Ζωντανεύοντας το παλιό Ληξούρι, μια χειρονομία αγάπης

 

Η αυλή του προσεισμικού σπιτιού του Γεράσιμου Α. Λεγάτου (φωτ.ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Α. ΛΕΓΑΤΟΣ).

Νίκος Βατόπουλος

21.09.2021 • 22:19

•  
•  

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Α. ΛΕΓΑΤΟΣ 
Το Ληξούρι ανάμεσα σε δύο σεισμούς, 1867-1953
εκδ. Πολιτιστικό Σωματείο «Ο Πάλιος» 
σελ. 223

Ενας μεγάλος τόμος, γεμάτος από τα ζωγραφικά έργα του Γεράσιμου Λεγάτου, μαθηματικού με ακαδημαϊκή σταδιοδρομία και αυτοδίδακτου ζωγράφου, ανασυστήνει το παλιό Ληξούρι. Δεν είναι απλώς μια νοσταλγική κατάθεση, αλλά έναυσμα για να δει κανείς το βάθος της Ιστορίας και να αναλογιστεί όσα μπορούν και επιβάλλεται να γίνουν. Το μεγάλο τραύμα των σεισμών του 1953 προκάλεσε ρήγμα αλλά συνάμα αποτέλεσε και αφετηρία για αναζωπύρωση των επτανησιακών σπουδών. Μέσα από αυτή τη βαθιά ψυχική ανάγκη, ο Γεράσιμος Λεγάτος, που επί σειρά ετών προσεγγίζει εικαστικά το γενέθλιο Ληξούρι, ολοκλήρωσε ένα πολύπτυχο ζωγραφικό έργο βασιζόμενος σε παλιές φωτογραφίες, προσωπικές αναμνήσεις και διηγήσεις. «Ενιωσα ως χρέος την επιθυμία να διασωθεί για τις επόμενες γενιές, όχι μόνο μια ακόμη περιγραφή αγαπημένου κόσμου αλλά, όσο γίνεται πιστότερα, να αναπαρασταθούν κομμάτια, όψεις και ατμόσφαιρα από τη χαμένη εκείνη πολιτεία, που έντονα την έζησα από μικρό παιδί», γράφει ο ίδιος.

Το παλιό Ληξούρι, χαμένο στη λήθη, καταστράφηκε στον σεισμό του 1867. Ετσι, αφανίστηκε η «Χωροπούλα», όπως είχε βαφτίσει ο Ανδρέας Λασκαράτος τη μικρή πολιτεία. Αλλά ανάμεσα στο 1867 και στο 1953, το Ληξούρι ξαναγεννήθηκε. Οπως θαυμάσια αναλύει στο κείμενό της η Δώρα Μαρκάτου, τ. αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων, «δεν γνωρίζουμε τη μορφή της πόλης προ των σεισμών του 1867». Μπορούμε όμως να τη φανταστούμε. Οπως επισημαίνει, από εκείνη την περίοδο, την προ του 1867, διασώζονται δύο νεοκλασικά κτίρια, το ισόγειο της οικίας Γερουλάνου και η οικία Ιακωβάτων. Και τα δύο επέζησαν και του ισχυρού σεισμού του 2014.

Το «Μπουλεβάρι» του Ληξουρίου. 

Ο Γεράσιμος Λεγάτος με την καλλιέργεια του πνεύματός του μας παραδίδει ένα ειδυλλιακό Ληξούρι, απολύτως όμως τεκμηριωμένο. Κάθε κτίριο είναι ταυτισμένο και κάθε σημείο της πόλης ξετυλίγει ιστορίες. Η Δώρα Μαρκάτου μάς περιγράφει την προ του 1953 πόλη: «ένα αρχιτεκτονικό σύνολο που διακρινόταν για τη λιτότητα και το μέτρο, για το πλήθος ναών με τα πυργοειδή ή πλακέ καμπαναριά τους, για τη συνύπαρξη ταπεινών, ισόγειων λαϊκών κατοικιών με διώροφα και τριώροφα αρχοντικά…». Σελίδα σελίδα, σκέφτεται κανείς πόσο πολλά μπορούν να γίνουν, όπως, π.χ., η ανάπλαση των ελάχιστων προσεισμικών καταλοίπων και η ανάδειξη του ποταμού από τσιμεντοστρωμένο χείμαρρο σε παράδεισο βιοποικιλότητας. Ο τόμος είναι έκδοση του πολιτιστικού σωματείου «Ο Πάλιος» (ο πρόεδρος του οποίου, Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός, έχει συμβάλει με πολύ ωραίο κείμενο) με χορηγία του Αριστείδη Αθ. Μοσχόπουλου (Vikentios Damodos, Kefalonia Ferries). Στο τέλος του βιβλίου, διαβάζουμε ληξουριώτικες ιστορίες, τις οποίες ο πολυπράγμων Γεράσιμος Λεγάτος υπογράφει με το ψευδώνυμο Πάνος Κηπουριώτης. 

•  
•  
• Αναδημοσιευση απο : 
https://www.kathimerini.gr/culture/561506911/zontaneyontas-to-palio-lixoyri-mia-cheironomia-agapis/?fbclid=IwAR3TxkB2Y5ykkPgLM-BxgWK_HU6ihCSe9RXJx34VwLdZmX6lZhkkAi8MyfM

Επέτειος της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου (7 Οκτωβρίου 1571) και οι τελευταίες βαρδιόλες της Κεφαλονιάς

 Με αφορμή την επέτειο της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου που διεξήχθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1571 (και παρά την ονομασία της εκτυλίχθηκε κοντά στις νότιες Εχινάδες νήσους, οι οποίες ανήκουν διοικητικά στον Νομό Κεφαλληνίας αλλά φαίνεται ότι άνηκαν και στο βασίλειο των Κεφαλλήνων κατά την εποχή που αναφέρεται στην Οδύσσεια), πρέπει να θυμηθούμε ότι ο συμμαχικός στόλος που είχε συγκεντρωθεί, στις 30 Σεπτεμβρίου έφθασε στην Ηγουμενίτσα, αλλά αργότερα η αρμάδα κατευθύνθηκε στο Φισκάρδο, ενώ στις 5 Οκτώβρη αγκυροβόλησε στην Σάμη λόγω κακών καιρικών συνθηκών. 

Έτσι η Κεφαλονιά ήταν ο τελευταίος σταθμός του νικηφόρου στόλου και μάλιστα στην δύναμη αυτού (συνολικά 212 πλοία) συμμετείχαν και τουλάχιστον δύο γαλέρες με πληρώματα από αυτήν, τα ονόματα των πλοίων ήταν “Croce” di Cefalonia με κυβερνήτη τον Marco Cimera και “Vergine Santa” di Cefalonia με κυβερνήτη τον Cristoforo Criffa, ενώ αναφέρεται ότι αυτά είχαν κατανεμηθεί στην αριστερή πτέρυγα της τάξης μάχης και όχι στην εφεδρεία! Αναφέρεται επίσης ότι γενικά τα επτανησιακά πληρώματα διακρίθηκαν κατά την μάχη. 

Δυστυχώς δεν έχει βρεθεί παρά μόνο ένα ναυάγιο πλοίου της εποχής που ίσως συνδέεται με την συγκεκριμένη ιστορική ναυμαχία, ένα πλοίο ισπανικό ή ενετικό φαίνεται ότι πρόσκρουσε σε ύφαλο στην περιοχή του λιμένα Ζακύνθου και κατόπιν κάηκε (μεταξύ άλλων έχουν βρεθεί νομίσματα της εποχής και λίθινες μπάλες κανονιού). Ελλείψει ιστορικών μνημείων που συνδέονται με την ναυμαχία, ας δούμε κάποια άλλα σωζόμενα χερσαία μνημεία της ίδιας γενικής ιστορικής περιόδου στην Κεφαλονιά, τα οποία συνδέονται με τις επιχειρήσεις ναυτικών μονάδων και επιδρομές από θαλάσσης. 

«Βαρδιόλες» ονομάζονται οι οχυρωμένες σκοπιές που ανεγείρονταν στις ακτές των Επτανήσων (ειδικά σε Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Κύθηρα) κυρίως κατά την Ενετοκρατία (1500-1797) από το τέλος του 16ου έως τις αρχές του 18ου αιώνα, και χρησιμοποιήθηκαν έως τα μέσα του 18ου όταν η πειρατεία άρχισε να εκλείπει, ενώ παλιότερες μορφές οχυρών παρατηρητηρίων αποτελούσαν οι βίγλες κατά την Βυζαντινή εποχή. Ο σκοπός ανέγερσης τους ήταν η επιτήρηση της κυκλοφορίας πλοίων σε απόσταση από τις ακτές και εντός των θαλάσσιων περασμάτων (π.χ. μεταξύ Κεφαλονιάς και Ζακύνθου) καθώς και σήμανση συναγερμού σε περίπτωση προσέγγισης εχθρικών δυνάμεων ή επιδρομής πειρατών. Η ονομασία πιθανά προέρχεται από την ιταλική/ενετική λέξη guardia (ο φρουρός, η φρούρηση, η σκοπιά) ή guardiola (το φυλάκιο, ο χώρος της σκοπιάς). 

Αυτά τα φυλάκια τοποθετούνταν σε αποστάσεις μεταξύ τους που εξασφάλιζαν οπτική επαφή και επικάλυψη τομέων παρατήρησης, και ουσιαστικά αποτελούσαν ένα δίκτυο έγκαιρης ειδοποίησης ώστε να κινητοποιηθεί η άμυνα της νήσου και να κατευθυνθεί χωρίς χάσιμο χρόνου στο σημείο εκδήλωσης της εχθρικής ενέργειας. Η επικοινωνία μεταξύ τους και μεταξύ αυτών και των μεγαλύτερων φυλακίων με μορφή αμυντικών πύργων (οι «Βίγλες») όπου στάθμευαν στρατεύματα, γινόταν με φρυκτωρίες, με χρήση κώδικα σημάτων, την ημέρα χρησιμοποιώντας καπνό και την νύχτα φλόγες.  

Τα γενικά χαρακτηριστικά τους ήταν το μικρό μέγεθος (μικρή επιφάνεια κάτοψης και χαμηλό ύψος), η τοποθέτηση τους στον χώρο με τρόπο ώστε να μην γίνονται εύκολα αντιληπτές από απόσταση, η θέση και οι διαστάσεις των ανοιγμάτων (μικρές προφυλαγμένες θυρίδες παρατήρησης ή οπλοθυρίδες και είσοδοι), το τετράγωνο ή πολυγωνικό περιτύπωμα και η θολωτή σφαιρική ή κωνική στέγη, τα υλικά κατασκευής που αποτελούνταν από «αργούς» λίθους (ακατέργαστοι λίθοι κατάλληλοι όμως για δόμηση) με χρήση κονιαμάτων ως συνδετικό υλικό και επιχρισµάτων κυρίως στην στέγη. 

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα www.kastra.eu (η οποία χρησιμοποιεί πληροφορίες και από την «Ιστορία της Κεφαλονιάς» τόµος Α΄, Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος, Αθήνα 1985), στην Κεφαλλονιά η κατασκευή των παράκτιων οχυρώσεων αποφασίστηκε το 1540 και ολοκληρώθηκε πριν το 1571, σε απογραφή του 1584 αναφέρεται ότι στην νήσο υπάρχουν 129 βαρδιόλες ενώ σήμερα εντοπίζονται τα απομεινάρια από περίπου δέκα. 

Μέσα στο 2021 πραγματοποιήθηκε επίσκεψη στις τρεις σωζόμενες σε καλή κατάσταση (Πόρτο Αθέρα, παραλία Κουτσουπιάς, θέση Πινιατώρου στην περιοχή της Λάσσης). Επίσης πραγματοποιήθηκε επίσκεψη σε μια βαρδιόλα στα Κύθηρα (στον οικισμό Αβλέμονα) και παρατίθενται εδώ φωτογραφίες για σκοπούς σύγκρισης. 

Ενετική «βαρδιόλα», θέση «Πινιατώρου» περιοχή Λάσση, Κεφαλληνία 

Το κτίσμα βρίσκεται στην δυτική πλευρά της χερσονήσου του Αργοστολίου, στις νότιες ακτές της Κεφαλονιάς, έχει εξαγωνική κάτοψη και θολωτή κωνική στέγη, ενώ η είσοδος είναι προσανατολισμένη στην μη εκτεθειμένη βορειοανατολική πλευρά καθώς ο τομέας παρατήρησης αφορούσε την είσοδο στον φυσικό λιμένα του Κόλπου Αργοστολίου. Το κτίσμα έχει ανακατασκευαστεί στο παρελθόν καθώς είχε υποστεί μερική κατάρρευση, με αλλοίωση όμως των αρχικών χαρακτηριστικών του, οι εξωτερικές επιφάνειες των τοίχων έχουν επενδυθεί με επίχρισμα και η στέγη με πέτρινες πλάκες. 

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το σχήμα του είναι αρκετά περίπλοκο σε σχέση με άλλες σωζόμενες παρόμοιες κατασκευές σε Κεφαλονιά, Ζάκυνθο και Κύθηρα, ίσως λόγω της θέσης του στα όρια της πόλης του Αργοστολίου και του λιμένα που ίσως εξυπηρετούσε την προβολή ισχύος στους επισκέπτες. 

Ενετική «βαρδιόλα», θέση «Πόρτο Αθέρα», Κεφαλληνία   

Το κτίσμα βρίσκεται στην δυτική ακτή της Κεφαλονιάς, στο βόρειο τμήμα της χερσονήσου της Παλικής, έχει ορθογωνική κάτοψη και θολωτή σφαιρική στέγη, ενώ η είσοδος είναι προσανατολισμένη στην μη εκτεθειμένη νότια πλευρά, καθώς ο τομέας παρατήρησης αφορούσε την είσοδο του όρμου του Αθέρα. Η στέγη έχει διαρρηχθεί προφανώς από την επίδραση περιβαλλοντικών παραγόντων, αλλά κατά τα λοιπά το κτίσμα διατηρείται σε καλή κατάσταση αν και η προσέγγιση σε αυτό είναι δύσκολη. 

Ενετική «βαρδιόλα», θέση «Κουτσουπιά», Κεφαλληνία 

Το κτίσμα βρίσκεται περίπου στο μέσον των ανατολικών ακτών της Κεφαλονιάς, έχει ορθογωνική κάτοψη και θολωτή σφαιρική στέγη, ενώ η θύρα και μια από τις θυρίδες είναι στραμμένες ανατολικά προς το πεδίο παρατήρησης, την ανοιχτή θάλασσα έως την νήσο Ιθάκη ελέγχοντας εμμέσως και την κίνηση στον δίαυλο. Είναι η καλύτερα διατηρημένη βαρδιόλα σήμερα αλλά και η περισσότερο απομακρυσμένη και δύσκολα προσεγγίσιμη. Από το παρατηρητήριο αυτό το πρωί της 7ης Οκτωβρίου 1571 οι σκοποί θα παρακολουθούσαν την χριστιανική αρμάδα να κατευθύνεται στην νικηφόρα μάχη.. 

Ενετική «βαρδιόλα», οικισμός Αβλέμονας, Κύθηρα  

Το κτίσμα βρίσκεται στο μικρό λιμάνι του Αβλέμονα το οποίο κατά την Ενετοκρατία αλλά και την Αγγλοκρατία αποτελούσε τον κύριο λιμένα της νήσου, έχει ορθογωνική κάτοψη και στέγη με σχήμα κυλινδρικού θόλου, ενώ η θύρα είναι προσανατολισμένη νότια, προς την είσοδο του όρμου. Πρόκειται για πολύ καλά διατηρημένη κατασκευή, πιθανά κατόπιν εργασιών αποκατάστασης στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν. 

Τηλέμαχος Μπεριάτος 

Οκτώβριος 2021 

Αναδημοσιευση απο : https://kefaloniavoriospolos.blogspot.com/2021/10/7-1571.html

18η Μαϊου Διεθνής Ημέρα Μουσείων

 

Αποχαιρετισμός σε έναν ευπατρίδη της Κεφαλονιάς

 

Ο αγαπητός σε όλους συμπολίτης μας Γεράσιμος Σταματάτος έφυγε σήμερα για το τελευταίο του ταξίδι αφού έζησε και έδρασε πάνω από ένα ολόκληρο αιώνα !. Μια περίοδο διαρκείας τεσσάρων σχεδόν γενεών… Μια ολόκληρη ζωή γεμάτη από κοινωνική και πνευματική προσφορά στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Διατήρησε την πνευματική του διαύγεια μέχρι τέλους και επέδειξε αξιοθαύμαστη υπομονή, καρτερία και στωικότητα καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας περιπέτειας της υγείας που έμελλε να είναι μοιραία.

Υπήρξε πραγματικά ένας ευπατρίδης του νησιών μας με την έννοια της πνευματικής καλλιέργειας και της ανιδιοτελούς διαχρονικής προσφοράς στον τόπο του. Μια ξεχωριστή φυσιογνωμία, από εκείνες που αφήνουν ευδιάκριτο το αποτύπωμά τους στην κοινωνία μας.

Ο Γεράσιμος Σταματάτος ήταν ένας κυριολεκτικά ‘εγγράμματος άνθρωπος’ κατά την έκφραση του Αντώνη Τρίτση, ο οποίος σημειωτέον, ως υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων, τον είχε «διορίσει» άτυπο πλην ουσιαστικό σύμβουλό του στα εκκλησιαστικά θέματα.

Αλλά και η Νίκη Γουλανδρή στο ταξίδι της στην Κεφαλονιά το 1993, για θέματα του ΙΚΙ, γοητεύθηκε από την ευγένεια, την καλλιέργεια και τις γνώσεις του Γεράσιμου. Δεν τον ξέχασε ποτέ και διαρκώς ρωτούσε από την Αθήνα πως είναι και τι κάνει..

Προσωπικά κρατώ στη μνήμη μου τις περιηγήσεις μας στη δεκαετία του ’70 σε διάφορα μέρη και οικισμούς του νησιού μαζί με τον τότε δήμαρχο Αργοστολίου Μαρίνο Κοσμετάτο για τη φωτογράφηση μνημείων σε μια εποχή που ακόμα δεν υπήρχε κανένα ενδιαφέρον από το ευρύ κοινό.

Τις τελευταίες δεκαετίες ο αειθαλής Γεράσιμος παρακολουθούσε τις εκδηλώσεις του ΙΚΙ και όλων των τοπικών (και όχι μόνον) πολιτιστικών φορέων και όσο του επιτρέπαν οι δυνάμεις του συμμετείχε ενεργά με ερωτήσεις και τοποθετήσεις. Ένας ενεργός πολίτης με όλη τη σημασία της λέξης.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την θαρραλέα του στάση – απέναντι σε ποικίλα ιδιοτελή συμφέροντα – για να υπερασπιστεί το μνημείο της παλαιοχριστιανικής Βασιλικής στο Φισκάρδο από τους κινδύνους καταπάτησης και καταστροφής του, υποβάλλοντας σχετική αναφορά-καταγγελία στον εισαγγελέα.

Ούτε τις μακρόχρονες προσπάθειες του για το μοναστήρι της Άτρου μέσω του ομώνυμου πολιτιστικού συλλόγου στη δημιουργία του οποίου που είχε συμβάλλει πρώτος και είχε υπηρετήσει ως πρόεδρος για χρόνια. Ούτε τις τόσες άλλες παρεμβάσεις του σε θέματα πολιτιστικής κληρονομιάς. Και βέβαια, χωρίς να λογαριάζουμε την πολυετή και δωρεάν παροχή των υπηρεσιών του στο Κοργιαλένειο Διοικητικό Συμβούλιο.

Για τους παραπάνω λόγους το Ίδρυμα Κεφαλονιάς και Ιθάκης (ΙΚΙ) τίμησε τον Γεράσιμο Σταματάτο πριν δύο χρόνια το Μάρτιο του 2019, σε ειδική εκδήλωση στην κατάμεστη Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη στην οποία αναλύθηκε η προσφορά του από τον συγγραφέα- εκπαιδευτικό Ηλία Τουμασάτο με μια εμπνευσμένη ομιλία.

Αποχαιρετώντας τον σήμερα, αισθάνομαι την ανάγκη να τον ευχαριστήσω ακόμα μια φορά, για την βοήθεια του και τις συμβουλές του στα διάφορα θέματα και προβλήματα που υπήρχαν στο ξεκίνημα του ΙΚΙ στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους δικούς του και ιδιαίτερα στην κόρη του Καίτη και στο γιο του Σπύρο που στάθηκαν δίπλα του μέχρι την τελευταία του στιγμή.

Καλό ταξίδι Γεράσιμε

Ηλίας Μπεριάτος

Προέδρος ΔΣ ΙΚΙ

Αθήνα 22-2-2021

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniapress.gr

Αργοστόλι: Η ιστορική “Βλαχοπούλα” & η “dream team” της

 

Είναι Κυριακή απόγευμα. Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στις αρχές της δεκαετίας του 80 με ψιλόβροχο. Η ώρα γύρω στις 6, 6 και κάτι…Κατηφορίζεις τον κεντρικό δρόμο και βρίσκεσαι στην πλατεία. Μπροστά σου η “Βλαχοπούλα”…Σπρώχνεις την πόρτα, μπαίνεις μέσα…Γεμάτο κόσμο…Εμ, Κυριακή απόγευμα, έχει αγώνες και όλοι έχουν πιάσει στασίδι μπροστά στην έγχρωμη τηλεόραση. Στα τραπέζια το χαρακτηριστικό σκούρο γυάλινο σερβίτσιο του καφέ που μόνο εκεί έπινες…Σήμερα έχει βάρδια ο Θανάσης…Τον καλησπερίζεις και προχωράς προς τον σκοπό σου…Στο ταμείο ο κ. Τάκης…Ρωτάς με αγωνία…”Έχουν βγει;”…”Σε 5 λεπτά είναι η απάντηση”…Χαζεύεις την βιτρίνα με τα γλυκά…Τι να πρωτοδιαλέξεις…Τα γλυκά του ταψιού; Εκείνο το απίστευτο γαλακτομπούρεκο ή μήπως τον μπακλαβά που σου έτρεχαν τα σάλια; Μήπως την απίστευτη σεράνο ή το εντυπωσιακό και χορταστικό προφιτερόλ; Και τι να πεις για εκείνη την κρέμα…Αχ αυτή την κρέμα…Πόσα βράδια, μετά από ξενύχτια, δεν περίμενες στις καρέκλες της πλατείας να την γευτείς ζεστή και φρέσκια που μόλις είχε βγει!!! Η φωνή του κ. Τάκη διακόπτει τις σκέψεις σου: “Βγήκαν! Να βάλω δύο μερίδες;”…Γνέφεις καταφατικά και σου τρέχουν τα σάλια στη θέα των υπέροχων λουκουμάδων που μόλις έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Και φυσικά νοιώθεις ευλογημένος που θα τους γευτείς για μία ακόμη φορά…

Αυτή ήταν η Βλαχοπούλα. Ένα κατάστημα, σήμα κατατεθέν του παλιού Αργοστολίου και μίας εποχής που έχει πλέον περάσει στο παρελθόν. Και ευτυχώς, πέρα από τις αναμνήσεις, έχουν μείνει και κάποιες φωτογραφίες να μας θυμίζουν εκείνη την υπέροχη περίοδο και αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, τον Θανάση, τον Παναγή, τον Γιώργο, τον Χριστόφορο, τον Αποστόλη κ.α. που δικαίως αποτελούσαν την “dream team” ενός μαγαζιού που γνώρισε μεγάλες δόξες και μεγάλωσε πολύ κόσμο…

Οι φωτο είναι από το fb του Θανάση Καψαμπέλη και το έναυσμα για αυτό το νοσταλγικό κείμενο

Αντιγραφη απο : https://kefaloniamagazine.gr/

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της Κεφαλονίτικης Προόδου.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της Κεφαλονίτικης Προόδου και περιλαμβάνει τα:

• Αμαλία Αντ. Βουτσινά. Μέρες λοιμού – και λέω να μείνω με τα παιδιά,

με τη γιαγιά, με τα χελιδόνια

• Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος. ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ. Ένα ταξίδι 45 χρόνων… 1975-2020

• Επιστολές

• Ανδρεάς Τραυλού-Μεσσάρη. 102 χρόνια πριν…

• Θέματα και προβληματισμοί. Γράφει η Αμαλία Αντ. Βουτσινά

• Νίκη Ευθυμιάτου-Κατσούνη. Μνήμη Μνημείων.

Αφιέρωμα στη σταδιακή απώλεια μιας ταυτότητας

• Σταματούλα Καλλιβωκά. Συνοπτική παρουσίαση του ρόλου του

αρχαιοελληνικού παρελθόντος στη συγκρότηση της ταυτότητας

της πόλης του Αργοστολίου

• Λάμπρος Γ. Σιμάτος. Βαπορίσιοι εξελληνισμένοι αγγλικοί ναυτικοί όροι

• Διονύσης Σέρρας. Ντίνος Κονόμος και π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός.

Δύο αξιομνημόνευτοι Επτανήσιοι φίλοι

• Πρωτοπρ. Ιωάννης Δ. Μεσολωράς. Οι ληξουριώτικες λιτανείες

που δεν είδε ο Ανδρέας Λασκαράτος

• Νικόλαος Α. Δεσιμόνας & Ανδρέας Ν. Δεσιμόνας. Διονύσιος Σ. Γαλάτης.

Ο Ιθακήσιος δήμαρχος της Λάρισας

• Φαράνδος Γ. Χοϊδάς. Γεράσιμος Μυτάκης - Ανδρέας Χοϊδάς

• Τάκης Δεσαλέρμος. Ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος

Έχασε τη ζωή του στο έργο της ζωής του

• Ράνια Φραγκισκάτου. Άννα Ζαπάντη.

Η ψυχή του Δημοτικού Γηροκομείου Αργοστολίου

• Βαρβάρα Ν. Κοσμάτου. Λαογραφία.

Η λάτα του Νικόλα του γαλατά στο Αργοστόλι

• Θεοδόσης Μοσχόπουλος. Ληξούρι, έναν και πλέον αιώνα πριν.

Γάμος στο χωριό

• Έφη Σπηλιώτη. Σούλα Σπηλιώτη Κωστοπούλου

• ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

• Γεράσιμος Σπ. Μπάλλας. Στα λιμάνια και στις στεριές της Γης

• Αλίκη Πάνου. Η ποσειδωνία (Posidonia oceanica)

• Νίκος Θωμάς & Γεράσιμος Θωμάς. Μια σμίλη, μια πένα, μια παλέτα

με έμπνευση τους Κεφαλληνιακούς βράχους

• Μιχαήλ Ξανθάκης & Χρήστος Μαρούλης. Η βιοποικιλότητα

του Όρους Αγία Δυνατή της Πυλάρου

• Πολυτίμη Λυκιαρδοπούλου. Ο κήπος

• Σπύρος Συνοδινός. Το Λησμονητήριο του Τζέρη και η σπονδή με βοστιλίδι

 

ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΜΕ ΕΡΓΑ ΞΕΝΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ VILLA ΡΟΔΟΠΗ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ.

 

ART WEEKENDS 2021



Επιμέλεια έκθεσης, ξεναγήσεις: Κώστας Ευαγγελάτος, ζωγράφος, λογοτέχνης, θεωρητικός της τέχνης.

Η Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa Ροδόπη στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς είναι και πάλι σε λειτουργία.

Πρόκειται για εικαστική έκθεση σύγχρονων ξένων καλλιτεχνών, με επιλεγμένα έργα τους από την συλλογή του Art Studio EST- La Chambre της Αθήνας.



Πρόκειται για έργα ζωγραφικής, χαρακτικής, μικρογλυπτικής, φωτογραφίας και κολλάζ χαρακτηριστικά των πολλαπλών εικαστικών αναζητήσεων της εποχής μας από εικαστικούς καλλιτέχνες που κατάγονται από διάφορες χώρες. Σε αυτή την ενότητα εκτίθενται έργα καλλιτεχνών από την Αγγλία, Πολωνία, Η.Π.Α, Ολλανδία, Καναδά, Γερμανία, Αυστρία, Σερβία κ.α.

Η έκθεση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σχετικά με τις δύσκολες και αβέβαιες καταστάσεις που βιώνουν όλοι οι άνθρωποι σε παγκόσμιο επίπεδο εξαιτίας της πανδημίας. Αποκαλύπτει τα κοινά εκφραστικά στοιχεία που ανέκαθεν διακατέχουν τους εικαστικούς από όπου και να κατάγονται, σε όποιο μέρος του κόσμου δημιουργούν, σε όποια περιοχή ταξιδεύουν ή μεταναστεύουν.

Έναρξη των ART WEEKENDS το Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2021, ώρα 12.30.

Διάρκεια έκθεσης μέχρι και 21 Φεβρουαρίου 2021.

Η είσοδος είναι ελεύθερη για τους φιλότεχνους στις ξεναγήσεις που γίνονται στα πλαίσια των ART WEEKENDS κάθε Σάββατο και Κυριακή 12.30μ.μ.-14.30 μ.μ.

(Απαραίτητη η τήρηση όλων των μέτρων προστασίας και απαραίτητη η προσυνεννόηση στο τηλ: 2671028501, πληροφορίες καθημερινά 12.00-14.00μ.μ.)

Με την ελπίδα ότι στη συνέχεια του 2021 θα είναι ευνοικές οι συνθήκες, ώστε να πραγματοποιηθεί στη Villa Ροδόπη και την "Μωβ Σκηνή" του κήπου κανονικά η η ήδη σχεδιασμένη πολυπρισματική εικαστική και λογοτεχνική εκδήλωση αφιερωμένη στον Λόρδο Βύρωνα, με αφορμή την μεγάλη εορταστική επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, σας ευχόμαστε καλό ποιοτικό εικαστικό Χειμώνα.

Κώστας Ευαγγελάτος και συνεργάτες.

Σύγχρονη Πινακοθήκη Villa Ροδόπη,

Μεσολωρά 7 και Βύρωνος

Αργοστόλι 28100, Κεφαλονιά.

τηλ: 26710 28501, 6944621286

Ο Κωστας Ευαγγελατος

Αναδημοσιευση απο :  https://kefaloniavoriospolos.blogspot.com/

Ξημερώνει τ’ Άη Βασιλειού στην Κεφαλονιά. Οι ευχές και τα έθιμα . Γράφει ο Τάκης Τόκκας

   

Η κουτσούνα ή ασκινοκάρα ή σκυλοκάρα ή κουτσουνακάρα





Ξημερώνει τ’ Άη Βασιλειού στην Κεφαλονιά
Kαλή σ’ Αποκοπή!
Καλός σ’ Άης Βασίλης!
Καλός μας χρόνος!

Ξημερώνει τ’ Άη Βασιλειού είναι η καθιερωμένη ονομασία για την παραμονή τση Πρωτοχρονιάς στην Κεφαλονιά και οι παραπάνω τρείς ευχές είναι οι πατροπαράδοτες που ακούονται και λέγονται στο νησί.


Τα παραδοσιακά κάλαντα στην Κεφαλονιά λέγονται μόνο αποβραδύς, από μικρούς και μεγάλους, με το γνωστό επτανησιακό πολυφωνικό τρόπο με συνοδεία από κιτάρες, σαρμόνικα ή βιολί και αυτό γίνεται και για τσι τρείς γιορτάδες του Δωδεκαημέρου. Ας προσπαθήσουμε όλοι σε όποιες περιοχές του νησιού δεν κρατιέται ευκείνη η τραντισιόνα να αγιουτάρουμε για να την ματαφέρουμε .

Στο Λιθόστρατο Μπουλεβάρι με τσι ψικαστήρες γιομάτες κολώνιες

Στ’ Αργοστόλι το βράδυ τση παραμονής ο αποχαιρετισμός του παλιού και το καλωσόρισμα του νιού χρόνου, γινότουνε και γίνεται στο Λιθόστρατο με την βέκια βενετσιάνικη τραντισιόνα –έθιμο πλέον-του καταβρέγματος με κολώνια! Συγκεντρωνότουνε και συγκεντρώνεται λοιπόν ο κόσμος στο μπουλεβάρι όπως επίσης λέγεται το λιθόστρατο, κάνοντας περατζάδες σφυρίζοντας με το στόμα , με σφυρίχτρες αλλά και φυσώντας με μπουρού ή κόρνους για να διώξουνε το παλιό χρόνο και ούλα τα κακά και ανάποδα τση χρονιάς που φεύγει! Μέσα σ΄ αυτή την χλαλοή από την ψικαστήρα τους που είναι γιομάτη κολώνια, την εξακοντίζουν ριξιά-ριξιά στο πρόσωπο γνωστού ή αγνώστου προσπαθώντας να φερμάρουνε την ριξιά στα μάτια, χωρίς κακοφάνεια, και ευχόμενοι καλό χρόνο! Βέβαια οι τζοβινότοι συνήθως ρίχτουν την κολώνια στα όκια τση κοπελός που τσου ενδιαφέρει. Μέσα σε ούλη τούτη την φέστα οι μπάντες τση Μουσικής περατζάρουνε στο Λιθόστρατο Μπουλεβάρι προσφέροντας τζόγια, αλλεγρία, ζωντάνια!

Η κουτσούνα ή ασκινοκάρα ή σκυλοκάρα ή κουτσουνακάρα







Ανήμερα τα Άη Βασιλειού απαραίτητα πρέπει να κρεμαστεί στην φατσάδα του σπιτιού και απά σε ξύλο η κουτσούνα ή ασκινοκάρα ή σκυλοκάρα ή κουτσουνακάρα με ντεκόρο από ασημόχαρτο, βιολέτες και τσιτσέλια χειμωνιάτικα ή άλλο φιόρο τση εποχής.









Αγιοβασιλίτσα του Σέσουλα

Η αγιοβασιλίτσα ή βασιλίτσα

Να σημειώσουμε ότι στην Κεφαλονιά στο γιορταστικό αηβασιλιάτικο τραπέζι μέρα καλεί την αγιοβασιλίτσα ή βασιλίτσα που είναι μεγάλο ζυμωτό ψωμί με χοντρό πλασμένο σταυρό στην απαναριά του και καρύδια ολόγυρα το οποίο έκοβε ο αφέντης του σπιτιού, δεν περιέχει νόμισμα και δεν είναι αντίστοιχη της αθηναϊκής βασιλόπιτας.

Η χριστουγεννιάτικη κουλούρα τση γωνιάς

Η Πολιτική και Εκκλησιαστική ηγεσία ας λάβουν σοβαρά υπόψη την Κεφαλονίτικη παράδοση που είναι η κουλούρα τση γωνιάς με το ήβρεμα μέσα και την κοπή της την παραμονή του Χριστογέννωνε. Και μόνο! Αυτή είναι το αντίστοιχο της αθηναϊκής βασιλόπιτας που τόσο πολύ αγαπάνε και κόβουνε ίσαμε το Πάσχα Εκκλησιαστικοί και Δημοτικοί Άρχοντες, Πολιτιστικοί και Αθλητικοί Σύλλογοι κτλ. Με ικανοποίηση είδαμε ιερωμένους να τηρούν το πατροπαράδοτο έθιμο και να κόβουν μέσα στην τράπεζα Μονής του νησιού την κουλούρα τση γωνιάς.

Φαγητό και γλυκό





Πουτριδα



Ένα από τα παραδοσιακά φαγητά που καλούσε η ημέρα, είναι η πουτρίδα με προέλευση από το βενετσιάνικο φαγητό potrida (Δείτε τη συνταγή εδω) και γλυκό

Τηγανίτες με μέλι και κανέλα

οι τηγανίτες με μέλι ή τζουκερο και κανέλλα, με πιθανή προέλευση από το αντίστοιχο βενετσιάνικο γλυκό Le fritole.
Frittelle (Fritole) dolci

Γλωσσάρι

Για τους μη Κεφαλονίτες/ Επτανήσιους αναγνώστες :

Αλλεγ(κ)ρία=ευθυμία

Βέκια =παλιά

Όκια =μάτια

Περαντζάδα= μικρός περίπατος

Τζόγια= χαρά

Τζούκερο =ζάχαρη

Τραντιτσιόνα = παράδοση

Φέστα = γιορτή

Φιόρο =λουλούδι

Φατσάδα =πρόσοψη

Τάκης Τόκκας

Για το casa-Museo

Αναδημοσιευση απο : https://www.kefaloniapress.gr/

«Σβησμένα και ενεργά» έθιμα του Δωδεκαημέρου της Κεφαλονίτικης παράδοσης

 

«Σβησμένα και ενεργά» έθιμα του Δωδεκαημέρου
της Κεφαλονίτικης παράδοσης

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Με τη λέξη έθιμο, λέγεται η κοινή συνήθεια μιας κοινωνικής ομάδας που προέρχεται και τηρείται από παράδοση, συγχρόνως δε ρυθμίζει τις εκδηλώσεις της ομάδας αυτής. Μάλιστα, το έθιμο, είναι βαθιά ριζωμένο στη λαϊκή ψυχή και η εκδήλωσή του βρίσκεται ανάμεσα στη συνήθεια, τη μόδα και το νόμο.
Έχει δε η εθιμική πράξη τη δύναμη να ασκεί απόλυτη και μόνιμη εξουσία πάνω στο κοινωνικό σύνολο, συντελώντας επιπλέον στην κάθε μορφή χαρακτήρα όπως στον θρησκευτικό, φυλετικό και κοινωνικό. Το έθιμο έχει δύναμη επιβολής λόγω του ηθικού εξαναγκασμού που επιβάλλει στα άτομα να συμμορφώνονται με τους άγραφους κανόνες της εκτέλεσης του.
Τα έθιμα και οι νόμοι τους είναι άγραφα στοιχεία και μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά μαζί με τη γλώσσα και τη θρησκεία και στην πορεία του χρόνου, αλλάζουν, τροποποιούνται, «μεταλλάσσονται», χάνονται, γεννιούνται νέα, ξεχνιόνται τα παλιά. Όλες αυτές οι μεταβολές είναι κατά συνέπεια φυσική εξέλιξη, λόγω που οι κοινωνικές δομές -οι κατ’ εξοχήν φορείς των εθίμων-, αλλάζουν και εξελίσσονται, «παρασέρνοντας» τους άγραφους εθιμικούς κοινωνικούς νόμους.
Τα έθιμα διαιρούνται σε δύο βασικές ομάδες: τα κοινωνικά και τα θρησκευτικά. Στα πρώτα ανήκουν τα έθιμα που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και είναι τα έθιμα που αναφέρονται στη φιλοξενία, ανταλλαγή ευχών κλπ. Στα δεύτερα ανήκουν τα σχετικά με τη λατρεία του Θεού. Ο διαχωρισμός αυτός όμως δεν είναι απόλυτος, γιατί πολλά έθιμα ανήκουν και στις δύο κατηγορίες.
Η κεφαλληνιακή παράδοση σε όλες τις εκφράσεις της ζωής και της καθημερινότητας έχει πλήθος από εθιμικές πράξεις, που είναι ονομαστές και μάλιστα ρυθμίζουν, όπως σε κάθε τόπο, το χαρακτήρα και τη νοοτροπία του κοινωνικού μας συνόλου, καθώς το άκουσμα και τη φήμη της περιοχής μας.
Τα κεφαλονίτικα έθιμα του Δωδεκαημέρου , όπως μας έχουν παραδοθεί από τους παλαιότερους λαογράφους, ήταν ποικίλα, πλούσια στις εκτελέσεις τους και ονομαστά.
Ακολουθεί μια συγκριτική αναφορά σε έθιμα του νησιού μας (Του Δωδεκαημέρου) από εκείνα τα οποία βρήκαμε γραμμένα ως σημαντικές λαϊκές εθιμικές παραστάσεις που έχουν εντελώς χαθεί και σε όσα είναι ακόμη λειτουργικά, συγχρόνως και στους λόγους που τα τροποποίησαν ή τα εξέλιξαν.
Βέβαια, στη λαογραφία δεν υφίσταται «χάθηκε ή τροποποιήθηκε ένα έθιμο», γιατί απλούστατα η κάθε εποχή τροποποιεί ότι παλαιότερο βρήκε και πορεύεται με τα δικά της χαρακτηριστικά, που όλο και εξελίσσονται καθημερινά. Δηλαδή, το έθιμο εξελίσσεται και ακολουθεί την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Ο διαχωρισμός που γίνεται σε αυτό το άρθρο, στα έθιμα του κεφαλονίτικου Δωδεκαήμερου, σε αυτά που χάθηκαν και σε αυτά που διατηρούνται, γίνεται επειδή συνέβησαν και συμβαίνουν απότομες κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές, οι οποίες συνετέλεσαν και συντελούν στη μεταβολή των εθίμων, καθώς και σε κοσμοϊστορικά γεγονότα, όπως ο σεισμός του 1953, της μετανάστευσης, της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, που επηρεάζουν τη ζωή μας άρδην.

Καλικάτζαροι

Ξεκινώντας την αναφορά πρώτα από τους Καλικάτζαρους, τα Παγανά όπως τα λέμε στο νησί μας, πρόκειται για παραδόσεις με πανελλήνιο χαραχτήρα, οι παλαιότεροι Κεφαλλονίτες πίστευαν την ύπαρξη αυτών των «δαιμονικών ζιζάνιων», που με τη μορφή λυκάνθρωπων ή μαγισσών, ενοχλούσαν τους χριστιανούς, γι’ αυτό έπαιρναν τις κατάλληλες προφυλάξεις από αυτά. Το φύλαγμα των φαγητών, το πλύσιμο των οικιακών σκευών πριν σουρουπώσει, και το μπάσιμο τους νωρίς μέσα στην κύρια οικία ήταν απαραίτητο για να μη μαγαριστούν από τους καλικάτζαρους.
Βέβαια, ήταν άλλη η δομή των οικιών και των κοινωνικών καταστάσεων πριν από λίγες δεκαετίες. Φτώχεια πολλή, σκληρά χρόνια και τα μαγειριά των σπιτιών τις περισσότερες φορές πρόχειρα, κάτω από τσίγκους, εκτεθειμένα σε ανοικτό χώρο, λίγο απόμακρα από την οικία και γι’ αυτό δεν έπρεπε σύμφωνα με το έθιμο να αφήνουν κατά το Δωδεκαήμερο τα αγγειά έξω να τα μολύνουν τα παγανά. Επίσης, να μην βγαίνουν έξω τη νύκτα, ιδίως οι άνδρες, που γυρνούσαν από τις ταβέρνες, γιατί με την έλευσή τους στο σπίτι πίστευαν πως έμπαιναν και τα παγανά μαζί τους, γι’ αυτό άναβαν φωτιά πριν μπουν για να εξορίσουν το κακό.
Πριν το σεισμό οι περισσότερες οικίες είχαν τον καπνοδόχο τους, «ο φουγάρος» και για να μην μπούνε τα παγανά από αυτό το σημείο στο σπίτι, οι νοικοκυρές έβαζαν στο άνοιγμα του καπνοδόχου μια κρησάρα, (κόσκινο) η οποία τα εμπόδιζε να περάσουν. Μάλιστα λένε πως τα παγανά ασχολούνταν να μετρήσουν τις τρύπες του κόσκινου, αλλά μπερδεύονταν ή δεν μπορούσαν να πουν το «τρία» και έχαναν την ώρα τους.
Τα παγανά και όλες αυτές οι ιστορίες τους και άλλα πολλά τέτοια, σήμερα τα περιγελούμε ή τα έχουμε ξεχασμένα, γιατί, απλά άλλαξαν οι κοινωνικές καταστάσεις και η μόρφωση έγινε κτήμα περισσότερων ανθρώπων.
Παρόλα ταύτα το έθιμο της προστασίας από τα παγανά διατηρείται μέσα στη συνήθεια να «σφραγίζουμε» τις πόρτες, σημαδεύοντας το ανώφλι μας με το σημείο του σταυρού με ένα αναμμένο κερί για να διώχνουμε το κακό μακριά.
Πίσω από όλες αυτές τις δεισιδαιμονίες, άσχετα αν είναι ιστορικές ή μεταφυσικές κρύβεται η παλιά αγωνία του ανθρώπου για τα σκοτάδια, για το χειμώνα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι παλιοί νοικοκυραίοι την ώρα που σημάδευαν με τη φλόγα τις πόρτες κάνοντας το σημείο του σταυρού έλεγαν :

«Χριστός γεννάται,
το φως αξαίνει
και το σκοτάδι μικραίνει».

Η κουλούρα της γωνιάς

Ένα παλιό έθιμο , που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα, την Ελληνική και Ρωμαϊκή, ήταν η εστιακή τελετή της παραμονής των Χριστουγέννων, με την ονομασία «η Κουλούρα της γωνιάς». Ήταν ένα έθιμο που συνδύαζε το ψήσιμο του εορταστικού άρτου και το ψάλσιμο του απολυτίκιου των Χριστουγέννων.
Μαζεύονταν η οικογένεια γύρω από την εστία του σπιτιού, τη φωτιά, την οποία είχαν ανάψει με τρία κούτσουρα, και η μητέρα έφερνε μια φρεσκοψημένη κουλούρα στρογγυλή, σφραγισμένη με την αγία σφράγιση και μέσα είχε βάλει ένα νόμισμα. Την έπαιρνε ο γηραιότερος του σπιτιού, ο πατέρας συνήθως, τη χάραζε σε κομμάτια όσα τα μέλη της οικογένειας και ύστερα την έδινε να την πιάσουν όλοι πάνω από τη φωτιά σε κύκλο. Ο πατέρας έπαιρνε λάδι και κρασί και το έριχνε από το γύρω της κουλούρας να πέσει σταυρωτά στη φωτιά. Τότε όλοι έψαλλαν το απολυτίκιο των Χριστουγέννων και τελειώνοντας τραβούσε ο καθένας τη κουλούρα από το σημείο που την κρατούσε και έτσι έπαιρνε το κομμάτι του και κοιτούσε μήπως και του τύχαινε το νόμισμα, αν ήταν τυχερός..
Αυτό ήταν «το σπάσιμο της Κουλούρας». Το έθιμο αυτό μας το περιέγραψε αναλυτικά ο σπουδαίος ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης στα 1889. Φαίνεται όμως πως αυτό το έθιμο εξέλειψε μετά το 1954, χρονιά που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή της Λειβαθούς, όπως μας ενημερώνει ο λαογράφος Δημήτριος Λουκάτος.
Σήμερα δεν μπορεί να αναβιώσει, για πολλούς και διάφορους λόγου, με πρώτον αυτόν, ότι στα σπίτια μας δεν υπάρχουν εστίες-γωνιές όπως παλιά, αλλά ηλεκτρικές κουζίνες και παρόμοιες συσκευές παρασκευής του φαγητού μας. Επειδή το έθιμο αυτό είχε χαραχτήρα αυστηρά οικογενειακό και δεν είναι ανοικτό προς τον κόσμο, δεν θα μπορούσε να αναβιώσει φολκλορικά, μα αν και αυτό γίνει θα είναι μόνο σε μια επίδειξη περιγραφική.
Το 2016 ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Ριφόρτσο» αποτύπωσε κινηματογραφικά την εθιμική αναπαράσταση της «Κουλούρας της γωνιάς» και διαφήμισε την όμορφη αυτή οπτική παρουσίαση, τόσο στο νησί όσο και σ’ άλλα μέρη του ελλαδικού χώρου.

Τα ψωμιά του Δωδεκαήμερου

Κατά την περίοδο του Δωδεκαημέρου, όπως αυτό ορίζεται μέσα από τις τρεις μεγάλες εορτές του, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και Φώτα, κοσμούσαν τα εορταστικά τραπέζια, άρτοι με διαφορετικά σχήματα στο πάνω μέρος τους, που ήταν φτιαγμένα, έτσι ώστε να ταιριάζουν στην ημέρα και να τονίζουν την τελετουργία του τραπεζιού. Στην κεφαλλονίτικη λαογραφία τα ψωμιά των τριών μεγάλων εορτών του Δωδεκαήμερου ήταν διαφορετικά σε σχήματα.
Το μεγάλο ψωμί της ημέρας των Χριστουγέννων, το χριστόψωμο ή τσουντί, έμοιαζε με μαντολίνο με δυο λαβές, όπως λέει ο Λουκάτος, ή καλύτερα θα λέγαμε έμοιαζε με καράβι ή μια αθημωνιά δεμένη στα άκρα της. Αργότερα εγκαταλείφτηκε αυτός ο τύπος και έφτιαχναν μια μεγάλη μπάλα ψωμί , σαν καρβέλι μεγάλο που στο πάνω μέρος το διακοσμούσαν με ένα μεγάλο Χ, με γυρισμένες τις άκρες του, που έμοιαζαν με ουρές ψαριών.
Η αγιοβασιλίτσα, το ψωμί της πρωτοχρονιάς, ήταν μια κουλούρα, που έμοιαζε σαν τροχός και διαγώνια της υπήρχε ένας μεγάλος σταυρός.
Ιδιαίτερο ήταν ο εορταστικός άρτος των Φώτων, η λεγόμενη φωτίτσα. Ήταν ένα κυκλικός άρτος, σαν πιάτο με σηκωμένο τον περίγυρό του και στο κέντρο του υπήρχε ένας σταυρός που σε κάθε του ορθή γωνία ήταν μια μπαλίτσα.
Τα τρία διαφορετικά ψωμιά των εορτών του Δωδεκαήμερου στην Κεφαλονιά αναφέρονται και από τον Ανδρέα Λασκαράτο στο ποίημά του «Το Ληξούρι εις τους 1836»

«Δεν είν’ κι εκείνοι Χριστιανοί Ρωμαίοι;
Δεν κάνουνε τα ίδια χριστόψωμα;
Του Φωτώνε δεν κάνουν τσι φωτίτσες,
Και τ’ αη –Βασιλείου τσι βασιλίτσες;»

Σήμερα δεν γίνονται στο νησί μας οι τύποι των παλιών κεφαλονίτικων άρτων κατά την περίοδο του Δωδεκαημέρου, αλλά παρουσιάζεται και πωλείται στα ράφια των αρτοποιείων ένας τύπος για τις τρεις εορτές, αυτός που μοιάζει σαν μεγάλο καρβέλι, κοσμημένο πάνω με ένα μεγάλο Χ, με γυρισμένες τις άκρες του. Επίσης, οι φουρναραίοι φτιάχνουν έναν ακόμη τύπο εορταστικού άρτου που φαίνεται πως η διακόσμησή του έχει στοιχεία από παλαιότερον. Δηλαδή κοσμούν την επιφάνεια του μεγάλου καρβελιού με ημικύκλια, ώστε να σχηματίζουν ένα λουλούδι, ένα τριαντάφυλλο.

Τα κάλαντα

Τα κεφαλονίτικα κάλαντα, των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δεν έχουν χαθεί από τη ζωή των Κεφαλλήνων. Παρουσιάζουν από τόπο σε τόπο μεγάλη ποικιλία διαφορετικών στίχων, ιδιαίτερα το μέρος με τα ευχετήρια, στα οποία οι μικροί καλανταδόροι, πρόσθεταν και κάτι καινούργιο και επαινετικό για τον κάθε νοικοκύρη με σκοπό να του αποσπάσουν μεγαλύτερο φιλοδώρημα.
Τα κάλαντα στο νησί μας χωρίζονται πρώτα στα παλιά κάλαντα, τα οποία ήταν διαφορετικά για τις τρεις εορτές του Δωδεκαημέρου. Μάλιστα σε αυτά τα κάλαντα, τα οποία κυκλοφόρησαν σε μονόφυλλα το 1854 από το Τυπογραφείο
« Κεφαλληνία» υπάρχουν και πρόσθετοι ριζοσπαστικοί στίχοι που χαρακτηρίζουν τον πόθο του Κεφαλληνιακού λαού για Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα.
Ακολουθούν κάλαντα, αυτά που έλεγαν συνήθως στα χωριά, και μάλιστα τα βρίσκουμε στις αναφορές διαφόρων περιηγητών. Και ερχόμαστε στα σημερινά κάλαντα τα οποία έχουν στοιχεία από τα παλιά, τραγουδιούνται σήμερα κυρίως από τα παιδιά αλλά και από χορωδίες του τόπου μας και μας σκορπίζουν χαρά. Ο ρυθμός τους είναι σαν πεταχτή μαζούρκα και μάλιστα όταν τις φωνές συνοδεύουν τα μαντολίνα, κιθάρες και τα τρίγωνα, ευχαριστιέσαι να τα ακούς. Επίσης, τα Αργοστολιώτικα κάλαντα είναι διαφορετικά από τα Ληξουριώτικα, αλλά και τα δυο κοντινά μοτίβα τραγουδιούνται πολυφωνικά και επτανησιακά.
Τα κάλαντα τα οποία έχουν ξεχαστεί ολότελα, είναι των Φώτων. Παρόλο που η εορτή των Φώτων είναι πέρα από εκκλησιαστική, πολύ κοσμική, είναι άξιο απορίας πώς αυτά δεν τραγουδιούνται από μικρούς και μεγάλους.
Είναι φανερό δε, πως, τα κάλαντα διατηρήθηκαν, για τον με κύριο λόγο, ότι αποφέρουν οικονομική απολαβή σε αυτούς που τα εκτελούν.

«Το νέον έτος εύχομαι, ωραία δεσποσύνη
Να σου χαρίσει το γαμπρό και τη συζυγοσύνη.
……………………………………………………

Δώσε μας και τον κόκορα, δώσε μας και την κότα,
Δώσε μας και το μποναμά, να πάμε σ’ άλλη πόρτα».

Λοταρίες και παιχνίδια και διάφορες χαρούμενες εκδηλώσεις

Έχουν αλλάξει οι τρόποι της παλιάς λοταρίας, ενώ διατηρείται η χαρτοπαιξία, πράξεις που γίνονταν μέσα στο Δωδεκαήμερο, λόγω του ερχομού του Νέου Έτους, που ο καθένας ήθελε να είναι τυχερός για να του πάει καλά η χρονιά.
Ο Λασκαράτος μέσα στα κείμενά του σατιρίζει και συγχρόνως μας ενημερώνει για την άκρατη χαρτοπαιξία που γινόταν, όταν ξημέρωνε η Πρωτοχρονιά στην εποχή του.
Επίσης, έχει ξεχαστεί ολοκληρωτικά το πατροπαράδοτο έθιμο του φαγητού της Πρωτοχρονιάς, που ήταν η Πουτρίδα, δηλαδή χοιρινό κρέας με κάβολε (κουνουπίδι) ή μάπα (λάχανο) ή γουλί στην κατσαρόλα. Την ώρα του φαγητού έκοβαν τη βασιλίτσα κι έτρωγαν λίγα κλωνιά ρόγδι για το καλό.
Τα παιδιά γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και προσφέρουν έναντι αμοιβής τις αγιοβασιλίτσες, (το φυτό αγριοκρεμμύδα- ασκινικάρα ή ασκυλοκάρα), που συμβολίζει το ξαναγέννημα της φύσης και του χρόνου.
Η παρουσία των φιλαρμονικών, των κανταδόρων, το έθιμο του αλληλοραντισμού με τα αρώματα και τους μικρούς ψεκαστήρες είναι από τις εθιμικές παραστάσεις που διατηρούνται έως σήμερα ή έχουν αναβιώσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Επίσης, διατηρούμε τα έθιμα του καλού ποδαρικού, του μποναμά και αποφεύγουμε να δανείζουμε χρήματα σε εορτάσιμες μέρες, καθώς και να μην κλάψουμε, να μη στενοχωρηθούμε, αλλά να κάνουμε κάτι καλό ή κάποια καλή εργασία για να μας τρέχει καλά όλο το χρόνο.
Την Πρωτοχρονιά τα παιδιά έπαιζαν στη γειτονιά διάφορα παιχνίδια, δηλαδή το δικό τους τζόγο, με δεκάρες και δραχμές. Παιχνίδια τα οποία έχουν ξεχαστεί ολότελα, όπως: το πατρινό, το τοιχάκι, το πίτσι, το κάρφωμα του πορτοκαλιού, που όποιος ήξερε να ρίξει καρφωτό το φράγκο του και να τρυπήσει το πορτοκάλι με την πρώτη, το έπαιρνε δικό του.

Ευχετήριες πράξεις για καλή οικονομία στη ζωή του χωριού

Στα χωριά έδιναν μεγάλη σημασία στα πουλερικά, στην πτηνοτροφία και γενικά στην αξία των ζώων τους, και αυτό, γιατί αποτελούσαν τη βάση για την οικιακή οικονομία.
Έτσι απαιτούσαν από τους ξένους που επισκέπτονταν το σπίτι, να πούνε σε αυτές τις χρονιάρες μέρες την ευχή:
«Αυγά, πουλιά, όλο κιου, και κανένα κλου»
Δηλαδή να βγουν πολλά κλωσσόπουλα και τα αυγά να μην είναι ποτέ κλούβια.
Ακόμη, όταν ερχόταν η Πρωτοχρονιά, η νοικοκυρά που είχε άνδρα τσοπάνη έβγαινε από το σπίτι για να τον συναντήσει στη στάνη και να του πάει μια καλοζυμωμένη βασιλίτσα και κρασί και αυτός με τη σειρά του την έσπαγε πάνω στα κέρατα του κριαριού ή του τράγου λέγοντας:
«Χίλια χρόνια, χίλια γίδια ή χίλια πρόβατα»

Αυτά τα δυο έθιμα που στήριζαν τη χωριάτικη ζωή, έχουν οριστικά εκλείψει και έχουν παραμείνει αναμνήσεις στα βιώματα των παλαιοτέρων.

Το προκάδο πορτοκάλι

Το έθιμο αυτό με «το πορτογάλλι, στολισμένο με μοσχοκάρφια (πρόκες γαρύφαλλο)» ήταν παλιό, και φαίνεται πως το επινόησαν κάποιοι για να μπορούν να πάρουν φιλοδώρημα, μια και δεν μπορούσαν να πουν τα κάλαντα, λόγω της ασχολίας τους εκείνες τις ώρες. Ο Λουκάτος μας λέει πως το έθιμο του προκάδου πορτοκαλιού ήταν ένα έθιμο «αξιοπρεπής επαιτείας».
Πρότειναν απλά το πορτοκάλι με μοσχοκάρφια σε αυτόν που συναντούσαν, του λέγανε «Χρόνια Πολλά» και αυτός έδινε το φιλοδώρημα. Ο ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης αναφέρει πως το έθιμο αυτό ήταν παλιό, το περιέγραψε το 1910 και λέει, πως ήταν έθιμο των πτωχών παιδιών, των επαιτών, και των νεωκόρων.
Υπάρχει δε και άλλη εκδοχή, πως το έθιμο αυτό δε το επινόησαν οι χωριάτες, αλλά τα παιδιά των ναυτικών «εμπορεύοντας» με αυτόν τον τρόπο τα μπαχαρικά που έφερνε ο πατέρας-ναυτικός, υλικά που ήταν ακριβά και για λίγους.
Όπως και να έχει το έθιμο αυτό, με την υπέροχη ευχή που δίνει ο προσφορών το προκάδο πορτοκάλι «Να σου δίνει ο Θεός δύναμη όπως τους χυμούς του ζωοδότου πορτοκαλιού», έχει αναβιώσει στην πόλη του Ληξουρίου από το 1995, από μαθητές σχολείων και από τα παιδιά των συλλόγων.

Τα έθιμα της Βαπτίσεως

Η τρίτη εορτή του Δωδεκαήμερου είναι τα Θεοφάνεια ή τα Φώτα, που μαζί με τις εορτές του Αγιασμού του Αη –Γιάννη αποτελούν τριήμερο εκδηλώσεων εορτής των υδάτων.
Τα εκκλησιαστικά έθιμα αυτών των ημερών διατηρούνται στο μεγαλύτερο μέρος, λόγω που ακολουθούν το λειτουργικό τυπικό της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Να ξημερώνει του Αγιασμού, γίνεται η νυκτερινή ακολουθία στις εκκλησίες και ύστερα από το χάραμα ξεκινάει ο ιερέας με τη συνοδεία κάποιου παιδιού να αγιάσουν ατ σπίτια.
Στις παλιές φιγούρες των ιερέων έχουν μείνει οι εικόνες του παιδιού να κρατά το μεταλλικό σίκλο και να βουτά τη αγιαστήρα του ο παπάς μέσα σε αυτό και έπειτα να ραντίζει τις οικίες. Τα χρήματα που έδιναν οι πιστοί, ως συνήθως μεταλλικά, παλαιότερα τα έριχναν μέσα στο σίκλο. Τώρα αυτό διατηρείται σε ελάχιστες περιπτώσεις. Το φιλοδώρημα μαζεύεται διαφορετικά, είτε σε μεγάλο πορτοφόλι είτε σε σακούλα.
Παλαιότερα στην Κεφαλονιά συνέβαινε κάτι που δεν γινόταν σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Είχαν το δικαίωμα να βγαίνουν με το σικλάκι ή το μεγάλο πιγκιόνι, παρέες παιδιών,(παπαδοπαίδια) χωρίς τη συνοδεία του παπά και να αγιάζουν τα σπίτια και τα μαγαζιά, ψάλλοντας το «εν Ιορδάνη». Ήταν σαν να λένε τα κάλαντα με τον παπαδίστικο τρόπο, μας λέει ο Δημήτριος Λουκάτος. Όσο για την ποσότητα του Αγιασμού, κοντά να ελαττώσει, συμπλήρωναν το σικλάκι από τη βρύση ή το πηγάδι της γειτονιάς. Σκοπός τους ήταν να πάρουν καλό φιλοδώρημα.
Τα κάλαντα των Φώτων δεν ακούγονται πια, ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που βγαίνουν μια -δυο ομάδες για να τα τραγουδήσουν. Αυτά ξεχάστηκαν θα λέγαμε εντελώς.
Την ημέρα των Φώτων στις εκκλησίες των ενοριών πραγματοποιείται η τέλεση της Βαπτίσεως, πάνω σε πάρκο με πρασινάδες και φοινικόκλαρα, περίτεχνα φτιαγμένο και προσεγμένο, ώστε να δεχτεί τα πιγκιόνια των πιστών, που μετά τη αναπαράστασης της Θείας Βάπτισης από τον ιερέα, οι πιστοί θα πάρουν αγιασμό. Δυστυχώς, στις περισσότερες εκκλησίες τα πάρκα είναι απλά και πρόχειρα, χωρίς τον παλιό όμορφο στολισμό, που σε προετοίμαζε για την τελετουργία της Φώτισης. Από τα πιο περίτεχνα πάρκα που συνεχίζουν οι εφημέριοι και οι επίτροποι να φιλοτεχνούν σύμφωνα με την παλιά παράδοση, είναι της ενορίας του Αγίου Νικολάου των Μηνιατών στο Ληξούρι.
Μετά τη Βάπτιση στις εκκλησίες ακολουθεί η «μεγάλη τελετή» στη θάλασσα ή στη βρύση του τόπου. Τόσο στο Αργοστόλι και στο Ληξούρι γίνεται από παλιά η τελετή της Βαπτίσεως στο λιμάνι των πόλεων. Αλλά και σε λιμάνια, όπως της Πεσσάδας, του Πόρου, του Κατελειού, των Ζόλων (Αγία Κυριακή), της Σάμης, στην παραλία των Πετανών και αλλού πραγματοποιούνται βαπτίσεις με την συμμετοχή πολλών πιστών.
Η Φωτίτσα, ο εορταστικός άρτος της ημέρας των Φώτων, με το υπέροχο βυζαντινό σταυρό κοσμημένος στο πάνω μέρος, έχει εντελώς χαθεί και τη θέση του την πήρε ο τύπος του άρτου, που είναι κοινός για όλες τις εορτές όπως είπαμε παραπάνω.
Εν κατακλείδι τα έθιμα του Δωδεκαήμερου στην Κεφαλονιά, έχουν ελαττώσει, άλλα έχουν χαθεί οριστικά κι άλλα διατηρούνται και εκτελούνται με νεότερα στοιχεία, πράγμα που το επιβάλλει η εποχή μας.

Αντιγραφη απο : https://www.inkefalonia.gr/politismos/89234-svismena-kai-energa-ethima-tou-dodekaimerou-tis-kefalonitikis-paradosis

Του Σωτήρος τρώμε αλιάδα με λάχανα και ψαράκι !

Του Σωτήρος αύριο και οι νοικοκυραίοι αρχίζουν τις ετοιμασίες για το οικογενειακό τραπέζι. Λίγοι οι καλεσμένοι εφέτος και αραιά αραιά αλλά θα τα καταφέρουμε.























Το γεύμα της αυριανής μέρας είναι αλιάδα με πατάτες από τον κήπο μας ή του γείτονα – συγχωριανού άντε και του μανάβη και σκόρδο δυνατό Ρισιάνικο.














Συνοδεύεται με βραστά λάχανα εποχής βρήτρα, αμπελοφάσουλα, κοκκινογούλια , μωρόπουλα.. Και από ψαράκι ότι πιάσει ο ντόπιος ψαράς . Μικρό τηγανητό ψαράκι , τραγανό.


Μια τεράστια σαλάτα με πομοντόρια , αγγουράκι και αντράκλα ολοκληρώνει το τραπέζι μας . Λαδάκι άφθονο. Μη το λυπηθείτε . Και λεμονάκι..


Από κρασάκι ντόπιο ρομπόλα ή τσαούσι..


Χρόνια Πολλά Κεφαλονίτες με Υγεία!

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniapress.gr