Πέμπτη 9 Μαΐου 2013


Με αφορμή μια πρόσκληση για τον Μαραθώνα: ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ 'Η ΚΡΑΤΟΣ;



Λίγη "ιστορία"

Από τότε που ξέσπασε η «κρίση» και οι επιπτώσεις της πέσανε στο κεφάλι του έλληνα πολίτη γέμισε ο κόσμος "Καλέσματα για οργάνωση και αγώνα".Είναι άπειρο το πλήθος των μικρών ή λίγο μεγαλύτερων ομάδων που συγκροτήθηκαν με αυτά τα καλέσματα. Μερικές έγιναν και κόμμα.
            Αν πρέπει να θυμηθούμε τα πιο επιτυχημένα «καλέσματα», θα μπορούσαμε να αναφέρουμε το «GetGreeceBack» του 2010, τη «Σπίθα» του Μίκη και ότι προέκυψε από το πλήθος που ονομάστηκε «Αγανακτισμένοι».
Κοινό πολιτικό χαρακτηριστικό ήταν το αίτημα της (άμεσης) δημοκρατίας.
Λάβαμε μέρος σε όλες αυτές τις διαδικασίες.
            Τα δύο πρώτα διαλύθηκαν με υπαιτιότητα των «αρχηγών». To μέγεθος που δημιουργήθηκε και στις δύο περιπτώσεις ήταν πολύ μεγάλο. Ειδικά στο Get Greece Back, που ήταν ιστοσελίδα, τα μέλη ξεπέρασαν τις 70.000, αριθμός που ποτέ δεν επαναλήφθηκε, ούτε καν πλησιάστηκε από αντίστοιχα εγχειρήματα. Το μέγεθος, όμως, το μεγάλο πλήθος δεν μπορεί να ελεγχθεί από όσους θα ήθελαν τις πρωτοβουλίες να τις κάμουν χώρους ικανοποίησης αρχηγικών φιλοδοξιών. Ακόμα και όσοι προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον σεβαστό Μίκη, το μόνο που κατάφεραν είναι να διαλυθεί το ανεξέλεγκτο πλήθος και η "Σπίθα" να είναι ένα απομεινάρι λιγοστών ανθρώπων.
Το Get Greece Back  ήταν απλώς μια ιστοσελίδα που οι ιδιοκτήτες της ένα πρωί την έκλεισαν με τη φράση "Καληνύχτα Ελλάδα". Επανεμφανίστηκαν στην "Σπίθα", έφτιαξαν ιστοσελίδα, η οποία προβλήθηκε  από την "ηγεσία", με banner, ως ιστοσελίδα που εκπροσωπεί και το κίνημα.  Και, τέλος, απομακρύνθηκαν από τη "Σπίθα" με αποφάσεις των λαϊκών συνελεύσεων, στις οποίες ανήκαν. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά του τι σημαίνει "ανεξέλεγκτο μέγεθος". 
  Η πιο σοβαρή απόπειρα μετατροπής των λαϊκών συνελεύσεων των «αγανακτισμένων» σε πολιτική οργάνωση χάθηκε εξ αιτίας της αντίληψης των «πρωτεργατών» της να υπάρχει οπωσδήποτε «πολιτικό πλαίσιο αρχών». Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που οι πρωτεργάτες είχαν στο μυαλό τους για το τι είναι δημοκρατία.
Η συνάντηση για τη δημιουργία ενός κινήματος «άμεσης δημοκρατίας» έγινε το Νοέμβρη του 2011 από τα απομεινάρια των μεγάλων κινητοποιήσεων και των λαϊκών συνελεύσεων του καλοκαιριού του ίδιου έτους. Το πράγμα είχε πια ξεφτίσει, αλλά κάποιες ολιγομελείς ομάδες επέμεναν να αποκαλούν τον εαυτό τους «λαϊκή συνέλευση».
Αν κάτι θα κάνει τη διαφορά και θα δημιουργήσει όρους ανατροπής του ολιγαρχικού πολιτεύματος και προϋποθέσεις εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας(δίχως επίθετα), είναι το μέγεθος του πλήθους.
Το μέγεθος της διαδήλωσης και της αντίδρασης του λαού ήταν αυτό που οδήγησε μια κυβέρνηση σε ολιγόωρη παραίτηση στις 16/6/2011 και σε οριστική στις 30/10/2011. Στην πρώτη περίπτωση, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στην πλατεία Συντάγματος, στη δεύτερη, είχε προηγηθεί η πρωτόγνωρη μαζική αντιμετώπιση του Προέδρου της «δημοκρατίας» στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Αν το μεγάλο μέγεθος λειτουργούσε, με πρόταγμα τη δημοκρατία, ως πολιτική οργάνωση, αίτημα παλλαϊκό, δεν θα έπεφτε μια κυβέρνηση. Θα έπεφτε το καθεστώς, ο λαός σήμερα θα έφτιαχνε σύνταγμα και στη συνέχεια τους νόμους του.
Τα δύο «επιτυχημένα» ως προς το πλήθος καλέσματα έγιναν από άγνωστους και μη αναγνωρίσιμους από τον κόσμο ανθρώπους. Το τρίτο, έγινε από τον αγαπημένο και δημοφιλή Μίκη, εμπεριέχοντας και το  σπέρμα της αυτοκαταστροφής του.
Κάποιοι, όμως, πίσω από ένα άδολο κάλεσμα έκρυβαν άλλες προθέσεις. Δεν μας ενδιαφέρουν οι προθέσεις. Μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Κάποιοι βολεύουν τις αρχηγικές τους φιλοδοξίες, κάνοντας μικρά κόμματα και αποκόμματα, από όσους αναγνωρίζουν αυτούς ως αρχηγούς ή φτιάχνουν κάτι που δεν ενοχλεί το καθεστώς, για να περνάνε την ώρα τους, παριστάνοντας τους αντιστασιακούς. Αλλά, όλοι βλέπουμε ότι δεν έχουν καμμία αποτελεσματικότητα.
«Συμπεράσματα» ως εδώ: 1. Πρόσκληση χωρίς προϋποθέσεις και αρχηγούς μπορεί να συγκροτήσει μεγάλο οργανωτικό μέγεθος.
2. Η εμμονές των «πρωτεργατών» για το τι είναι σωστό ή λάθος ή προς τα πού πρέπει να πάμε ήταν το βασικό αίτιο της αποτυχίας και τη διάλυσης.
Για τα ζητήματα αυτά, η ομάδα του «Δικτύου Ιθάκη» τοποθετήθηκε στην ώρα του βρασμού και της κυοφορίας. Η εγκυμοσύνη διεκόπη και το έμβρυο πέθανε. 
Στο τέλος του σημερινού κειμένου θα βρείτε τις πολιτικές σκέψεις της εποχής, που αφορούν τους «αγανακτισμένους». Βαριόμαστε να ψάξουμε τα κείμενα που αφορούσαν τη «Σπίθα».


"Λίγο" σήμερα.

Σήμερα, μια ακόμα πρωτοβουλία καλέσματος για την εγκαθίδρυση δημοκρατίας βρίσκεται σε εξέλιξη και η πρώτη συνάντηση γίνεται στον Μαραθώνα την Κυριακή 12 Μαΐου.
Έχει το καλό χαρακτηριστικό να είναι πρόσκληση λίγο πολύ μη «αναγνωρίσιμων» ανθρώπων. Έχει το, επίσης, πολύ καλό χαρακτηριστικό να έχει για στόχο την εγκαθίδρυση δημοκρατίας.
Θα θέλαμε να είμαστε εκεί, όπως κάθε φορά που νιώθουμε ότι η πρόσκληση έχει καλές προϋποθέσεις.
Όμως, φοβόμαστε πώς κάτι γίνεται με λάθος τρόπο και λάθος αντιλήψεις. Παρά το «φόβο» μας και τις επιφυλάξεις μας, θα είμαστε εκεί (αν βρούμε τα λεφτά για το εισιτήριο).
Διακρίνουμε μια κρατοκεντρική αντίληψη περί δημοκρατίας. Πριν ο «αλέκτωρ λαλήσει τρις» και πριν τον δούμε, τον βαφτίσαμε «Γιάννη». Βάλαμε το κάρο πριν από τα άλογα.
Παρά τη διαβεβαίωση ότι όλα είναι ανοιχτά και θα διαμορφώνονται από τα κάτω, οι οργανωτές δεν απέφυγαν να περιγράψουν τον δικό τους τρόπο σκέψης για το πώς θα πάμε προς τη δημοκρατία. Εμείς πιστεύουμε ότι η διαβεβαίωση είναι αληθινή. Και όλες οι άλλες διαβεβαιώσεις στις προσκλήσεις ήταν ειλικρινείς, αλλά σκόνταψαν στο τι νομίζει ο καθένας ότι είναι αληθινό.  
1.      Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας ιστοσελίδας, έβαλαν μια σειρά από θέματα σε ψηφοφορία, απευθυνόμενοι σε ένα ασήμαντο μέγεθος ανθρώπων. Οι ψηφοφορίες έχουν νόημα όταν το μέγεθος του πλήθους και η διασπορά των ανθρώπων που συναποτελούν το «εκλογικό σώμα» έχουν, στατιστικά και πολιτικά, μια αντιπροσωπευτικότητα και ένα αντίκρισμα μέσα στην ελληνική κοινωνία.
2.      Όρισαν και τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η μετάβαση: α) «Προσωρινή Κυβέρνηση» β) «Επιτροπή δημιουργίας Συντάγματος» γ) μερικά ακόμα, που επειδή μπορεί να χαρακτηριστούν «ψύλλοι στ’ άχυρα», δεν θα τα αναφέρουμε.
3.      Το χειρότερο από όλα είναι η ψηφοφορία για τα πρόσωπα που, κατά τη γνώμη διαφόρων συμμετεχόντων, πρέπει να βρίσκονται στην «προσωρινή κυβέρνηση» ή στην «επιτροπή για το σύνταγμα». Μια τέτοια ψηφοφορία αντλεί τα πρόσωπα από αυτό που, σήμερα, είναι «αναγνωρίσιμο» και εγκλωβίζει την πρωτοβουλία να οδηγηθεί προς λύσεις, μέσα από πεπατημένες οδούς και «περπατημένους» ανθρώπους.  Διαγράφει την πιθανότητα η απρόβλεπτη και απροσδόκητη δημοκρατική διαδικασία των πολλών να ορίσει κάτι άλλο, ως δρόμο, τρόπο και πρόσωπα.

Χωρίς πολλά λόγια, η πρόθεση «από τα κάτω» γίνεται πράξη «από τα πάνω». Η χωρίς προϋποθέσεις πρόσκληση θέτει προϋποθέσεις. Δείχνει δρόμους, αντί να τους αφήσει ανοιχτούς σε εκείνους που θα  αποφασίσουν να τους φτιάξουν.
Να πούμε τούτο μόνο, σε όσους έχουν μάθει να σκέφτονται κρατοκεντρικά και να ασχολούνται με το τι πρέπει να γίνει στο «κέντρο» της πολιτικής σκηνής.
Η μεγάλη δυσκολία της δημοκρατίας να εγκαθιδρυθεί ως πολιτειακό σύστημα ενός έθνους ήταν και το μεγάλο επιχείρημα του Ζαν Ζακ Ρουσσώ ή των Πατέρων του Αμερικάνικου Έθνους, για την απόρριψη της. Είναι το επιχείρημα που ως σήμερα επικαλούνται όσοι δεν θέλουν δημοκρατία και επιθυμούν οι λίγοι να αποφασίζουν. (Και σήμερα, είμαστε πολύ λίγοι, ποιοτικά και ποσοτικά, για να αποφασίσουμε. Εν τω πολλώ το Ευ.).
Για να βοηθήσουμε:
Στην αρχαία Ελλάδα, όπου εμφανίστηκε η πολιτική και πήρε μορφή -ως σπέρμα- η δημοκρατία, εκτός από το θεσμό των δήμων και της εκκλησίας αυτού, υπήρξε και ο θεσμός της ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ.
Δηλιακή Συμμαχία
Αχαϊκή Συμπολιτεία
Αιτωλική Συμπολιτεία
Κοινό των Ελευθερολακώνων
Κοινό των Βοιωτών
Κοινό των Χαλκιδέων
Κοινό των Ηπειρωτών
Κοινό των Κρητών
Η Συμπολιτεία ήταν μια μορφή κρατικής οργάνωσης που για πρώτη φορά συναντάται στην ελληνική αρχαιότητα. Ανώτατη αρχή ήταν μία κεντρική κυβέρνηση από τους αντιπροσώπους των πόλεων-κρατών που την αποτελούσαν, οι οποίες ωστόσο παρέμεναν αυτόνομες και ισόνομες.
Στην Κερατέα και στην Ιερισσό και σε κάθε πόλη και "γαλατικό" χωριό, δεν θα ήθελαν να αποφασίζουν  για τις ζωές τους κάποιοι στο Κέντρο.
Αυτά μόνο. Κι αν, τότε, αυτό το σύστημα είχε προβλήματα, μαθαίνουμε και δεν κάνουμε τα ίδια λάθη.
Και μια ταπεινή πρόταση:
Όσο για εμάς όλους,  που θεωρούμε αναγκαίο να φτιάξει ο λαός το δικό του Σύνταγμα, ας ξεκινήσουμε, με την ανάγνωση του Συντάγματος του Ρήγα Φεραίου. Ήταν η πρώτη απόπειρα εγκαθίδρυσης Δημοκρατικής Διοίκησης, δηλαδή Πολιτικής Διοίκησης, όπως την ονόμασε.  Όπου «Πολιτική Διοίκηση», στα ελληνικά σημαίνει Διοίκηση Πολιτών. «Κράτος» στα αρχαία ελληνικά σήμαινε «βία, δύναμη» και θα ήταν αδιανόητο να περιγράψει ένα πολίτευμα. Χρησιμοποιήθηκε μόνο ως συνθετικό της λέξης Δημοκρατία.
-------------------------------------
-------------------------------------

ΥΓ. Για την ιστορία και για όσους έχουν χρόνο για πέταμα, θεωρούμε χρήσιμες (έτσι νομίζουμε) κάποιες σκέψεις του 2011.
(ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι, για το θέμα που μας απασχολεί. Κάποιοι μετά από ένα χρόνο, κλαψούριζαν για την αποτυχία εκείνης της προσπάθειας. Ήταν εκείνοι που είχαν απορρίψει τη φιλοσοφία του κειμένου και, με τρόπο σκαιό, επιτέθηκαν στους συντάχτες. Η δημοκρατία δεν έρχεται, όταν μετατρέπεις σε εχθρό τον φορέα της άλλης άποψης).


(στην εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

Αντιγραφη απο : Ithacanet.gr 
Αναρτήθηκε από Σπυρος Παντελιος