Ο Λάκης Λαζόπουλος Ήταν Κάποτε ένας Πολύ Καλός Κωμικός

Ο Λάκης Λαζόπουλος Ήταν Κάποτε ένας Πολύ Καλός Κωμικός

Γενικά, έχω μεγάλο πρόβλημα με τους opinion leaders της Ελλάδας, όχι τόσο επειδή δεν συμφωνώ με όσα λένε, αλλά κυρίως επειδή δεν πείθομαι για την αγνότητα του ηθικοπλαστικού τους κηρύγματος. Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα να έχεις κάποια άποψη μαζί με τη δυνατότητα να την εκφέρεις δημοσίως, και όλο αυτό να έχει μαζικό αντίκρισμα, και άλλο να στοχεύεις εσκεμμένα στη δημιουργία ορισμένου ρεύματος, μετερχόμενος ψεύτικα μέσα και παραπλανητικές τακτικές. Στην πρώτη περίπτωση είσαι τυχερός και το ηθικό σου πρόσημο είναι μεταβλητό. Μπορεί να είσαι είτε αξιόλογος είτε μ@λάκας. Στην δεύτερη, είσαι οπωσδήποτε ανήθικος. Γιατί δεν αντιπροσωπεύεις έμπρακτα αυτά που λες -απλώς τα χρησιμοποιείς επίτηδες- επειδή ακριβώς ξέρεις ότι...

θα σου αποφέρουν κέρδος.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση, ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Λάκης Λαζόπουλος εξακολουθεί να έχει τόσο μεγάλο έρεισμα στο τηλεοπτικό κοινό. Στα μάτια μου, η καταγγελτική του περσόνα είναι τόσο βολικά δομημένη και ο λόγος του τόσο ανέξοδα ευπώλητος, που δεν μπορώ να φανταστώ γιατί καταφέρνει ακόμα να διαμορφώνει συνειδήσεις ως ατρόμητος επαναστάτης. Ή μάλλον μπορώ.

Η πάγια πρακτική του Λάκη είναι όσο κραυγαλέα πρέπει για να απωθήσει κάθε σκεπτόμενο άτομο, αλλά παράλληλα, όσο κλασικά ελληνική χρειάζεται, για να συντηρήσει ένα ευρύ φάσμα διαρκώς ανανεούμενων αγελών. Οι ακαλλιέργητες μάζες που, ελλείψει σφαιρικής γνώσης και αισθήματος ευθύνης, παρασύρονται απ’ το θυμικό τους όποτε οι συνθήκες είναι ανώμαλες, τείνουν να συσπειρώνονται γύρω από εκείνον που δείχνει πρόθυμος να εκφράσει θεαματικά την αγανάκτησή τους. Ο Λάκης Λαζόπουλος ψοφάει να γίνεται το δοχείο της λαϊκής οργής, γιατί φιλτράροντάς την κατά τον προσφιλή μεροληπτικό του τρόπο, μπορεί μετά να την διοχετεύει πίσω στο κοινό, εμπλουτισμένη με εύπεπτα, κατευναστικά διδάγματα που ενισχύουν αυτή την άνιση και εμπορευματοποιημένη σχέση πομπού-δέκτη.

Με λίγα λόγια, δέχεται και επιβραβεύει όλα τα παράπονα του κόσμου απέναντι στο κράτος άκριτα, χωρίς να τα αξιολογεί και χωρίς να αποδίδει στον κόσμο τις ευθύνες που του αναλογούν, για να δώσει αργότερα στο κοινό του αυτό που θέλει να ακούσει. Την άβολη αλήθεια όμως, εκείνα δηλαδή τα δεδομένα που καθιστούν όσους τον παρακολουθούν, κομμάτι του ευρύτερου προβλήματος, προτιμά να την πλασάρει με χιουμοριστικό τρόπο, σα να σκέφτεται «OK, έχετε κι εσείς τα κουσούρια σας, αλλά θα σας τα παρουσιάσω υπό μορφή πρόχειρου σκετς μαζί με την Ελένη Γερασιμίδου, για να φανώ αστείος και να μην μου γυρίσετε την πλάτη». Αλλά το πράγμα δεν είναι έτσι, στην πραγματικότητα. Ο δογματισμός του Έλληνα, ο μικροαστισμός του, η επιπολαιότητα, ο φανατισμός, ο ωχαδερφισμός και ο άκρατος ατομισμός του, δεν είναι αμελητέα στοιχεία που κοσμούν διακριτικά τον βίο του και προσφέρονται αποκλειστικά για χιουμοριστικές αναπαραστάσεις. Δεν είναι καν συμπτώματα των κοινωνικοπολιτικών πληγών που αναδεικνύει διαρκώς ο Λάκης. Είναι η αιτία και το αποτέλεσμά τους. Γιατί, όμως, δεν το λέει ποτέ αυτό στο κοινό του;

Ένα μεγάλο κρίμα, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι κάποτε ο Λαζόπουλος ήταν ένας πολύ καλός κωμικός. Προτού αποφασίσει να μας σώσει. Είχε αληθινό χιούμορ, απεικόνιζε ανάγλυφα και αποδομούσε ιδανικά τον ελληνικό μικροαστισμό με την τέχνη του, και δεν προσπαθούσε με το ζόρι να γίνει φίλος μας. Όταν αποφάσισε να αναμείξει το ταλέντο του με την ανάγκη του για την δόξα του opinion leader, το αποτέλεσμα ήταν μία άτεχνη πολιτική προπαγάνδα με πολύ πρόχειρο και κακόγουστο εικαστικό context. Ένα μπαρόκ θέαμα που βάζει εύκολους στόχους, κατακεραυνώνει προφανείς παθογένειες και χρησιμοποιεί πεθαμένες μανιέρες για να αναμασήσει κάτι δεδομένο, χωρίς να σε σκουντήξει για να ξεβολευτείς.

 Παράλληλα, είναι ιδιαίτερα δυσάρεστος ο τρόπος με τον οποίο οι παλιοί ήρωες του Λαζόπουλου ανασταίνονται και “εκπορνεύονται”, για να εξυπηρετήσουν την βεβιασμένη και πραγματικά άστοχη σάτιρά του. Ο ίδιος μοιάζει πρόθυμος να εκμεταλλευτεί κάθε σύμβολο των αλλοτινών του επιτυχιών (από τους υπέροχους χαρακτήρες των Μήτσων, μέχρι τους ηθοποιούς που τον πλαισίωναν εκείνη την εποχή), σε κακοστημένα θεατρικά που σε κάνουν να κοκκινίζεις από ντροπή. Και όλο αυτό είναι τόσο κακό για τον ίδιο, γιατί αλλοιώνει μία όμορφη ανάμνηση από τη δουλειά του, στον βωμό ενός κενόδοξου στόχου, που κανείς δεν χρειάζεται. Ούτε εμείς, ούτε αυτός. Γιατί πρέπει να είναι αυτός που θα μας υποδείξει τους κακούς και τους καλούς, τους αξιογέλαστους και τους εμβληματικούς της χώρας; OK, ξέρουμε πια τη γνώμη του – ας κρίνουμε τώρα μόνοι μας.

Μια βόλτα στους λογαριασμούς των πλέον δημοφιλών προσωπικοτήτων του facebook και του twitter αποδεικνύει ότι η πατέντα του Λαζόπουλου επιστρατεύεται κατά κόρον από τα άτομα που έχουν αντίστοιχες βλέψεις, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Συγγραφείς, δημοσιογράφοι, bloggers και καλλιτέχνες που για τους δικούς τους λόγους έχουν στραφεί στα social media για να πραγματοποιήσουν το εμμονικό όνειρο του opinion leader, προσπαθούν να φανατίσουν το κοινό ποντάροντας σε έναν κεντρικό ιδεολογικό άξονα και διαιωνίζοντας μία επιτηδευμένη κόντρα μεταξύ των οπαδών του τελευταίου και των αντιφρονούντων. Δεν έχει σημασία αν αυτοί είναι όντως όσο πωρωμένοι εμφανίζονται – εγώ πιστεύω ότι στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα (όπως, αντίστοιχα, ο Λαζόπουλος, που δε νομίζω ότι κόπτεται ιδιαίτερα για τα δεινά των χαμηλόμισθων). Αυτό που τους απασχολεί, είναι να βρεθούν στο επίκεντρο μίας ευρείας ιδεολογικής διαμάχης (συνήθως με πολιτική χροιά), για να την πυροδοτούν, να τη διευθύνουν και να την κάνουν χάζι, ανάλογα με το κατά πόσο πιστεύουν ότι θα τους προωθήσει ως προσωπικότητες. Είναι απίστευτες οι ορέξεις που έχει ξυπνήσει ο κοινωνικοπολιτικός αναβρασμός της Ελλάδας – αλλά και η βασική πηγή απ’ την οποία οι τελευταίες αναβλύζουν: η ματαιοδοξία.

Στο τέλος της ημέρας, πάντως, τα πάντα έχουν να κάνουν με την ανεξήγητη ανάγκη μας να περιστρεφόμαστε γύρω από αυτές τις τρανές μονάδες διαφώτισης, αναζητώντας ψίχουλα σοφίας, συμπόνιας και καθοδήγησης. Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουν όντως κάτι να μας δώσουν; Ειδικά από τη στιγμή που τα μέχρι τώρα δείγματα της πνευματικής τους προσφοράς είναι απλώς κάποιοι καλλιγραφικοί ακκισμοί, με άφθονη πάντοτε θεατρικότητα. Θα παραδεχτώ το δημόσιο πρόσωπο που θα αναδειχθεί όχι απλώς χωρίς να ενσαρκώνει όλα τα παραπάνω, αλλά ακριβώς επειδή δεν τα ενσαρκώνει. Η κοινή γνώμη της χώρας δεν χρειάζεται άλλο κανάκεμα, αλλά κάμποσες σφαλιάρες.

.

Μόνον η αυθαιρεσία και η κακοτεχνία κατέρρευσαν στην Κεφαλλονιά

Ζημιές από σεισμό

Ό,τι κατασκευάστηκε στην Κεφαλλονιά βάσει των κανονισμών επέδειξε θαυμαστή αντοχή. Αντιθέτως κατέρρευσαν αυθαίρετες κατασκευές (στέγες, μαντρότοιχοι) και προσθήκες, ενώ σοβαρές ζημίες εμφάνισαν κακότεχνες υποδομές (π.χ. λιμάνι Ληξουρίου, με θεμελίωση σε μπάζα). Αυτό κατέστησαν σαφές χθες, σε συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος του ΤΕΕ Χρ. Σπίρτζης και ομάδα ειδικών επιστημόνων (καθηγητών από το ΕΜΠ: Γ. Πρωτονοτάριος, Γ. Μπουκουβάλας, Κ. Σπυράκος, Γ. Ψυχάρης και ο δομοστατικός Π. Ψυχογιός).
Ενώ από τα τέλη του 2011 οι κυβερνήσεις τακτοποιούν κάθε αυθαιρεσία και παράνομη χρήση σε όλα τα κτήρια, δημόσια και ιδιωτικά, με την καταβολή ειδικού προστίμου το οποίο κατευθύνεται στο ταμείο του Μνημονίου, χωρίς κανέναν έλεγχο για τη στατική επάρκειά τους και με τη συνδρομή του ΤΕΕ στη διεκπεραίωση της τακτοποίησης, οι σεισμοί στην Κεφαλλονιά έδειξαν, όπως είπαν οι ομιλητές, το εξής:
Ο αντισεισμικός κανονισμός έλαβε βαθμό λίαν καλώς, αφού τα κτήρια άντεξαν και δεν σημειώθηκε καμία κατάρρευση κτηρίου, θάνατος ή τραυματισμός πολίτη. Πόσο μάλλον όταν στους δύο σεισμούς καταγράφηκαν πολύ υψηλές επιταχύνσεις, 0,53 g και 0,72 g αντίστοιχα, και, σύμφωνα με τον κτηριοδομικό κανονισμό, τα κτήρια υπολογίζονται με επιτάχυνση 0,36 g.
Για τις σοβαρές ζημιές (ρήγμα μεταξύ οδοστρώματος και προκυμαίας και καθίζηση οδοστρώματος) στο λιμάνι του Ληξουρίου αναφέρθηκε ότι μπορούν να αποκατασταθούν το επόμενο τρίμηνο προσωρινά, πριν ξεκινήσει η τουριστική περίοδος, και μακροπρόθεσμα να προχωρήσει η ανακατασκευή του, όπως και στο λιμάνι του Αργοστολίου με μικρότερες ζημιές. Για τις σοβαρές ζημιές στον δρόμο Ληξουρίου – Αργοστολίου επισημάνθηκε ότι, εκτός από τις καθιζήσεις, σε μήκος επτά χιλιομέτρων σημειώθηκαν αποκολλήσεις βράχων, ακόμη και από ύψος 60 μέτρων, ανάλογες με αυτές των Τεμπών και, παρότι προϋπήρχε το φαινόμενο, δεν τους είχε δοθεί η πρέπουσα σημασία.
Οι ομιλητές υπογράμμισαν με έμφαση πως είναι απαραίτητη και επείγει η υποστύλωση κυρίως των μνημείων ώστε να μην καταρρεύσουν έως την αποκατάσταση των βλαβών τους ύστερα από ειδική μελέτη και επιμελή επίβλεψη. Εκφράστηκε δε και η άποψη πως ο αντισεισμικός κανονισμός παρουσιάζει κενό το οποίο πρέπει να συμπληρωθεί για τις προδιαγραφές δικτύων και εγκαταστάσεων. Επισημάνθηκε ακόμη πως η επισκευή των κτηρίων στην Κεφαλλονιά πρέπει να μην είναι μια απλή επισκευή και η αποκατάσταση να στοχεύει στην ενίσχυσή τους βάσει του Κανονισμού Επεμβάσεων (ΚΑΝ.ΕΠΕ.) σε κτήρια από οπλισμένο σκυρόδεμα.
Ένα άλλο επικίνδυνο κενό που αναδείχθηκε είναι η απουσία ελέγχου για τα κτήρια που δεν αποκαταστάθηκαν οι βλάβες τους από τους σεισμούς της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, του Αιγίου κ.ά. Κενό που τουλάχιστον για την Κεφαλλονιά πρέπει να “συμπληρωθεί”, όπως και για τις άλλες περιοχές, έστω και τώρα.

Συγγραφέας:Σταυρογιάννη Λούλη

Πηγή άρθρου: avgi.gr

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/monon-aftheresia-ke-kakotechnia-katerrefsan-stin-kefallonia-91692.html#sthash.7lQ2ioaQ.dpuf

.

Ο ρόλος ΗΠΑ και ΔΝΤ στην κρίση της Ουκρανίας

Ανοιχτή επικοινωνία με φασιστικά στοιχεία της αντιπολίτευσης και ροή εκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ

Κορυφή στο παγόβουνο της αμερικανικής εμπλοκής στην Ουκρανία αποτέλεσε όπως όλα δείχνουν η περίφημη τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού πρέσβη στο Κίεβο Τζέφρι Πάιατ με την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ.

Λίγα μόλις 24ωρα μετά τη διαρροή της τηλεφωνικής επικοινωνίας, που προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης κυρίως για τη φράση «να πάει να γ***** η ΕΕ» ήρθαν στο φως οι πραγματικές λεπτομέρειές των σχεδιασμών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που, σύμφωνα με πληροφορίες, περιλαμβάνουν ακόμη και συνεργασία με ένοπλες φασιστικές ομάδες στην Ουκρανία.

Όπως υποστήριξε την περασμένη εβδομάδα ο στενός συνεργάτης του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, Σεργκέι Γκαζίεβ, οι ΗΠΑ έχουν ήδη διαθέσει 20 εκατομμύρια δολάριασε κόμματα της ουκρανικής αντιπολίτευσης στα οποία συμπεριλαμβάνονται και χρήματα για την αγορά όπλων. Και αν οι δηλώσεις ενός Ρώσου αξιωματούχου πρέπει να λαμβάνονται με επιφύλαξη, λόγω της γεωπολιτικής αντιπαλότητας Ουάσινγκτον και Μόσχας, δεν ισχύει το ίδιο και για τα σχόλια του αμερικανικού Τύπου που περιγράφουν χωρίς ενδοιασμούς την εμπλοκή της χώρας τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας.

Ρόλο κλειδί σε αυτή την προσπάθεια αναμένεται να παίξει το ΔΝΤ, με το οποίο η Ουάσινγκτον επιχειρεί να «δέσει» τις μελλοντικές κυβερνήσεις της Ουκρανίας στη γνωστή παγίδα των δανειοδοτήσεων και τους διαρκούς χρέους. «Σε βάθος χρόνου, στόχος της κυβέρνησης Ομπάμα είναι να προωθήσει στην Ουκρανία συνταγματικές και εκλογικές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και θα ανοίξουν το δρόμο για οικονομική ενίσχυση από το ΔΝΤ» εξηγούσαν οι New York Times.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος η Ουάσινγκτον εμφανίζεται διατεθειμένη να συμμαχήσει ακόμη με τις πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις του πολιτικού σκηνικού στην Ουκρανία, όπως το ακροδεξιό και ανοιχτά φιλοναζιστικό κόμμα Svoboda. «Ο (ηγέτης του Svoboda) Όλεχ Τιαχνίμποχ πρέπει να συναντάται με τον επόμενο προεδρο τέσσερις φορές την εβδομάδα» έλεγε χαρακτηριστικά η Νούλαντ, από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αποτελεί φυσικά ειρωνεία της τύχης ότι ο Αμερικανός πρέσβης, που καλείται να συνεργαστεί με το Svoboda, παρουσιαζόταν σαν βασικός υπέρμαχος του αντισημιτισμού στην Ουκρανία, συμμετέχοντας μάλιστα σε σειρά εκδηλώσεων της εβραϊκής κοινότητας για τα θύματα του ολοκαυτώματος. Παρόλα αυτά δεν φάνηκε να εκφράζει την παραμικρή επιφύλαξη για την ενίσχυση ενός κόμματος, όπως το Svoboda, το οποίο μέχρι πρότινος χαρακτηριζόταν εθνικο-σοσιαλιστικό, είχε νεοναζιστικό σήμα και καυχιόνταν για τους προγόνους του, οι οποίοι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σκότωναν Εβραίους. Ο ηγέτης του Svoboda συνηθίζει να εξυμνεί τους δεξιούς Ουκρανούς αντάρτες,«οι οποίοι δεν φοβήθηκαν να πάρουν τα αυτόματα όπλα για να πολεμήσουν τους Μοσκοβίτες, τους Γερμανούς και την εβραϊκή βρωμιά». Ο Τιαχνίμποχ αναφέρεται φυσικά στα παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου της οργάνωσης UPA, η οποία στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στάθηκε στο πλευρό του άξονα απέναντι στις απελευθερωτικές δυνάμεις της σοβιετικής ένωσης και των δυτικών συμμάχων.

Να σημειωθεί ότι μόλις το 2005 ο Τιαχνίμποχ ζητούσε με επιστολές του από την κυβέρνηση να θέσουν στην παρανομία την εβραϊκή κοινότητα της Ουκρανίας, η οποία ετοιμάζει, όπως υποστήριζε, τη γενοκτονία του ουκρανικού λαού. Ο ίδιος μάλιστα έκανε πολύ συχνά λόγο για την «εβραιο-μοσχοβίτικη μαφία» η οποία ελέγχει τη χώρα.

Παρόλα αυτά, πριν από μερικές εβδομάδες μάλιστα ο Αμερικανός πρέσβης, έστειλε μέσα από το λογαριασμό του στο Twitter φωτογραφίες από τη συνάντηση που είχε η Νούλαντ με τον ηγέτη αυτού του νεοναζιστικού μορφώματος.

Όπως προκύπτει κα από την τηλεφωνική επικοινωνία στόχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν είναι απλώς να επιβάλλει μια φιλοαμερικανική κυβέρνηση, ακόμη και αν αυτό απαιτεί συμμαχίες με νεοναζιστικές δυνάμεις, αλλά να απομακρύνει από το προσκήνιο τους ανθρώπους που προωθεί το Βερολίνο στη χώρα. «Ο Κλίτσκο θα πρέπει να μείνει εκτός κυβέρνησης και να κάνει τα μαθήματά του» έλεγε χαρακτηριστικά ο Αμερικανός πρέσβης αναφερόμενος στον Βιτάλι Κλίτσκο, το κόμμα του οποίου χρηματοδοτείται απευθείας από γερμανικά ιδρύματα ερευνών που ελέγχονται από το χρηστιανοδημοκρατικό κόμμα της Άγκελα Μέρκελ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επιλογή της Νούλαντ αλλά και του Παίατ από την αμερικανική κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά αθώα μπορεί να θεωρηθεί σε ό,τι αφορά το μέλλον της Ουκρανίας. Η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών προέρχεται από το στενό κύκλο των νεοσυντηρητικών, που πλαισίωναν τον πρόεδρο Μπους όταν ξεκινούσε την παγκόσμια «σταυροφορία» του εναντίον χωρών της Μέσης Ανατολής αλλά και της Ρωσίας.

Η Νούλαντ είχε βρεθεί μάλιστα για χρόνια στο πλευρό του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και είναι παντρεμένη με τον νεοσυντηρητικό ιστορικό, Ρόμπερτ Κάγκαν – εκ των συνιδρυτών του διαβόητου Προγράμματος για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα.

Από την πλευρά του ο Παίατ ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα στην Ονδούρα, όταν η χώρα θεωρούνταν ακόμη ως ένα από τα σημαντικότερα προπύργια της CIA στο Νότιο Ημισφαίριο. Αργότερα τον συναντάμε ως εκπρόσωπο των ΗΠΑ στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας. Σύμφωνα μάλιστα με τηλεγραφήματα που ήρθαν στο φως μέσω του Wikileaks έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνταν μέσω της υπηρεσίας εναντίον του Ιράν – όταν ακόμη η Ουάσινγκτον χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου για την ανατροπή της ιρανικής κυβέρνησης.

Ίσως πάντως η προκλητικότερη λεπτομέρεια σχετικά με την περίφημη επικοινωνία της αμερικανικής πρεσβείας με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μην βρίσκεται στην απομαγνητοφώνηση της τηλεφωνικής συνδιάλεξης αλλά στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την διπλωματική τους γκάφα. Με μια ανακοίνωση, που θα σόκαρε ακόμη και τους μεγαλύτερους υπουργούς προπαγάνδας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο υπεύθυνος Τύπου του Λευκού Οίκου πέρασε αμέσως στην αντεπίθεση επιρρίπτοντας ευθύνες στη Μόσχα για τη διαρροή της τηλεφωνικής συνομιλίας. «Το γεγονός ότι ο πρώτος που εντόπισε το βίντεο και το πόσταρε στο Twitter ήταν η ρωσική κυβέρνηση λέει πολλά για το ρόλο της Ρωσίας» τόνισε ο Τζέυ Κάρνει συμπληρώνοντας ότι ποτέ στο παρελθόν η Μόσχα «δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά».

«Οι ΗΠΑ φωτογραφίζουν τη Ρωσία για τη διαρροή διπλωματικής συνομιλίας στο Ίντερνετ» έγραφαν σε πηχυαίο τίτλο τους και οι New York Times επιχειριώντας να πείσουν το αναγνωστικό τους κοινό ότι η «είδηση» δεν ήταν το εκρηκτικό περιεχόμενο της συνομιλίας αλλά η διαρροή του. Η ίδια εφημερίδα έφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει ότι στόχος της διαρροής ήταν να θιγούν οι σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ. Το πρόβλημα δεν ήταν δηλαδή ότι ανώτατοι Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε στους Ευρωπαίους ομολόγους τους να «πάνε να γ****» αλλά ότι Ρώσοι αξιωματούχοι σχολίασαν αυτό το γεγονός.

Δεν χρειάζεται φυσικά να υπενθυμίσει κανείς ότι οι ΗΠΑ, που κατηγορούν τώρα τη Ρωσία για παρακολουθήσεις συνομιλιών, βρίσκεται πίσω από το μεγαλύτερο δίκτυο ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων ξένων ηγετών που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και μάλιστα διώκει με εκδικητική μανία όσους αποκάλυψαν σχετικές λεπτομέρειες, όπως συνέβη στην περίπτωση του Έντουαρντ Σνόουντεν.

Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Φεβρουάριος 2014

Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2014/02/blog-post_8522.html#ixzz2twXxf2cm

Αυτοί είναι οι Κεφαλονίτες

Κεφαλονίτες

Δύο χαρακτηριστικά μοιράζονται μεταξύ τους όλοι οι Κεφαλονίτες.
Την υπερβολική αγάπη τους για το νησί τους και την περίφημη “κουρλαμάρα” τους. Αυτή την ιδιόρυθμη τρέλα για την οποία είναι γνωστοί στο πανελλήνιο.
Ο χαρακτηρισμός “κουρλός” για έναν Κεφαλονίτη δεν έχει καμμιά αρνητική χροιά, δεν θεωρείται προσβολή, αντιθέτως περιποιεί τιμή για τον “φέροντα,” ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να δικαιόσει τον χαρακτηρισμό.

Ληξουριώτικη διαφήμιση του 1933

Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιδιαίτερης και γεμάτης αντιφάσεις ιδιοσυγκρασίας τους. Χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Βελησσαράτος στα Αντισεισμικά κάλαντα λέει.
Κεφαλονίτες είμαστε, Αργοστοληξουριώτες
Είμαστε βέβαια κουρλοί, μα πρώτα πατριώτες.
Στην πρώτη επαφή μοιάζουν λίγο απότομοι, ειδικά αν συγκριθούν με τους υπόλοιπους μελιστάλακτους Επτανήσιους. Γρήγορα όμως αποκαλύπτουν τον χωρατατζή, φιλόξενο και ευγενικό άνθρωπο, που κρύβεται μέσα τους.
Είναι πολύ έξυπνοι, κάποιες φορές πονηροί, πολύ εργατικοί και επίμονοι. Καπάτσοι με ό,τι και αν καταπιαστούν, έχουν αποδειχτεί ιδιαίτερα επιτήδειοι στο κυνήγι του πλούτου, κάτι για το οποίο τους μέμφονται οι “αντίζηλοί” τους, κυρίως οι Κερκυραίοι. Ένα από τα πιο αντιφατικά στοιχεία του χαρακτήρα τους είναι, πως παρά το γεγονός, ότι είναι άνθρωποι θρήσκοι, ευσεβείς, συχνά επιδίδονται σε ακατάσχετη βωμολοχία, μ΄έναν όμως παράξενα “γλυκό” τρόπο που δεν προκαλεί παρεξηγήσεις.
Κι΄εδώ ένα δείγμα αυτής της Κεφαλονίτικης ιδιομορφίας, όπως μας το δίνει ο Αρμόδορος στο σατυρικό του ποιήμα Σεισμός στην Κεφαλονιά.
Με το΄να χέρι ο γείτονας έκανε το σταυρό του
Με τ΄άλλο του εμούτζωνε αλλόφρων το Θεό του.
Αυτοί είναι οι Κεφαλονίτες.
Είναι φύσεις περιπετειώδεις με μια μοναδική ικανότητα όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά και να διακρίνονται όπου και αν βρεθούν, γι΄αυτό και ριζώνουν ακόμη και στην άκρη του κόσμου, πραγματικοί κοσμοπολίτες, παρά την αγάπη που έχουν για τον τόπο τους.
Αξίζει να αναφέρω δύο μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τα πολλά που επιβεβαιώνουν τα πάρα πάνω. Δύο Κεφαλονίτες που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους έξω από το νησί, ζώντας βίο περιπετειώδη έως και μυθιστοριματικό.

Ιωάννης Φωκάς Βαλεριάνος

Ο πρώτος, Ιωάννης Φωκάς γνωστός και σαν Απόστολος Βαλεριάνος έμεινε στην ιστορία σαν Χουάν ντε Φούκα, διάσημος θαλασσοπόρος, καπετάνιος στην υπηρεσία του Βασιλικού Ισπανικού Ναυτικού, που ανακάλυψε το 1592 το πέρασμα του Βανκούβερ, που συνδέει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό, πολύ κοντά στον Βόρειο Πόλο και κατέληξε Διοικητής των Δυτικών Ινδιών για σαράντα χρόνια.

Ο Κωνσταντίνος Γεράκης σε σκίτσο της εποχής του

Έτερη ενσάρκωση του ανήσυχου κεφαλονίτικου πνεύματος ήταν ο Κωνσταντίνος Γεράκης ο οποίος μπάρκαρε ως μούτσος σε ηλικία δώδεκα ετών και κατάφερε μεταξύ 1680-1688 να ανακηρυχθεί πρωθυπουργός-αντιβασιλέας του Σιάμ. Παλιά ονομασία της Ταϊλάνδης.

Πηγή άρθρου: eftanhsa.b
logspot.gr-  http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/afti-ine-kefalonites-91571.html#sthash.6HWKcl60.dpuf

«Πάμπλο»: ένας γνήσιος επαναστάτης

«Πάμπλο»: ένας γνήσιος επαναστάτης

 

Σαν σήμερα, 17 Φεβρουαρίου του 1996, έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Ράπτης, μια από τις ηγετικές μορφές του ελληνικού τροτσκιστικού κινήματος.
Γνωστός και ως «Πάμπλο», ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, διατέλεσε γραμματέας της Δ΄Διεθνούς, ενώ έπαιξε ηγετικό ρόλο στις επαναστάσεις κατά της αποικιοκρατίας που ξέσπασαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Μ. Ράπτης αυτοπροσδιοριζόταν ως απόλυτος οπαδός της ουτοπίας και ως άνθρωπος που... οτιδήποτε ανθρώπινο δεν του είναι ξένο και έλεγε: «αν δεν έχει κανείς ένα όραμα, αν δε θέλει να ξεπεράσει το παρόν στο όνομα πάντα της πραγματικότητας, αν δεν τείνει πάντα σε κάτι πάνω απ’τα παρόντα, είναι χαμένος. Η ουτοπία είναι κίνητρο προς κάτι το καλύτερο- και ευτυχώς που υπάρχει».

Τους κυριότερους σταθμούς της πολιτικής του δράσης περιγράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, λίγο μετά τον θάνατό του, στις 17 Φεβρουαρίου του 1996: «Ο Μιχάλης Ράπτης, γνωστός και ως «Πάμπλο», γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 24 Αυγούστου 1911 και τελείωσε το Πολυτεχνείο της Αθήνας, ενώ συνέχισε με σπουδές πολεοδομίας και στατιστικής στο Παρίσι.

Πολύ γρήγορα τον τράβηξε η πολιτική. Στις μεγάλες φοιτητικές απεργίες του μεσοπολέμου συνδέεται με τη οργάνωση των αρχειομαρξιστών, από όπου όμως θα αποχωρήσει και θα προσανατολισθεί τελικά στη συνεργασία με το τροτσκιστικό ρεύμα του «Σπάρτακου», υπό την ηγεσία του πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Παντελή Πουλιόπουλου. Για τη δράση του συλλαμβάνεται από τη δικτατορία του Μεταξά. Με εντολή του ίδιου του Πουλιόπουλου φεύγει από την Ελλάδα και εκπροσωπεί τους Έλληνες τροτσκιστές στο ιδρυτικό συνέδριο της Τετάρτης Διεθνούς, που έγινε στα περίχωρα του Παρισιού το 1938.

Παρέμεινε στη Γαλλία, στην παρανομία ως επί το πλείστον, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ενώ από το 1943 εκλέγεται οργανωτικός γραμματέας του Ευρωπαϊκού Γραφείου της Τετάρτης Διεθνούς που αναλαμβάνει, μετά τον πόλεμο, την ανασυγκρότηση του διεθνούς τροτσκιστικού κινήματος. Ένας από τους βασικότερους ηγέτες αυτού του κινήματος, μαζί με τον Βέλγο οικονομολόγο Ερνέστ Μαντέλ, ο Πάμπλο διακρίνεται από το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του και την ενεργό συμμετοχή του στο κύμα των επαναστάσεων κατά της αποικιοκρατίας που ξεσπούν μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υποστηρίζει από την πρώτη στιγμή την επανάσταση στην Αλγερία και οργανώνει ένα διεθνές δίκτυο για τον εφοδιασμό της με όπλα. Μετά την άνοδο του Ντε Γκωλ στην εξουσία, μεταφέρει τη δράση του στο Άμστερνταμ, όπου και συλλαμβάνεται τελικά, δικάζεται και καταδικάζεται για τη δράση του υπέρ των Αλγερίνων. Μετά την απελευθέρωσή του φτάνει στην Αλγερία, που βρίσκει την ανεξαρτησία της και εμπνέει τη δημιουργία επιτροπών αυτοδιαχείρισης, που θα διαχειριστούν τις ιδιοκτησίες που άφησαν πίσω τους οι Γάλλοι. Στο Αλγέρι συναντάται με όλους σχεδόν τους ηγέτες των αντιαποικιακών κινημάτων, ενώ από αυτή την περίοδο χρονολογείται και η σχέση του με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Όταν ένα πραξικόπημα ανατρέπει τον πρώτο πρόεδρο της Αλγερίας Μπεν Μπελά, ο Μιχάλης Ράπτης κρύβεται και στη συνέχεια φεύγει κρυφά από τη χώρα με τη βοήθεια ιδίως του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Αγκόλας. Η ιδέα της αυτοδιαχείρισης, ως έννοιας που προσδίδει συγκεκριμένο νόημα στο σοσιαλισμό και έρχεται σε αντίθεση με τη διαχείριση της κρατικής εξουσίας από ένα και μόνο κόμμα, είναι μια από τις κεντρικές ιδέες της πολιτικής δράσης του Μιχάλη Ράπτη, που υποστηρίζει τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, στη σύγκρουσή της με τον Στάλιν.

Η στάση όμως που θα πάρει ο Τίτο στον πόλεμο της Κορέας ψυχραίνει τις σχέσεις των τροτσκιστών με το Βελιγράδι. Πάντα κριτικός απέναντι στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο Μιχάλης Ράπτης τα υποστηρίζει εναντίον της «επιθετικής πολιτικής του ιμπεριαλισμού», εκφράζει όμως την αλληλεγγύη του προς την επανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία και την Άνοιξη της Πράγας, το 1968.

Αντιτίθεται στην επιστροφή στον καπιταλισμό, υποστηρίζει όμως ότι στην υποθετική περίπτωση που η ίδια η εργατική τάξη αποβλέψει σε μια τέτοια εξέλιξη, δεν μπορεί το κόμμα να την εμποδίσει. Το 1963 διαγράφεται από την Τέταρτη Διεθνή για παραβάσεις του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», μια διαφωνία που πέραν των πολιτικών διαφορών που την προκάλεσαν, αντανακλά την αντίθεσή του στην ιδέα ενός τελειωμένου «επαναστατικού προγράμματος» και μιας μεσσιανικής οργάνωσης. Δημιουργεί την επιθεώρηση «Αυτοδιαχειρίσεις» με τον Μισέλ Γκολμάν και του Ντανιέλ Γκερέν και θεωρεί το Μάη του ΄68 ως μια επιβεβαίωση των ιδεών του για την αυτοδιαχείριση.

Μετά την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών εργάζεται για την ενότητα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της αντίστασης και δημιουργεί ένα δίκτυο για την έξοδο από την Ελλάδα πολλών αγωνιστών κατά της χούντας. Είναι η περίοδος που γνωρίζεται και συνεργάζεται με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Συνεργάζεται επίσης στενότατα, την ίδια περίοδο, με το παλαιστινιακό κίνημα. Ακούραστος μέχρι το τέλος του, αφιερώνει τα τελευταία χρόνια του αντιτασσόμενος στη «νέα παγκόσμια τάξη», όπως ο ίδιος αντιλαμβάνεται να επιβάλλεται στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, οργανώνει σχεδόν μόνος του δύο διεθνή συνέδρια κατά των κυρώσεων εναντίον του Ιράκ, της Λιβύης και της Κούβας. Φεβρουάριος 1996». Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν τον Μιχάλη Ράπτη είναι και το θέμα της θρησκείας. Διαβάστε τι έγραφε σε ένα από τα κείμενά του για τη θρησκεία, το 1995:

Στην αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής, ύστερα από την κατάρρευση του Ανατολικού χώρου, και την εκ βάθρων αναδόμηση του Κόσμου από τις νέες δυνάμεις που απέκτησε με την συλλογική της γνώση η Ανθρωπότητα στον τομέα της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, βρισκόμαστε μπροστά στην έξαρση εθνικών, θρησκευτικών ολοκληρωτικού χαρακτήρα φανατισμών. Επισημαίνουν μία γενικότερη στροφή προς διευρυνόμενη βαρβαρότητα.

Οι θρησκευτικοί φανατισμοί με προεξέχοντα αυτή την στιγμή τον λεγόμενο «Ισλαμικό φονταμενταλισμό», παρουσιάστηκαν πολλές φορές στην ιστορία όλων των Θρησκειών, σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων, που απόρρεαν από μαζική εξαθλίωση και απελπισία ευρέων λαϊκών στρωμάτων. Κάθε παροξυσμός εθνικός ή θρησκευτικός, είναι εκδήλωση βαθύτερης κοινωνικής κρίσης, χωρίς άμεση διέξοδο.

Η «διέξοδος» επιχειρείται δια του παροξυσμού τέτοιων αρνητικών φαινομένων. Στο επίπεδο των θρησκευτικών παροξυσμών, πρέπει να γίνεται η βασική διάκριση ανάμεσα σε Θρησκεία και Εκκλησία, η Θρησκεία η οποιαδήποτε Θρησκεία, ως έκφραση ιδεολογική, η Εκκλησία ως έκφραση χρησιμοποίησης της θρησκευτικής ιδεολογίας από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και κατεστημένο. Η αναφορά στη θρησκεία ως «Όπιο του Λαού», ανάγεται σε δυο διαφορετικές έννοιες. Αν η θρησκεία, θεωρηθεί ως μια υπαρξιακή εγγενής τάση του εξελισσόμενου ανθρώπινου όντος, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο» έχει την έννοια μέσου καταπραύνευσης της υπαρξιακής ανησυχίας, που ελλοχεύει στον κάθε άνθρωπο. Αν η Θρησκεία χρησιμοποιείται από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και το πολιτικό του κατεστημένο, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο», μπορεί να εκληφθεί με την έννοια εσκεμμένης παραπλάνησης, που χρησιμοποιείται για την διατήρηση της «κοινωνικής ειρήνης».

Των Εκκλησιών, προηγούνται οι Θρησκείες, και των Θρησκειών, η θρησκευτική έφεση του Ατόμου. Το εξελισσόμενο ανθρώπινο ον, σε μια πρώτη φάση, τρομαγμένο από το φυσικό του περιβάλλον, αναζητεί, αποδίδει σε εχθρικά «πνεύματα» και «δαιμόνια» τα δεινά να αντιμετωπίζει και αδυνατεί σε ορθολογικές εξηγήσεις. Σε μια ανώτερη φάση εξέλιξής του, δημιουργεί τους ανθρωπόμορφους θεούς «Καλούς» και «Κακούς».

Σε μια ακόμα πιο εξελιγμένη φάση τους φτάνει στη μονοθεϊστική πιο εξαϋλωμένη αντίληψη. Η όλη πορεία του ανθρώπινου όντος, όσο με την ορθολογική του σκέψη κατανοεί περισσότερο, «δαμάζει» την Φύση, τον εαυτό του, την κοινωνία του, προχωρεί προς τις Θρησκείες και τις Εκκλησίες, κοινωνικά χρησιμοποιημένες, χωρίς να πάψει να κατοικείται από μια ακατανίκητη θρησκευτική έφεση, τείνουσα να πηγάζει κυρίως από το ανικανοποίητο μυστήριο που ανακαλύπτει ορθολογικά αναπτυσσόμενος, γύρω από τα «υπαρξιακά» του: την αρχή του, το τέλος, το νόημα της ζωής του.

Ο ασίγαστος αυτός προβληματισμός του, είναι στο βάθος της «θρησκευτικότητάς» του, την οποία κάθε κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς, πρέπει να σέβεται και να της επιτρέπει την πιο ελεύθερη εκδήλωση, ως βασικής ατομικής ανάγκης και δικαιώματος. Ο θρησκευτικός προβληματισμός δρα σαν καταπραϋντικό της εγγενούς υπαρξιακής ανησυχίας, του «μυστηρίου» που περιβάλλει την εφήμερη ζωή μας ένα απέραντο Σύμπαν. Δρα επομένως υπό αυτή την έννοια σαν «όπιο». Υπ’ αυτή την έννοια δεν πρέπει να θεωρηθεί η εγγενής θρησκευτική έφεση του Ατόμου καταδιώξιμη και η Θρησκεία σαν καταδιώξιμο «ναρκωτικό», όπως ορισμένοι εξέλαβον την ρήση και του Μαρξ*: «Η Θρησκεία όπιο του Λαού».

Είναι βέβαιο ότι όσο η Κοινωνία διατηρείται, συνολικά κρινόμενη, «προϊστορική» και «βάρβαρη» η θρησκευτική έφεση θα δυναμώνει, και περισσότεροι άνθρωποι θα καταφεύγουν στην Θρησκεία, ακόμα υπό την Εκκλησιαστική της περιβολή, ως καταπραϋντικό των βαθύτερων υπαρξιακών τους ανησυχιών. Κανονικά όταν η θρησκευτική έφεση επικεντρώνεται στο «υπαρξιακό μυστήριο», θα έπρεπε να οδηγεί σε μια μεγαλύτερη Αγάπη και Αλληλεγγύη των Ανθρώπων υποκείμενων στην ίδια «αδυσώπητη» όσο και «ανεξήγητη» «Ανάγκη», «Μοίρα», στην οποία και οι ίδιοι οι Αρχαίοι Θεοί υπέκειντο.

Η παρεκτροπή σε θρησκευτικούς φανατισμούς είναι ακραία νοσηρή παρεκτροπή προς κάτι το εντελώς αντίθετο από την ουσία της «θρησκευτικότητας» ως εγγενούς έφεσης του εξελισσόμενου Ανθρώπινου όντος. Κάτω από ένα έναστρο ουρανό το Άτομο βουβό έχει τη τάση να αφουγκράζεται στη βαθειά Κοσμική σιγή, να προσπαθεί να διεισδύσει στο υπαρξιακό του μυστήριο. Είναι τότε υπό την καταπραϋντική μαγεία της τέτοιας «θρησκευτικής» περισυλλογής του. Και η οποία βέβαια βρίσκεται στα αντίθετα άκρα θρησκευτικών φανατισμών που τους προκαλεί η κοινωνική του δυστυχία και αγανάκτηση και στον παρασυρμό των οποίων χάνεται οποιαδήποτε ανάταση του Ατόμου προς το «Ιερό Μυστήριο της ύπαρξής του», «Μυστήριο» που δεν έχει ανάγκη να λειτουργεί στα τεμένη των Εκκλησιών, αλλά στην αυτοσυγκέντρωση και αυτοπερίσκεψη του Ατόμου τις στιγμές που βρίσκεται αποδυόμενο από τις μικρότητες και ανοησίες της πεζής καθημερινότητάς του αντιμέτωπο με αυτό που θεωρεί το «υπαρξιακό του Μυστήριο».

Φεβρουάριος 1995 *Αλλά ο Μαρξ δίδει σ’ αυτή τη ρήση μια ίσως μονόπλευρη ψυχο-κοινωνική εξήγηση, παραλείποντας την προερχόμενη από την υπαρξιακή ανησυχία και προβληματισμό του Ανθρώπου. Ο Μαρξ, επιμένει στην άποψη ότι η Θρησκεία είναι και διαμαρτυρία εναντίον της πραγματικής κοινωνικής απαθλίωσης του ανθρώπου, και επομένως ο Μαρξ δεν καταδικάζει ούτε την Θρησκεία, ούτε τον θρησκευόμενο άνθρωπο. Η Θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του ανθρώπινου όντος, σ’ έναν κόσμο χωρίς καρδιά, αλλά και το βάλσαμό του, όχι μόνο απέναντι στην κοινωνική του δυστυχία και αλλοτρίωση, αλλά και απέναντι στα ανεξήγητα υπαρξιακά του προβλήματα.

Αντιγραφη απο :  sibila -σιβυλλα

Το Ληξούρι είναι όρθιο . Οι σεισμοί ξεθυμαίνουν. Η Κεφαλονιά αντέχει

.

Πληγωμένο,αλλά όρθιο.

Αυτά, γιατί μπορεί κάποιος από την πολλή καταστροφολογία να νομίσει ότι χάθηκε.

Φωτογραφίες από την παρέα Aerial -Video.gr 10/2/2014:

Η Κεφαλονιά αντέχει. Αργοστόλι 7/2/2014 :

Και σας κοιτά "αφ' υψηλού". Εσάς, τον ήλιο, τη θάλασσα. Και τη μήτρα του Οδυσσειακού Βασιλείου:

Στην τελευταία εικόνα, εκεί στο βάθος η Ιθάκη. Από τις κορφές του ελατοσκέπαστου Αίνου:

Κλείνουμε τη βόλτα με το, σεισμικά, ανενόχλητο Φισκάρδο:

Δωρεάν ξεν-άγηση:  Άγοντας ξένους, κάνεις φίλους.

Σε ότι αγαπάμε, σε ότι αντέχει: Στις εικόνες, στους ανθρώπους, στην ιστορία, στο μύθο και τη φιλοσοφία.

Οι "Μεγάθυμοι Κεφαλλήνες" είναι εδώ.

(ΑΥΤΑΡ ΗΓΕΝ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΑΣ ΜΕΓΑΘΥΜΟΥΣ)

Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι:

- Διλινάτα: Ο Όρτσολας.

- Διλινάτα:Στο πατρικό του ιδρυτή του Παναθηναϊκού. Οι "πράσινοι" απόγονοι, έξω από το σπίτι του:

Οι οπαδοί:

.

Ο Ορτσολος στα Διλινάτα δεν φοβάται ούτε Εφορία, ούτε σεισμους “ Όρτσολας, ο γιος του Πωλώτη. Της οικογένειας Καππάτου”, μου λέει ο Τάσης στο τηλέφωνο. ” Το Όρστολας είναι παρατσούκλι! Όλοι έχουν ένα στο χωριό”.  Στα Διλινάτα Κεφαλληνίας πηγαίνω από παιδί τα καλοκαίρια και θυμάμαι πάντα να ανοίγουμε το ψυγείο στο καφενείο του Όρτσολα, να παίρνουμε αναψυκτικά και να μας τα κερνάει το μαγαζί. Το πρόσωπό του σε πηγαίνει σε εκκλησιαστικές εικόνες με αγίους, παιδικά παραμύθια με ξωτικά, επαναστάτες, μοναχούς, περιθωριοποιημένους. Είναι όλα μαζί αυτό το πρόσωπο. Δεν ξέρω πολλά γι αυτόν παρά λίγες ιστορίες. Γεννήθηκε στα Διλινάτα το 1933, έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον εμφύλιο, τον σεισμό του ’53 και την δεκαετία του 60 μπάρκαρε για την Αμερική. Ένας θεός ξέρει τι έκανε εκεί, λέει ο Τάσης. ”Μετανάστης στη Νέα Υόρκη και μάλιστα λαθραίος για 10 ολόκληρα χρόνια, έφτιαχνε αυτά τα αμερικάνικα τα σάντουιτς με το λουκάνικο μέσα κ τα πούλαγε με καροτσάκι στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Δεν του έμεναν όμως τα λεφτά. Χαρτοπαιξίες, λέσχες, μπουζούκια…δεν καταλάβαινε τίποτα ο Όρτσολας! Κάποια φορά είχε παίξει και με την Μπέλλου στο ίδιο τραπέζι. Στην Κεφαλονιά επέστρεψε το 1977 και άνοιξε αυτό το καφενείο που έγινε σημείο αναφοράς για το χωριό.”   Το καφενείο είναι γεμάτο με αποκόμματα εφημερίδων , κολάζ που έχει φτιάξει ο ίδιος με ειρωνικά σχόλια για τους πολιτικούς και μια ταμπέλα στην είσοδο που γράφει: Απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους και πολιτικούς.  Ταμειακή μηχανή δεν υπάρχει και δήλωση στην εφορία δεν έκανε ποτέ του αντιδρώντας με αυτό τον τρόπο σε κάθε πολιτική ηγεσία. Είναι κλέφτες έλεγε και ακόμη το λέει. Πίσω στο 1977 , το χαρτί και ο τζόγος, τα σπίτια και οι περιουσίες που χάθηκαν στα ξύλινα τραπέζια του Όρτσολα, δεν περιγράφονται. Από κει περνούσε ολόκληρο το νησί, άλλος για τα πολλά κι άλλος για τα λίγα. Η αστυνομία είχε κάνει αρκετές φορές την εμφάνισή της και μια φορά σε ένα απ τα δικαστήρια, ο δικαστής τον απείλησε ότι θα του ρίξει 2 χρόνια φυλακή. Ρίξε μου 4 είπε ο Όρτσολας. Στο καφενείο μεγάλωσαν πολλές γενιές και τα παιδιά ακόμα τον θυμούνται να σκίζει τα ρούχα του χορεύοντας ζεϊμπέκικο όταν άκουγε  το αγαπημένο του τραγούδι  ”Ο Χαρίλαος απ τα άσπρα χώματα”.   Κάποια στιγμή στα 75 του χρόνια μπήκαν  εφοριακοί στο καφενείο και του είπαν: Κύριε Καππάτε θα σας κατασχέσουμε μέχρι και τις καρέκλες. Καλό θα μου κάνετε δεν θα με ζαλίζουν οι πελάτες”, είπε. Έδωσε τα κλειδιά και έφυγε. Τελικά δεν του έκαναν τίποτα μιας που δεν έχει τίποτα στ ‘ όνομά του για να του κατασχέσουν. Αναρχικός; Αριστερός; Αντιδραστικός; Δεν μπορείς εύκολα να τον κατατάξεις αλλά ότι λέξη κι αν βρεις, βάλε και ένα ”αντι” μπροστά. Το καφενείο στα Διλινάτα είναι στη θέση του και η ίδια φιγούρα θα σε σερβίρει αν βρεθείς εκεί ποτέ. Ό,τι και να πάρεις κάνει ένα ευρώ!!  http://popaganda.gr Αντιγραφη απο : Kefaloniapress.gr

SOS για την Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη Ληξουρίου

Κρημνιώτη Πόλυ
Σοβαρά πληγωμένη αφήνει ο σεισμός της Κεφαλλονιάς την Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη του Ληξουρίου, η οποία, εκτός των βιβλίων, φιλοξενεί χειρόγραφα αλλά και σπάνιο αρχειακό υλικό ανάμεσα στο οποίο συγκαταλέγεται μεγάλο μέρος από το Αρχείο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Μεγάλες οι ζημιές που άφησαν πίσω τους οι δύο σεισμοί

Χαρακτηριστικό δείγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής των μέσων του 19ου αιώνα, από τα πιο όμορφα κτήρια του νησιού, και το μοναδικό νεοκλασικό του Ληξουρίου, το οποίο οι καταστροφικοί σεισμοί που έχουν πλήξει στο πέρασμα των χρόνων την περιοχή έχουν αφήσει όρθιο μέχρι σήμερα, το διώροφο αρχοντικό της ονομαστής κεφαλλονίτικης οικογένειας Τυπάλδων - Ιακωβάτων, στο ισόγειό του στεγάζει τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Ληξουρίου, στον όροφο αντικείμενα και κειμήλια της οικογένειας, ενώ ο κατάλληλα διαμορφωμένος προαύλιος χώρος του φιλοξενεί τους θερινούς μήνες ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Το κτήριο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης - Μουσείου Ληξουρίου, μετά και τον μεγάλο μετασεισμό της προηγούμενης εβδομάδας, έχει ήδη χαρακτηριστεί μη κατοικήσιμο. "Υπάρχουν ρωγμές, έχουν πέσει εκθέματα, βιβλία, εξοπλισμός. Πρέπει να γίνουν άμεσα σωστικές εργασίες στο κτήριο γιατί αποτελεί μοναδικής σημασίας Μουσείο και το μοναδικό διατηρητέο κτίριο στο Ληξούρι, με πολύτιμους θησαυρούς αλλά και τεράστια επισκεψιμότητα. Είναι το κτίριο που φιλοξενεί όλες τις εκδηλώσεις του Δήμου" μας λέει η Νόπη Αλεξανδροπούλου, πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Βιβλιοθήκης. Παράλληλα επισημαίνει και το μείζον πρόβλημα της βιβλιοθήκης, την οποία ο σεισμός "βρήκε χωρίς καθόλου προσωπικό. Η τελευταία διευθύντριά της, που βρισκόταν με απόσπαση από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, συνταξιοδοτήθηκε τον Δεκέμβριο".

Η κ. Αλεξανδροπούλου εκφράζει την αγωνία της για την "άμεση επέμβαση μηχανικών του υπουργείου Παιδείας, στο οποίο ανήκει ως δημόσια βιβλιοθήκη η Ιακωβάτειος, για τη διενέργεια έκθεσης, μελέτης αλλά και για χρηματοδότηση". Επισημαίνει επίσης την ανάγκη και για άμεση τοποθέτηση διευθυντή. "Χωρίς διευθυντή δεν μπορούμε να κάνουμε εκταμιεύσεις ούτε και μικρών κονδυλίων από το έτσι κι αλλιώς μικρό αποθεματικό μας, διότι δεν εξουσιοδοτείται για κάτι τέτοιο το Εφορευτικό Συμβούλιο. Απαιτείται άμεση τοποθέτηση διευθυντή - δημοσίου υπαλλήλου προκειμένου να αντιμετωπιστεί το διαδικαστικό μέρος για τις σωστικές εργασίες".

Η άμεση επέμβαση του υπουργείου Παιδείας γίνεται ακόμα πιο επιτακτική καθώς τα βιβλία, τα χειρόγραφα και το αρχειακό υλικό της Ιακωβάτειου βρίσκονται εντός του λαβωμένου κτιρίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συντήρηση και την παραπέρα τύχη τους. Τα αρχαιολογικά εκθέματα που φιλοξενεί έχουν ήδη μεταφερθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αργοστολίου.

Ωστόσο άμεση υπήρξε η κινητοποίηση του υπουργείου Πολιτισμού. "Το κτήριο έχει πάθει ζημιές, είναι όμως αναστρέψιμες" μας λέει η γενική γραμματέας του ΥΠΠΟΑ Λίνα Μενδώνη, που βέθηκε από την πρώτη στιγμή στην Κεφαλλονιά και σχεδόν όλη την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησε την αυτοψία που διενήργησε κλιμάκιο 15 μηχανικών από την κεντρική υπηρεσία και την αρμόδια υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Δυτικής Ελλάδας. "Μέσα στην εβδομάδα η υπηρεσία Μνημείων και Τεχνικών Έργων θα στείλει τεχνική έκθεση για όλα τα άμεσα σωστικά μέτρα τα οποία πρέπει να ληφθούν, διότι το κτήριο είναι κηρυγμένο από το υπουργείο ως μνημείο" λέει και εξηγεί: "Εμείς οφείλουμε να επισημάνουμε τα προβλήματα και άμεσα σωστικά μέτρα, όμως, από 'κει και πέρα, σύμφωνα με τον αρχαιολογικό νόμο, την ευθύνη για την αποκατάσταση του κτηρίου καθώς και για την εφαρμογή των άμεσων σωστικών μέτρων έχει ο ιδιοκτήτης, που εν προκειμένω είναι το υπουργείο Παιδείας. Εννοείται ότι η υπηρεσία η δική μας θα επιβλέπει την εφαρμογή".

Και η κυρία Μενδώνη χαρακτηρίζει "πολύ σημαντικό και πολύ ενδιαφέρον το κτίριο της Ιακωβάτειου Βιβλιοθήκης, γιατί δεν υπάρχουν πολλά τέτοια στην Κεφαλλονιά λόγω της σεισμογένειάς της".

Το αρχοντικό των Τυπάλδων - Ιακωβάτων περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο με δωρεά του 1963, ενώ εργασίες αναστηλώσεως έγιναν από το υπουργείο Πολιτισμού τη δεκαετία του '80. Κηρύχθηκε ως έργο τέχνης από το ΥΠΠΟ το 1968. Αποτελείται από 14 δωμάτια, τα οποία είναι διακοσμημένα με φατνώματα στην οροφή, που είναι και το κύριο χαρακτηριστικό του. Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει περί τους 30.000 τόμους βιβλίων, από τους οποίους το 1/5 είναι εκδόσεις του 16ου, 17ου, 18ου, 19ου αιώνα.

Η συλλογή του Μουσείου της Βιβλιοθήκης, που λειτουργεί στον όροφο του κτηρίου, περιλαμβάνει χειρόγραφα των αδελφών Ιακωβάτων, εκκλησιαστικά άμφια, παλαιά έπιπλα (κρεβατοκάμαρα του μητροπολίτη), προσωπογραφίες, μολιβδόβουλο του 1854, ψαλτήρι τετράγλωσσο, αρχιερατικές στολές, εγκόλπια κ.ά. Αλλά και 36 σπουδαίες εικόνες, από τις οποίες ξεχωρίζουν δύο φορητές, η "Σύναξις των Ταξιαρχών" του Φιλόθεου Σκούφου και "Το εν Χώναις θαύμα" του Μιχαήλ Δαμασκηνού, τρία χειρόγραφα Ευαγγέλια από περγαμηνή του 10ου, 14ου και 15ου αιώνα σε δέρμα ζώου και γραμμένα με το χέρι καθώς Άπαντα του Πλάτωνος, έκδοση Βενετίας του 1556.
Σπύρος Ασδραχάς

Ο γνωστός ιστορικός, πρόεδρος των ΑΣΚΙ Σπύρος Ασδραχάς, ο οποίος γνωρίζει τη βιβλιοθήκη από τις αρχές της δεκαετίας του '60 και έχει δημοσιεύσει τεκμήρια προερχόμενα από τις συλλογές της, από τις οποίες αναφέρουμε ιδιαιτέρως την έκδοση της "Ιστορίας της Ιόνιας Ακαδημίας" του Γεωργίου Ιακωβάτου, μας πληροφορεί τα ακόλουθα: "Στη βιβλιοθήκη των Ιακωβάτων δουλέψαμε με δυο συνεχείς αποστολές από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος, ο Μανώλης Φραγκίσκος, ο Παναγιώτης Μουλλάς και ο υποφαινόμενος. Εντυπωσιαστήκαμε από την πληθώρα των εντύπως και εγγράφων, πολλά από τα οποία φωτογραφήσαμε και αποτέλεσαν την αφετηρία διαφόρων και διαφορετικών δημοσιεύσεων. Βεβαίως, πριν και μετά από μάς και άλλοι ερεύνησαν τα τεκμήρια της Βιβλιοθήκης όπως ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Μπόνης, ο καθηγητής Γεώργιος Μεταλληνός και η γυναίκα του Βαρβάρα, ο Γιώργος Αλισανδράτος, και προφανώς και άλλοι που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Εκείνο που θα ήθελα να επισημάνω είναι το γεγονός ότι η οικογενειακή αυτή βιβλιοθήκη με το σημαντικότατο αρχείο της συνιστά ένα από τα πολύτιμα πολιτισμικά αγαθά της χώρας, ιδίως της Επτανήσου, και είναι αποτέλεσμα τόσο των προσωπικών αρχείων του Κωνσταντίνου Τυπάλδου, του Γεωργίου και ακόμη του Νικολάου και λίγα οικογενειακά έγγραφα ενός άλλου αδελφού, του Άντζολου, όσο και των συλλεκτικών τους επιλογών και συνάμα είναι καθρέφτης των σχέσεών τους με άλλους μεγάλους συγχρόνους τους, όπως ο Διονύσιος Σολωμός, για τον οποίο, ανάμεσα στα άλλα, συνέλεγαν δημοτικά τραγούδια και παροιμίες της Κεφαλλονιάς.

Είναι εντυπωσιακός ο αμητός της βιβλιοθήκης, που δείχνει τα πνευματικά ενδιαφέροντα των αδελφών Τυπάλδων - Ιακωβάτων αλλά και τις πολιτικές πολεμικές τους. Με αυτά τα λίγα που σας καταθέτω ούτε ακροθιγώς δεν είναι δυνατόν να εξεικονιστεί η σημασία αυτού του πολιτισμικού αγαθού. Θα περίμενα από την πολιτεία, όπως είχε εκφραστεί από τα τέως δυο μεγάλα κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ότι, πέραν των λόγων ή των εντυπωσιακών επιτευγμάτων τους στο πεδίο του πολιτισμού, όπως λ.χ. του μουσείου της Ακρόπολης, θα έδειχναν ένα παράλληλο ενδιαφέρον για την πολιτισμική παρακαταθήκη των Ιονίων Νήσων, η οποία σε μεγάλο βαθμό, αν συντηρήθηκε και εκσυγχρονίστηκε, οφείλεται σε άτομα των νησιών και αναφέρομαι προς την κατεύθυνση αυτή σε δύο μεγάλα δημόσια Αρχεία: εκείνο της Κέρκυρας και το Αρχείο της Λευκάδας".
via http://www.avgi.gr/article/1855388/sos-gia-tin-iakobateio-bibliothiki-lixouriou

Έτσι βγαίνει η Ελεύθερη Ώρα

Κώστας Γιαννακίδης 

Έτσι βγαίνει η Ελεύθερη Ώρα

Mε τον Γ. Μιχαλόπουλο (αριστερά) και τον Η. Κωνσταντινίδη (παράθυρο) στο τραπέζι της σύνταξης,

• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

O τίτλος αναγνώριζε τα σημάδια για την έλευση του Αντίχριστου. Εγώ διέκρινα ένα προσωπικό κάλεσμα. Ναι, είχε σημάνει η ώρα. Για την ακρίβεια, η Ελεύθερη Ώρα. Τηλεφώνησα στην εφημερίδα και είπα ότι θέλω να δω τη γέννηση ενός πρωτοσέλιδου. Ο 38χρονος εκδότης Γιώργος Μιχαλόπουλος δεν είχε καμία αντίρρηση. Και γιατί να έχει; Δεν αποκλείεται να είναι και ο μοναδικός εκδότης στον κόσμο που, με τη βοήθεια του Χριστού και του Αντίχριστου, δεκαπλασίασε την κυκλοφορία της εφημερίδας του μέσα σε μερικούς μήνες. Το απόγευμα της Τρίτης, καθώς βάδιζα προς τα γραφεία της οδού Νικηταρά (του Τουρκοφάγου, φυσικά), η ματιά μου κύλησε πάνω στον πάγκο με τις εφημερίδες. Όλες είχαν τον σεισμό και τις ζημιές που προκάλεσε. Η Ελεύθερη Ώρα θύμιζε, απλώς, ότι τον είχε προβλέψει.

Αν δεν έχει αλλάξει κάτι, η εφημερίδα σήμερα θα έχει ως πρώτο θέμα τις προφητείες του Ομήρου για τον Αντίχριστο. «Υπάρχουν, ξέρεις, τρεις κρυφές ραψωδίες, τα κείμενά τους είναι στο Βατικανό ή στο Άγιον Όρος.». Στο τραπέζι της σύσκεψης συμφωνώ ότι η ιστορία μας είναι καλή. Αλλά, παιδιά, πώς είναι δυνατόν ο Όμηρος να έχει άποψη για τον Αντίχριστο, αιώνες πριν από τον Χριστό; «Θα βάλω τρεις τελείες πριν τον Αντίχριστο» μου λέει ο Μιχαλόπουλος. «Και όμως, ο Αντίχριστος υπάρχει στον Όμηρο»παρεμβαίνει ο Ησαϊας Κωνσταντινίδης.

Ο Ησαΐας, 39 ετών, είναι ο άνθρωπος πίσω από τα περισσότερα πρωτοσέλιδα με προφητείες, γέροντες και Αντίχριστο. Είναι ο άνθρωπος που ψάχνω. Το βιογραφικό του αρχίζει κάνοντας γνωστό ότι «είναι γιος του παλαιού διεθνούς ποδοσφαιριστή και προπονητή ομάδων Α' και Β' εθνικής κατηγορίας Γιάννη Κωνσταντινίδη.». Έχει διδακτορικό τίτλο στη Φιλοσοφία (στη Σόφια, μου είπε), ενώ είναι και πολιτικός επιστήμονας. Εν προκειμένω, όμως, το κυριότερο προσόν του δεν βρίσκεται στις ακαδημαϊκές επιδόσεις. «Κανένας δεν ξέρει τον Παΐσιο καλύτερα από τον Ησαΐα», εξηγεί ο εκδότης του. Λογικό. Για την Ελεύθερη Ώρα ο Παΐσιος είναι περίπου κάτι σαν συντάκτης. Όμως για τον Ησαΐα είναι πολλά περισσότερα. Διότι ο Ησαΐας Κωνσταντινίδης έχει γράψει το μοναδικό βιβλίο για τον γέροντα που φέρει πρόλογο του ιδίου του Αρχιεπισκόπου. «Κυκλοφορούν πολλά βιβλία για τον γέροντα γεμάτα βλακείες. Μόνο το δικό μου έχει την έγκριση της Εκκλησίας.». Τον ρώτησα για την πιο συγκλονιστική προφητεία του γέροντα. «Θα ζήσετε την κατάρρευση της μεταπολίτευσης.». Αυτό το έχω πει και εγώ, παρατήρησα με θράσος, είναι η αλήθεια. «Ο γέροντας το είπε στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν ο δικομματισμός είχε 80%». Αναδιπλώθηκα. Πρόσθεσε ότι ακόμα και η CIA έχει ασχοληθεί με τις προφητείες του Παΐσιου. Μεταξύ μας, ο γέροντας είναι παντού εκεί μέσα. Σε εικονίσματα, εξώφυλλα, στις κουβέντες των ανθρώπων. Αισθάνθηκα ότι αν έμενα ώρες εκεί μέσα, θα τον έβλεπα δίπλα μου στο τραπέζι της σύσκεψης.

Σε αυτό το τραπέζι, τις περισσότερες φορές, ο Γιώργος και ο Ησαΐας συζητούν και αποφασίζουν το κεντρικό θέμα της ημέρας. Υπάρχουν επίσης άλλες δύο κοπέλες που βοηθούν τον εκδότη στο στήσιμο της εφημερίδας. «Έχουμε μέλη της ΕΣΗΕΑ, πληρώνουμε το προσωπικό μας κανονικά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να είναι και στα γραφεία». Δεν έχω δει πιο ήσυχα γραφεία καθημερινής εφημερίδας. Για την ακρίβεια πρόκειται για δύο μεγάλα διαμερίσματα σε διαφορετικούς ορόφους. Η διακόσμησή τους έγινε από τον ιδρυτή της εφημερίδας και είναι εμφανές ότι δεν έχει αλλάξει: εικονίσματα αγίων, ανάμεσά τους ένα ξυλόγλυπτο με ένθετη την Παναγία, κάδρα ιερέων, ήρωες του '21, σκίτσα. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Ρώτησα τον εκδότη αν στηρίζει Χρυσή Αυγή. «Πας καλά; Εδώ ο Μιχαλολιάκος μας απειλεί με μηνύσεις, έχουμε τη χειρότερη σχέση. Η γραμμή της εφημερίδας είναι Ελληνο-ορθοδοξία ως μία έννοια. Και ο Πούτιν εκεί επενδύει. Στην Ορθοδοξία. Έχει κάνει και κάτι fund...». Τον διακόπτω.

-Γιώργο, τα πιστεύεις αυτά που δημοσιεύεις στην εφημερίδα σου;
-Φυσικά και τα πιστεύω.
-Μα είναι παράλογα!
-Εξαρτάται πώς προσδιορίζεις τη λογική!
-Είναι λογική να κάνεις πρωτοσέλιδα με τον Αντίχριστο;
-Δεν προσεγγίζουμε τον Αντίχριστο ως διάβολο με κέρατα, αλλά ως ιδεολογία που συγκρούεται με το καλό.
-Ρε συ Γιώργο, αφού βάζετε απίστευτα πράγματα στην εφημερίδα!
-Και πριν από τρία χρόνια αν περιέγραφες τη νέα τάξη πραγμάτων θα σου έλεγαν ότι γράφεις απίστευτα πράγματα.
-Εδώ γράφετε προφητείες ότι θα πάρουμε την Πόλη. Και τι θα κάνουμε δέκα εκατομμύρια Τούρκους;
-Το βλέπεις κοντόφθαλμα. Αυτά εντάσσονται στα πλαίσια ευρύτερων κινήσεων γεωπολιτικής με έντονο τον ρόλο της Ρωσίας.

Πήγα πάσο και κράτησα τις μάρκες μου για να τις παίξω απέναντι στον Ησαΐα, που μου δείχνει αρχαίο χαρακτικό με τον Ορφέα ως εσταυρωμένο. Ξέρω ότι θα χάσω. «Ναι, ο Αντίχριστος υπάρχει στον Όμηρο ως ο δράκοντας, τέρας που συναντάς στον Δανιήλ και στην Αποκάλυψη. Ο Ιησούς ταυτίζεται με τον Οδυσσέα. Αλλά και με τον Ιάσονα. Διότι τι σημαίνει το όνομα του Ιάσονα; Αυτός που θεραπεύει. Όπως ο Ιησούς.». Κάτι είπα για τα UFO. «Μα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι υπάρχουν εξωγήινοι. Όμως εκείνοι που θέλουν την παγκόσμια διακυβέρνηση μπορούν να στήσουν μία τραγωδία, να την αποδώσουν σε εξωγήινους και μετά να βάλουν τους ανθρώπους κάτω από τον ζυγό τους.».

Γέμισα την τσάντα μου με μικρά βιβλία για γέροντες, προφητείες, μασόνους, UFO, Πούτιν και φυσικό αέριο. Έφυγα, οι άνθρωποι είχαν εφημερίδα να βγάλουν. Όταν δείτε το πρωτοσέλιδο με τον Όμηρο και τον Αντίχριστο, παρακαλώ να μου αναγνωρίσετε την προφητεία.

ΚΑΙΡΙΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΨΙΑ ΣΤΑ ΚΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΣΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ Τώρα επισκευάζουμε ή κατεδαφίζουμε;

ΚΑΙΡΙΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΨΙΑ ΣΤΑ ΚΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΣΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

Τώρα επισκευάζουμε ή κατεδαφίζουμε;

Πάνω από 30 εκατ. ευρώ θα χρειαστούν για να αποκατασταθεί η κυκλοφορία στο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο της Κεφαλονιάς

Αποστολή: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΖΑΒΕΛΛΑ Φωτογραφίες: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΖΑΠΑΝΤΗΣ

Το κόστος αποκατάστασης στις λιμενικές εγκαταστάσεις Ληξουρίου, οι οποίες σχεδόν κατέρρευσαν στο δεύτερο σεισμό καθιστώντας το λιμάνι ακατάλληλο προς χρήση, είναι περίπου 20 εκατ. ευρώ.

«Θα αλλάξει όψη το Ληξούρι. Τα σπίτια θα γίνουν χαμηλά. Ο άλλος μ' αυτά που είδε και έζησε δεν θα σηκώνει πια δεύτερο και τρίτο όροφο».Εχει ο σεισμός προτιμήσεις στα δημόσια έργα; Ιδού η απορία που γεννάται στις καταστροφές στην Κεφαλονιά. Περπατάω στο πεζοδρόμιο στο λιμάνι Ληξουρίου. «Βλέπεις; Δεν έχει πάθει τίποτα» λέει ο μηχανικός Κώστας Λυκούδης. Εργολάβος δημοσίων έργων ο ίδιος, έχει βάλει την υπογραφή του στο συγκεκριμένο πεζοδρόμιο. «Γιατί σ' αυτό το τμήμα έχει προβλήματα;» τον ρωτάω αντικρίζοντας ξαφνικά βαθιές ρωγμές και τα αποσπασμένα κομμάτια. «Αλλος εργολάβος. Μέχρι εδώ ήμουν εγώ».

Σύμφωνα με τον κ. Λυκούδη, ο οποίος ανέλαβε να συντηρήσει κάποια δημόσια κτήρια του Ληξουρίου - τα τμήματα που συντήρησε παρέμειναν στη θέση τους - «αν είχε γίνει σωστή συντήρηση σε όλα δεν θα είχαμε αυτές τις ζημιές». Ο ίδιος διατυπώνει το ερώτημα που προκύπτει έπειτα από αυτοψία σε δημόσια αλλά και ιδιωτικά κτήρια στην περιφέρεια της Παλικής: «Επισκευάζουμε ή κατεδαφίζουμε;». Αυτό αναρωτιέται κάποιος μπροστά από το διώροφο Λύκειο του Ληξουριού, με τις 5-6 αίθουσες, το οποίο έχει υποστεί ανυπολόγιστη ζημιά. «Η συντήρηση κοστίζει πολλά εκατομμύρια» εκτιμά ο κ. Λυκούδης. «Κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο θα ήταν να έρθουν για μελέτη οι πολιτικοί μηχανικοί του Πολυτεχνείου. Οχι ιδιώτες».

Από το 1953 και μετά, το Ληξούρι έτυχε ραγδαίας ανάπτυξης. Ενα μικρό και όμορφο χωριό που βουίζει σαν μελίσσι τους καλοκαιρινούς μήνες, απέκτησε μέσα σε λίγες δεκαετίες κλειστό και ανοιχτό Γυμναστήριο, ΤΕΙ, θέατρο, εργατικές κατοικίες, λιμεναρχείο και μια πλατεία τεσσάρων στρεμμάτων. Οι παλαιοί πολιτικοί μηχανικοί θυμούνται ότι εδώ «έπεσαν δισεκατομμύρια» από το 1980 και μετά. Οποιον και να ρωτήσεις για τις ρωγμές στο λιμάνι θα σου πει ότι «περπατάς πάνω στα μπάζα».

Κάποιος πιο υποψιασμένος ξέρει ότι «κάτω από τη γη οι εργολάβοι τα μοιράζονταν με τους μηχανικούς. Γιατί εκεί δεν φαίνονταν οι κακοτεχνίες. Ηταν οι αφανείς εργασίες». Το κόστος αποκατάστασης στις λιμενικές εγκαταστάσεις Ληξουρίου, οι οποίες σχεδόν κατέρρευσαν στο δεύτερο σεισμό καθιστώντας το λιμάνι ακατάλληλο προς χρήση, είναι περίπου 20 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με την έκθεση πρώτης καταγραφής ζημιών σε έργα υποδομής.

Οι δύο σεισμοί των τελευταίων 15 ημερών έχουν προκαλέσει βλάβες εκατομμυρίων ευρώ στα δημόσια έργα υποδομής. Πάνω από 30 εκατ. ευρώ θα χρειαστούν για να αποκατασταθεί η κυκλοφορία στο εθνικό και επαρχιακό δίκτυο της Κεφαλονιάς, το οποίο κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1960. Εμφανείς είναι οι οριζόντιες ρωγμές και οι καθιζήσεις που έχει υποστεί το λιμάνι στο Αργοστόλι, για την επισκευή του οποίου απαιτούνται τουλάχιστον 10 εκατ. ευρώ. Περίπου 500.000 ευρώ θα κοστίσει η αποκατάσταση του Αεροδρομίου της Κεφαλονιάς. Αν και ο διάδρομος προσγείωσης δεν έχει υποστεί βλάβες, το κτήριο του αεροσταθμού και ο πύργος ελέγχου είναι προσωρινά ακατάλληλα, γι' αυτό και η κίνηση των επιβατών γίνεται σε υπαίθριο χώρο.

«Το κόστος αποκατάστασης της οδοποιίας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Για παράδειγμα, στον Μύρτο μπορεί να ανοίξει δρόμος από την εσωτερική πλευρά, αντί να βάλεις πασάλους και τσιμέντο στην εξωτερική πλευρά, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα δαπανηρό. Αν βέβαια πάνω σου είναι το βουνό, δεν μπορείς να κόψεις εσωτερικά. Στα σημεία που βοηθάει η τοπογραφία είναι γρήγορο και εύκολο να γίνει η αποκατάσταση» αναφέρει ο Γιώργος Αθανασόπουλος, καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών στην Πάτρα. Η ομάδα του εργαστηρίου Γεωτεχνικής Μηχανικής πραγματοποιεί σε συνεργασία με την αμερικανική ομάδα GEER (Geotechnical Extreme EventReconnaissance) αυτοψία και αναγνώριση σε λιμάνια και επαρχιακές οδούς του νησιού.

«Τα σοβαρότερα πλήγματα στο Αργοστόλι τα έχουν υποστεί τα κτήρια του Αρχαιολογικού Μουσείου και το Θέατρο, του οποίου έχει πέσει η στέγη» τονίζει ο πολιτικός μηχανικός Σταύρος Τραυλός, πρόεδρος των μηχανικών Κεφαλονιάς και Ιθάκης, ο οποίος χθες το πρωί σχεδίαζε πού θα μπουν τα λυόμενα τα οποία θα φιλοξενήσουν τα σχολεία. «Το ένα στο Νάπιερ και το άλλο στο Ξενία» αναφέρει ο ίδιος.

Την ίδια στιγμή στο Ληξούρι οι κάτοικοι «καταγγέλλουν έγκλημα στις εργατικές κατοικίες». Εχουν φτιάξει μια ομάδα για να διεκδικήσουν «όσα έχουμε πληρώσει και μας ανήκουν σε περίπτωση που δεν μας αποδοθούν» λένε. Απορίας άξιο πώς οι μικρές εργατικές μεζονέτες και τα διαμερίσματα έγιναν ερείπια μετά και το δεύτερο σεισμό, ενώ τα σπίτια ιδιωτών που βρίσκονται ανάμεσά τους, στην ίδια γειτονιά, «χαιρέτισαν το σεισμό, μα δεν τόνε παντρευτήκανε», όπως γλαφυρά περιγράφουν οι κάτοικοι.

«Αυτοί ήταν επίγειοι τάφοι. Είναι θαύμα που ζούμε όλοι. Εδώ θυμάμαι - γιατί εγώ τα έχτιζα- έριχνες μια κλοτσιά και έπεφταν μετά το σεισμό του 1983». Ο Διονύσης Γρηγορόπουλος περπατάει στα συντρίμμια του σπιτιού του. Δούλευε τότε περιστασιακά ως οικοδόμος για τον εργολάβο που έχτισε τις εργατικές κατοικίες στην Αμμούσα, πάνω από τον περιφερειακό του Ληξουρίου. «Δεν τα έχτισε μόνο! Ανέλαβε και να τα συντηρήσει μετά το σεισμό! Πήρε τα χρήματα και άφησε τις κακοτεχνίες».

Τρομαγμένα πρόσωπα, μπαινοβγαίνουν βιαστικά. Ενας μικρός μετασεισμός ρίχνει ένα κομμάτι από τη σκεπή. Φωνές. Προσπαθούν να περισώσουν ό,τι απέμεινε. «Από άμμο ήταν φτιαγμένα» λέει η Μαρία Λόντου. Απογυμνωμένη από υλικά, η «κολόνα» του σπιτιού της δεν είναι παρά ένα λεπτό σίδερο.

«Συμφέρει η επισκευή ή να πετάξω τον πάνω όροφο για να ζήσω στον κάτω;» αναρωτιούνται την ίδια στιγμή οι σεισμόπληκτοι στο Ληξούρι. «Το δικό μου δεν είχε πολλές ζημιές. Από πάνω όμως του γιου μου έχει γύρει στα δεξιά» λέει ο κ. Μάκης Πετράτος, κάτοικος της περιοχής. Μέρα με τη μέρα η περιοχή μετατρέπεται σε εργοτάξιο. Ο κ. Λυκούδης εκτιμά ότι το τσιμέντο «δεν θα έχει πια την κίνηση που είχε. Δεν θα το προτιμούν.

Θα στραφούν στην κοιλοδοκό (σ.σ. μια σιδερένια κολόνα με επένδυση γυψοσανίδας). «Τώρα ποιος θα χτίσει τριώροφο στο Ληξούρι;» συνεχίζει ο ίδιος. «Μετά από αυτό που πάθαμε, πιθανό είναι να αλλάξει κάπως η όψη της πόλης. Τα σπίτια θα γίνουν χαμηλά. Ο άλλος μ' αυτά που είδε και έζησε δεν θα σηκώνει πια και δεύτερο και τρίτο όροφο!».

Ρωγμές στη βιβλιοθήκη και η εκκλησία που περπάτησε

Η Μονή Κεχριώνος, πραγματικό κόσμημα του ΛηξουρίουΚυριακή απόγευμα. Στο δρόμο για τον εσπερινό, ένας γέροντας κοντοστέκεται. «Ψυχή μου, απόκαμες κι εσύ!» αναφωνεί κοιτάζοντας την Ιακωβάτειο. Για τους Κεφαλονίτες και ιδιαίτερα για τους κατοίκους του Ληξουρίου το ιστορικό κτήριο της Βιβλιοθήκης του Ιακωβάτου δεν είναι απλώς ένα πνευματικό ίδρυμα. Είναι ένα οικογενειακό κειμήλιο. Η ιστορία τους.

Τα κλιμάκια των μηχανικών που επισκέφθηκαν τη Βιβλιοθήκη την εβδομάδα που πέρασε κατέγραψαν τις βλάβες του κτηρίου. «Κόσμημα» το αποκαλούν οι Ληξουριώτες. Με το δεύτερο σεισμό οι ρωγμές έγιναν βαθύτερες στην τοιχοποιία, αποσπάστηκαν τμήματα του κτηρίου και έπεσαν στην αυλή, γκρεμίστηκαν οι κολόνες της περίφραξης, πολλά κεραμίδια είναι σπασμένα, τμήμα της στέγης λείπει. Το παράδοξο είναι ότι δεν έχει περάσει χρόνος από τότε που έγινε συντήρηση του κτηρίου, η οποία περιλάμβανε εκτός από βαψίματα και την ανακατασκευή της σκεπής. Το έργο κόστισε (σύμφωνα με τη Διαύγεια) περίπου 70.000 ευρώ. Η σκεπή όμως είναι τώρα καλυμμένη με νάιλον.

Κάθε δωμάτιο της Βιβλιοθήκης έχει ζωγραφιστά φατνώματα. «Το κούφωμα είναι ζωγραφιστό από φυτά της περιοχής και πουλιά του τόπου μας. Βιβλία μεγάλης αξίας, νομικά, φιλολογικά, ιατρικά και εκκλησιαστικά, βρίσκονται εδώ μέσα. Επίσης χειρόγραφα Ευαγγέλια, αλλά και το αρχείο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης γιατί ένας από τους ιδρυτές της ήταν ο πρώτος σχολάρχης της Χάλκης» λέει ο κ. Μάκης Γαλανός, εκπαιδευτικός στο Ληξούρι και θαμώνας του ιδρύματος.

Αγαπημένη εκκλησία των Ληξουριωτών, εκτός από τον Αγιο Χαράλαμπο που γιορτάζει σήμερα, είναι η Μονή Κεχριώνος, η οποία αποτελεί τουριστική ατραξιόν τους καλοκαιρινούς μήνες. «Ερχονται από όλη την Ελλάδα μόνο για να προσκυνήσουν την εικόνα» λέει η Ευαγγελία Ζακυθηνού, μέλος της οικογένειας των ιδιοκτητών του ναού. Στον σεισμό, λέει η ίδια, «περπάτησε η εκκλησία». Βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα έξω από το Ληξούρι, χτίστηκε το 1928, υπέστη ζημιές στους σεισμούς του 1867 και σχεδόν καταστράφηκε το 1953. Σήμερα, το κόστος αποκατάστασης του ναού ξεπερνάει σύμφωνα με υπολογισμούς των ιδιοκτητών του τα 500.000 ευρώ. «Ο σεισμός μπήκε από τα βόρεια και βγήκε από τα νότια. Χτύπησε την κόγχη του ναού και βγήκε από τον πρόναο. Γκρέμισε και πλαϊνά αλλά χτυπήθηκε το ιερό» τονίζει ο κ. Γαλανός.