γράφει ο δρ. Νικόλαος Σολωμός                         ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΙ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ:   Η  ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΒΕΛΤΗΡΙΑ ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΕ  ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Η πρόταση του πρώην Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (Σχεδιο Αθηνά) εκφράζει εύγλωττα ότι συναποτελεί την επιτομή της σήψης ενός  αστυφιλικού (σε όλες τις κλίμακες) και πάσχοντος κράτους που  φέρεται σαν να υπάρχει μόνο για τον εαυτό του και τους έχει όλους απέναντι: Ενώ προσποιείται ανάγκες για επιτακτικές περικοπές δαπανών, αφήνει απολύτως ανέπαφο το Ιόνιο Πανεπιστήμιο (…μη επιδεκτικό ευρείας εξορθολογιστικής αναδιάρθρωσης) να συνεχίσει να συμβάλει μονομανώς στην οικονομική ευστάθεια και τον ηγεμονισμό της Κέρκυρας. Μάλλον το εξαιρεί από το κυνήγι των περικοπών, ως απονομή πρόσθετου βραβείου στον τόπο αποκλειστικής εγκατάστασής του, επειδή δεν επλήγη από σεισμούς και δεν καταστράφηκε ποτέ. Ο πλούσιος πλουσιότερος. Το πάσχον Κράτος συνεχίζει να εγκαταλείπει τα κατεστραμμένα νησιά (τα λεγόμενα «υπόλοιπα Ιόνια νησιά») στο έλεος της ιστορίας 60 χρόνια μετά τους σεισμούς. Αντί να τα ενισχύσει εκ προθέσεως διασπείροντας τότε σε αυτά, σκοπίμως, το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, το ιδρύει στην ακμάζουσα ανέπαφη Κέρκυρα και επιμένει πεισματικά να μην το αποκεντρώνει ορίζοντας  την  «πανεπιστημιακότητα» με λυσσαλέα πολιτική επιμονή και με ιδεολογήματα περί δήθεν τοποκεντρικής ακαδημαικής συνεκτικότητας, δηλαδή σαν εκείνο το μαθησιακό αγαθό που επιτυγχάνεται περιέργως … μόνο με το οικονομικό αποτέλεσμα συγκέντρωσης όλων των φοιτητών στην Κέρκυρα. Και αυτό το κάνει την εποχή του τηλεπικοινωνιακού εκμηδενισμού των αποστάσεων και της πληροφορικής, ενώ ιδρύει και νεότευκτο  τμήμα (άσχετο με το χαρακτήρα όσων προυπήρξαν εκεί) …για να συμβάλει στην ανάπτυξη των επτανήσων συνεπικουρώντας το έργο της παρακείμενης Περιφέρειας, της οποίας επίσης την έδρα απολαμβάνει η Κέρκυρα, ξεχνώντας τα περί ισόρροπης περιφερειακής ανάπτυξης.  Τυχαίες συμπτώσεις. Ορθολογισμός. Ανακοινώνει τελικά ένα ΤΕΙ με έδρα ένα από τα κατεστραμμένα νησιά, το αφήνει να φυτοζωεί διευθυνόμενο από ιδιάζουσες αμοιβόμενες διαδοχικές Διοικούσες Επιτροπές και ενώ του δίνουμε ότι μπορούμε, οικόπεδα, ενισχύσεις, εξοπλισμό, εγκαταστάσεις, προνομιακές ευκαιρίες νησιωτικότητας,  βαρύγδουπο χρηματοδοτικό πρόγραμμα που το καθιστά «διεθνή πόλο έρευνας κλπ κλπ», μας το παίρνει πίσω,  μετά από 14 χρόνια, ενισχύοντας το …Μεσολόγγι. Δημιουργεί με θαυμαστή ταχύτητα νέα τμήματα στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο ενώ ταυτόχρονα δυστοκεί να διορίσει μερικές δεκάδες καθηγητές να στηρίξουν το ΤΕΙ Ιονίων στο ξεκίνημά του. Εκεί δεν βρίσκει τους τρόπους. Αφήνει το ΤΕΙ για χρόνια να δουλεύει με δράκες ωρομίσθιων ή ημετέρων ενώ ταυτόχρονα το κατηγορεί για ακαδημαική ανεπάρκεια και χαμηλή ελκυστικότητα. Επιχειρεί να αποσπάσει τμήμα του ΤΕΙ στην Αθήνα «διότι δεν είναι εκλυστικό τόσο μακρυά στην επαρχία» υπονομεύοντας το Ιδρυμα. Παράλληλα ιδρύει στην Κέρκυρα ομοειδές επαρχιακό τμήμα με άλλο όνομα για να το ανταγωνιστεί και να του αποσπάσει μελλοντικούς φοιτητές. Εκεί δεν ισχύει φαίνεται το μακράν της Αθήνας. Ταυτόχρονα το κατηγορεί ότι δεν προτιμάται και πρέπει να καταργηθεί… Προσλαμβάνει ελάχιστους διδάσκοντες νωχελικά και καθυστερημένα στα τμήματά του ΤΕΙ ώστε αυτό να παραπαίει ως ελλειμματικό,  ενώ για το Ιόνιο Πανεπιστήμιο Κέρκυρας επανδρώνει νέα τμήματα ταχύτατα και γενναιόδωρα, ακόμα και σε αντικείμενο συναφέστατο με τμήμα του ΤΕΙ Ιονίων, που δεν είχε κανένα στρατηγικό  λόγο να σπεύσει να δημιουργήσει. Εξαθλιώνει το ΤΕΙ Ιονίου ασκώντας  ανούσια,  ανέμπνευστη και προσχηματική διαχείρηση με μοιρολατρική αδιαφορία για τον τόπο,  χλευάζει ακόμα και την επίκληση της οικονομικής επίπτωσης από τον τοπικό πληθυσμό με υποκριτικές αιτιάσεις και κατευθυνόμενα δημοσιεύματα περί της πάνω απ’ όλα προστασίας του  «υψίστου στόχου» της ακαδημαικότητας και μετά το κατηγορεί για τις επιπτώσεις της εξαθλίωσης -που το ίδιο το αθηναικό κέντρο δημιούργησε- για να το αποδυναμώσει ως  καταργητέο. Οι  διοικούντες το Ιδρυμα κάνουν προσκαιρη διαχείρηση επιπτώσεων παραιτούμενοι και αποπαραιτούμενοι, πιστώνονται χρόνο, δρούν, αμοίβονται, αλλά τελικά αποτυγχάνουν παταγωδώς. Δεν πείθουν αυτούς που πρέπει. Παραλαμβάνουν οικείο Ιδρυμα και παραδίδουν ξένο Παράρτημα. Κι όμως, η επιτυχία δεν κατασκευάζεται με δελτία τύπου. Επιτυχία θα ήταν η αξιοποίηση του «ένα ανώτατο ίδρυμα ανά περιφέρεια» που  οι σοφοί συμβουλάτορες του Υπουργείου προπαγάνδισαν, με επίτευξη της συγχώνευσης ΤΕΙ και Ιονίου Πανεπιστημίου και αμέσως μετά  εξάπλωση του νέου φορέα σε όλη την Επτάνησο. Όμως  η Κέρκυρα δεν ήθελε.  Αντ’ αυτού πήγε το ΤΕΙ στο Μεσσολόγγι  οπότε –τι αξιοπερίεργο- ο ανεμοστρόβιλος «Αθηνά» …πάλι δεν πέρασε από την Κέρκυρα. Κακά τα ψέματα. Το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων,  για τα νησιά μας ουσιαστικά καταργείται. Ουδεμία αναπτυξιακή προοπτική διανοίγεται πλέον εδώ. Αντί να απορροφήσει, το απορροφούν. Μετακινεί την  έδρα του από το Αργοστόλι στο Μεσολόγγι (εξοικονομούμε και τα ενοίκια του γραφείου της Συγγρού..). Το Μεσολόγγι ενδυναμώνεται κοινωνικά με αναπτυξιακή δύναμη που αφαιρέθηκε από Αργοστόλι και Ληξούρι. Κεφαλονιά Ζάκυνθος και Λευκάδα καταβαραθρώνονται. Αφήνουν δύο τμήματα στο νησί και ένα στη Ζακυνθο για τις εντυπώσεις.  Θα τα σαρώσουν και αυτά (με τη βάση του 10 και άλλα επιχειρήματα) σε μεταγενέστερο χρόνο. Πολύ σύντομα. Η επιλογή του τίτλου αποτυπώνει, πέραν από τις θλιβερές κυριολεκτικές ικανότητες των συντακτών, εύγλωττα και προφητικά την κατάσταση: «TEI Δυτικής Ελλάδας και … Ιονίων Νήσων».  Οι νήσοι (πλήν Κέρκυρας) είναι, ξανά, …εκτός Ελλάδος ! Μεγίστη επιτυχία. Η Ελλάδα είναι λοιπόν χώρα ηπειρωτική,  κακώς νομίζαμε το αντίθετο.  Μια ακόμα απόδειξη πως δικαιώθηκε και το ερευνητικό πρόγραμμα που θα μας έσωζε από την κατάργηση: Το ΤΕΙ έγινε τελικά Διεθνές ! Πόλος. Ολοι πια στρέφουν την προσοχή τους στο Μεσολόγγι. Ν.Σολωμός Πρώην Δημοτικός Σύμβουλος Ληξούρι Αναδημοσιευση απο :  Kefalonia Press

Σατιρικός τύπος στην Κεφαλονιά τον 19ο αιώνα: Περί σάτιρας και άλλων “Ζιζανίων”

1

Σατυρικός Τύπος Κεφαλλονιάς

Μια επισκόπηση του σατιρικού τύπου στην Κεφαλονιά κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, μόνο αποσπασματική εικόνα μπορεί να δώσει για την «αποτύπωση» της σατιρικής κεφαλονίτικης ιδιοσυγκρασίας.

Αφ’ ενός, επειδή οι σατιρικές αναφορές δεν περιορίζονται μόνο στον αμιγώς σατιρικό τύπο, αλλά πάντοτε βρίσκουν χώρο και στον πολιτικό τύπο της εποχής. Αφ’ ετέρου, γιατί πέρα από τον τακτικά εκδιδόμενο τύπο στην Κεφαλονιά της εποχής κυκλοφορούν πολλά σατιρικά (και όχι μόνο) μονόφυλλα, ανώνυμα τα περισσότερα, τα οποία έχουν κυρίως πολιτικό περιεχόμενο – είναι ένας τρόπος «αρνητικής διαφήμισης» των υποψηφίων που ανθεί σε περιόδους τοπικών και βουλευτικών εκλογών.

Επιπλέον, η τυπωμένη σάτιρα στο σύνολό της είναι ένα πολύ μικρό (και λόγω της χρονικής απόστασης αποξενωμένο από το φυσικό του περιβάλλον, τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της εποχής) κομμάτι του συνόλου της σατιρικής παραγωγής. Ένα μεγάλο μέρος της που παρήχθη προφορικά σε γειτονιές, χωριά και πανηγύρια έχει χαθεί οριστικά.

Στη σημερινή σύντομη παρουσίαση θα επιχειρήσουμε μια περιήγηση σε ορισμένα από τα σατιρικά φύλλα που κυκλοφόρησαν στην Κεφαλονιά από το 1848, οπότε παραχωρήθηκε στους Επτανήσιους από την αγγλική προστασία το δικαίωμα της ελευθεροτυπίας.

Υπάρχουν δύο ισχυροί πόλοι σε αυτό το διάστημα περίπου μισού αιώνα, που ταυτίζονται με δύο κορυφαίους σατιρικούς λογοτέχνες της Κεφαλονιάς. Ο πρώτος πόλος είναι ο Ανδρέας Λασκαράτος και η εφημερίδα του Ο Λύχνος που μετονομάζεται σε Λυχνιές, εφημερίδα όχι αμιγώς σατιρική, αλλά, όπως χαρακτηρίζεται «οικογενειακή», που κυκλοφορεί με διαλείμματα και εν μέσω πολλών διώξεων από το 1859 έως το 1868 και εκδίδεται σε διάφορες τοποθεσίες κάθε φορά, ανάλογα με τις μετακινήσεις του Λασκαράτου.

Ο Λασκαράτος βέβαια δεν δημοσιεύει τα κείμενά του μόνο στον Λύχνο αλλά και σε πολλά κεφαλληνιακά και αθηναϊκά έντυπα της εποχής του, καθώς και σε αυτοτελείς εκδόσεις και φυλλάδια. Ο Λύχνος όμως είναι βασικό όχημα της σατιρικής πολεμικής του Λασκαράτου: Ο ίδιος, μόνος εναντίον όλων, εκπροσωπεί τη σάτιρα εκείνη που είναι φύσει και θέσει έξω από το σύστημα, που πυροβολεί προς πάσα κατεύθυνση με πρόθεση να αναμορφώσει την κοινωνία.

Ο δεύτερος ισχυρός πόλος εστιάζεται στο τέλος του αιώνα και είναι το γνωστό στους μελετητές της τοπικής ιστορίας Ζιζάνιον, του Γεωργίου Μολφέτα, η μακροβιότερη και πιο πετυχημένη σατιρική εφημερίδα, η οποία κυκλοφορεί από το 1892 έως το 1916. Κυριολεκτικά έργο ζωής για τον Μολφέτα, αφού κυκλοφόρησε όταν ο ποιητής ήταν μόλις 21 ετών και μέχρι τον θάνατό του, το Ζιζάνιον (που κυκλοφορεί και ορισμένα φύλλα με διαφορετική ύλη και τίτλο Το Κόκκινο Ζιζάνιο), είναι στην πραγματικότητα μια σατιρική ορχήστρα από πολλούς Κεφαλονίτες ποιητές της εποχής που παρακολουθούν την επικαιρότητα με έμμετρο και πεζό σατιρικό λόγο – με πρωταγωνιστικό ρόλο στην εφημερίδα στους διαλόγους Γιάννη και Μαρή.

Ο Γεώργιος Μολφέτας, πριν από το Ζιζάνιον, είχε επιχειρήσει να εκδώσει και άλλο ένα σατιρικό έντυπο: Ο Αίσωπος, εφημερίς τερπνή και αστειοτάτη, είχε εκδοθεί στην Αθήνα το 1891, σε πολύ λίγα φύλλα και είναι ο πρόδρομος του Ζιζανίου, ένα χρόνο πριν την κεφαλληνιακή του κυκλοφορία.

Η πολυσυλλεκτικότητα των συνεργατών του Ζιζανίου δείχνει και τον ασφαλέστερο χιουμοριστικό δρόμο που χρησιμοποιεί ο Μολφέτας: Μακριά από την τακτική της επίθεσης, εδώ η σάτιρα γίνεται μέσα στο ίδιο το σύστημα, από ανθρώπους που είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας την οποία στηλιτεύουν. Περισσότερο στρογγυλεμένο, εστέτ και ανώδυνο από την τραχύτητα του Λασκαράτου, το χιούμορ του Ζιζανίου, ωστόσο, δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, ούτε να αποσυνδεθεί από τον Λασκαράτο ως πρότυπο.

Ανάμεσα στον Λύχνο και το Ζιζάνιον, γνωστά στους περισσότερους ερευνητές, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα στην Κεφαλονιά κυκλοφορούν και άλλα σατιρικά έντυπα, σχεδόν ολότελα ξεχασμένα και άγνωστα, τα περισσότερα βραχύβια, που δίνουν όμως μια ενδιαφέρουσα διάσταση της δυναμικής που είχε αναπτυχθεί στον τόπο γύρω από την υπόθεση της σάτιρας.

Θα πρέπει να επισημάνουμε εκ προοιμίου ότι σε όλα τα σατιρικά έντυπα κυριαρχεί η ανωνυμογραφία ή ψευδωνυμογραφία, πράγμα που συμβαίνει και στις αθηναϊκές σατιρικές εφημερίδες της εποχής. Ακόμη θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ορισμένα από τα ονόματα που εμφανίζονται στις εφημερίδες αυτές ως υπεύθυνοι έκδοσης είναι ψευδώνυμα που κρύβουν από πίσω τους το όνομα κάποιου άλλου εκδότη.

Η παλαιότερη από αυτές, ήδη από τα χρόνια της αγγλοκρατίας, είναι ο Κυκεών που μετονομάστηκε σε Αποθήκη Διαβόλου και σύντομα σε Διαολαποθήκη, μια ιδιόρρυθμη σατιρική εφημερίδα που εκδίδεται από τον Φερδινάνδο Όδδη από το 1860 ως το 1864. Η εφημερίδα χρησιμοποιεί και έμμετρη και πεζή σάτιρα, σε καθαρεύουσα ελληνική γλώσσα και σε ορισμένες περιπτώσεις και σε ιταλική γλώσσα. Η χρήση της ιταλικής γλώσσας στον σατιρικό τύπο και τα σατιρικά μονόφυλλα γινόταν κυρίως όταν πραγματοποιούνταν στο θέατρο του Αργοστολίου «Ο Κέφαλος» παραστάσεις ιταλικών θεάτρων όπερας, για να σχολιαστούν οι παραστάσεις.

Εκ των συνεργατών της Διαολαποθήκης, καθώς φαίνεται, και ο γνωστός μας Παναγιώτης Πανάς, εκδίδει μια ολόκληρη εφημερίδα την πρωτοχρονιά του 1862 αφιερωμένη στη Διαολαποθήκη. Τίτλος της Ο Λύχνος του Διογένους – είναι ένα παιχνίδι σε μορφή εφημερίδας – μόλις ένα φύλλο της θα κυκλοφορήσει.

Αλλά και μετά την Ένωση δεν έπαψε η ανάγκη των Κεφαλλήνων να εκφραστούν μέσα από τον σατιρικό τύπο.

Πολύ κοντά στην παράδοση του Λασκαράτου, της χρησιμοποίησης δηλαδή του χιούμορ και της σάτιρας για την ανάδειξη κοινωνικών θεμάτων είναι, σε μια περίοδο της κυκλοφορίας της, η Σφήκα, που κυκλοφορεί από το 1867 έως το 1876 με συντάκτη και πάλι τον Παναγιώτη Πανά – ως το 1868, αργότερα η εφημερίδα θα υποστεί πολλές αλλαγές, θα γίνει μέχρι και «δικαστική», ενώ συχνότατα δημοσιεύουν συνεργασίες σ’ αυτήν τόσο ο Πανάς όσο και ο Ανδρέας Λασκαράτος, παρά τις διαφορετικές τους ιδεολογικές καταβολές.

Πολιτική κριτική μέσα από πεζά (αλλά και ποιητικά κείμενα) είναι το περιεχόμενο της Σφήκας, που με την παραμορφωτική ματιά της σάτιρας επιχειρεί να αποκαλύψει την πολιτική πραγματικότητα.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1870 (1876) κυκλοφορεί μία βραχύβια σατιρική εφημερίδα υπό τον τίτλο Γλώσσα, ελάχιστα φύλλα της οποίας σώζονται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. Ως εκδότης της αναφέρεται κάποιος Γ. Μεταξάς, όμως ο Ηλίας Τσιτσέλης μας αποκαλύπτει ότι ο πραγματικός εκδότης ήταν ο παιδικός του φίλος Μπάμπης Άννινος.

Η Γλώσσα μάλλον θα αποτύχει, μια και μόλις 5 φύλλα της σώζονται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής. Ο Άννινος, ωστόσο, φαίνεται ότι δεν πτοήθηκε από αυτή την αποτυχία: στα τέλη της δεκαετίας αυτής θα μεταβεί στην Αθήνα και θα αρχίσει λαμπρή δημοσιογραφική καριέρα, κάνοντας τα πρώτα του δημοσιογραφικά βήματα σε σατιρικές αθηναϊκές εφημερίδες.

Την Πρωτοχρονιά του 1888 κυκλοφορεί στην Κεφαλονιά άλλη μία σατιρική εφημερίδα, με τον τίτλο Πυξ-Λαξ (με μπουνιές και με κλωτσιές), δεκαπενθήμερη. Τυπώνεται στο τυπογραφείο του Εμπρός, ειδησεογραφικής εφημερίδας της Κεφαλονιάς, και όνομα εκδότη δεν αναφέρεται.

Από τα φύλλα που σώζονται ακόμα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι κυκλοφορούσε τουλάχιστον έως και το 1890. Η πρωτοπορία του Πυξ-Λαξ σε σχέση με τις άλλες σατιρικές εφημερίδες της Κεφαλονιάς είναι η πλούσια εικονογράφησή της με γελοιογραφικές συνθέσεις, συχνά ολοσέλιδες ή δισέλιδες – ας μην ξεχνάμε ότι από την Κεφαλονιά κατάγεται και ο γελοιογράφος Θέμος Άννινος ο οποίος είχε εμπλακεί σε πολλές σατιρικές εφημερίδες των Αθηνών της δεκαετίας του 1880, όπως ο Ασμοδαίος και το Άστυ.

Με τον τίτλο Πυξ-Λαξ κυκλοφορούσε στις αρχές του εικοστού αιώνα εφημερίδα και στην Κύπρο.

Το 1889 ο Β. Γ. Μακρής κυκλοφορεί την εφημερίδα «Η Ψαλλίδα» βασισμένη κυρίως σε πεζά χιουμοριστικά και σατιρικά κείμενα. Ο τίτλος επανεμφανίζεται το 1894 με εκδότη ονόματι Α. Μακρή, χωρίς όμως να έχουμε κανένα στοιχείο για κυκλοφορία της εφημερίδας μετά το 1894.

Το 1890 κυκλοφορεί η «πολιτικοσατυρική» εφημερίδα Ρομφαία, σε εβδομαδιαία βάση, με εκδότη, στα πρώτα φύλλα της τον, και πάλι τον Β. Γ. Μακρή και αργότερα τον Κωνσταντίνο Δαυή Χριστοδουλάτο. Είναι βέβαιο ότι η εφημερίδα κυκλοφόρησε για περίπου 2 χρόνια, καθώς το τελευταίο σωζόμενο φύλλο της χρονολογείται τον Μάρτιο του 1891.

Την ίδια χρονιά (1890) κάνει αισθητή την παρουσία της και άλλη μία σατιρική εφημερίδα, η Κάλπη, με εκδότη τον Γ. Κατσούρη, η οποία κυκλοφορεί ως τον Δεκέμβριο του 1891 και επαμεμφανίζεται μια δεκαετία μετά, το 1902,ως «εφημερίς κοινωνική» με πιο «σοβαρό» περιεχόμενο.

Το 1891 εμφανίζεται ο Κολόμπος, ο (ανώνυμος) εκδότης του οποίου αναφέρει στην έμμετρη αγγελία της εφημερίδας τον καημό του Κεφαλονίτη ερασιτέχνη δημοσιογράφου: «Αφού έγεινε για ψωμί το μάτι μου γαρίδα / και είδα πως στον άμμο χτηώ με της δουλειές που κάνω /έτσι απεφάσισα κι’ εγώ να βγάνω εφημερίδα / προτού της πίνας φίλοι μου στους δρόμος αποθάνω.» Το εγχείρημα βραχυπρόθεσμα φαίνεται πως απέδωσε, αφού ο Κολόμπος κυκλοφόρησε τουλάχιστον για δύο χρόνια (το τελευταίο σωζόμενο φύλλο χρονολογείται τον Ιανουάριο του 1893).

Το 1893 κυκλοφορεί η εφημερίδα Κακόμοιρος με έδρα το Ληξούρι. Σώζεται μόνον ένα φύλλο της, στο οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει υπεύθυνος έκδοσης ή τυπογραφείο. Η εφημερίδα θυμίζει αρκετά το Ζιζάνιον, αφού κεντρικό της θέμα είναι ο σατιρικός διάλογος ανάμεσα στον Γιάννη και το Θοδωρή, ενώ σημειώνει στους τίτλους της το ερασιτεχνικόν του εγχειρήματος «Τον Κακομοίρην φίλοι μου εκτάκτως θα τον βγάζω / όποτε έχω τίποτε νόστιμον να σας βάζω. / Ποιήσεις δεν θα δέχομαι σας λέγω φαναιρά/ εκτός αν συνοδεύωνται με τίποτε ψυλά.» Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον των συνδρομητών και των υποψηφίων ποιητών ήταν μικρό και ο τίτλος της εφημερίδας ήταν προφητικός για την τύχη της.

Στο Ληξούρι φαίνεται να επικεντρώνει το ενδιαφέρον της και η εφημερίδα Το Σπαθί, της οποίας διασώζεται μόνον ένα φύλλο, που κυκλοφόρησε το 1893. Ως εκδότης του Σπαθιού αναφέρεται ο Πέτρος Δρακόπουλος. Εδώ έχουμε άλλο πρωταγωνιστικό ντουέτο: Ο Σάββας ο Κορδάτος και ο Γιάννης ο Βαρβάτος. Φαίνεται ότι η επιτυχία του Ζιζανίου, που είχε κυκλοφορήσει μόλις έναν χρόνο πριν, είχε δημιουργήσει τάσεις μιμητισμού σε μια κοινωνία που η σάτιρα και το χιούμορ ήταν στοιχείο της καθημερινότητας.

Αλλά και ο εικοστός αιώνας, στην πρώτη εικοσαετία του οποίου είχε συνεχιστεί η επιτυχία του Ζιζανίου, θα συνεχίσει την παράδοση στον σατιρικό τύπο. Το 1905 θα ιδρυθεί το Τελώνιον του Ανδρέα Σάρλου, η τελευταία μακρόβια σατιρική εφημερίδα της Κεφαλονιάς, αφού θα δίνει το παρών στον τοπικό τύπο για τρεις δεκαετίες, με πρωταγωνιστικό δίδυμο στους διαλόγους τον Γιάννη και τον Μαρή.

Ο Σάτυρος κυκλοφορεί το 1911 από τον δικηγόρο Δημήτριο Σάρλο – στους διαλόγους της πρώτης σελίδας εδώ πρωταγωνιστές είναι ο Σάτυρος και ο Σιληνός. Αλλά ακόμη και όταν λείπει κάποιο σατιρικό έντυπο, πράγμα που θα συμβαίνει όλο και πιο συχνά καθώς προχωράει ο αιώνας, οι σατιρικοί στίχοι θα δημοσιεύονται ακόμα και από αμιγώς ειδησεογραφικές εφημερίδες, όπως η Εληά και Τα Νέα. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να λείπει από τον Κεφαλονίτη το σατιρικό στοιχείο;

Η σύντομη περιήγησή μας στους ευφάνταστους τίτλους των σατιρικών εφημερίδων της Κεφαλονιάς δεν μας επιτρέπει να τις προσεγγίσουμε με πιο πολλές λεπτομέρειες – κάτι τέτοιο άλλωστε απαιτεί επίπονη έρευνα προκειμένου να αποκαλυφθούν όλα τα επίπεδα του χιούμορ και της σάτιρας, κυρίως αναφορικά με το πώς λειτουργούσαν τότε, μια και σήμερα τα ίδια κείμενα δεν μπορούν να παράγουν την ίδια λειτουργία του κωμικού – σατιρικού μέσα σε μια ολότελα άλλη κοινωνία.

Ο σατιρικός τύπος, είτε ασχολούμενος με τοπικά είτε με πανελλήνιας ή διεθνούς εμβέλειας θέματα, είτε εστιάζοντας στην «καλόπιστη κοινωνική κριτική» ή περνώντας πολιτική γραμμή διά της σάτιρας, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο φαινόμενο, άλλωστε, για όλες τις εποχές.

Η σάτιρα, εκτός από εργαλείο εναντίον του συστήματος, όπως την χρησιμοποίησαν κατά κόρον ο Λασκαράτος και ο Άβλιχος, καμιά φορά μπορεί, λιγότερο ή περισσότερο τεχνηέντως, να λειτουργεί ως βαλβίδα ασφαλείας για το σύστημα, εκτονώνοντας τον θυμό της κοινωνίας σε μια επιφανειακή γελοιοποίηση των πάντων.

Σατιρικός Τύπος Κεφαλλονιάς

Και σήμερα μπορούμε να δούμε αντίστοιχα παραδείγματα, όπως μπορούμε να εντοπίσουμε και στην κεφαλονίτικη σάτιρα. Όμως, ακόμα και στις πιο ανώδυνες για το σύστημα εκδοχές εκείνων των εφημερίδων, δεν μπορούμε να μην διακρίνουμε εκείνη τη λεπτή γραμμή που συνδέει είτε ως επίδραση είτε ως αναφορά είτε ως κληρονομιά όλες αυτές τις εφημερίδες με τον λασκαρατικό λόγο – ουσιαστικά τον ανατρεπτικό δημόσιο κοινωνικό, και ασφαλώς και πολιτικό λόγο.

Μια γραμμή που κατεβαίνει πιο βαθιά διαχρονικά, στην ιδιότυπη και ποικιλόμορφη σχέση του Κεφαλονίτη με τον κωμικό του εαυτό. Έναν εαυτό διπολικό. Λίγο θεϊκό, αλλά και λίγο διαβολικό.

Παρουσιάστηκε στην Ημερίδα για τη σάτιρα του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων

Αργοστόλι, Θέατρο «Ο Κέφαλος», 17-5-2012

Συγγραφέας:Hλίας Τουμασάτος

Πηγή άρθρου: eliaswords.blogspot.gr

Αναδημοσιευση απο : KefaloniaToday.com

Α

Πορος Κεφαλονιας. Ενα ταξιδι στο μυθο.

0

Πόρος

Ο Πόρος είναι μια παραθαλάσσια κωμόπολη που συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Τα καταπράσινα τοπία διαδέχονται οι υπέροχες αμμουδιές και δημιουργούν τοπία μοναδικής αισθητικής.

Βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά της Κεφαλονιάς, ανήκει διοικητικά στο δήμο Ελειού – Πρόννων και απέχει 14 χλμ. από το Αργοστόλι.

Στην περιοχή του δήμου άκμασε μία από τις τέσσερις αρχαίες πόλεις της Κεφαλλονιάς. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές οι Πρόννοι καταλάμβαναν τη νότια πλευρά του νησιού και ο Πόρος ήταν το λιμάνι τους. Λείψανα της αρχαίας αυτής πόλης έχουν ανασκαφεί σε διάφορες περιοχές του δήμου.

Ο Πόρος είναι μια από τις ανεπτυγμένες τουριστικά περιοχές. Κάθε χρόνο ολοένα και περισσότεροι παραθεριστές τον προτιμούν ως τόπο διαμονής. Κι αυτό γιατί στον Πόρο λειτουργούν σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες, πολλές ταβέρνες, καφετέριες, bars και εμπορικά καταστήματα για να κάνετε τα ψώνια σας.

Επιπλέον, η υπέροχη παραλία της περιοχής, που θεωρείται μια από τις καλύτερες του νησιού, προσελκύει τους λάτρεις της κολύμβησης. Είναι μια κοσμική παραλία που το μήκος της ξεπερνά τα 2 χλμ και περιτριγυρίζεται από μικρά απάνεμα λιμανάκια με χρυσαφένιες αμμουδιές και διάφανα γαλάζια νερά.

Επίσης, ο Πόρος παρουσιάζει και αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Στη θέση Μπρούτζι των Τζαννάτων οι ανασκαφές έφεραν στο φως έναν θολωτό τάφο της Μυκηναϊκής περιόδου. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα των ανασκαφών που αποδεικνύει ότι η περιοχή κατοικούνταν από το 1400 π.Χ. ο τάφος είναι από τους καλύτερα διατηρημένους στο νησί. Είναι κτισμένος με τετραγωνισμένες πέτρες μεγάλων διαστάσεων και η διάμετρός του φτάνει τα 7 μ. Βρέθηκαν πολλά χρυσά κοσμήματα, χάλκινα εργαλεία και σφραγίδες με διάφορες παραστάσεις.

Θολωτός τάφος Πόρου Κεφαλλονιάς

Στα Τζαννάτα Πόρου Κεφαλονιάς έχει αποκαλυφθεί ο μεγαλύτερος μέχρι σήμερα γνωστός θολωτός τάφος της βορειοδυτικής Ελλάδας. Η γεωγραφική του θέση τον συνδέει εύλογα με την έρευνα σχετικά με τη θέση όπου πρέπει να βρισκόταν η ομηρική Ιθάκη. Ο τάφος είναι θεμελιωμένος στο επικλινές και βραχώδες άνδηρο στο Μπόρζι και έχει προσανατολισμό από Ν προς Β. Το ιδιαίτερα μακρύ και στεγασμένο στόμιό του έχει μήκος 3,35, πλάτος 0,90 – 1 και ύψος 1.90 μ.

Η κορυφή του θόλου βρέθηκε βυθισμένη. Από τη διενεργηθείσα ανασκαφή διαπιστώθηκε ότι κατέρρευσε κατά τα χρόνια της Βενετοκρατίας, όταν ο τάφος χρησιμοποιήθηκε ως κατάλυμα. Όπως συμβαίνει συνήθως με τους θολωτούς τάφους, είχε συληθεί ήδη από την αρχαιότητα. Από τα διασωθέντα κτερίσματα συνάγεται ότι η ταφική του χρήση διήρκεσε από τα μυκηναϊκά έως και τα ελληνιστικά χρόνια.

Δεδομένης της διαχρονικής χρήσης του τάφου, ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ταφικά έθιμα, καθώς και τα λίγα, αλλά πολύτιμα μικροαντικείμενα – κτερίσματα που έφερε στο φως η ανασκαφική έρευνα.

Ο τάφος έχει διάμετρο 6,80 και σωζόμενο ύψος 3,95 μ. και είναι δομημένος στη θέση άλλου μικρότερου, που είχε καταρρεύσει για άγνωστη αιτία γύρω στο 1350 π.Χ. Το πωρολιθικό υλικό του παλαιότερου μπορεί να το διακρίνει κανείς ενσωματωμένο στο θόλο του νεότερου τάφου.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ταφές σε κτιστές θήκες, θεμελιωμένες σε μεγάλο βάθος κάτω από το δάπεδό του, ενώ ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει λακκοειδής τάφος σε βάθος 4 μ. περίπου, που μάλλον πρέπει να ανήκει στον παλαιότερο, μικρότερο τάφο. Η κεντρική κτιστή θήκη ανήκει στο νεκρό για τον οποίο χτίστηκε ο νεότερος τάφος, ενώ οι ημικατεστραμμένες και χτισμένες από μικρές ασβεστολιθικές λευκές πέτρες θήκες σε άλλους αξιωματούχους της περιοχής, που έζησαν γύρω στο α΄ τέταρτο του 12ου αι. π.Χ.

Κοντά στο θολωτό εντοπίστηκε και ερευνήθηκε άλλος κτιστός τετράπλευρος θαλαμοειδής τάφος, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ως οστεοφυλάκιο. Το δάπεδό του ήταν επιστρωμένο με λευκά βότσαλα. Οι μακρές πλευρές του συγκλίνουν προς τα άνω, η δε στέγη θα ήταν από μεγάλες πλάκες σε οριζόντια δόμηση. Κατά την έρευνα αποκαλύφθηκαν σκελετικά λείψανα 72 ατόμων, τα οποία είχαν μεταφερθεί εκεί με λίγα από τα κτερίσματά τους, όταν κατά τις εργασίες ανέγερσης του νεότερου θολωτού καθαρίστηκε ο χώρος (ανακομιδή).

Από τα κτερίσματα μνημονεύουμε λίγα, αλλά σπουδαία δείγματα κεραμικής, ορισμένα κοσμήματα και τις μοναδικές σε θέματα σφραγίδες.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα του τάφου και η ένταξή του στην υστεροελλαδική ΙΙΙΑ – Β περίοδο (1350 π.Χ.) σηματοδοτούν την ύπαρξη ενός ισχυρού μυκηναϊκού κέντρου, που σχετίζεται πιθανότατα με την ομηρική Ιθάκη.

Συντάκτης

Δρ. Λάζαρος Κολώνας, αρχαιολόγος – Γενικός Διευθυντής Αρχαιοτήτων ΥΠΠΟ

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday.com

Οι Φάροι στην Κεφαλλονιά

23 Ιανουαρίου, 2013 10:45 πμ

 

3

Φάρος Αγ.Θεοδώρων

Ο φάρος των Αγίων Θεοδώρων, το γνωστό Φανάρι, στο Αργοστόλι όπου συγκεντρώνει πολλούς από του τουρίστες.

Ο φάρος αυτός έχει χαρακτηριστεί σαν ένα μνημείο της Κεφαλονιάς.

Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα αλλά και μνημείο της Κεφαλονιάς.

Πρόκειται για έναν παλιό ανεμόμυλο που μετατράπηκε σε ένα κυκλικό κτίσμα δωρικού ρυθμού, με είκοσι κολώνες και στεγάζεται από έναν μικρό πύργο.

Το όνομά του οφείλει στην μικρή εκκλησιά των Αγίων Θεοδώρων, που υπάρχει κοντά σε αυτό.

Χτίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα (1828 ) από τον J.P.Kennedy, όταν το νησί βρισκόταν υπό την διοίκηση του Άγγλου Καρόλου Νάπιερ. Εγκαινιάστηκε τον Μάϊο του 1829. Είχε πυργίσκο 8μ. και αποτελούσα οικία του φαροφύλακα. Με τους σεισμούς του 1953 καταστράφηκε ολοσχερώς και ξαναχτίστηκε το 1964. Σήμερα αποτελεί ένα από τα πλέον επισκέψιμα σημεία του νησιού της Κεφαλονιάς.

Ο φάρος του Γερογόμπου.

Ο φάρος του Γερόγομπου με τη δική του ιστορία.

Στη χερσόνησο της Παλικής και στην άκρη του ομώνυμου ακρωτηρίου, σε μικρή απόσταση από το χωριό Χαβριάτα, βρίσκεται ο φάρος του Γερογόμπου. Ο παλαιός χτίστηκε το 1906 όπου και τον ίδιο χρόνο λειτούργησε για πρώτη φορά με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο, ως περιστροφικός φάρος ορατός από απόσταση 23ν.μ. Ο πύργος του είχε ύψος 13μ και το εστιακό του ήτανε 58μ. Κατά την αποχώρησή τους από την Κεφαλονιά, οι Γερμανοί ανατίναξαν τον φάρο.

Ο φάρος όπως χτίστηκε  μετά την καταστροφή του από τους Γερμανούς.

Στη θέση του, το 1945 χτίστηκε νέος κυλινδρικός πύργος από μπετόν ύψους 13μ. και κατοικία φαροφυλάκων. Το 1979 ο νέος φάρος ηλεκτροδοτήθηκε ενώ το 1990 μετατράπηκε σε αυτόματο ηλεκτρικό.

Ο φάρος στο Φισκάρδο.

Ένα υπέροχο αξιοθέατο ο παλιός  φάρος στο Φισκάρδο.

Στο πανέμορφο Φισκάρδο και πασίγνωστο λόγω μαντολίνου Κορέλι αλλά και λόγω τόπου καταγωγής του μεγάλου Νίκου Καββαδία, βρίσκεται ο ομώνυμος φάρος. Κατασκευάστηκε το 1892 με κυλινδρικό πύργο και κατοικία φαροφυλάκων. Το ύψος του πύργου είναι 14,2μ. και το εστιακό του 17μ. Και αυτό επίσης κατά την διάρκεια του Β! Παγκοσμίου πολέμου παρέμεινε σβηστός.

Εκεί στέκουν πλάι  πλάι  ο παλιός φάρος με τον καινούργιο.

Το 1945 επαναλειτούργησε με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο και ως επιτηρούμενος. Με τους σεισμούς του ΄53 καταστράφηκε και εγκαταλείφθηκε. Όμως σύντομα χτίστηκε νέος, με τετράγωνο πύργο ύψους 14,2μ. και κατοικία φαροφυλάκων. Κοντά στον φάρο σώζεται σε καλή κατάσταση ο παλιός  βενετσιάνικος φάρος.

Ο Φάρος των Βαρδιάνων.

Ο φάρος των Βαρδιάνων με τη δική του ιστορία.

Στην είσοδο του κόλπου του Αργοστολίου βρίσκεται η νησίδα Βαρδιάνοι. Πάνω σ΄αυτή υπάρχει ο φάρος που έχει και το όνομά της. Ο φάρος αυτός κατασκευάσθηκε το 1824 από τους Άγγλους για λογαριασμό της Ιόνιας Πολιτείας.

Αποτελείται από κυλινδρικό πύργο και κατοικία φαροφυλάκων. Λειτούργησε με πετρέλαιο από το 1890 μέχρι το 1950 οπότε και αντικαταστάθηκε με πυρσό ασετιλίνης. Με τους σεισμού του ΄53 καταστράφηκε ενώ μόνο ένα τμήμα του επισκευάσθηκε και μειώθηκε το ύψος του σε 8,5μ.

Ο φάρος στη Διχάλια

Ένα μνημείο για την Κεφαλονιά είναι και ο φάρος στο ακρωτήρι Διχάλια.

Τελειώνουμε με τους φάρους της Κεφαλονιάς με μια επίσκεψη στο φάρο που βρίσκεται στο ακρωτήρι Διχάλια, στον κόλπο της Σάμης και πού έχει το όνομά του. Πρωτολειτούργησε με πηγή ενεργείας το πετρέλαιο εκπέμποντας σταθερό σήμα σε απόσταση 7ν.μ. Κατά τη διάρκεια του Β! Παγκοσμίου πολέμου παρέμεινε σβηστός.

Επαναλειτούργησε το 1945 με πετρέλαιο και ως επιτηρούμενος. Το 1953 εξοπλίστηκε με αυτόματο πύργο ασετιλίνης.

Πηγή άρθρου: eftanhsa.blogspot.gr/

Αναδημοσιευση απο :  Kefaloniatoday.com

Τζουμερκα. Η μαγεια της φυσης.

Μια χειμερινη αποδραση σενα πανεμορφο βουνο.

ΘΕΜΑ: Διακοπή επίσχεσης εργασίας στην Κινητή Μονάδα Ψυχικής Υγείας Κεφαλονιάς, Ζακύνθου και Ιθάκης

Οι εργαζόμενοι στην Κινητή Μονάδα Ψυχικής Υγείας Κεφαλονιάς Ζακύνθου και Ιθάκης αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία για την διακοπή της επίσχεσης εργασίας που έχει ξεκινήσει από την 01/10/2012 και για την επαναλειτουργία της μονάδας από τις 14/01/2013.

Η επάνοδος μας στην εργασία δεν πραγματοποιείται γιατί ικανοποιήθηκαν οι διεκδικήσεις μας, ή γιατί έχουμε παραιτηθεί από αυτές. Η υποχρηματοδότηση και σταδιακή απαξίωση και υποβάθμιση των δομών ψυχικής υγείας συνεχίζεται, η προοπτική για τη διατήρηση υπηρεσιών υγείας με δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα εκλείπει, οι άνθρωποι με προβλήματα ψυχικής υγείας περιθωριοποιούνται, οι εργαζόμενοι παραμένουν πολλούς μήνες απλήρωτοι.

Θεωρούμε ότι η επαναλειτουργία της μονάδας θα είναι σημαντική για την προσωρινή της επιβίωση και την αποφυγή άμεσης κατάργησής της. Στόχος μας παραμένει η συνέχιση των συντονισμένων κινητοποιήσεών μας για την ψυχική υγεία, τόσο σε τοπικό, όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο.

Λειτουργώντας με μειωμένο προσωπικό και με αναγκαστικά βραχύχρονο σχεδιασμό θα επιχειρήσουμε την επαναπροσέγγιση και την επανασύνδεση με τους λήπτες των υπηρεσιών μας που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα και έχουν αυξημένο επίπεδο αναγκών, ενώ νέα αιτήματα θα γίνονται δεκτά κατόπιν προτεραιοποίησης.

Συγκεκριμένα, θα εξυπηρετούνται:

Στην Κεφαλονιά:              - Παιδιά και έφηβοι

-   Ενήλικες με σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα και αυξημένο επίπεδο αναγκών

Στην Ιθάκη:                       - Ενήλικες με σοβαρά ψυχιατρικά και ψυχοκοινωνικά προβλήματα από κλιμάκιο που θα επισκέπτεται το νησί

Στη Ζάκυνθο:                    - Ενήλικες με σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα και   αυξημένο επίπεδο αναγκών

Με αυτό το δελτίο τύπου καλούμε παράλληλα τους φορείς υγείας και πρόνοιας των 3 νησιών, αλλά και την τοπική κοινωνία να συνεχίσουν να είναι δίπλα μας στον αγώνα  που έχουμε ξεκινήσει από τον Ιούνιο του 2011 για την επιβίωση και την αξιοπρεπή λειτουργία της ΚΜΨΥ, αλλά και για δημόσιο, δωρεάν σύστημα Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας για όλους!

Αργοστόλι, 14 Ιανουαρίου 2013

Οι Εργαζόμενοι της ΚΜΨΥ Κεφαλονιάς, Ζακύνθου, Ιθάκης

ΓΙΑΤΙ ΤΟ Κ.Κ.Ε. ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΚΑΡΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠ’ ΤΟ ΑΛΟΓΟ;

Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΑΤΖΑΒΙΝΟΥ*

Το να επικαλεστεί κανείς τους κλασσικούς του Μαρξισμού – Λενινισμού, προκειμένου ν’ ασκήσει κριτική στις θέσεις της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., που έχει ως κοσμοθεωρία του τον Μαρξισμό – Λενινισμό, μπορεί να μοιάζει με παράτολμο εγχείρημα. Είναι όμως έτσι;

Για να το διαπιστώσουμε λοιπόν, ας δούμε τι έλεγαν οι κλασσικοί του Μαρξισμού – Λενινισμού για τα φλέγοντα ζητήματα, που μας απασχολούν ακόμη στις μέρες μας.

«Από πολλές δεκάδες χρόνια θα μπορούσε κανείς να διακηρύξει και θα είχε απόλυτο δίκιο, ότι ο καπιταλισμός «ιστορικά έχει ξεπεραστεί», αυτό όμως δε μας απαλλάσσει καθόλου από την ανάγκη να κάνουμε έναν πολύ μακρόχρονο και πολύ επίμονο αγώνα στο έδαφος του καπιταλισμού…… η κλίμακα της παγκόσμιας ιστορίας μετριέται με δεκαετίες. Δέκα ή είκοσι χρόνια νωρίτερα ή αργότερα, από την άποψη της παγκόσμιας ιστορίας είναι μια μικρή λεπτομέρεια, που δε μπορεί να υπολογιστεί ούτε κατά προσέγγιση. Μα γι’ αυτό ακριβώς, στα ζητήματα της πραχτικής πολιτικής, είναι θεωρητικό λάθος, να αναφέρεται κανείς στην παγκόσμια ιστορική κλίμακα, λάθος που χτυπάει από μακριά.» έλεγε ο Λένιν.

Συνεπώς το να επικαλείται κανείς διαρκώς, ότι οι αντικειμενικές συνθήκες για το πέρασμα στην σοσιαλιστική κοινωνία είναι ώριμες, αλλά δεν έχει ακόμα ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας, είναι τουλάχιστο αναποτελεσματικό. Το ζητούμενο είναι τι κάνεις πραχτικά στο έδαφος του καπιταλισμού, για να ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας.

«…Είμαστε κομμουνιστές (έγραφαν στη διακήρυξή τους οι κομμουνάροι μπλανκιστές), γιατί θέλουμε να φτάσουμε στο σκοπό μας, χωρίς να σταματούμε σε ενδιάμεσους σταθμούς, χωρίς να κάνουμε συμβιβασμούς, που απλώς απομακρύνουν τη μέρα της νίκης και παρατείνουν τη περίοδο της σκλαβιάς».

Είναι αυτονόητος ο συνειρμός και η σύγκριση με την ρήξη, που επιχειρούν οι θέσεις της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., με την θεωρία των σταδίων για το πέρασμα στον σοσιαλισμό.

«Οι μπλανκιστές, είναι κομμουνιστές γιατί φαντάζονται πως από τη στιγμή που θέλουν να υπερπηδήσουν τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους συμβιβασμούς, η υπόθεση είναι έτοιμη και πως αν αυτή η δουλειά αρχίσει αυτές τις μέρες – πράγμα που το πιστεύουν σταθερά – και η εξουσία πέσει στα χέρια τους, μεθαύριο, θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός. Αν αυτό δεν μπορεί να το κάνουν αμέσως, αυτό θα πει ότι δεν είναι κομμουνιστές…… Τι παιδική αφέλεια να προβάλλεις την ατομική σου ανυπομονησία σα θεωρητικό επιχείρημα!» Την απάντηση αυτή έδωσε ο Φ. Ένγκελς, ήδη απ’ την δεκαετία του 1870!

«...Να αποκρούσουμε μ’ όλη την αποφασιστικότητα, κάθε συμβιβασμό με τα άλλα κόμματα…… κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννόησης» έγραφαν οι γερμανοί αριστεροί στο βιβλιαράκι της Φρανκφούρτης.

Κάθε συνειρμός και σύγκριση, με τις θέσεις της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. είναι σχεδόν αυτόματος.

«Είναι εκπληκτικό, πως με παρόμοιες αντιλήψεις, οι αριστεροί δεν καταδικάζουν το μπολσεβικισμό! Γιατί δεν είναι δυνατόν οι γερμανοί αριστεροί, (και η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.), να μην ξέρουν ότι όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και ύστερα από την Επανάσταση του Οχτώβρη είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συνεννοήσεων, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα!» απαντά ο ίδιος ο Λένιν!!!

Και συνεχίζει: «Να κάνεις πόλεμο για την ανατροπή της διεθνούς αστικής τάξης, έναν πόλεμο εκατό φορές πιο δύσκολο, πιο μακρόχρονο από τον πιο συνηθισμένο πεισματάρικο πόλεμο ανάμεσα στα κράτη και να παρατιέσαι προκαταβολικά από κάθε ελιγμό, από την εκμετάλλευση των αντιθέσεων συμφερόντων (έστω και προσωρινών) ανάμεσα στους αντιπάλους, να παρατιέσαι από κάθε συμφωνία και συμβιβασμό με τους πιθανούς (έστω και προσωρινούς, ασταθείς και ταλαντευόμενους, υπό όρους) συμμάχους, δεν είναι πράγμα αφάνταστα γελοίο;…… και τέτοιους ανθρώπους με τόσο λίγη συνείδηση και πείρα (πάλι καλά, αν αυτό εξηγιέται με τη νεαρή τους ηλικία: τη νεολαία ο θεός την πρόσταξε να λέει για ένα ορισμένο διάστημα τέτοιες κουταμάρες), μπόρεσαν να τους υποστηρίξουν – αδιάφορο αν αυτό έγινε άμεσα ή έμμεσα, ανοιχτά ή σκεπασμένα, ολοκληρωτικά ή μερικά – ορισμένα μέλη του Ολλανδικού Κομμουνιστικού Κόμματος!!»

Αν προσθέσει κανείς και της σημερινής Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., θα έχει άδικο;;;

«Οι μικροαστοί δημοκράτες (μαζί μ’ αυτούς και οι μενσεβίκοι) ταλαντεύονται αναπόφευκτα ανάμεσα στην αστική τάξη και το προλεταριάτο, ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το σοβιετικό καθεστώς, ανάμεσα στο ρεφορμισμό και την επαναστατικότητα, ανάμεσα στον φιλεργατισμό και τον φόβο της δικτατορίας του προλεταριάτου κλπ. Η σωστή ταχτική των κομμουνιστών πρέπει να συνίσταται στο να χρησιμοποιούν αυτές τις ταλαντεύσεις και η χρησιμοποίησή αυτών των ταλαντεύσεων απαιτεί υποχωρήσεις απέναντι σε κείνα τα στοιχεία που προσανατολίζονται προς το προλεταριάτο, τη στιγμή που προσανατολίζονται και στο μέτρο που προσανατολίζονται προς το προλεταριάτο – παράλληλα με τον αγώνα ενάντια σε κείνους που στρέφονται προς την αστική τάξη. Σαν αποτέλεσμα αυτής της σωστής ταχτικής, ο μενσεβικισμός αποσυντέθηκε και αποσυντίθεται ολοένα και περισσότερο στη χώρα μας και απομονώνονται οι ηγέτες που επιμένουν στον οπορτουνισμό τους, ενώ στο στρατόπεδό μας περνάν οι καλύτεροι εργάτες, τα καλύτερα στοιχεία από τη μικροαστική δημοκρατία. Αυτό είναι ένα μακροχρόνιο προτσές και με τις βιαστικές αποφάσεις «κανένας συμβιβασμός, κανένας ελιγμός», μπορεί μόνο να ζημιώσει η ενίσχυση της επιρροής του επαναστατικού προλεταριάτου και η αύξηση των δυνάμεών του .»

Τι εφαρμογή βρίσκουν οι παραπάνω θέσεις του Β. Ι. Λένιν στη σημερινή ταχτική και στις θέσεις της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. κι ακόμα περισσότερο, με τις δηλώσεις της Γ.Γ. του στην συνέντευξη τύπου για την παρουσίαση των θέσεων, όπου ξεκαθάρισε:

«… δεν πάνε να λένε ζήτω η δικτατορία του προλεταριάτου… Όχι, δεν συνεργαζόμαστε μ’ αυτούς. Τελείωσε.», είναι ένα ερώτημα, που το 19^ο Συνέδριο του Κ.Κ.Ε., θα πρέπει να το απαντήσει.

«…λέγαμε επίσημα, εξ ονόματος του Κόμματος, από την Συνδιάσκεψη του Απρίλη 1917 του Κόμματός μας, ότι η αστική δημοκρατία με την Συνταχτική είναι καλύτερη από αυτήν την ίδια τη δημοκρατία χωρίς τη Συνταχτική και η «εργατο – αγροτική» σοβιετική δημοκρατία είναι καλύτερη από κάθε αστικοδημοκρατική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Χωρίς μια τέτοια προσεχτική, λεπτομερειακή, καλομελετημένη και μακρόχρονη προετοιμασία δε θα μπορούσαμε να καταχτήσουμε την νίκη τον Οχτώβρη του 1917, ούτε να διατηρήσουμε αυτή την νίκη.»

Το να εκτιμήσει λοιπόν κανείς, ότι στην σημερινή Ελλάδα η αστική δημοκρατία χωρίς μνημόνια, είναι καλύτερη απ’ αυτή την ίδια με τα μνημόνια, θα είναι υπερβολή, ρεφορμισμός, ρεβιζιονισμός, οπορτουνισμός και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο και διαστρέβλωση των όσων λέει ο Λένιν;;; ή μήπως το να αγνοεί κανείς θελημένα ή αθέλητα, το αυτονόητο, αποτελεί παραχάραξη των αρχών του Μαρξισμού – Λενινισμού;;;

Τέλος, ανεξάρτητα απ’ τα γραφόμενα των κλασσικών, στις θέσεις της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. για το 19^ο Συνέδριο του Κόμματος, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα κοινής λογικής, συνέχειας και συνέπειας, γιατί πολύ απλά, βάζουν το κάρο (λαϊκή εξουσία, δικτατορία του προλεταριάτου, σοσιαλισμός) μπροστά απ’ το άλογο (λαϊκό κίνημα, προλεταριάτο, εργατική τάξη), που όπως εκτιμούν δεν είναι ακόμη σε θέση να το τραβήξει!

Είναι προφανές, για όποιον έχει έστω και ελάχιστη σχέση με το Μαρξισμό – Λενινισμό, πως οι θέσεις της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στο σύνολό τους, εμφανίζουν τα συμπτώματα μιας παιδικής (κατά τον Λένιν) ασθένειας του κομμουνισμού:

τον Αριστερισμό!!!

Μόνο, που το Κ.Κ.Ε. δεν είναι πια παιδάκι…… μετρά 95 χρόνια ιστορίας! Και είναι γνωστό τοις πάσι, ότι κάποιες παιδικές ασθένειες που προσβάλουν ενήλικες, αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα και σωστά, οδηγούν τον ασθενή σε τραγική και μοιραία κατάληξη!!!

Πηγές:

Θέσεις της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. για το 19^ο Συνέδριο, όπως δημοσιεύτηκαν μαζί με τον Ριζοσπάστη στις 9/12/2012

Συνέντευξη τύπου της Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. για την παρουσίαση των θέσεων της Κ.Ε., Ριζοσπάστης 14/12/2012

Β. Ι. Λένιν «Ο Αριστερισμός παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»

Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1979

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

 

 

Αναδημοσιευση απο : iskra.gr