ΔΙΑΓΡΑΨΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...ΑΝ ΤΟΛΜΑΤΕ

Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων. 

Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο. 

Γκρεμίστε κάθε τι ελληνικό από όλο τον Πλανήτη.
Έπειτα σβήστε την ελληνική γλώσσα από παντού. Από την Ιατρική σας, την Φαρμακευτική σας.

Από τα μαθηματικά σας (Γεωμετρία, Άλγεβρα),από την Φυσική και τη Χημεία σας, από την Αστρονομία σας. 

Από την πολιτική σας.

Από την καθημερινότητά σας. 

Διαγράψτε τα Μαθηματικά.
Διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη.
Σβήστε την Γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας,

Σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου.

Διαγράψτε την Δημοκρατία και την πολιτική.

Διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω-κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά. 

Αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη). 
Σβήστε από την καθημερινότητά σας κάθε ελληνική λέξη.
Αλλάξτε τα Ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού (και αυτό βγαίνει από τα ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα).
Αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία).

Σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες.
Αλλάξτε την παιδεία σας.
Αλλάξτε το όνομα της ιστορίας.
Αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμιά σας.
Αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας (χρησιμοποιήστε τον αραβικό).

Διαγράψτε την Φιλοσοφία.

Διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε... 

Θα πείτε: «δεν γίνεται»! 
Σωστά. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΕ, γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!
Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον Πλανήτη! 

Η πρόκληση πάντως ισχύει...

Αναδημοσιευση απο : http://neakefalonia.blogspot.gr/

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Αργοστόλι – Ληξούρι: Η “διαμάχη” με ανέκδοτα

1) Μέχρι το 1953 το άγαλμα του Μεγάλου Δασκάλου του γένους Ηλία Μηνιάτη ήταν μπροστά από το Μαρκάτο, το “Μαρκάτο” ήταν ένα πολύ όμορφο κτίριο του Ληξουρίου που δέσποζε στην πλατεία. Χώριζε δε την πλατεία σε δύο μέρη, στη χειμερινή και την καλοκαιρινή. Λοιπόν το άγαλμα του μεγάλου Μηνιάτη του δάσκαλου του γένους εκοιτούσε το Αργοστόλι, ήτανε στην πλατεία πα στη παραλία. ‘Έκαμε το λοιπό το σεισμό και έπεσε κάτω το άγαλμα και έσπασε τα χέρια του. Πέρασε το λοιπό ένας βουρλισμένος από ένα χωριό κοιτάζει το άγαλμα και του λεει: “Μηνιάτη μου, καλά να πάθεις . Αφού εκοίταγες τ’ Αργοστόλι.” Από τότε οι Ληξουριώτες γύρισαν επίσης και το άγαλμα του Λασκαράτου να κοιτάζει το Ληξούρι κι όχι το Αργοστόλι. Όχι τίποτα άλλο ότι κάνει μπούρι του, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν είναι αυτό για να συμβεί το ίδιο. Έτσι λοιπόν εποστιάσαμε το Λασκαράτο στα μπόνα του και στα ντρίτα του.

2) – “Ξέρεις ποιο είναι τ’ ωραιότερο μέρος του Αργοστολιού; – Η πινακίδα που δείχνει προς Ληξούρι.!”   

                              3) Παντρεύτηκε ένας Ληξουριώτης μία Αργοστολιώτισσα. Δε λέω, καλή η Φιορούλα. – Στον 5ο μήνα του λεει “έλα δω μωρέ”. – Τση λεει εκείνος: “ζουρλάθηκες βωρή γυναίκα; ώρα μεσημέρι;” – “Τίποτα σου λεω έλα εδώ”. Πάει ο Ληξουριώτης, καλός άνθρωπος. “ τι θες βωρή γυναίκα;” – “Άκου να σου πω, είμαι στον 5ο μήνα. Τόμου δε πα να μου βρεις γλυκά “σου” (τα ξέρεις τα σου τα γλυκά) θα χάσω το παιδί.” Τση λεει εκείνος: – “ωρή, είδες το ρολόι; Είναι τρεις η ώρα. Τα ζαχαροπλαστεία είναι κλειστά”. – “Τίποτση σου λεω! Εγώ από τ΄Αργοστόλι είμαι βουρλισμένη. Τόμου δε μου βρεις τα γλυκά σου θα χάσω το παιδί”. Αγανακτισμένος ο άνθρωπος έτρεχε εδώ έτρεχε εκεί, δεν έβρισκε ζαχαροπλαστείο. Πάει στου Μαυροειδή κλειστός, πάει στ’ άλλο ζαχαροπλαστείο πού ’ναι κοντά στο ποτάμι, το Σεράνο, προλαβαίνει στην πόρτα το ζαχαροπλάστη και του λεει: -Σταύρο, Σταύρο μου, ήμαρτον! Ένα κουτί γλυκά σου. -Τι τα θέλεις; -Άστα Σταύρο μου, η γυναίκα μου τα θέλει να μη χάσει το παιδί. Πράγματι τα βάζει ο Σταύρος τα γλυκά σου, πληρώνει ο Ληξουριώτης, ανεβαίνει στο μηχανάκι να παει γρήγορα γρήγορα στη γυναίκα του. Ανεβαίνοντας όμως τη μεγάλη ανηφόρα του γηροκομείου του Ληξουρίου ε, δεν έβλεπε το δρόμο, τον χτυπάει ένα αυτοκίνητο και τόνε σκοτώνει. Πάει η ψυχή του στον Παράδεισο, Χτυπάει το μάνταλο η ψυχή, ανοίγει ο Πέτρος, κοιτάζει τα χαρτιά του, και του λεει: -”Ναι, ναι ο Ληξουριώτης. Καλός. Που παντρεύτηκες Γργοστολιώτισσα (που λέμε εμείς οι Ληξουριώτες) και δεινοπάθησες, εξυπακούεται ότι θα πας στον Παράδεισο. Αλλά άκου να σου πω πρέπει να σε δει η Παναγιά πρώτα”. -“Να με δει”. – “Ναι, να σε δει η Παναγιά.” -“Πέτρο που ‘ναι η Παναγιά;” -“στον έβδομο όροφο”. -”Και πως ανεβαίνουμε εκεί;” -”Πώς ανεβαίνεις; Μπαίνεις στο ασανσέρ και ανεβαίνεις”. Ανεβαίνει λοιπόν ο Ληξουριώτης γρήγορα γρήγορα ανοίγει την πόρτα και βλέπει την Παναγιά που έπλεκε με τις βελόνες και το κεφάλι κάτου. Κάνει θόρυβο με τα πόδια του, σηκώνει η Παναγιά το κεφάλι της και του λεει: -”Βρε ποιος είσαι συ” -Κι εκείνος απαντάει: “Ο κύριος με τα σου”…

 4) Ενώ στο πρώτο ανέκδοτο παντρεύτηκε Ληξουριώτης Αργοστολιώτισσα, τώρα παντρεύεται ένας Αργοστολιώτης μία Ληξουριώτισσα, το αντίθετο. Ε, αρχοντοπούλα η Ληξουριώτισσα, λεγόταν Ερασμία, με τα ούλα της αλλά παντρεύτηκε εφκειό τον αραχνιασμένο τον Αργοστολιώτη. Καλό παιδί δε λεω αλλά: του είπε η γυναίκα του: – Έλα δω βωρέ. Ημάστενε παντρεμένοι 3 μήνες και στην εκκλησιά δεν έχεις πατήσει. Πλησιάζει Μεγάλη Βδομάδα . Τόμου δεν πηγαίνεις στην εκκλησιά θα σε χωρίσω. -Μα γυναίκα, τι να πα να κάμω στην εκκλησιά; -Τι να πα να κάμεις; Θα κάμεις ότι κάνουν και οι άλλοι. Θα πετάς τη δραχμή σου, θ’ ανάβεις το κερί σου. – Άκου να σου πω γυναίκα, άσε με να γλιτρώσω, γιατί εσείς οι Ληξουριώτισσες είστε βουρλισμένες. – Άκου να σου πω, τόμου δεν πηγαίνεις στην εκκλησιά, θα σε χωρίσω. Τυχαίνει Μ. Εβδομάδα, του βάζει τη γραβάτα του, τόνε ποστιάζει και τόνε στέλνει στην εκκλησιά. Του λεει η γυναίκα του: -Θα κάνεις ότι κάνουν και οι άλλοι. Πάει εκείνος λοιπό πετάει τη δραχμή του, σύμφωνα με ότι έβλεπε να κάνουν και οι άλλοι, ανάβει το κερί του κάθεται και εκείνος και παρακολουθούσε τη λειτουργία. Αλλά τη μεγάλη Πέμπτη μετά τα 6 Ευαγγέλια πολύ παλιά στα νησιά μας, τώρα διατηρείται μόνο στη Ζάκυνθο, έβγαζαν τον Εσταυρωμένο και του κάνανε μία περατζάδα (τόνε σταυρώνανε το Χριστό) όλος ο κόσμος το μεσημέρι, μια μεσημεριανή λιτανεία για το καλό της πόλης. Ε, βγαίνει ο παπάς με τον εσταυρωμένο έξω από την εκκλησιά. Βγαίνουν και τα παιδιά με τα θυμιατά και τα εξαπτέρυγα, βγαίνουν οι παπάδες και οι ψαλτάδες με το Νυμφίο. Βγαίνει και ο υπόλοιπος κόσμος αλλά εφκειός σου λέει: “Για να πάρουν όλοι από κάτι, μου’ πε η γυναίκα μου να κάνω ότι κάνουν και οι άλλοι”. -Πηγαίνει μέσα στην εκκλησιά κουνάει την Αγία Τράπεζα τη Βλέπει δύσκολη. Σου λέει δεν μπορώ να πάρω την Αγία Τράπεζα, σου λέει δεν μπορώ να πάρω την καρέκλα θα με γελάνε. Κάνει έτσι πίσω από την πόρτα, βλέπει την κολυμπήθρα.Σου λεει καλό είναι αυτό, το βάζει στον ώμο του και ξεκινάει. Βγαίνει κι αυτός στην πομπή. Την ώρα που φτάσανε κάτω από το σπίτι της γυναίκας του, τόνε γλέπει εκείνη και του λέει: -Βωρέ μιά ζωή ζώα θα μείνετε εσείς οι Αργοστολιώτες; Τι έκαμες; -Γυναίκα μου’πες να κάνω ότι κάνουν και οι άλλοι. Αφού κάναν μετακόμιση είπα να βοηθήσω.
 5) Τ’ Αργοστόλι μας έχει μία παγκόσμια πρωτιά: τη μεγαλύτερη λίθινη γέφυρα παγκοσμίως. Όταν λοιπόν την έκανε ο Κάρολος Φίλιππος Ντε Μποσέτ (1811-14) δε τσου είπε: “Βουρλισμένοι θα κάμω τη γέφυρα με τεθλασμένη γραμμή”. Δε τσου είπε τίποτα. Πρώτα την έκαμε ξύλινη. Κατά πρώτον υπήρχαν αντιδράσεις από τα χωριά να μη γίνει η γέφυρα για να μην κατέβουν οι χωριάτες, φοβόντουσαν οι άρχοντες τ’ Αργοστολιού ότι θα κατέβουν οι χωριάτες και θα τους σκοτώνανε, και υπήρχαν αντιδράσεις. Τότες λοιπόν ο περίφημος εφκειός De Bosset επέταξε το σπαθί του πάνω στο τραπέζι και είπε: -Το σπαθί μου ας λύσει το γόρδιο δεσμό. Η γέφυρα θα γίνει”. Πράγματι λοιπόν την έκανε πρώτα ξύλινη και μετά τ’ αποφάσισε να γίνει λίθινη. Στην πορεία, του χρόνου τ΄αποτέλειωσε βέβαια ο Νάπιερ και άλλοι διοικητές. Όμως τόμου κάνεις τη σπερατζάδα σου στ’ Αργοστόλι και τσου ρωτήσεις: -“Βωρές, γιατί η γέφυρα έχει τεθλασμένη γραμμή;” Εκείνοι σε κοιτάνε σαν άλαλοι. Δεν ξέρουνε. Τσου ρωτάω, τσου ξαναρωτάω, τίποτα. Δεν ξέρουνε. Άκουσα λοιπόν μία ωραία μέρα ένανε γέρο Αργοστολιώτη μία καταπληκτική ερμηνεία. Μου λέει: -”Γεράσιμε στο πάνω μέρος της γέφυρας είναι το νεκροταφείο, και λοξά είναι το Αργοστόλι”. Τον κοίταξα εγώ. …Τι είναι αυτό; Μου λέει: -“Δεν το κατάλαβες;” – Λεω: γιά πες μου. -Επειδή τα φαντάσματα λένε ότι είναι σαν το λύκο που δεν στρίβει εύκολα, επειδή τα φαντάσματα πηγαίνουν όλο ευθεία για να μην φτάνουν στ’ Αργοστόλι και φοβόμαστε οι Αργοστολιώτες, την έκαμε έτσι ο De Bosset ώστε να κουτελάνε τα φαντάσματα επάνω στην πυραμίδα που είναι εκεί και να πέφτουνε στη θάλασσα. Τον εκοίταξα και λεω: εφκειό το μυαλό έχετε στ’ Αργοστόλι; -Την έκαμε τη γέφυρα ο De Bosset για να ρυθμίζει τα νερά της λιμνοθάλασσας. Από το κάτου μέρος μπαίνουνε τα νερά και από το πάνω βγαίνουν. – Όχι μου λεει Γεράσιμε την έκαμε για τα φαντάσματα. Γιατί εμείς φοβόμαστε οι Αργοστολιώτες. Έτσι λοιπόν εφκειό το μυαλό έχουν οι Αργοστολιώτες. Πώς να πάμε μπροστά;…

 6) 1930. Κάπου εκεί. Τότες δεν υπήρχε το Fery boat να κάνει δρομολόγιο Ληξούρι Αργοστόλι. Δεν υπήρχανε εκειά τα σπουδαία μεγαλεία που υπήρχανε σήμερα. Υπήρξε ένας καλός Ληξουριώτης, εργατικός, και πραγματικά άνθρωπος του θεού, ο Μισθροκλής ο Μαρέντος. Το Μισθροκλής βγαίνει από το Θεμιστοκλής. Ε, κάποια στιγμή ότι είχε έρθει απ’ τ’ Αργοστόλι με το μεγάλο καΐκι που έκανε το δρομολόγιο, τόνε πλησιάζει στο μώλο του Ληξουρίου ένας γιατρός Αργοστολιώτης. Του λέει: – Μισθροκλή μου πρέπει να με πας στο Αργοστόλι. Έχω μία νοβιτά! Ένας ασθενής μου είναι άρρωστος και πρέπει να τον δω. -Ορέ δετόρο μου τώρα ήρθα από τ’ Αργοστόλι. Μα δεν έχω καλή μηχανή και κουπιά. Πως να πάω πίσω; Κι εξάλλου δεν είναι πολλά άτομα. Ένα άτομο είσαι. Που να σε πάω μωρέ γιατρέ μου; -Τίποτα Μισθροκλή μου. Θα με πας γιατί πρέπει να δω τον ασθενή μου. Ε, τον κοίταε ο Μισθροκλής δεν άλλαζε γνώμη ο δετόρος. Μπαίνει μέσα ο δετόρος στο καίκι ποστιάζεται και κοιτάει σαν αναίσθητος τον Μισθροκλή. Ο Μισθροκλής φιλότιμος άνθρωπος αρπάζει το κουπί και βάζει μπροστά να πάει τον Αργοστολιώτη στην πόλη. Ξεκινάνε. Τόμου λοιπό βγαίνουνε έξω από το λιμάνι του Ληξουριού έβλεπε τώρα τον Ιδρώτα του Μισθροκλή ο δετόρος που έτρεχε σαν ποτάμι, κουρασμένος από το κουπί. Λεει: -Μισθροκλή μου ξέρεις γράμματα; -Όχι δετόρο μου. Δεν ξέρω γράμματα. -Ε, είσαι ο μισός άνθρωπος χαμένος. Ο Μισθροκλής του βάρεσε η κουβέντα που του είπε εφκειός ο Αργοστολιώτης. Σου λεει έτσι είσαι δετόρο μου; Θα σε ποστιάσω εγώ. Μισοκάναλα, κάνει έτσι το καίκι ο Μισθροκλής φοβήθηκε ο γιατρός, είχε και λίγο πουνέντε, φοβήθηκε ο γιατρός μήπως πνιγούνε, βάζει τις φωνές: -Μισθροκλή τι διάολο κάνεις; Θα με πνίξεις. -Δετόρο μου ξέρεις μπάνιο; Ξέρεις κολύμπι; Όχι Μισθροκλή μου. -Ε, τότε είσαι 2 φορές χαμένος.

 “ Αν γίνει πόλεμος Ληξούρι – Αργοστόλι, οι Ληξουριώτες θα με στείλουνε μένανε να σηκώσω τη σημαία και θα είμαι ο στρατηγός της υπόθεσης από το Ληξούρι. Γι’ αυτό δε φκιάχνουνε με όλα εφκειά τα προγράμματα οι βουλευτές και οι δήμαρχοι τη γέφυρα Ληξουρίου- Αργοστολίου, για να μη γίνει καμία σύρραξη. Γιατί ένας Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μεγάλη σύρραξη που έγινε, να γίνει και Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος αλίμονό μας.” (Απόσπασμα από τη συνέντευξη του κ. Γαλανού. Το τμήμα που περικλείεται στα εισαγωγικά αποτελεί άμεση παράθεση των σκέψεων του κ. Γαλανού.) ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟ ΣΑΤΙΡΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Πάρε άντρα από το Ληξούρι να’χεις άντρα και γαϊδούρι. .._.. . Πάρε άντρα απ΄τ’ Αργοστόλι να τον κογιονάρουν όλοι. .._.. Και πάρε γυναίκα απ΄τ’ Αργοστόλι να την έχουν όλοι. .._.. Και πάρε γυναίκα απ’ το Ληξούρι να’ναι κόσμημα και γούρι .._.. Χαίρε νήσος Ιονίου όμορφη Κεφαλονιά που απ’ τσου δέκα τσου κατοίκους οι κουρλοί είν’ οι εννιά. (Το τραγούδι έχει προκύψει από ένα άλλο τραγούδι του νησιού,το “Παραπόντζι…” Το παραπάνω τραγούδι είναι δημιουργία του κ. Γαλανού.) Συνέντευξη   από τον Κο Γερ. Γαλανό την 1/7/1998 στο Ιοnion.com - See more at: http://m.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/argostoli-lixouri-diamachi-anekdota-100758.html#sthash.iHAMuXSx.dpuf

Φρούριο Άσσου Κεφαλληνίας: ταξίδι στον χρόνο

Το 1968, δεκαπέντε χρόνια μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953, η οικογένεια του Γεωργοηλία Δεστούνη, οι τελευταίοι κάτοικοι του Φρουρίου Άσσου Κεφαλονιάς, αφήνουν για πάντα την πρόχειρη κατοικία που είχαν στήσει πλάι στο γκρεμισμένο από τον σεισμό σπίτι τους, και κατεβαίνουν στην Άσσο, όπου εγκαθίστανται οριστικά.

Λίγα χρόνια πριν είχε φύγει και το μοναδικό μέλος της δεύτερης οικογένειας που είχε απομείνει στο κάστρο μετά τους σεισμούς: Η ρουμανικής καταγωγής Ελένη χήρα Ηλία Δεστούνη. Μια απλή μετακόμιση μιας οικογένειας στο διπλανό χωριό, λίγα χρόνια μετά από μια άλλη μετακόμιση μιας ηλικιωμένης γυναίκας, στο μυστήριο παιχνίδι της Ιστορίας μπορεί να σημαίνουν κάτι πολύ περισσότερο: το τέλος μιας εποχής, μιας εποχής που είχε αρχίσει να ανατέλλει τετρακόσια περίπου χρόνια πριν…

Και είχε αρχίσει να ανατέλλει μ’ ένα εξίσου απλό, εκ πρώτης όψεως, περιστατικό: Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1576. Μια βάρκα πλησιάζει την όμορφη και απόκρημνη χερσόνησο της Άσσου και κατοπτεύει το χώρο. Η θέα, ειδυλλιακή. Αλίμονο όμως, μια βαρκάδα, όπως μια μετακόμιση, μπορεί κι αυτή να παίξει καθοριστικό ρόλο για την εξέλιξη της Ιστορίας. Για να εξηγούμαστε: Η βάρκα ερχόταν από τη Λευκάδα. Το έτος 1576, η Κεφαλονιά βρισκόταν ήδη εβδομήντα έξη χρόνια υπό την κυριαρχία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας. Και η Λευκάδα βρισκόταν υπό τουρκική κατοχή.

Η βάρκα ήταν οπλισμένη. Και εκείνες τις μέρες στη Λευκάδα βρισκόταν ο Τούρκος διοικητής του σαντζακίου του Αγγελοκάστρου. Είχαν προηγηθεί τέσσερις πόλεμοι ανάμεσα στην πανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκρατορία, και την μεγάλη εμπορική δύναμη της Βενετικής Δημοκρατίας. Ο τελευταίος είχε στοιχίσει στη Βενετία την απώλεια της Κύπρου. Τί ήθελε να μάθει ο τούρκος διοικητής και έστειλε τη βάρκα στην Άσσο;

Ο προβλεπτής της Γαληνοτάτης στην Κεφαλονιά Φραγκίσκος Τιέπολο, από την πρωτεύουσα του νησιού, το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου στη Λειβαθώ, θορυβήθηκε κι άρχισε να μελετά την περιοχή. Το Κάστρο της Λειβαθώς δεν μπορούσε να προστατέψει την Κεφαλονιά από το βορρά. Η Λευκάδα ήταν ορμητήριο όχι μόνο των Τούρκων αλλά και των πειρατών, που με τις επιδρομές τους καταλήστευαν το νησί και αποδεκάτιζαν τον πληθυσμό.

Η χερσόνησος της Άσσου ήταν το ιδανικό μέρος για να κατασκευαστεί ένα απόρθητο φρούριο που θα ήλεγχε όλο το κεντρικό Ιόνιο, και θα προστάτευε τους κατοίκους από τις τουρκικές και τις πειρατικές επιδρομές. Κανείς δεν θα μπορούσε να επιτεθεί εύκολα, καθώς λιμάνια κοντινά δεν υπήρχαν και ακόμη κι αν έστηνε κανείς τηλεβόλα στα βουνά της Ερίσου δεν θα μπορούσε να πλήξει αυτό το οχυρό.

Μια καστροπολιτεία σαν τη Μονεμβασιά θα μπορούσε να χτιστεί εδώ πάνω. Η αναφορά του στάλθηκε στη Βενετία το 1577, χωρίς ανταπόκριση. Εφτά χρόνια μετά, το 1584, το Συμβούλιο των Ευγενών της Κεφαλονιάς, επανέρχεται με το αίτημα της κατασκευής του νέου Φρουρίου. Η απάντηση αυτή τη φορά είναι θετική, αλλά …«δει δη χρημάτων, ω άνδρες Κεφαλλήνες». Το έργο απαιτούσε τεράστια ποσά, που, αν οι κάτοικοι του νησιού ήθελαν προστασία, έπρεπε να καλύψουν από μόνοι τους. Χρειάστηκαν άλλα δέκα χρόνια, η δέσμευση ότι οι κάτοικοι θα συνεισφέρουν με τριάντα χιλιάδες ημερομίσθια και αλλεπάλληλες επαφές μεταξύ αξιωματούχων, για να αποφασιστεί τελικά η ανέγερση του Φρουρίου.

Ενός φρουρίου που θα εντασσόταν σε ένα μεγάλο οχυρωματικό δίκτυο της Γαληνοτάτης που κάλυπτε όλες τις κτήσεις της στην Αδριατική, το Ιόνιο, την Πελοπόννησο και την Κρήτη και αποτελούσε την ασπίδα προστασίας των κτήσεών της έναντι των Τούρκων, αλλά και τη γέφυρα – αλυσίδα διακίνησης των προϊόντων της προς τη Μέση Ανατολή, από την οποία είχε χαθεί ο κρίκος της Κύπρου.

Η τελική έγκριση δίνεται το 1593 και τότε, στην απόκρημνη χερσόνησο της Άσου, όπου, σύμφωνα με τον Τιέπολο, υπήρχαν ερείπια αρχαίας πόλης, υπό την επίβλεψη του στρατιωτικού Ραφαέλο Ρασπόνι υπό τις τεχνικές οδηγίες του μηχανικού Μαρίνο Τζεντιλίνι που εγκαταστάθηκε έκτοτε οριστικά στην Κεφαλονιά αρχίζει ένα τεράστιο έργο για την εποχή, όσον αφορά τόσο τον όγκο των υλικών, τα εργατικά χέρια και το κόστος.

Σύμφωνα με την επιγραφή που βρίσκεται στο εξωτερικό της κύριας πύλης του Κάστρου οι οχυρωματικές εργασίες ολοκληρώθηκαν μέσα σε δύο χρόνια – είναι όμως βέβαιο ότι τα έργα θα πρέπει να συνεχίστηκαν για πολλά χρόνια μετά – και οι κεφαλονίτες θα πρέπει να πλήρωναν το αντίτιμο αυτής της προστασίας για πολύ περισσότερα.

Οι διαστάσεις του μνημείου όπως το βλέπουμε σήμερα, με έκταση τειχών περίπου 3.000 μέτρα,τέσσερις πύλες (την κυρίως πύλη, το «πορτέλο» στο πίσω μέρος, την Ρεσπούνα και τη Μηλιάνα και πέντε προμαχώνες, αλλά και η συνολική έκταση του χώρου που έπρεπε να διαμορφωθεί στο εσωτερικό του κάστρου (έκταση 440 στρέμματα)μας μαρτυρούν το μέγεθος του εγχειρήματος.

Η Βενετία το είχε βάλει σκοπό. Εδώ θα χτιζόταν μια καινούρια πολιτεία. Κι είναι μια από τις σπάνιες φορές που η Γαληνοτάτη αποφάσιζε να κάνει κάτι τέτοιο, καθώς το πιο συνηθισμένο ήταν να οχυρώνει υφιστάμενες πόλεις, οι οποίες αναπτύσσονταν μέσα στα τείχη. Εδώ όμως όλα θα ήταν καινούρια.

Η Βενετία διορίζει Προβλεπτή (Πρεβεδούρο, proveditore) στο Φρούριο και καλεί τους κατοίκους του νησιού, ιδίως της βόρειας περιοχής, να εποικίσουν την καινούρια πόλη… Αλίμονο όμως, οι Κεφαλονίτες δεν ανταποκρίνονται εύκολα στο κάλεσμα των Βενετών. Το οροπέδιο εντός του Φρουρίου είναι επίπεδο, τα γεωτεμάχια που χωρίζονται για εποικισμό είναι μεγάλα, αλλά ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα επιλέξουν την καινούρια πόλη.

Το 1682, ένας φοροδοτικός πίνακας του Κάστρου και της Άσσου που δημοσιεύθηκε από τον καθηγητή Ιστορίας κ. Γεώργιο Μοσχόπουλο μας μαρτυρεί ότι περίπου ογδόντα χρόνια μετά την ολοκλήρωση αυτού του μεγάλου έργου και ενώ είχε προηγηθεί η πρόταση να μεταφερθεί η πρωτεύουσα του Κράτους από το Φρούριο του Αγίου Γεωργίου στην Άσσο, που δεν έγινε ποτέ αποδεκτή, μόλις 39 οικογένειες είχαν κατοικήσει στο Κάστρο.

Τα επίθετα τους φανερώνουν ότι πολλοί από τους 39 ήταν κοντινοί ή μακρινοί συγγενείς, ενώ μεγαλύτερη ανάπτυξη φαίνεται να γνωρίζει ο οικισμός της Άσσου, το «Στρέτο» που βρίσκεται έξω από το Κάστρο. Μα, γιατί άραγε δεν πήγαν οι κεφαλονίτες να κατοικήσουν στην καινούρια πόλη;

Η καστροπολιτεία της Άσσου ήταν καταδικασμένη να παραμείνει ένα όνειρο. Γιατί κάθε όνειρο χρειάζεται νερό για να βλαστήσει. Και το Κάστρο δεν είχε νερό. Όποιος επέλεγε να ζήσει εκεί λοιπόν, ήταν υποχρεωμένος να ανοίξει στο χώρο του μια μεγάλη δεξαμενή για τα όμβρια ύδατα. Αντίστοιχα προβλήματα είχε και η φρουρά – που έγινε απόπειρα να επιλυθούν με μεγάλες ομβροδεξαμενές. Επιπλέον, τα έργα ανοικοδόμησης είχαν αχρηστεύσει ουσιαστικά το λιμενίσκο της Άσσου, που είχε γίνει πολύ ρηχός από τις προσχώσεις και δεν μπορούσε να αποτελεί καταφύγιο για τις βενετικές γαλέρες.

Και επιπλέον, τα προβλήματα για τη Βενετία μεγαλώνουν. Το 1669 οι Βενετοί χάνουν τον Ε΄ Ενετοτουρκικό Πόλεμο και μαζί του την Κρήτη. Η Γαληνοτάτη αρχίζει να παρακμάζει σιγά σιγά. Σε μια τελευταία αναλαμπή, στον 6ο Ενετοτουρκικό Πόλεμο, η Λευκάδα περνά στα χέρια της Βενετίας. Το Ιόνιο γίνεται ξανά βενετική λίμνη και το Φρούριο της Άσσου χάνει τη στρατηγική του σημασία.

Η καστροπολιτεία της Άσσου έμεινε έτσι ένα όνειρο, που έμελλε να ξεφτίσει μαζί με τη Γαληνοτάτη, στη διάρκεια του 18ου αιώνα. Οι Βενετοί δημιούργησαν έργα υποδομής στο εσωτερικό του φρουρίου, ιδίως για τις ανάγκες της φρουράς, έργα που ερείπιά τους σώζονται μέχρι σήμερα. Και ο οικισμός του Φρουρίου έμεινε για πάντα ένας μικρός οικισμός κλεισμένος σε ένα τεράστιο κάστρο. Ένα μικρό επίτευγμα φυλακισμένο σε μια μεγάλη, χιμαιρική προσδοκία.

Στα μισά του αιώνα, το 1757, οι Βενετοί ιδρύουν νέα πρωτεύουσα το Αργοστόλι – η πειρατεία έχει πια ασθενήσει, το ίδιο και η Βενετία. Η αντίστροφη μέτρηση θα ολοκληρωθεί το 1797. Η Γαληνοτάτη θα πάψει οριστικά να υπάρχει. Ο Μέγας Ναπολέων θα την καταλύσει και η Κεφαλονιά θα περάσει στα χέρια των Δημοκρατικών Γάλλων.

Ο γάλλος επιτετραμένος Αντρέ Γκρασσέ ντε Σαιν Σωβέρ που θα επισκεφτεί τα Επτάνησα στα τέλη του 18ου αιώνα, θα διαπιστώσει το άδοξο τέλος του μεγαλεπήβολου σχέδιου της Βενετίας για την Άσσο: Λιγοστά δημόσια κτίρια και ένα μικρό χωριουδάκι στη θέση της μεγάλης πολιτείας, με τον καθεδρικό ορθόδοξο ναό του Προφήτη Ηλία.

Η θέση του Προβλεπτή βέβαια είχε διατηρηθεί ως το τέλος της βενετικής κυριαρχίας. Και οι γάλλοι διατήρησαν το φρούριο ως έδρα προσωρινού Δημαρχείου και προέβησαν στις αναγκαίες επισκευές δημοσίων κτιρίων και βελτιώσεις στο σύστημα συγκέντρωσης ομβρίων υδάτων – ενώ είχαν σχεδιάσει και τη διάνοιξη θαλάσσιας τάφρου στον ισθμό.

Η ολιγόχρονη παραμονή τους στη Κεφαλονιά (μόλις δύο χρόνια) δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση των σχεδίων τους. Εξάλλου, η εποχή των κάστρων φαίνεται να τελειώνει πια οριστικά. Οι πόλεις αναπτύσσονται πια έξω από αυτά – κι ο οικισμός της Άσσου σταδιακά μεγαλώνει. Ο φόβος των επιδρομών έχει περάσει. Η θάλασσα είναι πια για τους κεφαλονίτες πρόκληση και όχι φόβητρο.

Το φρούριο από τότε και για ενάμισι περίπου αιώνα συνεχίζει την πορεία του ως ένας μικρός οικισμός που υφίσταται πάντα παραπληρωματικά προς τον κεντρικό οικισμό της Άσσου. Το 1889 91 κάτοικοι απογράφονται στο Φρούριο, ενώ το 1920 κατοικούν 54 άτομα.

Η απογραφή του 1920 είναι και η τελευταία που μας δίνει τα πραγματικά στοιχεία για τον πληθυσμό του Κάστρου, πριν μια σημαντική καμπή της Ιστορίας του: τη δημιουργία, στα τέλη της δεκαετίας, Αγροτικών Φυλακών. Η καστροπολιτεία αξιοποιείται για να δεχτεί τα αποδιοπομπαία παιδιά της Ελληνικής Πολιτείας: Οι τρόφιμοι είναι τόσο μικροεγκληματίες όσο και βαρυποινίτες και τοξικομανείς. Είναι μαρτυρημένη η παρουσία και πολιτικών κρατουμένων στο Φρούριο, που φαινόταν μια φυλακή τύπου «Αλκατράζ» από την οποία η απόδραση ήταν σχεδόν αδύνατη.

Τότε είναι που οι εναπομείναντες κάτοικοι αρχίζουν να εγκαταλείπουν σταδιακά το Φρούριο και να μετακομίζουν στην Άσσο.

Οι απογραφές μέχρι τους σεισμούς του 1953 που εμφανίζουν το Φρούριο να έχει πληθυσμιακή άνθηση(93 το 1928, που έχει αρχίσει η λειτουργία των φυλακών, 136 το 1940 και 189 το 1951) συμπεριλαμβάνουν τους κρατουμένους, το προσωπικό των φυλακών και τους ελάχιστους εναπομείναντες κατοίκους του Κάστρου, που συμβιώνουν με τους κρατούμενους και τους φύλακες σε μια ιδιάζουσα συγκατοίκηση.

Οι σεισμοί του 1953 βρίσκουν στο Κάστρο το προσωπικό και τους τροφίμους των φυλακών και από τους παλιούς κατοίκους μόνον ελάχιστους – λιγότερους από είκοσι. Μετά τους σεισμούς οι φυλακές εγκαταλείπονται, και στην απογραφή του 1961 ο πληθυσμός περιλαμβάνει μόνο τους τελευταίους κατοίκους στους οποίους αναφερθήκαμε στην αρχή της ομιλίας: 6.

Ο οικισμός του Κάστρου έσβησε λοιπόν, οριστικά, όπως όλα δείχνουν. Αυτό που δεν μπορεί να σβήσει και δεν μπορεί να παραγραφεί είναι η ιστορικότητα του Μνημείου και η σημασία του για την πολιτιστική μας κληρονομιά.

Και η σημασία είναι διπλή: Αφ’ ενός, ένα από τα μεγαλύτερα οχυρωματικά έργα των Ενετών, κυριάρχων του νησιού για 300 περίπου χρόνια, με δεκάδες επιμέρους μνημεία στο εσωτερικό του που θα πρέπει να μελετηθούν, να καταγραφούν, να αναδειχθούν και να διασωθούν.

Οι στρατώνες, η κατοικία του Προβλεπτή, οι τρεις καθολικές εκκλησίες,με προεξάρχουσα αυτήν του Αγίου Μάρκου (οι άλλες δύο ήταν η Παναγία η Σπιταλιόρα και ο Άγιος Ιωάννης), το οδικό δίκτυο, το κτίριο της αστυνομίας, οι φούρνοι, δύο αποθήκες πυρομαχικών μέσα στη γη, τα εναπομείναντα κανόνια, ο Μύλος, οι προμαχώνες , το στρατιωτικό νοσοκομείο, η σκοτεινή φυλακή, οι σκοπιές, άλλα κτίσματα που δεν έχουν ταυτοποιηθεί, δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.

Είναι επίσης αναγκαία η ενδελεχής αναδίφηση αρχειακών πηγών που αφορούν στη Βενετοκρατία αλλά και τις επόμενες περιόδους των κατακτήσεων, για να αποκομίσουμε περισσότερα στοιχεία για την Ιστορία του Κάστρου, και να προσδιορίσουμε και να περιγράψουμε με επιτυχία τα εναπομείναντα μνημεία. Το Κάστρο ως σύνολο, ως ένα μνημείο και πολλά επιμέρους μνημεία, πρέπει να γίνει αντικείμενο ιστορικής έρευνας.

Αλλά και παράλληλα με αυτό πρέπει να γίνει αντικείμενο προστασίας και ανάδειξης. Η ένταξή του στο δίκτυο «Κάστρων περίπλους» ήταν μια καλή αρχή. Και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Μόνο που εδώ το ήμισυ δεν είναι αρκετό. Είναι απαραίτητο να πετύχουμε όχι το ήμισυ, αλλά το παν. Και δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Πέρα από τον βασικό κορμό του μνημείου οχυρωματικής αρχιτεκτονικής, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και μια ελληνικότερη διάσταση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Αυτή που αφορά τον οικισμό καθαυτόν, με επίκεντρο ένα μοναδικό μνημείο, το οποίο, δυστυχώς, επί πολλά χρόνια βρίσκεται στο απόλυτο σκοτάδι από ερευνητική άποψη και όχι μόνον.

Μιλώ για τον μοναδικό ορθόδοξο καθεδρικό ναό του οικισμού, τον Ιερό Ναό του Προφήτη Ηλία, ο οποίος κτίστηκε στη διάρκεια του 19ου αιώνα στη θέση της «μικρής εκκλησούλας» που είδε ο Σαιν-Σωβέρ στα τέλη του 18ου αιώνα, την εκκλησία γύρω από την οποία, κατά παράδοση, είναι θαμμένοι όλοι οι τελευταίοι «Καστρινοί». Την εκκλησία που διαθέτει ένα έξοχο ξυλόγλυπτο τέμπλο, εικόνες (Προφήτης Ηλίας, Ζωοδόχος Πηγή) και εκκλησιαστικά αντικείμενα μεγάλης παλαιότητας και υψηλής τέχνης.

Η εικόνα της Ζωοδόχου Πηγής λιτανευόταν σε περιόδους ανομβρίας και οι «παλαιοί» έλεγαν πως ήταν θαυματουργή… Μιλούμε για την εκκλησία που θα μπορούσε να αποτελεί ένα μικρό μουσείο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού μέσα σ’ έναν χώρο που χτίστηκε από ξένους για να ικανοποιήσει τα οράματά τους.

Άσσος Κεφαλονιά

Την εκκλησία που άντεξε περισσότερο από τα οράματα των Βενετών, που νίκησε το χρόνο και τους σεισμούς, και που, μετά την αποχώρηση των τελευταίων κατοίκων, όταν άνοιγε στη γιορτή του Προφήτη Ηλία και της Ζωοδόχου Πηγής ξαναζωντάνευε τη χαμένη καστροπολιτεία.

Την εκκλησία που στέκει ακόμα εκεί, σιωπηλή και ερμητικά κλειστή, αλλά όρθια ακόμη. Ο κίνδυνος να καταστραφεί η ίδια η εκκλησία αλλά και τα πολύτιμα κειμήλιά της είναι άμεσος και ορατός. Νομίζω ότι έχει έρθει ο καιρός να ξεπεραστούν οι όποιες δυσκολίες και η εκκλησία να ανοίξει άμεσα, να καταγραφούν τα αντικείμενα και να δρομολογηθεί η συντήρησή τους.

Όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο καταστροφής μνημείων της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, είτε από οικονομική αδυναμία είτε από αδιαφορία είτε από σκοπιμότητα, νομίζω ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να προχωρούμε μπροστά.

Κάθε κομματάκι από το τείχος που ξεκολλάει, κάθε ερείπιο βενετσιάνικου κτίσματος που θρυμματίζεται στην επόμενη σεισμική δόνηση ή κάθε εκατοστό ενός τέμπλου που τρώγεται από το σαράκι και την υγρασία είναι και μία νίκη της λήθης έναντι της μνήμης. Είναι μία νίκη εκείνων που θέλουν να μη θυμόμαστε, για να μην ξέρουμε ποιοι είμαστε, από πού ήρθαμε, τι κληρονομιά κουβαλάμε, τι οφείλουμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές. Θα αφήσουμε τη λήθη να νικήσει;

Μπορεί το Κάστρο της Άσσου να είναι πια ένα μόνο ένα μνημείο, ένας φορέας μνήμης, και όχι ένας ζωντανός οικισμός. Μπορεί οι άνθρωποι να έφυγαν εκείνο το πρωί του 1968 για πάντα. Μπορεί να πήραν μαζί τους τις αναμνήσεις τους και να άφησαν πίσω μόνο τους αγαπημένους νεκρούς τους.

Μπορεί το Φρούριο να είναι πια, και να μείνει για πάντα, ακατοίκητο από ανθρώπους. Μέσα όμως σε αυτά τα 440 στρέμματα γης κατοικεί κάτι που δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το Κάστρο, παρεκτός αν εμείς το αφήσουμε: κι αυτό είναι κάτι που δεν αντικαθίσταται, δεν αποζημιώνεται, δεν καταπατάται: Είναι η συλλογική μας μνήμη.

Και η συλλογική μνήμη είναι σαν καντήλι. Σαν το καντήλι της εκκλησίας της Πλακούλας, στους πρόποδες του Κάστρου της Άσσου. Ένα καντήλι που πρέπει να μπαίνουμε στον κόπο να πηγαίνουμε εκεί κάπου κάπου και να το ανάβουμε, για να μπορούμε έπειτα να το βλέπουμε από απέναντι να φέγγει μέσα στο σκοτάδι.

Πηγή άρθρου: eliaswords.blogspot.gr

Αναδημοσιευση απο :www.kefaloniatoday.com/

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

«…και η σπεσιαλιτέ του καταστήματος …φέτα Κεφαλληνίας!»

Θανάσης Βέγγος και Φέτα Κεφαλληνίας

Όταν ο Θανάσης Βέγγος – στην ταινία «Ο παπατρέχας» – εκθείαζε το κορυφαίο βαρελίσιο προϊόν του αυτοσχέδιου μπακάλικου που έστησε στο θυρωρείο του, για να τα φέρει βόλτα, η ατμόσφαιρα στο σπίτι, έπαιρνε φωτιά!

Αμέτρητος θαυμασμός και περηφάνια, για την κορυφαία και ξακουστή φέτα της Ελλάδας, που έλαχε να παράγεται στον τόπο καταγωγής μας.

Αφού μάλιστα το ανέφερε και ο αρχετυπικός Έλληνας βιοπαλαιστής Θανάσης, κάθε άλλη επιστημονική αναφορά ήταν περιττή. Είχε αποκτήσει την αδιαμφισβήτητη λαϊκή καταξίωση. Άλλωστε την εποχή εκείνη, οι κινηματογραφικές ταινίες, μετέφεραν σχετικά ανεπεξέργαστα τις αντιλήψεις, τον τρόπο ζωής και τις συνήθειες του λαού.

Η έλλειψη των ΜΜΕ, με την σημερινή μαζική και καθοδηγούμενη μορφή, δεν είχε κυριεύσει ακόμα την ανάδειξη αναγκών και προτύπων κατανάλωσης, σε άμεση σχέση με την διαφήμιση και τις χορηγίες των εταιριών.

Κάθε Άνοιξη, λοιπόν, το παραδοσιακό ξύλινο βαρελάκι από την Κεφαλονιά, έπαιρνε τη θέση του σε μια γωνίτσα στην κουζίνα. Σήμα κατατεθέν μιας τοπικής μνήμης, μιας ιστορίας, που μπερδευόταν γλυκά με την πιπεράτη και αψιά γεύση του τυριού.

Μια ιστορία, που ξεκινά από τα Ομηρικά χρόνια, ενώ αναφορές υπάρχουν και στον Ηρόδοτο, για το τυρί από την Κεφαλονιά και την Ήπειρο. Μάλιστα πολλές ιστορικές και λαογραφικές αναφορές, αναφέρουν για τους ξακουστούς τυροκόμους της Κεφαλονιάς που δημιούργησαν στις βαλκανικές χώρες μεγάλες μονάδες τυροκομείων και υπήρξαν δάσκαλοι στην παρασκευή της φέτας. Οι μάστορες αυτοί, ιδίως από την Βόρεια Κεφαλονιά (Πύλαρο), απουσίαζαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην Ιταλία κυρίως, αλλά και στην Ρουμανία και τον Εύξεινο Πόντο, 1936-_~1δουλεύοντας στα μεγάλα τυροκομεία της κάθε περιοχής , παράγοντας την ξακουστή έως στις μέρες μας, κεφαλληνιακή φέτα. Παρεμπιπτόντως, αναφορές υπάρχουν και για την «εξαγωγή» της τέχνης της αμπέλου και του οίνου σε πολλές περιοχές της νοτίου Ευρώπης.

Η κεφαλλονίτικη φέτα, φτιάχνεται από πρόβειο και κατσικίσιο γάλα. Ιδιαίτερα οι κατσίκες, βόσκουν, λεύτερες, σε απόκρημνες βουνοπλαγιές αλλά και κοντά στα βράχια της θάλασσας. Εδώ μάλιστα, ένα από τα παράδοξα φαινόμενα της Κεφαλονιάς, μπερδεύεται με τον λαϊκό μύθο(;) για την φυσική πρωτιά της φέτας του νησιού. Οι κατσίκες, λοιπόν, μένουν ώρες χωρίς νερό και ξεδιψούν με το αλμυρό θαλασσινό αεράκι που ανεβαίνει στους γκρεμνούς, στα βοσκοτόπια και στα … ρουθούνια τους, ενώ απολαμβάνουν το γεύμα τους. Η αλμύρα της θάλασσας κάνει ιδιαίτερο τόσο το κρέας, όσο και το γάλα τους, χαρίζοντας μια ιδιότυπη γεύση στο τυρί. Ένα τυρί που είναι μαλακό ή σκληρό, που κόβεται σε ακανόνιστα κομμάτια (τάκους ) και ωριμάζει φυσικά και σε επαφή με τον αέρα και όχι μέσα σε άλμη. Το ωρίμασμα από την πρώτη στιγμή μέσα σε άλμη, διαφοροποιεί την φέτα από το τυρί «τελεμέ». «Όταν φέτα μόλις κοπεί σε «κύβους» ωριμάζει μέσα στην «άλμη» από την πρώτη μέρα , τότε μιλάμε για «τελεμέ», για την βουλγάρικη φέτα. Τα μεγάλα εργοστάσια, λοιπόν, σήμερα, παράγουν «τελεμέ». [1]

Μια βασική διαφορά, λοιπόν είναι πως η κεφαλλονίτικη φέτα, ακόμα αφήνεται να ωριμάσει στο βαρέλι.Είναι, λοιπόν βαρελίσιο τυρί _και ένας από τους λόγους που διατηρεί την παραδοσιακή της συνταγή, είναι ότι παράγεται σε επίπεδο βιοτεχνίας και όχι βιομηχανίας, όπως πολλές γνωστές γαλακτοκομικές φίρμες.

Εκτός αυτού, μια γλυκιά πεποίθηση, μας σπρώχνει να πιστεύουμε πως η παραδοσιακή ιεροτελεστία της παραγωγής της φέτας, θέλει να υπερασπίσει και την αρχέγονη λαϊκή μαστοριά του τόπου, όπως και κάθε τόπου της Ελλάδας. Μια γευστική αντίσταση στον ομογενοποιημένο πολτό μιας παγκοσμιοποίησης που διατείνεται την “ποικιλία” και την “διαφορετικότητα”, για να δημιουργήσει το πολιτικά και κοινωνικά μονοδιάστατο άτομο-καταναλωτή.

[1] απο συνέντευξη του καθηγητή Κωνσταντίνου Ευθυμίου. Ο κ. Ευθυμίου γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Παντρεύτηκε Κεφαλονίτισα, και εντάχθηκε σε Κεφαλονίτικο Σύλλογο της Νέας Υόρκης.. Σπούδασε στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών ολοκληρώνοντας τις σπουδές του με ειδίκευση στην γαλακτοκομία και κτηνοτροφία.

Πηγή άρθρου: kefalonitiko.wordpress.com

Αναδημοσιευση απο : www.kefaloniatoday.com

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Αυτή η ''Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει..

 Τούτο το φασιστικό νεοναζιστικό-γκαιμπελικό μόρφωμα που ονομάζουν ''Ενωμένη Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει.

     Τούτη η ''Ευρώπη'' που έγινε μόνον για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών και των τραπεζών, πρέπει να
πεθάνει.
     Πρέπει να πεθάνει πριν σκοτώσει κανέναν λαό, με πρώτον τον ελληνικό.
     Πρέπει να πεθάνει πριν αποκτήσει την (ψευδ)αίσθηση παντοδυναμίας που θα την αποθρασύνει κι άλλο.

     Μαζί της πρέπει να πεθάνουν και όλες οι κυβερνήσεις, τα διευθυντήρια, οι θεσμοί και οι διαπλοκές που την συντηρούν και παίζουν τον ρόλο των πραιτωριανών και των Ες-Ες.
     Δεν είναι δυνατόν όλα αυτά τα καθάρματα, τα αποβράσματα του ανθρώπινου είδους,
     ..να τιμωρούν έναν -οποιονδήποτε- λαό σε αφανισμό επειδή οι απατεώνες πολιτικοί του σε συνεργασία με τους τοκογλύφους της ''Ένωσης''  ΕΚΛΕΨΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΑΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΕΩΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ ΤΗΣ.

     Δεν είναι δυνατόν με πρόσχημα το χρέος, ΕΝΑ ''ΧΡΕΟΣ'' ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΑΠΟΠΛΗΡΩΘΕΙ ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΤΡΙΠΛΑ,
     ..να ζητούν την δια βίου κλοπή όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, μαζί με την δημόσια και ιδιωτική περιουσία,
      ..αφήνοντας μιά κοινωνία έρμαιο στις ορέξεις των ''κορακιών'' όλης της υφηλίου.
     ( Φέρε μας παπατζή και γελοίε πρωθυπουργέ τον λογαριασμό του χρέους. Γιατί δεν τολμάς;Να δούμε τί είναι, από τί αποτελείται πιά αυτό το χρέος, που εδώ και έξη χρόνια ο λαός καταστρέφεται και σπαράζεται και αυτό παραμένει τάχα αμείωτο και αυξανόμενο. Πού είναι η ανάλυση του χρέους; Είσαι υποχρεωμένος να την φέρεις στον ελληνικό λαό. Και μετά να μιλάς για τετραετίες και αγώνες και ασύστολες απατεωνιές. Παπατζή. Γελοίε. Απατεώνα! )

     ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ.
      Θέλουν μία χώρα ερείπια να την απομυζούν και να την καταντήσουν ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης για τα άλλα ανθρώπινα ερείπια, τους πρόσφυγες των πολέμων που η ίδια η ''Ένωση'' προκαλεί ή υποδαυλίζει στις πατρίδες τους.
     Και θέλουν έναν λαό κατεστραμμένο, αποχαυνωμένο στο κυνήγι της καθημερινής του επιβίωσης, να μην μπορεί να αντιδράσει στο ΕΓΚΛΗΜΑ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.

     Και τον θέλουν διπλά κατεστραμμένο και ταπεινωμένο παραδειγματικά,
     ..γιατί τούτος ο λαός έχοντας αντιληφθεί τον κακουργηματικό ρόλο της τάχα ''Ενωσης'' εναντίον των λαών τούτης της.ηπείρου,
     ..τόλμησε το καλοκαίρι που μας πέρασε να διεκδικήσει την ελευθερία και το δικαίωμα του σε δημοκρατία και αυτοδιάθεση με ένα ιστορικό ''ΟΧΙ''.

     Αυτή η ''Ευρώπη'' πρέπει να πεθάνει.
     Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να πεθάνει, και η επόμενη που θα κάνει ακριβώς τα ίδια να μην τολμήσει καν να γεννηθεί.

     Εξέγερση τώρα!
     Θάνατος σ' αυτήν την ''Ευρώπη'' τώρα!.. 
     

Κεφαλονιά: «Ποιος μπορεί να είναι αντικειμενικός με τέτοια ομορφιά;»

Θάλεια Προκοπίου

Ποιος μπορεί να είναι αντικειμενικός με τέτοια ομορφιά;»

«Η Κεφαλονιά είναι η πατρίδα μου. Η μητέρα μου μεγάλωσε στο χωριό Σβορωνάτα. Κι εγώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου περνούσα όλα τα καλοκαίρια μου στο νησί… Βόλτες, παιχνίδια, εδώ και οι πρώτες παραστάσεις στο αυτοσχέδιο «Θέατρον η Αμπελος»», λέει η ηθοποιός Θάλεια Προκοπίου, που έγινε διεθνώς γνωστή ως πρωθιέρεια της τελετής αφής της ολυμπιακής φλόγας.
«Δεν είμαι αντικειμενική με την Κεφαλονιά. Αλλά πώς μπορεί να είναι κανείς αντικειμενικός με την ομορφιά, με τη θέα του Μύρτου από ψηλά; Οποια εποχή και να τον δεις όποτε και να περάσεις, μένεις πάντα να τον κοιτάς θαμπωμένος… Ετσι είναι όλο το νησί, γεμάτο ομορφιές και εκπλήξεις.

Οσο και να το εξερευνείς -που το κάνω επισταμένως- τόσο κάτι σου ξεφεύγει ή μεταμφιέζεται με τις εποχές: ατέλειωτες παραλίες, μικρές, άσπρες, χρυσές, κυανές, πράσινες αλλά και σπηλιές, λίμνες, καταρράκτες, ένα πανέμορφο βουνό και πολληηή κουρλαμάδα». Προτείνει στους επισκέπτες να δουν τη γραφική Ασσο και το Φισκάρδο, τα σπήλαια Μελισσάνης και Δογκαράτης, τον Αίνο και φυσικά όσο περισσότερες παραλίες γίνεται… Ενδιαφέρον έχει το Κοργιαλένειο Ιστορικό και Λαογραφικό μουσείο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Θέατρο Κέφαλος, το ενετικό κάστρο του Αγ. Γεωργίου, η Μονή του Αγ. Ανδρέα και του Αγ.Γερασίμου. «Για τους μικρούς εξερευνητές ψάξτε για τους Ασπρους βράχους, την Κουτσουπιά, το Δαφνούδι, την Αγ. Σοφία, το Παραδείσι, τα Γοργοτά, τη Φτέρη, τη σπηλιά στο Φώκι. Αγαπημένη εικόνα,το νησάκι Δίας με την Παναγιά τη Διώτισσα. Αν φτάσετε μέχρι εκεί, θα με καταλάβετε»…

Σπύρος Ευαγγελάτος

«Επτάνησα σημαίνουν τέχνη»

Τους αιώνες που η ηπειρωτική Ελλάδα χειμαζόταν υπό τον τουρκικό ζυγό και ακόνιζε τις ανατολίτικες συνήθειές της, τα Επτάνησα άκουγαν όπερα, θέατρο, ποίηση και έστρωναν το χαλί για προσωπικότητες όπως ο Διονύσιος Σολωμός και ο Ανδρέας Κάλβος. «Τα Επτάνησα δεν γνώρισαν τουρκική κυριαρχία παρά μόνο ενετική. Γι’ αυτό και διατήρησαν επαφή με τα δυτικά πνευματικά ρεύματα, αναπτύσσοντας την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο, τη ζωγραφική, τη μουσική», εξηγεί ο Σπύρος Ευαγγελάτος, σκηνοθέτης, πανεπιστημιακός και ακαδημαϊκός με καταγωγή από το Ληξούρι.

Η διδακτορική διατριβή του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε θέμα την ιστορία του θεάτρου στην Κεφαλονιά από το 1600 μέχρι το 1900. «Τους αιώνες εκείνους στα Επτάνησα ευδοκίμησαν το ερασιτεχνικό θέατρο, η όπερα και οι λαϊκές παραστάσεις. Το ερασιτεχνικό θέατρο υπηρέτησαν γόνοι ευγενών ή αστικών οικογενειών, γράφοντας θεατρικά έργα, αρχικά στην ιταλική γλώσσα. Η παλαιότερη σχετική μαρτυρία ανάγεται στο 1571, όταν στο πλαίσιο των πανηγυρικών εκδηλώσεων για τη νίκη των συμμάχων έναντι των Τούρκων ανέβηκαν οι Πέρσες του Αισχύλου στα Ιταλικά στη Ζάκυνθο». Πρόκειται για μία από τις παλαιότερες μαρτυρίες για θεατρική δράση στη σύγχρονη Ελλάδα.

Παράλληλα με το ερασιτεχνικό θέατρο, κυριότερος εκπρόσωπος του οποίου υπήρξε ο Κεφαλονίτης Πέτρος Κατσαΐτης (Ιφιγένεια εν Ληξουρίω, Θυέστης), στα Επτάνησα γνωρίζει άνθηση η όπερα. Θίασοι λυρικών θεάτρων έρχονται από την Ιταλία και ανεβάζουν παραστάσεις στην Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο κ.ά. Οι περιοδείες τους ήταν συχνά το γεγονός της χρονιάς για τους Επτανήσιους, που λογομαχούσαν για το αν η σοπράνο ή η μέτζο – σοπράνο ήταν καλύτερη, αφού πρώτα τις είχαν μεταφέρει στα χέρια στα καντούνια της πόλης. Την ίδια εποχή εξελίσσονται οι λαϊκές παραστάσεις. «Στα Επτάνησα διασκεύαζαν έργα της Κρητικής Λογοτεχνίας και έπαιζαν αποσπάσματα σε γιορτές και καρναβάλια. Ετσι γεννήθηκαν οι περίφημες ζακυνθινές “ομιλίες”, ένα είδος λαϊκού θεάτρου που παιζόταν σε τρίστρατα, σε πλατείες μόνο από άντρες», εξηγεί ο κ. Ευαγγελάτος. Την ιδιαίτερη πατρίδα του την Κεφαλονιά, την αποκαλεί «Γη της θάλασσας, της πέτρας και του πνεύματος». Οσο για την Επτανησιακή Σχολή; «Δημιούργησε μια τεράστια πολιτιστική παράδοση στον ελλαδικό χώρο, που συνεχίζει να αποδίδει καρπούς μέχρι και σήμερα».

Θάνος Ασκητής

«Το Ληξούρι με πότισε με περηφάνια»

«Αν και δεν μεγάλωσα στην Κεφαλονιά, κουβαλώ μέσα μου την τρέλα της, τον αυθορμητισμό και την αυθεντικότητα του Κεφαλονίτη που δεν μασάει τα λόγια του». Ο γνωστόςνευρολόγος – ψυχίατρος Θάνος Ασκητής, πρόεδρος του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, λέει τη γνώμη του χωρίς περιστροφές. «Από τον αέρα και το νερό της Κεφαλονιάς νομίζω ότι πήρα την εργατικότητα και τη θορυβώδη δυναμική, που μόνο εμείς οι Κεφαλονίτες είναι αλήθεια ότι έχουμε. Το Ληξούρι, από όπου κατάγομαι, με πότισε με περηφάνια, ασυμβίβαστες λογικές, αλλά και τη μεγάλη μου αγάπη προς την Ιατρική. Αλλωστε, το Ληξούρι έχει βγάλει μόνο –συγχωρέστε μου την υπερβολή– άξιους και πετυχημένους γιατρούς».

Κάθε Πάσχα και κάθε καλοκαίρι επιστρέφει στην παιδική του ηλικία. «Αναζητώ στα κτήματα του παππού μου και της γιαγιάς μου τη μυρωδιά των αμπελιών, που με μεθούσε όταν τρυγούσα μαζί με τον θειό μου τη σταφίδα. Ακόμα και τώρα, όταν περπατάω επάνω στα χώματα αυτά, νομίζω ότι θα συναντήσω τις κληματαριές και ότι θα σκύψω να κόψω μαύρα σταφύλια». Θεωρεί μοναδικό το χρώμα της φύσης και την εναλλαγή βουνού – θάλασσας στην Κεφαλονιά. «Αλλά αυτό που με καθηλώνει είναι τα γαλαζοπράσινα νερά της. Η θάλασσα είναι ατελείωτη σε αίσθηση, εικόνα και χρώμα». Από τα άλλα νησιά του Ιονίου αγαπά την Κέρκυρα, μας εξομολογείται. «Αλλά αυτό να μείνει μεταξύ μας», καταλήγει με χιούμορ, «καθώς ένας Κεφαλονίτης δικαιούται να πηγαίνει μόνο στην Κεφαλονιά και να αγαπά μόνο αυτό το νησί»!

Ανδρέας Τζάκης

«Οι Κεφαλονίτες με γοητεύουν»

Αυτό που κάνει την Κεφαλονιά μοναδική είναι οι άνθρωποί της, λέει ο διάσημος χειρουργός Ανδρέας Τζάκης, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μαϊάμι και διευθυντής μεταμοσχεύσεων στην κλινική του Κλίβελαντ (Cleveland Clinic). Κεφαλονίτης ο ίδιος, δεν ξεχνά ποτέ την ιδιαίτερη πατρίδα του και συχνά συναντάται με άλλους συμπατριώτες του της διασποράς. «Οι Κεφαλονίτες με γοητεύουν. Είναι πολύ ανεξάρτητοι, δημιουργικοί και καμιά φορά αθυρόστομοι, δηλαδή ευθείς. Ετσι έχω μεγαλώσει κι εγώ και νομίζω πως έχω πάρει από τον πατέρα μου το μικρόβιο της κεφαλονίτικης συμπεριφοράς». Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται οι Κεφαλονίτες είναι μοναδικός στην Ελλάδα, υποστηρίζει ο διεθνούς φήμης χειρουργός και συμπληρώνει: «το χαρακτηριστικό τους είναι η συνεχής αναζήτηση της αλήθειας χωρίς πολλές περιστροφές. Θα σου πούνε στα ίσια ακριβώς αυτό που θέλουν είτε σ’ αρέσει είτε όχι. Αυτό είναι μια γοητευτική άποψη της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Νομίζω πως σήμερα μας λείπει η ευθύτητα».

Ο πατέρας του καταγόταν από το χωριό Φραγκάτα, που σήμερα λέγεται Ομαλό. Οι άντρες του σογιού του ήταν ως επί το πλείστον παπάδες στον Αγιο. Εκείνος μεγάλωσε στον Πειραιά και γνώρισε την Κεφαλονιά ως επισκέπτης. «Πάντα προσπαθούσα να μιμηθώ την εξυπνάδα των ανθρώπων της Κεφαλονιάς. Μερικοί θεωρούν την επιθυμία τους για δημιουργικότητα ως πανουργία. Αλλά για μένα αποτελούσε πάντα ερέθισμα η ικανότητά τους να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες, η αγάπη τους για δημιουργική περιπέτεια». Θυμάται, για παράδειγμα, τον παπα-Γεράσιμο Γαρμπή, που ήτανε παπάς στον Αγιο, φίλος του πατέρα του. «Μπορούσε να πρωί να ψέλνει λειτουργία και το βράδυ να γλεντάει με τις παρέες του. Είχε ξενιτευτεί στη Ρουμανία, μετά γύρισε στην Κεφαλονιά κι έγινε παπάς. Τέτοιους ανθρώπους ζωντανούς άμα τους δεις μία φορά δεν τους ξεχνάς». Σήμερα αναγνωρίζει πως η καταγωγή του, ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσε, τον βοήθησε να φτάσει εκεί που έφτασε.

Πηγή άρθρου: thetravelbook.gr

Αναδημοσιευση απο : www.kefaloniatoday.com

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Κεφαλονια. ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΡΩΝΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ ΤΟΥ 1867

Η καθιερωμένη Ιερά Πανήγυρις για την επέτειο του φοβερού σεισμού, που έπληξε την Κεφαλονιά πριν από 149 χρόνια, το 1867, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή (22/1) και ώρα 20:00 στην Ιερά Μονή Κορωνάτου στην Παλλική. Διαβάστε το συγκλονιστικό χρονικό του καταστροφικού χτυπήματος του Εγκέλαδου και τον τραγικό απολογισμό των θυμάτων που άφησε πίσω του μέσα από το κείμενο του Γεράσιμου Γαλανού.

«Τις 22 Ιανουαρίου 8 η ώρα το απόγευμα έγινε ασθενής σεισμική δόνηση της γης για την οποία κανείς από τους κατοίκους δεν έδωσε προσοχή. Να ξημερώνει 23 Ιανουαρίου, ημέρα Δευτέρα και ώρα 6:00 π. μ. (πρωί) ακόμη, οι κάτοικοι ήταν στον ύπνο, έντρομοι εξεγέρθηκαν από σφοδρό σεισμό που διήρκεσε 25» – 30». Ακολούθησαν μικρότεροι σεισμοί και τις 11 το πρωί επαναλήφθηκαν μεγάλες δονήσεις που συμπλήρωσαν την καταστροφή. Ο ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης μας πληροφορεί ότι ο σεισμός αυτός προαναγγέλθηκε από τους μικρότερους πολυάριθμους σεισμούς και από άσχημα καιρικά φαινόμενα του προηγούμενου έτους 1866 Ιανουάριος 25 και μετά. Οι διάφοροι μελετητές-σεισμολόγοι-περιηγητές προσπάθησαν να εξάγουν συμπεράσματα για την κατεύθυνση του σεισμού υπολογίζοντας το μέγεθος της καταστροφής και τη διεύθυνση της πτώσεως των ερειπίων. Σίγουρο είναι ότι ο σεισμός έπληξε περισσότερο την περιοχή της Παλικής, όπου ήταν και η εστία του σεισμού (περιοχή Ρίφι-Δαμουλιανάτα-Αγία Θέκλη). Οι στέρεοι πέτρινοι ανεμόμυλοι του υψώματος Ρίφι έπεσαν κι αυτοί χωρίς τα ερείπιά τους να πέσουν. Τα χωριά έγιναν σωρός ερειπίων. Μεγάλη ήταν η καταστροφή της Αγίας Θέκλης, μια και είναι χτισμένη στη πλαγιά του βουνού.

Ο Ιωσήφ Παρτς, στο βιβλίο του «Κεφαλληνία και Ιθάκη» μας δίνει το μέγεθος της καταστροφής της Αγίας Θέκλης: «Η καταστροφή αυτού του χωριού ήταν τόσον τέλεια, ώστε δεν ηδύνατο τις να διακρίνει τα όρια των κτησμάτων εν τω πεδίω των ερειπίων. Ενταύθα εν τη κυρία εστία του σεισμού φαίνεται ότι ευθύς η πρώτη δόνησις απετέλεσε σχεδόν την καταστροφή». Λιγότερη αλλά όχι και ασήμαντη βλάβη προξένησε ο σεισμός και στην Άνω και Κάτω Λειβαθώ. Ζημιές έπαθαν τα χωριά Λακήθρα, Κοριάνα, Κλείσματα, Καραντηνάτα και Φωκάτα. Ο λόγιος Παναγής Βεργωτής στο έντυπό του «ο Σεισμός της 23 Ιανουαρίου 1867» μας ενημερώνει για το μέγεθος της καταστροφής μέσα από τους αριθμούς των νεκρών. Στο Αργοστόλι 5, 35 στο Ληξούρι, 19 στην Αγία Θέκλη, Δαμουλιανάτα 43, 7 στα Μαντζαβινάτα, 3 στο Βουνί, στα Χαβριάτα 17, στο Ρίφι 17, 17 και στο Σκηνιά, 2 στη Κοντογενάδα, 3 στα Λουκεράτα, 2 στη Δεματορά, 2 στα Καλάτα, 2 στον Αθέρα, 19 στα Κουβαλάτα, 19 στη Θηνιά, 2 στη Σάμη και 1 στην Άσσο και πάρα πολλοί οι τραυματίες. Γενικά η επίσημη έκθεση αριθμεί σε όλη την Κεφαλονιά 2642 κατεστραμμένα σπίτια, 2946 με ζημιές και 244 νεκρούς. Η συνολική ζημιά υπολογίστηκε σε 15 εκατομμύρια δραχμές, κανένα δε γειτονικό νησί δεν έπαθε ζημιές. Εντελώς καταστράφηκαν τα χωριά κοντά στην Αγία Θέκλη, Καλάτα, Δεματορά, Καμιναράτα, χωριά που το έδαφός τους ήταν διαφορετικής σύστασης από τα κατεστραμμένα χωριά και ήταν μακριά από την έδρα του σεισμού, δεν καταστράφηκαν εντελώς. Τα χωριά Παρισάτα, Μονοπολάτα, Βιλατώρια, Βόβυκες, Κοντογενάδα έπαθαν ζημιές αλλά όχι εξ ολοκλήρου.

Επίσης τα χωριά Κουβαλάτα, Λουκεράτα, Τυπαλδάτα, Σουλλάροι και Μανταβινάτα καταστράφηκαν εντελώς. Τα δε Μιχαλιτσάτα καταστράφηκαν κατά τα εννέα δέκατα. Στο Ληξούρι έχασαν τη ζωή τους 35 άτομα και οι μισές από τις οικίες καταστράφηκαν, και το κωδωνοστάσιο του Παντοκράτορος πήρε κλίση προς τα Βορειοανατολικά. Δίπλα στο ποτάμι άνοιξε το έδαφος σε σχισμή μήκους 100 και πλέον μέτρα και πλάτους ενός μέτρου. Επίσης, η καταστροφή ήταν μεγάλη και στη Βόρειο Παλική, περιοχή Θηνιάς της οποίας τα χωριά βρίσκονται σε αργιλικά εδάφη. Το τόξο του σεισμού κατέρριψε και οικίας στα Κοντογουράτα-Κουρουκλάτα-Δειλινάτα όπως και σε σπίτια των χωριών της Λειβαθούς. Βέβαια όσο προχωράμε προς τα υψώματα της Κρανιάς οι απώλειες και οι ζημιές των σπιτιών ελαττώνονται.

Σύμφωνα με την παράδοση, τότε κάποιος ευσεβής Χριστιανός κάτοικος των περιχώρων Ληξουρίου «είδε όραμα ότι ο σεισμός έγινε από τον Θεό και ότι θα βυθιστεί το νησί, αλλά η Κορωνιώτισσα, Δακρυρροούσα δια των δεήσεων αυτής σώθηκε η νήσος Κεφαλληνίας». Το πρωί πήγαν κάτοικοι μαζί με τον ευσεβή χριστιανό στο Μοναστήρι της Παναγίας της Κορωνιώτισσας, για να την ευχαριστήσουν και βρήκαν την Αγία Εικόνα του θρόνου πεσμένη κάτω και εξερχόμενα δάκρυα από τους οφθαλμούς της, τα οποία φαίνονται ως τα σήμερα. Από τότε έως σήμερα εορτάζεται αυτό το θαύμα της Παναγίας και κάθε παραμονή της επετείου στις 22 προς 23 Ιανουαρίου γίνεται ολονυκτία με μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Ο μεγάλος σεισμός του 1867 που σημάδεψε ιδιαίτερα την περιοχή του Ληξουρίου και ευρύτερα της Παλικής αποτυπώνεται ποιητικά και λακωνικά σε εντοιχισμένη πλάκα που σώζεται έως σήμερα στην οικία της Άννας Καλογηροπούλου στην πλατεία Μηνιατών στο Ληξούρι. Να σημειωθεί ότι είναι και το μοναδικό μνημείο σεισμού που υπάρχει σε όλη την Κεφαλονιά

Βιβλιογραφία:

1. Παρτς Ιωσήφ, Κεφαλληνία και Ιθάκη, Αθήνα 1892.
2. Τσιτσέλης Ηλίας, Κεφαλληνιακά Σύμμικτα, τ. 2.
3. Γκέλη Κωνσταντίνου, Ιερά Μονή Κορωνάτου, Αθήνα 1995.
4. Βεργωτής Παναγής, Ο σεισμός της 23 Ιανουαρίου 1867.
5. Σολωμός Γ., Η εν Κεφαλληνία Σύμβασα καταστροφή, Tύποις «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» 1867.
6. Σεισμός εν Κεφαλληνία «Έκθεσις προς το Υπουργικό Συμβούλιο παρά Νικολάου Ιωσήφ. Τυπάλδου» Εν Κωνσταντινουπόλει, 1868.
7. Ιουλίου Σμίτιου, ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ περί του ΓΕΝΟΜΕΝΟΥ ΤΩ 1867 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 23 – ΣΕΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ, μετάφραση του Ηρακλή Μητσοπούλου, Αθήνα 1867.

Η πλάκα του Σεισμού βρίσκεται σήμερα στην οικία της Άννας Καλογηροπούλου- Πλατεία Μηνιατών

«Ενθυμού ω διαβάταΤρομεράν σεισμού φοβέρανΠρόσεχε μη λησμονήσηςΤην φρικώδη εκείνην ημέραΤου Ιανουαρίου τας 23Που τότε κατεστράφηΗ ατυχής πατρίς 1867»

Γεώργιος Μήλας

Ο Κεφαλλονίτης Γρηγόρης Δανάλης , που «ανέπνεε για τον κινηματογράφο»

Ο Κεφαλλονίτης Γρηγόρης Δανάλης

Μπορούσε να μιλάει επί ώρες για τον τρόπο που το φως μεταλλάσσεται σε ταινία ή που μια ιδέα αποκτά φως και πλάθει ήρωες.

Τον θυμάμαι, κάπου εκεί κοντά στο τέλος (δύο χρονιές συνεργαστήκαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), όταν πια τα προβλήματα υγείας τον κρατούσαν – οριστικά – μακριά από την κινηματογραφική μηχανή, να μιλάει, καπνίζοντας αρειμανίως. Στο ένα χέρι κρατούσε το τσιγάρο, που «έλιωνε» αργά ως το φίλτρο, και με το άλλο διόρθωνε το σωληνάκι από τη συσκευή οξυγόνου!

Ο «Παππούς», γιατί έτσι τον φώναζαν και έτσι γνώριζαν όλοι τον Γρηγόρη Δανάλη με την χαρακτηριστική λευκή γενειάδα, μορφή ασκητή ίσως και αναχωρητή, με ολύμπια ηρεμία – ακόμη και την ώρα που συζητούσε παραιτήσεις συνεργατών του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! – είναι από τις λίγες μαρκέ φιγούρες του Νέου Ελληνικού Σινεμά. Και ήρθε η ώρα για να φωτισθεί, αυτό το εμβληματικό πρόσωπο πίσω από τις κάμερες, από τους προβολείς ενός ντοκιμαντέρ, που φέρει ακριβώς αυτό τον τίτλο: «Ο Παππούς – Ενα ντοκιμαντέρ για τον κινηματογραφιστή Γρηγόρη Δανάλη».

Δημιουργός του ο Προκόπης Δάφνος (μαζί με τον Τζανέτο Κομηνέα) και πρώτος προορισμός του μια εκδήλωση, με προβολή, την Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013, στις 20.00, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με αυτουργούς της εκδήλωσης την Ενωση Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης και τον Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης για τα Πνευματικά Δικαιώματα Τεχνικών Κινηματογράφου «Ο Ισοκράτης» (με πρόλογο από τον κριτικό Δημήτρη Κολιοδήμο).

Ο Κεφαλλονίτης Γρηγόρης Δανάλης (1916 – 1993), που «ανέπνεε για τον κινηματόγραφο», είχε ξεκινήσει ως μηχανικός προβολής και ηλεκτρολόγος στα κινηματογραφικά πλατό για να εξελίξει την αγάπη του για το σινεμά σε ταλέντο, ως οπερατέρ 80 ταινιών, σε αρκετές από τις οποίες συνεργάστηκε με τον κινηματογραφιστή επίσης αδελφό του Συρράκο Δανάλη.

Ο «Παππούς», που χρημάτισε επί χρόνια πρόεδρος της Ενωσης Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, αλλά και του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, φωτίζεται στο ντοκιμαντέρ του Προκόπη Δάφνου από ηθοποιούς και τεχνικούς του ελληνικού σινεμά την ώρα που ο φακός επιστρέφει τον θεατή στα χρόνια που «οι τεχνικοί του κινηματογράφου, δουλεύοντας με ελάχιστα μέσα, έκαναν θαύματα, συχνά γυρίζοντας μια ταινία σε μια εβδομάδα» και που «το τράβελινγκ γινόταν με μια… κουρελού!»

Με πρωτότυπη μουσική από τον δραστήριο τρομπετίστα, συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγό Νίκο Ξανθούλη και εμβόλιμα αποσπάσματα από ταινίες στις οποίες έβαλε τη σφραγίδα του ο «Παππούς», από το 1962, όπως ο «Λουστράκος» της Μαρίας Πλυτά, ο «Ουρανός» του Τάκη Κανελλόπουλου, «Ο Διωγμός» και τα «201 καναρίνια» του Γρηγόρη Γρηγορίου, «Η Εβδομη Μέρα της Δημιουργίας» του Βασίλη Γεωργιάδη, η «Οικογένεια Χωραφά» του Κώστα Ασημακόπουλου.

Πηγή άρθρου: tanea.gr

Αναδημοσιευση απο : www.kefaloniatoday.com

http://www.sppantelios.blogspot.gr/