράσινα νερά της. Η θάλασσα είναι ατελείωτη σε αίσθηση, εικόνα και χρώμα». Από τα άλλα νησιά του Ιονίου αγαπά την Κέρκυρα, μας εξομολογείται. «Αλλά αυτό να μείνει μεταξύ μας», καταλήγει με χιούμορ, «καθώς ένας Κεφαλονίτης δικαιούται να πηγαίνει μόνο στην Κεφαλονιά και να αγαπά μόνο αυτό το νησί»!
Ανδρέας Τζάκης
Ανδρέας Τζάκης
«Οι Κεφαλονίτες με γοητεύουν»
Αυτό που κάνει την Κεφαλονιά μοναδική είναι οι άνθρωποί της, λέει ο διάσημος χειρουργός Ανδρέας Τζάκης, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μαϊάμι και διευθυντής μεταμοσχεύσεων στην κλινική του Κλίβελαντ (Cleveland Clinic). Κεφαλονίτης ο ίδιος, δεν ξεχνά ποτέ την ιδιαίτερη πατρίδα του και συχνά συναντάται με άλλους συμπατριώτες του της διασποράς. «Οι Κεφαλονίτες με γοητεύουν. Είναι πολύ ανεξάρτητοι, δημιουργικοί και καμιά φορά αθυρόστομοι, δηλαδή ευθείς. Ετσι έχω μεγαλώσει κι εγώ και νομίζω πως έχω πάρει από τον πατέρα μου το μικρόβιο της κεφαλονίτικης συμπεριφοράς». Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται οι Κεφαλονίτες είναι μοναδικός στην Ελλάδα, υποστηρίζει ο διεθνούς φήμης χειρουργός και συμπληρώνει: «το χαρακτηριστικό τους είναι η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας χωρίς πολλές περιστροφές. Θα σου πούνε στα ίσια ακριβώς αυτό που θέλουν είτε σ’ αρέσει είτε όχι. Αυτό είναι μια γοητευτική άποψη της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Νομίζω πως σήμερα μας λείπει η ευθύτητα».
Ο πατέρας του καταγόταν από το χωριό Φραγκάτα, που σήμερα λέγεται Ομαλό. Οι άντρες του σογιού του ήταν ως επί το πλείστον παπάδες στον Αγιο. Εκείνος μεγάλωσε στον Πειραιά και γνώρισε την Κεφαλονιά ως επισκέπτης. «Πάντα προσπαθούσα να μιμηθώ την εξυπνάδα των ανθρώπων της Κεφαλονιάς. Μερικοί θεωρούν την επιθυμία τους για δημιουργικότητα ως πανουργία. Αλλά για μένα αποτελούσε πάντα ερέθισμα η ικανότητά τους να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες, η αγάπη τους για δημιουργική περιπέτεια». Θυμάται, για παράδειγμα, τον παπα-Γεράσιμο Γαρμπή, που ήτανε παπάς στον Αγιο, φίλος του πατέρα του. «Μπορούσε να πρωί να ψέλνει λειτουργία και το βράδυ να γλεντάει με τις παρέες του. Είχε ξενιτευτεί στη Ρουμανία, μετά γύρισε στην Κεφαλονιά κι έγινε παπάς. Τέτοιους ανθρώπους ζωντανούς άμα τους δεις μία φορά δεν τους ξεχνάς». Σήμερα αναγνωρίζει πως η καταγωγή του, ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε, τον βοήθησε να φτάσει εκεί που έφτασε.
Πηγή άρθρου: thetravelbook.gr
Αναδημοσιευση απο : www.kefaloniatoday.com
http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Κεφαλονια. ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΡΩΝΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ ΤΟΥ 1867



Η καθιερωμένη Ιερά Πανήγυρις για την επέτειο του φοβερού σεισμού, που έπληξε την Κεφαλονιά πριν από 149 χρόνια, το 1867, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή (22/1) και ώρα 20:00 στην Ιερά Μονή Κορωνάτου στην Παλλική. Διαβάστε το συγκλονιστικό χρονικό του καταστροφικού χτυπήματος του Εγκέλαδου και τον τραγικό απολογισμό των θυμάτων που άφησε πίσω του μέσα από το κείμενο του Γεράσιμου Γαλανού.
«Τις 22 Ιανουαρίου 8 η ώρα το απόγευμα έγινε ασθενής σεισμική δόνηση της γης για την οποία κανείς από τους κατοίκους δεν έδωσε προσοχή. Να ξημερώνει 23 Ιανουαρίου, ημέρα Δευτέρα και ώρα 6:00 π. μ. (πρωί) ακόμη, οι κάτοικοι ήταν στον ύπνο, έντρομοι εξεγέρθηκαν από σφοδρό σεισμό που διήρκεσε 25» – 30». Ακολούθησαν μικρότεροι σεισμοί και τις 11 το πρωί επαναλήφθηκαν μεγάλες δονήσεις που συμπλήρωσαν την καταστροφή. Ο ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης μας πληροφορεί ότι ο σεισμός αυτός προαναγγέλθηκε από τους μικρότερους πολυάριθμους σεισμούς και από άσχημα καιρικά φαινόμενα του προηγούμενου έτους 1866 Ιανουάριος 25 και μετά. Οι διάφοροι μελετητές-σεισμολόγοι-περιηγητές προσπάθησαν να εξάγουν συμπεράσματα για την κατεύθυνση του σεισμού υπολογίζοντας το μέγεθος της καταστροφής και τη διεύθυνση της πτώσεως των ερειπίων. Σίγουρο είναι ότι ο σεισμός έπληξε περισσότερο την περιοχή της Παλικής, όπου ήταν και η εστία του σεισμού (περιοχή Ρίφι-Δαμουλιανάτα-Αγία Θέκλη). Οι στέρεοι πέτρινοι ανεμόμυλοι του υψώματος Ρίφι έπεσαν κι αυτοί χωρίς τα ερείπιά τους να πέσουν. Τα χωριά έγιναν σωρός ερειπίων. Μεγάλη ήταν η καταστροφή της Αγίας Θέκλης, μια και είναι χτισμένη στη πλαγιά του βουνού.

Ο Ιωσήφ Παρτς, στο βιβλίο του «Κεφαλληνία και Ιθάκη» μας δίνει το μέγεθος της καταστροφής της Αγίας Θέκλης: «Η καταστροφή αυτού του χωριού ήταν τόσον τέλεια, ώστε δεν ηδύνατο τις να διακρίνει τα όρια των κτησμάτων εν τω πεδίω των ερειπίων. Ενταύθα εν τη κυρία εστία του σεισμού φαίνεται ότι ευθύς η πρώτη δόνησις απετέλεσε σχεδόν την καταστροφή». Λιγότερη αλλά όχι και ασήμαντη βλάβη προξένησε ο σεισμός και στην Άνω και Κάτω Λειβαθώ. Ζημιές έπαθαν τα χωριά Λακήθρα, Κοριάνα, Κλείσματα, Καραντηνάτα και Φωκάτα. Ο λόγιος Παναγής Βεργωτής στο έντυπό του «ο Σεισμός της 23 Ιανουαρίου 1867» μας ενημερώνει για το μέγεθος της καταστροφής μέσα από τους αριθμούς των νεκρών. Στο Αργοστόλι 5, 35 στο Ληξούρι, 19 στην Αγία Θέκλη, Δαμουλιανάτα 43, 7 στα Μαντζαβινάτα, 3 στο Βουνί, στα Χαβριάτα 17, στο Ρίφι 17, 17 και στο Σκηνιά, 2 στη Κοντογενάδα, 3 στα Λουκεράτα, 2 στη Δεματορά, 2 στα Καλάτα, 2 στον Αθέρα, 19 στα Κουβαλάτα, 19 στη Θηνιά, 2 στη Σάμη και 1 στην Άσσο και πάρα πολλοί οι τραυματίες. Γενικά η επίσημη έκθεση αριθμεί σε όλη την Κεφαλονιά 2642 κατεστραμμένα σπίτια, 2946 με ζημιές και 244 νεκρούς. Η συνολική ζημιά υπολογίστηκε σε 15 εκατομμύρια δραχμές, κανένα δε γειτονικό νησί δεν έπαθε ζημιές. Εντελώς καταστράφηκαν τα χωριά κοντά στην Αγία Θέκλη, Καλάτα, Δεματορά, Καμιναράτα, χωριά που το έδαφός τους ήταν διαφορετικής σύστασης από τα κατεστραμμένα χωριά και ήταν μακριά από την έδρα του σεισμού, δεν καταστράφηκαν εντελώς. Τα χωριά Παρισάτα, Μονοπολάτα, Βιλατώρια, Βόβυκες, Κοντογενάδα έπαθαν ζημιές αλλά όχι εξ ολοκλήρου.
lixouri-seismos-1867-2_
Επίσης τα χωριά Κουβαλάτα, Λουκεράτα, Τυπαλδάτα, Σουλλάροι και Μανταβινάτα καταστράφηκαν εντελώς. Τα δε Μιχαλιτσάτα καταστράφηκαν κατά τα εννέα δέκατα. Στο Ληξούρι έχασαν τη ζωή τους 35 άτομα και οι μισές από τις οικίες καταστράφηκαν, και το κωδωνοστάσιο του Παντοκράτορος πήρε κλίση προς τα Βορειοανατολικά. Δίπλα στο ποτάμι άνοιξε το έδαφος σε σχισμή μήκους 100 και πλέον μέτρα και πλάτους ενός μέτρου. Επίσης, η καταστροφή ήταν μεγάλη και στη Βόρειο Παλική, περιοχή Θηνιάς της οποίας τα χωριά βρίσκονται σε αργιλικά εδάφη. Το τόξο του σεισμού κατέρριψε και οικίας στα Κοντογουράτα-Κουρουκλάτα-Δειλινάτα όπως και σε σπίτια των χωριών της Λειβαθούς. Βέβαια όσο προχωράμε προς τα υψώματα της Κρανιάς οι απώλειες και οι ζημιές των σπιτιών ελαττώνονται.
Σύμφωνα με την παράδοση, τότε κάποιος ευσεβής Χριστιανός κάτοικος των περιχώρων Ληξουρίου «είδε όραμα ότι ο σεισμός έγινε από τον Θεό και ότι θα βυθιστεί το νησί, αλλά η Κορωνιώτισσα, Δακρυρροούσα δια των δεήσεων αυτής σώθηκε η νήσος Κεφαλληνίας». Το πρωί πήγαν κάτοικοι μαζί με τον ευσεβή χριστιανό στο Μοναστήρι της Παναγίας της Κορωνιώτισσας, για να την ευχαριστήσουν και βρήκαν την Αγία Εικόνα του θρόνου πεσμένη κάτω και εξερχόμενα δάκρυα από τους οφθαλμούς της, τα οποία φαίνονται ως τα σήμερα. Από τότε έως σήμερα εορτάζεται αυτό το θαύμα της Παναγίας και κάθε παραμονή της επετείου στις 22 προς 23 Ιανουαρίου γίνεται ολονυκτία με μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Ο μεγάλος σεισμός του 1867 που σημάδεψε ιδιαίτερα την περιοχή του Ληξουρίου και ευρύτερα της Παλικής αποτυπώνεται ποιητικά και λακωνικά σε εντοιχισμένη πλάκα που σώζεται έως σήμερα στην οικία της Άννας Καλογηροπούλου στην πλατεία Μηνιατών στο Ληξούρι. Να σημειωθεί ότι είναι και το μοναδικό μνημείο σεισμού που υπάρχει σε όλη την Κεφαλονιά
Βιβλιογραφία:
1. Παρτς Ιωσήφ, Κεφαλληνία και Ιθάκη, Αθήνα 1892.
2. Τσιτσέλης Ηλίας, Κεφαλληνιακά Σύμμικτα, τ. 2.
3. Γκέλη Κωνσταντίνου, Ιερά Μονή Κορωνάτου, Αθήνα 1995.
4. Βεργωτής Παναγής, Ο σεισμός της 23 Ιανουαρίου 1867.
5. Σολωμός Γ., Η εν Κεφαλληνία Σύμβασα καταστροφή, Tύποις «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» 1867.
6. Σεισμός εν Κεφαλληνία «Έκθεσις προς το Υπουργικό Συμβούλιο παρά Νικολάου Ιωσήφ. Τυπάλδου» Εν Κωνσταντινουπόλει, 1868.
7. Ιουλίου Σμίτιου, ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ περί του ΓΕΝΟΜΕΝΟΥ ΤΩ 1867 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 23 – ΣΕΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ, μετάφραση του Ηρακλή Μητσοπούλου, Αθήνα 1867.
Η πλάκα του Σεισμού βρίσκεται σήμερα στην οικία της Άννας Καλογηροπούλου- Πλατεία Μηνιατών
«Ενθυμού ω διαβάταΤρομεράν σεισμού φοβέρανΠρόσεχε μη λησμονήσηςΤην φρικώδη εκείνην ημέραΤου Ιανουαρίου τας 23Που τότε κατεστράφηΗ ατυχής πατρίς 1867»
Γεώργιος Μήλας
afisa seismos-1867-2016_

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Ο Κεφαλλονίτης Γρηγόρης Δανάλης , που «ανέπνεε για τον κινηματογράφο»

Ο Κεφαλλονίτης Γρηγόρης Δανάλης



Μπορούσε να μιλάει επί ώρες για τον τρόπο που το φως μεταλλάσσεται σε ταινία ή που μια ιδέα αποκτά φως και πλάθει ήρωες.
Τον θυμάμαι, κάπου εκεί κοντά στο τέλος (δύο χρονιές συνεργαστήκαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), όταν πια τα προβλήματα υγείας τον κρατούσαν – οριστικά – μακριά από την κινηματογραφική μηχανή, να μιλάει, καπνίζοντας αρειμανίως. Στο ένα χέρι κρατούσε το τσιγάρο, που «έλιωνε» αργά ως το φίλτρο, και με το άλλο διόρθωνε το σωληνάκι από τη συσκευή οξυγόνου!
Ο «Παππούς», γιατί έτσι τον φώναζαν και έτσι γνώριζαν όλοι τον Γρηγόρη Δανάλη με την χαρακτηριστική λευκή γενειάδα, μορφή ασκητή ίσως και αναχωρητή, με ολύμπια ηρεμία – ακόμη και την ώρα που συζητούσε παραιτήσεις συνεργατών του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! – είναι από τις λίγες μαρκέ φιγούρες του Νέου Ελληνικού Σινεμά. Και ήρθε η ώρα για να φωτισθεί, αυτό το εμβληματικό πρόσωπο πίσω από τις κάμερες, από τους προβολείς ενός ντοκιμαντέρ, που φέρει ακριβώς αυτό τον τίτλο: «Ο Παππούς – Ενα ντοκιμαντέρ για τον κινηματογραφιστή Γρηγόρη Δανάλη».
Δημιουργός του ο Προκόπης Δάφνος (μαζί με τον Τζανέτο Κομηνέα) και πρώτος προορισμός του μια εκδήλωση, με προβολή, την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013, στις 20.00, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με αυτουργούς της εκδήλωσης την Ενωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης και τον Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης για τα Πνευματικά Δικαιώματα Τεχνικών Κινηματογράφου «Ο Ισοκράτης» (με πρόλογο από τον κριτικό Δημήτρη Κολιοδήμο).
Ο Κεφαλλονίτης Γρηγόρης Δανάλης (1916 – 1993), που «ανέπνεε για τον κινηματόγραφο», είχε ξεκινήσει ως μηχανικός προβολής και ηλεκτρολόγος στα κινηματογραφικά πλατό για να εξελίξει την αγάπη του για το σινεμά σε ταλέντο, ως οπερατέρ 80 ταινιών, σε αρκετές από τις οποίες συνεργάστηκε με τον κινηματογραφιστή επίσης αδελφό του Συρράκο Δανάλη.
Ο «Παππούς», που χρημάτισε επί χρόνια πρόεδρος της Ενωσης Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, αλλά και του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, φωτίζεται στο ντοκιμαντέρ του Προκόπη Δάφνου από ηθοποιούς και τεχνικούς του ελληνικού σινεμά την ώρα που ο φακός επιστρέφει τον θεατή στα χρόνια που «οι τεχνικοί του κινηματογράφου, δουλεύοντας με ελάχιστα μέσα, έκαναν θαύματα, συχνά γυρίζοντας μια ταινία σε μια εβδομάδα» και που «το τράβελινγκ γινόταν με μια… κουρελού!»
Με πρωτότυπη μουσική από τον δραστήριο τρομπετίστα, συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγό Νίκο Ξανθούλη και εμβόλιμα αποσπάσματα από ταινίες στις οποίες έβαλε τη σφραγίδα του ο «Παππούς», από το 1962, όπως ο «Λουστράκος» της Μαρίας Πλυτά, ο «Ουρανός» του Τάκη Κανελλόπουλου, «Ο Διωγμός» και τα «201 καναρίνια» του Γρηγόρη Γρηγορίου, «Η Εβδομη Μέρα της Δημιουργίας» του Βασίλη Γεωργιάδη, η «Οικογένεια Χωραφά» του Κώστα Ασημακόπουλου.

Πηγή άρθρου: tanea.gr

Αναδημοσιευση απο : www.kefaloniatoday.com

http://www.sppantelios.blogspot.gr/