Ιστορική διαδρομή της Πλατείας Καμπάνας στο Αργοστόλι

0

Πλατεία Καμπάνας

Το Αργοστόλι όταν καθιερώθηκε από την Ενετική της Κεφαλονιάς Διοίκηση στα 1757 ως πρωτεύουσα του νησιού σε αντικατάσταση της έως τότε πρωτεύουσας του, του Κάστρου Αγίου Γεωργίου, ήταν ένας μικρός οικισμός ο οποίος έπειτα από τους σεισμούς του 1766-1767 και τη μετασεισμική ανοικοδόμηση του με βάση αρχικά ένα υποτυπώδες πολεοδομικό και ρυμοτομικό σχέδιο, πήρε σταδιακά τη μορφή της πόλης.

Κατά την πρώτη αρχική φάση της εφαρμογής αυτού του σχεδίου, κεντρική οδική αρτηρία του χαράχτηκε ο δρόμος που αργότερα αποκλήθηκε Λιθόστρωτο και βασικός πυρήνας αυτού του δρόμου της νέας του νησιού πρωτεύουσας έγινε αργότερα η πλατεία, που σήμερα λέγεται «της Καμπάνας». Αυτή κατά τη δυτική της πλευρά καθοριζόταν από την κεντρική οδική αρτηρία – το Λιθόστρωτο-, κατά τη βόρεια πλευρά της από τη σημερινή οδό Δρακόπουλου και από τη νότια από τη σημερινή οδό Π. Βινιεράτου.

Η πλατεία όμως αυτή αρχικά εκτεινόταν ευρύτερα κατά την ανατολική της πλευρά και αποτελούσε ενιαία πλατεία με το χώρο που σήμερα καταλαμβάνει το κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας. Αργότερα, η ευρύτατη αυτή πλατεία με την ανέγερση επιβλητικού οικοδομήματος προς τα ανατολικά της και προς το κέντρο της διαχωρίστηκε σε δυο τμήματα: στο μπροστινό από το οικοδόμημα, τη σημερινή δηλαδή πλατεία Καμπάνας, και στο πίσω από το οικοδόμημα σχηματίζοντας έτσι μια δεύτερη, μικρή πλατεία τη «Σπιανάδα» ή «Σπιαναδούλα».

Έτσι, στην εξελικτικά πολεοδομική και ρυμοτομική διαμόρφωση του Αργοστολίου, δημιουργήθηκαν οι εξής πλατείες:

1. Η σημερινή πλατεία, η λεγόμενη του Ωρολογίου ή της Καμπάνας, αυτή που ήταν για πολλά χρόνια κεντρική της πόλης πλατεία.

2. Η μικρή πλατεία, Σπιανάδα ή Σπιαναδούλα που διαχωρίστηκε από την ευρύχωρη-άλλοτε- πλατεία Καμπάνας μετά την ανέγερση του επιβλητικού οικοδομήματος που άλλοτε χρησίμευε ως Δικαστήρια και προσεισμικά ως «Το Τουριστικόν» ξενοδοχείο Χοϊδά. Αυτή ήταν περίκλειστη από μαγαζιά, όπως το επιπλοποιείο Χρ. Μωραϊτη, με το υφασματεμπορικό Γαρμπή, στο οποίο, κατά τη νότια πλευρά του, τελείωνε η προσεισμική οδός Σιτεμπόρων.

3. Μια μικρή πλατεία στο τέρμα της μετασεισμικής οδού Σιτεμπόρων, η οποία κατά τις δυο πλευρές της και από δυσμάς προς ανατολάς, περικλειόταν από δυο παράλληλους δρόμους -τους σημερινούς Σωτήρος και Ανδρ. Χοϊδά- που ξεκινούσαν από το Λιθόστρωτο και κατέληγαν στον παραλιακό δρόμο. Η πλατεία αυτή περικλειόταν ανατολικά από άλλο επιβλητικό οικοδόμήμα του οποίου η πρόσοψη-είσοδος ήταν προς την πλευρά της πλατείας και κατά τον παραλιακό δρόμο βρισκόταν απέναντι στην προσεισμική ιχθυαγορά-μπισκαρία- όπου περίπου ο προηγούμενος χώρος των ΚΤΕΛ. Στη δυτική πλευρά η πλατεία είχε συνεργεία αυτοκινήτων.

4. Η πλατεία Δικαστηρίων, στην οποία για πολλά χρόνια βρισκόταν και λειτουργούσε το κτίριο των Δικαστηρίων και η οποία μετά την κατεδάφιση τους, στις αρχές του αιώνα μας, κατέστη η σημερινή κεντρική πλατεία της πόλης μας.

5. Η μεγάλη πλατεία στο βόρεια άκρο της πόλης, η πλατεία του Μέιτλαντ ή Μετελα, όπου σήμερα η Ναυτική Ακαδημία.

6. Μια μικρή πλατεία σε επαφή με την οδό Σιτεμπόρων που διατηρείται και σήμερα και όπου ανεγέρθη το κατάστημα της Αγροτικής Τράπεζας. Η πλατεία αυτή χρησίμευε για οικονομικές συναλλαγές.

Η για πολλές δεκαετίες κεντρική πλατεία της πόλης, λεγομένου του Ωρολογίου ή της Καμπάνας, κατέστη μετά την κατάλυση της Ενετικής κυριαρχίας στο νησί, στα 1797, ο βασικός χώρος πολιτικο-κοινωνικών εκδηλώσεων, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις της προσέδιδαν σαφέστατα τον χαρακτήρα σημαντικής διαχρονικής εθνικοαντιστασιακής εστίας στην πόλη και στο νησί, τεκμηριωμένης από τα αντίστοιχα εθνικοαντιστασιακά γεγονότα τα οποία διαχρονικά συντελέστηκαν σε αυτή.

Πρώτο εθνικοαντιστασιακού τύπου γεγονός που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Καμπάνας καταγράφεται κατά την περίοδο της κυριαρχίας στο νησί όπως και στα άλλα Επτάνησα, των Δημοκρατικών Γάλλων, 1797-1799.

Τότε η πλατεία αυτή συναπαρτιζόταν με την αργότερα χωρισμένη από αυτή Σπιανάδα ή Σπιαναδούλα σε ενιαία πλατεία. Σε αυτήν την αργότερα Σπιανάδα ή Σπιαναδούλα – που κατά πάσα πιθανότητα ήταν η πλατεία Αγίου Μάρκου επί Ενετών- τον Ιούλιο του 1797 εμφυτεύθηκε το δέντρο της ελευθερίας, στο σημείο όπου στον αιώνα μας φυτεύθηκε μια λεύκα η οποία προσεισμικά είχε αναπτυχθεί σε ογκώδες και επιβλητικό δέντρο το οποίο κατάπεσε με τους σεισμούς. Το δέντρο αυτό τη Ελευθερίας στη Σπιανάδα – σύμβολο της κατάλυσης της Βενετσιάνικης κυριαρχίας και της ανακήρυξης της Δημοκρατίας, κατά την εμφύτευση του ευλογήθηκε από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κεφαλλονιάς και Ζακύνθου Ιωαννίνιο Άννινο.

Τα πλήθη χόρευαν, ζητωκραύγαζαν και τραγουδούσαν τη Μασσαλιώτιδα και έκαιγαν τη λεγόμενη «Χρυσή Βίβλο». Ανάρτησαν γύρω από το δέντρο επιγραφές στις οποίες τονιζόταν ότι, η αγάπη προς την πατρίδα και το μίσος στα προνόμια είναι οι βάσεις της Δημοκρατίας και, η Ενότητα και Αδελφοσύνη όλων των πολιτών είναι η δύναμη της Δημοκρατίας.

Στην πλατεία τη λεγόμενη της Καμπάνας, σημαντική εθνικοαντιστασιακή εκδήλωση σημειώθηκε και κατά την έναρξη του αγώνα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας στα 1821, όταν το νησί μας, όπως και τα άλλα Επτάνησα, τελούσαν κάτω από τη λεγόμενη «Προστασία» των Άγγλων. Τότε, κάτοικοι του Αργοστολίου και των πλησίον περιοχών, μάλιστα της Λειβαθούς, συγκεντρώθηκαν στην πλατεία, κατευθύνθηκαν στο Αγγλικό τοποτηρητήριο, και με παραπλάνηση του Άγγλου τοποτηρητή πέτυχαν να πάρουν άδεια να καταδιώξουν δήθεν πειρατικά πλοία που έφτασαν στο νησί.

Μπήκαν σε πλοιάρια και τράβηξαν προς την επαναστατημένη βορειοδυτική Πελοπόννησο, οργανωμένοι σε σώματα, παρά τα μέτρα βίας και τρόμου του ανθέλληνα Αρμοστή Μέιτλαντ, και σε συνέχεια πήραν δραστήριο μέρος στις κρίσιμες μάχες του αγώνα σε όλη τη διάρκεια του.

Πολυσήμαντο εθνικοαντιστασιακό γεγονός του λαού του Αργοστολίου με κέντρο την πλατεία της Καμπάνας πραγματοποιήθηκε επίσης στα χρόνια του Αγγλικού Προτεκτοράτου των Έπτανήσων στα 1833. Τότε και με στόχο την ματαίωση των καθοδηγούμενων από τις αγγλοϊόνιες αρχές του νησιού εκλογών για το Δ’ Ιόνιο. Κοινοβούλιο, και με δεδομένη τη σκόπιμη παραποίηση των εκλογικών καταλόγων με αποκλεισμό των δημοκρατικών του νησιού παραγόντων, δημιουργήθηκαν έντονες εθνικοαντιστασιακές κινητοποιήσεις με πρωτοπόρο τη νεολαία της πόλης και ηγέτες τους μετέπειτα εξέχοντες Ριζοσπάστες Γεράσιμος Λειβαδά, Κοσμά Βαλσαμάκη και τον δεκαεφταχρόνο Ιωσήφ Μομφεράτο.

Αποτέλεσμα υπήρξε η ματαίωση των εκλογών τόσο στις 2/14 και 3/16 1833, όσο και κατά τη νέα ημερομηνία τους, στις 10/22/ και 11/23 Φλεβάρη 1833. Τότε τα πλήθη, με πρωτοπόρους τους νεολαίους, εφόρμησαν στο Αγγλοϊόνιο μέγαρο των Δικαστηρίων – το οποίο τότε ήταν σε επαφή με το Λιθόστρωτο στη γωνία με τη σημερινή οδό Π. Βινιεράτου-, όπου θα διεξάγονταν οι εκλογές. Εξουδετέρωσαν την αστυνομική δύναμη, συνέτριψαν με βαρεία τη φάλαγγα, το κούτσουρο δηλαδή που δένονταν οι μαστιγούμενοι ανυπότακτοι αντιστασιακοί πατριώτες, μπήκαν στην αίθουσα των εκλογών κατέστρεψαν πόρτες, παράθυρα, κιγκλιδώματα, ποδοπάτησαν βιβλία, έγγραφα, χειρόγραφα, με τελικό αποτέλεσμα την οριστική ματαίωση των εκλογών και τον διορισμό των εκπροσώπων του νησιού από τη Γερουσία στο Δ’ Κοινοβούλιο.

Λόγω δε των μαστιγώσεων που γίνονταν εκεί, η πλατεία έφερε την ονομασία: πλατεία των μαστιγώσεων.

Επί του προκειμένου πρέπει ιδιαίτερα να τονισθεί ότι στα χρόνια της Αγγλοϊόνιας εξουσίας στο νησί η πλατεία της Καμπάνας ήταν ο τόπος των βασανιστηρίων και μαρτυρίων των αντιστασιακών της πόλης και του νησιού οι οποίοι υπέφεραν δεινότατα μαστιγούμενοι. Εξ’ άλλου, στα υπόγεια του κτιρίου των Δικαστηρίων, παραπλεύρως της πλατείας και σε συνέχεια με τον προσεισμικό ναό του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου αρχιτεκτονικής μπαρόκ, φυλακίζονταν και βασανίζονταν μέχρι θανάτου πατριώτες, των οποίων σωροί σκελετών βρέθηκαν εκεί μετά την κατάρρευση του κτιρίου από τους σεισμούς.

Γι’ αυτό είναι ολότελα λανθασμένος και ελέγχεται ως ατεκμηρίωτος και ανιστόρητος ο ισχυρισμός ότι το Δημοτικόν Κατάστημα των Ριζοσπαστών και ίσως και το Αναγνωστήριον «Η Ισότης» του Μαρίνου Αντύπα, βρισκόταν στην πλατεία Καμπάνας, στο χώρο των δικαστικών και διωκτικών αρχών του Αγγλικού Προτεκτοράτου και της υψηλής Αστυνομίας, στη «Φωλιά του λύκου» δηλαδή. Αυτό το Ριζοσπαστικό Δημοτικό Κατάστημα στεγαζόταν σε επιβλητικό μέγαρο απέναντι, κατά τον παραλιακό δρόμο, από την προσεισμική αγορά και με είσοδο από τη μικρή, τότε πλατεία που την καθορίζουν από δυτικά στα ανατολικά οι δρόμοι σήμερα Σωτήρος και Ανδρ. Χοϊδά. Από αυτό το μέγαρο που προσεισμικά στεγαζόταν το προπολεμικό ξενοδοχείο «Λυκούδη», ξεκινούσε ο λαός με επικεφαλής τον Έλληνα πρόξενο και τους Ριζοσπάστες στον τότε Μητροπολιτικό ναό του Σωτήρα για τη δοξολογία στις 25 του Μάρτη.

Και από το ίδιο μέγαρο ξεκίνησε η πένθιμη πομπή που, δια μέσω του παραλιακού δρόμου, έφτασε στο ναό της Σισσιώτισσας για το μνημόσυνο του δολοφονημένου Μαρ. Αντύπα.

Αλλά και στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, η πλατεία της Καμπάνας κατέστη κέντρο εθνικοαντιστασιακών δραστηριοτήτων από τις οποίες σημαντικές ήταν:

1. Το γερμανικό μπλόκο – αποκλεισμός της πλατείας από ισχυρότατες γερμανικές δυνάμεις στις 24 Γενάρη του 1944, όταν με αφορμή τραυματισμό ιταλού πατριώτη σε γερμανική υπηρεσία κηρύχθηκε ο στρατιωτικός νόμος. Τότε την πλατεία και την ευρύτατη περιοχή της διέτρεχαν πυκνές γερμανικές περίπολοι. Κυκλώθηκε η πλατεία, πιάστηκαν, φυλακίστηκαν και καταδιώχτηκαν 63 πατριώτες.

2. Το δεύτερο γερμανικό μπλόκο -αποκλεισμός που γίνηκε πάλι με κέντρο την πλατεία της Καμπάνας στις 14 Ιουνίου 1944 με αποτέλεσμα τη σύλληψη 20 αντιστασιακών πατριωτών. Εν συνεχεία φυλακίστηκαν και μεταφέρθηκαν ως όμηροι στο στρατόπεδο Μύνστερ της Γερμανίας όπου και ένας από αυτούς ο Γιάννης Θεοτοκάτος, πέθανε από τις κακουχίες.

Επιλογικά: Η ονοματοθεσία οδών, πλατειών και άλλων κοινόχρηστων χώρων σε μια πόλη, απέβλεπε πάντοτε στους λαούς και στον αδούλωτο λαό του νησιού μας και αποβλέπει στην άσβυστη διδακτική διατήρηση της ιστορικής μνήμης τους σε γεγονότά’ καθοριστικά της πολιτικοκοινωνικής ζωής και δράσης τους με ακλόνητα τα ερείσματα στις πανανθρώπινες αξίες της εθνικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, της Δημοκρατίας με λαϊκή κυριαρχία, με κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη.

Με βάση αυτή τη διαχρονικά ισχύουσα διαπίστωση και ακόμη με τα στοιχεία που εδώ έχουν καταγραφεί και τα οποία συνθέτουν την ιδιαίτερη ιστορία της πλατείας, της λεγόμενης της Καμπάνας, από το τέλος του 18ου αιώνα και έως σήμερα ως βασικής εστίας στο Αργοστόλι και ποικίλων πολιτικοκοινωνικών εκδηλώσεων αλλά και, προ πάντων, της ελευθερίας του λαού, θεωρούμε και προβάλλουμε ως ιστορική αναγκαιότητα στη Δημοτική αρχή της πόλης και στο λαό της να καθιερωθεί “εσαεί” η ονοματοθεσία της πλατείας, της λεγομένης της Καμπάνας, σε πλατεία Εθνικής Αντίστασης στις διαχρονικές διαστάσεις της.

Συγγραφέας:Σπύρος ΛουκάτοςΔρ Ιστορικός

Πηγή άρθρου: kefalonitis.com

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday 

Μια Πρωτοβουλία για την στήριξη του Καφενείου της Καμπάνας

0

Πανό στην Πλατεία Καμπάνας

Με αίσθημα ντροπής, θλίψης και οργής, ενημερωθήκαμε οι πολίτες της Κεφαλονιάς, για το κλείσιμο της Καμπάνας, όπως την ξέρουμε όλοι, του καφενείου – συμβόλου της πόλης του Αργοστολίου που για χρόνια έδωσε εργασία σε ανθρώπους με ψυχοκοινωνικά προβλήματα.

Η Καμπάνα, ναι, είναι σύμβολο. Είναι η Καμπάνα του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης σε ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα, του αποστιγματισμού και του αποϊδρυματισμού τους. Είναι το σύμβολο μιας κοινωνίας που δεν περιθωριοποιεί “διαφορετικούς” ανθρώπους, που δεν φοβάται τις ψυχικές ιδιαιτερότητες αλλά τις εντάσσει στην καθημερινή ζωή της, το σύμβολο μιας οργανωμένης πολιτείας που δεν εγκαταλείπει κανέναν άνθρωπο στην απομόνωση, αλλά αντίθετα τον αγκαλιάζει και τον βοηθά να επαναδραστηριοποιηθεί και να συμμετέχει. Είναι δηλαδή ηχηρό σύμβολο ενός κοινωνικού πολιτισμού και μάλιστα σε εποχές που επικρατούν αγοραίες αντιλήψεις και πρακτικές.

Κι όμως. Οι συγκυρίες της εποχής έρχονται να στιγματίσουν την παρακαταθήκη του ανθρωπισμού και του πολιτισμού, να εμποδίσουν την κοινωνία να επιχαίρει για τις κατακτήσεις της, να βάλουν σε λογιστική νοοτροπία την αλληλεγγύη και την προσφορά. Και δυστυχώς, να δρομολογήσουν το κλείσιμο, σήμερα της Καμπάνας, και στη συνέχεια μιας-μιας κάθε άλλης κοινωνικής δομής του νησιού.

Οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης με τη διαχρονική τους ανάμειξη, με την αντιμετώπιση του έργου της Καμπάνας με λογικές συγκυριακής πολιτικής και με την γνωστή παλαιοκομματική πια νοοτροπία, οδήγησαν την προσπάθεια αυτή σε ελλειμματικές πρακτικές, εξάντλησαν άσκοπα τις προοπτικές και τους πόρους, και μέχρι σήμερα δεν ανέλαβαν τις ευθύνες τους. Το αποτέλεσμα είναι να κουβαλά στις πλάτες της η ΚΟΙΣΠΕ ΡΟΤΑ και τα σημερινά μέλη της την ευθύνη μιας αδιέξοδης όπως φαίνεται κατάστασης, η οποία τη Δευτέρα 27 Μάη 2013 αναγκάζει το καφενείο – σύμβολο να βάλει λουκέτο.

Ο Δήμος Κεφαλονιάς, ως διάδοχος των Καποδιστριακών Δήμων, με πράξεις και με παραλείψεις του παρέλαβε ένα αντιμετωπίσιμο πρόβλημα και το άφησε να γιγαντωθεί, συνεπώς έχει τις περισσότερες ευθύνες για τη σημερινή κατάντια, καθώς είτε με την τωρινή , είτε με την προηγούμενη μορφή ως Δήμος Αργοστολίου, αντιμετώπισε την λειτουργία του καφενείου ευκαιριακά και μικροπολιτικά, εκκολάπτοντας παρασιτικά φαινόμενα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, όπως ρουσφετολογικούς διορισμούς και κακοδιοικήσεις. Σήμερα, όχι απλά σφυρίζει αδιάφορα, αλλά προκλητικά κι ασυναίσθητα δένει στον ιστό της απαξίας και της αδράνειας την πιο ιστορική Καμπάνα του νησιού.

Είναι πραγματικά ντροπή, ενώ ανέλαβε χρέη των προηγούμενων Δήμων του νησιού, χρέη ασφαλιστικά και κάθε λογής που δημιουργήθηκαν συχνά από ελλειμματικού ήθους πρακτικές και οικονομικές και πολιτικές συμπεριφορές, να μην αναλαμβάνει ένα χρέος που πιστώνεται στον ίδιο και να μην αποδέχεται σήμερα την ευθύνη για τη διάσωση μιας τέτοιας έντασης και ποιότητας ανθρωπιστικής δομής.

Είναι κρίμα, η Βουλευτής του νησιού, ενώ έχει παρακολουθήσει κατά τον σύντομο χρόνο της θητείας της από κοντά το πρόβλημα, να μην έχει συγκαλέσει ούτε μια συνάντηση αρμοδίων και ενδιαφερομένων, για να βρεθεί λύση σε ένα ζήτημα καθαρά κοινωνικό και ανθρώπινο.

Είναι θλιβερό, που καμία δημοτική ή κομματική παράταξη, δεν βγήκε μπροστά στον αγώνα για την κοινωνική αξιοπρέπεια ανθρώπων με ψυχοκοινωνικές διαταραχές, που δεν αφουγκράζεται το παλλαϊκό αίτημα για κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.

Πιθανόν δεν είναι άμοιροι ευθυνών όσοι και τα τελευταία χρόνια ανέλαβαν με τη νέα νομική μορφή τις τύχες της διοίκησης του ΚΟΙΣΠΕ ΡΟΤΑ και της Καμπάνας. Απέναντι όμως σε εσφαλμένες συμβουλές, πονηρές παροτρύνσεις και εκβιαστικά διλήμματα από εκείνους που δημιούργησαν το πρόβλημα, μόνοι κι εγκαταλειμμένοι στην τύχη και τις ευθύνες τους, δεν είναι δυνατόν να χρεώνονται υπαιτιότητες που δεν τους ανήκουν.

Οι πολίτες της Κεφαλονιάς νιώθουμε αγανακτισμένοι. Όσοι βιώνουμε στην οικογένειά μας προβλήματα κοινωνικής ένταξης και ψυχικών διαταραχών, νιώθουμε οργισμένοι και προδομένοι. Όλοι οι πολίτες της Κεφαλονιάς, που περάσαμε έστω και μια στιγμή στην Καμπάνα, δεν θα μείνουμε σιωπηλοί, δεν θα ανεχτούμε αδιαμαρτύρητα το Τέλος της Κοινωνικής Αξιοπρέπειας και Αλληλεγγύης. Τα σύμβολα δεν καταργούνται χωρίς αντιδράσεις και αντιστάσεις.

Ζητάμε την άμεση ανάληψη πρωτοβουλίας από την πλευρά του Δήμου για την εξεύρεση λύσεων με σκοπό την απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας του Καφενείου της Καμπάνας.

Καλούμε τους πολίτες του νησιού και κάθε άνθρωπο ή συλλογικότητα που αντιλαμβάνεται τη σημασία της προάσπισης των κοινωνικών αγαθών, σε ανοιχτή λαϊκή συγκέντρωση συζήτησης και διαμαρτυρίας, από την οποία θα προκύψουν οι άμεσες επόμενες δράσεις μας.

Όλοι στο Καφενείο της Καμπάνας τη Δευτέρα 27 Μάη και ώρα 7:00μμ για να διατρανώσουμε την αντίστασή μας στην ισοπέδωση της ζωής μας, γιατί…

ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ.

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday 

Ομορφο πρωινο.

Τα πολυχρωμα ποδηλατα της οδου Σιτεμπορων στο Αργοστολι.

Άσσος, το πανέμορφο χωριό της Κεφαλονιάς

0

Άσσος Κεφαλλονιά

Αν βρεθείτε στην Κεφαλονιά, μην παραλείψετε να περάσετε λίγες μέρες στην ”Κυρία του Βορρά”, την Άσσο.

Πρόκειται για ένα γραφικό χωριό στο βορειοδυτικό τμήμα της Κεφαλονιάς με μεγάλα πλατάνια, προσεισμικά αρχοντικά και άγρια ομορφιά.

Η μαγεία του τοπίου θα σας συναρπάσει, με αποκορύφωμα τη θέα του Βενετσιάνικου Κάστρου.

Ένα παλιό μικρό βενετσιάνικο ψαροχώρι ήταν η Άσσος στα παλιά χρόνια. Σήμερα είναι ένα από τα ομορφότερα και γραφικά χωριά της Κεφαλονιάς. Ένας πανέμορφος χώρος, που συγκεντρώνει πάρα πολλούς επισκέπτες και τουρίστες. Πραγματικά πρόκειται για μια περιοχή εκπληκτικής ομορφιάς.

Η πλούσια βλάστηση από πεύκα και κυπαρίσσια κατηφορίζει από τους λόφους και ανταμώνει με τα βαθυγάλανα νερά του Ιονίου και συνθέτουν ένα ειδυλλιακό τοπίο που μόνο η φύση θα μπορούσε να φτιάξει. Ο οικισμός είναι χτισμένος αμφιθεατρικά πάνω στην ομώνυμη χερσόνησο και περιβάλλεται από κατάφυτες εκτάσεις.

Η Άσσος πλαισιώνεται από αρκετές πανέμορφες παραλίες όπως είναι φυσικό που προσφέρονται για ένα απολαυστικό μπάνιο. Και εκτός από αυτές λίγο πιο πέρα βρίσκεται η ονομαστή παραλία του Μύρτου, που έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις ωραιότερες παραλίες της Ευρώπης.

Η παραλία Μύρτος στην Κεφαλονιά είναι πλήρως οργανωμένη παραλία και μπορείτε να βρείτε ότι χρειάζεστε ακόμα και για πολύωρη διαμονή. Λόγω του δυτικού προσανατολισμού της, η παραλία του Μύρτου σας υπόσχεται ένα από τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα του Ιονίου. Στην περίπτωση που επιλέξετε το πανέμορφο νησί Κεφαλονιά για τις καλοκαιρινές σας διακοπές, η παραλία παραλία Μύρτος είναι μια απο τις παραλίες που αξίζει πραγματικά να επισκεφθείτε και η οποία δέχεται πολυάριθμους επισκέπτες απο όλα τα μέρη του κόσμου.

Ένα από τα σημαντικά αξιοθέατα του οικισμού της Άσσου είναι αναμφισβήτητα το παλιό βενετσιάνικο Κάστρο. Το Κάστρο που ξεχωρίζει από ψηλά και συναρπάζει με την επιβλητικότητά του.

Φώτο flickr

Πηγή άρθρου: travel-around-greece.blogspot.gr/

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday 

More Sharing ServicesShare|Share on printShare on emailShare on twitterShare on facebook

Με αφορμή μια πρόσκληση για τον Μαραθώνα: ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ 'Η ΚΡΑΤΟΣ;

Λίγη "ιστορία"

Από τότε που ξέσπασε η «κρίση» και οι επιπτώσεις της πέσανε στο κεφάλι του έλληνα πολίτη γέμισε ο κόσμος "Καλέσματα για οργάνωση και αγώνα".Είναι άπειρο το πλήθος των μικρών ή λίγο μεγαλύτερων ομάδων που συγκροτήθηκαν με αυτά τα καλέσματα. Μερικές έγιναν και κόμμα.

            Αν πρέπει να θυμηθούμε τα πιο επιτυχημένα «καλέσματα», θα μπορούσαμε να αναφέρουμε το «GetGreeceBack» του 2010, τη «Σπίθα» του Μίκη και ότι προέκυψε από το πλήθος που ονομάστηκε «Αγανακτισμένοι».

Κοινό πολιτικό χαρακτηριστικό ήταν το αίτημα της (άμεσης) δημοκρατίας.

Λάβαμε μέρος σε όλες αυτές τις διαδικασίες.

            Τα δύο πρώτα διαλύθηκαν με υπαιτιότητα των «αρχηγών». To μέγεθος που δημιουργήθηκε και στις δύο περιπτώσεις ήταν πολύ μεγάλο. Ειδικά στο Get Greece Back, που ήταν ιστοσελίδα, τα μέλη ξεπέρασαν τις 70.000, αριθμός που ποτέ δεν επαναλήφθηκε, ούτε καν πλησιάστηκε από αντίστοιχα εγχειρήματα. Το μέγεθος, όμως, το μεγάλο πλήθος δεν μπορεί να ελεγχθεί από όσους θα ήθελαν τις πρωτοβουλίες να τις κάμουν χώρους ικανοποίησης αρχηγικών φιλοδοξιών. Ακόμα και όσοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον σεβαστό Μίκη, το μόνο που κατάφεραν είναι να διαλυθεί το ανεξέλεγκτο πλήθος και η "Σπίθα" να είναι ένα απομεινάρι λιγοστών ανθρώπων.

Το Get Greece Back  ήταν απλώς μια ιστοσελίδα που οι ιδιοκτήτες της ένα πρωί την έκλεισαν με τη φράση "Καληνύχτα Ελλάδα". Επανεμφανίστηκαν στην "Σπίθα", έφτιαξαν ιστοσελίδα, η οποία προβλήθηκε  από την "ηγεσία", με banner, ως ιστοσελίδα που εκπροσωπεί και το κίνημα.  Και, τέλος, απομακρύνθηκαν από τη "Σπίθα" με αποφάσεις των λαϊκών συνελεύσεων, στις οποίες ανήκαν. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά του τι σημαίνει "ανεξέλεγκτο μέγεθος". 

  Η πιο σοβαρή απόπειρα μετατροπής των λαϊκών συνελεύσεων των «αγανακτισμένων» σε πολιτική οργάνωση χάθηκε εξ αιτίας της αντίληψης των «πρωτεργατών» της να υπάρχει οπωσδήποτε «πολιτικό πλαίσιο αρχών». Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που οι πρωτεργάτες είχαν στο μυαλό τους για το τι είναι δημοκρατία.

Η συνάντηση για τη δημιουργία ενός κινήματος «άμεσης δημοκρατίας» έγινε το Νοέμβρη του 2011 από τα απομεινάρια των μεγάλων κινητοποιήσεων και των λαϊκών συνελεύσεων του καλοκαιριού του ίδιου έτους. Το πράγμα είχε πια ξεφτίσει, αλλά κάποιες ολιγομελείς ομάδες επέμεναν να αποκαλούν τον εαυτό τους «λαϊκή συνέλευση».

Αν κάτι θα κάνει τη διαφορά και θα δημιουργήσει όρους ανατροπής του ολιγαρχικού πολιτεύματος και προϋποθέσεις εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας(δίχως επίθετα), είναι το μέγεθος του πλήθους.

Το μέγεθος της διαδήλωσης και της αντίδρασης του λαού ήταν αυτό που οδήγησε μια κυβέρνηση σε ολιγόωρη παραίτηση στις 16/6/2011 και σε οριστική στις 30/10/2011. Στην πρώτη περίπτωση, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στην πλατεία Συντάγματος, στη δεύτερη, είχε προηγηθεί η πρωτόγνωρη μαζική αντιμετώπιση του Προέδρου της «δημοκρατίας» στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Αν το μεγάλο μέγεθος λειτουργούσε, με πρόταγμα τη δημοκρατία, ως πολιτική οργάνωση, αίτημα παλλαϊκό, δεν θα έπεφτε μια κυβέρνηση. Θα έπεφτε το καθεστώς, ο λαός σήμερα θα έφτιαχνε σύνταγμα και στη συνέχεια τους νόμους του.

Τα δύο «επιτυχημένα» ως προς το πλήθος καλέσματα έγιναν από άγνωστους και μη αναγνωρίσιμους από τον κόσμο ανθρώπους. Το τρίτο, έγινε από τον αγαπημένο και δημοφιλή Μίκη, εμπεριέχοντας και το  σπέρμα της αυτοκαταστροφής του.

Κάποιοι, όμως, πίσω από ένα άδολο κάλεσμα έκρυβαν άλλες προθέσεις. Δεν μας ενδιαφέρουν οι προθέσεις. Μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Κάποιοι βολεύουν τις αρχηγικές τους φιλοδοξίες, κάνοντας μικρά κόμματα και αποκόμματα, από όσους αναγνωρίζουν αυτούς ως αρχηγούς ή φτιάχνουν κάτι που δεν ενοχλεί το καθεστώς, για να περνάνε την ώρα τους, παριστάνοντας τους αντιστασιακούς. Αλλά, όλοι βλέπουμε ότι δεν έχουν καμμία αποτελεσματικότητα.

«Συμπεράσματα» ως εδώ: 1. Πρόσκληση χωρίς προϋποθέσεις και αρχηγούς μπορεί να συγκροτήσει μεγάλο οργανωτικό μέγεθος.

2. Η εμμονές των «πρωτεργατών» για το τι είναι σωστό ή λάθος ή προς τα πού πρέπει να πάμε ήταν το βασικό αίτιο της αποτυχίας και τη διάλυσης.

Για τα ζητήματα αυτά, η ομάδα του «Δικτύου Ιθάκη» τοποθετήθηκε στην ώρα του βρασμού και της κυοφορίας. Η εγκυμοσύνη διεκόπη και το έμβρυο πέθανε. 

Στο τέλος του σημερινού κειμένου θα βρείτε τις πολιτικές σκέψεις της εποχής, που αφορούν τους «αγανακτισμένους». Βαριόμαστε να ψάξουμε τα κείμενα που αφορούσαν τη «Σπίθα».

"Λίγο" σήμερα.

Σήμερα, μια ακόμα πρωτοβουλία καλέσματος για την εγκαθίδρυση δημοκρατίας βρίσκεται σε εξέλιξη και η πρώτη συνάντηση γίνεται στον Μαραθώνα την Κυριακή 12 Μαΐου.

Έχει το καλό χαρακτηριστικό να είναι πρόσκληση λίγο πολύ μη «αναγνωρίσιμων» ανθρώπων. Έχει το, επίσης, πολύ καλό χαρακτηριστικό να έχει για στόχο την εγκαθίδρυση δημοκρατίας.

Θα θέλαμε να είμαστε εκεί, όπως κάθε φορά που νιώθουμε ότι η πρόσκληση έχει καλές προϋποθέσεις.

Όμως, φοβόμαστε πώς κάτι γίνεται με λάθος τρόπο και λάθος αντιλήψεις. Παρά το «φόβο» μας και τις επιφυλάξεις μας, θα είμαστε εκεί (αν βρούμε τα λεφτά για το εισιτήριο).

Διακρίνουμε μια κρατοκεντρική αντίληψη περί δημοκρατίας. Πριν ο «αλέκτωρ λαλήσει τρις» και πριν τον δούμε, τον βαφτίσαμε «Γιάννη». Βάλαμε το κάρο πριν από τα άλογα.

Παρά τη διαβεβαίωση ότι όλα είναι ανοιχτά και θα διαμορφώνονται από τα κάτω, οι οργανωτές δεν απέφυγαν να περιγράψουν τον δικό τους τρόπο σκέψης για το πώς θα πάμε προς τη δημοκρατία. Εμείς πιστεύουμε ότι η διαβεβαίωση είναι αληθινή. Και όλες οι άλλες διαβεβαιώσεις στις προσκλήσεις ήταν ειλικρινείς, αλλά σκόνταψαν στο τι νομίζει ο καθένας ότι είναι αληθινό.  

1.      Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας ιστοσελίδας, έβαλαν μια σειρά από θέματα σε ψηφοφορία, απευθυνόμενοι σε ένα ασήμαντο μέγεθος ανθρώπων. Οι ψηφοφορίες έχουν νόημα όταν το μέγεθος του πλήθους και η διασπορά των ανθρώπων που συναποτελούν το «εκλογικό σώμα» έχουν, στατιστικά και πολιτικά, μια αντιπροσωπευτικότητα και ένα αντίκρισμα μέσα στην ελληνική κοινωνία.

2.      Όρισαν και τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η μετάβαση: α) «Προσωρινή Κυβέρνηση» β) «Επιτροπή δημιουργίας Συντάγματος» γ) μερικά ακόμα, που επειδή μπορεί να χαρακτηριστούν «ψύλλοι στ’ άχυρα», δεν θα τα αναφέρουμε.

3.      Το χειρότερο από όλα είναι η ψηφοφορία για τα πρόσωπα που, κατά τη γνώμη διαφόρων συμμετεχόντων, πρέπει να βρίσκονται στην «προσωρινή κυβέρνηση» ή στην «επιτροπή για το σύνταγμα». Μια τέτοια ψηφοφορία αντλεί τα πρόσωπα από αυτό που, σήμερα, είναι «αναγνωρίσιμο» και εγκλωβίζει την πρωτοβουλία να οδηγηθεί προς λύσεις, μέσα από πεπατημένες οδούς και «περπατημένους» ανθρώπους.  Διαγράφει την πιθανότητα η απρόβλεπτη και απροσδόκητη δημοκρατική διαδικασία των πολλών να ορίσει κάτι άλλο, ως δρόμο, τρόπο και πρόσωπα.

Χωρίς πολλά λόγια, η πρόθεση «από τα κάτω» γίνεται πράξη «από τα πάνω». Η χωρίς προϋποθέσεις πρόσκληση θέτει προϋποθέσεις. Δείχνει δρόμους, αντί να τους αφήσει ανοιχτούς σε εκείνους που θα  αποφασίσουν να τους φτιάξουν.

Να πούμε τούτο μόνο, σε όσους έχουν μάθει να σκέφτονται κρατοκεντρικά και να ασχολούνται με το τι πρέπει να γίνει στο «κέντρο» της πολιτικής σκηνής.

Η μεγάλη δυσκολία της δημοκρατίας να εγκαθιδρυθεί ως πολιτειακό σύστημα ενός έθνους ήταν και το μεγάλο επιχείρημα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ ή των Πατέρων του Αμερικάνικου Έθνους, για την απόρριψη της. Είναι το επιχείρημα που ως σήμερα επικαλούνται όσοι δεν θέλουν δημοκρατία και επιθυμούν οι λίγοι να αποφασίζουν. (Και σήμερα, είμαστε πολύ λίγοι, ποιοτικά και ποσοτικά, για να αποφασίσουμε. Εν τω πολλώ το Ευ.).

Για να βοηθήσουμε:

Στην αρχαία Ελλάδα, όπου εμφανίστηκε η πολιτική και πήρε μορφή -ως σπέρμα- η δημοκρατία, εκτός από το θεσμό των δήμων και της εκκλησίας αυτού, υπήρξε και ο θεσμός της ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.

Δηλιακή Συμμαχία

Αχαϊκή Συμπολιτεία

Αιτωλική Συμπολιτεία

Κοινό των Ελευθερολακώνων

Κοινό των Βοιωτών

Κοινό των Χαλκιδέων

Κοινό των Ηπειρωτών

Κοινό των Κρητών

Η Συμπολιτεία ήταν μια μορφή κρατικής οργάνωσης που για πρώτη φορά συναντάται στην ελληνική αρχαιότητα. Ανώτατη αρχή ήταν μία κεντρική κυβέρνηση από τους αντιπροσώπους των πόλεων-κρατών που την αποτελούσαν, οι οποίες ωστόσο παρέμεναν αυτόνομες και ισόνομες.

Στην Κερατέα και στην Ιερισσό και σε κάθε πόλη και "γαλατικό" χωριό, δεν θα ήθελαν να αποφασίζουν  για τις ζωές τους κάποιοι στο Κέντρο.

Αυτά μόνο. Κι αν, τότε, αυτό το σύστημα είχε προβλήματα, μαθαίνουμε και δεν κάνουμε τα ίδια λάθη.

Και μια ταπεινή πρόταση:

Όσο για εμάς όλους,  που θεωρούμε αναγκαίο να φτιάξει ο λαός το δικό του Σύνταγμα, ας ξεκινήσουμε, με την ανάγνωση του Συντάγματος του Ρήγα Φεραίου. Ήταν η πρώτη απόπειρα εγκαθίδρυσης Δημοκρατικής Διοίκησης, δηλαδή Πολιτικής Διοίκησης, όπως την ονόμασε.  Όπου «Πολιτική Διοίκηση», στα ελληνικά σημαίνει Διοίκηση Πολιτών. «Κράτος» στα αρχαία ελληνικά σήμαινε «βία, δύναμη» και θα ήταν αδιανόητο να περιγράψει ένα πολίτευμα. Χρησιμοποιήθηκε μόνο ως συνθετικό της λέξης Δημοκρατία.

-------------------------------------

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ: ΜΑΡΑΘΩΝ 2013

-------------------------------------

ΥΓ. Για την ιστορία και για όσους έχουν χρόνο για πέταμα, θεωρούμε χρήσιμες (έτσι νομίζουμε) κάποιες σκέψεις του 2011.

Το υπέροχο έτος 2011 και η "αμεσοδημοκρατία" των Καθαρών

(ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι, για το θέμα που μας απασχολεί. Κάποιοι μετά από ένα χρόνο, κλαψούριζαν για την αποτυχία εκείνης της προσπάθειας. Ήταν εκείνοι που είχαν απορρίψει τη φιλοσοφία του κειμένου και, με τρόπο σκαιό, επιτέθηκαν στους συντάχτες. Η δημοκρατία δεν έρχεται, όταν μετατρέπεις σε εχθρό τον φορέα της άλλης άποψης).

Γιατί δεν πέφτει ο ρημάδης ο Καπιταλισμός; (1)

Γιατί δεν πέφτει ο ρημάδης ο Καπιταλισμός; (2)

Γιατί δεν πέφτει ο ρημάδης ο Καπιταλισμός; (2α)

Tο υπέροχο έτος 2011 (β)

Το υπέροχο έτος 2011, o Kαστοριάδης και οι ολιγαρχικοί "οπαδοί" του (γ)

(στην εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

Αντιγραφη απο : Ithacanet.gr 

Η Παναγία των Σισσίων και η λιτανεία της εικόνας της μονής

Εισαγωγή Το πρώτο μέρος της μελέτης δημοσιεύθηκε με δαπάνη του Αρχιμανδρίτη Ευφροσύνου Στίβα ‘’προς όφελος της μονής ταύτης’’, όπως αναγράφεται στο χειρόγραφο. Κάθε προσπάθειά μου να την εντοπίσω το καλοκαίρι του 1998 στα σωζόμενα έντυπα της Βιβλιοθήκης Αργοστολίου, δεν απέδωσε τα  προσδοκώμενα αποτελέσματα. Η μελέτη αυτή σώθηκε, ευτυχώς, στα κατάλοιπα του συγγραφέα σε δυο χειρόγραφα από τα οποία το ένα ήταν ημικατεστραμμένο στις δυο πρώτες σελίδες. Το δεύτερο μέρος σχετικά με τη λιτανεία της θαυματουργής εικόνας του μοναστηρίου, δημοσιεύτηκε στη μικρή τοπική εφημερίδα ‘’Εληά’’ τον Απρίλιο του 1931 και αναδημοσιεύτηκε από τον αείμνηστο Νικόλαο Φωκά-Κοσμετάτο στο καλαίσθητο βιβλίο του ‘’Το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου Κεφαλληνίας’’. Τις μελέτες αυτές συνένωσα σε μια και τις μεταγλώτισσα στη δημοτική για να είναι προσιτές στους αναγνώστες. Όσον αφορά στη βιβλιογραφία ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει τις πιο κάτω πηγές:

Κ. Σάθα, Μνημεία Ελληνικής Ιστορίας (Documents inedits) - Μελέτη περί της εν Ελλάδι Φραγκοκρατίας και των Κομήτων Κεφαλληνίας  (Άγνωστο ποιου) - Μ. και Ν. Pignatorre, Memorie Storiche dell’ isola di Cefalonia, Corfu 1878 - Ιωσήφ Παρτς, Γεωγραφική Μονογραφία Κεφαλληνίας και Ιθάκης , μετάφρ. Α. Παπανδρέου - Κωστή Λοβέρδου, Ιστορία Κεφαλληνίας κατά μετάφραση εκ του Ιταλικού Π. Γρατσιάτου.

Παναγής Άννινος- Καβαλιεράτος για την ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Η πρόσφατη λιτανεία της εικόνας της Παναγίας των Σισσίων με τη συνηθισμένη πομπή της, επ΄ ευκαιρία της εορτής του Αγίου Μάρκου από την ιστορική αυτή μονή στην παλιά πρωτεύουσα του νησιού μας, το ιστορικό Κάστρο, λέγεται παραδόξως ότι ξένισε πολύ έναν από τους αξιωματούχους της Εκκλησίας μας. Επίσης λέγεται ότι έφθασε να απειλεί σήμερα, όχι μόνο την ποινική δίωξη εκείνων που είχαν την πρωτοβουλία της πανηγυρικής πομπής, αλλά και της οριστικής πλέον διακοπής της ριζωμένης αυτής συνήθειας στην ψυχή κάθε Κεφαλλονίτη, για την τέλεση της ιερής υποχρέωσης της κοινωνίας μας. Πράγματι, όλοι θεωρούμε σήμερα τη λιτανεία αυτή ως οικτρή διαπόμπευση της Θεομήτορος, ως μια τελετή μη προσαρμοσμένης πια ούτε προς τις θετικές αντιλήψεις της εποχής, ούτε προς τις θετικές διαθέσεις της σημερινής κοινωνίας.

Γι΄ αυτό είναι ανάγκη όπως σε λίγες συνοπτικές γραμμές εκτεθεί, με την ευκαιρία αυτή, η ιστορία όχι μόνο της κάθε χρόνο τελούμενης με μεγάλη πομπή πανήγυρης με τη λιτανεία των εικόνων, αλλά συγχρόνως και η ιστορία της πάνσεπτης αυτής μονής.

Εκεί κατέφευγε κάθε κουρασμένη ψυχή γιατί γνώριζε, ότι ένθρονη τον ανέμενε η Μητέρα του, Πολιούχος τότε του νησιού, για να λυτρωθεί μπροστά της, για να μαλακώσει και ανακουφίσει τον πόνο του ή για να της ζητήσει να επέμβει σε οποιανδήποτε περιοχή του νησιού.

Η ιστορία της μονής αρχίζει τον ΙΓ΄ αιώνα με τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης και συνδέεται με ένα από τα δυο ταξίδια του στην Αίγυπτο που τότε πραγματοποίησε. Το 1226 ο Άγιος Φραγκίσκος αναγκάσθηκε να καταφύγει -λόγω τρικυμίας- στον όρμο κάτω της μονής. Ο Άγιος, οδηγήθηκε εκεί από το φως ενός φανού που έκαιγε όλες τις νύχτες έξω από μια ευρύχωρη καλύβα, στην οποία κατέφευγε προς αναψυχή, κάποιος προσκυνητής. Ο διάπλους όλων των θαλασσών γινόταν τότε με κάθε μεγέθους ιστιοφόρα. Στην καλύβα αυτή τον υποδέχθηκε ο καλόγερος που την φύλαγε. Όταν ο Άγιος Φραγκίσκος ανέλαβε δυνάμεις από την κόπωση, ο καλόγερος τον οδήγησε -σύμφωνα με την εκδηλωθείσα επιθυμία του- στο εκκλησάκι που υπήρχε εκεί, πάνω από την πλαγιά του όρμου. Ο Άγιος λειτούργησε εκείνη την ημέρα στη μικρή εκκλησία την εικόνα της Παναγίας που έφερε πάντοτε μαζί του, από την ιδιαίτερη πατρίδα του (Assisi). Μετά, κατέβηκε στην ακτή κι επιβιβάστηκε στο πλοίο που τον περίμενε για να εξακολουθήσει το ταξίδι του.

Το γεγονός αυτό - πολύ σημαντικό από κάθε άποψη εκείνους τους χρόνους-, κοινολογήθηκε σε όλες τις περιοχές του νησιού, έδωσε αφορμή σε μεγάλη κινητοποίηση του λαού ο οποίος έσπευδε πάντοτε αθρόως προς το εκκλησάκι -ανεξαρτήτως ωρών- όλο το έτος, για να δει με τα μάτια του την εικόνα και να εκδηλώσει προς αυτήν τη λατρεία του, όπως του την υπαγόρευε η συνείδησή του, η ψυχική κατάστασή του και η οικονομική θέση του. Το γεγονός αυτό συντέλεσε, ώστε μετά από λίγο καιρό, με τις εισφορές του λαού, το εκκλησάκι να εξελιχθεί σε ευρύχωρο ναό. Αργότερα, παραπλεύρως του ναού, οικοδομήθηκε το ευρύχωρο μοναστήρι, για να στεγάσει τους μοναχούς τους χειροτονημένους ως ιερείς μοναχούς και όσους περαστικούς προσκυνητές, καθολικούς και ορθόδοξους, έσπευδαν από τα πέρατα του νησιού για να προσκυνήσουν την εικόνα. Τούτο συνετέλεσε ώστε να ιδρυθεί αργότερα κοντά στην Αγία Τράπεζα των ορθοδόξων, και Αλτάριο των καθολικών 1. Η λειτουργία του κάθε δόγματος εννοείται ότι ετελείτο χωριστά κάθε ημέρα ... 2.

Οίκοθεν συνάγεται ότι, προϊόντος του χρόνου, η υφισταμένη διχόνοια μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων, που κεντριζόταν και από τη φυσική λανθάνουσα στην ψυχή τους αντιζηλία, άρχισε να εκδηλώνεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλεί ενίοτε την ανάμειξη της τοπικής εξουσίας, η οποία όμως, καίτοι καθολική, ουδέποτε ελάμβανε οριστική απόφαση. Λόγω της στάσης αυτής η κατάσταση παρέμενε μετέωρη, γιατί οι κυρίαρχοι της Κεφαλληνίας Δούκες 3, επειδή η θέση υπεβλέπετο από άλλους ισχυρούς αντίζηλους ομοϊδεάτες τους, είχαν την ανάγκη της ευμένειας του εγχωρίου πληθυσμού. Οι κυρίαρχοι υποστήριζαν τον εγχώριο πληθυσμό, έναντι των ομοεθνών τους και τον αντέτασσαν κατά των Τούρκων, των οποίων οι  στόλοι, από καιρού σε καιρό έκαναν την εμφάνισή τους στο Ιόνιο Πέλαγος.

Όταν το 1500 οι Βενετσιάνοι κατέλαβαν το νησί και έδιωξαν τους Τούρκους, ακολούθησαν το ιστορικό αξίωμα της πολιτικής τους «Siamo prima Veneziani θ poi cristiani» (Πρώτα Βενετσιάνοι και μετά Χριστιανοί). Με αυτό βάδισαν επί μιας ευθείας οδού -ως προς την πολιτική τους- και ουδέποτε αναμείχθηκαν στις οικογενειακές διχόνοιες ή στις έριδες της μονής. Ως προς το ζήτημα της θρησκευτικής πεποίθησης των υπηκόων τους, οι  βενετσιάνοι έδειξαν μάλιστα, τόση αμεροληψία ώστε μεγάλο μέρος των εγκατασταθέντων στην Κεφαλληνία καθολικών και διαμαρτυρομένων, να δεχθεί το ορθόδοξο δόγμα, χωρίς να τεθεί κάποιος φραγμός από το Κράτος από του ογκούμενου τότε συνεχώς ρεύματος. Όμως η ερμαφρόδιτη αυτή κατάσταση, όπως είχε παγιωθεί, δεν ευχαρίστησε, ούτε τους καθολικούς, ούτε τους ορθόδοξους. Οι σχέσεις τους εξετραχύνοντο κάθε μέρα, ώστε να προκαλέσουν και να πετύχουν επιτέλους την επέμβαση του Δόγη της Βενετίας ο οποίος έστειλε στην Κεφαλληνία έκτακτο Προβλεπτή, με την ειδική αποστολή να λύσει οριστικά τη διένεξη μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων ως προς τη μονή.

Ο εκπρόσωπος της Βενετίας έφθασε κατ΄ ευθείαν στο Φισκάρδο της Κεφαλληνίας για να μην έλθει σε καμμιά επαφή με τους ενδιαφερόμενους. Από εκεί προχώρησε σε όλες τις ενέργειές του απροσωπόληπτα, μέχρις ότου επισήμως αποδείχτηκε ότι η κυριότητα της μονής ανήκε στην ορθόδοξη οικογένεια. Για να διατηρηθεί όμως η ψιλή κυριότητα της Βενετσιάνικης Δημοκρατίας επί της μονής, ο Προβλεπτής επέβαλε στην τελευταία, την υποχρέωση να μετέχει σε κάθε επέτειο στην πανήγυρη της εορτής του Αγίου Μάρκου (εθνική εορτή των Βενετών). Η συμμετοχή της, συνίστατο στην αποστολή της εικόνας του Αγίου Φραγκίσκου στο Κάστρο, πρωτεύουσα τότε της Κεφαλληνίας, συνοδευομένης από όλους τους ιερείς και τους ιερομόναχους της Μονής , ως και με το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας του νησιού, το οποίο εξέλεγε αυτό.

Έκτοτε η μεταφορά γινόταν τακτικά, ακόμη και μετά την κατάλυση του Βενετσιάνικου Κράτους από το Μεγάλο Ναπολέοντα το 1797, δηλαδή επί 350 συναπτά έτη.

Η μη κατάργηση της μεταφοράς οφείλεται στο γεγονός ότι, οι Άγγλοι οι  οποίοι διαδέχθηκαν τους Βενετούς στην Κεφαλληνία το 1810, μετά από μικροχρόνια ανεξάρτητη πολιτική ζωή της Επτανήσου, εσεβάσθησαν την λιτανεία αυτή,  ως θρησκευτικό πλέον έθιμο. Έκτοτε και μέχρι σήμερα η λιτανεία τελείται κανονικά. Οι εικόνες παραμένουν ένα ολόκληρο μήνα στις τέσσαρες μεγάλες εκκλησίες  του Κάστρου, όπου οι προσκυνητές προσέρχονται από κάθε μέρος του νησιού για να κάνουν τις δεήσεις τους. Την εβδομάδα μάλιστα της παραμονής των εικόνων στο ναό της Φανερωμένης τελείται επιμνημόσυνη δέηση στον τάφο ενός Σκούταρη, μεγάλου ευεργέτου της μονής. Ο Σκούταρης, αντί αυτής της ψυχικής αμοιβής, διέθεσε υπέρ αυτής όλη τη μεγάλη αγροτική περιουσία του που είχε στην Εικοσιμία και στο Αράκλι των Πρόννων και από την οποία συντηρείται σήμερα πλουσιοπάροχα η μονή.

Κατά το έτος 1870 αν δεν απατώμαι, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος κατέλυσε με ένα γενικό μέτρο όλες τις τελούμενες τελετές στο νησί, αφήνοντας μόνο την ιστορική αυτή λιτανεία. Σήμερα ψιθυρίζεται ότι επιδιώκεται η κατάργησή της μετά από πάροδο δυο ολόκληρων αιώνων, από κάτι μικρής πνοής ανθρωπάρια τα οποία, μη μπορώντας να κάνουν κάτι το καλό, στρέφονται προς αυτές τις ενέργειες4 .

Η λιτανεία των εικόνων της μονής αναφέρεται όντως για πρώτη φορά, στην απόφαση του Γενικού Προνοητού της Θαλάσσης Αν. Πριούλη, την οποία υπέγραψε στο Φισκάρδο το έτος 1676. Με την απόφαση αυτή τακτοποιούσε τα της οικονομικής διαχείρισης   και διοίκησης της μονής, καθότι οι κλοπές είχαν φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε και η αποτεθείσα εκεί, σύμφωνα με την παράδοση εικόνα της Παναγίας του Αγίου Φραγκίσκου, να εξαφανισθεί μυστηριωδώς και να βρεθεί μόνο η στάχτη της.

Στο διατακτικό της απόφασης του 1676 αναφέρονται τα κατωτέρω σχετικά με τη λιτανεία:

«...... ότι κάθε χρόνο κατά την επέτειο της Εορτής του Αγίου Μάρκου, ο Ηγούμενος και όλοι οι ιερομόναχοι και μοναχοί που συνοδεύουν τη θαυματουργή εικόνα, θα προσέρχονται στην πόλη για να συμμετέχουν στην τελούμενη λιτανεία και δοξολογία υπέρ της κραταίωσης της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας. Ειδικότερα σε ένδειξη αναγνώρισης του δημοσίου πατρωνικού δικαιώματος επί της μονής (Jus Patronatus Pubblici), ο Ηγούμενος υποχρεούται εκείνη την ημέρα να προσφέρει στον Προβλεπτή ένα λευκό κερί βάρους τριών λιτρών.»

Από τότε χρονολογείται η τελούμενη μεταφορά των εικόνων από τα Σίσσια στο Κάστρο κατά την επέτειο της εορτής του Ευαγγελιστού Μάρκου.

Αρχικά, η συμβατική αυτή πράξη είχε εντελώς τυπική σημασία. Η τελετή, στερημένη από κάθε θρησκευτική επιβολή και αξία, εκτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από τα μέλη της μοναστικής κοινότητας. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, αυξανόταν η συρροή των πιστών, τους οποίους προσέλκυε κατά χιλιάδες, η ευλάβεια προς την Παναγία των Σισσίων, λόγω της θαυματουργής επέμβασής της στις δεινές περιστάσεις τους. Η συμβατική αυτή πράξη προσέλαβε  λατρευτικό χαρακτήρα και εξελίχθηκε σε εορτή παγκεφαλληνιακής περιωπής. Η τυπική αρχικά λιτανεία, μετατράπηκε σε θρησκευτική και λατρευτική ανάγκη. Παράλληλα, η μεταφορά έλαβε τη μορφή πανηγυρικής πομπής με εξαιρετική επιβολή και επισημότητα.

Στην εδραίωση της λιτανείας συνέβαλε και η επιδειχθείσα πολλές φορές στην περίσταση, ειλικρινής ευλάβεια των εκπροσώπων της Βενετσιάνικης Κυβέρνησης. Όπως διαπιστώνεται από το τυπικό των επισήμων τελετών  της εποχής εκείνης -που διατηρείται στο Αρχειοφυλακείο- οι Βενετοί διοικούντες, συνοδευόμενοι από τις άλλες αρχές και τους προύχοντες της πόλης, έβγαιναν από το Φρούριο με επίσημη περιβολή προς προϋπάντηση των εικόνων, μέχρι τον ναΐσκο των  Αγίων Αναργύρων στη συνοικία Μαγουλάτα του Κάστρου. Από εκεί παρακολουθούσαν την πομπή μέχρι την εναπόθεσή τους στο μητροπολιτικό ναό της Ευαγγελίστριας της πρωτεύουσας. Μετά την τέλεση της θείας λειτουργίας, παρελάμβαναν τις εικόνες υπό τη σκέπη πολύτιμης ουρανίας (baldachino) από μεταξωτό ύφασμα. Τους τέσσερους κοντούς της ουρανίας κρατούσαν ο Προβλεπτής, οι δύο Σύμβουλοί του και ο γηραιότερος των συνδίκων  της Κοινότητας. Οι επίσημοι αυτοί μετέφεραν τις εικόνες συνοδευόμενοι από φρουρά, η οποία χτυπούσε τα τύμπανα με καταφανή κατάνυξη στο Φρούριο. Μετά από την περιφορά τους εντός του περιβόλου, απέθεταν τις εικόνες στον Καθεδρικό ναό των καθολικών (Duomo), όπου παρέμεναν για τρεις μέρες. Εκεί ετελείτο η δοξολογία υπέρ της ευημερίας και κραταίωσης της Δημοκρατίας της Βενετίας. Προς το τέλος της τελετής, ο ηγούμενος της μονής προσέφερε στον Προβλεπτή το τρίλιτρο κερί ως βεβαίωση  της παρ΄ αυτού αναγνώρισης του πατρωνικού δικαιώματος, ως ελέχθη, του Κράτους.

Κατά την έξοδο των εικόνων από το Φρούριο μετά από τρεις ημέρες ακολουθείτο πάντοτε η ίδια τάξη. Οι εικόνες επαναφέροντο στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας με την ίδια πομπή και επισημότητα. Οι Έλληνες μοναχοί κρατούσαν τις εικόνες όπως και στην είσοδο στο Φρούριο. Ο Προβλεπτής και οι δυο Βενετοί σύμβουλοί του, οι τρεις σύνδικοι του νησιού και όλοι οι ανήκοντες στην διοικητική ιεραρχία αυτού, αποτελούσαν την επίσημη συνοδεία, ακολουθούμενοι από όλους τους κατοίκους της πόλης και της φρουράς η οποία ήταν συγκροτημένη ανά όπλο, ποικίλουσα εκάστοτε τον αριθμό. Ο κλήρος των ορθοδόξων και των καθολικών προηγείτο όλης της πομπής. Μετά από δεκαπενθήμερη συνολικά παραμονή τους στο Κάστρο, οι εικόνες επέστρεφαν στη μονή. Εκεί ετελείτο ολιγοήμερη εορτή. Η μονή προσέφερε στους εκεί συρρέοντες προσκυνητές από κάθε μέρος του νησιού, άφθονη τροφή από τράγειο κρέας προερχόμενη από τα ποίμνιά της και εκλεκτό κρασί από τα αμπέλια της. Οι προσκυνητές χωρισμένοι κατά χωριό και παρέες, διασκέδαζαν όλη την ημέρα τραγουδώντας και  χορεύοντας. Περί το δειλινό επιστρέφοντας σε υπερβολική ευθυμία στα χωριά τους, οι περισσότεροι συνήθως μεθυσμένοι, γινόντουσαν στην είσοδό τους δεκτοί από τους συγχωριανούς τους με αλαλαγμούς, ενίοτε και με σαρκασμούς, σφυρίγματα και γέλια.

Το αλλόκοτο όμως αυτό έθιμο, λόγω των αιματηρών σκηνών που ενίοτε προκαλούσε δεν κράτησε πολύ. Κατά τα τελευταία χρόνια της Βενετοκρατίας είχε τελείως υποχωρήσει. Παρά ταύτα η λιτανεία παρέμεινε μέχρι των ημερών μας, χωρίς να παραλείπεται η βασική όψη της εορτής. Τόσο είχε εισχωρήσει βαθιά στα ήθη του λαού, ιδίως εκείνου του νοτιοανατολικού τμήματος της Κεφαλληνίας, ώστε και αν ύστερα από δυο περίπου αιώνες εξέλιπε τελείως ο λόγος της, ουχ ήττον εξακολουθεί και θα εξακολουθήσει να τελείται απαρεγκλίτως, όσον θα υποβόσκει άσβεστη στην ψυχή του Κεφαλλονίτη η φωτιά των λατρευτικών παραδόσεών του.

Όπως είπαμε, η αρχική υποχρέωση της μονής εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου, σε θρησκευτικό έθιμο. Κατά την πανηγυρική άσκησή του, επί σειρά γενεών, ήταν φυσικό να λησμονηθεί ο λόγος ο οποίος αρχικά καθιέρωσε την ιστορική αυτή γιορτή. Τούτο το αντιλήφθησαν ενωρίς οι αντιπρόσωποι της Βενετσιάνικης Δημοκρατίας στο νησί. Όσο χρονικό διάστημα η διοίκησή της έδρευε στο Κάστρο, δεχόταν την αναγνώριση της κυριαρχικής εξουσίας του Κράτους, τακτικώς ανανεούμενη κάθε έτος με την προσφορά του τρίλιτρου κεριού. Η αναγνώριση της κυριαρχίας της γινόταν βέβαια    φαινομενικά για τους τύπους, καθότι η αλήθεια ήταν ότι η εξάρτηση αυτή ήταν πλέον τυπική. Όταν το έτος 1757 η Διοίκηση του νησιού μεταφέρθηκε στο Αργοστόλι, ο Προβλεπτής δεν έκρινε σκόπιμο να αξιώσει όπως η ιερή αυτή πομπή να ακολουθεί παρά τη συμβατική  υποχρέωση που είχε, του λοιπού να έρχεται στη νέα πρωτεύουσα. Ο Προβλεπτής αντιλήφθηκε αμέσως ότι παρόμοια αξίωση θα προσέκρουε στο θρησκευτικό αίσθημα του λαού της Κεφαλληνίας, ο οποίος θεωρούσε το πανηγύρι, όχι πλέον ως συμβατική υποχρέωση της μονής, αλλά σα μια καθηγιασμένη με την πάροδο του χρόνου θρησκευτική παράδοση. Ουδέποτε ο Κεφαλλονίτης θα ανεχόταν η ‘’Σισσιώτισσά του’’ στο σεπτό πρόσωπο της οποίας συγκέντρωνε όλη τη λατρεία της θερμουργού ψυχής του, να αποτελέσει, δίκην θεραπαινίδας, ουρά της κυβερνητικής αυτής μετακίνησης. Γι  αυτό παρέμεινε  κι εξακολουθεί να παραμένει, η συνήθεια της πανηγυρικής πομπής των εικόνων από τα Σίσσια στο Κάστρο, χωρίς κανείς πλέον να θυμάται το λόγο που καθιέρωσε το έθιμο αυτό.

Το ότι δεν λησμονήθηκε ο λόγος από τον οποίο προήλθε η θρησκευτική αυτή πανήγυρη, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι σήμερα πιστεύεται γενικώς, ότι τελείται κατά ρητή διάταξη ενός Σκούταρη. Ο ευεργέτης αυτός κληροδότησε όλη τη μεγάλη ακίνητη περιουσία του στη μονή των Σισσίων με τον ανατρεπτικό όρο της μετακομιδής των εικόνων επί του τάφου του καθ΄ εκάστη επέτειο του θανάτου του, για να τελείται μνημόσυνο υπέρ της ανάπαυσης της ψυχής του. Χονδροειδέστερη πλάνη δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθεί. Ο Σκούταρης ήταν όπως αποδεικνύεται από τη διαθήκη του, μια αφοσιωμένη ψυχή, ευλαβής προς τον Θεό και  του Αγίους του. Μια τέτοια ψυχή δεν ήταν δυνατόν να κινηθεί ποτέ σε μια τόσο ασεβή σκέψη και να αξιώσει την προσαγωγή της εικόνας της Θεοτόκου κάθε έτος επί του τάφου του. Αλλ΄ ούτε  και η μονή με τους επίλεκτους άνδρες που είχε τότε στη διοίκησή της από την Κοινότητα  του νησιού θα μπορούσε να στέρξει σε μια τόσο εξευτελιστική και για την Εκκλησία και για την κοινότητα υποδούλωση.

Η πλάνη αυτή είναι το συνηθισμένο προϊόν της συγκεχυμένης ανάμνησης και προσώπων  και πραγμάτων που δημιουργείται με την πάροδο του χρόνου. Η αλήθεια στην περίπτωση αυτή έχει ως εξής: Ο Ευστάθιος Σκούταρης με την ιδιόγραφη διαθήκη του που συντάχθηκε την 10η Σεπτεμβρίου 1710 ορίζει τα παρακάτω:

«... το ταπεινό σώμα μου, θέλω να κηδευτεί στη Μονή των Σισσίων, σ΄ εκείνη την Εκκλησία που καθημερινά λειτουργούν. Εις το μοναστήρι αυτό αφήνω για την ψυχή μου και για μνημόσυνο εμένα, των γονέων και αδελφών μου, το πράγμα γης, αμπέλια, σταφίδες, χωράφια και εληές, όπου ευρίσκεται να έχω εις το μέρος της Εικοσιμίας, όθεν και αν ευρίσκονται εις τον Φαγιά, με όπλιγο των ηγουμένων όπου εις κάθε καιρόν ευρίσκονται εις το αυτό Μοναστήρι, να μου διαβάζουνε ένα τρισάγιο και δυο σαραντάρια τον χρόνο».

Στη συνέχεια ορίζει επικαρπώτρια της λοιπής περιουσίας του τη σύζυγό του και μετά  τον θάνατό του, της αφήνει:

«... όλον το άνωθεν πράγμα του Αρακλείου εις το άνωθεν Μοναστήρι, το οποίον θέλει να αγροικιέται ως κληρονόμος μου εις το άνωθεν πράγμα του Αρακλείου».

Την 3η Σεπτεμβρίου 1712, ημέρα του θανάτου του, η διαθήκη του Σκούταρη, με επίσημη σημείωση επί του πρωτογράφου αναγνώσθηκε στο ναό της Θαυματουργού Θεοτόκου (βεβαίως της Φανερωμένης), στην πόλη του Κάστρου επί του λειψάνου του. Παρόντες ήσαν οι αιδεσιμότατοι εφημέριοι του ναού και άλλοι ιερείς οι οποίοι συνυπογράφουν . Οι ιερείς ήσαν οι : Ανδρέας Καραντινός, Σπυρίδων Άννινος, Κωνσταντίνος Μοντεσάντος και Ιωάννης Δελαξίας, εφημέριος. Ως μάρτυρες προσυπογράφουν για τη δημοσίευση της διαθήκης οι Θεόδωρος Βέγιας  και Γεώργιος Καραντινός.

Από τη σημείωση αυτή συνάγεται ότι ο νεκρός δεν θάφτηκε, όπως είχε ορισθεί στη διαθήκη του στα Σίσσια, αλλά στο Κάστρο και εντός του τάφου που βρισκόταν στο Ναό της Φανερωμένης, εκεί όπου ήταν θαμμένος το 1701 ο ιεροδιάκονος Θεόδωρος, αδελφός του. Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται από τη συνήθεια που ανέκαθεν επικρατούσε να τελείται κάθε έτος και επί του τάφου του, μνημόσυνο με την ευκαιρία της παραμονής των εικόνων επί μια εβδομάδα στο Ναό  της Φανερωμένης. Τούτο ασφαλώς συνετέλεσε ώστε να πιστευθεί, ότι η μεταφορά των εικόνων στο Κάστρο επιβλήθηκε με τη διαθήκη του Σκούταρη.

Μετά την κατάλυση της Βενετσιάνικης Δημοκρατίας, οι αλλεπάλληλες πολιτικές μεταβολές , έθεσαν εκτός κυβερνητικής μέριμνας τη μονή των Σισσίων. Αλλ΄ ως να μην συνέβαινε τίποτε, η πανήγυρη συνεχίσθηκε κανονικά, όπως είχε καθιερωθεί από την ιστορική παράδοση και τα επίσημα έγγραφα. Γι΄ αυτό, αν και δεν είχε απομείνει ίχνος από τη Βενετσιάνικη Διοίκηση, παρά ταύτα, η Μονή εξακολούθησε να μεταφέρει πανηγυρικώς στην παλαιά πρωτεύουσα του νησιού, την εικόνα της θαυματουργού Παναγίας της, για να αναπέμπει, κατά την επέτειο πάντοτε του Αγίου Μάρκου, του προστάτη της εκλειπούσης πλέον Βενετσιάνικης Δημοκρατίας, τη δέηση προς το Θεό υπέρ της ευημερίας και κραταίωσης του εκάστοτε πλέον δεσπόζοντος της νήσου χριστιανικού Κράτους.

Παραπομπές

1. Η Αγία Τράπεζα της Καθολικής Εκκλησίας που εκείνους τους χρόνους ιδρύετο από τους καθολικούς κυρίαρχους μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως ουδέποτε στο Ιερό.

2. Στο σημείο αυτό το κείμενο είναι ακρωτηριασμένο λόγω απώλειας σελίδας του χειρογράφου.

3. Εκείνη την εποχή κυρίαρχοι του νησιού ήταν οι Orsini Παλατίνοι Κόμητες της Κεφαλληνίας.

Εδώ λήγει το κείμενο της Ιστορίας της Μονής.

THE LITANY PROCESSION OF THE ICON OF  THEOTOKOS OF SISSION

+ MILTIADES ANNINOS-KAVALIERATOS

This study was first published at the local newspaper “ELIA” in April 1931. It refers to the history of the Monastery of Theotokos of Sission and the litany procession of the Virgin’s icon from the Monastery to the church Evangelistria of the Castle. The Monastery was built back on the 13th century (on top of the ruins of an old Byzantine chapel) where, according to tradition, Franciscus of Assisi beequeeathed  his cherised icon. Soon after that, a  Monastery was built by a collection of money that  the worshipers donated. The titular icon named “Virgin of  Sission”, was placed there . In this Monastery every day Orthodox and Roman-catholic services  took place separately. Since  the Venetian  conquerors believed that : «First we are Venetians and then Christians», they permitted the  Cephalonians to worship God in their own way. Then, the Catholics who lived on the island asked the Pope for help.

Although the Orthodox monks succeeded in hanging on to the domination of the Monastery, they were obliged by the Venetians to carry the icon of Santa Maria degli Assisi to the Castle, the old island’s capital, in order to participate in their annual national celebration in honour of St. Marcus. Since then, and even after the capital of the island was  transfered to Argostoli -1757-,    the annual litany procession of the miraculous icon follows the same route and constitutes a Cephalonian religious tradition.

Trans. Marilena Theotokatou

Text given by Panagis Anninos Kavalieratos to ODYSSEIA

+Μιλτιάδη Αννίνου - Καβαλιεράτου

Κείμενο δοθέν υπό Παναγή  Αννίνου Καβαλιεράτου για την ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Αναδημοσιευση απο : Εφημεριδα των Κεφαλληνων-Οδυσσεια