Αξιοθέατα και Αρχαιότητες της Κεφαλληνίας

1

Ο κήπος του Νάπιερ

Στο λοφίσκο στο Αργοστόλι με την ονομασία Κουτούπι, υπήρχε μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα ένα περιποιημένο αμπέλι. Επί Αγγλοκρατίας ο Τοποτηρητής Κεφαλληνίας Συνταγματάρχης Sir Charles James Napier (1822 έως 1830) αγόρασε από τον Πέτρο Παύλου Βαλσαμάκη στις 28 Μαρτίου 1828 την έκταση αυτή. Μετά από αίτημα του τότε Δημάρχου Κρανίων Σπύρου Κοσμετάτου (12/25 Οκτωβρίου 1904), η πρώτη κόρη του Napier, Susan-Sarah Κόμησα Mac Mo(u)rdo, δώρισε στον Δήμο το οικόπεδο στο Κουτούπι, έκτασης 2.480 οργυιών, με τον όρο να πληρώσουν τις δικαστικές δαπάνες και τα έξοδα περιτοιχίσεως.

Η έκταση αυτή διαμορφώθηκε το Νοέμβριο του 1905 σε Δημοτικό Άλσος και λειτουργούσε σαν χώρος αναψυχής και ψυχαγωγίας. Για τη φύτευση, την κατασκευή περιπτέρου, την τοποθέτηση καθισμάτων και υδραγωγών σωλήνων, την κατασκευή της προτομής του Napier, τη διαμόρφωση του εδάφους και τις δαπάνες μεταβίβασης κατεβλήθη από τον Δήμο το ποσό των 45.542,84 δρχ. Το ίδιο έτος διαμορφώθηκε και η οδός Napier.

Οι βομβαρδισμοί του 1943 κατέστρεψαν «το περίπτερο και το Καφενείο Napier», η δε προτομή του Napier -έργο του 1906 του γλύπτη Ιωάννη Κόκκινου- υπέστη βανδαλισμούς από Ιταλό στρατιώτη. Ακολούθησαν οι σεισμοί, η εγκατάλειψη του Κήπου και επί Δημαρχίας Γερασίμου Φόρτε πραγματοποιήθηκε (2003-2004) η ανάπλαση του ιστορικού Κήπου με χρηματοδότηση από το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Ο Κήπος καλλωπίστηκε με διάφορα φυτά, τοποθετήθηκαν καινούργια παγκάκια και σε δέκα σημεία του στήθηκαν πινακίδες με δίγλωσσα ιστορικά κείμενα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό για να ξεναγούν και να πληροφορούν τον επισκέπτη.

Κοντά στον Κήπο του Napier βρίσκεται το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΩΝ ΓΚΕΝΤΙΛΙΝΗ-ΚΟΣΜΕΤΑΤΟΥ και αυτό του ΒΡΕΤΤΟΥ. Οι σεισμοί του 1953 ισοπέδωσαν το Αργοστόλι και άφησαν πίσω τους μόνο δυο οικήματα στην πόλη, δείγματα τοπικής αρχιτεκτονικής επηρεασμένης από το baroque: το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΩΝ ΓΚΕΝΤΙΛΙΝΗ-ΚΟΣΜΕΤΑΤΟΥ στο ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ (οδός Ριζοσπαστών), διαγώνια σχεδόν με την ιστορική ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ, και το αρχοντικό του ΒΡΕΤΤΟΥ (δίπλα στην Βιβλιοθήκη).

ΜΑΖΑΡΑΚΑΤΑ

Τάφοι Μαζαρακάτων

Επισκεφθείτε τους μυκηναϊκούς λαξευμένους τάφους -16 λαξευτοί τάφοι υστερομηκυναϊκής εποχής με 83 ταφικές θήκες και 1 θολωτός κτιστός- τα σημαντικότατα ευρήματα των οποίων εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο στο Αργοστόλι.

ΑΡΧΑΙΑ ΚΡΑΝΗ

O χώρος μεταξύ Ραζάτων, Κουτάβου και Κρανιάς ορίζει την ιστορική περιοχή της Αρχαίας Κράνης η οποία ήταν μια από τις τέσσαρες πόλεις – κράτη της Κεφαλλονιάς, ανεξάρτητη διοικητικά, με οικονομική αυτοτέλεια και δική της νομισματοποιία (στις παραστάσεις τους απεικονίζεται κυρίως ο κριός και τα γράμματα ΚRΑ). Οι Κράνιοι ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι και παράλληλα δραστηριοποιούνταν σε θαλασσινές επιχειρήσεις. Τα ισόχρονα της Μεσσήνης τείχη της Κράνης, μεγάλο μέρος των οποίων δεσπόζει σε όλη την περιοχή, καταδεικνύουν πως δεν θα πρέπει να είχε και καλές σχέσεις με τις γειτονικές της πόλεις-κράτη.

Ο χώρος σήμερα της Αρχαίας Κράνης είναι επισκέψιμος.

ΦΑΝΑΡΙ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ

Το «Φανάρι» (φάρος) στην είσοδο προς το Αργοστόλι, που ανοικοδομήθηκε αμέσως μετά τους σεισμούς του 1953 (παρόμοιο με το παλαιό), από ιδιωτικό έρανο Επιτροπής.

Πήρε την ονομασία από ένα μικρό εκκλησάκι που υπήρχε κτισμένο εκεί κοντά. Ανηγέρθη το 1829 επί Napier και είναι έργο του μηχανικού J. Kennedy. Ως λόγος οικοδόμησής του αναφέρεται η ανάγκη εισόδου και εξόδου των καραβιών από το λιμάνι του Αργοστολίου με ασφάλεια.

Θεμελιώθηκε στις 12 – 13 Μαρτίου του 1829 και περατώθηκε τον Μάϊο του ίδιου χρόνου, γεγονός που οφείλεται στους ταχύτατους ρυθμούς που είχε επιβάλλει ο ίδιος ο Napier.Η πρώτη κατασκευή του Φάρου στοίχισε 130 λίρες, όχι μεγάλο για την εποχή ποσό, αν ληφθεί υπ΄ όψιν ότι ο αντίστοιχος των Βαρδιάνων κόστισε 750 λίρες. Ήταν αυστηρά Δωρικού ρυθμού, είχε 12 κίονες ύψους 12 ποδιών από μονοκόμματη πέτρα και ήταν τοποθετημένος μεταξύ των βράχων, σε βάση τριών σκαλιών, στην άκρη της χερσονήσου της Βλύχας.

Πάνω από το ισόγειο αυτού του περίστυλου οικοδομήματος υπήρχε μικρότερο κυλινδρικό κτίσμα στην, σαν τρούλο οροφή του οποίου, στερεωνόταν το φανάρι, το οποίο ήλθε από την Κέρκυρα. Είχε καλλιτεχνικές σιδεριές γύρω – γύρω από τον εξώστη ανάμεσα στους πέτρινους ορθοστάτες, και εντύπωση προκαλούσε η συμμετρία, το γούστο και η αρχιτεκτονική καλαισθησία του σχεδιαστή του. Δυστυχώς ο σεισμός του 1876 περιέστρεψε τον Φάρο γύρω από τη βάση του. Επιδιορθώθηκε πρόχειρα. Αυτός του 1953, τον σώριασε σε ερείπια.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

Η πλέον ιστορική πλατεία του Αργοστολιού. Είναι άρρηκτα δεμένη με τους αγώνες των Αργοστολιωτών για απελευθέρωση καθ΄ όσον η πλατεία αυτή ήταν για χρόνια το κέντρο της πόλης.

Οι ονομασίες που πήρε κατά καιρούς είχαν σχέση με την ιστορία του Αργοστολιού: Πλατεία Ελευθερίας, Πιατσέτα, Πλατεία Καμπάνας. Άξιο λόγου είναι και το μεγάλο αρτεσιανό το οποίο βρισκόταν στη μέση της πλατείας.

Στην πλατεία αυτή υπάρχει και το ιστορικό Ρολόϊ με τον χαρακτηριστικό του πύργο. Κτίσθηκε μεταξύ της εικοσαετίας 1770-1790 και το Δεκέμβρη του 1857 υψώθηκε ο Πύργος “κατά δέκα εισέτι πόδας” (δηλ. κατά 3μ.) για να δεχθεί τον νέας τεχνολογίας μηχανισμό τού ρολογιού. Καθ’ όλη την αγγλική κατοχή για την ακριβή λειτουργία του ρολογιού φρόντιζε ειδικός “χορδιστής”, ενώ μετά το 1864 διορισμένος υπάλληλος, επιστάτης-τεχνίτης, του Δήμου Κρανίων είχε την υποχρέωση να μεριμνά για την καλή λειτουργία του ρολογιού.

Πάνω από την κεντρική πόρτα του Πύργου –άγνωστο πότε ακριβώς- εντοιχίσθηκε το έμβλημα των μοναχών του Τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης, κατασκευασμένο επί Βενετικής κατοχής, το οποίο ξέφυγε από τους Δημοκρατικούς Γάλλους. Το έμβλημα αυτό θεωρείται ως το μεσαιωνικό έμβλημα της Κεφαλλονιάς και στα τέλη του 19ου αιώνα το βρίσκουμε εντοιχισμένο στον Πύργο της Καμπάνας –αυτό έχει χρησιμοποιηθεί στο logo της ιστοσελίδας αυτής-.

Ο χώρος του Πύργου της Καμπάνας φιλοξένησε κατά καιρούς εμπόρους και υπηρεσίες μέχρι που ο σεισμός του 1953 τον κατέστρεψε.

Από το 1977 με την επιθυμία – προτροπή : “Χτίστε την Καμπάνα” της Μαριγούλας Αλιβιζάτου και έρανο της Επιτροπής Κεφαλλήνων του νησιού και της Αθήνας, άρχισε η ανοικοδόμηση του νέου Πύργου στη θέση του παλιού, με σχέδια, δωρεά του μηχανικού Τάκη Παυλάτου. Η διασωθείσα ακέραια καμπάνα τοποθετήθηκε όπως ακριβώς ήταν πριν από το σεισμό και το 1985, λειτούργησε το ρολόι του Πύργου για πρώτη φορά μετά από την σεισμική καταστροφή. Η χρήση του ως «Παραδοσιακό Καφενείο»- Εκθετήριο, είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας της Δημοτικής Επιχείρησης Κοινωνικής Ανάπτυξης – Αργοστολίου μέσω του προγράμματος “Youthstart” και εγκαινιάσθηκε τον Ιούνιο του 2000.

ΓΕΦΥΡΑ DE BOSSET

Η ιστορική γέφυρα του Αργοστολίου, η γνωστή ως Γέφυρα Δεβοσέτου, κατασκευάστηκε το 1813 από τον Κάρολο-Φίλιππο De Bosset σε μια προσπάθειά του να αποτρέψει την είσοδο στο Αργοστόλι μέσω του Κουτάβου, που τα χρόνια εκείνα ήταν συνώνυμος στην καλύτερη περίπτωση με την ελονοσία και στη χειρότερη με το θάνατο. Είναι η μεγαλύτερη λίθινη γέφυρα επί θαλάσσης στην Ευρώπη -και πιθανόν και στον κόσμο-. Αρχικά ήταν ξύλινη, και οι πέτρες που προήλθαν από την ισοπέδωση του λόφου του Μέτελα, την μετέτρεψαν σε λίθινη. Στη μέση της κοσμείται με τετράπλευρο οβελίσκο, με τετράγλωσση επιγραφή – αναμνηστική της κατασκευής της γέφυρας. Μέχρι και σήμερα διατηρεί τη μεγαλοπρέπειά της και παραμένει το ορατό σύνορο μεταξύ της θάλασσας και της λιμνοθάλασσας του Κουτάβου. Είναι πλέον χαρακτηρισμένη πεζόδρομος, σε αρκετά σημεία έχει υποστεί σοβαρότατες ζημιές, δύο πέδιλα αψίδων δεν «πατούν» στον βυθό –λόγω της ρίψης δυναμίτιδας, κατά το πρώτο μισό του 20ου αι., ώστε οι λίθοι έδρασης, συμβοηθούμενοι από την παλίρροια, μετακινήθηκαν-, η δε διέλευσή της απαιτεί προσοχή. Αυτό το μοναδικό για την Κεφαλλονιά και την Ελλάδα ιστορικό μνημείο, εκτός από τον χρόνο, δοκιμάστηκε τα τελευταία χρόνια από «ισχυρό κύμα» πολιτικής προπαγάνδας, και, ως εκ τούτου, περιμένει την διάσωσή του από το Υπουργείο Πολιτισμού στο οποίο υπάγεται.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΔΡΑΠΑΝΟΥ (ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ)

Θα μπορούσε κάλλιστα να ειπωθεί και Υπαίθριο Μουσείο Κεφαλληνίας. Χώρος προσκυνήματος και μνήμης, αλλά και τόπος συγκέντρωσης νεοκλασικών γλυπτών. Συνδετικός κρίκος των Κεφαλλήνων με το χθες και την ιστορία, αλλά και μέρος φιλοτεχνημένος με ντόπια πέτρα και μάρμαρα υπογεγραμμένα από τον Μπονάνο, τον Φιλιππότη, τον Βρούτο, τον Βιτσάρη, τον Σκαλκώτο, τον Δαλερμά. Η καλλιτεχνική αξία των μνημείων του Δραπάνου αποδεικνύει την οικονομική και πολιτιστική άνθιση των Κεφαλλήνων, την αισθητική και την ευαισθησία όλων όσων πλέχθηκαν με αυτό.

ΚΑΠΙΤΑΝΟΧΩΡΙΑ ΛΕΙΒΑΘΟΥΣ:

ΚΑΛΛΙΓΑΤΑ: στην εκκλησία του 18ου αι. της Υπεραγίας Θεοτόκου θαυμάστε το ξυλόγλυπτο τέμπλο και το επιβλητικό κωδωνοστάσιο.

ΚΕΡΑΜΕΙΕΣ: Το χωριό των εθνικών ευεργετών Βαλλιάνων και των Λυκιαρδόπουλων. Σημαντικής αξίας είναι και ο ναός ρωσικού ρυθμού, του Αγίου Βασιλείου.

ΚΟΥΡΚΟΥΜΕΛΑΤΑ: Χωριό κόσμημα. Περίτεχνα οικοδομήματα, σύγχρονη ρυμοτομία, καλαίσθητοι κήποι συνθέτουν ένα ειδυλλιακό περιβάλλον που δίκαια κατατάσσουν τα Κουρκουμελάτα ως το ωραιότερο χωριό της Βαλκανικής. Οι σεισμοί του 1953 το κατέστρεψαν εντελώς. Ανοικοδομήθηκε με δωρεά των Βεργωτή. Σημαντικής τέχνης είναι η εκκλησία του Αγίου Γερασίμου.

ΛΑΚΥ(Η)ΘΡΑ: χωριό απλωμένο στο λόφο, με πανοραμική θέα τόσο από την πλευρά του νότου, όσο και από την εσωτερική. Σε ανασκαφές κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ήλθαν στην επιφάνεια τέσσαρις υστερομυκηναϊκοί τάφοι (1250-1150 π.Χ.), τα σημαντικά κτερίσματα των οποίων φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου.

ΜΕΤΑΞΑΤΑ: Παλιά έδρα των Αρχιεπισκόπων Κεφαλληνίας. Σημαντική μορφή ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Νικόδημος Μεταξάς (1628-1646), του οποίου το όνομα συνδέθηκε με το γεγονός ότι αυτός έφερε στην Κεφαλλονιά το πρώτο τυπογραφείο της Ανατολής. Επίσης, στο σπίτι του γιατρού του Αλή Πασά, Στραβόλαιμου Μεταξά, έμεινε για τέσσαρις περίπου μήνες ο Λόρδος Byron το 1823, πριν κατευθυνθεί προς το Μεσολόγγι. Το σπίτι που τον φιλοξένησε βρίσκεται στην πλατεία του χωριού και στον ίδιο χώρο βρίσκεται και η προτομή του μεγάλου φιλέλληνα ποιητή.

ΣΒΟΡΩΝΑΤΑ: Πλούσιο καπιτανοχώρι με χαρακτηριστικά σπίτια και πορτόνια, δείγματα της παλιάς τέχνης των Κεφαλλήνων σιδεράδων.

ΚΑΣΤΡΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Στρατιωτικό και διοικητικό μέρος του νησιού μέχρι το 1757. Το Κάστρο έχει μακρά ιστορία –ήδη αναφέρεται από τα Βυζαντινά χρόνια-. Επισκεφθείτε τον έσω χώρο. Δείτε όμως και ένα από τα ελάχιστα μεσαιωνικά κτίρια που έχουν μείνει στην Κεφαλλονιά: τον Ναό της Ευαγγελίστριας. Η μονόκλιτη βασιλική που είναι κυριολεκτικά ένα εξαιρετικό μουσείο βρίσκεται στην άλλη άκρη του λόφου, λίγα μέτρα απέναντι από την πύλη του Κάστρου. Ανεβείτε στο λόφο όπου η θέα είναι εκπληκτική και είναι βέβαιο πως θα ανταμειφθείτε.

ΑΣΣΟΣ

Εξαιρετικής ομορφιάς χερσόνησος, με θαυμάσιο παραθαλάσσιο οικισμό μέσα σε πλατάνια και λεύκες. Την χερσόνησο στεφανώνουν –κυριολεκτικά- τείχη ενετικά και περικλείουν χώρο που από τα τέλη του 16ου αιώνα οργανώθηκε για να υπερασπίσει τους κατοίκους της περιοχής από τα πειρατικά ρεσάλτα. Αν τολμήσετε το ανέβασμα μέχρι την πύλη του Κάστρου, το βέβαιο είναι ότι θα ανταμειφθείτε πλουσιοπάροχα. Το κάστρο κατοικείτο μέχρι το 1968. Σήμερα υπάρχουν μόνον ερείπια ενετικών οικημάτων και πολύ νεώτερες φυλακές (1930) που λειτουργούσαν μέχρι το 1953 και που έχουν πλέον αναπαλαιωθεί. Το ηλιοβασίλεμα ιδωμένο από την πίσω πλευρά του κάστρου είναι εκπληκτικό.

Ο αμφιθεατρικός οικισμός στα «χαμηλά» με το ειδυλλιακό, απάνεμο λιμανάκι με τις ψαρόβαρκες και τα κότερα, τα παλιά αρχοντικά αλλά και τα νεώτερα -που είναι όλα ιδιαίτερα προσεγμένα-, με τις πικροδάφνες, τα τζατζαμίνια και τις μποκαμβίλιες, αποτελούν ξεχωριστή πινελιά αυθεντικότητας στο «λαιμό» της χερσονήσου. Ο τόπος θεωρείται πως συνδέεται με την Άσσο της Μικράς Ασίας – από εκεί λέγεται πως πήρε το όνομά της-. Υπάρχει ακόμα η γέρικη ελιά κάτω από την οποία δίδαξε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

ΦΙΣΚΑΡΔΟ:

Ο παραδοσιακός οικισμός του Φισκάρδου με το κοσμοπολίτικο χρώμα, αποτελεί τον πόλο έλξης της Βόρειας Κεφαλλονιάς. Περιπλανηθείτε στις βοτσαλωτές σκαλινάδες (στα στενά δρομάκια με τα φαρδιά σκαλοπάτια), στον παραθαλάσσιο δρομίσκο, φωτογραφείστε τις αυλές και τα παλιά πέτρινα σπίτια. Το καλοκαίρι, το μικρό γραφικό λιμανάκι βλέπεται με κάποια … δυσκολία, λόγω της πληθώρας των ιστίων από τα σκάφη που γεμίζουν τις γωνιές του. Μπορείτε να δείτε στη χερσόνησο του Χτουρνιά ή Φτουρνιά τα ερείπια της παλαιοχριστιανικής βασιλικής (6ος αι.) που στέκουν επάνω σε αρχαιοελληνικό ναό. Το 1438 φιλοξενήθηκε στο χώρο αυτό ο Ιωάννης Παλαιολόγος πηγαίνοντας για την Φλωρεντία. Δίπλα από τα ερείπια του ναού υπάρχουν δυο φάροι, ο ένας εκ των οποίων είναι παλαιότατος. Η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί τον αρχαιότερο οικισμό της Επτανήσου και έχει δώσει ευρήματα προϊστορικά (50.000 π.Χ.) τα οποία θα δείτε στο Αρχαιολογικό Μουσείο στο Αργοστόλι.

Ανασκαφές μέσα στο Φισκάρδο έχουν φέρει στην επιφάνεια ρωμαϊκό νεκροταφείο –τέσσαρες πέτρινες σαρκοφάγους με παραστάσεις της Άρτεμης-. Πέτρινοι λουτήρες που ονομάζουν οι ντόπιοι «Θρόνο της Βασίλισσας Φισκάρδας», βρίσκονται σε λαξευμένη κοιλότητα πλάτους 2,3 και βάθους 2,4μ. Στην τοποθεσία Σπηλιόβουνο –προς τον Ψιλιθριά-.

Η περιοχή λεγόταν Πάνορμος και λατρευόταν ο Πανόρμιος Φοίβος Απόλλων, προστάτης των πανόρμιων λιμανιών. Η νεώτερη ονομασία Φισκάρδο εικάζεται ως παραφθορά της λέξης «Γυϊσκάρδο», που οδηγεί στον ονομαστό Νορμανδό κατακτητή ο οποίος πέθανε στο μικρό λιμανάκι κατά το 1085, εποχή κατά την οποία η Κεφαλλονιά αποτελούσε χωριστό Ναυτικό Βυζαντινό Θέμα.

Παίρνοντας τον δρόμο «πίσω από το Φισκάρδο» για την Πύλαρο, στο αριστερό μας το χέρι βλέπουμε αφ’ υψηλού την Ιθάκη και το μικρό νησί ΔΑΣΚΑΛΙΟ – ΟΜΗΡΙΚΗ ΑΣΤΕΡΙΣ. Είναι το Δασκαλιό, η Αστερίς του Ομήρου.

ΠΑΛΛΙΚΗ – ΛΗΞΟΥΡΙ:

Λιμάνι Ληξουρίου

Σύγχρονη πολιτεία με άνετους δενδροφυτευμένους δρόμους, ωραιότατη παραλία, ωραίες πλατείες. Επισκεφθείτε την Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη, χώρο μουσειακής αξίας, και θαυμάστε τα χειρόγραφα, τα έργα τέχνης και τα παλαιότατα βιβλία. Το κτίριο που φιλοξενεί τον αξιόλογο αυτόν πνευματικό πλούτο αποτελεί δείγμα προσεισμικής τοπικής αστικής αρχιτεκτονικής (αρχοντικό Ιακωβάτων). Δείτε την ιστορική Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου με την μεγάλη παράδοση στο χώρο της μουσικής –1836-. Φωτογραφήστε το απέναντι αρχοντικό των Γερουλάνων, όπου υπάρχει κελί του Αγίου Παναγή Μπασιά. Πετρίτσιος Βιβλιοθήκη: επισκεφθείτε την Δημοτική βιβλιοθήκη με το αξιόλογο πλήθος βιβλίων. ΒΕΣ: Ιστορική επαγγελματική σχολή που λειτούργησε το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Σήμερα στο χώρο της στεγάζονται δυο τμήματα του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων. Λίγο έξω από την πόλη, στα Λέπεδα, επισκεφθείτε το Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής (16ου αι.) όπου ασκήτεψε ο Όσιος Παναγής Κουρούκλης. Στα Μιχαλιτσάτα αγναντέψτε την εκπληκτική θέα πίνοντας τον καφέ σας.

ΚΑΣΤΡΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΠΑΛΛΗΣ:

Σήμερα ο χώρος αυτός ονομάζεται Παλιόκαστρο ή Ντούρι και σε όλη την έκτασή του διατηρούνται ίχνη από ναούς, μεγάλα τμήματα τειχών και διάσπαρτα σε όλο το λόφο και τη γύρω περιοχή βρίσκονται ίχνη λαξευτών τάφων, σπόνδυλοι από κολόνες ναών, καθώς και κομμάτια από αγγεία

ΡΙΤΣΑΤΑ: Στην περιοχή του Αγίου Δημητρίου, χωματόδρομος οδηγεί στην παραλία των Ριτσάτων όπου υπάρχουν τα ερείπια του εξοχικού του ποιητή και φιλόσοφου Ανδρέα Λασκαράτου.

ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΑ – ΡΙΦΙ: Θαυμάστε τα εκπληκτικής αρχιτεκτονικής προσεισμικά σπίτια και δείτε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα.

ΕΛΕΙΟΣ & ΠΡΟΝΝΟΙ

ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΑΥΛΗ: Στη Σκάλα επισκεφθείτε την έπαυλη με τα θαυμάσια ψηφιδωτά του 3ου μ.Χ. αι.

ΜΠΡΟΥΤΖΙ ΤΖΑΝΝΑΤΩΝ: Ηγεμονικός μεγαλόπρεπος θολωτός τάφος, διαμέτρου 6,8 μ., του διαστήματος 1400-1050 π.Χ. με χρυσά και γυάλινα ευρήματα, χάλκινα αγγεία και σφραγιδόλιθους, που σηματοδοτούν την ύπαρξη ισχυρού μυκηναϊκού κέντρου. Ήλθε στην επιφάνεια το 1991.

ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ «ΠΕΡΣΕΑ»: Στο βυθό της θαλάσσιας περιοχής στα Μαυράτα έχει εντοπιστεί το ναυάγιο του βρετανικού υποβρυχίου ΠΕΡΣΕΑΣ που βυθίστηκε στις 6/12/1941.

ΜΑΥΡΑΤΑ: Θολωτός τάφος Μαυράτων που εντοπίστηκε από τον Μαρινάτο.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΡΟ: Στην περιοχή αυτή επισκεφθείτε τον αρχαίο ναό του Απόλλωνα του 6ου π.Χ. αι. Στους βράχους από την πλευρά της θάλασσας υπάρχουν ίχνη αρχαιότατου λατομείου.

ΣΠΗΛΑΙΟ ΔΡΑΚΑΙΝΑΣ: Ανασκαφικό κέντρο στον Πόρο που έδωσε σημαντικότατα προϊστορικά ευρήματα –σκεύη, εργαλεία, ειδώλια, κοσμήματα- πέραν των 5500 ετών. Είναι σε θέση αθέατη, σε υψόμετρο 60 μ. επάνω από το ποτάμι Βόχυνας.

ΣΑΜΗ: ΑΡΧΑΙΑ ΣΑΜΗ:

Σάμη

Στον λόφο επάνω ακριβώς από αυτήν υπάρχουν αρκετά ίχνη των κυκλώπειων τειχών της αρχαίας Σάμης, της πόλης-κράτος που ξεχώρισε από τις άλλες της Τετράπολης γιατί ήταν η μόνη που αντιστάθηκε στους Ρωμαίους (188 π.Χ.). Διατηρούνται ερείπια από τις ακροπόλεις –ιδιαίτερα της Κυατίδος-. Θαυμάστε τη θέα από ψηλά και περπατήστε στα ερείπια της παλαιάς μονής των Αγίων Φανέντων, της μονής που ιδρύθηκε από τον γνωστικό Επιφάνη τον 2ο αι. μ.Χ. Επισκεφθείτε μέσα στην Σάμη τα Ρωμαϊκά Λουτρά με τα ψηφιδωτά δάπεδα. Ευρήματα των ανασκαφών κοσμούν σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου.

ΠΟΥΛΑΤΑ: Επισκεφθείτε τη θαυμάσιας αρχιτεκτονικής εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα με το εξαίρετης τεχνοτροπίας ξυλόγλυπτο τέμπλο και το αναγεννησιακό καμπαναριό.

ΠΥΡΓΙ: Στην ημιορεινή αυτή περιοχή υπάρχουν ίχνη αρχαίων οχυρώσεων (Καστράκι) και αρκετά χωριά εγκαταλελειμμένα μετά την σεισμική καταστροφή του 1953 (όπως ο οικισμός Στάβερι ή Ισαύερι, με την εκκλησία του Αρχαγγέλου). Μετά το Χαράκτι με κατεύθυνση προς τον Πόρο θα συναντήσετε στα αριστερά σας τη λίμνη Άκωλη, ή Άβυθο -θεωρείται πως δεν έχει «πάτο»- η οποία αποτελεί έναν ιδιαίτερα πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα υδροβιότοπο.

ΠΥΛΑΡΟΣ: ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ: Γραφική κωμόπολη, έδρα του Δήμου Πυλαρέων, με ρυμοτομία από το 1878 και θαυμάσιο λιμανάκι με ικανότητα να φιλοξενεί σκάφη. Το καλοκαίρι εκτελούνται και δρομολόγια με τις απέναντι ακτές, ενώ το λιμάνι της Αγίας Ευφημίας δέχεται σκάφη αναψυχής κάθε μεγέθους και ντύνεται με κοσμοπολίτικο χρώμα. Αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να νοικιάσετε σκάφος για να ανακαλύψετε μόνοι σας τις γύρω μοναδικές παραλίες. Στις 11 Ιουλίου γιορτάζει η ομώνυμη εκκλησιά που έδωσε το όνομά της στην κωμόπολη και οι χορευτές από την περιοχή σμίγουν και χορεύουν Διβαράτικο και Μπάλο.

Στο άκρο της πόλης υπάρχουν αρχαιότητες – ψηφιδωτό δάπεδο και υδραυλικές και θερμαντικές εγκαταστάσεις ρωμαϊκής έπαυλης-. 800 μ. περίπου μετά την Αγία Ευφημία με κατεύθυνση προς Σινιόρι-Μύρτο, στη θέση «Παλάτια», υπάρχουν ερείπια αρχαίου κτίσματος κυκλώπειας κατασκευής. Στο Βυζαντινό Μουσείο στην Αθήνα φιλοξενούνται εικόνες από την εκκλησιά του Αγίου Νικολάου.

ΠΟΤΑΜΙΑΝΑΤΑ: Στην είσοδο του χωριού φωτογραφίστε τον μισοερειπωμένο ανεμόμυλο, ενθύμιο μιας άλλης –όχι και τόσο- μακρινής εποχής. Το στόμιο της στέρνας που συνόδευε τέτοιες κατασκευές βρίσκεται δυτικά του μυλόπυργου και έχει ηλικία περισσότερο από 260 χρόνια. Η περιοχή αυτή θεωρείτο μυλότοπος, τόπος δηλαδή που δεχόταν ευνοϊκούς για άλεση ανέμους και για το λόγο αυτό υπήρχαν –προσεισμικά- και άλλοι ανεμόμυλοι.

Πριν από τον ανεμόμυλο στέκει το άγαλμα του Μαρίνου Αντύπα –γεννήθηκε στα Φερεντινάτα-, του μεγάλου πρόδρομου του Κιλελέρ. Η δολοφονία του τον Μάρτιο του 1907 στη Θεσσαλία «άνοιξε» το δρόμο για την μεγάλη αγροτική εξέγερση.

ΦΕΡΕΝΤΙΝΑΤΑ: Θαυμάστε τα απομεινάρια του έξοχου καμπαναριού –το ύψος του, λέγεται πως ξεπερνούσε τα 30 μ.-. Με έρανο Πυλαρινών ομογενών στη Ρωσία τον 19ο αι. χρηματοδοτήθηκε η ανέγερσή του και η κατασκευή του έγινε με πωρόλιθο Μάλτας και από ονομαστούς μαστόρους Μετσοβίτες. Ο δίπλα ναός του Σωτήρος γιορτάζει στις 6 Αυγούστου.

ΤΑΡΚΑΣΑΤΑ: Λοξός χωματόδρομος πριν από τα Θέματα οδηγεί στο εγκαταλελειμμένο πλέον χωριό στα Ταρκασάτα. Περιπλανηθείτε στα λιθόχτιστα χορταριασμένα δρομάκια και δείτε την εκκλησιά, τον φούρνο, το αλώνι και τα πέτρινα ερείπια των σπιτιών, οι ιδιοκτήτες πολλών από τα οποία ήταν ονομαστοί τυροκόμοι και τυρέμποροι.

Παρουσίαση αρχαιοτήτων και αξιοθέατων Κεφαλληνίας: Μαγδαληνή Ντούκα-Μοντεσάντου, Μουσειολόγος

Πηγή άρθρου: Από την Εφημερίδα των Κεφαλλήνων

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday 

Βόμβα από Ζάκυνθο:Ο ΘΡΟΝΟΣ του Βασιλιά ανήκει στον Οδυσσέα;

• Ένα νέο εύρημα μπορεί να δώσει απαντήσεις σε πολλά αναπάντητα ιστορικά ερωτηματικά. • Βρίσκεται στο Καστέλι Γερακαρίων • Συνδέεται άμεσα με τον κρυμμένο αρχαιολογικό θησαυρό στην υποθαλάσσια περιοχή του Αλυκανά • Στην αρχαιότητα ήταν το μοναδικό φυσικό και απάνεμο λιμάνι στο νησί μας • Ο Αίνος αποτελούσε την ασφαλέστερη πυξίδα τους • Η Ζάκυνθος ευρισκόμενη στο κέντρο της Μεσογείου αποτελούσε την αφετηρία των εξορμήσεων τόσο του Οδυσσέα, όσο και των υπόλοιπων ναυτικών της εποχής ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Σπύρος Καμπιώτης – Ντιάνα Χαϊκάλη Το γύρο της Ελλάδας και του κόσμου έκανε η είδηση για το βυθισμένο αρχαίο οικισμό στον κόλπο του Αλυκανά, με επακόλουθο να βρεθεί το νησί μας στο επίκεντρο του παγκόσμιου επιστημονικού ενδιαφέροντος, ως σημαντικός αρχαιολογικός χώρος. Όλες οι μεγάλης κυκλοφορίας αθηναϊκές εφημερίδες και τα site στο διαδίκτυο είχαν ως κύριο θέμα τις ενάλιες αρχαιότητες, οι οποίες, σύμφωνα με τις πρώτες επιστημονικές εκτιμήσεις, πρόκειται για σημαντική ανακάλυψη, η οποία να συνδέεται, κατά πάσα πιθανότητα με το ομηρικό βασίλειο του Οδυσσέα. Όπως προκύπτει από την αυτοψία που πραγματοποίησε ομάδα της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων στον κόλπο του Αλυκανά, αποτελούμενο από την αρχαιολόγο Μάγδα Αθανασούλα και τους δύτες Μανόλη Τζεφρόνης και Γρηγόρη Οικονομόπουλο, εντοπίστηκαν ίχνη αρχαίας πόλης και μεγάλο δημόσιο κτήριο. Αμέσως μετά την σπουδαία αυτή ανακάλυψη, επανήλθαν στην επικαιρότητα και όλα τα σενάρια για το πού βρισκόταν η Ιθάκη, δηλαδή η έδρα του βασιλείου του Οδυσσέα, για την οποία ερίζουν, εδώ και πολλά χρόνια, η Κεφαλονιά, η Λευκάδα, η Ιθάκη, ακόμα και η Ακαρνανία, δηλαδή όλες οι περιοχές που βρισκόταν στην επικράτεια του πολυμήχανου Οδυσσέα. Ωστόσο, εκτός από την Ιθάκη, εγείρεται και ένα άλλο θέμα: το πού ακριβώς ήταν το αρχαίο Δουλίχιο, κράτος με βασιλιά το Μέγη, αντάξιο του Άρη, όπως αναφέρει ο Όμηρος. Μήπως τα βυθισμένα ερείπια στο βυθό της Ζακύνθου είναι η Ιθάκη, το Δουλίχιο ή ακόμα η αρχαία πόλη Αρκαδία, στα Γερακαρία, για την οποία αναφέρει ο ιστοριοδίφης και λόγιος Αντώνιος Σ. Μπισκίνης: “Ο γήλοφος ούτος καλείται Παληοχώρι, η κορυφή αυτού καλείται Κάστρον, τα κατωτέρω αυτής μέρης προς Βορρά καλούνται Ριζόκαστρον και Καστέλι. Καθ’ όλην σχεδόν την επιφάνειαν και παρά τους πρόποδας αυτού εις θέσιν «Μεγάλη Ελιά», (ένθα υπάρχει κατά την παράδοσιν μέγας θησαυρός!) ανευρέθησαν κατά καιρούς κτίρια διάφορα, οίον θεμέλια οικιών, τειχών, λουτήρων, αρχαίοι αμφορείς, τάφοι και εντός αυτών ξίφη και δακρυδόχα αγγεία, νομίσματα κτλ. Μόνον επιγραφή μέχρι τούδε ουδεμία ευρέθη ενταύθα, η δε εγχώριος παράδοσις διασώζει ότι ενταύθα υπήρχε μεγάλη πόλις. Παρά τους Βορειοαναρολικούς πρόποδας του λόφου τούτου πλησίον του ναού της Θεοτόκου Βαρκωτίσσης και παρά την άμαξιτήν οδόν Αλυκών υπάρχαι αρχαία πηγή διαυγεστάτου ποσίμου ύδατος καλουμένη νυν του Μπούρνου, εις μικράν δ’ απόστασιν ταύτης εις Τεταρτίαν υπάρχει η πηγή των θειούχων υδάτων του Καρρέρη καλουμένων. Κάτωθεν της πηγής Μπούρνου εκτείνεται η κοιλάς Βαρκά προς βόρεια της οποίας υψούται λοφοσειρά απολήγουσα προς την θάλασσαν καλουμένη Καστέλια. Eις Μυγδάλην υπήρχεν, ως εικάζομεν, ναός ειδωλολατρικός […]. Η παράδοσις διέσωσεν ότι εις Παληοχώρι υπήρχε τον παλαιόν καιρόν το Κάστρον, όπερ και το όνομα διαμένει μέχρι του νυν, και ότι οι Τούρκοι εχάλασαν αυτό. Το τοιούτον επαληθεύεται και υπό του χρονικού του Θεοδώση Γεωργιλά. Επειδή λοιπόν ούτε πλησίον της πόλεως Ζακύνθου, ούτε εις άλλο μέρος παράλιον της νήσου υπάρχουσι δείγματα τοσαύτα και τοιαύτα όσα εις το Παληοχώρι Γερακαρίων προς επιβεβαίωσιν της υπάρξεως «οχυρού χωρίου παρά θάλατταν», επειδή «έναντι του Κατασταρίου και πλησίον των Αλυκών οι Τούρκοι τω 1571 εχάλασαν ένα κτίριον παλαιόν αξιέπαινον εκ θεμελίων» αποδεικνύεται σαφέστατα ότι ενταύθα υπήρχε το οχύρωμα «Arcadia Castellum», και το τοιούτον επιβεβαιούσιν όχι μόνο τα ευρήματα και η παράδοσις, αλλά και τα διασωζόμενα ονόματα Κάστρον, Ριζόκαστρον, Καστέλι, Παληοχώρι και περαιτέρω τα Καστέλια. […] Το Παληοχώρι λοιπόν των Γερακαρίων υπήρξε το κατά το Διόδωρον «οχυρόν χωρίον Αρκαδία» και πρωτεύουσα του Δήμου Νήλλου, τούτο εσώζετο όχι μόνο μέχρι της εποχής των Ρωμαίων, αλλά και μέχρι της πρώτης εκατονταετηρίδος των Ενετών, ότε κατεστράφη εντελώς υπό των Τούρκων (τω 1571) κατά το χρονικόν Γεωργιλά και σήμερον ουδέν ίχνος υπάρχει εξ αυτού”. Σημαντικός κόμβος η Ζάκυνθος τη μυκηναϊκή εποχή Εκτός από τη γεωγραφική φυσιογνωμία του νησιού, η ίδια η θέση του μέσα στο χώρο του Ιονίου έχει σπουδαία σημασία για την κατανόηση των θέσεων οίκησης και των επιρροών που δέχτηκε. Το θαλασσινό πέρασμα των 10 περίπου ναυτικών μιλίων, που χωρίζει τη βόρεια Ζάκυνθο από το νότιο άκρο της Κεφαλληνίας, αποτελεί μία από τις φυσικές διεξόδους του Κορινθιακού κόλπου προς τη Δύση, δηλαδή έναν από τους ναυτικούς δρόμους προς και από την Κάτω Ιταλία (κόλπο του Τάραντα) και τη Σικελία. Το ότι ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι της ανοικτής θάλασσας το γνωρίζουμε και από φιλολογικές πηγές. Ο Δίων ο Συρακούσιος, π.χ., στα μέσα του 4ου αι. π.Χ., αφού χρησιμοποίησε τη Ζάκυνθο ως ορμητήριό του κατά του Διονυσίου του νεότερου των Συρακουσών, διέπλευσε με μικρό στόλο το ανοικτό πέλαγος από την πόλη της Ζακύνθου μέχρι τη Σικελία. Από την άλλη πλευρά, η Ζάκυνθος χωρίζεται από την Ήλιδα, στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου, με ένα θαλάσσιο δίαυλο περίπου 8,5 ναυτικών μιλίων. Η στενή αυτή σχέση ίσως δικαιώνει και την παράδοση που διασώζει ο Θουκυδίδης ότι άποικοι από την Αχαΐα αποίκισαν στα παλιά χρόνια και τη Ζάκυνθο. Επιπροσθέτως, για εκείνους που περιέπλεαν την Πελοπόννησο, η Ζάκυνθος ήταν το πρώτο και νοτιότερο νησί του Ιονίου που συναντούσαν μετά τα Κύθηρα, είτε έρχονταν από το νότο, δηλαδή την Κρήτη, είτε από την ανατολή, δηλαδή το Αιγαίο. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις επικοινωνίες, καθώς και της μεταφοράς ιδεών και των πολιτιστικών υλικών αγαθών, ιδιαίτερα κατά τη μυκηναϊκή εποχή, που η ναυσιπλοΐα δεν ήταν ακόμη τόσο ανεπτυγμένη. Δεν πρέπει να είναι τυχαίο ότι τα πρωιμότερα μυκηναϊκά ευρήματα του Ιονίου διαπιστώνονται γενικά στη Ζάκυνθο, και ειδικότερα στο νότιο τμήμα της, γύρω από τον κόλπο του Λαγανά. Η υστεροελλαδική ή μυκηναϊκή εποχή, ως γνωστόν, καλύπτει χρονικά, στην κυρίως Ελλάδα, το δεύτερο μισό της δεύτερης χιλιετίας π.Χ., δηλαδή από το 1550 π.Χ. περίπου μέχρι το 1100 π.Χ., και δείγματα αυτού του πολιτισμού έχουν βρεθεί στη Ζάκυνθο. Η Ζάκυνθος επαναστατεί κατά του Οδυσσέα Η Ζάκυνθος κυριεύθηκε από τον Αρκείσιο, απόγονο του βασιλιά της Κεφαλονιάς, Κεφάλου, η επικράτεια του οποίου περιελάμβανε την Κεφαλονιά, την Ιθάκη, τη Ζάκυνθο και ένα μέρος της Ακαρνανίας, με πρωτεύουσα την Ιθάκη. Όταν πέθανε ο Αρκείσιος, βασιλιάς έγινε ο γιος του Λαέρτης (1226 π.Χ.), ο οποίος έλαβε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία (1207 π.Χ.). Ο Λαέρτης, μετά την περιπετειώδη εκείνη εκστρατεία, επανήλθε στην Ελλάδα και, θέλοντας να επεκτείνει τα όρια της επικρατείας του, εισέβαλε στην Ακαρνανία και κυρίευσε το όρος Νήριτο, πόλη της αρχαίας Λευκάδας, η οποία συνενωνόταν τότε με την ηπειρωτική Ελλάδα, όπως αναφέρει ο Όμηρος. Αργότερα, παντρεύτηκε την Αντίκλεια, θυγατέρα του Αυτολύκου, γιου του Δαιδαλίωνος και γιος τους ήταν ο Οδυσσέας. Η Ζάκυνθος με τα άλλα νησιά περιήλθαν στην εξουσία του Οδυσσέα, υπό την ηγεσία του οποίου Κεφαλλήνες, Ζακύνθιοι, Ιθακήσιοι, Ακαρνάνες ή Επειοί, Λευκάδιοι και λοιποί από τα μικρότερα νησιά, υπό το όνομα Κεφαλλήνες, συμμετείχαν, με δώδεκα πλοία, στην εκστρατεία κατά της Τροίας, οι οποίοι επέδειξαν μεγάλη ανδρεία. Είναι άξιο, δε, παρατήρησης, ότι η συγγένεια των Ζακυνθίων με τους Τρώες, από τους οποίους έλκουν την καταγωγή τους, δεν τους εμπόδισε καθόλου να συμμαχήσουν με τους άλλους Έλληνες στον πόλεμο της Τροίας. Οι ταλαιπωρίες, όμως, και ο θάνατος των συντρόφων του Οδυσσέα, κατά την περιπλάνηση της επιστροφής από την Τροία στην Ιθάκη, η εικοσαετής απουσία του και η πεποίθηση ότι είχε πεθάνει στον πόλεμο, η επιστροφή του στην Ιθάκη και ο φόνος των μνηστήρων της συζύγου του Πηνελόπης, εκ των οποίων οι σαράντα τέσσερις ήταν από τη Ζάκυνθο, αποτέλεσε αφορμή για τις άλλα νησιά να αποχωρήσουν από το κράτος του Οδυσσέα και να επαναστατήσουν εναντίον του, εκλέγοντας Διοικητή τον Νεοπτόλεμο, ο οποίος συμβίβασε τις αντίπαλες πλευρές, υπό τον όρο ο μεν Οδυσσέας, ως δολοφόνος, να εγκαταλείψει το βασίλειό του, οι δε συγγενείς των μνηστήρων να στέλνουν, ετησίως, δώρα στον οίκο του Οδυσσέα, ο οποίος, αφού μετέβη στην Τυρρηνία, πέθανε εκεί. Διάφορα, εν τω μεταξύ, γεγονότα, και κατά την απουσία του Οδυσσέα, όπως η ανικανότητα των επιτετραμένων στη διοίκηση του κράτους του αλλά και των διαδόχων μετά το θάνατό του, καθώς η κρίση του θεσμού της βασιλείας και η βαθμιαία επικράτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, είχαν ως αποτέλεσμα να παραλύσει το κράτος του Οδυσσέα και κάθε νησί να γίνει ανεξάρτητο. Κατόπιν τούτων, η Ζάκυνθος αποσπάστηκε από το βασίλειο του Οδυσσέα, σταμάτησε να κυβερνάται δεσποτικά, έγινε ανεξάρτητη και διατήρησε το δημοκρατικό πολίτευμα για αρκετά ακόμη χρόνια. Οι 44 Ζακύνθιοι μνηστήρες της Πηνελόπης Οι μνηστήρες της Πηνελόπης ήταν 136, εκ των οποίων οι 12 Από την Ιθάκη, 57 από το Δουλίχιο, 23 από τη Σάμη και 44 Ζακύνθιοι, οι κάτωθι: Ευρύλοχος, Λαομήδης, Μάλεβος, Φρένιος, Ίνδινος, Μίνης, Λείκριτος, Προνόμος, Νίσσας, Λαήστορας, Αρχίστρατος, Ιππόμαχος, Ευρύλαος, Περίαλλος, Ευηνορίδης, Κλύτιος, Αγήνορας, Πόλυβος, Πολύδωρος, Θαδύτιος, Στράτιος, Φρένιος, Ίνδιος, Λαισήνορας, Λαομέδων, Λαόδικος, Άλιος, Μάγνης,, Ολοίτροχος, Βάρυας, Κήθρος, Σύμης, Θεόφρονος, Αλκάροπας, Αντήνορας, Κέλτος, Όρμενος, Ανδρομήδης, Νισσαίος, Περικλύμης, Πέλλος, Περιφάς, Πολύβος, Κλείος. Οι ανασκαφές στη Ζάκυνθο από το 1943 έως σήμερα * 1934: Η Αγγλίδα αρχαιολόγος Sylvia Benton πραγματοποιεί ανασκαφές στη θέση Καλογέρα, στο Βασιλικό, όπου ανακαλύπτει τεμάχια πήλινων αγγείων (16ος – 13ος αιώνας π.Χ). Τα ευρήματα φυλάσσονται στο προσεισμικό Μουσείο Ζακύνθου και καταστρέφονται από τη λαίλαπα του 1953. Σημειωτέον ότι στην περιοχή του Γέρακα έχει αναφερθεί ότι υπάρχει ένας μικρός μυκηναϊκός θολωτός τάφος. Την ίδια περίοδο, οι έρευνες της Sylvia Benton, στην περιοχή του Κατασταρίου, φέρνουν στο φως ένα κλειστό πηγάδι, γεμάτο με τεμάχια μυκηναϊκών αγγείων, καθώς κι ένα τμήμα μυκηναϊκού σπιτιού στο Ακρωτήρι. Επίσης, ανακαλύπτει, στον Αλυκανά, ένα κτιστό θολωτό τάφο δύο γυναικών, διαμέτρου 6 μέτρων, ασύλητο. Εκεί ανασκάπτονται μια χάλκινη πόρπη, ένα χάλκινο δακτυλίδι, ένα περιδέραιο από κεχριμπάρι, μια χάλκινη περόνη και χάντρες από ήλεκτρο, τα οποία χρονολογούνται το 13ο αιώνα π.Χ. Το ήλεκτρο μαρτυρά επαφές με χώρες της Βαλτικής, ενώ ο χαλκός εμπορικές επαφές με τις ακτές της Ιταλίας και της Αδριατικής. * 1937: Πραγματοποιούνται ανασκαφές στη σημαντική αρχαιολογική θέση, Καστέλλο, στο Βασιλικό, όπου ανακαλύπτονται ευρήματα οικισμού της πρώιμης εποχής του Χαλκού, αλλά και λίθινα εργαλεία και τμήματα προϊστορικής χειροποίητης κεραμικής, τα οποία φυλάσσονται στη συλλογή της Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής. *1958: Ανασκάπτεται κιβωτόσχημος τάφος του 2ου – 3ου αι. π.Χ., στην πλαγιά του Κάστρου, και έρχονται στο φως μια μικρή πρόχους με τρίβολο στόμιο, πήλινοι λίχνοι και ατρακτοειδή αγγεία, που φυλάσσονται στο Μουσείο Ζακύνθου. Εν τω μεταξύ, δεν αποκλείεται, στα ιστορικά χρόνια, να είχαν ιδρυθεί διάφοροι μικροί οικισμοί στις περιοχές Μπόχαλη (Αρίγκος), Γαϊτάνι, Βαρρές, Κυψέλη, Καληπάδο, Γερακαρίο, Σκουλικάδο, Λιθακιά, Μαριές, Βολίμες, Ορθωνιές, Παλαιόκαστρο και Βασιλικό, οι οποίοι μαρτυρούν την ευρεία εποίκηση του νησιού μας, λόγω της εξαιρετικής γεωγραφικής του θέσης. * 1959: Ανακαλύπτεται μικρός κτιστός τάφος, στο Κερί, κατά τις εργασίες διάνοιξης αγροτικού δρόμου. Βρίσκονται δύο πήλινα αγγεία, τα οποία φυλάσσονται στο Μουσείο Ζακύνθου. Επίσης, ανασκάπτονται δύο σκελετοί – ο ένας ανήκε σε παιδί – οι οποίοι μαρτυρούν την ύπαρξη οικισμού, που σχετίζεται με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πίσσας στην περιοχή. * 1971 – 1972: Η αρχαιολόγος Πηνελόπη Αγαλλοπούλου, διενεργεί ανασκαφές στην πλαγιά του λόφου Βίγλα, στο Καμπί, και ανακαλύπτει δεκατέσσερις λαξευτούς και κιβωτιόσχημους τάφους, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι συλημένοι. Έρχονται στο φως πήλινα αγγεία, ένα χάλκινο μαχαίρι κι ένας σφραγιδόλιθος, όπου μαρτυρούν ένα σχετικά φτωχικό οικισμό. Τα ευρήματα φυλάσσονται στο Μουσείο Ζακύνθου. Επίσης, σημαντικά θεωρούνται τα ευρήματα ανασκαφών στις περιοχές: Κάστρο, Μπόχαλη, Παλαιόκαστρο, Μουζάκι, Εξωχώρα, Μαριές, Καταστάρι και Γερακαρίο, όπου αποδεικνύουν τη συνεχή ανθρώπινη παρουσία στη Ζάκυνθο. * 1974: Ανακαλύπτεται τάφος του 15ου αιώνα π.Χ., στον Πλάνο. Ανήκει σε άνδρα και ανασκάπτονται ένα πλατύ χάλκινο ξυράφι, με τρία καρφιά στη λαβή, ένα ημισφαίριο, μία φιάλη, δύο πήλινα αγγεία και χάντρες από σάρδιο λίθο. Τα ευρήματα σώζονται στο Μουσείο Ζακύνθου. Επίσης, ιδιαίτερα σημαντικά θεωρούνται τα 171 νομίσματα, που ανασκάπτονται στην πόλη της Ζακύνθου, τα οποία χρονολογούνται μεταξύ 4ου και 3ου αιώνα π.Χ. και ανήκουν στις πόλεις των Οπουντίων Λοκρών, Ήλιδας και Αρκαδίας. Ο μικρός αυτός θησαυρός φυλάσσεται στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει τη σημαντική γεωγραφική θέση της Ζακύνθου, την ανάπτυξη του εμπορίου και την ευμάρεια των κατοίκων της. 2005: Αρχίζουν οι επιφανειακές αρχαιολογικές έρευνες του Ολλανδικού Ινστιτούτου, υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Σωτηρίου Προϊσταμένου της ΛΕ΄ ΕΠΚΑ και του Gert Jan van Wijngaarden καθηγητή αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ στις περιοχές του Βασιλικού, του Παλαιόκαστρου, του Μουζακίου, του Κερίου και της Λιθακιάς, με σημαντικά ευρήματα, τα οποία έχει δημοσιεύσει αποκλειστικά η εφημερίδα μας. 2012: Ο Gert Jan van Wijngaarden πραγματοποιεί ανασκαφές στη Λιθακιά, όπου ανακαλύπτει μυκηναϊκό οικισμό. Βιβλιογραφία: • Λεωνίδα Ζώη, Ιστορία της Ζακύνθου, Β΄έκδοση – Αναστατική, 2005 • Ντίνου Κονόμου, Ζάκυνθος – Πεντακόσια χρόνια, Ύπαιθρος Χώρα, 1979 • Π. Καλλιγάς, Οίκηση στην αρχαία Ζάκυνθο, Πρακτικά του συνεδρίου της εταιρείας Ζακυνθιακών Σπουδών «Οι οικισμοί της Ζακύνθου από την αρχαιότητα μέχρι το 1953», Αθήνα 1993  http://imerazante.gr/2013/06/10/66163

Αναδημοσιευση απο Kefaloniapress 

 

Απίστευτες ΕΙΚΟΝΕΣ βαρβαρότητας από… “πολιτισμένους” Δανούς!

6

Δολοφονία δελφινιών

Κάθε χρόνο, αυτή η σκληρή αιματηρή σφαγή επαναλαμβάνεται στα Feroe, που ανήκουν στην Δανία ”πολιτισμένο κράτος” υποτίθεται, και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πολλοί λίγοι στον κόσμο είναι σε γνώση αυτού του τρομακτικού γεγονότος, που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο.

Αυτή η αιματηρή σφαγή, υλοποιείται από νέα άτομα, των οποίων η βαρβαρότητα είναι η μεγαλύτερη απόδειξη (?) πως ενηλικιώθηκαν….

Είναι εντελώς απίστευτο, που δεν έχει γίνει τίποτα μέχρι τώρα, έτσι ώστε να σταματήσει αυτό το έγκλημα.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΑΡΒΑΡΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ ”CALDERONES” – ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΠΟΛΥ ΕΞΥΠΝΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΠΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠΟ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ.

ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΝΟΗΜΟΝΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΣΦΑΓΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ Ι, ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΤΕΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ.

ΣΑΝ ΝΑ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ……..

Ας μη σκεφτούμε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα, με την αποστολή αυτού του μηνύματος. Είναι σίγουρο πως κα αλλάξει τουλάχιστον θ συμπεριφορά αυτών των αναίσθητων ανθρώπων.

Δεν πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι μόνο με τους ανθρώπους, αλλά και με κάθε μορφή ζωής!!!!

Ο χρόνος σου δεν κα πάει χαμένος αν αφιερώσεις 1 λεπτό για να προωθήσεις αυτό το μήνυμα σε όλους τους γνωστούς σου!!!

Πως να μην καταγγείλεις ένα τέτοιο γεγονός ?

Ας διαδώσουμε λοιπόν όσο μπορούμε περισσότερο αυτές  τις εικόνες!

ΔΑΝΙΑ!!!!!!!! – Η ΞΕΔΙΑΝΤΟΠΗ

Μοιάζει απίστευτο, είναι όμως αληθινό!

Ionion Center for the Arts and Culture

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σαν ομάδα του KefaloniaToday ψάχνουμε περισσότερες λεπτομέρειες έτσι ώστε να μπορέσουμε να έχουμε μια πιο σφαιρική άποψη ακούγοντας και την άλλη πλευρά

“ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ” του Κεφαλονίτη Π.Καρούσου σε Ληξούρι & Ιθάκη

0

Ο «Προμηθέας»

Ο μουσουργός Παναγιώτης Καρούσος χρησιμοποιεί στη μουσική του την πυθαγόρεια θεωρία της αρμονίας των σφαιρών.

Σύμφωνα με την πυθαγόρεια διδασκαλία, οι ήχοι των ουράνιων σωμάτων συνθέτουν μία κοσμική μουσική, γιατί οι αποστάσεις και οι ταχύτητες των πλανητών και των απλανών αστέρων διέπονται από τους ίδιους αριθμητικούς λόγους που παράγουν και τη συμφωνία των ήχων.

Ο Όμιλος UNESCO Κεφαλονιάς και Ιθάκης σας προσκαλεί στην παρουσίαση της όπερας «Προμηθέας Δεσμώτης» του μεγάλου Κεφαλλονίτη Ελληνοκαναδού συνθέτη Παναγιώτη Καρούσου βασισμένη στην ομώνυμη τραγωδία του Αισχύλου σε μετάφραση Ιωάννη Γρυπάρη.

Οι συντελεστές του έργου είναι από τις καλύτερες φωνές της Ελλάδος και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η μουσική του έργου πρόσφατα θεωρήθηκε σε παρουσίαση του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΤ θεϊκή.

Οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 15 Ιουνίου και ώρα 21:00 μμ στο Δημοτικό Θέατρο Ληξουρίου, και Κυριακή 16 Ιουνίου στο Δημοτικό Θέατρο Ιθάκης ώρα 21:00μμ.

Ο «Προμηθέας» πρωτοπαρουσιάστηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1994 και παιζόταν κατά διαστήματα στα γαλλικά μέχρι το 2000. Το 2008 ανέβηκε στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσιγκτον, στα αγγλικά, με πρωταγωνιστές από την όπερα της Νέας Υόρκης υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Grant Gilman. Στην Ελλάδα ο «Προμηθέας» ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο του Χολαργού, στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου, στην αίθουσα της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, στην αίθουσα συναυλιών «Παρνασσός», στην Παλαιά Βουλή, στο Θέατρο «Βεάκειο», στον Πολυχώρο του Δήμου Αθηναίων και στη Χαλκίδα.

Είσοδος Ελεύθερη

Συμμετέχουν:

Προμηθέας: Βασίλης Ασημακόπουλος, μπάσος

Ιώ – Αθηνά: Κωνσταντίνα Στράνη, μεσόφωνος

Ωκεανός / Ερμής: Χρήστος Δεληζώνας, τενόρος

Βία: Χαρά Σπυράτου, ηθοποιός

Βιβή Κλεισούρα, πιάνο

Σκηνοθεσία: Βασίλης Ασημακόπουλος

Κοστούμια: Ελληνοαμερικανικό Κέντρο των Τεχνών

Πηγή άρθρου: ΚefaloniaToday Team

Θυμάστε τους Ραδιοπειρατές; – «Οι εραστές του ραδιοφώνου»

0

Ραδιοπειρατές

Παρά τα τεχνικά ραδιοφωνικά προβλήματα της Ελλάδας, μιας αναπτυσσόμενης και με τα τραύματα του πολέμου ταραγμένης χώρας, στη δεκαετία του 1960 «ραδιοπειρατές» ή «ραδιοπειραματιστές» ή «ραδιοερασιτέχνες» ή «ραδιόφιλοι» ή «εραστές του ραδιοφώνου» εκπέμπουν παράνομα στις περισσότερες γειτονιές της Αθήνας, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Καβάλα, στη Χαλκίδα, στο Ναύπλιο, στην Κρήτη, στα Νησιά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας, στα μεσαία κύματα.

Ένας από τους πιο θρυλικούς ραδιοπειρατές της εποχής είναι ο Geronimo Groovy, που οι εκπομπές του ακούγονται πολλές φορές από την Αίγυπτο μέχρι την Ιταλία και που παίρνει κάθε χρόνο χιλιάδες γράμματα αλληλογραφίας φανατικών οπαδών του σε διάφορες γλώσσες.

Οι ερασιτεχνικοί ραδιοσταθμοί πολλαπλασιάζονται στις δεκαετίες 1960 και 1970 με τους απόφοιτους των ραδιοτεχνικών και ραδιοηλεκτρολογικών Σχολών, που πειραματίζονται με αυτοσχέδιες ηλεκτρονικές κατασκευές και φτιάχνουν ιδιοκατασκευασμένους ραδιοφωνικούς πομπούς. Οι περισσότεροι από τους μουσικούς ραδιοπειρατές προέρχονται από τα μαθητικά νεανικά δρώμενα και εκπέμπουν ξένα ροκ και λαϊκά ελληνικά τραγούδια, προσπαθώντας με επιμονή να φτιάξουν το δικό τους επικοινωνιακό χώρο με τις τηλεφωνικές αφιερώσεις ενάντια σε μια αρνητικά δικαστική και αυστηρά αστυνομευόμενη κοινωνία.

Ένας από τους ιστορικούς ραδιοπειρατές είναι και ο Γιώργος Κυρλάκης, που λειτουργούσε με το ψευδώνυμο Easy Rider (Ελεύθερος Καβαλάρης) και που είναι ο δημιουργός του «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» κατασκευάζοντας έναν πρόχειρο αλλά κατάλληλο ραδιοπομπό μεσαίων κυμάτων στους 963 χιλιοκύκλους, που ήταν η φωνή της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 στην Αθήνα.

ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΟΣ “ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ”

Το ‘ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ’ είναι ένα Ραδιοφωνικό Μετέωρο στην ιστορία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία που μια εξέγερση σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας ενάντια στη δικτατορία της 21 Απριλίου είχε το δικό της Ραδιοσταθμό. Ο Γιώργος Κυρλάκης, μετέπειτα τεχνικός της ΕΡΤ, μιλάει πάντα για το “δικό του Πολυτεχνείο”. Είναι ο ηλεκτρονικός ραδιοπειρατής EASY RIDER, που έφτιαξε σε χρόνο ρεκόρ λίγων ωρών, το πομπό του ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ μέσα στα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων.

Ώσπου να ακουστεί καλά το “ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ” με (4) λυχνίες 807 στην έξοδο και με πρόβλεψη για μια ενδεχόμενη ισχύος 813 χρειάστηκε να γίνουν ηρωϊκές τεχνικές προσπάθειες. ΄Αριστος ραδιοτεχνίτης ο Γιώργος Κυρλάκης πραγματοποίησε την ιδέα να αποκτήσουν οι ‘’ελεύθεροι πολιορκημένοι’’ του Πολυτεχνείου τη δική τους ραδιοφωνική κραυγή και να ξεσηκώσουν με τα ερτζιανά κύματα ολόκληρο τον Αθηναϊκό λαό και όχι μόνο, να τρέξει για να βοηθήσει. Σε λίγη ώρα το “ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ” το άκουγε όλη η Αθήνα, γιατί τον έπιαναν και τον αναμετάδιναν και άλλοι Ραδιοπειρατές σ’ όλη την Αττική, κι ακόμα τον μετάδιναν και ξένοι Ραδιοσταθμοί, το BBC Λονδίνου, το Παρίσι, η Ντόϋτσε Βέλε Γερμανίας, σ’ όλο το κόσμο.

Πρώτος εκφωνητής που έδωσε και το όνομα του Σταθμού ήταν ο μεταλλειολόγος Μίλτος Χαραλαμπίδης, ύστερα ο Δημήτρης Παπαχρήστου και τελευταία η Μαρία Δαμανάκη. Ο Γιώργος Κυρλάκης ‘’ο Ραδιοπειρατής των εξεγερμένων’’ ήταν άγρυπνος πάνω απ’ το πομπό για να Ακούγεται η Φωνή της Ελευθερίας … ‘’ ΄Ελληνες φαντάροι είμαστε αδέλφια, δεν θα μας χτυπήσετε, δε θα αφήσετε να χυθεί αδελφικό αίμα…’’ Τελικά με την είσοδο του τανκ, πριν τη σιγή του Σταθμού, ο Δημήτρης Παπαχρήστου σαν τέλος του προγράμματος θα απαγγείλει με σπάνιο σθένος και τραγικό ύφος τον Εθνικό ΄Υμνο

Την εποχή της πειρατικής ραδιοφωνίας

Δημιουργούσαν σταθμούς και εκπομπές για προσωπική ευχαρίστηση

Χρησιμοποιούσαν κυρίως ψευδώνυμα

Ο κάθε ραδιοπειρατής είχε το δικό του σταθμό

Ο κάθε πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός έβγαινε στον αέρα μέσα από εφηβικά – νεανικά δωμάτια ή από σαλόνια παρέα με τα πετσετάκια της μαμάς

Κάποιες φορές, διάφοροι φίλοι συντόνιζαν τους σταθμούς τους και μέσω αναμετάδοσης – αν δε κάνω λάθος – δημιουργούσαν τα γνωστά νυχτερινά πηγαδάκια.

Ελάχιστοι σκεφτόταν πως κάποτε μπορεί να γίνει επάγγελμα το χόμπι τους, άσχετα κι αν έγινε για αρκετούς από αυτούς τελικά

Στις εκπομπές τους χρησιμοποιούσαν μουσική ελεύθερα, χωρίς να πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα

Χρησιμοποιούσαν μουσική ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής και όχι ανάλογα με την πληρωμένη λίστα της δισκογραφικής

Συζητούσαν με τους ακροατές τους για οτιδήποτε σε ανοιχτές γραμμές που δεν απαντούσαν γραμματείς και παρατρεχάμενοι

Ξόδευαν αρκετά χρήματα για να μπορούν να εκπέμπουν

Κάποιοι άρχισαν να χρησιμοποιούν διαφημίσεις για να καλύψουν τα έξοδα και να μπορούν να συνεχίσουν να εκπέμπουν

Κάποιοι άρχισαν να οργανώνουν ακόμα και πάρτι σε νυχτερινά μαγαζιά

Όσο περνούσε ο καιρός και αύξανε το κοινό και η δύναμη του μέσου

Άρχισε να δημιουργείται αναστάτωση στα επίσημα μέσα

Τους κυνήγησαν αρκετά και κατάφεραν να φιμώσουν αρκετούς

Κάποιοι ήρθαν αντιμέτωποι με το νόμο και ταλαιπωρήθηκαν ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά μέσα σε δικαστήρια

Όσοι κατάφερναν να ξεφύγουν, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν την ανωνυμία μέσω της ψευδωνυμίας τους, για να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να εκπέμπουν.

Οι περισσότεροι φοβήθηκαν και σταμάτησαν να εκπέμπουν.

Το Παλιατζίδικο των Αναμνήσεων

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday.com 

Kεφαλονιά: «Διαβάζοντας τις κοινωνικές αλλαγές στο Σπήλαιο Δράκαινα»

7 Ιουνίου, 2013 12:15 μμ

0

Το σπήλαιο της Δράκαινας

Στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνεδρίου «Κοινότητες σε μετάβαση. Οι περί του Αιγαίου Ύστερες Νεολιθικές φάσεις (περ. 5000/4800-3200/3000 π.Χ.)» (7-9 Ιουνίου 2013, Μουσείο Ακρόπολης), η δρ. Γεωργία Στρατούλη (διευθύντρια προγράμματος ανασκαφών Σπηλαίου Δράκαινα) και ο Οδυσσέας Μεταξάς (υπεύθυνος τομής στις ανασκαφές του Σπηλαίου Δράκαινα), πρόκειται να προβούν σε παρουσίαση, στα Αγγλικά, με τίτλο «Διαβάζοντας τις κοινωνικές αλλαγές στο Σπήλαιο Δράκαινα» (Reading social changes in the Late Neolithic/Final Neolithic transition at Drakaina Cave, Kephalonia, w. Greece).

Το Σπήλαιο Δράκαινα είναι η κύρια πηγή για τη γνώση μας σχετικά με την Ύστερη και την Τελική Νεολιθική περίοδο, καθώς παρουσιάζει χαρακτηριστικά που συνηγορούν σε ανθρώπινες συναθροίσεις κοιωνικού/συμβολικού παρά οικιακού χαρακτήρα. Η μετάβαση από την Ύστερη στην Τελική Νεολιθική συγκεκριμένα, χαρακτηρίζεται από φανερή αλλαγή τόσο στον υλικό πολιτισμό όσο και σε πτυχές της χρήσης του σπηλαίου. όπως οι ομιλητές στοχεύουν να αναδείξουν, το Σπήλαιο Δράκαινα παρέχει αρκετά σημεία ενδείξεων ενός είδους ιδεολογικής μετάβασης μέσα στις τοπικές ομάδες, όσο και επαναπροσανατολισμού της σχέσης τους με την ηπειρωτική χώρα.

Μια χαρακτηριστική πτυχή των ύστερων Νεολιθικών στρωμάτων του Σπηλαίου Δράκαινα είναι η ασυνήθιστα μεγάλη συγκέντρωση βλημάτων ρίψης. Αυτή σηματοδοτείται από μια εμφανώς συντηρητική τάση από πλευράς μορφολογίας και τεχνολογίας η οποία, όπως θα υποστηριχθεί, δεν είναι αποτέλεσμα απομόνωσης αλλά κοινωνικής επιλογής. Υποστηρίζεται συχνά ότι τα βλήματα είχαν σε ορισμένες περιπτώσεις, και σε ένα βαθμό, συμβολική σημασία αλλά στην περίπτωση της Δράκαινας αυτή προσδιορίζεται από χαρακτηριστικά διαφορετικά της καλής κατασκευής και της ανώτερης χρήσης πρωτογενούς υλικού. Τα ευρήματα συστήνουν αρκετά ότι τα βλήματα, μαζί με μεγάλο αριθμό λίθινων εργαλείων τριβής που χρησιμοποιήθηκαν στην παρασκευή ερυθρωπής βαφής, έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στις συναθροίσεις που τελούνταν στο σπήλαιο. Οι ερευνητές θεωρούν ότι οι συναθροίσεις αυτές προπαγάνδιζαν και αναπαρήγαγαν μια ιδεολογία επικεντρωμένη στο αρσενικό, συμβολικά εξαρτώμενη από το παρελθόν και η οποία ευνοούσε την κοινωνική συνοχή. Αντίθετα με τα τυπικά χαρακτηριστικά των βλημάτων, άλλες κατηγορίες υλικού πολιτισμού στη Δράκαινα παρέχουν ενδείξεις για διαρκείς επαφές με γειτονικές αλλά και πιο μακρινές περιοχές. Οι ενδείξεις αυτές περιλαμβάνουν πρώτη ύλη και αντικείμενα από περιοχές μακρινές όσο οι Κυκλάδες, ενώ κεραμική συνδέει την περιοχή με την ηπειρωτική χώρα.

Η μετάβαση από την Ύστερη στην Τελική Νεολιθική στο Σπήλαιο Δράκαινα φαίνεται να αντιπροσωπεύει μια σημαντική επαναξιολόγηση διατοπικών συνδέσεων. Την περίοδο αυτή, τα χαρακτηριστικά των συγκεντρώσεων βλημάτων εκλείπουν, μαζί με άλλες πτυχές που συνάδουν με την κεντρική θέση τους στη χρήση του σπηλαίου. Την ίδια εποχή υπάρχει μια σημαντική αύξηση στην κατασκευή δαπέδων καλυμμένων με ασβεστοκονίαμα. Η πρακτική αυτή είναι χαρακτηριστική στα στρώματα της Τελικής Νεολιθικής στο σπήλαιο, δείχνοντας ότι η Δράκαινα συνέχισε να χρησιμοποιείται για ειδικές περιπτώσεις αν και σε διαφοροποιημένο κοινωνικό και ιδεολογικό περιβάλλον. Έτσι, η μετάβαση από την Ύστερη στην Τελική Νεολιθική έχει κυρίαρχη θέση στην ανακοίνωση αυτή, στην προσπάθεια να αξιολογηθεί η αλλαγή στην ιδεολογία των τοπικών ομάδων.

Προσδιορίζοντας τα βασικά χαρακτηριστικά της τοπικής ταυτότητας και των διατοπικών σχέσεων κατά την Ύστερη και Τελική Νεολιθική, με έμφαση στις λεπτομέρειες της μετάβασης, οι ερευνητές ελπίζουν να φωτίσουν όσο είναι δυνατόν τη θέση της Κεφαλλονιάς στο ευρύτερο κοινωνικό-πολιτιστικό περιβάλλον και τον τρόπο που προέκυψε διαχρονικά. Η εικόνα που θα έχουμε μπορεί να βοηθήσει στην αξιολόγηση της σχέσης των Ιόνιων νησιών με τον ευρύτερο Αιγαιακό χώρο.

Πηγή άρθρου: arxaiologia.gr

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday.com