Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Η χαμένη μουσική κουλτούρα των Κεφαλλήνων

Καντάδα
Καντάδα
Τα Επτάνησα αποτελούν για τον Ελλαδικό χώρο μια νησίδα πολιτισμού με αρκετές ιδιαιτερότητες, αφού δεν γνώρισαν παρά μόνο ελάχιστα την οθωμανική κατοχή.
Αποτελούσαν κτήσεις της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, με πρώτη την Κέρκυρα ήδη από το 1386. Έτσι, η Ιταλική επιρροή στη μουσική της Επτανήσου είναι προφανής και έντονη.
Τα Επτάνησα ήρθαν σε επαφή με την έντεχνη, λόγια μουσική της Δύσης και το μουσικό ύφος που αναπτύχθηκε ακόμα και στη λαϊκή μουσική, υπακούει σε μεγάλο βαθμό στους νόμους της δυτικής αρμονίας.
Η καντάδα είναι έξοχο δείγμα επτανησιακού λαϊκού αστικού τραγουδιού. Το όνομά της προέρχεται απ το ιταλικό ρήμα cantare – τραγουδώ. Οι καντάδες χαρακτηρίζονται από τη δυτική πολυφωνία και κάθε φωνή εκτελείται από πολλά πρόσωπα και όχι σόλο.
Αρκετές δημιουργήθηκαν από συνθέτες που κατά κύριο λόγο ανήκουν στην Επτανησιακή μουσική σχολή και στην Νεοελληνική Εθνική μουσική σχολή, όπως ο Δ. Λαυράγκας, ενώ τα λόγια συχνά ανήκουν σε ποιητές όπως ο Δ. Σολωμός.
Οι καντάδες συνοδεύονταν συνήθως από κιθάρες και μαντολίνα ενώ συχνά οι παρέες τις τραγουδούσαν και χωρίς συνοδεία οργάνων.
Στην Ελλάδα πιθανότατα πέρασε γύρω στα 1863 όταν ενώθηκε η Ηπειρωτική Ελλάδα με τα Επτάνησα. Διαδόθηκε ταχύτατα και έγινε ιδιαίτερα αγαπητή στα αστικά κέντρα. Η Αθηναϊκή καντάδα συνδέθηκε με τουςρομαντικούς ποιητές του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, όπως ο Γ. Δροσίνης, ο Α. Βαλαωρίτης, οΙ. Πολέμης.
Αθηναϊκές καντάδες συνέχισαν να γράφονται μέχρι και τη δεκαετία του 1930. Η Αθηναϊκή καντάδα διαφέρει από την Επτανησιακή στο ότι διαθέτει λόγιο χαρακτήρα ενώ η Επτανησιακή φέρει περισσότερο έντονο το λαϊκό στοιχείο.
Περίπου μέχρι το 1940 και πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν συνήθεια για τους νέους άνδρες να περιπατούν στης γειτονιές με φεγγαράδα και να τραγουδούν στα κορίτσια. Η καντάδα, είναι μελωδική κι ευχάριστη. Τα τραγούδια αντηχούσαν πάντα με το ίδιο θέμα: αγάπη, λουλούδια, φυσική ομορφιά, τη θάλασσα και την ομορφιά της ζωής.
Πολύ σπάνια ανέφεραν αρρώστιες ,θάνατο ή διαμάχη για τη ζωή.
Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η διάθεση του κόσμου άλλαξε.
Η καντάδα, ανήκει στο παρελθόν.
Στις ταβέρνες, υπήρχαν ακόμη μερικά απομεινάρια καντάδας, αλλά με πολύ λίγους κιθαρίστες, που έπαιζαν στις παρέες. Ακόμη και σ’ αυτές τις ταβέρνες άρχισε να ζητείται μουσική, που ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Έτσι, η πολιτιστική τέχνη της καντάδας, άρχισε να ξεχνιέται.
Με την πάροδο του χρόνου όμως, αρκετοί καλλιτέχνες, προσπάθησαν να αναβιώσουν την καντάδα, αλλά με πολύ λίγη επιτυχία. Η δημοτικότητα της, δεν έφθασε ποτέ στο ύψος που είχε φθάσει κάποτε.


Αντιγραφη απο :  KefaloniaToday.com

O Θιακός και το Θιάκι του

Φρίκες-Ιθάκη
Φρίκες-Ιθάκη
Και σε ποια γωνιά της Γης δεν βρίσκεται; Πλούσιος ή φτωχός καμμιά διάκριση, όλοι είναι ενωμένοι. Φτάνει να μάθει πως είναι κάπου ένας πατριώτης του και θα πάει να τον βρει να μιλήσουν και να θυμηθούν το αγαπημένο τους νησί.
Ας έχει φύγει από παιδί, κι ας είναι τώρα γέροντας. Ο Θιακός θέλει να παντρευτεί και να πάρει πατριώτισσα, μα και ξένη να πάρει, θα την κάνει Θιακιά, σιγά-σιγά.
Υπάρχει παιδί γεννημένο και μεγαλωμένο στο εξωτερικό, που δεν πάτησ εποτέ το πόδι του στο Θιάκι, και μιλάει γι αυτό σαν να έζησε πάντα εκεί.
Το καλύτερο δείπνο δεν το παραβάλλει με τα βλήτα, ούτε με τη ριγανάδα ή ψωμί με λάδι και ζάχαρι, που έτρωγε μικρός. Τρώει κοτόπητα με μαγιονέζα και θυμάται τη λαχανόπητα και τη σκορδαλιά της μάνας του. Τον τρατάρεις γαλατομπούρεκο και καταϊφι και σου λέει:
-Αϊ και νάχα ένα φελί ρεβανί, ή λιγάκι γλυκό μπουρνέλλα”…
Το περίφημο σαβόρο του, ταξιδεύει και πάει και τον βρίσκει στα πέρατα της Γης. δεν υπάρχει άλλο σαν κι αυτό, και πρέπει να είναι καμωμένο στο Θιάκι. Με τη σταφίδα και το μπόλικο λάδι…
Ξαίρω αρχόντισσα, Κυρά, που φέρνει λάδι Θιακό στην Αθήνα και ανάβει το καντήλι, στον τάφο του ανδρός της. Ξα’ιρω Θιακό, που έλειπε, είκοσι χρόνια στα ξένα… και γύρισε στη γυναίκα του, πιστός!…
Ξαίρω Θιακό, που ορκίστηκε, σαν έφευγε μικρός από το νησί του και έβγαινε από το πόρτο, πως άμα εργασθεί, με τα πρώτα του λεπτά θα στείλει έναν πολυέλαιο στην εκκλησία της ενορίας του και κράτησε το λόγο του.
Ο Θιακός δε ζει στο νησί του, μα τι μ’αυτό; δεν του φεύγει στιγμή από το νου του. Μήπως υπάρχει γι αυτόν άλλο μέρος καλύτερο;
“Καλότυχο νησί…με τα πιστά παιδιά σου”!…
Μα και ποιος ήρθε να σε ιδεί και να μη σ΄αγαπήσει; Ποιος ανέβηκεστο κάστρο σου, δίχως να σε θαυμάσει; Ποιος ανέβηκε στα Καθαρά, στο μοναστήρι, να προσκυνήσει, και πήγε στο καμπαναριό και δε στάθηκε ώρες σαν απολιθωμένος από την ομορφιά σου; Ποιος κάθισε στα βραχάκια σου και λούστηκε στα νερά σου και σε ξέχασε; Ποιος βγήκε βαρκάδα το βράδυ ή ψάρεμα πρωί πρωί… και δε θα σε θυμάται; Ποιος άκουσε τα παιδιά στο μουράγιο, να φωνάζουν娔το παπόρο”… και να μη θέλει να τά ξανακούσει; Ποιος άκουσε το “γιάτρα…μωρέ…εεε…γιάτρα”…και δε στάθηκε;…
Πώς να σε ξεχάσει κανείς, όταν το καλοκαίρι αφού ήπιε την τσιντσιμπίρα…και πήγε να κοιμηθεί…ξύπνησε τα χαράματα από τα χάϊτο…χάϊτο…της χωριάτισσας που κατεβάζει με τα ζα της τα δεμάτια από το λόγγο;
Πώς να σε ξεχάσει κανείς… αφού είσαι αξέχαστο όμορφο Θιάκι;
Πηγή άρθρου: Περιοδικό "Ελληνική Δημιουργία" ΙΘΑΚΗ (Αφιέρωμα) τεύχος 74 /1951 Διευθυντής Σπύρος Μελάς! 
 
 
Αναδημοσιευση απο : KefaloniaToday.com


Ο τελευταίος μεγάλος της Ιστορίας! Μετά από αυτόν η Ιστορία.... παραιτήθηκε


Σσσσσσσσ! ο μέγας ηγέτης ξαποσταίνει!
Ναι μπορούμε πλέον να το πούμε...Με θαυμασμό θα αντικρίσει ο ιστορικός του μέλλοντος τη μορφή του Αντώνη Σαμαρά.
Η Ιστορία στέκεται δίπλα του έκθαμβη, παρατηρεί τον άνθρωπο που ξεδιπλώνει το μεγαλείο του και καταγράφει με δέος τα γεγονότα!
Μία ανατριχίλα διαπερνά το κορμί (της Ιστορίας και του ιστορικού του μέλλοντος) αντικρίζοντας την μεγάλη μορφή του τεράστιου ηγέτη Αντώνη!
Είναι ΑΥΤΟΣ που έβαλε τις Σιδηρές Κυρίες να τσακωθούν για πάρτη του.
Είναι ΑΥΤΟΣ που ότι κι αν είπε ήταν ψέμα και όποιο στόχο κι αν έθεσε δεν τον πέτυχε..Αλλά παρ' όλα αυτά πανηγυρίζει αναγγέλλοντας τον ερχομό μιας νέας μέρας για τη χώρα.
Είναι ο άνθρωπος που αν δε κρατούσε γερά το τιμόνι, η χώρα θα είχε μεγάλες περιπέτειες!
Είναι ο άνθρωπος που χάρη στη σκληρή του διαπραγμάτευση, κατάφερε να πετύχει όσα οι Δανειστές
του επέβαλλαν.
Ναι, η Ιστορία συγκινημένη τολμά να τον συγκρίνει μόνο με ένα άλλο ιστορικό ηγέτη.
Τον Γιώργο Παπανδρέου.
Αντώνη Σαμαρά, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.
Υ.Γ: Στο μόνο που είχε απόλυτο δίκιο ήταν ότι τα μέτρα που έλαβε ήταν τα τελευταία:Τα επόμενα θα τα πάρουν οι Βρυξέλλες κατευθείαν.

Πηγή:Πικρή σοκολάτα


Αναδημοσιευση απο : neakefalonia.blogspot.com

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012


Το ταμπεραμέντο των επτανησίων

 Πριν πολλά χρόνια μέσα σε μία κοινωνική εκδήλωση που παρευρισκόμουν, ένας μου φώναξε από απόσταση: «Γεια σου τρελοκεφαλονίτη». Ήταν ένας καλός φίλος που με το χιούμορ του φωτογράφιζε μία αλήθεια. Την τρέλα μου να είμαι επτανήσιος και σε αυτό όλοι θα συμφωνήσουμε, ότι ο Ιόνιος αέρας μας κάνει εμάς τους επτανήσιους να ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους Έλληνες.
 Η ιδιαιτερότητα μιας χαρακτηριστικής σύγκλισης ευφυΐας, οξυδέρκειας, εκρηκτικότητας, λογόρροιας, υβριστικού λεξιλογίου και έντονης συναισθηματικής διακύμανσης, υπογράφουν το επτανησιακό ταμπεραμέντο και σκιαγραφούν απόλυτα την «μούρλια»  που μας χαρακτηρίζει, την ευθύτητα και την ωμότητα του λόγου που μας διαπερνά και την οξύτητα του μη συμβιβαστικού που διέπει τις κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις.

 
  Ίσως πράγματι η ρήση: «Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε», μας επιτρέπει  να είμαστε «τσακωμένοι» στο νησί μας και έντονα αγαπημένοι έξω από αυτό. Η μουσική και ο χορός στολίζουν την τρέλα μας και οι βαθιά ερωτικές καντάδες, μας κάνουν ανείπωτους εραστές και παθιάρηδες συντρόφους. Η οικογένεια είναι το μεγάλο όραμα του επτανήσιου και έχει απόλυτη ανάγκη να στηρίζει παραδοσιακά τους θεσμούς, ζώντας μέσα στο δικό του περιβάλλον. Η αντικοινωνικότητά του και ο φόβος εισβολής των ξένων, μας κάνει να δείχνουμε εναντιωματικοί σε αυτούς που θα απειλούσαν την πατρίδα μας, γιατί εμείς οι επτανήσιοι αγαπάμε τα νησιά μας και ιδιαίτερα εγώ ως Κεφαλονίτης ξέρω ότι αγαπάμε πολύ τον τόπο μας.

 Ιόνιο! Πέρασμα από την Ανατολή στη Δύση. Νησιά με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά που πάντρεψαν τη βαριά ελληνική παράδοση με τον αέρα της ιταλικής επίδρασης στην περίοδο της Ενετοκρατίας. Το αποτέλεσμα; Άνθρωποι που διέπρεψαν στον πολιτισμό, στην επιστήμη, στις τέχνες, όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Γρηγόρης Ξενόπουλος και άλλοι πολλοί, που έδωσαν το δικό τους χρώμα και διέδωσαν την επτανησιακή κουλτούρα.

 Ποιος είναι όμως ο επτανήσιος; Πρόκειται για άνθρωπο που αγαπάει τη ζωή και δεν διστάζει να το δείξει. Γλυκός, ερωτιάρης, χαμογελαστός, γεμάτος καλοσύνη, εργατικός, με οξυδέρκεια, δημιουργικός και επιτυχημένος, φιλόξενος, πολυταξιδεμένος συνήθως, υπερασπίζεται τον τόπο του, την οικογένεια και τους ανθρώπους του. Πολύ συχνά όμως παρουσιάζεται σαν την τρικυμιώδη θάλασσα που βρέχει το νησί του σε όλες τις εκφάνσεις της. Από την ηρεμία και τη γαλήνη, στην σκοτεινιά, στη θύελλα και στην τρικυμία. Θα λέγαμε ότι λειτουργεί σαν να έχει δύο πρόσωπα. Αυτό του ερωτευμένου με τη ζωή, που παθιάζεται από τις ομορφιές της και δεν διστάζει να την ζήσει μέσα από ότι εκείνη του χαρίζει απλόχερα. Φιλόμουσος, η «τραγουδιστή» ομιλία του παίρνει την έκφρασή της μέσα από τη μουσική και το χορό, τις καντάδες. Ποιος δεν γνωρίζει τις επτανησιακές καντάδες; Δίνει τη συνέχειά του στις τέχνες, την εφευρετικότητα, τη δημιουργικότητά του και την αγάπη του για την καλλιτεχνία, περιγράφοντας τον ερωτισμό του και την πολυμορφία του.

  Από την άλλη, η «τρέλα» που χαρακτηρίζει τα Επτάνησα. Στο νησί του δεν διστάζει να «αρπαχτεί» με τους ομοίους του, αλλά έξω από αυτό δένεται και στηρίζει ο ένας τον άλλον. Τρελιάρης, με νευρώδες ταπεραμέντο, παρορμητικός, θορυβώδης, εκρηκτικός, οξύθυμος, συγκρούεται, βρίζει και ξαφνικά… όλα ηρεμούν και συνεχίζει την πορεία του μέσα από τη δημιουργικότητά του, κάνοντας επιτυχημένες κινήσεις. Συνεχίζει να είναι ανήσυχος αλλά αθεράπευτα ρομαντικός και ερωτευμένος με την πολιτιστική του κληρονομιά την οποία αγωνίζεται να διαδώσει καθώς και την αγάπη για τον τόπο του.

 Δεν θα ξεχάσω πότε από παιδί μια αναφορά που ειπώθηκε για το τόπο μας όταν τον είχε επισκεφτεί ο Αλιβιζάτος ως Υπουργός Υγείας. Του προτάθηκε από τον Νομάρχη να φτιαχτεί ένα ψυχιατρικό ίδρυμα και αυτός με το μοναδικό του χιούμορ απάντησε: «Είναι δύσκολο, γιατί πρέπει να μαντρωθεί το νησί γύρω-γύρω». Όλο αυτό το άκουσα όταν ήμουν 12 χρονών, καλοκαίρι μέσα στο πλοίο καθώς πήγαινα στην Κεφαλονιά και τότε με ενόχλησε. Σήμερα όμως νιώθω περήφανος γιατί η τρέλα μας είναι μοναδική και το μυαλό μας είναι η μεγάλη μας πνευματική δύναμη.

 Η θάλασσα που βρέχει το Ιόνιο γέννησε σπουδαίους ναυτικούς και καπεταναίους που μεταλαμπάδευσαν το επτανησιακό πνεύμα σε όλη τη γη, αφού ως γνωστόν ο δαιμόνιος επτανήσιος δεν άφησε γη και ουρανό που να μην έχει επισκεφτεί. Για όλα αυτά ο επτανήσιος είναι ένας μοναδικός  Έλληνας που το ταπεραμέντο του δεν χρειάζεται ορμήνια, όπως έλεγε χαρακτηριστικά η γιαγιά μου…
Δρ. Θάνος Ασκητής
Νευρολόγος – Ψυχίατρος
Διδάκτωρ Ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών 
Πρόεδρος Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας
Αναδημοσιευση απο : Ενωση Επτανησιων Ελλαδας.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Στη φυλακή η νεαρή Ισραηλινή αντιρρησίας συνείδησης



Ημερομηνία: 23/11/2012
Το όνομά της είναι Omer Goldman, είναι 19 χρόνων και δηλώνει αντιρρησίας συνείδησης του Ισραηλινού στρατού (Shministim).

Η Omer αρνήθηκε να καταταγεί στον στρατό και αντιμετωπίζει ποινές φυλάκισης. Ο πατέρας της μάλιστα, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε γονιός. Διετέλεσε αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ, και εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας στο Ισραήλ.
Ο δικαστής ο οποίος έκρινε την υπόθεσή της, προσπάθησε να την πείσει να εγκαταλείψει την επιλογή της "asternersi" (αντιρρησίας συνείδησης αντί της στρατιωτικής θητείας ) λέγοντας της, "ίσως στα σημεία ελέγχου, μπορείτε να δώσετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης"(χωρίς ειρωνεία).
Η Omer απάντησε , "Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκεί σε εδάφη που δεν αναγνωρίζονται ως δικά τους; Πλήρης σεβασμός και αλληλεγγύη σε αυτά τα νιάτα". Μια απάντηση που της κόστισε 21 ημέρες στη φυλακή.  Η ίδια έχει κρατηθεί και πάλι στο παρελθόν, μετά τη συμμετοχή της σε ακτιβιστικές δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι λαμβάνει μέρος σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις από τα 16 της.
"Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει", δηλώνει η ίδια.
Τι λέει για τον πατέρα της; "Έχουμε τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα. Είμαστε επίμονοι και θέλουμε να φέρουμε εις πέρας αυτό για το οποίο παλεύουμε. Είμαστε όμως και εντελώς ιδεολογικά αντίθετοι. Εγώ παλεύω για το τέλος της αιματοχυσίας".
"Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι Αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέμματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως".
Με βάση τα επίσημα στοιχεία του στρατού, το 25 % των ανδρών και το 43 % των γυναικών αρνούνται να καταταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση στράτευσης δεν είναι καινούριο φαινόμενο στο Ισραήλ. Η πρώτη περίπτωση καταγράφηκε το 1954, όταν ο δικηγόρος Αμνόν Ζιχρόνι δήλωσε "αρνητής συνείδησης ως φιλειρηνιστής".





Η περίπτωση του Νάταν Μπλανκ
Ο εκπρόσωπος της Gush Shalom Άνταμ Κέλερ, δήλωσε τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου ότι ο Νάταν Μπλανκ, ένας 19χρονος Ισραηλινός από την παλιά Χάιφα, θα εμφανιστεί στο στρατολογικό γραφείο, θα ενημερώσει τους αξιωματικούς εκεί για την άρνησή του να υπηρετήσει στις Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής και κατά πάσα πιθανότητα θα σταλεί απευθείας στη στρατιωτική φυλακή.
Δήλωσε επίσης ότι η πράξη του συνειδητής άρνησης συνδέεται απευθείας με την τρέχουσα κατάσταση και τις ενέργειες του στρατού στη Γάζα. Πήρε αυτήν την απόφαση ακόμα και πριν ακούσει τα τρομερά νέα για τις πέντε γυναίκες και τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκαν σήμερα από μία και μόνη βόμβα της Ισραηλινής Αεροπορίας.
"Άρχισα να σκέφτομαι να αρνηθώ να καταταγώ στον Ισραηλινό Στρατό κατά τη διάρκεια της επιχείρησης "Χυτό Μολύβι" το 2008.
Το κύμα επιθετικού μιλιταρισμού που σάρωσε τη χώρα τότε, οι εκφράσεις αμοιβαίου μίσους και τα κενά λόγια για ξεριζωμό της τρομοκρατίας και δημιουργία αποτρεπτικού παράγοντα, ήταν αυτά που προκάλεσαν κατά κύριο λόγο την άρνησή μου", δήλωσε ο Μπλανκ.
Ο Μπλανκ είπε επίσης:
"Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια γεμάτα τρομοκρατία, χωρίς πολιτική διαδικασία (προς ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις) και χωρίς ησυχία στη Γάζα και το Σντερότ, είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως αυτή του προκατόχου του Ολμέρτ, δεν ενδιαφέρεται να βρει μια λύση στην υπάρχουσα κατάσταση, αλλά μάλλον να τη διατηρήσει.
Από τη δική τους οπτική γωνία, δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να ξεκινήσουν μια επιχείρηση "Χυτό Μολύβι 2" (και μετά 3,4,5 και 6) κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια: θα μιλήσουμε για αποτροπή, θα σκοτώσουμε κάποιον τρομοκράτη, θα χάσουμε κάποιους αμάχους και στις δύο πλευρές και θα ετοιμάσουμε το έδαφος για μια νέα γενιά γεμάτη μίσος και στις δύο πλευρές".
Ο Μπλανκ προχώρησε λέγοντας: "Ως εκπρόσωποι του λαού, μέλη της κυβέρνησης δεν έχουν καθήκον να παρουσιάσουν το όραμά τους για το μέλλον της χώρας, και μπορούν να συνεχίσουν αυτόν τον αιματηρό κύκλο, χωρίς τερματισμό στον ορίζοντα.
Αλλά εμείς, ως πολίτες και ανθρώπινα όντα, έχουμε ένα καθήκον να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε σε αυτό το κυνικό παιχνίδι. Γι’ αυτό αποφάσισα να αρνηθώ να καταταγώ στον Ισραηλινό Στρατό την ημερομηνία κατάταξής μου", 19 Νοεμβρίου 2012.

Πηγή: news247.gr

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012


Από τα μπουρμπουρέλια ως την Πρωτοχρονιά. Έθιμα του χθες, σήμερα

Μπουρμπουρέλια
Μπουρμπουρέλια
Όταν αποφάσισα να γράψω για τα έθιμα της μετάβασης από την παλιά στην καινούρια χρονιά και το ρόλο που αυτά διαδραματίζουν στη σύγχρονη ζωή, το πρώτο πράγμα που σκέφθηκα είναι για ποιο πράγμα δεν θα ήθελα να μιλήσω.
Δεν θα ήθελα να σας μιλήσω λοιπόν για το «χρέος» της διατήρησης της παράδοσης. Δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω το ρήμα «πρέπει», Αυτό το απρόσωπο ρήμα συχνά υπάρχει για να καταδυναστεύει πολλές πτυχές της ζωής μας, γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να προσθέτουμε κι άλλα «πρέπει» στην καθημερινότητά μας. Και τα έθιμα είναι ένα κομμάτι αυτής ακριβώς της καθημερινότητας.
Είναι αλήθεια πως η ζωή μας έχει αλλάξει. Είναι αλήθεια πως κάποια στιγμή ως κοινωνία περάσαμε τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο λαϊκό πολιτισμό και τον αστικό πολιτισμό. Σήμερα είμαστε όλοι πια αστοί, ακόμη κι αυτοί που ζουν μακριά από τα αστικά κέντρα. Κι όλα εκείνα τα θαυμάσια έθιμα που περιγράφουν οι μεγάλοι λαογράφοι μας, από τον Νικόλαο Πολίτη ως τον Δημήτριο Λουκάτο, βρίσκονται ασφαλώς πίσω από αυτή τη λεπτή γραμμή.
Ο κύκλος των χριστουγεννιάτικων εθίμων ξεκινάει με ένα είδος «άτυπης εισαγωγής»: τη γιορτή της Παναγίας της «Μισοσπορίτισσας» (21 Νοεμβρίου), κατά την οποία το παραδοσιακό μενού της ημέρας περιλαμβάνει «πολυσπόρια», ή, αν θέλετε «μπουρμπουρέλια» δηλαδή βρασμένα μαζί όσπρια όλων των ειδών.
Αν γυρίσουμε το βλέμμα μας πίσω απ’ αυτή τη λεπτή γραμμή και αναζητήσουμε τη συμβολική σημασία της «μισοσπορίτισσας» πέρα από την καθαρά θρησκευτική της διάσταση, θα ανακαλύψουμε ότι η γιορτή τοποθετείται στα μέσα περίπου της γεωργικής περιόδου, όταν οι πρώτοι καρποί – σημάδια για τη σοδειά έχουν αρχίσει να φαίνονται, και ο αγρότης εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για όσα μέχρι τότε του έχει δώσει η μάνα γη και την ελπίδα ότι οι καρποί που κρύβει μέσα της και θα δώσει στη συνέχεια, θα επαρκέσουν για το υπόλοιπο του χρόνου. «Μισό ‘φαγα, μισό ‘ σπειρα, μισό ‘χω να περάσω» είναι το λαϊκό μόττο της γιορτής.
Ο συμβολισμός της «Μισοσπορίτισσας» αναφέρεται σε μια εποχή που η σχέση του ανθρώπου με τη γη και τους καρπούς της ήταν άμεση, σε μια εποχή που ο άνθρωπος αγωνιζόταν σώμα με σώμα με τα στοιχεία της φύσης για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του.
Σε μια εποχή που η φύση ήταν για τον άνθρωπο μια άγνωστη, φοβερή ομορφιά, όπου κυριαρχούσαν απειλητικές και εξώκοσμες δυνάμεις, ιδιαίτερα το χειμώνα, όπου η μέρα ήταν μικρή και το σκοτάδι της νύχτας μακρύ, και ασφαλώς δεν υπάρχει ηλεκτρισμός για να φωτίσει το απόλυτο σκοτάδι.
Οι παραδοσιακές εθιμικές πράξεις από την άποψη αυτή, όπως τα «μπουρμπουρέλια» της μισοσπορίτισσας είχαν και μια τελετουργική σημασία: Στόχευαν στο να εξευμενίσουν τις δυνάμεις της φύσης, όχι να τις τιθασεύσουν, αλλά και να τις πάρουν με το μέρος τους για να πάει καλά η χρονιά: Να βλαστήσουν οι καρποί και τα δέντρα, να είναι αρκετή η σοδειά, να είναι ήρεμες οι θάλασσες, να κρατηθεί μακριά η (απροσδιόριστη) αρρώστεια και το κακό.
Αυτός ο τελετουργικός, χαρακτήρας δεν μπορεί να χωρέσει στη σημερινή μας εποχή, όπου η επαφή μας με τη γη και τα στοιχεία της φύσης έχει γίνει πιο ελεγχόμενη, πιο τυποποιημένη. Φορέσαμε παπούτσια με χοντρές σόλες και στρώσαμε το χώμα με άσφαλτο – είναι πια δύσκολο να καταλάβουμε τί σημαίνει να περπατάς ξυπόλητος στο χώμα. Πολύ περισσότερο τί σημαίνει να περπατάς ξυπόλητος και μόνος ενάντια στην καταιγίδα ή να συλλέγεις τους καρπούς της γης μέσα στη λάβρα του καλοκαιριού.
Η σχέση μας με τη φύση δεν είναι πια σωματική. Δεν εξαρτώμαστε απ’ αυτήν, αλλά νομίζουμε ότι την ελέγχουμε. Και η ζωή μας είναι αρκετά «ορθολογισμένη» για να μπορούμε να επικαλεστούμε την ευμένεια της φύσης για τη σοδειά της χρονιάς βράζοντας «μπουρμπουρέλια», τα οποία βρέξει – χιονίσει θα τα βρούμε στο σούπερ μάρκετ, μαζί με όλα τα αγαθά του Θεού. Ωστόσο η ίδια αυτή εποχή μας παρασύρει να θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό να συμβουλευτούμε το ωροσκόπιό μας ή να διακοσμήσουμε το σπίτι μας σύμφωνα με τις επιταγές του φενγκ –σούι.
Δεν έχω καμμία πρόθεση να σας υποβάλω στο δίλημμα «μπουρμπουρέλια ή φενγκ-σούι», ούτε να αισθανθούμε ομαδικώς ενοχές επειδή η ζωή μας έχει γίνει αντικειμενικά ευκολότερη (επαναλαμβάνω: ευκολότερη, όχι απαραιτήτως καλύτερη), επειδή σήμερα έχουμε περισσότερα εφόδια για να αντιμετωπίσουμε την υποδουλωμένη φύση και να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας και την ευημερία του σπιτιού μας, αν και θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτά τα τελευταία ισχύουν για ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού του πλανήτη μας.
Οφείλω παρ’ όλα αυτά να διαπιστώσω ότι εκ των πραγμάτων σήμερα δεν μπορούμε να βιώσουμε τις παραδοσιακές εθιμικές πράξεις με τον τρόπο που τις βίωναν οι παλιότερες γενιές, όχι επειδή δεν είμαστε ικανοί αλλά επειδή ζούμε σε έναν διαφορετικό κόσμο, με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.
Πρέπει εξάλλου να σας ομολογήσω ότι κάποιες φορές με θλίβει και με πονά όταν ακούω για «αναβίωση» ενός παραδοσιακού εθίμου. Ένα έθιμο δεν μπορεί να αναβιώσει. Γιατί αναβιώνει ό,τι έχει πεθάνει. Και ένα έθιμο δεν μπορεί να πεθάνει, γιατί τότε παύει να είναι πια έθιμο. Τις περισσότερες φορές η «αναβίωση» ενός εθίμου είναι ένα ομολογουμένως πολύ όμορφο, νοσταλγικό και συχνά αναγκαίο για τη διατήρηση της μνήμης μνημόσυνο, που μπορεί να έχει διδακτικό χαρακτήρα, ή μπορεί να αποτελεί ένα ευρείας απήχησης φολκλορικό – τουριστικό δρώμενο, ωστόσο δεν πρόκειται πλέον περί εθίμου.
Θα μπορούσε κανείς , χαριτολογώντας, να πει ότι όταν αντιμετωπίζουμε την αναβίωση ενός εθίμου ως «καθήκον», ουσιαστικά τηρούμε ένα άλλο πατροπαράδοτο έθιμο: Ανάβουμε ένα κερί στο μνήμα του εθίμου, αποτίουμε έναν φόρο τιμής στο παρελθόν.
Το έθιμο δεν μπορεί να πεθαίνει, λοιπόν, ούτε να «αναβιώνει».Αντίθετα, το έθιμο επιβιώνει. Είναι κάτι ζωντανό, είναι, για να δανειστούμε στοιχεία από το νομικό του ορισμό, μια μακριά και αδιάκοπη πρακτική που γίνεται με συνείδηση της συμβολικής πραγματοποίησης και της περιοδικότητάς της.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι στον καινούριο μας κόσμο, τα έθιμα δεν μπορούν να επιβιώσουν κουβαλώντας την τελετουργική τους σημασία – γιατί αυτό προϋποθέτει ότι όλοι εμείς που τα τηρούμε έχουμε βαθιά πίστη ότι οι εθιμικές πράξεις μπορεί να λειτουργήσουν ως επίκληση καλοτυχίας, υγείας και ευημερίας. Αν λοιπόν τα έθιμα έχουν μια θέση στη σημερινή μας ζωή, αυτή ασφαλώς δεν είναι εκείνη που είχαν κάποτε, Τότε, ποια είναι;
Είναι γεγονός ότι στην αστική μας κουλτούρα έχουν εισαχθεί καινούριες συνήθειες που επαναλαμβάνονται συνειδητά στις διάφορες εποχές του χρόνου και συνδέονται με θρησκευτικές γιορτές, με άλλοτε συλλογικό και άλλοτε στενά οικογενειακό χαρακτήρα.
Τα τηλεφωνήματα που ανταλλάσσουμε σε μια γιορτή (σιγά σιγά και τα ηλεκτρονικά ή τα γραπτά μηνύματα των κινητών με ευχές), τα προγραμματισμένα μας χριστουγεννιάτικα ψώνια, η πρωτοχρονιάτικη γιορτή της Πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα.
Όλα αυτά τείνουν καθώς επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο σταθερά και συνειδητά, να λάβουν σε μερικά χρόνια τον χαρακτήρα αστικών εθίμων. Το ερώτημα που έρχεται εύλογα είναι: Χωράνε οι παραδοσιακές εθιμικές πράξεις ανάμεσα στα καινούρια αυτά αστικά έθιμα;
Καθώς προσπαθούσα να βρω απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, το μυαλό μου ταξίδεψε στα χρονικά κοντινά μας έθιμα του δωδεκαημέρου:
Στα έθιμα εκείνα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, που, όσο περνούν τα χρόνια, εμπλουτίζονται από τις καινούριες συνήθειες στις οποίες αναφερθήκαμε και οι οποίες τείνουν να εδραιωθούν και να αποκτήσουν χαρακτήρα εθίμου: Όλοι στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, πράγμα που δεν έκαναν οι γιαγιάδες μας στα χωριά, όλοι φτιάχνουμε τη βασιλόπιτα (ή την αγοράζουμε έτοιμη από το ζαχαροπλαστείο, και συχνά δεν την τρώμε καν), ακούμε τα κάλαντα από τα παιδιά (συχνά παιγμένα από ηλεκτρονικά μουσικά όργανα), μαγειρεύουμε τη γαλοπούλα (την οποία επίσης δεν ευτύχησαν να γευθούν οι γιαγιάδες μας), αγοράζουμε δώρα και παιχνίδια για τα παιδιά, προσπαθώντας μάταια να τα πείσουμε ότι ο Άγιος Βασίλης θα περάσει μέσα από τους σωλήνες του καλοριφέρ, φτιάχνουμε ή αγοράζουμε γλυκά, παίζουμε και κανένα χαρτάκι για το καλό, τρέχουμε και από δω κι από κει σε κάποιο ρεβεγιόν ή σε κάποιο νυχτερινό κέντρο.
Η παραπάνω περιγραφή, με μικρές αποκλίσεις, θα μπορούσε να ταιριάζει στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου – θα μπορούσε μάλιστα κανείς να πει ότι η παγκοσμιοποίηση ξεκινά πρώτα πρώτα από τα έθιμα. Κι αυτό γιατί τα Χριστούγεννα και οι γιορτές έχουν προσλάβει μια πιο καταναλωτική διάσταση, αν λάβουμε υπόψη μας ότι το ισχυρότερό έθιμο των ημερών είναι η κατασπάραξη του δέκατου τρίτου μισθού, στην οποία επιδιδόμαστε όλοι ανεξαιρέτως με άγρια χαρά.
Επειδή αυτή η αναζήτηση δε με οδήγησε πουθενά, ζήτησα από τους γονείς μου να μου περιγράψουν τα Χριστούγεννα της δικής τους νεότητας, για να μπορώ να συγκρίνω τώρα πια που κι εγώ έχω αρχίσει να νιώθω ισχυρές, όσο και μακρινές τις αναμνήσεις της εφηβείας και της νεότητας.
Τότε που δεν υπήρχε 13ος μισθός και shopping therapy, τότε που οι βιτρίνες δεν φορούσαν τα γιορτινά τους από τις αρχές του Νοέμβρη, τότε που οι οικονομικές δυσκολίες και οι πόλεμοι δεν επέτρεπαν σε κανέναν όχι μόνο να ονειρευτεί λαμπερά Χριστούγεννα, αλλά ούτε καν να έχει χριστουγεννιάτικα στολίδια. Με εξέπληξε η αντίδρασή τους. Δεν είχαν δέντρο. Δεν είχαν δώρα, δεν είχαν σπουδαία γκουρμέ και γλυκά στο γιορτινό τραπέζι. «Δεν μπορείς να φανταστείς πώς περιμέναμε νά ‘ρθουν τα Χριστούγεννα», μου είπε η μητέρα μου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμεναν πολλά. Δεν περίμεναν ούτε το ένα χιλιοστό από αυτά που περίμενα ως παιδάκι εγώ. Αυτό που περίμεναν, ωστόσο, το περίμεναν όμως με λαχτάρα. Σ’ ολόκληρη τη Νότια Ευρώπη το δωδεκαήμερο ήταν η εποχή που η οικογένεια μαζευόταν γύρω από την εστία, τη γωνιά με τα ξύλα ή, στην καλύτερη περίπτωση, το τζάκι. Ήταν οι μέρες που η μυρωδιά του λιβανιού πλημμύριζε το σπίτι γιατί η μάνα ή η νόνα λιβάνιζαν κάθε βράδυ κάθε γωνία του σπιτιού για να προστατέψουν την εστία από τα παγανά.
Το δωδεκαήμερο ήταν η εποχή που οι σκοτεινές δυνάμεις του σύμπαντος αγωνίζονταν να αντιπαλέψουν ένα θαυμάσιο γεγονός: Την έλευση του θεανθρώπου, τη νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι, της ζωής απέναντι στο θάνατο. Τα παγανά αναστατωμένα γυρίζουν και μαγαρίζουν μέσα στο σκοτάδι του χειμώνα.
Το σπίτι πρέπει νά ‘ναι καθαρό, να αστράφτει και τα πάντα να είναι στην εντέλεια για να μην πλησιάσουν. Οι δουλειές του σπιτιού γίνονται με υπερβάλλοντα ζήλο, ιδιαίτερα στην αποκοπή και την αλλαγή του χρόνου – για να υπάρχει δημιουργικότητα, καθαριότητα και προκοπή όλον το χρόνο.
Το σπίτι είναι ένα οχυρό, ένα καθαρό και ασφαλές κάστρο, μια ζεστή φωλιά μέσα στο σκοτάδι του κόσμου, όπου μια φωτιά είναι πάντα αναμμένη, και γύρω απ’ αυτήν ολόκληρη η οικογένεια. Στην πόρτα του σπιτιού άλλο ένα απαγορευτικό για τα παγανά: Ένας σταυρός φτιαγμένος από την κάπνα της φωτιάς.
Ο στολισμός του σπιτιού γίνεται με πρασινάδες και μυρσίνες, ενώ όλα τα καλά κεντήματα και τα τραπεζομάντηλα έχουν βγει απ’ τα μπαούλα και έχουν πάρει τη θέση τους στο σπίτι, όπως και τα λευκά σκεπάσματα στα κρεβάτια. Φαναράκια καμωμένα από φλούδες πορτοκαλιού κομμένες σε σχήματα έχουν κι αυτά τη θέση τους.
Το κακό δεν μπορεί να περάσει από την πόρτα του σπιτιού. Ο Χριστός γεννιέται, κι ένας καινούριος χρόνος έρχεται, για να σβήσει όλα τα άσχημα του παλιού. Το κρύο, τα στοιχεία της φύσης, η κακή τύχη, η κακία των ανθρώπων, όλα μένουν κλεισμένα απ’ έξω. Το καταφύγιο της οικογένειας είναι ασφαλές.
Κι όμως, η πόρτα του σπιτιού είναι ανοιχτή στα παιδιά που θα πουν τα κάλαντα, παραμονές Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και του Αγιασμού, και θα λάβουν το τραταμέντο τους, για τους συνανθρώπους που θα έρθουν να ευχηθούν και θα κεραστούν κι αυτοί ένα ποτήρι κρασί, για τα παιδιά που θα φέρουν τις αγιοβασιλίτσες την πρωτοχρονιά τυλιγμένες σε χρυσόχαρτο, για τα μέλη της οικογένειας που θα πηγαινοέρχονται στην Εκκλησία , και, ασφαλώς, για τον παπά που με την αγιαστούρα του θα έρθει την ημέρα των Φώτων να διώξει τα παγανά και να δώσει τέλος σ’ αυτό τον ειρηνικό συναγερμό ευλάβειας, συντροφικότητας και οικογενειακής ατμόσφαιρας του δωδεκαημέρου.
Από το δοχείο με τον αγιασμό από τη λειτουργία των Φώτων, την επόμενη μέρα, θα πιουν τα μέλη της οικογένειας, θα ραντιστεί το σπίτι, οι στέρνες και οι κήποι, και το υπόλοιπο θα φυλαχτεί στα εικονίσματα, πλάι στο αυγό της Λαμπρής που πέρασε.
Βέβαια, το στρατηγείο των παραδοσιακών χριστουγεννιάτικων και πρωτοχρονιάτικων εθίμων ήταν είναι και θα είναι η κουζίνα, είτε είναι το παλιό μαγερειό με τη γωνιά και τη φουφού, είτε είναι η σημερινή κουζίνα με τις εντοιχισμένες συσκευές και τις κεραμικές εστίες.
Ο Δημήτριος Λουκάτος χαρακτηρίζει τη νοικοκυρά «ηρωίδα και ιέρεια» των εθίμων του δωδεκαημέρου. Η αίσθηση της γεύσης, που ακολουθεί την ακαταμάχητη αίσθηση της όσφρησης είναι οι κυρίαρχες σ’ αυτή τη γιορτινή ατμόσφαιρα, όσο φτωχικό κι αν είναι το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Η γευστική απόλαυση γίνεται εντονότερη αν συνυπολογίσουμε ότι έρχεται μετά τη νηστεία των Χριστουγέννων. Ακόμη και στις δυσκολότερες οικονομικά στιγμές και περιοχές το μενού των Χριστουγέννων ήταν πλουσιότερο από την καθημερινή διατροφή.
Το βραστό ή ψητό κρέας (κοτόπουλο ή άλλο οικόσιτο ζώο), συνοδευόμενο από νόστιμη σούπα στην πρώτη περίπτωση ήταν στα χωριά της Κεφαλονιάς το ελκυστικότερο πιάτο του τραπεζιού. Εξαίρεση νηστείας στις γιορτινές μέρες ήταν η ημέρα του Αγιασμού, νηστεία που είχε συμβολικό – καθαρτικό ρόλο.
Τα σπιτικά γλυκά (ραβανί, και αργότερα κουραμπιέδες και μελομακάρονα), ανάλογα με τις δυνατότητες του σπιτικού έδιναν κι αυτά το «παρών» μαζί με ξηρούς καρπούς και ξερόσυκα, πρώτης τάξεως λιχουδιές. Το χειροποίητο χριστόψωμο, με καρύδια, σταφίδες και σουσάμι είναι κι αυτό διαφορετικό από το ψωμί της κάθε μέρας. Ο Ηλίας Τσιτσέλης στα τέλη του 19ου αιώνα μας μεταφέρει και το παραδοσιακό κεφαλονίτικο έθιμο της «κουλούρας της γωνιάς», που έχει μέσα της νόμισμα και κόβεται από τον πάτερ φαμίλιας πάνω από τη φωτιά την ίδια ώρα που χύνονται σταυρωτά λάδι και κρασί πάνω στη φλόγα. Μια ακόμη σπονδή για καλοτυχία και διώξιμο του κακού, μια ξεχασμένη σήμερα παραδοσιακή συνήθεια.
Η βασιλόπιτα, και οι λουκουμάδες είναι τα αντίστοιχα γλυκά της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, ενώ το βασιλόψωμο και το φωτόψωμο τα αντίστοιχα ψωμιά. Η κουζίνα του δωδεκαημέρου δεν είναι πλούσια, στα μέρη μας τουλάχιστο, είναι όμως εξαιρετική, ειδική, αλλιώτικη από το ακόμα πιο φτωχικό καθημερινό φαγητό, μια απόλαυση που ασφαλώς είχε μεγαλύτερη αξία και απήχηση για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης από ό,τι για εμάς σήμερα, που το φαγητό των Χριστουγέννων αποτελεί άλλη μια μέρα κρεοφαγίας ανάμεσα στις υπόλοιπες της χρονιάς.
Η γευστική απόλαυση – έντονη τότε, έστω και με φτωχότερα υλικά, ήταν και ο κυρίαρχος τόνος στην εορταστική ατμόσφαιρα, και η γυναίκα ήταν ο κινητήριος μοχλός και ο μικρός δημιουργός της απόλαυσης για όλη την οικογένεια εκείνη την ξεχωριστή περίοδο, καθώς έπρεπε συχνά να κάνει θαύματα με λίγο αλεύρι, λίγο λάδι, λίγο κρέας, με λίγα γενικώς συστατικά. Άλλωστε, όπως ξέρουμε όλοι, τα μικρά ανθρώπινα θαύματα, γίνονται με ελάχιστα σύνεργα.
Ο παλιός κόσμος, κακά τα ψέματα, ο κόσμος απ’ όπου ξεπήδησαν όλα τα παραδοσιακά έθιμα, δεν ήταν φτιαγμένος για γυναίκες. Ούτε βέβαια ο καινούριος κόσμος μας είναι. Η γυναίκα ήταν και είναι πάντοτε αναγκασμένη να συμμετέχει σ’ ένα οικογενειακό και κοινωνικό σύμπαν που οι νόμοι και οι κανόνες του έχουν γραφτεί από και για τους άντρες.
Σ’ αυτό το μοντέλο του κόσμου, όπως το γνώριζε ο λαϊκός πολιτισμός, θα μπορούσαμε να ταυτίσουμε την άγρια φύση με τα εξώκοσμα και δαιμονικά της στοιχεία με το αρσενικό στοιχείο, ενώ τη ζεστασιά και την ασφάλεια της εστίας – μήτρας – αγκαλιάς με το θηλυκό στοιχείο. Το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων είναι ένα κομμάτι χρόνου ένθετο μέσα στον παρόντα χρόνο, όπου η ζεστή εστία πρωταγωνιστεί έναντι της άγριας φύσης, μια «γυναικεία» παρένθεση σε ένα «αντρικό» ημερολογιακό έτος.
Η γυναίκα παίρνει τα ηνία των γιορτινών ημερών, μοιράζει με τα έργα των χεριών της τη χαρά, και την απόλαυση, ενώ με το λιβάνισμα και τις καθαριότητες φροντίζει για την καλή τύχη του σπιτιού. Εκείνη πάλι είναι που θα στολίσει με τα εργόχειρά της το σπίτι, εκείνη θα κάνει το μικρό οικογενειακό βασίλειο έναν όμορφο κόσμο: Το δικό της κόσμο. Ο κόσμος των Χριστουγέννων είναι ένας μικρόκοσμος φτιαγμένος από γυναίκες. Μόνο που εκείνες δεν τον έφτιαξαν μόνο για τις γυναίκες, αλλά και για ολόκληρη την οικογένεια, και όχι μόνο.
Ίσως όλα αυτά που είπαμε στην εποχή μας να φαίνονται λιγάκι ξεπερασμένα, και ίσως να προκαλούν θυμηδία ή ακόμη και θυμό σε κάποιους από μας, ιδίως στις γυναίκες που ονειρεύονται για τον εαυτό τους να είναι κάτι περισσότερο από καλές νεράιδες των Χριστουγέννων και αν λάβουμε υπόψη μας ότι σήμερα ο χρόνος τους είναι ιδιαίτερα περιορισμένος και οι απαιτήσεις στον εργασιακό στίβο πολύ μεγαλύτερες.
Αν όμως θέλουμε να ανακαλύψουμε την πραγματική αξία της ύπαρξης και διατήρησης των παραδοσιακών εθίμων στη σημερινή εποχή μάλλον κάπου εκεί θα την ανακαλύψουμε. Χωρίς τύψεις και ενοχές για το γεγονός ότι μπορούμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα με κάποιες παραπάνω υλικές απολαύσεις σε σχέση με το παρελθόν και χωρίς να υποτιμάμε την αξία αυτών των τελευταίων. Η χαρά των Χριστουγέννων άλλωστε δεν είναι οικονομικό μέγεθος, ούτε μετριέται ανάλογα με το κατά κεφαλήν εισόδημα.
Η πραγματικότητα κρύβεται κάπου αλλού. Για να τη συναντήσουμε, ας περπατήσουμε για λίγο με τα παπούτσια των ανθρώπων της παλιάς εποχής, ας ξεχάσουμε τον τελετουργικό χαρακτήρα των εθίμων και την επίκληση της καλής τύχης, κι ας αναλογιστούμε τι είναι εκείνο που μένει κάτω από όλα αυτά, τι βρίσκεται κάτω κάτω στο κουτί της Πανδώρας, τι μας έχει απομείνει για να χρειαζόμαστε τα έθιμα ως κομμάτι της καθημερινής μας ζωής.
Το πρώτο που θ’ ανακαλύψουμε σ’ αυτή την ενδοσκόπηση είναι το θρησκευτικό συναίσθημα, είναι η πίστη. Τα παραδοσιακά έθιμα βέβαια είναι έξω από τη λατρευτική μας ζωή με τη στενή έννοια του όρου – ωστόσο είναι κι αυτά εξωλειτουργικές λατρευτικές εκδηλώσεις.
Είναι μια μορφή οικιακής λατρείας που ξεκινά τη στιγμή που βγαίνουμε από το κατώφλι της εκκλησίας. Όσο κι αν η ζωή μας έχει αλλάξει, όσο κι αν ο κόσμος μας έχει μπει σε καλούπια λογικής, όσο κι αν έχουμε αποτινάξει τις δεισιδαιμονίες που αφορούν παγανά και σκοτεινές δυνάμεις, η χριστιανική πίστη, η σχέση μας με το Θεό, δεν αλλάζει. Η θρησκεία είναι πέρα και πάνω από τη λογική. Είναι η πνευματική σχέση κάθε ανθρώπου με το δημιουργό του, μια σχέση γιου – πατέρα.
Το δωδεκαήμερο είναι μια κομβική στιγμή στη θρησκεία μας, είναι η στιγμή που ο Θεός έρχεται στον άνθρωπο πιο κοντά από ποτέ, με το να γίνει ο ίδιος άνθρωπος. Αυτό δεν έχει λογική. Δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε ή να το εξηγήσουμε με ανθρώπινα μέτρα. Είναι, δεν εξηγείται. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, κι όσο κι αν απομακρυνθεί κανείς από τη λατρευτική ζωή, η σχέση μας με το Θεό δεν πρόκειται να αλλάξει μέσα μας, κι αυτό το, ακόμη κι όταν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, το ανακαλύπτουμε στις δύσκολες στιγμές μας.
Στην καθημερινότητά μας πάλι, αυτές ακριβώς οι εθιμικές πράξεις συντελούν στο να βιώνεται αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα με μεγαλύτερη ένταση μέσα στην ίδια τη ζωή μας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα έθιμα μεταφέρουν σαν φαναράκια την πίστη από το Ναό στην οικογενειακή εστία. Γίνονται η γέφυρα ανάμεσα στη θρησκεία, τις επίσημες λατρευτικές της εκφάνσεις, και την καθημερινή ζωή.
Αν κοιτάξουμε ακόμη πιο βαθιά στην ενδοσκόπησή μας αυτή, θα δούμε άλλη μια αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτές τις εθιμικές πράξεις, αναλλοίωτη κι αυτή όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αν αναλογιστούμε τι έκανε τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να καταπιάνονται με κεντήματα, στολίσματα και κάλαντα και τραγούδια και γλυκά κάτω από το φως του λύχνου, κουρασμένοι από τις ελιές, τα ζώα και τα χωράφια, δεν μπορούμε παρά να βρούμε μονάχα μιαν απάντηση:
Αυτό που έκανε και μπορεί και σήμερα να κάνει τις παραδοσιακές εθιμικές πράξεις τόσο σημαντικές είναι η ίδια η χαρά της ζωής, η απόλαυση του να ζεις κάτι ξεχωριστό, έστω άνευ αντικειμενικής αξίας. Η ζωή ήταν πολύ δύσκολη τότε. Η χαρά όμως ήταν μεγαλύτερη τότε, γιατί ταυτιζόταν με την ευτυχία της στιγμής, που έκανε εκείνες τις μέρες να ξεχωρίζουν. Οι γονείς και οι παππούδες μας χαίρονταν τη στιγμή, τη γιορτή, τη γεύση, κι ας μην είχαν πολλά άλλα πράγματα στη ζωή τους για να χαρούν. Η χαρά ήταν αυθεντική, χωρίς διαμεσολάβηση.
Σήμερα η ζωή μας μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολη – είναι όμως πιο περίπλοκη.
Είναι ωστόσο πολύ πιο δύσκολο να χαρούμε με εξίσου αυθεντικό τρόπο, γιατί ο καθένας από μας έχει περισσότερους λόγους ν’ ανησυχεί από την οργή των στοιχείων της φύσης. Ακόμη και μετά από μια γενναία επιδρομή μας στα μαγαζιά είναι φορές που αισθανόμαστε ολότελα άδειοι, και αυτό δεν οφείλεται στο άδειο μας πορτοφόλι. Σ’ αυτή τη ζωή, που ό,τι κατακτάμε φαίνεται μάταιο μπροστά σε κάτι μεγαλύτερο που στέκεται μακριά, αυτές οι στιγμές ευτυχίας που οι παραδοσιακές εθιμικές πράξεις μπορούν να μας προσφέρουν, είναι στιγμές ακριβές και εξαιρετικές, που σίγουρα δεν περιμένουμε πως θα αλλάξουν τη ζωή μας, αλλά σίγουρα την κάνουν πιο γλυκά, σίγουρα είναι ικανές να μας γνωρίζουν από κοντά με τη χαρά της ζωής, που κρύβεται στα μικρά πράγματα:
Στο άρωμα του φαγητού που γεμίζει το σπίτι, στο σιρόπι από τα μελομακάρονα πάνω στα δάχτυλα, στις στάλες απ’ την αγιαστήρα του παπά που πέφτουν πάνω στο πρόσωπο, στην γεμάτη προσμονή ματιά των παιδιών που προσεύχονται μέσα τους για το μεγαλύτερο δυνατό φίλεμα, στην αναζήτηση του νομίσματος μέσα στη βασιλόπιτα. Όλες αυτές οι στιγμές είναι εκ πρώτης όψεως ασήμαντες – κι όμως η προσμονή τους κοιμάται βαθιά μέσα μας όλο το χρόνο κι αρχίζουν να μας “τσιγκλάνε” όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Όλες αυτές οι μικρές στιγμές είναι που φέρνουν την οικογένεια πιο κοντά – κάτι καθόλου αυτονόητο σήμερα. Δίνουν αφορμές για να ξαναβρεθούμε πιο κοντά, όχι γιατί πατροπαράδοτα η οικογένεια πρέπει να είναι ενωμένη, αλλά επειδή έχουμε ανάγκη να βρισκόμαστε κοντά με τους δικούς μας ανθρώπους: Μέσα από τη ζεστασιά, την ανθρώπινη επαφή, τη γεύση, τα αρώματα και τα στολίδια.
Αυτές οι στιγμές, ξεχωριστές κι εκείνες μέσα στο χρόνο της δουλειάς, των ωραρίων και του κυνηγιού της επιτυχίας, μοιραία φέρνουν και τις αναμνήσεις: Μοιραζόμαστε εμπειρίες και θυμόμαστε εκείνους από την οικογένεια που δεν βρίσκονται πια μαζί μας.
Σύμφωνα με μια ερμηνεία, τα γλυκά των Χριστουγέννων, μελομακάρονα και κουραμπιέδες, είναι ένα είδος αφιερώματος στις ψυχές των μελών της οικογένειας που έχουν φύγει, κι έτσι έρχονται κι εκείνοι κοντά μας μ’ αυτό το συμβολικό τρόπο. Ίσως γι’ αυτό η συγκίνηση και τα δάκρυα που φέρνουν οι αναμνήσεις εκείνων των ημερών είναι πιο γλυκά απ’ ό,τι τον υπόλοιπο χρόνο.
Η χαρά της ζωής, η δύναμη της πίστης, η οικογενειακή θαλπωρή, το ξύπνημα των αναμνήσεων, όλα αυτά είναι μερικοί καλοί λόγοι για να τηρεί κανείς τα παραδοσιακά έθιμα, χωρίς να κινδυνεύει να πέσει στην τυπολατρία της θεματοφυλακής των παραδεδομένων.
Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα μπορεί κανείς να βιώσει, σήμερα, ακόμη και σήμερα, τα έθιμα με τον τρόπο που τα βίωναν οι άνθρωποι τις παλιές εποχές. Όχι με την υλική διάσταση των πραγμάτων, αλλά με το συναίσθημα. Γιατί τα παραδοσιακά έθιμα ανήκουν σε μια εποχή που ο κόσμος ήταν έφηβος. Τώρα, που φαίνεται πως ενηλικιώθηκε, τα έθιμα μπορούν να λειτουργήσουν ξυπνώντας μέσα μας τη στιγμιαία και αιώνια μαζί εφηβεία της χαράς της ζωής.
Προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πρόλαβα να ζήσω τη μυρωδιά του λιβανιού στο σπίτι (με κάρβουνα από το μαγκάλι), τον ήχο από το τρίγωνο, τους χειροποίητους λουκουμάδες, την προσμονή του Αγίου Βασίλη από το φουγάρο της ξυλόσομπας, που συνεχίστηκε ακόμη κι όταν με έκπληξη ανακάλυψα ότι ο Άγιος Βασίλης δεν έφερνε τα δώρα από την Καισαρεία, αλλά από του Τζανετάτου.
Επίσης έχω άχτι που τόσα χρόνια δεν βγήκα έξω την νύχτα πριν από τα Φώτα να κοιτάξω τον ουρανό να ανοίγει, όπως επιμένει με πείσμα η μητέρα μου, και να κάνω μια ευχή, και τόσα χρόνια ευχόμουν μέσα από τις ζεστές μου κουβέρτες.
Μικροπράγματα, θα μου πείτε.
Μα, όπως πριν από μερικά χρόνια μας είπε μια συγγραφέας από την Ινδία, η Αρουντάτι Ρόι, σ’ αυτά τα μικροπράγματα μπορεί και να κρύβεται ο Θεός.
Bookmark and Share
Πηγή άρθρου: http://eliaswords.blogspot.gr 
 
Αναδημοσιευση απο : kefaloniaToday.com

Ποίος ήτον ο Κεφαλλονίτης Παναγιώτης Πανάς;

Λογοτεχνία & Ποίηση
Λογοτεχνία & Ποίηση
Aν ήμουν μυθιστοριογράφος, ίσως μου περνούσε απ’ το μυαλό η ιδέα να αναπλάσω σε κάποιο αφήγημα πολιτικής και λογοτεχνικής φαντασίας (ή ρεαλισμού) τον βίο ενός ανθρώπου που, όπως συνήθως λέμε, έχει πολλά γνωρίσματα μυθιστορήματος: πάθη πολιτικά, πάθη καλλιτεχνικά (τα ερωτικά μπορούμε να τα φανταστούμε), φυλακίσεις, εξορίες, ένας ποιητής – πολίτης εν ολίγοις, δείγμα σπάνιο· τέλος, αυτοκτονία.
Πρόχειρος τίτλος, εις μνήμην του Βιζυηνού: «Ποίος ήτον ο Παναγιώτης Πανάς». «Ελα ντε» ακούω την αστραπιαία απάντηση, που οπωσδήποτε δεν προέρχεται από τον στενό χώρο των γραμμάτων μας, αν και δεν είμαστε λίγοι οι της λογοτεχνίας που πιστεύουμε πως η ποίηση ή η πεζογραφία εν Ελλάδι γεννήθηκε, ή έστω ξαναγεννήθηκε, με την αφεντιά μας και αδιαφορούμε για την προϊστορία της.
Πρόχειρος λοιπόν ο τίτλος, πρόχειρο και το σκαρίφημα βίου, στοιχειωδώς ενημερωτικό, στηριγμένο στα γραπτά του Κ. Θ. Δημαρά, στον τόμο της «Ανθολογίας» των εκδ. Σοκόλη που αφορά τους Επτανήσιους ποιητές, στο «Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» των εκδ. Πατάκη, κυρίως δε στο βιβλίο της Ερης Σταυροπούλου το αφιερωμένο στον Πανά (εκδ. Επικαιρότητα) και στα «Μετασολωμικά» του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου (εκδ. Ερασμος).
Ο Παναγιώτης Πανάς λοιπόν γεννήθηκε το 1832 στην Κεφαλονιά, ένα νησί με γερή σατιρική φλέβα, από την οποία και τροφοδοτήθηκε, όπως και γενικότερα από την πλούσια επτανησιακή λογιοσύνη. Με το όνομά του ή με ποικίλα ψευδώνυμα, που τα εντόπισε ο Κυριάκος Ντελόπουλος, έγραψε λαϊκά αναγνώσματα και ποιήματα (θα μπορούσε να θεωρηθεί και ποιητής της μίας συλλογής, των «Εργων αργίας» του 1883, πολλοί στίχοι του πάντως είχαν ήδη δημοσιευτεί), μετέφρασε, εξέδωσε βραχύβιες εφημερίδες και υπήρξε μαχητικός δημοσιογράφος. Νεαρός ακόμα, συνδέθηκε με το κίνημα του επτανησιακού ριζοσπαστισμού, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στη Ρουμανία. Δεν έβαλε μυαλό.
Στην Αθήνα πια, εκδήλωσε ορμητικά τα αντιοθωνικά του φρονήματα, εξού και η απέλασή του. Με τον συνοδοιπόρο του Ρόκο Ροϊδά ίδρυσε τον φιλελεύθερο σύλλογο «Ο Ρήγας».
Με την ποίησή του, όπου καλλιέργησε τη δημοτική με στοιχεία καθαρεύουσας, άσκησε τη σάτιρα (επηρεασμένος και από τον Αλέξανδρο Σούτσο) σε δύο πεδία: στο πολιτικό και στο φιλολογικό (ελέγχοντας λ.χ. διά παρωδιών τους βαρύηχους πλην ασυνάρτητους στίχους Αθηναίων ποιητών: «Ελαμπε την νύκτα ταύτην ήλιος ακτινοβόλος / και εχύνετο το μαύρον πέριξ φως των κεραυνών. / Εν σιγή βρονταί εβόων. Ηστραπτε της γης ο θόλος / και το έδαφος εν λύπη έχαιρε των ουρανών». Αυτοκτόνησε το σημαδιακό 1896. Διασημότερο ποίημά του; Ισως η «Ποιητική συνταγή»: «Πάρε δυο σύγνεφα· μια λίτρ’ αγέρα· / δροσιάς δυο γράνα και μια φλογέρα· / τρεις τόνους Πίνδο· τέσσαρους χιόνι· / μια λίτρ’ ανάσαση και ένα αηδόνι, / δεμάτια τέσσερα δάφνες, μυρτούλες·/ ράσα· ξεσκλίδια· γύφτους· αυγούλες» κ.λπ.
Για την πολιτική του σάτιρα τον θυμήθηκα όταν ξανάπεσα πάνω στο δηλητηριώδες ποίημά του «Εις υπουργός της Ελλάδος», που μου φάνηκε, δυστυχώς, διαχρονικής σημασίας, κι είπα να τον θυμίσω, παραθέτοντας λίγους στίχους του.
Τέτοια αθανασία πάντως μάλλον δεν θα την ήθελε ο Πανάς, ούτε κανείς άλλος απ’ όσους πόνεσαν πολύ τούτο τον τόπο και πάσχισαν να τον οδηγήσουν μια σπιθαμή μπροστά. Νιώθω δηλαδή ότι δεν θα είχε καμία αντίρρηση να ενταφιαστεί άσημος στις γραμματολογίες παρά να έχει ακόμα ισχύ ένα λοίδορο ποίημά του για το πολιτικό μας προσωπικό και για το σύστημά του, που αποδεικνύεται βαθιά άρρωστο στις ρίζες, στη δομή και στο πνεύμα του: πάντοτε μεσσιανικό και πάντοτε πελατειακό, και συχνά ακαλλιέργητο, με ελάχιστες παραστάσεις πέρα από τις καθαυτό πολιτικές ή πολιτικάντικες, και με λειψές ιδέες για το τι εστί πολιτική, παράδοση, κληρονομιά, όραμα. Ωραία, καμαρώνουμε πως εδώ γεννήθηκαν όλα, ακόμα και η τέχνη της πολιτικής.
Τι την κάναμε όμως αυτήν την κληρονομιά και πώς τη χαραμίσαμε; Τι έτρεξε και ο Αριστοτέλης, λ.χ., πάει τόσο αδιάβαστος (από τους πολιτικούς) όσο και ο Παναγιώτης Πανάς;
Αλλά ιδού ο αυτοϊστορούμενος υπουργός (και δεν θα φταίει βέβαια ο οξύς Κεφαλονίτης αν κάμποσοι πολιτικοί μας πιστέψουν ότι βλέπουν το πορτρέτο τους): «Ετι χθες εις του σχολείου εκαθήμην το θρανίον, / σήμερον δε διευθύνω και Βουλήν και υπουργείον, / και το έθνος όλον παίζω άθυρμα στα δάκτυλά μου. / Ενεοί και κεχηνότες μένουν πάντες εμπροστά μου. / Βλέπετε τους διαβάτας; Με τον πίλον εις την χείρα / ίστανται και χαιρετώσι της πατρίδος τον σωτήρα. / Ησυχίαν δεν ευρίσκω. Στον περίπατον, στο γεύμα, / με κυκλούσιν επαιτούντες εν ευνοϊκόν μου νεύμα. / Εν μειδίαμά μου φθάνει, και πληρούνται εξ ελπίδων… / Χθες εβάδιζον ηρέμα εις τας στήλας – αίφνης είδον / να με πλησιάζη νέα, ης εφλόγιζε το βλέμμα… / Και μου λέγει: “Ο πατήρ μου, όστις έχυσε το αίμα / εις Αράχοβαν, Βαλτέτζι, Δολιανά και Κερατσίνι, / θνήσκει νυν επί της ψάθης και χολήν και όξος πίνει, / ενώ χίλιοι κηφήνες τρέφονται εκ του ταμείου, / σπαταλώντες τους ιδρώτας του εργάτου του αθλίου”. /
Και τα όμματά της ήσαν άφθονος πηγή δακρύων. / “Θάρσει, κόρη μου”, της είπον. “Αύριον στο υπουργείον, / ή καλύτερον στον οίκον με ευρίσκεις την δεκάτην…” / Και… εθώπευσα ηδέως την αφρόλευκόν της πλάτην. / Ανθρωπος και εγώ είμαι, / άνθρωπος και συγκινούμαι, / και των αδελφών μου βλέπων τα παθήματα λυπούμαι, / ουδέ ύπνον με αφήνουν μίαν ώραν να χορτάσω. / Πώς μοι έρχεται πολλάκις απ’ το πείσμα μου να σκάσω, / κι εις τον διάβολον να στείλω και πατρίδα κι υπουργείον». Πώς τελειώνει το ποίημα; Οπως θα περίμενε κανείς: «Υπουργείον καθ’ εκάστην ο λαός να βλέπει πλέον / εβαρύνθη. Ως εκ τούτου φασκελώνει τους σωτήρας, / τους μη βλέποντας την ώραν να βυθίσωσι τας χείρας / εις τα ποθητά εκείνα συρταράκια του ταμείου, / όπου νόμοι και προφήται κι ευλογία του Κυρίου…»
Η πολιτική σάτιρα παίρνει το δικαίωμα της κρημνιστικής υπερβολής από τον πατέρα της τον Αριστοφάνη.
Ας μη βιαστούν λοιπόν οι ψυχρόαιμοι να συναριθμήσουν τον Πανά στους λαϊκιστές. Φρονιμότερο είναι να σκεφτούμε γιατί ενάμιση αιώνα μετά ο δημόσιος βίος εμφανίζεται ανεξέλικτος, βαλτωμένος, με τα ίδια πάθη και τα ίδια λάθη. Η «παράπλευρη απώλεια» είναι να μοιάζει επίσης στάσιμη και η κριτική που του ασκείται, αφού φαίνεται να καυτηριάζει όσα ήδη καυτηρίαζε ο Πανάς ή ο Σούτσος, αργότερα ο Σουρής, έπειτα ο Βάρναλης.
Η «παράπλευρη ωφέλεια» είναι η καλλιέργεια μιας γερής σατιρικής ποίησης ικανής να ανταποκρίνεται στο διαρκές δράμα μας.
Αλλά αυτήν πρώτοι οι θεράποντές της θα προτιμούσαν να σβήσει μη έχοντας ερεθίσματα – τα ίδια πάντοτε.
Bookmark and Share
Πηγή άρθρου: kathimerini.gr
 
Aναδημοσιευση απο : kefaloniaToday.com

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Το Ισραήλ δεν θέλει να βλέπετε τέτοιες εικόνες



O βετεράνος δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ είπε κάποτε ότι οι πόλεμοι θα είχαν σταματήσει εάν τα μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν τις πραγματικές εικόνες των θυμάτων.
Αυτό φαίνεται ότι προσπαθεί να αποτρέψει τα τελευταία 24ωρα ο μηχανισμός προπαγάνδας του Ισραήλ. Δεκάδες δημοσιογράφοι αλλά και «απλοί» bloggers (σύμφωνα με καταγγελίες ορισμένοιλαμβάνουν έως και 2.000 δολάρια για να διαδίδουν ισραηλινή προπαγάνδα) επιχειρούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις για τις δολοφονίες ανήλικων παιδιών και βρεφών στη Γάζα.
Σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση Electronic Intifada το BBC δεν μετέδοσε ούτε καν τις εικόνες από το βρέφος του καμεραμάν Τζιχάντ Μισαράβι ο οποίος εργαζόταν για το βρετανικό δίκτυο. (σημείωση: ύστερα από τρομακτικές πιέσεις το Ισραήλ έχει επιβάλλει σε αρκετά διεθνή μέσα ενημέρωσης να μην χρησιμοποιούν τη λέξη «δολοφονία» για θύματα μεταξύ αμάχων).
Χαρακτηριστικό είναι επίσης το παράδειγμα της ιστοσελίδας Times of Israel που υποστηρίζει ότι ο ισραηλινός στρατός σκοτώνει πολλά παιδιά γιατί οι γεννήσεις έχουν αυξηθεί όποτε με κάθε επίθεση αυξάνονται οι πιθανότητες να χτυπήσεις κάποιο παιδί.
Το τελευταίο διάστημα όμως μεταξύ των θυμάτων συμπεριλαμβάνονται και ομάδες απόδημοσιογράφους καθώς ο ισραηλινός στρατός στοχεύει τις εγκαταστάσεις μέσων ενημέρωσης που μεταφέρουν εικόνες φρίκης από τη βομβαρδιζόμενη Γάζα.
Σημ: Για την πρώτη φωτογραφία υπάρχει σχετικό video εδώ. Το περιεχόμενό του είναι εξαιρετικά σκληρό – όσο και η σφαγή αμάχων που διεξάγεται αυτή τη στιγμη στη Γάζα.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012



16 Νοεμβρίου 2012 - Διεθνής Ημέρα για την Ανεκτικότητα
slideshow 31379
Επίκαιρο μήνυμα Μπαν Κι – Μουν, Γενικού Γραμματέα ΟΗΕ: 
« Κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον φόβο και να αναδείξουν τις διαφορές προκειμένου να τροφοδοτήσουν το μίσος κατά των μειονοτήτων, των μεταναστών και των μειονεκτούντων ατόμων. Η μετριοπαθής πλειοψηφία πρέπει να υψώσει τη φωνή της κατά όλων των μορφών διακρίσεων»
Η οικοδόμηση της ανεκτικότητας και της κατανόησης είναι ζήτημα θεμελιώδους σημασίας στον εικοστό πρώτο αιώνα. Σε έναν όλο και περισσότερο παγκοσμιοποιημένο κόσμο - όπου οι κοινωνίες γίνονται πιο ποικιλόμορφες - η ανεκτικότητα είναι βασικής σημασίας για τη συνύπαρξή μας.
Ωστόσο, η ανεκτικότητα δοκιμάζεται. Μπροστά στην οικονομική και κοινωνική πίεση, κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον φόβο και να αναδείξουν τις διαφορές προκειμένου να τροφοδοτήσουν το μίσος κατά των μειονοτήτων, των μεταναστών και των μειονεκτούντων ατόμων. Για να αντιμετωπιστεί η αύξηση της άγνοιας, του εξτρεμισμού και της πολιτικής ρητορείας που βασίζεται στο μίσος, η μετριοπαθής πλειοψηφία πρέπει να υψώσει τη φωνή της υπέρ των κοινών αξιών και κατά όλων των μορφών διακρίσεων.
Ο στόχος μας πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από την ειρηνική συνύπαρξη. Η πραγματική ανεκτικότητα προϋποθέτει την ελεύθερη ροή ιδεών, την ποιοτική εκπαίδευση για όλους, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και τον κοινό πολιτισμό για την αμοιβαία κατανόηση. Καθώς προάγουμε αυτές τις αξίες, αντλούμε δύναμη και καθοδήγηση από την Οικουμενική Διακήρυξη της UNESCO για την Πολιτιστική Πολυμορφία.
Η ανεκτικότητα είναι τόσο μια κατάσταση ειρήνης όσο και η κινητήρια δύναμη για τη δημιουργικότητα και την καινοτομία. Στον όλο και περισσότερο διασυνδεδεμένο κόσμο μας, η προώθηση της ανεκτικότητας αποτελεί τον τρόπο για να οικοδομήσουμε την αρμονία που χρειαζόμαστε, ώστε να αντιμετωπίσουμε τις επείγουσες προκλήσεις και να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012


Θέλει η πουτ@ν@ να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει


Από δω το έφερνε (με πολύ προσεκτικά στοχευμένο «χιούμορ», από πέρυσι) ο ευφυέστατος Λαζόπουλος, από κει το πήγαινε… φέτος δεν κρατήθηκε. Ανάμεσα στις γραφικές φιγούρες από «ρεπορτάζ» που «βγάζουν γέλιο», ανάμεσα σε μπινελίκια, φτηνά «καλαμπουράκια», μούντζες, γριές, «πορδές» και ανέκδοτα «επιπέδου σχολείου», χτες το βράδυ «άδειασε» επιτέλους το «περιεχόμενό» του στις οθόνες μας, και όπως φάνηκε τον ζόριζε πολύ:
Ο Λάκης περνάει για ηλίθιους το ακροατήριό του και «μεταφράζει» τα κομμένα λόγια της Αλέκας Παπαρήγα (σταματάει το βίντεο πριν ολοκληρώσει τη φράση της), όπως βολεύουν τον ίδιο και τον αγαπημένο του ΣΥΡΙΖΑ. Παρερμηνεύοντας και συκοφαντώντας τη στάση του ΚΚΕ και κάνοντας και λίγο τον… χαζό στο τέλος, ότι χρειάζεται… «απουκουδουπητή» για να «καταλάβει»... 
Όχι Λάκη, μην «τρελαθείς». Κατάλαβες πολύ καλά τι είπε η Παπαρήγα.
Κι εμείς καταλάβαμε καλά πια. Εσένα.

Δεν είναι μεμπτό ένας καλλιτέχνης σαν τον Λαζόπουλο, που πουλάει «αριστεροσύνη» σε πολύ συμφέρουσα (για τον ίδιο) τιμή, τόσα χρόνια από την τηλεόραση, να στηρίζει σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε προκαλεί εντύπωση το μένος του εναντίον του ΚΚΕ. Το να είσαι πραγματικά με το μέρος του εργάτη, του άνεργου, του φτωχού, τώρα στα δύσκολα, απαιτεί «ξεβόλεμα», θέλει αυξημένες «αντοχές».

Το να υπηρετείς πιστά το σύστημα που σε ανέδειξε, σε εξέθρεψε και σε ανέβασε «ψηλά» είναι ευκολότερο. Και προσοδοφόρο.

Αναδημοσιευση απο : neakefalonia.blogspot.com


muthlinaio_14-11-2012Με κατασταλτικά μέτρα προσπαθεί ο γνωστός επιχειρηματίας Ευάγγελος Μυτιληναίος να...
σταματήσει τα δημοσιεύματα του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου που αφορούν στην εμπλοκή των εταιρειών του σε μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα.
Ειδικότερα, με αίτηση ασφαλιστικών μέτρων που κατέθεσε στο Πρωτοδικείο Αθηνών σε βάρος των υπευθύνων της εφημερίδας «ΑΞΙΑ» και της ιστοσελίδας axiaplus.gr, ζητάει να μην γίνεται οποιαδήποτε αναφορά σε θέματα του Ομίλου των επιχειρήσεων του.
Μάλιστα, σε αντίθετη περίπτωση, ο άνθρωπος που επί χρόνια λυμαινόταν ανεξέλεγκτα το δημόσιο χρήμα απαιτεί να κατασχεθούν τα σπίτια και κάθε άλλο περιουσιακό στοιχείο των δημοσιογράφων!
Προφανώς, ο κύριος Μυτιληναίος επειδή νόμισε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην εποχή του Χρηματιστηρίου, (τότε που μαζί με άλλους… ομοϊδεάτες του έκαναν οικονομικά όργια που έμειναν ατιμώρητα από τη διαβόητη ανακρίτρια, Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια), υπέβαλε και αίτηση προκειμένου να εκδοθεί «προσωρινή διαταγή» σε βάρος των δημοσιογράφων μέχρι την εκδίκαση της αίτησης των ασφαλιστικών μέτρων.
Από την πλευρά τους, οι δικηγόροι των δημοσιογράφων, σύμφωνα με πληροφορίες του directnews.gr, κατά τη συζήτηση για την έκδοση προσωρινής διαταγής, παρουσίασαν πλήθος στοιχείων, αλλά και πλήθος δημοσιευμάτων, που έχουν κατ’ επανάληψη ασχοληθεί με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του Ομίλου Μυτιληναίου και ειδικότερα:
  • με τη δίωξη, που άσκησε ο οικονομικός εισαγγελέας, Γρηγόρης Πεπόνης για κακουργηματικά αδικήματα (απιστία και ηθική αυτουργία σ’ αυτήν) σε βάρος υπευθύνων της ΔΕΗ και της ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΑΕ,
  • με τις οφειλές του Ομίλου Μυτιληναίου στη ΔΕΠΑ ύψους 182.657.648,09 ευρώ και
  • για την προμήθεια των 90 τρόλεϊ, όπου ελέγχονται προσωπικά οι Ευάγγελος και Ιωάννης Μυτιληναίος.
Επιπλέον, από την πλευρά των δημοσιογράφων υπογραμμίστηκε ότι ο Ευ. Μυτιληναίος με την αίτησή του αυτή επιδιώκει να επιβληθεί η συνταγματικώς απαγορευμένη λογοκρισία και μάλιστα μέσα από τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων και, ακόμη χειρότερα, μέσα από τη διαδικασία μιας προσωρινής διαταγής και όλα αυτά σε μία εποχή, όπου είναι ιδιαίτερα δικαιολογημένο το ενδιαφέρον του κοινού για το δημόσιο χρήμα και για την ορθή λειτουργία των θεσμών.
Τελικά, το Δικαστήριο, με απόφαση που εξέδωσε την Τετάρτη, δεν έκανε το "χατήρι" του μεγαλοεπιχειρηματία και απέρριψε το αίτημά του για τη φίμωση των δημοσιογράφων.
ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ 14-11-2012 από directNEWS.g

ΕΛΜΕΚΙ: Πολυτεχνείο και Χρυσή Αυγή


ΕΝΩΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ - ΙΘΑΚΗΣ (ΕΛΜΕ-ΚΙ)
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Με νέους αγώνες για λαϊκή εξουσία – οικονομία,
τιμάμε τους νεκρούς της φασιστικής δικτατορίας.
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ θεωρεί ότι πρέπει να λάβουν τη δέουσα απάντηση οι προκλητικές δηλώσεις της φασιστικής Χρυσής Αυγής ενάντια στο γιορτασμό του Πολυτεχνείου. Επιπλέον, μπορούν και πρέπει να βγουν συμπεράσματα από το νέο εμετικό τους ξέσπασμα ενάντια στην ΕΛΜΕ-ΚΙ.
Οι φασίστες κάνουν λόγο για «μύθο» του Πολυτεχνείου, για μη ύπαρξη νεκρών «αφού οι λίγοι περαστικοί που έχασαν την ζωή τους στους γύρω δρόμους, σκοτώθηκαν από αδέσποτες σφαίρες και καμία σχέση δεν είχαν με το όλο καλοστημένο σκηνικό που λάμβανε χώρα εντός του Πολυτεχνείου». Οι φασίστες του σήμερα τιμούν τους πραξικοπηματίες του χτες και θεωρούν πρότυπα διεξόδου μια σειρά πολιτικών που ασκήθηκαν επί των ημερών τους. Με το βρώμικο αντικομουνιστικό – αντιλαϊκό μελάνι της παραχάραξης, που τους τροφοδοτεί η ΕΕ, ζητούν να ξαναγράψουν κι εδώ την ιστορία. Ενοχλούνται....
αφάνταστα από το διαχρονικό πάθος του λαού για λευτεριά, δημοκρατία, ανεξαρτησία και κοινωνική πρόοδο. Γνωρίζουν ότι οι έλληνες πατριώτες έχουν καταδικάσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη φασιστική τυραννία και τους πάτρωνές της. Θέλουν να σβήσουν την αλήθεια ότι οι αιμοσταγείς τύραννοι και τα αφεντικά τους οι αμερικανοΝΑΤΟικοί ιμπεριαλιστές, έστρεψαν με μανία τα πυροβόλα των τανκς του ΝΑΤΟ προς τα γυμνά λαϊκά στήθη και διέταξαν, ΠΥΡ! Ότι γράφτηκε με το αίμα των εργατών και της νέας γενιάς δε μπορεί να σβήσει με την τρομοκρατία των σύγχρονων φασιστοειδών.
Οι φασίστες, που προσποιούνται τους «αντισυστημικούς», αποκαλύπτονται όταν δηλώνουν ότι θα κάνουν έλεγχο στα σχολεία για το περιεχόμενο των γιορτών. Εγκαλούν την ΕΛΜΕ-ΚΙ και τον κλάδο των εκπαιδευτικών «να μην παραβαίνουν τον κανονισμό και την εντολή που έχουν πάρει από το Υπουργείο Παιδείας, να μην πολιτικοποιούν και να μαθαίνουν την ιστορία έτσι όπως είναι». Αυτοί είναι. Αιχμή του δόρατος εκ μέρους όλου του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και τρομοκρατικό χέρι του. Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ καλεί τους συναδέλφους και τη νέα γενιά να κάνουν το γιορτασμό του Πολυτεχνείου αφετηρία ανάδειξης της πραγματικής ιστορίας, κόντρα σε κάθε εκδοχή στρέβλωσής της. Να μην διευκολυνθούν οι διαχειριστές της εξουσίας των μονοπωλίων και τα κάθε λογής όργανά τους, με τις θεωρίες περί μη «κομματικοποίησης», να χτυπήσουν τον οργανωμένο αγώνα για τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας στα σχολεία. Γι αυτούς κομματικά είναι τα συνθήματα «Έξω το ΝΑΤΟ», «Έξω οι ΗΠΑ», «λαοκρατία» κ.ά. που γράφτηκαν τις μέρες της εξέγερσης από τη νέα γενιά. Να γράψουμε ξανά, το σύνθημα ψωμί – παιδεία – ελευθερία και να στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου που τα στερούν.
Με νέους αγώνες για λαϊκή εξουσία – οικονομία, τιμάμε τους νεκρούς μας.
Δεν θα περάσει ο φασισμός.
Θα τσακίσουμε τον καπιταλισμό που τον τρέφει και εκείνους που τον υπηρετούν.
Αργοστόλι 14 Νοεμβρίου 2012
Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ
Ο Πρόεδρος
Ο Οργανωτικός Γραμματέας
Γεωργόπουλος Διονύσης
Μαντζουράτος Δημήτρης
Αντιγραφη απο : INFOKEFALONIA