Εξευτελισμός της δημοσιογραφίας. Του Κώστα Ρεσβάνη

10:46, 20 Απρ 2013 | tvxsteamtvxs.gr/node/126300

 

 

 

Με κομμένη την ανάσα οι τηλεθεατές του δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ περίμεναν προχθές να ακούσουν τα νέα για την -φιλοσαμαρική- εφημερίδα «Παρασκήνιο». Το δημοσιογραφικό δαιμόνιο του διευθυντή ενημέρωσης της δημόσιας τηλεόρασης,Αιμίλιου Λιάτσου, είχε διαισθανθεί την αγωνία του κοινού του.Του Κώστα Ρεσβάνη

Δίνει εντολή, λοιπόν, να γραφτεί η είδηση. Ότι δηλαδή αυτή η εφημερίδα γιόρτασε στα γραφεία της τη νέα περίοδο, θα εμπλουτισθεί, θα ανανεωθεί, θα κυκλοφορεί κάθε Σάββατο και μπλα μπλα…

Η εντολή του Λιάτσου είναι να διαβαστεί η είδηση στο κεντρικό δελτίο. Άλλωστε η μέρα ήταν φτωχή σε ειδήσεις- κάτι Βοστώνες, κάτι Μανωλάδες υπήρχαν μόνο. Η άνκορ γούμαν Έλλη Στάη, που δεν είναι χθεσινή και φροντίζει να προστατεύει τη δημόσια εικόνα της, αρνείται και του λέει καθαρά ότι πρόκειται για γκρίζα διαφήμιση.

Για κατάμαυρη πρόκειται βεβαίως, αλλά αυτό δεν ενοχλεί τον διευθυντή, που βράχος της δημοσιογραφικής δεοντολογίας καθώς είναι, πλασάρει την είδηση-λαυράκι σε μια δυστυχή νεαρή συνάδελφο, η οποία την διαβάζει με σφιγμένα δόντια. Οι τηλεθεατές ανακουφισμένοι από την πληρότητα του δελτίου και ικανοποιημένοι για την τύχη της ΝΕΤ που της έλαχε τέτοιου μεγέθους δημοσιογράφος για διευθυντής, χαλάνε τον κόσμο με τα συγχαρητήρια τηλεφωνήματα…

Πέρα από τα καλαμπούρια, η περίπτωση του Λιάτσου, προσωπική επιλογή του Σαμαρά, μας γυρίζει σε σκοτεινές εποχές της δημόσιας τηλεόρασης. Να θυμίσω μόνο με πόσο άκομψο και εντέλει αντιδημοκρατικό τρόπο χειρίστηκε την υπόθεση του Κώστα Αρβανίτη και της Μαριλένας Κατσίμη και ακόμα το κόψιμο ρεπορτάζ συναδέλφου για αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ!

Ένας σοβαρός, ικανός και αυτάρκης δημοσιογράφος- διευθυντής, θα νουθετούσε και θα διόρθωνε τυχόν αβλεψίες και άστοχες ενέργειες συνεργατών του. Αυτός προτίμησε να δώσει την εικόνα ενός αντιπάλου τους. Αντί να δημιουργήσει μια ομάδα επαρκών δημοσιογράφων και να προσφέρει ένα αξιοπρεπές ειδησεογραφικό προϊόν, όπως οι περισσότερες δημόσιες τηλεοράσεις του πολιτισμένου κόσμου, προτίμησε να ξεσηκώσει ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και να λογοκρίνει.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο, σε ένα μαγαζί που ζέχνει επί χρόνια- με λίγα φωτεινά διαλείμματα. Αλλά αν σέβεσαι τα χρήματα των φορολογουμένων πολιτών που σε μισθοδοτούν και αν δεν προβάρεις το ρόλο του κομματικού υπαλλήλου, αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις, ή, αν δεν μπορείς, παραιτείσαι.

Δεν θα ασχοληθώ με το πρόσφατο δημοσιογραφικό παρελθόν του Αιμίλιου Λιάτσου, με Πετρούλες, με Τζούλιες και άλλες τέτοιες ομορφιές. Το βρίσκω εύκολο και εν πολλοίς ανέντιμο. Έκανε κάποιες τηλεοπτικές δουλειές και (κατα)κρίθηκε από πολλούς γι’ αυτές. Τελεία εδώ. Κρίνεται ωστόσο για την τωρινή του δουλειά, που έως σήμερα βαθμολογείται με ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό.

Και κάτι χειρότερο: Εγκαλείται για κομματικές σκοπιμότητες και φαβοριτισμό. Διότι αν θυμόταν την αλφαβήτα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, θα έπρεπε να είχε πετάξει με τις κλωτσιές από το γραφείο του τον συντάκτη που θα του έφερνε την «είδηση» - διαφήμιση μιας εφημερίδας για προβολή στο κεντρικό δελτίο. Αντίθετα, πίεσε ο ίδιος να προβληθεί!

Πολλοί θα σκεφθούν -και όχι άδικα- ότι αυτές οι κινήσεις του ίσως να προέρχονται από την πίεση, ή με τις ευλογίες του Σίμου Κεδίκογλου ή κάποιου άλλου, από την αυλή Σαμαρά. Αν είναι έτσι, τόσο το χειρότερο. Θα καταντήσει, όπως και άλλοι, ένα ακόμα φρούτο στο κομματικό καφάσι της ΕΡΤ ΑΕ.

(Και για όσους δεν έχουν κατανοήσει πώς ο Σαμαράς στήνει με συνέπεια το κομματικό του κράτος, ήλθε η χθεσινή απόφαση για έξι νέες θέσεις αναπληρωτών υπουργών, έως και για το ουσιαστικά ανύπαρκτο υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης! Καταλάβαμε τώρα;)

*Πηγή: metarithmisi.gr

→

Μανωλάδα όνειδος της χώρας…

1 Votes

Γράφει η Μιχαλού

Ντροπή και αίσχος είναι οι μόνες λέξεις με τις οποίες μπορεί κανείς να περιγράψει τις εικόνες της απίστευτης βαρβαρότητας που εξελίχθηκαν στις Μανωλάδες… Πίσω από την βάρβαρη επίθεση κρύβεται μια χυδαία ιστορία εκμετάλλευσης εκατοντάδων αλλοδαπών εργατών από τους  τσιφλικάδες φράουλας σε συνεργασία με πληρωμένους μαφιόζους αλλά και με τις αρχές και τους κατοίκους της περιοχής να παίζουν το ρόλο του γκαβού!!! 

Πίσω από το αιματοκύλισμα, υπάρχει η προκλητική ασυδοσία του τσιφλικά ο οποίος με το πρόσχημα ότι «φέτος η φράουλα δεν πήγε καλά…» αποφάσισε να αφήσει απλήρωτους πάνω από 200 μετανάστες εργάτες γης από το Μπαγκλαντές και την Αίγυπτο που τα κυκλώματα των δουλεμπόρων είχαν προωθήσει εκεί. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν χαρτιά και άδειες παραμονής με αποτέλεσμα να μη μπορούν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα με νόμιμο τρόπο από το πανίσχυρο «αφεντικό».
Στην περιοχή έχει ήδη στηθεί μια καλά δομημένη εγκληματική ομάδα με ιεραρχία, μπράβους, ανθρώπους του υποκόσμου, οπλοφόρους που ξυλοκοπούν και τρομοκρατούν τους κατατρεγμένους αλλοδαπούς εργάτες γης που τολμούν να σηκώσουν το κεφάλι τους και να ζητήσουν τα χρήματα από τα μεροκάματα που έκαναν, χύνοντας ποτάμια ιδρώτα στα απέραντα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας.
Οι μετανάστες εργάτες γης, με μεροκάματο 25 ευρώ, από ήλιο σε ήλιο, δουλεύουν σαν τους είλωτες και μένουν σε άθλια παραπήγματα από νάιλον στα βάθη των χωραφιών, στα οποία μάλιστα πληρώνουν και ενοίκιο. Υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις και μαρτυρίες των ίδιων των μεταναστών εργατών γης πως σε περίπτωση που χαλάρωναν την ώρα της δουλειάς, τους χτυπούσαν και τους απειλούσαν με όπλα και μάλιστα πολλές φορές πυροβολούσαν στον αέρα για εκφοβισμό.
Από την πλευρά των μεγαλοφραουλάδων και των μπράβων τους η τακτική του εκφοβισμού και του τραμπουκισμού αποτελεί δεύτερη φύση…Αυτή η περίεργη ομερτά θεριεύει στην περιοχή εδώ και πολλά χρόνια. Κανείς δεν μίλαγε για τους σκλάβους του 21^ου αιώνα που ζούσαν δίπλα τους. Ακόμη και δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να αναδείξουν το θέμα έπεφταν θύματα ξυλοδαρμού!!!
Τα λεβεντόπαιδα επιστάτες ήταν έτοιμοι να τσαμπουκαλευτούν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Μάλιστα ο ένας εκ των δραστών, σύμφωνα με πληροφορίες από κατοίκους της περιοχής, αλλά και από παλαιότερα δημοσιεύματα του Αθηναϊκού τύπου που τον φωτογράφιζαν, είναι ο ίδιος που το καλοκαίρι του 2009 είχε δέσει δύο μετανάστες εργάτες πίσω από ένα μηχανάκι και τους έσερνε στους δρόμους της Μανωλάδας με την υποψία και μόνο ότι είχαν κλέψει λίγα πρόβατα.
Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα… Είναι η χώρα που καταπατά με βάρβαρο και απεχθή τρόπο τα δικαιώματα των ανθρώπων Ελλήνων και ξένων που διεκδικούν μια ζωή με αξιοπρέπεια.

το Ποντίκι

Θύμωσε ο κ. Μπεριάτος, αλλά τόσοι άλλοι ανώνυμοι που βρίσκονται σε απόγνωση τόσα χρόνια ασφαλώς κάνει πως δεν τους βλέπει και δεν τους ακούει.

Θύμωσε ο κ. Ηλίας Μπεριάτος διότι η επιστολή που έστειλαν και αναφερόταν σ’ αυτόν, δεν αναγράφει ονόματα.Πρόκειται για το Σύλλογο φίλων της ΖΟΕ Αργοστολίου.

Μάλιστα ξέχασα να δημοσιεύσω το email τους.

Το οποίο είναι <syllogowzoeargostoliou@gmail.com>.

Θα μπορέσει ο κ. Μπεριάτος να απευθυνθεί …..απευθείας.Θύμωσε λοιπόν ο κ. Ηλίας….

Αλλά, έχουμε θυμώσει κι εμείς μαζί του πάρα πολύ.

Για την ανυπαρξία του στο Περιφερειακό Συμβούλιο.

Για την μνημονιακή κατεύθυνση του.

Για το προσκύνημά του προς την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου.

Ανύπαρκτη η παράταξή του, στο Περιφερειακό Συμβούλιο, συμβαδίζει με τον κ. Σπύρου σε όλα, όπως και ο αρχηγός του με τον Σαμαρά και τον Φώτη Κουβέλη.

Δεν θέλει να στενοχωρήσει ο κ. Μπεριάτος τον κ. Σπύρου.

Τι να πρωτοθυμηθούμε τα τρία τελευταία χρόνια;

Μα…. εδώ που τα λέμε, τι ρωτάω, σάμπως έχει κάνει καμιά παρέμβαση;

Τίποτις, όπως θα έλεγε ….δεν θυμάμαι ρε γαμώτο, ένας κωμικός του ελληνικού κινηματογράφου….

Δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου, δεν μπόρεσε να ψελλίσει ούτε ένα όχι στην πολιτική του που ρήμαξε την χώρα μας.

Το μόνο που λέει ο κ. Μπεριάτος είναι «του δύσκολους καιρούς που περνάμε», κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Κι έτσι, ο κ. Ηλίας θύμωσε που δεν είχε η επιστολή ονόματα.

Ω, τι υποκρισία.

Έχω όμως μια ιστορία να σας διηγηθώ.

Ελπίζω να μου το επιτρέψετε.

Πάμε.

Κάλεσαν το «Βδέλυγμα της Ερημώσεως” του Γένους στην Επιτροπή της Βουλής κι αυτός τους “έγραψε»… Μα πόσο ηλίθιοι εκτός από ξεφτιλισμένοι είναι σε αυτήν την επιτροπή;

Ας πάμε όμως στην ιστορία μας.

Όταν τελείωσε η Μάχη των Θερμοπυλών και οι Σπαρτιάτες και οι άλλοι Έλληνες κείτονταν νεκροί στο πεδίο της μάχης, ο Εφιάλτης αποφάσισε πλέον με τον χρυσό που τον είχε φορτώσει ο Ξέρξης να πάει στα ξένα…

Σκέφτηκε ότι πλέον δεν τον σήκωνε ο τόπος εδώ..

Έφυγε λοιπόν στο εξωτερικό, όπου γυρνούσε πλέον δεξιά κι αριστερά κάνοντας σεμινάρια και διαλέξεις, για το πόσο εύκολα από την μια μέρα στην άλλη, μπορείς να τα οικονομήσεις πολύ χοντρά κι από βοσκός να γίνεις δισεκατομμυριούχος….

Ο Ξέρξης τον είχε φορτώσει με τόσο χρυσάφι που είχε λύσει το πρόβλημα της ζωής του για πάμπολλες γενιές…

Οι Έλληνες, πίσω στην πατρίδα όταν όλα είχαν τελειώσει και η χώρα είχε μετατραπεί σε ερείπια, αποφάσισαν να συστήσουν μια Επιτροπή και να τον καλέσουν ως μάρτυρα για να του κάνουν μερικές ερωτήσεις για την Μάχη…

Παραδείγματος χάριν…

- «Που γνωρίζατε το μονοπάτι για να οδηγήσετε πίσω από τον Λεωνίδα τους Πέρσες;»

- «Πως καταλάβατε ότι ο Ξέρξης θα σας έδινε τόσα πλούτη για μια τέτοια πληροφορία;»

- «Γιατί δεν δηλώσατε όλα αυτά τα πλούτη στην φορολογία εισοδήματός σας του έτους 479 π.Χ.;»…. κλπ.

Ο Εφιάλτης το σκέφτηκε σου λέει… «Ασε ρε που θα πάω πίσω σε αυτούς τους καραγκιόζηδες; Κι αν κανένας από το σόϊ του Λεωνίδα ή των άλλων κορόιδων που σκοτώθηκαν εκεί, με καθαρίσει…;»

Κι έτσι αποφάσισε να στείλει ένα γραπτό υπόμνημα…

«Κοίτα να δείς» σκέφτηκε «αυτοί είναι τόσο ηλίθιοι που θα συνεχίσω να τους δουλεύω… εύκολα».

Τους έγραψε λοιπόν «ότι δεν ξέρει τίποτα για την υπόθεση της Μάχης των Θερμοπυλών…

Και δεν έχει λόγο επί του θέματος, εφόσον δεν συμμετείχε στην μάχη αυτή ούτε με την πλευρά των Ελλήνων κι ούτε με τους Πέρσες φυσικά…

Μάλιστα απόρησε γιατί τον κάλεσαν…»

Και τότε τα μέλη της Επιτροπής συνεδρίασαν και αποφάσισαν ότι ήταν προσβλητική η συμπεριφορά του Εφιάλτη κι απαράδεκτο το υπόμνημά του … και θα έπρεπε να προσκαλεσθεί να παραστεί αυτοπροσώπως στην Επιτροπή να του υποβάλουν τα μέλη της όσες ερωτήσεις ήθελαν…

Μάλιστα ένας από την Επιτροπή είπε «Ισως πρέπει να στείλουμε μερικούς να τον κουβαλήσουν με το ζόρι»… αλλά αυτή η πρόταση δεν πέρασε…

Κατόπιν είπαν να ψηφίσουν για το αν θα τον προσκαλούσαν ή όχι αυτοπροσώπως και η ψήφοι ήταν 8 – 1 υπέρ του ΝΑΙ… ένας ψήφισε ΟΧΙ κι αυτός ήταν από το κόμμα του Εφιάλτη… γιατί ξέχασα να σας πω ότι, πριν φύγει ο Εφιάλτης για τα ξένα… να φάει το χρήμα που έβγαλε με τον «ιδρώτα του», ένα κόμμα στην Ελλάδα τον όρισε αρχηγό του, και μάλιστα κατάφερε και κάτι πρωτόγνωρο… να τον κάνει πρωθυπουργό με τις ευλογίες του Ξέρξη!!!!

Τελοσπάντων για να επανέλθουμε στην ιστορία, όταν ο Εφιάλτης παρέλαβε την δεύτερη πρόσκληση γέλασε με ειρωνεία και κατάλαβε ότι όλοι αυτοί ήταν πολύ μικρά και βλαμμένα ανθρωπάκια αφού δεν κατάλαβαν με την πρώτη ότι τους έχει…. χεσμένους.

Κι έτσι απλά αποφάσισε να τους αγνοήσει παντελώς….

Εξάλλου τι θα του έκαναν;

Βρισκόταν υπό την προστασία του Ξέρξη του Μεγάλου Βασιλιά….

«Δεν πα να κουρεύονται οι ψωραλέοι»… σκέφτηκε.

Μετά άνοιξε την τηλεόρασή του και ξέσπασε σε χειροκροτήματα βλέποντας στιγμιότυπα από την συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων…

Ένας ηλικιωμένος κύριος από το κόμμα του είχε σηκωθεί όρθιος και μάλωνε τους υπόλοιπους βουλευτές για την συμπεριφορά τους να καλέσουν τον Εφιάλτη στην χαζοεπιτροπή τους…

«Βρήκαμε να φέρουμε σιδεροδέσμιο για να καταθέσει ως μάρτυρας ο Εφιάλτης. Δεν ντρεπόμαστε επιτέλους; Εγώ ντρέπομαι για αυτήν την εικόνα εκπροσώπων του ελληνικού λαού»….

Και τότε για πρώτη φορά ο Εφιάλτης κατάλαβε ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα στον κόσμο…

Κι αναφώνησε δυνατά: «Ζήτω η Δημοκρατία»….

Γιατί μόνο στην δημοκρατία μπορεί ο Εφιάλτης να γίνει πρωθυπουργός και ο Λεωνίδας να ανακηρυχθεί…. προδότης.

Μια φωνή όμως από την κουζίνα τον επανέφερε στην πραγματικότητα…

«Ζήτω ο Ξέρξης»….. ήταν η γυναίκα του.

Καλά ξυπνητούρια….

Αυτά τα ωραία και τα αναπάντεχα βλέπουν οι έλληνες στον ξύπνιο τους και τον ύπνο τους καθημερινά.

Και ο κ. Ηλίας Μπεριάτος θύμωσε που η επιστολή που του τα έψελνε δεν γράφει ονόματα.

Καταστράφηκε μια ολόκληρη χώρα και έχει πάθει μουγκαμάρα η μείζονα αντιπολίτευση στο Περιφερειακό Συμβούλιο.

Μια παράταξη μουγκή, χωρίς φωνή και πολιτική.

«Ναι σε όλα».

Είχα γράψει πριν από καιρό …

Ότι ο κ. Ηλίας Μπεριάτος θα πρέπει να παραμείνει έξω από την πολιτική.

Δεν του πάει.

Καλύτερα καθηγητής παρά επικεφαλής μιας πολιτικής παράταξης …..προσκυνημένης.

Ο κ. Μπεριάτος, μας έχει συνηθίσει διαφορετικά.

Μέσα από συνέδρια και παρεμβάσεις.

Βέβαια εκεί υπάρχουν κάποιοι να τους προσάψουν πολλά.

Έχει υπηρετήσει αυτό το τόπο μέσα από τη Νομαρχία πολλά χρόνια.

Διετέλεσε Νομάρχης τόσα χρόνια, αλλά η θητεία τέλειωσε με το μόνο εύσημο, ότι διοργάνωνε συνέδρια με μεγάλη επιτυχία.

Το όνομα του έχει συνδεθεί με την….. σοφίτα.

Έχουν ακουστεί τόσα.

Όπως βέβαια να θυμίσουμε, ότι επί θητείας του θα μπορούσε να σώσει την Γέφυρα, αλλά δεν το έκανε….

Γιατί;

Αυτός γνωρίζει, εμείς μείναμε με την απορία τόσα χρόνια.

Θύμωσε λοιπόν, ο κ. Μπεριάτος που δεν δημοσίευσαν τα ονόματα τους, όσοι συνέταξαν την επιστολή του Συλλόγου φίλων της ΖΟΕ Αργοστολίου.

Τέτοια ευαισθησία αν έδειχνε τόσα χρόνια, θα είχαν σωθεί πολλά…..ονόματα από την καταστροφή.

Επέλεξε το δρόμο της υποστήριξης του μνημονίου, αυτός και η παρέα του στην παράταξη που είναι επικεφαλής.

Θύμωσε ο κ. Μπεριάτος, αλλά τόσοι άλλοι ανώνυμοι που βρίσκονται σε απόγνωση τόσα χρόνια ασφαλώς κάνει πως δεν τους βλέπει και δεν τους ακούει.

Την ιστορία την πήρα από το http://saktsak.blogspot.gr/Καλή βδομάδα.

Γεια σας.

Αναδημοσιευση απο : Kefalonia News 

Το τάμα των Ψαράδων στον Άγιο Γεράσιμο

1

Στα κύματα κιντύνεψαν

κάποτε να πνιγούνε

δύο ψαράδες κι’ έκαμαν

τάμα για να σωθούνε.

*

Ετάξανε στον Άγιο,(Α)

από το Μαιστράτο(α)

στη Χάρη του να πήγαιναν

κι’ οι δύο ποδαράτο.

*

Και μέσα στα παπούτσια τσου

να έβαζαν ρεβύθια,

εάν η Θεία χάρη Του

τσου έστερνε βοήθεια.

*

Μα λες και εισακούστηκε

αυτή η έκκλησή τσου,

γλυτρώσαν οι ψαράδες μας

μαζί με το σκαρί τσου(β).

*

Σαν βγήκαν έξω, ήρτανε

κι’ οι δυο σε συμφωνία,

το τάμα τσου να κάμουνε χωρίς αργοπορία.

*

Στ’ Αριστοφάνη(γ) όρισαν

τον τόπο συναντήσεως

και την αρχή τση Γέφυρας

σα μέρος εκκινήσεως.

*

Την άλλη μέρα μάλιστα

νωρίς θα ξεκινούσαν,

μήπως αν πέρναγε ο καιρός

το τάμα λησμονούσαν.

*

Ο πρώτος την επόμενη

πήγαινε τραγουδώντας

κι’ ο άλλος απ’ τσου πόνους του

στο δρόμο εσερνόνταν.

*

Μα σαν συναντηθήκαν,

ο άλλος τον ρωτάει

το πως μπορεί των ρεβυθιών

το πόνο να βαστάει.

*

Κι ο πρώτος του απάντησε,

χωρίς καν να τα χάσει:

<< Μήπως μωρέ δεούτελο(δ)

και δεν τα έχεις… βράσει;>>

*

(Α). Άγιος Γεράσιμος.

(α). Περιοχή του Αργοστολίου. Εκεί που σήμερα είναι το αλιευτικό καταφύγιο.

(β). Πλεούμενο, βάρκα.

(γ). Στην αρχή της γέφυρας, βγαίνονοντας από το Αργοστόλι, εκεί υπάρχει το καφενείο του Αριστοφάνη.

(δ). Βλάκας… ζώον.!!!

Γεράσιμος Ν. Αυγουστάτος. <Ευτράπελα καμώματα, Κεφαλονίτικες ιστορίες και υπέροχοι τύποι, σε Κεφαλονίτικους σατιρικούς στίχους

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday.com 

Tαμπού: το πελατειακό κράτος Του Χρήστου Γιανναρά Τρία χρόνια τώρα ονομάζουμε «άσκηση πολιτικής» το να τρέχει πανικόβλητη η κυβέρνηση πίσω από μια «δόση» δανείου. Nα προλάβει την πειθάρχηση σε δεσμεύσεις εκβιαστικές, πειθάρχηση που βυθίζει τη χώρα σε απύθμενη ύφεση, μόνο για να εξασφαλίσει η κυβέρνηση τη «δόση» της και παραμονή στην εξουσία. Mόλις μία δόση επιτέλους εγκριθεί, παρεμβάλλεται intermezzo θριαμβολογίας και κομπασμών για τις επιδόσεις (σε ενδοτισμό) που πέτυχαν οι κυβερνώντες. Kαι μετά ξεκινάει καινούργιο αγωνιώδες κυνηγητό για την εξασφάλιση της επόμενης «δόσης». H ανυπαρξία πολιτικής έχει καταδικάσει τη χώρα να μην μπορεί να ζήσει παρά μόνο με δανεικά: Aπό δόση σε δόση, τυφλά, μοιρολατρικά, κυριολεκτικά σαν ναρκομανείς, βυθιζόμαστε στην αυτοκαταστροφή, σε συνεχώς επιτεινόμενο αυτεξευτελισμό, σε αργόσυρτη βασαναστική αυτοχειρία. Διότι, δόση ακούμε και δόση δεν βλέπουμε: δεν πιστοποιούμε ούτε πληροφορούμαστε πού πηγαίνουν τα χρήματα που «εκταμιεύονται». Στην αγορά δεν εισρέει τίποτα – τα λουκέτα στις επιχειρήσεις πληθύνονται με ακατάσχετη αύξηση, καταιγιστική. Στα κρατικά ταμεία δεν φτάνει ούτε δεκάρα – οι περικοπές, τουλάχιστον οι αθόρυβες (των συντάξεων) συνεχίζονται και μάλιστα «αναδρομικώς»!! Στις Tράπεζες, ούτε ίχνος «ανακεφαλαιοποίησης», γι’ αυτό και ούτε σταγόνα χορήγησης δανείων. Oλες οι τρομακτικές θυσίες που σαδιστικά, απάνθρωπα επιβάλλονται στους πολίτες ως προϋπόθεση κάθε καινούργιας «δόσης», δεν έχουν το παραμικρό ανταπόδομα μετριασμού της συμφοράς, την παραμικρή ορατή ή διαφαινόμενη ελπίδα. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Oποιος το ρωτάει αυτό μας λογαριάζει όλους τους πολίτες τυφλούς και ανεγκέφαλους. Δεν βλέπουμε, δεν καταλαβαίνουμε ότι το κομματικό κράτος (τρικομματικό σήμερα) είναι άθικτο, ότι οι αυτουργοί των εγκλημάτων που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στην ειλωτεία των «δόσεων» είναι αυτοί που διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας; Πόσοι υπουργεύουν στην κυβέρνηση του κ. Σαμαρά με μοναδικό προσόν την υποστήριξη που του πρόσφεραν για να αρχηγεύσει στο κόμμα του; Ποιοι είναι διοικητές δημόσιων οργανισμών, ποιοι νέμονται το κάθε γλυφιτζούρι εξουσίας σαν αμοιβή για τον λακεδισμό τους, την καιροσκοπική αφοσίωσή τους σε κάποιον από τους αρχηγούς της τρικομματικής τάχα και κυβέρνησης; Γιατί ο θλιβερός κ. Mανιτάκης τέτοια ανένδοτη άρνηση να απολύσει τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους; Kοντεύουν τα δύο εκατομμύρια (στα πέντε του παραγωγικού πληθυσμού) όσοι ζουν το φρικτότερο μαρτύριο ανελπιστίας: την ανεργία, όμως ο κ. Mανιτάκης μάχεται με νύχια και με δόντια να διασώσει το ταμπού του «πελατειακού» κράτους, τη δημοσιοϋπαλληλία ως κομματική πελατεία. Για την τρικομματική κυβέρνηση οι απολύσεις είναι η «κόκκινη γραμμή»: Aν θιγεί ο πελατειακός χαρακτήρας του δημόσιου τομέα, καταρρέει το «σύστημα», τα σημερινά κόμματα δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν, δεν ξέρουν να λειτουργήσουν διαφορετικά. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Nαι, θα μπορούσαν, είναι ολοφάνερο. Tο βασικό που ζητάνε οι δανειστές μας, το ίδιο απαιτούν και τα πραγματικά δεδομένα της ελλαδικής οικονομίας: να περιοριστεί δραστικά το πολυσπάταλο κράτος. Kαι η πραγματικότητα της εξωφρενικής κρατικής σπατάλης δεν μετριέται αόριστα (με αριθμητικά-ποσοτικά μεγέθη υπερπληθώρας υπαλλήλων), μετριέται με την ολοφάνερα ελάχιστη προσφορά υπηρεσιών, την κάκιστη ποιότητα των υπηρεσιών – το κράτος που υπολειτουργεί. Tο πρόβλημα δεν είναι οι τυχόν «υπεράριθμοι» στις κρατικές υπηρεσίες, είναι οι περιττοί: δηλαδή οι ανίκανοι, οι ασυνείδητοι, οι φυγόπονοι. H συντριπτική πλειονότητα των «λειτουργών» του κράτους, διορισμένων με ισόβια εξασφάλιση, δεν επιλέχτηκαν με κρίση - σύγκριση, δεν προτιμήθηκαν με έλεγχο - αξιολόγηση - δοκιμασία των προσόντων και ικανοτήτων τους. Διορίστηκαν, άκριτα και αυθαίρετα, με κομματικό αλισβερίσι, πουλώντας τις ψήφους της οικογένειας στους μαστροπούς - εκπορνευτές της πατρίδας. Παράσιτα, τα τρέφει ισόβια ο μόχθος του φορολογούμενου πολίτη σαν ανταμοιβή για την αντικοινωνική τους δολιότητα, τον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειάς τους. Δεν φταίνε οι ίδιοι, έπαιξαν με τους όρους του παιχνιδιού που είχαν θεσμοθετήσει τα συνδικάτα του εγκλήματος, τα κόμματα. Ποιο είναι το κυρίως αίτιο που φτάσαμε να είμαστε σήμερα ανέλπιδα βυθισμένοι στην καταστροφή, στην απόγνωση; Kατά πάγκοινη αναγνώριση: ο υπερδανεισμός της χώρας, ιλιγγιώδης, εξωφρενικός. Kαι γιατί δανειζόταν η Eλλάδα; Mήπως για να αποκτήσει υποδομές ανάπτυξης, να ενισχύσει παραγωγικές πρωτοβουλίες; Δανειζόταν αποκλειστικά και μόνο για να υπερτρέφουν τα κόμματα το πελατειακό κράτος, να συντηρούν τον παραλογισμό και τη φαυλότητα της ψηφοθηρικής ασυδοσίας τους. Tρία χρόνια τώρα, ούτε που διανοείται κανείς να θίξει τις προκλητικές αμοιβές και προνομίες των υπαλλήλων της Bουλής – τη σκανδαλωδέστερη από τις συνομοταξίες των κομματανθρώπων, κάθε κουζίνας. Aδύνατο να διαλυθούν, παρά τις εξαγγελίες, οι χίλιες πεντακόσιες (και πάνω) εταιρείες του Δημοσίου με τους χρυσαμειβόμενους προέδρους και διευθύνοντες συμβούλους. Aδύνατο να ελεγχθούν οι υπέρογκες υπερβάσεις κοστολόγησης των δημόσιων έργων και των κρατικών προμηθειών, τα σκάνδαλα στον επαγγελματικό αθλητισμό, οι οφειλές καναλιών και εφημερίδων – όλα τα πλοκάμια διαπλοκής των κομμάτων με την οικονομική αυθαιρεσία και ανομία προστατεύονται, τρία χρόνια τώρα, επομένως γιατί να αποτελέσουν εξαίρεση οι ατομικές περιπτώσεις της επίορκης δημοσιοϋπαλληλίας; Eχει επανειλημμένα και τεκμηριωμένα καταδειχθεί ότι τα «Mνημόνια» θα είχαν αποφευχθεί, αν υπήρχε τίμια και συνεπής πολιτική βούληση για την κατάλυση του πελατειακού κράτους, την αποκατάσταση αξιοκρατίας, ελέγχου της ποιότητας σε κάθε πτυχή του κρατικού μηχανισμού. Aλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε να δεχθούν τα κόμματα την αυτοκατάργησή τους, την άρνηση του μοναδικού τρόπου με τον οποίο ξέρουν να λειτουργούν. Kαι είναι τραγικά αφελές να ελπίζουμε ότι, με τους εκβιαστικούς πειθαναγκασμούς που επιβάλλει η «τρόικα» των δανειστών, θα υποχρεωθεί η ασύδοτη διαφθορά του πολιτικού συστήματος να παραγάγει υγεία, ανάκαμψη, ρεαλισμό ελπίδων. Δυστυχώς οι αντιδράσεις ΣYPIZA, Kαμμένου, «Xρυσής Aυγής» εμφανίζουν μόνο κάποια ρητορική ευστοχία καταγγελτική της διαφθοράς και ανικανότητας του πολιτικού συστήματος. Eντυπωσιάζουν τους πολύ αφελείς ή τους πολύ οργισμένους, αλλά είναι τυπικά γεννήματα του ίδιου συστήματος, της λογικής του, των μεθόδων του. Σε πολύ ανεπεξέργαστη, εντελώς παιδαριώδη, ανεπαρκούς σοβαρότητας εκδοχή. Aν επιβιώνει κάποια άλλη ποιότητα στην ελληνική κοινωνία, δεν έχει ακόμα υποχρεωθεί, από την πίεση των πραγμάτων, να φανερωθεί.

Αντιγραφη απο την Καθημερινη της Κυριακης. 

Άνοιξη στην Κεφαλλονιά; Σούπερ ιδέα

0

Φισκάρδο

Άνοιξη στην Κεφαλονιά; Η ιδέα μας φάνηκε έξοχη και χωρίς άλλες σκέψεις, το ταξιδάκι οργανώθηκε εν ριπή οφθαλμού!

Εκκίνηση, λοιπόν, από την Αθήνα,  μέχρι την Κυλλήνη και από εκεί επιβίβαση στο φέριμποτ για Πόρο, ένα από τα τρία λιμάνια που ενώνουν την Κεφαλονιά με την Πελοπόννησο. Μιάμιση ώρα μετά, το μεγαλύτερο νησί του Ιονίου άνοιγε την αγκαλιά του, για να μας υποδεχθεί.

Το 1953 είναι η πιο μαύρη χρονιά που θυμάται η Κεφαλονιά. Οι καταστροφικοί σεισμοί που έπληξαν τότε το νησί και το έκαναν να «χορεύει» για δυο περίπου μήνες στους ρυθμούς των ρίχτερ, πήραν μαζί τους ό,τι είχε απομείνει από το παρελθόν του τόπου.

Παραδοσιακά σπίτια και αρχοντικά καταστράφηκαν ολοσχερώς, όμως οι Κεφαλονίτες δεν το έβαλαν κάτω και βάλθηκαν να φτιάξουν τη ζωή και το νησί τους από την αρχή. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην πρωτεύουσα Αργοστόλι, μια σύγχρονη πόλη, όπου ό,τι βλέπεις είναι καινούριο. Κέντρο του είναι η μεγάλη, εντυπωσιακή πλατεία με τον λιθόστρωτο πεζόδρομο που φτάνει μέχρι την παραλιακή του Αντώνη Τρίτση, και το ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Από εδώ ξεκινούν οι βόλτες, εδώ βρίσκονται τα περισσότερα καταστήματα, εδώ συναντάς και την πιο έντονη κίνηση, όλες τις ώρες της μέρας. Λίγο πιο πάνω, βρίσκεται και η Πλατεία Καμπάνας με το αναστηλωμένο ρολόι.

«Πάμε να δούμε τις Καταβόθρες», μου πρότειναν, και εκεί, λίγο έξω από το Αργοστόλι, γνωρίσαμε ένα από τα πάλαι ποτέ μυστήρια της περιοχής. Σε μια άκρη της χερσονήσου του Φαναρίου, τα νερά της θάλασσας φαίνονται να εισχωρούν στη στεριά και έπειτα να χάνονται μέσα σε τεράστιες τρύπες, τις Καταβόθρες.

Η απάντηση που έδωσαν οι επιστήμονες πριν αρκετά χρόνια -ότι δηλ. το νερό ταξιδεύει υπογείως για 17 χλμ., μέχρι τον κόλπο της Σάμης- μπορεί να έλυσε το αίνιγμα, δεν θάμπωσε όμως την μαγεία που προκαλεί το φαινόμενο στον επισκέπτη…

ΣΗΚΟΥΑΝΑΣ ΚΑΙ ΜΥΡΤΟΣ

Απέναντι από το Αργοστόλι βρίσκεται το Ληξούρι, περίπου 20 λεπτά με το φέριμποτ. Η αντιπαλότητα των ντόπιων με τους «πρωτευουσιάνους» δίνει αφορμή για σπαρταριστά περιστατικά: «Σηκουάνα» αποκαλούν σκωπτικά οι Αργοστολιώτες τον μικρό χείμαρρο που διασχίζει το χωριό! Είπαμε, υπάρχει «ωραία τρέλα» εδώ. Κοντά στο Ληξούρι είναι και η όμορφη παραλία Ξι, με την κοκκινωπή άμμο και τους γκρίζους αργιλώδεις λόφους.

Όμως η πιο γνωστή κεφαλονίτικη παραλία δεν είναι άλλη από τον Μύρτο, στο ΒΔ κομμάτι του νησιού, προς την Άσσο. Περιστοιχισμένη από εντυπωσιακούς γκρεμούς, με λευκά βότσαλα και νερά σε ανεπανάληπτες αποχρώσεις του γαλάζιου, δεν είναι τυχαία από τις πιο πολυφωτογραφημένες ακτές της Ελλάδας!

Ο δρόμος από τον Μύρτο προς το Φισκάρδο μας φέρνει στην Άσσο, ένα γραφικό χωριό που η τουριστική λαίλαπα φαίνεται να μην το έχει αγγίξει. Χτισμένη στο λαιμό μιας χερσονήσου, με ένα ενετικό φρούριο του 16ου αι. να το στολίζει, η Άσσος μάς χαρίζει μια από τις ωραιότερες καρτ-ποστάλ της Κεφαλονιάς.

ΦΙΣΚΑΡΔΟ ΚΑΙ ΜΕΛΙΣΣΑΝΗ

Στο βόρειο άκρο του νησιού ερχόμαστε στο Φισκάρδο, ένα χωριό παραδοσιακό μα και κοσμοπολίτικο, chic αγκυροβόλι για σκαφάτους κι ένα από τα ελάχιστα χωριά που γλίτωσαν από τη μανία του Εγκέλαδου το 1953. Βενετσιάνικα αρχοντικά, πλακόστρωτα καλντερίμια και πασίγνωστες ταβέρνες με εξαιρετικό φαγητό, συνθέτουν ένα σκηνικό που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε βγει από πίνακα του Μονέ.

Διασχίζοντας κάθετα το νησί, επιστρέφουμε στο νότο, με προορισμό μας τη Σάμη και τον Καραβόμυλο. Εδώ γυρίστηκε και το γνωστό «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», όμως εμάς πιο πολύ μας ενδιαφέρει το Σπήλαιοτης Μελισσάνης, από τα πιο εντυπωσιακά λιμναία σπήλαια και εκπληκτικό μνημείο της φύσης. Λίγο πριν ο γύρος του νησιού ολοκληρωθεί, το Huyndai i-30 μας φέρνει και στη Σκάλα, στο νότιο άκρο, το χωριό που θεωρείται το νέο ανερχόμενο αστέρι της Κεφαλονιάς. Όπου κι αν πάς, ό,τι κι αν διαλέξεις, η κεφαλονίτικη φύση σε αποζημιώνει εξάλλου.

Άνοιξη στην Κεφαλονιά, λοιπόν• δεν νομίζετε πως είναι σούπερ ιδέα;

Πηγή άρθρου: Μια εμπειρία ενός ταξιδιώτη

Αναδημοσιευση απο ( Kefaloniatoday.com ) 

Κουρλοκεφαλονίτες – θεόκουρλοι Ληξουριώτες

21

Ληξούρι

“Αν οι Κεφαλλονίτες είναι τρελοί,τότε οι Ληξουριώτες είναι πιο τρελοί από τους τρελούς.”

Το Ληξούρι στην Κεφαλονιά είναι από τις πιο γραφικές πόλεις στο νησί και η δεύτερη σε πληθυσμό μετά από το Αργοστόλι. Σημαντικότατη πόλη του νησιού, με παραδοσιακά σπίτια πνιγμένα στα λουλούδια, όμορφες πλατείες με γραφικά καφενεία και αξιόλογες εκκλησιές, στηρίζει τη φήμη του στους ανθρώπους του, που είναι έξυπνοι, ευαίσθητοι, φιλικοί, ανοιχτόκαρδοι και με πάρα πολύ χιούμορ.

Το Ληξούρι είναι μια ήσυχη , σύγχρονη και μοντέρνα πόλη, που ξαναχτίστηκε από την αρχή, μετά από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953 – τότε είχε καταστραφεί ολοσχερώς . Η ρυμοτομία της και η αρχιτεκτονική της θυμίζουν την παλιότερη Ελλάδα. Το Ληξούρι είναι η πρωτεύουσα του Δήμου Παλικής, περιλαμβάνει 14 Δημοτικά Διαμερίσματα και 22 Οικισμούς, σε μια έκταση 145 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με πληθυσμό 6.500 κατοίκους.

Η πόλη αναφέρεται πρώτη φορά σε έγγραφο του 1534 και είχε σχετικά γρήγορη ανάπτυξη – στην απογραφή του 1583 είχε 581 κατοίκους. Αργότερα διεκδίκησε και την πρωτεύουσα του νησιού, που μεταφερόταν από το κάστρο του Αγίου Γεωργίου, αλλά τελικά αυτή κατέληξε στο Αργοστόλι.

Από τότε μεταξύ των Ληξουριωτών και των Αργοστολιωτών υπάρχει μια αντιπαλότητα την οποία οι κάτοικοι και των δύο πόλεων αντιμετωπίζουν με καυστικό χιούμορ, που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της υπερβολής. Πέρυσι οι Ληξουριώτες έκλεψαν τον καρνάβαλο του Αργοστολίου και τον επέστρεψαν μετά από μερικές μέρες.

Έμεινε χαρακτηριστική η μεταφορά της επιστροφής του καρνάβαλου καθώς στην πομπή προηγείτο η φιλαρμονική του Ληξουρίου, ακολουθούσαν οι μεταφορείς του καρνάβαλου και πίσω ακολουθούσε όλο το Ληξούρι. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι έγινε κατά την παράδοση.

Το Ληξούρι βρίσκεται σε μια περιοχή εξαιρετικής ομορφιάς, εκεί που στα παλιά χρόνια ήταν χτισμένη η αρχαία πόλη της Παλής, ή Παλαιόκαστρο.

Η πόλη άλλαξε ριζικά μετά το 1800 οπότε και κατασκευάστηκαν δρόμοι, εκκλησιές και αρκετά δημόσια κτήρια.

Στην περίοδο της αγγλικής κυριαρχίας – κατοχή των Επτανήσων – το Ληξούρι υπήρξε η έδρα της Λέσχης Ομόνοιας, η οποία διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στην Ένωση των νησιών με την υπόλοιπη Ελλάδα. Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1848 περίπου 200 οπλισμένοι χωρικοί προσπάθησαν να καταλάβουν την πόλη από τους Άγγλους και συγκρούστηκαν μαζί τους. Η εξέγερση δυστυχώς απέτυχε όπως απέτυχε και η αντίστοιχή της στο Αργοστόλι.

Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από το Ληξούρι βρίσκεται η Ομηρική Ιθάκη του Οδυσσέα. Στο χωριό Κοντογενάδα λέγεται ότι είχαν ανακαλυφθεί μυκηναϊκοί τάφοι οι οποίοι όμως δυστυχώς δεν διασώζονται.

Η πόλη χωρίζεται από έναν μικρό χείμαρρο τον οποίον περιπεχτικά οι Αργοστολιώτες τον ονομάζουν Σηκουάνα ενώ στο Ληξούρι έχουν δώσει το όνομα Μικρό Παρίσι.

Για να φτάσει κανείς στο Ληξούρι θα πρέπει να ακολουθήσει τον γραφικό παραλιακό δρόμο από το Αργοστόλι, να περάσει τα Κουρουκλάτα, τα Κοντογουράτα και στο Κατοχώρι να στρίψει αριστερά. Αξίζει μια επίσκεψη στους Πετανούς, και στην παραλία του Ξι με την κόκκινη αμμουδιά. Εκεί υπάρχει και το άγαλμα του Ληξουριώτη σατυρικού ποιητή και πεζογράφου, Ανδρέα Λασκαράτου που έχει τις πλάτες του στραμμένες προς το Αργοστόλι. Οι συντοπίτες του ποιητή υποστηρίζουν ότι ο Λασκαράτος γυρνά περιφρονητικά τις πλάτες του στο Αργοστόλι.

Ο Ανδρέας Λασκαράτος, μεγάλος πεζογράφος και σατυρικός ποιητής, υπήρξε μια από τις δυνατές παρουσίες στο χώρο της λογοτεχνίας της χώρας μας και με τους κεφαλλονίτικους γλωσσικούς ιδιωματισμούς και την έντονη αντικληρική διάθεση ανάγαγε την σάτιρα σε πραγματικό έργο τέχνης. Στα Ριτσάτα βρίσκεται και το πατρικό σπίτι του μεγάλου μας ποιητή. Στην ίδια πλατεία υπάρχει το άγαλμα του Στάμου Πετρίτση και η εκκλησιά του Αγίου Χαραλάμπου, πολιούχου της πόλης του Ληξουρίου.

Κοντά στην παραλία του Ξι βρίσκεται η περίφημη Κουνόπετρα, ένας βράχος που προεξέχει από την θάλασσα και για πολλά χρόνια κουνιόταν με τον ρυθμό της. Το φαινόμενο όμως αυτό σταμάτησε μετά τους σεισμούς του 1953, όπου άλλαξε και η μορφολογία του εδάφους.

Το Ληξούρι στην Κεφαλονιά είναι από τις πόλεις με τα πολλά αξιοθέατα. Μπορείτε να δείτε την Βαλλιάνειο Επαγγελματική Σχολή, που ήταν φημισμένη σε ολόκληρη την Ελλάδα, την Φιλαρμονική Σχολή και την Πετρίτσειο και Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη, το πανέμορφο διώροφο νεοκλασικό αρχοντικό, των Τυπάλδων – Ιακωβάτων με αξιόλογο περιβαλλοντικό χώρο, στο ισόγειο του οποίου φιλοξενείται η βιβλιοθήκη και το μουσείο. Θα βρείτε πάνω από 7.000 βιβλία, συλλογή εικόνων βυζαντινής και μεταβυζαντινής εποχής καθώς και χειρόγραφα Ευαγγέλια του 10ου και 15ου αιώνα.

Από τις εικόνες που φιλοξενούνται στο μουσείο οι πιο σημαντικές είναι εκείνες που φιλοτεχνήθηκαν από τον Μιχ. Δαμασκηνό. Επίσης σημαντική είναι και η εικόνα “Η Σύναξη της γιορτής του Αγίου Μιχαήλ” που φιλοτέχνησε ο καλόγηρος Φιλόθεος Σκούφος. Ο προαύλιος χώρος έχει διαμορφωθεί κατάλληλα και την θερινή περίοδο πραγματοποιούνται αρκετές πολιτιστικές εκδηλώσεις. Κοντά στο Βουνί υπάρχει ο οικισμός Χαβδάτα που έχει πάρει το όνομα το Μπαλκόνι του Ιονίου για την εκπληκτική θέα που έχει προς το Ιόνιο πέλαγος.

Έχουν ακουστεί πολλές ιστορίες και μερικοί μάλιστα λένε ότι το Ληξούρι και η ευρύτερη περιοχή της Παλικής δεν είναι Κεφαλονιά. Μπορεί να έχουν δίκιο αν σκεφτεί κανείς την μεγαλύτερη ηλιοφάνεια που επικρατεί, καθώς και τους πολλούς αργιλοχωμάτινους όγκους που καταλαμβάνουν την περιοχή.

Στην ενδοχώρα της χερσονήσου συναντάμε πολλούς όμορφους παραδοσιακούς οικισμούς όπως τα Δαμουλιανάτα, Καμιναράτα, Μονοπολάτα, Κοντογενάδα, οι οποίοι έχουν πάρα πολλά αξιοθέατα

Αξίζει τον κόπο μια επίσκεψη στην ιστορική μονή Κηπουραίων. Βρίσκεται 15 χιλ. από το Ληξούρι και χτίστηκε το 1759. Το όνομά της προέρχεται από τους πολλούς κήπους που διατηρούσαν οι μοναχοί. Στην μονή φυλάσσεται η Εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και μέσα σε γυάλινη φιάλη βρίσκεται μύρο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη από τον 7ο αιώνα.

Πολιούχος του Ληξουρίου αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Παλικής, είναι ο Άγιος Χαράλαμπος. του οποίου τη μνήμη οι Ληξουρώτες γιορτάζουν στις 10 Φεβρουαρίου. Ο Άγιος Χαράλαμπος θεωρείται ο Άγιος που έσωσε το Ληξούρι από τη χολέρα. Όμως δεν υπάρχουν επίσημες γραπτές αναφορές για το γεγονός αυτό. Το πλέον πιθανόν είναι ότι πρόκειται για την επιδημία χολέρας του 1811.

Η γιορτή του προστάτη Αγίου κάθε χρόνο προσλαμβάνει πανηγυρικό χαρακτήρα. Παραβρίσκεται πάντοτε ο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας καθώς και πολλοί άλλοι ιερωμένοι από γειτονικά νησιά. Η πομπή της λιτανείας του Θρόνου και της Εικόνας του Αγίου ξεκινάει από το μικρό εκκλησάκι και με την φιλαρμονική του Δήμου να προηγείται πραγματοποιεί το γύρω της μικρής πόλης με στάσεις σε κάποια σημεία για την ανάπεμψη δεήσεων. Με το τέλος της λιτανείας το πανηγύρι συνεχίζεται μέχρι αργά το βράδυ.

Το Ληξούρι είναι γνωστό και για το καρναβάλι του που κάθε χρόνο συγκεντρώνει χιλιάδες κόσμου. Tο ληξουριώτικο καρναβάλι είναι ένα μέρος της πολιτιστικής ύπαρξης των Ληξουριωτών και σαν βάση του έχει την σάτιρα. Αξίζει τον κόπο για το ληξουριώτικο καρναβάλι να πούμε πιο πολλά μια άλλη φορά.

Συγγραφέας:Ντένης Κονταρίνης

Πηγή άρθρου: eftanhsa.blogspot.gr

Αναδημοσιευση απο Kefaloniatoday.com 

Οι ηλίθιοι έχουν τους δικούς τους νόμους

Οι πέντε νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας όπως τους ανέλυσε το 1976 στο δημοφιλέστερο βιβλίο του ο καθηγητής Οικονομικής Ιστορίας Κάρλο Τσιπόλα.

Σημαντικοί επιστήμονες κινδυνεύουν μερικές φορές να γίνουν γνωστοί για μια δημοφιλή δημοσίευσή τους η οποία δεν είχε στενή σχέση με την επιστήμη τους. Ο Ιταλός Κάρλο Τσιπόλα (1922-2000), διάσημος καθηγητής του Μπέρκλεϊ, δημοσίευσε σημαντικά βιβλία Οικονομικής Ιστορίας, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε τη διάδοση του δοκιμίου του Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας (1976).

Κατά τον Τσιπόλα υπάρχουν πέντε «νόμοι» της ανθρώπινης ηλιθιότητας.

Πρώτον, πάντοτε και αναπόφευκτα όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλιθίων μέσα σε έναν πληθυσμό.

Δεύτερον, η πιθανότητα κάποιος να είναι ηλίθιος είναι ανεξάρτητη από τη χαμηλή ή υψηλή επίδοσή του σε οποιονδήποτε τομέα. Επιπλέον, το ποσοστό των ηλίθιων είναι το ίδιο σε κάθε κοινωνική ομάδα. Οπως λέει ο Τσιπόλα, υπάρχουν ηλίθιοι τόσο μεταξύ στρατηγών όσο και μεταξύ καθηγητών πανεπιστημίου.

Τρίτον, ηλίθιος είναι όποιος προκαλεί ζημιά σε άλλον άνθρωπο ή σε ομάδα ανθρώπων χωρίς να ωφεληθεί τίποτε ή παρ’ ότι ζημιώνεται ο ίδιος. Ο Τσιπόλα κατασκευάζει μια τυπολογία με κριτήριο το ποιος προκαλεί ζημιά σε ποιον και ποιος ωφελείται από τη ζημιά. Ο ηλίθιος είναι ο ένας από τους τέσσερις τύπους ανθρώπων. Υπάρχουν άλλοι τρεις, δηλαδή ο ευφυής, ο ανήμπορος (ακριβέστερη μετάφραση από τα ιταλικά: φουκαράς) και ο κακοποιός (ακριβέστερη μετάφραση: ληστής. Η κατά τα άλλα καλή ελληνική μετάφραση πάσχει σε αυτά τα σημεία). Ο ευφυής με τις ενέργειές του ωφελεί τους άλλους και επίσης ωφελείται ο ίδιος. Ο φουκαράς ωφελεί μεν τους άλλους, αλλά ζημιώνεται ο ίδιος γιατί οι άλλοι τον εκμεταλλεύονται. Και ο ληστής ζημιώνει τους άλλους για να ωφεληθεί ο ίδιος.

Τέταρτον, οι μη ηλίθιοι πάντοτε υποτιμούν τις ζημιογόνες δυνατότητες των ηλίθιων. Ξεχνούν ότι ο συγχρωτισμός με ηλίθιους αποδεικνύεται ένα ηλίθιο λάθος.

Και πέμπτον, οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι ηλίθιοι. Μάλιστα ο Τσιπόλα διατείνεται ότι οι ηλίθιοι είναι ομάδα πιο ισχυρή από τη Μαφία και το «στρατιωτικό – βιομηχανικό πλέγμα».

Ηλίθιες πράξεις

Αν έπαυε κανείς να υπομειδιά διαρκώς κατά την ανάγνωση του βιβλίου και σκεφτόταν τους πέντε «νόμους» του Τσιπόλα, τότε θα μπορούσε να προβάλει τρεις αντιρρήσεις.

Πρώτον, κατά τον συγγραφέα ο ηλίθιος διακρίνεται από τους υπόλοιπους με βάση ένα εξωτερικό κριτήριο: το αν ζημιώνει τόσο τους άλλους όσο και τον εαυτό του (ή έστω δεν τον ωφελεί). Αν και ο Τσιπόλα κάνει φευγαλέα αναφορά στο «γονίδιο της ηλιθιότητας», δεν προτείνει κάποια εγγενή χαρακτηριστικά που έχουν οι ηλίθιοι και μόνον αυτοί και εξαιτίας των οποίων προκαλούν ζημιές στους γύρω τους, χωρίς προσωπικό όφελος.

Αλλωστε, το αν πράγματι επήλθε ζημιά σε αυτόν που ενήργησε και στους γύρω του είναι μια υποκειμενική κρίση η οποία μπορεί να μεταβάλλεται κατά μήκος του χρόνου. Αν μικρή ζημιά σήμερα μπορεί να προκαλέσει μεγάλο όφελος για όλους σε μεταγενέστερο χρόνο, τότε ο ηλίθιος του σήμερα μπορεί να αποδειχθεί ο προνοητικός του αύριο ή ο διορατικός του μεθαύριο.

Δεύτερον, η ζημιά ή το όφελος δεν λογίζονται μονοδιάστατα. Κανείς δεν διαμορφώνει τη ζωή του μόνο με όρους ζημιάς – οφέλους. Μπορεί κάποιος να θεωρηθεί φουκαράς επειδή δεν τον ενδιαφέρουν τα προσωπικά οφέλη αλλά η επιτυχία της παγκόσμιας επανάστασης ή η σωτηρία μετά θάνατον.

Τρίτον, είναι εύλογο να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν ηλίθιες πράξεις, όχι ηλίθιοι άνθρωποι. Δηλαδή η μονάδα ανάλυσης είναι η πράξη, όχι ο άνθρωπος. Ο Τσιπόλα δεν το δέχεται αυτό, επειδή κατατάσσει τους ανθρώπους σε έναν από τους τέσσερις τύπους με βάση τον σταθμισμένο μέσο όρο των πράξεών τους. Ωστόσο, όλοι μπορούμε να φερθούμε ηλίθια κάποιες φορές. Αυτό είναι κάτι που ομολογούμε συνήθως στον εαυτό μας σε στιγμές περισυλλογής. Η ηλιθιότητα εξαρτάται από τα πολιτισμικά συμφραζόμενά της. Δηλαδή, η κρίση εκείνου που φέρθηκε ηλίθια για τον εαυτό του, καθώς και η δική μας αποτίμηση της πράξης του, επηρεάζονται από το τι θεωρείται ηλίθιο και τι όχι κατά περιόδους σε κάθε κοινωνία.

Δημοφιλή αποφθέγματα

Οταν υπάρχει κρίση, η ανάλυση με βάση χαρακτηρισμούς προσώπων είναι δημοφιλής. Ο Τσιπόλα γράφει ότι «σε μια χώρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα το ποσοστό των ηλίθιων είναι σταθερό, ωστόσο παρατηρείται μεταξύ αυτών που κατέχουν την εξουσία μια δραματική εξάπλωση των ληστών με καλπάζουσα ηλιθιότητα… και μεταξύ όσων δεν μετέχουν στην εξουσία μια εξίσου ανησυχητική αύξηση των φουκαράδων».

Στα καθ’ ημάς, είναι ευκολότερο για τους σχολιαστές της κρίσης να προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς των πρωταγωνιστών της παρά να ξεδιαλύνουν το κουβάρι που αποτελείται από κατασκευαστικά λάθη της ευρωζώνης, δομικές εθνικές παθολογίες, λαθεμένες αποφάσεις και συμπτώσεις γεγονότων. Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν είναι διασκεδαστικό. Γι’ αυτό, ας ξαναγυρίσουμε σε «νόμους» όπως π.χ. αυτόν του Χάνλον (κατ’ άλλους του Χάινλαϊν) «ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα» και εκείνον του Αλέξανδρου Δουμά υιού: «Προτιμώ τους κακοποιούς από τους ηλίθιους, γιατί οι κακοποιοί μερικές φορές ξεκουράζονται».

Ο κ. Δημήτρης Α. Σωτηρόπουλος είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

antikleidi

Αναδημοσιευση απο : αιεν αριστευειν)