Λαογραφικό Μουσείο Καμιναράτων – “Το Στολίδι του Χωριού’’

0

Λαογραφικό Μουσείο Καμιναράτων

Σε Στολίδι του Χωριού, αλλά και της ευρύτερης Περιοχής της Παλικής, έχει μετατραπεί το Λαογραφικό Μουσείο του χωριού μας, μετά και από τις τελευταίες εργασίες που έγιναν σε αυτό.

Τα τελευταία 4 χρόνια δεν είχε γίνει καμία εργασία στο Μουσείο, λόγο της απόφασης που είχε πάρει η δημοτική αρχή και τη δημοπράτηση έργων 35000€.

Δυστυχώς σταμάτησαν την εργολαβία ! και έτσι για μία ακόμα φορά ο Σύλλογός μας ο οποίος έχει και τον πρώτο λόγο στο Μουσείο μετά την παραχώρηση του από την εκκλησία, ανέλαβε πρωτοβουλίες και σήμερα μετά και την ολοκλήρωση των έργων που κάναμε, μετατρέψαμε το Μουσείο μας, σε στολίδι του χωριού μας.

Η πρώτη παρέμβαση έγινε με την αντικατάσταση των παραθύρων που είχαν καταστραφεί και είχαμε ενισχυθεί για το σκοπό αυτό με 1500€ από τον κ. Μαρούλη Μάρκο.

Η Ολοκληρωτική όμως παρέμβαση έγινε με την πρωτοβουλία του Αντιπροέδρου του Συλλόγου μας κ. Γεράσιμου Μαρούλη, ο οποίος για ένα σχεδόν μήνα κάθισε στο χωριό μετά το Πάσχα και με την βοήθεια του Μαρούλη Διονύση του Μεμάγγελου, εργάσθηκαν σκληρά και μετέτρεψαν το Μουσείο μας σε ένα από τα καλύτερα αν όχι το Καλύτερο Λαογραφικό Μουσείο της Κεφαλονιάς.

Στην Περιοχή της Παλικής είναι το μοναδικό του είδους του.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τόσο τον Αντιπρόεδρό μας κ. Γεράσιμο Μαρούλη όσο και τον κ. Διονύση Μαρούλη του Μεμάγγελου για την τεράστια συμβολή τους και την εργασία που προσέφεραν.

H Λειτουργία του

Το Δ.Σ του Συλλόγου μας στη συνεδρίασή του χθες, 12 Ιουνίου αποφάσισε το Μουσείο να είναι ανοικτό κάθε απόγευμα 18,00 έως 20,30 με υπεύθυνο τον Διονύση Μαρούλη του Μεμάγγελου, δίνοντας έτσι την δυνατότητα σε κάθε επισκέπτη, ντόπιο και ξένο, να το επισκεφτεί και να θαυμάσει τα εκθέματά του.

Προσφορά εκθεμάτων

Στο Μουσείο μας μπορεί ο επισκέπτης εκτός των παλιών μηχανημάτων που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι μας για την επεξεργασία της ελιάς και την παραγωγή του ελαιόλαδου, να δει και δεκάδες αντικείμενα και εργαλεία που μας προσέφεραν χωριανοί και φίλοι και τα οποία χρησιμοποιούσαν στην καθημερινοί τους εργασία οι παππούδες και γιαγιάδες μας

Σας καλούμε όλους να το επισκεφτείτε και αν έχετε κάποιο παλιό εργαλείο ή αντικείμενο, να το δωρίσετε στο Μουσείο, όπως έχουν κάνει δεκάδες ς άλλοι, και να εκτεθεί στους επισκέπτες μαζί με τα υπάρχοντα.

Στολίδι του Μουσείου είναι οι δύο βιτρίνες που φτιάξαμε και τοποθετήσαμε μέσα τις ιστορικές στολές του χορευτικού μας, που είχαν χαριστεί στην κοινότητα από τον πρώην πρόεδρο του χορευτικού ομίλου κ. Φανό Ευάγγελο και μέχρι σήμερα τις φύλαγε η κ. Μαρία Διονυσάτου του Άγγελου.

Το Μουσείο όπως είναι σήμερα

Ελπίζουμε να μας δοθούν και άλλες και να δημιουργηθεί ένας ξεχωριστός χώρος στο Μουσείο για το Χορευτικό μας όμιλο του Χωριού και την Ιστορία του που δόξασε το χωριό μας και το έκανε γνωστό σε όλον τον Κόσμο με κορυφαία στιγμή το 1964 όταν εκπροσώπησε την Ελλάδα στο φεστιβάλ χορού της Ιταλίας.

Το Αύγουστο έχουμε προγραμματίσει να γίνουν στην αίθουσά του αρκετές εκδηλώσεις όπως έκθεση ζωγραφικής με ζωγράφους από το χωριό από 7-17 Αυγούστου, παρουσίαση του βιβλίου της Χαράς Βασιλάτου ‘ προλαβαίνουμε- προλαβαίνουμε ‘ 9 Αυγούστου καθώς και την διοργάνωση του 11 τουρνουά Σκάκι.

Πρόθεσή μας είναι το Μουσείο να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός μόρφωσης και επικοινωνίας για όλους μας, ιδιαίτερα για την νέα γενιά η οποία μέσα από το Μουσείο θα γνωρίσει το Παρελθόν μας για να κτίσει σε στέρεες βάσεις το μέλλον της.

Το Μουσείο πριν επισκευαστεί

Πηγή άρθρου: kaminarata.gr

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday.com 

Με αφορμή το κλείσιμο της Καμπάνας.

| Εκτύπωση |

E-mail

Σκέψεις και οδυνηρές αναμνήσεις με αφορμή το κλείσιμο της ΚΑΜΠΑΝΑΣ

Με αφορμή το κλείσιμο της Καμπάνας. Μια από τις ελάχιστες ωφέλιμες και αποτελεσματικές δομές της πόλης μας είναι πια παρελθόν: το Καφενείο της Καμπάνας έκλεισε τις πόρτες του. Τα τραπέζια και οι καρέκλες στην πλατεία Καμπάνας απομακρύνθηκαν. Το αίσθημα που πλημμυρίζει εκείνους που αγάπησαν το χώρο αυτό και τους ανθρώπους του δεν είναι θυμός: είναι ΠΕΝΘΟΣ. Κροκοδείλια δάκρυα χύθηκαν πολλά. Ο ένας έδειχνε επιδεικτικά με το δάκτυλό του τον άλλον ως υπεύθυνο του εγκλήματος, και μετά όλοι μαζί επιβιβάστηκαν στο επόμενο καράβι, αεροπλάνο ή διαστημόπλοιο για να παρευρεθούν στην επόμενη συνάντηση στο πρόγραμμά τους, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο «συμφέρον του τόπου». Δεν γράφω όμως για να επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα. Παίρνω για πρώτη φορά δημόσια το λόγο για να παραλληλίσω το τέλος της Καμπάνας με ένα άλλο "τέλος" που συντελείται εδώ και 8 σχεδόν χρόνια. Οι περισσότεροι σαραντάρηδες και άνω που κατοικήσατε στο Αργοστόλι και κυκλοφορούσατε στους δρόμους, θα θυμάστε μια ψηλή, όμορφη κοπέλα με μακριά μαλλιά, ποδήλατο και σακίδιο στην πλάτη, να τρέχει στις εκδηλώσεις της πόλης, στο θέατρο, σε γάμους και βαφτίσια και να φωτογραφίζει. Να ξενυχτάει με τους φίλους της, προσφέροντάς τους συμπαράσταση και βοήθεια στα προβλήματα που αντιμετώπιζαν – οικογενειακά, υγείας, επαγγελματικά – ήταν πάντα εκεί. Με χαμόγελο και αυτοθυσία. Να φροντίζει με την ίδια αγάπη αδέσποτα σκυλιά. Πολλές φορές ήταν αυστηρή: δε μάσαγε τα λόγια της, και αν πίστευε ότι κάτι που έκανες δεν ήταν σωστό, θα στο έλεγε. Δεν χάιδευε αυτιά. Αλλά η αγάπη περίσσευε πάντα, σε όλες της τις ενέργειες.  Η Θεοδώρα με τη Μελίνα Μερκούρη στα εγκαίνια του Θεάτρου "Κέφαλος" το 1994: φωτογράφισε τις πρώτες εκδηλώσεις του θεάτρου. Το γέλιο της... Υπάρχει ακόμα. Τον Αύγουστο του 2005 πήγε να γεννήσει το δεύτερο παιδί της, και όλα πήγαν τραγικά στραβά. Για να μην πολυλογώ, η κοπέλα αυτή – από λάθος των γιατρών – έχει μόνιμη, μη-αναστρέψιμη εγκεφαλική βλάβη. Οι γιατροί ατιμώρητοι βέβαια, αλλά δεν θα σταθώ ούτε σ’αυτό. Τις πρώτες μέρες του συμβάντος, δεν ξέραμε καν αν θα ζήσει. Το τηλέφωνό μου το φόρτιζα δυο φορές τη μέρα, αφού έπαιρναν συνέχεια οι φίλοι της για να μάθουν τι κάνει, πώς είναι, αν θα ζήσει. Τα κατάφερε: έζησε. Όμως δεν ήταν πια ο άνθρωπος που ξέραμε: δεν είχε τη σπιρτάδα στο βλέμμα, το κοφτερό μυαλό, το δυνατό γέλιο, το αμίμητο χιούμορ, το αγέρωχο περπάτημα. Η εικόνα της ήταν οδυνηρή. Έτσι, άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι πιο αργά, οι φίλοι της απομακρύνθηκαν – παρά τις επανειλλημένες εκκλήσεις μου να έρχονται στο σπίτι να τη βλέπουν: ΘΕΛΕΙ παρέα, ΧΑΙΡΕΤΑΙ όταν βλέπει φίλους. Η δικαιολογία; «Στεναχωριέμαι να τη βλέπω έτσι, δεν αντέχω την εικόνα της, δεν μπορώ». Το αποτέλεσμα; Η Ντόρις ζει στο περιθώριο της κοινωνίας. Και έρχομαι πάλι στο θέμα μας, που είναι το κλείσιμο της Καμπάνας. Όλοι γνωρίζουμε ότι τα άτομα που εργάζονταν στην Καμπάνα ήταν άτομα με «ψυχοδιανοητικά προβλήματα»: τα εισαγωγικά επειδή είναι ένας ξύλινος, πολιτικά-ορθός χαρακτηρισμός, από αυτούς που συνηθίζονται τελευταία όταν κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν ότι μιλάνε για ανθρώπους. Ο Γιώργος, ο Κοσμάς, ο Μπάμπης, ο Ανδρέας λοιπόν – γράφω τυχαία τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό – εξασφάλιζαν στην Καμπάνα ένα μεροκάματο που τους επετρεπε να ζουν αξιοπρεπώς. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό από το χρηματικό παράγοντα – ΠΑΝΤΑ – είναι ο ανθρώπινος. Τα παιδιά αυτά είχαν απασχόληση, που σημαίνει ότι κάθε μέρα που ξημέρωνε, είχε νόημα και σκοπό: είχαν μια ρουτίνα, είχαν ένα κίνητρο για να αγωνιστούν, πολλές  φορές πέρα από τις δυνάμεις τους. Είχαν επαφή με την κοινωνία, που σημαίνει ότι ήταν ενταγμένοι σ’αυτήν και συμμετείχαν με το δικό τους χαρισματικό τρόπο (ποιος μπορεί να ξεχάσει τη λαχτάρα του Κοσμά να εξυπηρετήσει τους πελάτες, ειδικά όταν ήταν ξένοι, μιας και ήταν ο αγγλομαθής της παρέας!) ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΑ, ΤΑ ΡΙΞΑΤΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ. Ποιοι τα ρίξατε, ποιους κατηγορώ; Ξέρω, θα αρχίσετε εδώ να λέτε όλοι «να δεν φταίω εγώ, αυτός φταίει» και θα τα βρείτε μετά όλοι μαζί στο αεροπλάνο που λέγαμε. Αλλά δεν ξέρετε τι σημαίνει ζωή στο περιθώριο, και σας εύχομαι ποτέ να μην το μάθετε. Αν ξέρατε, δεν θα το κάνατε. Θα κάνατε ό,τι περνούσε από το χέρι σας για να αποφευχθεί αυτή η τραγική κατάληξη. Και πού θα βρούμε τα λεφτά, θα μου πείτε. Να σας πω εγώ πού θα τα βρείτε: από τις ανούσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις του στυλ «συναυλία Βίσση» και μάλιστα εν μέσω κρίσης. Από τις ξαπλώστρες που μοσχονοικιάζετε εδώ και 10 χρόνια στο Μακρύ Γιαλό, την κάποτε αγαπημένη μας, ελεύθερη πλαζ. Από τις «πολιτιστικές αποστολές» στην άλλη άκρη του κόσμου, ΕΝ ΜΕΣΩ ΚΡΙΣΗΣ. Θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμη: μη νομίσετε ότι είμαστε ηλίθιοι. Χρήματα υπάρχουν για το «φαίνεσθαι», στην ουσία είναι που σκοντάφτει το πράμα... Επειδή λοιπόν ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ, γράφω για να φωνάξω για το έγκλημα που κάνατε. Αν κάποιοι από σας χάσετε τον ύπνο σας από τις τύψεις, καλύτερα: ίσως είναι η κλωτσιά που χρειάζεστε για να κοιτάξετε επιτέλους την ουσία, και να βάλετε προτεραιότητα ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Τον κάθε άνθρωπο, όχι μόνο εκείνους που σας βολεύουν, εκείνους που δεν σας χαλάνε το «ίματζ», εκείνους που δεν σας «πληγώνει» η εικόνα τους. Διορθώστε τα λάθη σας, δεν είναι αργά. Θα σας συγχωρέσουν εκείνοι που περιθωριοποιήσατε για τη μέχρι τώρα αδιαφορία σας, ξέρουν από αγάπη και συγχώρεση. ΚΑΝΤΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΞΑΝΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ. Με εκτίμηση, Η αδελφή της Θεοδώρας Θεοφιλάτου   (ακόμα και τώρα είμαι γνωστή στο Αργοστόλι ως «η αδελφή της Ντόρις»).  Υ.Γ. Αν μπορούσε, είναι σίγουρο ότι θα σας ζητούσε το ίδιο πράγμα: τη λάτρευε την Καμπάνα. Και αν ήξερα πού είναι το αρχείο της, θα δημοσίευα φωτογραφίες που είχε τραβήξει όταν πρωτοάνοιξε η Καμπάνα: δεν θα είχε καμμία αντίρρηση να μοιραστεί μαζί σας το υπέροχο υλικό από κείνη την εποχή.  http://agrypnocoma.blogspot.gr

Αναδημοσιευση απο : Kefalonia Press 

Αξιοθέατα και Αρχαιότητες της Κεφαλληνίας

1

Ο κήπος του Νάπιερ

Στο λοφίσκο στο Αργοστόλι με την ονομασία Κουτούπι, υπήρχε μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα ένα περιποιημένο αμπέλι. Επί Αγγλοκρατίας ο Τοποτηρητής Κεφαλληνίας Συνταγματάρχης Sir Charles James Napier (1822 έως 1830) αγόρασε από τον Πέτρο Παύλου Βαλσαμάκη στις 28 Μαρτίου 1828 την έκταση αυτή. Μετά από αίτημα του τότε Δημάρχου Κρανίων Σπύρου Κοσμετάτου (12/25 Οκτωβρίου 1904), η πρώτη κόρη του Napier, Susan-Sarah Κόμησα Mac Mo(u)rdo, δώρισε στον Δήμο το οικόπεδο στο Κουτούπι, έκτασης 2.480 οργυιών, με τον όρο να πληρώσουν τις δικαστικές δαπάνες και τα έξοδα περιτοιχίσεως.

Η έκταση αυτή διαμορφώθηκε το Νοέμβριο του 1905 σε Δημοτικό Άλσος και λειτουργούσε σαν χώρος αναψυχής και ψυχαγωγίας. Για τη φύτευση, την κατασκευή περιπτέρου, την τοποθέτηση καθισμάτων και υδραγωγών σωλήνων, την κατασκευή της προτομής του Napier, τη διαμόρφωση του εδάφους και τις δαπάνες μεταβίβασης κατεβλήθη από τον Δήμο το ποσό των 45.542,84 δρχ. Το ίδιο έτος διαμορφώθηκε και η οδός Napier.

Οι βομβαρδισμοί του 1943 κατέστρεψαν «το περίπτερο και το Καφενείο Napier», η δε προτομή του Napier -έργο του 1906 του γλύπτη Ιωάννη Κόκκινου- υπέστη βανδαλισμούς από Ιταλό στρατιώτη. Ακολούθησαν οι σεισμοί, η εγκατάλειψη του Κήπου και επί Δημαρχίας Γερασίμου Φόρτε πραγματοποιήθηκε (2003-2004) η ανάπλαση του ιστορικού Κήπου με χρηματοδότηση από το Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Ο Κήπος καλλωπίστηκε με διάφορα φυτά, τοποθετήθηκαν καινούργια παγκάκια και σε δέκα σημεία του στήθηκαν πινακίδες με δίγλωσσα ιστορικά κείμενα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό για να ξεναγούν και να πληροφορούν τον επισκέπτη.

Κοντά στον Κήπο του Napier βρίσκεται το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΩΝ ΓΚΕΝΤΙΛΙΝΗ-ΚΟΣΜΕΤΑΤΟΥ και αυτό του ΒΡΕΤΤΟΥ. Οι σεισμοί του 1953 ισοπέδωσαν το Αργοστόλι και άφησαν πίσω τους μόνο δυο οικήματα στην πόλη, δείγματα τοπικής αρχιτεκτονικής επηρεασμένης από το baroque: το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΩΝ ΓΚΕΝΤΙΛΙΝΗ-ΚΟΣΜΕΤΑΤΟΥ στο ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΝΙΚΕΣ (οδός Ριζοσπαστών), διαγώνια σχεδόν με την ιστορική ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ, και το αρχοντικό του ΒΡΕΤΤΟΥ (δίπλα στην Βιβλιοθήκη).

ΜΑΖΑΡΑΚΑΤΑ

Τάφοι Μαζαρακάτων

Επισκεφθείτε τους μυκηναϊκούς λαξευμένους τάφους -16 λαξευτοί τάφοι υστερομηκυναϊκής εποχής με 83 ταφικές θήκες και 1 θολωτός κτιστός- τα σημαντικότατα ευρήματα των οποίων εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο στο Αργοστόλι.

ΑΡΧΑΙΑ ΚΡΑΝΗ

O χώρος μεταξύ Ραζάτων, Κουτάβου και Κρανιάς ορίζει την ιστορική περιοχή της Αρχαίας Κράνης η οποία ήταν μια από τις τέσσαρες πόλεις – κράτη της Κεφαλλονιάς, ανεξάρτητη διοικητικά, με οικονομική αυτοτέλεια και δική της νομισματοποιία (στις παραστάσεις τους απεικονίζεται κυρίως ο κριός και τα γράμματα ΚRΑ). Οι Κράνιοι ήταν γεωργοί και κτηνοτρόφοι και παράλληλα δραστηριοποιούνταν σε θαλασσινές επιχειρήσεις. Τα ισόχρονα της Μεσσήνης τείχη της Κράνης, μεγάλο μέρος των οποίων δεσπόζει σε όλη την περιοχή, καταδεικνύουν πως δεν θα πρέπει να είχε και καλές σχέσεις με τις γειτονικές της πόλεις-κράτη.

Ο χώρος σήμερα της Αρχαίας Κράνης είναι επισκέψιμος.

ΦΑΝΑΡΙ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ

Το «Φανάρι» (φάρος) στην είσοδο προς το Αργοστόλι, που ανοικοδομήθηκε αμέσως μετά τους σεισμούς του 1953 (παρόμοιο με το παλαιό), από ιδιωτικό έρανο Επιτροπής.

Πήρε την ονομασία από ένα μικρό εκκλησάκι που υπήρχε κτισμένο εκεί κοντά. Ανηγέρθη το 1829 επί Napier και είναι έργο του μηχανικού J. Kennedy. Ως λόγος οικοδόμησής του αναφέρεται η ανάγκη εισόδου και εξόδου των καραβιών από το λιμάνι του Αργοστολίου με ασφάλεια.

Θεμελιώθηκε στις 12 – 13 Μαρτίου του 1829 και περατώθηκε τον Μάϊο του ίδιου χρόνου, γεγονός που οφείλεται στους ταχύτατους ρυθμούς που είχε επιβάλλει ο ίδιος ο Napier.Η πρώτη κατασκευή του Φάρου στοίχισε 130 λίρες, όχι μεγάλο για την εποχή ποσό, αν ληφθεί υπ΄ όψιν ότι ο αντίστοιχος των Βαρδιάνων κόστισε 750 λίρες. Ήταν αυστηρά Δωρικού ρυθμού, είχε 12 κίονες ύψους 12 ποδιών από μονοκόμματη πέτρα και ήταν τοποθετημένος μεταξύ των βράχων, σε βάση τριών σκαλιών, στην άκρη της χερσονήσου της Βλύχας.

Πάνω από το ισόγειο αυτού του περίστυλου οικοδομήματος υπήρχε μικρότερο κυλινδρικό κτίσμα στην, σαν τρούλο οροφή του οποίου, στερεωνόταν το φανάρι, το οποίο ήλθε από την Κέρκυρα. Είχε καλλιτεχνικές σιδεριές γύρω – γύρω από τον εξώστη ανάμεσα στους πέτρινους ορθοστάτες, και εντύπωση προκαλούσε η συμμετρία, το γούστο και η αρχιτεκτονική καλαισθησία του σχεδιαστή του. Δυστυχώς ο σεισμός του 1876 περιέστρεψε τον Φάρο γύρω από τη βάση του. Επιδιορθώθηκε πρόχειρα. Αυτός του 1953, τον σώριασε σε ερείπια.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

Η πλέον ιστορική πλατεία του Αργοστολιού. Είναι άρρηκτα δεμένη με τους αγώνες των Αργοστολιωτών για απελευθέρωση καθ΄ όσον η πλατεία αυτή ήταν για χρόνια το κέντρο της πόλης.

Οι ονομασίες που πήρε κατά καιρούς είχαν σχέση με την ιστορία του Αργοστολιού: Πλατεία Ελευθερίας, Πιατσέτα, Πλατεία Καμπάνας. Άξιο λόγου είναι και το μεγάλο αρτεσιανό το οποίο βρισκόταν στη μέση της πλατείας.

Στην πλατεία αυτή υπάρχει και το ιστορικό Ρολόϊ με τον χαρακτηριστικό του πύργο. Κτίσθηκε μεταξύ της εικοσαετίας 1770-1790 και το Δεκέμβρη του 1857 υψώθηκε ο Πύργος “κατά δέκα εισέτι πόδας” (δηλ. κατά 3μ.) για να δεχθεί τον νέας τεχνολογίας μηχανισμό τού ρολογιού. Καθ’ όλη την αγγλική κατοχή για την ακριβή λειτουργία του ρολογιού φρόντιζε ειδικός “χορδιστής”, ενώ μετά το 1864 διορισμένος υπάλληλος, επιστάτης-τεχνίτης, του Δήμου Κρανίων είχε την υποχρέωση να μεριμνά για την καλή λειτουργία του ρολογιού.

Πάνω από την κεντρική πόρτα του Πύργου –άγνωστο πότε ακριβώς- εντοιχίσθηκε το έμβλημα των μοναχών του Τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης, κατασκευασμένο επί Βενετικής κατοχής, το οποίο ξέφυγε από τους Δημοκρατικούς Γάλλους. Το έμβλημα αυτό θεωρείται ως το μεσαιωνικό έμβλημα της Κεφαλλονιάς και στα τέλη του 19ου αιώνα το βρίσκουμε εντοιχισμένο στον Πύργο της Καμπάνας –αυτό έχει χρησιμοποιηθεί στο logo της ιστοσελίδας αυτής-.

Ο χώρος του Πύργου της Καμπάνας φιλοξένησε κατά καιρούς εμπόρους και υπηρεσίες μέχρι που ο σεισμός του 1953 τον κατέστρεψε.

Από το 1977 με την επιθυμία – προτροπή : “Χτίστε την Καμπάνα” της Μαριγούλας Αλιβιζάτου και έρανο της Επιτροπής Κεφαλλήνων του νησιού και της Αθήνας, άρχισε η ανοικοδόμηση του νέου Πύργου στη θέση του παλιού, με σχέδια, δωρεά του μηχανικού Τάκη Παυλάτου. Η διασωθείσα ακέραια καμπάνα τοποθετήθηκε όπως ακριβώς ήταν πριν από το σεισμό και το 1985, λειτούργησε το ρολόι του Πύργου για πρώτη φορά μετά από την σεισμική καταστροφή. Η χρήση του ως «Παραδοσιακό Καφενείο»- Εκθετήριο, είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας της Δημοτικής Επιχείρησης Κοινωνικής Ανάπτυξης – Αργοστολίου μέσω του προγράμματος “Youthstart” και εγκαινιάσθηκε τον Ιούνιο του 2000.

ΓΕΦΥΡΑ DE BOSSET

Η ιστορική γέφυρα του Αργοστολίου, η γνωστή ως Γέφυρα Δεβοσέτου, κατασκευάστηκε το 1813 από τον Κάρολο-Φίλιππο De Bosset σε μια προσπάθειά του να αποτρέψει την είσοδο στο Αργοστόλι μέσω του Κουτάβου, που τα χρόνια εκείνα ήταν συνώνυμος στην καλύτερη περίπτωση με την ελονοσία και στη χειρότερη με το θάνατο. Είναι η μεγαλύτερη λίθινη γέφυρα επί θαλάσσης στην Ευρώπη -και πιθανόν και στον κόσμο-. Αρχικά ήταν ξύλινη, και οι πέτρες που προήλθαν από την ισοπέδωση του λόφου του Μέτελα, την μετέτρεψαν σε λίθινη. Στη μέση της κοσμείται με τετράπλευρο οβελίσκο, με τετράγλωσση επιγραφή – αναμνηστική της κατασκευής της γέφυρας. Μέχρι και σήμερα διατηρεί τη μεγαλοπρέπειά της και παραμένει το ορατό σύνορο μεταξύ της θάλασσας και της λιμνοθάλασσας του Κουτάβου. Είναι πλέον χαρακτηρισμένη πεζόδρομος, σε αρκετά σημεία έχει υποστεί σοβαρότατες ζημιές, δύο πέδιλα αψίδων δεν «πατούν» στον βυθό –λόγω της ρίψης δυναμίτιδας, κατά το πρώτο μισό του 20ου αι., ώστε οι λίθοι έδρασης, συμβοηθούμενοι από την παλίρροια, μετακινήθηκαν-, η δε διέλευσή της απαιτεί προσοχή. Αυτό το μοναδικό για την Κεφαλλονιά και την Ελλάδα ιστορικό μνημείο, εκτός από τον χρόνο, δοκιμάστηκε τα τελευταία χρόνια από «ισχυρό κύμα» πολιτικής προπαγάνδας, και, ως εκ τούτου, περιμένει την διάσωσή του από το Υπουργείο Πολιτισμού στο οποίο υπάγεται.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΔΡΑΠΑΝΟΥ (ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ)

Θα μπορούσε κάλλιστα να ειπωθεί και Υπαίθριο Μουσείο Κεφαλληνίας. Χώρος προσκυνήματος και μνήμης, αλλά και τόπος συγκέντρωσης νεοκλασικών γλυπτών. Συνδετικός κρίκος των Κεφαλλήνων με το χθες και την ιστορία, αλλά και μέρος φιλοτεχνημένος με ντόπια πέτρα και μάρμαρα υπογεγραμμένα από τον Μπονάνο, τον Φιλιππότη, τον Βρούτο, τον Βιτσάρη, τον Σκαλκώτο, τον Δαλερμά. Η καλλιτεχνική αξία των μνημείων του Δραπάνου αποδεικνύει την οικονομική και πολιτιστική άνθιση των Κεφαλλήνων, την αισθητική και την ευαισθησία όλων όσων πλέχθηκαν με αυτό.

ΚΑΠΙΤΑΝΟΧΩΡΙΑ ΛΕΙΒΑΘΟΥΣ:

ΚΑΛΛΙΓΑΤΑ: στην εκκλησία του 18ου αι. της Υπεραγίας Θεοτόκου θαυμάστε το ξυλόγλυπτο τέμπλο και το επιβλητικό κωδωνοστάσιο.

ΚΕΡΑΜΕΙΕΣ: Το χωριό των εθνικών ευεργετών Βαλλιάνων και των Λυκιαρδόπουλων. Σημαντικής αξίας είναι και ο ναός ρωσικού ρυθμού, του Αγίου Βασιλείου.

ΚΟΥΡΚΟΥΜΕΛΑΤΑ: Χωριό κόσμημα. Περίτεχνα οικοδομήματα, σύγχρονη ρυμοτομία, καλαίσθητοι κήποι συνθέτουν ένα ειδυλλιακό περιβάλλον που δίκαια κατατάσσουν τα Κουρκουμελάτα ως το ωραιότερο χωριό της Βαλκανικής. Οι σεισμοί του 1953 το κατέστρεψαν εντελώς. Ανοικοδομήθηκε με δωρεά των Βεργωτή. Σημαντικής τέχνης είναι η εκκλησία του Αγίου Γερασίμου.

ΛΑΚΥ(Η)ΘΡΑ: χωριό απλωμένο στο λόφο, με πανοραμική θέα τόσο από την πλευρά του νότου, όσο και από την εσωτερική. Σε ανασκαφές κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ήλθαν στην επιφάνεια τέσσαρις υστερομυκηναϊκοί τάφοι (1250-1150 π.Χ.), τα σημαντικά κτερίσματα των οποίων φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου.

ΜΕΤΑΞΑΤΑ: Παλιά έδρα των Αρχιεπισκόπων Κεφαλληνίας. Σημαντική μορφή ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Νικόδημος Μεταξάς (1628-1646), του οποίου το όνομα συνδέθηκε με το γεγονός ότι αυτός έφερε στην Κεφαλλονιά το πρώτο τυπογραφείο της Ανατολής. Επίσης, στο σπίτι του γιατρού του Αλή Πασά, Στραβόλαιμου Μεταξά, έμεινε για τέσσαρις περίπου μήνες ο Λόρδος Byron το 1823, πριν κατευθυνθεί προς το Μεσολόγγι. Το σπίτι που τον φιλοξένησε βρίσκεται στην πλατεία του χωριού και στον ίδιο χώρο βρίσκεται και η προτομή του μεγάλου φιλέλληνα ποιητή.

ΣΒΟΡΩΝΑΤΑ: Πλούσιο καπιτανοχώρι με χαρακτηριστικά σπίτια και πορτόνια, δείγματα της παλιάς τέχνης των Κεφαλλήνων σιδεράδων.

ΚΑΣΤΡΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Στρατιωτικό και διοικητικό μέρος του νησιού μέχρι το 1757. Το Κάστρο έχει μακρά ιστορία –ήδη αναφέρεται από τα Βυζαντινά χρόνια-. Επισκεφθείτε τον έσω χώρο. Δείτε όμως και ένα από τα ελάχιστα μεσαιωνικά κτίρια που έχουν μείνει στην Κεφαλλονιά: τον Ναό της Ευαγγελίστριας. Η μονόκλιτη βασιλική που είναι κυριολεκτικά ένα εξαιρετικό μουσείο βρίσκεται στην άλλη άκρη του λόφου, λίγα μέτρα απέναντι από την πύλη του Κάστρου. Ανεβείτε στο λόφο όπου η θέα είναι εκπληκτική και είναι βέβαιο πως θα ανταμειφθείτε.

ΑΣΣΟΣ

Εξαιρετικής ομορφιάς χερσόνησος, με θαυμάσιο παραθαλάσσιο οικισμό μέσα σε πλατάνια και λεύκες. Την χερσόνησο στεφανώνουν –κυριολεκτικά- τείχη ενετικά και περικλείουν χώρο που από τα τέλη του 16ου αιώνα οργανώθηκε για να υπερασπίσει τους κατοίκους της περιοχής από τα πειρατικά ρεσάλτα. Αν τολμήσετε το ανέβασμα μέχρι την πύλη του Κάστρου, το βέβαιο είναι ότι θα ανταμειφθείτε πλουσιοπάροχα. Το κάστρο κατοικείτο μέχρι το 1968. Σήμερα υπάρχουν μόνον ερείπια ενετικών οικημάτων και πολύ νεώτερες φυλακές (1930) που λειτουργούσαν μέχρι το 1953 και που έχουν πλέον αναπαλαιωθεί. Το ηλιοβασίλεμα ιδωμένο από την πίσω πλευρά του κάστρου είναι εκπληκτικό.

Ο αμφιθεατρικός οικισμός στα «χαμηλά» με το ειδυλλιακό, απάνεμο λιμανάκι με τις ψαρόβαρκες και τα κότερα, τα παλιά αρχοντικά αλλά και τα νεώτερα -που είναι όλα ιδιαίτερα προσεγμένα-, με τις πικροδάφνες, τα τζατζαμίνια και τις μποκαμβίλιες, αποτελούν ξεχωριστή πινελιά αυθεντικότητας στο «λαιμό» της χερσονήσου. Ο τόπος θεωρείται πως συνδέεται με την Άσσο της Μικράς Ασίας – από εκεί λέγεται πως πήρε το όνομά της-. Υπάρχει ακόμα η γέρικη ελιά κάτω από την οποία δίδαξε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

ΦΙΣΚΑΡΔΟ:

Ο παραδοσιακός οικισμός του Φισκάρδου με το κοσμοπολίτικο χρώμα, αποτελεί τον πόλο έλξης της Βόρειας Κεφαλλονιάς. Περιπλανηθείτε στις βοτσαλωτές σκαλινάδες (στα στενά δρομάκια με τα φαρδιά σκαλοπάτια), στον παραθαλάσσιο δρομίσκο, φωτογραφείστε τις αυλές και τα παλιά πέτρινα σπίτια. Το καλοκαίρι, το μικρό γραφικό λιμανάκι βλέπεται με κάποια … δυσκολία, λόγω της πληθώρας των ιστίων από τα σκάφη που γεμίζουν τις γωνιές του. Μπορείτε να δείτε στη χερσόνησο του Χτουρνιά ή Φτουρνιά τα ερείπια της παλαιοχριστιανικής βασιλικής (6ος αι.) που στέκουν επάνω σε αρχαιοελληνικό ναό. Το 1438 φιλοξενήθηκε στο χώρο αυτό ο Ιωάννης Παλαιολόγος πηγαίνοντας για την Φλωρεντία. Δίπλα από τα ερείπια του ναού υπάρχουν δυο φάροι, ο ένας εκ των οποίων είναι παλαιότατος. Η συγκεκριμένη περιοχή αποτελεί τον αρχαιότερο οικισμό της Επτανήσου και έχει δώσει ευρήματα προϊστορικά (50.000 π.Χ.) τα οποία θα δείτε στο Αρχαιολογικό Μουσείο στο Αργοστόλι.

Ανασκαφές μέσα στο Φισκάρδο έχουν φέρει στην επιφάνεια ρωμαϊκό νεκροταφείο –τέσσαρες πέτρινες σαρκοφάγους με παραστάσεις της Άρτεμης-. Πέτρινοι λουτήρες που ονομάζουν οι ντόπιοι «Θρόνο της Βασίλισσας Φισκάρδας», βρίσκονται σε λαξευμένη κοιλότητα πλάτους 2,3 και βάθους 2,4μ. Στην τοποθεσία Σπηλιόβουνο –προς τον Ψιλιθριά-.

Η περιοχή λεγόταν Πάνορμος και λατρευόταν ο Πανόρμιος Φοίβος Απόλλων, προστάτης των πανόρμιων λιμανιών. Η νεώτερη ονομασία Φισκάρδο εικάζεται ως παραφθορά της λέξης «Γυϊσκάρδο», που οδηγεί στον ονομαστό Νορμανδό κατακτητή ο οποίος πέθανε στο μικρό λιμανάκι κατά το 1085, εποχή κατά την οποία η Κεφαλλονιά αποτελούσε χωριστό Ναυτικό Βυζαντινό Θέμα.

Παίρνοντας τον δρόμο «πίσω από το Φισκάρδο» για την Πύλαρο, στο αριστερό μας το χέρι βλέπουμε αφ’ υψηλού την Ιθάκη και το μικρό νησί ΔΑΣΚΑΛΙΟ – ΟΜΗΡΙΚΗ ΑΣΤΕΡΙΣ. Είναι το Δασκαλιό, η Αστερίς του Ομήρου.

ΠΑΛΛΙΚΗ – ΛΗΞΟΥΡΙ:

Λιμάνι Ληξουρίου

Σύγχρονη πολιτεία με άνετους δενδροφυτευμένους δρόμους, ωραιότατη παραλία, ωραίες πλατείες. Επισκεφθείτε την Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη, χώρο μουσειακής αξίας, και θαυμάστε τα χειρόγραφα, τα έργα τέχνης και τα παλαιότατα βιβλία. Το κτίριο που φιλοξενεί τον αξιόλογο αυτόν πνευματικό πλούτο αποτελεί δείγμα προσεισμικής τοπικής αστικής αρχιτεκτονικής (αρχοντικό Ιακωβάτων). Δείτε την ιστορική Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου με την μεγάλη παράδοση στο χώρο της μουσικής –1836-. Φωτογραφήστε το απέναντι αρχοντικό των Γερουλάνων, όπου υπάρχει κελί του Αγίου Παναγή Μπασιά. Πετρίτσιος Βιβλιοθήκη: επισκεφθείτε την Δημοτική βιβλιοθήκη με το αξιόλογο πλήθος βιβλίων. ΒΕΣ: Ιστορική επαγγελματική σχολή που λειτούργησε το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Σήμερα στο χώρο της στεγάζονται δυο τμήματα του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων. Λίγο έξω από την πόλη, στα Λέπεδα, επισκεφθείτε το Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής (16ου αι.) όπου ασκήτεψε ο Όσιος Παναγής Κουρούκλης. Στα Μιχαλιτσάτα αγναντέψτε την εκπληκτική θέα πίνοντας τον καφέ σας.

ΚΑΣΤΡΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΠΑΛΛΗΣ:

Σήμερα ο χώρος αυτός ονομάζεται Παλιόκαστρο ή Ντούρι και σε όλη την έκτασή του διατηρούνται ίχνη από ναούς, μεγάλα τμήματα τειχών και διάσπαρτα σε όλο το λόφο και τη γύρω περιοχή βρίσκονται ίχνη λαξευτών τάφων, σπόνδυλοι από κολόνες ναών, καθώς και κομμάτια από αγγεία

ΡΙΤΣΑΤΑ: Στην περιοχή του Αγίου Δημητρίου, χωματόδρομος οδηγεί στην παραλία των Ριτσάτων όπου υπάρχουν τα ερείπια του εξοχικού του ποιητή και φιλόσοφου Ανδρέα Λασκαράτου.

ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΑΤΑ – ΡΙΦΙ: Θαυμάστε τα εκπληκτικής αρχιτεκτονικής προσεισμικά σπίτια και δείτε ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα.

ΕΛΕΙΟΣ & ΠΡΟΝΝΟΙ

ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΑΥΛΗ: Στη Σκάλα επισκεφθείτε την έπαυλη με τα θαυμάσια ψηφιδωτά του 3ου μ.Χ. αι.

ΜΠΡΟΥΤΖΙ ΤΖΑΝΝΑΤΩΝ: Ηγεμονικός μεγαλόπρεπος θολωτός τάφος, διαμέτρου 6,8 μ., του διαστήματος 1400-1050 π.Χ. με χρυσά και γυάλινα ευρήματα, χάλκινα αγγεία και σφραγιδόλιθους, που σηματοδοτούν την ύπαρξη ισχυρού μυκηναϊκού κέντρου. Ήλθε στην επιφάνεια το 1991.

ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΟΥ «ΠΕΡΣΕΑ»: Στο βυθό της θαλάσσιας περιοχής στα Μαυράτα έχει εντοπιστεί το ναυάγιο του βρετανικού υποβρυχίου ΠΕΡΣΕΑΣ που βυθίστηκε στις 6/12/1941.

ΜΑΥΡΑΤΑ: Θολωτός τάφος Μαυράτων που εντοπίστηκε από τον Μαρινάτο.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΠΡΟ: Στην περιοχή αυτή επισκεφθείτε τον αρχαίο ναό του Απόλλωνα του 6ου π.Χ. αι. Στους βράχους από την πλευρά της θάλασσας υπάρχουν ίχνη αρχαιότατου λατομείου.

ΣΠΗΛΑΙΟ ΔΡΑΚΑΙΝΑΣ: Ανασκαφικό κέντρο στον Πόρο που έδωσε σημαντικότατα προϊστορικά ευρήματα –σκεύη, εργαλεία, ειδώλια, κοσμήματα- πέραν των 5500 ετών. Είναι σε θέση αθέατη, σε υψόμετρο 60 μ. επάνω από το ποτάμι Βόχυνας.

ΣΑΜΗ: ΑΡΧΑΙΑ ΣΑΜΗ:

Σάμη

Στον λόφο επάνω ακριβώς από αυτήν υπάρχουν αρκετά ίχνη των κυκλώπειων τειχών της αρχαίας Σάμης, της πόλης-κράτος που ξεχώρισε από τις άλλες της Τετράπολης γιατί ήταν η μόνη που αντιστάθηκε στους Ρωμαίους (188 π.Χ.). Διατηρούνται ερείπια από τις ακροπόλεις –ιδιαίτερα της Κυατίδος-. Θαυμάστε τη θέα από ψηλά και περπατήστε στα ερείπια της παλαιάς μονής των Αγίων Φανέντων, της μονής που ιδρύθηκε από τον γνωστικό Επιφάνη τον 2ο αι. μ.Χ. Επισκεφθείτε μέσα στην Σάμη τα Ρωμαϊκά Λουτρά με τα ψηφιδωτά δάπεδα. Ευρήματα των ανασκαφών κοσμούν σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου.

ΠΟΥΛΑΤΑ: Επισκεφθείτε τη θαυμάσιας αρχιτεκτονικής εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα με το εξαίρετης τεχνοτροπίας ξυλόγλυπτο τέμπλο και το αναγεννησιακό καμπαναριό.

ΠΥΡΓΙ: Στην ημιορεινή αυτή περιοχή υπάρχουν ίχνη αρχαίων οχυρώσεων (Καστράκι) και αρκετά χωριά εγκαταλελειμμένα μετά την σεισμική καταστροφή του 1953 (όπως ο οικισμός Στάβερι ή Ισαύερι, με την εκκλησία του Αρχαγγέλου). Μετά το Χαράκτι με κατεύθυνση προς τον Πόρο θα συναντήσετε στα αριστερά σας τη λίμνη Άκωλη, ή Άβυθο -θεωρείται πως δεν έχει «πάτο»- η οποία αποτελεί έναν ιδιαίτερα πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα υδροβιότοπο.

ΠΥΛΑΡΟΣ: ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ: Γραφική κωμόπολη, έδρα του Δήμου Πυλαρέων, με ρυμοτομία από το 1878 και θαυμάσιο λιμανάκι με ικανότητα να φιλοξενεί σκάφη. Το καλοκαίρι εκτελούνται και δρομολόγια με τις απέναντι ακτές, ενώ το λιμάνι της Αγίας Ευφημίας δέχεται σκάφη αναψυχής κάθε μεγέθους και ντύνεται με κοσμοπολίτικο χρώμα. Αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να νοικιάσετε σκάφος για να ανακαλύψετε μόνοι σας τις γύρω μοναδικές παραλίες. Στις 11 Ιουλίου γιορτάζει η ομώνυμη εκκλησιά που έδωσε το όνομά της στην κωμόπολη και οι χορευτές από την περιοχή σμίγουν και χορεύουν Διβαράτικο και Μπάλο.

Στο άκρο της πόλης υπάρχουν αρχαιότητες – ψηφιδωτό δάπεδο και υδραυλικές και θερμαντικές εγκαταστάσεις ρωμαϊκής έπαυλης-. 800 μ. περίπου μετά την Αγία Ευφημία με κατεύθυνση προς Σινιόρι-Μύρτο, στη θέση «Παλάτια», υπάρχουν ερείπια αρχαίου κτίσματος κυκλώπειας κατασκευής. Στο Βυζαντινό Μουσείο στην Αθήνα φιλοξενούνται εικόνες από την εκκλησιά του Αγίου Νικολάου.

ΠΟΤΑΜΙΑΝΑΤΑ: Στην είσοδο του χωριού φωτογραφίστε τον μισοερειπωμένο ανεμόμυλο, ενθύμιο μιας άλλης –όχι και τόσο- μακρινής εποχής. Το στόμιο της στέρνας που συνόδευε τέτοιες κατασκευές βρίσκεται δυτικά του μυλόπυργου και έχει ηλικία περισσότερο από 260 χρόνια. Η περιοχή αυτή θεωρείτο μυλότοπος, τόπος δηλαδή που δεχόταν ευνοϊκούς για άλεση ανέμους και για το λόγο αυτό υπήρχαν –προσεισμικά- και άλλοι ανεμόμυλοι.

Πριν από τον ανεμόμυλο στέκει το άγαλμα του Μαρίνου Αντύπα –γεννήθηκε στα Φερεντινάτα-, του μεγάλου πρόδρομου του Κιλελέρ. Η δολοφονία του τον Μάρτιο του 1907 στη Θεσσαλία «άνοιξε» το δρόμο για την μεγάλη αγροτική εξέγερση.

ΦΕΡΕΝΤΙΝΑΤΑ: Θαυμάστε τα απομεινάρια του έξοχου καμπαναριού –το ύψος του, λέγεται πως ξεπερνούσε τα 30 μ.-. Με έρανο Πυλαρινών ομογενών στη Ρωσία τον 19ο αι. χρηματοδοτήθηκε η ανέγερσή του και η κατασκευή του έγινε με πωρόλιθο Μάλτας και από ονομαστούς μαστόρους Μετσοβίτες. Ο δίπλα ναός του Σωτήρος γιορτάζει στις 6 Αυγούστου.

ΤΑΡΚΑΣΑΤΑ: Λοξός χωματόδρομος πριν από τα Θέματα οδηγεί στο εγκαταλελειμμένο πλέον χωριό στα Ταρκασάτα. Περιπλανηθείτε στα λιθόχτιστα χορταριασμένα δρομάκια και δείτε την εκκλησιά, τον φούρνο, το αλώνι και τα πέτρινα ερείπια των σπιτιών, οι ιδιοκτήτες πολλών από τα οποία ήταν ονομαστοί τυροκόμοι και τυρέμποροι.

Παρουσίαση αρχαιοτήτων και αξιοθέατων Κεφαλληνίας: Μαγδαληνή Ντούκα-Μοντεσάντου, Μουσειολόγος

Πηγή άρθρου: Από την Εφημερίδα των Κεφαλλήνων

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday 

Βόμβα από Ζάκυνθο:Ο ΘΡΟΝΟΣ του Βασιλιά ανήκει στον Οδυσσέα;

• Ένα νέο εύρημα μπορεί να δώσει απαντήσεις σε πολλά αναπάντητα ιστορικά ερωτηματικά. • Βρίσκεται στο Καστέλι Γερακαρίων • Συνδέεται άμεσα με τον κρυμμένο αρχαιολογικό θησαυρό στην υποθαλάσσια περιοχή του Αλυκανά • Στην αρχαιότητα ήταν το μοναδικό φυσικό και απάνεμο λιμάνι στο νησί μας • Ο Αίνος αποτελούσε την ασφαλέστερη πυξίδα τους • Η Ζάκυνθος ευρισκόμενη στο κέντρο της Μεσογείου αποτελούσε την αφετηρία των εξορμήσεων τόσο του Οδυσσέα, όσο και των υπόλοιπων ναυτικών της εποχής ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Σπύρος Καμπιώτης – Ντιάνα Χαϊκάλη Το γύρο της Ελλάδας και του κόσμου έκανε η είδηση για το βυθισμένο αρχαίο οικισμό στον κόλπο του Αλυκανά, με επακόλουθο να βρεθεί το νησί μας στο επίκεντρο του παγκόσμιου επιστημονικού ενδιαφέροντος, ως σημαντικός αρχαιολογικός χώρος. Όλες οι μεγάλης κυκλοφορίας αθηναϊκές εφημερίδες και τα site στο διαδίκτυο είχαν ως κύριο θέμα τις ενάλιες αρχαιότητες, οι οποίες, σύμφωνα με τις πρώτες επιστημονικές εκτιμήσεις, πρόκειται για σημαντική ανακάλυψη, η οποία να συνδέεται, κατά πάσα πιθανότητα με το ομηρικό βασίλειο του Οδυσσέα. Όπως προκύπτει από την αυτοψία που πραγματοποίησε ομάδα της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων στον κόλπο του Αλυκανά, αποτελούμενο από την αρχαιολόγο Μάγδα Αθανασούλα και τους δύτες Μανόλη Τζεφρόνης και Γρηγόρη Οικονομόπουλο, εντοπίστηκαν ίχνη αρχαίας πόλης και μεγάλο δημόσιο κτήριο. Αμέσως μετά την σπουδαία αυτή ανακάλυψη, επανήλθαν στην επικαιρότητα και όλα τα σενάρια για το πού βρισκόταν η Ιθάκη, δηλαδή η έδρα του βασιλείου του Οδυσσέα, για την οποία ερίζουν, εδώ και πολλά χρόνια, η Κεφαλονιά, η Λευκάδα, η Ιθάκη, ακόμα και η Ακαρνανία, δηλαδή όλες οι περιοχές που βρισκόταν στην επικράτεια του πολυμήχανου Οδυσσέα. Ωστόσο, εκτός από την Ιθάκη, εγείρεται και ένα άλλο θέμα: το πού ακριβώς ήταν το αρχαίο Δουλίχιο, κράτος με βασιλιά το Μέγη, αντάξιο του Άρη, όπως αναφέρει ο Όμηρος. Μήπως τα βυθισμένα ερείπια στο βυθό της Ζακύνθου είναι η Ιθάκη, το Δουλίχιο ή ακόμα η αρχαία πόλη Αρκαδία, στα Γερακαρία, για την οποία αναφέρει ο ιστοριοδίφης και λόγιος Αντώνιος Σ. Μπισκίνης: “Ο γήλοφος ούτος καλείται Παληοχώρι, η κορυφή αυτού καλείται Κάστρον, τα κατωτέρω αυτής μέρης προς Βορρά καλούνται Ριζόκαστρον και Καστέλι. Καθ’ όλην σχεδόν την επιφάνειαν και παρά τους πρόποδας αυτού εις θέσιν «Μεγάλη Ελιά», (ένθα υπάρχει κατά την παράδοσιν μέγας θησαυρός!) ανευρέθησαν κατά καιρούς κτίρια διάφορα, οίον θεμέλια οικιών, τειχών, λουτήρων, αρχαίοι αμφορείς, τάφοι και εντός αυτών ξίφη και δακρυδόχα αγγεία, νομίσματα κτλ. Μόνον επιγραφή μέχρι τούδε ουδεμία ευρέθη ενταύθα, η δε εγχώριος παράδοσις διασώζει ότι ενταύθα υπήρχε μεγάλη πόλις. Παρά τους Βορειοαναρολικούς πρόποδας του λόφου τούτου πλησίον του ναού της Θεοτόκου Βαρκωτίσσης και παρά την άμαξιτήν οδόν Αλυκών υπάρχαι αρχαία πηγή διαυγεστάτου ποσίμου ύδατος καλουμένη νυν του Μπούρνου, εις μικράν δ’ απόστασιν ταύτης εις Τεταρτίαν υπάρχει η πηγή των θειούχων υδάτων του Καρρέρη καλουμένων. Κάτωθεν της πηγής Μπούρνου εκτείνεται η κοιλάς Βαρκά προς βόρεια της οποίας υψούται λοφοσειρά απολήγουσα προς την θάλασσαν καλουμένη Καστέλια. Eις Μυγδάλην υπήρχεν, ως εικάζομεν, ναός ειδωλολατρικός […]. Η παράδοσις διέσωσεν ότι εις Παληοχώρι υπήρχε τον παλαιόν καιρόν το Κάστρον, όπερ και το όνομα διαμένει μέχρι του νυν, και ότι οι Τούρκοι εχάλασαν αυτό. Το τοιούτον επαληθεύεται και υπό του χρονικού του Θεοδώση Γεωργιλά. Επειδή λοιπόν ούτε πλησίον της πόλεως Ζακύνθου, ούτε εις άλλο μέρος παράλιον της νήσου υπάρχουσι δείγματα τοσαύτα και τοιαύτα όσα εις το Παληοχώρι Γερακαρίων προς επιβεβαίωσιν της υπάρξεως «οχυρού χωρίου παρά θάλατταν», επειδή «έναντι του Κατασταρίου και πλησίον των Αλυκών οι Τούρκοι τω 1571 εχάλασαν ένα κτίριον παλαιόν αξιέπαινον εκ θεμελίων» αποδεικνύεται σαφέστατα ότι ενταύθα υπήρχε το οχύρωμα «Arcadia Castellum», και το τοιούτον επιβεβαιούσιν όχι μόνο τα ευρήματα και η παράδοσις, αλλά και τα διασωζόμενα ονόματα Κάστρον, Ριζόκαστρον, Καστέλι, Παληοχώρι και περαιτέρω τα Καστέλια. […] Το Παληοχώρι λοιπόν των Γερακαρίων υπήρξε το κατά το Διόδωρον «οχυρόν χωρίον Αρκαδία» και πρωτεύουσα του Δήμου Νήλλου, τούτο εσώζετο όχι μόνο μέχρι της εποχής των Ρωμαίων, αλλά και μέχρι της πρώτης εκατονταετηρίδος των Ενετών, ότε κατεστράφη εντελώς υπό των Τούρκων (τω 1571) κατά το χρονικόν Γεωργιλά και σήμερον ουδέν ίχνος υπάρχει εξ αυτού”. Σημαντικός κόμβος η Ζάκυνθος τη μυκηναϊκή εποχή Εκτός από τη γεωγραφική φυσιογνωμία του νησιού, η ίδια η θέση του μέσα στο χώρο του Ιονίου έχει σπουδαία σημασία για την κατανόηση των θέσεων οίκησης και των επιρροών που δέχτηκε. Το θαλασσινό πέρασμα των 10 περίπου ναυτικών μιλίων, που χωρίζει τη βόρεια Ζάκυνθο από το νότιο άκρο της Κεφαλληνίας, αποτελεί μία από τις φυσικές διεξόδους του Κορινθιακού κόλπου προς τη Δύση, δηλαδή έναν από τους ναυτικούς δρόμους προς και από την Κάτω Ιταλία (κόλπο του Τάραντα) και τη Σικελία. Το ότι ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι της ανοικτής θάλασσας το γνωρίζουμε και από φιλολογικές πηγές. Ο Δίων ο Συρακούσιος, π.χ., στα μέσα του 4ου αι. π.Χ., αφού χρησιμοποίησε τη Ζάκυνθο ως ορμητήριό του κατά του Διονυσίου του νεότερου των Συρακουσών, διέπλευσε με μικρό στόλο το ανοικτό πέλαγος από την πόλη της Ζακύνθου μέχρι τη Σικελία. Από την άλλη πλευρά, η Ζάκυνθος χωρίζεται από την Ήλιδα, στη δυτική ακτή της Πελοποννήσου, με ένα θαλάσσιο δίαυλο περίπου 8,5 ναυτικών μιλίων. Η στενή αυτή σχέση ίσως δικαιώνει και την παράδοση που διασώζει ο Θουκυδίδης ότι άποικοι από την Αχαΐα αποίκισαν στα παλιά χρόνια και τη Ζάκυνθο. Επιπροσθέτως, για εκείνους που περιέπλεαν την Πελοπόννησο, η Ζάκυνθος ήταν το πρώτο και νοτιότερο νησί του Ιονίου που συναντούσαν μετά τα Κύθηρα, είτε έρχονταν από το νότο, δηλαδή την Κρήτη, είτε από την ανατολή, δηλαδή το Αιγαίο. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις επικοινωνίες, καθώς και της μεταφοράς ιδεών και των πολιτιστικών υλικών αγαθών, ιδιαίτερα κατά τη μυκηναϊκή εποχή, που η ναυσιπλοΐα δεν ήταν ακόμη τόσο ανεπτυγμένη. Δεν πρέπει να είναι τυχαίο ότι τα πρωιμότερα μυκηναϊκά ευρήματα του Ιονίου διαπιστώνονται γενικά στη Ζάκυνθο, και ειδικότερα στο νότιο τμήμα της, γύρω από τον κόλπο του Λαγανά. Η υστεροελλαδική ή μυκηναϊκή εποχή, ως γνωστόν, καλύπτει χρονικά, στην κυρίως Ελλάδα, το δεύτερο μισό της δεύτερης χιλιετίας π.Χ., δηλαδή από το 1550 π.Χ. περίπου μέχρι το 1100 π.Χ., και δείγματα αυτού του πολιτισμού έχουν βρεθεί στη Ζάκυνθο. Η Ζάκυνθος επαναστατεί κατά του Οδυσσέα Η Ζάκυνθος κυριεύθηκε από τον Αρκείσιο, απόγονο του βασιλιά της Κεφαλονιάς, Κεφάλου, η επικράτεια του οποίου περιελάμβανε την Κεφαλονιά, την Ιθάκη, τη Ζάκυνθο και ένα μέρος της Ακαρνανίας, με πρωτεύουσα την Ιθάκη. Όταν πέθανε ο Αρκείσιος, βασιλιάς έγινε ο γιος του Λαέρτης (1226 π.Χ.), ο οποίος έλαβε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία (1207 π.Χ.). Ο Λαέρτης, μετά την περιπετειώδη εκείνη εκστρατεία, επανήλθε στην Ελλάδα και, θέλοντας να επεκτείνει τα όρια της επικρατείας του, εισέβαλε στην Ακαρνανία και κυρίευσε το όρος Νήριτο, πόλη της αρχαίας Λευκάδας, η οποία συνενωνόταν τότε με την ηπειρωτική Ελλάδα, όπως αναφέρει ο Όμηρος. Αργότερα, παντρεύτηκε την Αντίκλεια, θυγατέρα του Αυτολύκου, γιου του Δαιδαλίωνος και γιος τους ήταν ο Οδυσσέας. Η Ζάκυνθος με τα άλλα νησιά περιήλθαν στην εξουσία του Οδυσσέα, υπό την ηγεσία του οποίου Κεφαλλήνες, Ζακύνθιοι, Ιθακήσιοι, Ακαρνάνες ή Επειοί, Λευκάδιοι και λοιποί από τα μικρότερα νησιά, υπό το όνομα Κεφαλλήνες, συμμετείχαν, με δώδεκα πλοία, στην εκστρατεία κατά της Τροίας, οι οποίοι επέδειξαν μεγάλη ανδρεία. Είναι άξιο, δε, παρατήρησης, ότι η συγγένεια των Ζακυνθίων με τους Τρώες, από τους οποίους έλκουν την καταγωγή τους, δεν τους εμπόδισε καθόλου να συμμαχήσουν με τους άλλους Έλληνες στον πόλεμο της Τροίας. Οι ταλαιπωρίες, όμως, και ο θάνατος των συντρόφων του Οδυσσέα, κατά την περιπλάνηση της επιστροφής από την Τροία στην Ιθάκη, η εικοσαετής απουσία του και η πεποίθηση ότι είχε πεθάνει στον πόλεμο, η επιστροφή του στην Ιθάκη και ο φόνος των μνηστήρων της συζύγου του Πηνελόπης, εκ των οποίων οι σαράντα τέσσερις ήταν από τη Ζάκυνθο, αποτέλεσε αφορμή για τις άλλα νησιά να αποχωρήσουν από το κράτος του Οδυσσέα και να επαναστατήσουν εναντίον του, εκλέγοντας Διοικητή τον Νεοπτόλεμο, ο οποίος συμβίβασε τις αντίπαλες πλευρές, υπό τον όρο ο μεν Οδυσσέας, ως δολοφόνος, να εγκαταλείψει το βασίλειό του, οι δε συγγενείς των μνηστήρων να στέλνουν, ετησίως, δώρα στον οίκο του Οδυσσέα, ο οποίος, αφού μετέβη στην Τυρρηνία, πέθανε εκεί. Διάφορα, εν τω μεταξύ, γεγονότα, και κατά την απουσία του Οδυσσέα, όπως η ανικανότητα των επιτετραμένων στη διοίκηση του κράτους του αλλά και των διαδόχων μετά το θάνατό του, καθώς η κρίση του θεσμού της βασιλείας και η βαθμιαία επικράτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, είχαν ως αποτέλεσμα να παραλύσει το κράτος του Οδυσσέα και κάθε νησί να γίνει ανεξάρτητο. Κατόπιν τούτων, η Ζάκυνθος αποσπάστηκε από το βασίλειο του Οδυσσέα, σταμάτησε να κυβερνάται δεσποτικά, έγινε ανεξάρτητη και διατήρησε το δημοκρατικό πολίτευμα για αρκετά ακόμη χρόνια. Οι 44 Ζακύνθιοι μνηστήρες της Πηνελόπης Οι μνηστήρες της Πηνελόπης ήταν 136, εκ των οποίων οι 12 Από την Ιθάκη, 57 από το Δουλίχιο, 23 από τη Σάμη και 44 Ζακύνθιοι, οι κάτωθι: Ευρύλοχος, Λαομήδης, Μάλεβος, Φρένιος, Ίνδινος, Μίνης, Λείκριτος, Προνόμος, Νίσσας, Λαήστορας, Αρχίστρατος, Ιππόμαχος, Ευρύλαος, Περίαλλος, Ευηνορίδης, Κλύτιος, Αγήνορας, Πόλυβος, Πολύδωρος, Θαδύτιος, Στράτιος, Φρένιος, Ίνδιος, Λαισήνορας, Λαομέδων, Λαόδικος, Άλιος, Μάγνης,, Ολοίτροχος, Βάρυας, Κήθρος, Σύμης, Θεόφρονος, Αλκάροπας, Αντήνορας, Κέλτος, Όρμενος, Ανδρομήδης, Νισσαίος, Περικλύμης, Πέλλος, Περιφάς, Πολύβος, Κλείος. Οι ανασκαφές στη Ζάκυνθο από το 1943 έως σήμερα * 1934: Η Αγγλίδα αρχαιολόγος Sylvia Benton πραγματοποιεί ανασκαφές στη θέση Καλογέρα, στο Βασιλικό, όπου ανακαλύπτει τεμάχια πήλινων αγγείων (16ος – 13ος αιώνας π.Χ). Τα ευρήματα φυλάσσονται στο προσεισμικό Μουσείο Ζακύνθου και καταστρέφονται από τη λαίλαπα του 1953. Σημειωτέον ότι στην περιοχή του Γέρακα έχει αναφερθεί ότι υπάρχει ένας μικρός μυκηναϊκός θολωτός τάφος. Την ίδια περίοδο, οι έρευνες της Sylvia Benton, στην περιοχή του Κατασταρίου, φέρνουν στο φως ένα κλειστό πηγάδι, γεμάτο με τεμάχια μυκηναϊκών αγγείων, καθώς κι ένα τμήμα μυκηναϊκού σπιτιού στο Ακρωτήρι. Επίσης, ανακαλύπτει, στον Αλυκανά, ένα κτιστό θολωτό τάφο δύο γυναικών, διαμέτρου 6 μέτρων, ασύλητο. Εκεί ανασκάπτονται μια χάλκινη πόρπη, ένα χάλκινο δακτυλίδι, ένα περιδέραιο από κεχριμπάρι, μια χάλκινη περόνη και χάντρες από ήλεκτρο, τα οποία χρονολογούνται το 13ο αιώνα π.Χ. Το ήλεκτρο μαρτυρά επαφές με χώρες της Βαλτικής, ενώ ο χαλκός εμπορικές επαφές με τις ακτές της Ιταλίας και της Αδριατικής. * 1937: Πραγματοποιούνται ανασκαφές στη σημαντική αρχαιολογική θέση, Καστέλλο, στο Βασιλικό, όπου ανακαλύπτονται ευρήματα οικισμού της πρώιμης εποχής του Χαλκού, αλλά και λίθινα εργαλεία και τμήματα προϊστορικής χειροποίητης κεραμικής, τα οποία φυλάσσονται στη συλλογή της Αγγλικής Αρχαιολογικής Σχολής. *1958: Ανασκάπτεται κιβωτόσχημος τάφος του 2ου – 3ου αι. π.Χ., στην πλαγιά του Κάστρου, και έρχονται στο φως μια μικρή πρόχους με τρίβολο στόμιο, πήλινοι λίχνοι και ατρακτοειδή αγγεία, που φυλάσσονται στο Μουσείο Ζακύνθου. Εν τω μεταξύ, δεν αποκλείεται, στα ιστορικά χρόνια, να είχαν ιδρυθεί διάφοροι μικροί οικισμοί στις περιοχές Μπόχαλη (Αρίγκος), Γαϊτάνι, Βαρρές, Κυψέλη, Καληπάδο, Γερακαρίο, Σκουλικάδο, Λιθακιά, Μαριές, Βολίμες, Ορθωνιές, Παλαιόκαστρο και Βασιλικό, οι οποίοι μαρτυρούν την ευρεία εποίκηση του νησιού μας, λόγω της εξαιρετικής γεωγραφικής του θέσης. * 1959: Ανακαλύπτεται μικρός κτιστός τάφος, στο Κερί, κατά τις εργασίες διάνοιξης αγροτικού δρόμου. Βρίσκονται δύο πήλινα αγγεία, τα οποία φυλάσσονται στο Μουσείο Ζακύνθου. Επίσης, ανασκάπτονται δύο σκελετοί – ο ένας ανήκε σε παιδί – οι οποίοι μαρτυρούν την ύπαρξη οικισμού, που σχετίζεται με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πίσσας στην περιοχή. * 1971 – 1972: Η αρχαιολόγος Πηνελόπη Αγαλλοπούλου, διενεργεί ανασκαφές στην πλαγιά του λόφου Βίγλα, στο Καμπί, και ανακαλύπτει δεκατέσσερις λαξευτούς και κιβωτιόσχημους τάφους, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι συλημένοι. Έρχονται στο φως πήλινα αγγεία, ένα χάλκινο μαχαίρι κι ένας σφραγιδόλιθος, όπου μαρτυρούν ένα σχετικά φτωχικό οικισμό. Τα ευρήματα φυλάσσονται στο Μουσείο Ζακύνθου. Επίσης, σημαντικά θεωρούνται τα ευρήματα ανασκαφών στις περιοχές: Κάστρο, Μπόχαλη, Παλαιόκαστρο, Μουζάκι, Εξωχώρα, Μαριές, Καταστάρι και Γερακαρίο, όπου αποδεικνύουν τη συνεχή ανθρώπινη παρουσία στη Ζάκυνθο. * 1974: Ανακαλύπτεται τάφος του 15ου αιώνα π.Χ., στον Πλάνο. Ανήκει σε άνδρα και ανασκάπτονται ένα πλατύ χάλκινο ξυράφι, με τρία καρφιά στη λαβή, ένα ημισφαίριο, μία φιάλη, δύο πήλινα αγγεία και χάντρες από σάρδιο λίθο. Τα ευρήματα σώζονται στο Μουσείο Ζακύνθου. Επίσης, ιδιαίτερα σημαντικά θεωρούνται τα 171 νομίσματα, που ανασκάπτονται στην πόλη της Ζακύνθου, τα οποία χρονολογούνται μεταξύ 4ου και 3ου αιώνα π.Χ. και ανήκουν στις πόλεις των Οπουντίων Λοκρών, Ήλιδας και Αρκαδίας. Ο μικρός αυτός θησαυρός φυλάσσεται στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει τη σημαντική γεωγραφική θέση της Ζακύνθου, την ανάπτυξη του εμπορίου και την ευμάρεια των κατοίκων της. 2005: Αρχίζουν οι επιφανειακές αρχαιολογικές έρευνες του Ολλανδικού Ινστιτούτου, υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Σωτηρίου Προϊσταμένου της ΛΕ΄ ΕΠΚΑ και του Gert Jan van Wijngaarden καθηγητή αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ στις περιοχές του Βασιλικού, του Παλαιόκαστρου, του Μουζακίου, του Κερίου και της Λιθακιάς, με σημαντικά ευρήματα, τα οποία έχει δημοσιεύσει αποκλειστικά η εφημερίδα μας. 2012: Ο Gert Jan van Wijngaarden πραγματοποιεί ανασκαφές στη Λιθακιά, όπου ανακαλύπτει μυκηναϊκό οικισμό. Βιβλιογραφία: • Λεωνίδα Ζώη, Ιστορία της Ζακύνθου, Β΄έκδοση – Αναστατική, 2005 • Ντίνου Κονόμου, Ζάκυνθος – Πεντακόσια χρόνια, Ύπαιθρος Χώρα, 1979 • Π. Καλλιγάς, Οίκηση στην αρχαία Ζάκυνθο, Πρακτικά του συνεδρίου της εταιρείας Ζακυνθιακών Σπουδών «Οι οικισμοί της Ζακύνθου από την αρχαιότητα μέχρι το 1953», Αθήνα 1993  http://imerazante.gr/2013/06/10/66163

Αναδημοσιευση απο Kefaloniapress