ΔΕ ΓΑ@ΜΙΕΣΑΙ ΡΕ ΚΡΑΤΟΣ! (σ.σ. ΠΑΤΟΚΟΡΦΑ...)

ΔΕ ΓΑ@ΜΙΕΣΑΙ ΡΕ ΚΡΑΤΟΣ! (σ.σ. ΠΑΤΟΚΟΡΦΑ...)

Δηλαδή πόσο έξυπνοι είναι οι μηχανισμοί σου, ρε Κράτος, που θέλουν να με βάλουν να πλακωθώ με τους φαρμακοποιούς επειδή μου ζητάνε να πληρώσω τα φάρμακά μου; Πλήρωσα ποτέ ασφαλιστικές εισφορές στο φαρμακοποιό; Τίποτα δε μου χρωστάει εκείνος. Εσύ μου τα χρωστάς, Κράτος απατεώνα.

Πόσο έξυπνο είσαι, ρε Κράτος, που βάζεις τους μηχανισμούς σου να με πείσουν ότι «Κράτος είμαστε όλοι»; Εγώ είμαι πολίτης. Εσύ έχεις υποχρέωση να με υπηρετείς. Εγώ σε πληρώνω χρόνια ολόκληρα. Κι εσύ με κλέβεις χρόνια ολόκληρα. Αν είναι να μπει κάποιος φυλακή επειδή χρωστάει στον άλλον, είσαι εσύ κι όχι εγώ. Δεν είσαι ανώνυμο κράτος. Έχεις το πρόσωπο του κάθε κόμματος που υποσχέθηκε να με υπηρετεί και το ονοματεπώνυμο του κάθε πρωθυπουργού.

Πόσο γαλαζοαίματο είσαι, ρε Κράτος καθώς όλοι όσοι μπερδεύονται με τα της διαχείρισής σου αποτελούν μια τεράστια οικογενειακή συγκέντρωση; Ο Γιάννος Παπαντωνίου βάφτισε την κόρη του Στουρνάρα. Η σύζυγος του Παπαντωνίου, δεν έχει δηλώσει τα χρήματα που είχε καταθέσει σε

υποκαταστήματα της HSBC στη Γενεύη, ύψους άνω των 2 εκατ. δολαρίων και τώρα «ελέγχεται». Από ποιους ελέγχεται; Από υπηρεσίες των οποίων o Στουρνάρας είναι πολιτικός προϊστάμενος. Θες να με τρελάνεις ρε Κράτος, και να πειστώ ότι μέσα σ’ ένα τεράστιο σόι πολιτικο-επιχειρηματιών ελέγχεστε μεταξύ σας;

Για πόσο μάγκας περνιέσαι ρε Κράτος που αρνήθηκες να χρησιμοποιήσεις την έστω πειραγμένη λίστα Λαγκάρντ με το επιχείρημα ότι δεν προερχόταν από νόμιμη πηγή; Εδώ ρε Κράτος γελοίο έχεις δημιουργήσει τετραψήφιο αριθμό για να ρουφιανευόμαστε ανώνυμα οι πολίτες μεταξύ μας έστω και για «περίεργα πολυτελή βίο», κι όταν πέσει ανώνυμη ρουφιανιά, πας και κάνεις έλεγχο. Αυτό είναι νόμιμο δηλαδή, αλλά η λίστα Λαγκάρντ που ήξερες ποιος σου την έδωσε, δεν είναι;

Πόσο απίστευτος καραγκιόζης είσαι ρε Κράτος που θες να με πείσεις ότι κυνηγάς τη φοροδιαφυγή, την ώρα που για ακόμη μια φορά τη νομιμοποιείς παρέχοντας μια ντουζίνα φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές; Αυτό δεν είναι νόμιμη φοροδιαφυγή δηλαδή; Αλλά επειδή συνήθισες κάθε μέρα να δίνεις στη δημοσιότητα ονόματα συλληφθέντων για χρέη εκατομμυρίων στο Δημόσιο και θες να σου λέμε «μπράβο» και «ζήτω», για πες μας πόσα μάζεψες απ’ όλους αυτούς; Για εκατοντάδες εκατομμύρια έκανες συλλήψεις. Γιατί δε μας λες πόσα πήρες; Μήπως επειδή δεν πήρες τίποτα; Μήπως επειδή τους ήθελες μόνο για πυροτέχνημα; Μήπως επειδή η νομοθεσία σου που διευκολύνει τη φοροδιαφυγή, σ’ έκανε να πάρεις μόνο τ’ αρχίδια σου;

Πόσο κωλοκράτος είσαι ρε Κράτος που ενώ ομολογείς ότι δε μπορείς ή το πιθανότερο δε θες να ελέγξεις τα τέσσερα όλα κι όλα διυλιστήρια που υπάρχουν στην Ελλάδα, έρχεσαι και φορτώνεις σ’ εμένα την ποινή για λαθρεμπόριο καυσίμων; Δεν πήρα φέτος πετρέλαιο. Κυκλοφορώ στο σπίτι με 5 μπλούζες, 2 παλτά και 3 σώβρακα από μέσα εξ αιτίας των ελέγχων που δε θες να κάνεις και ζητάς να σε σεβαστώ;

Πόσο ξεφτιλισμένο είσαι ρε Κράτος την ώρα που κάνεις τα πάντα για να ενισχύσεις τη φοροδιαφυγή σε κάθε κοινωνικό στρώμα; Εμένα, Κράτος τρισάθλιο, αν έρθει η ιδιοκτήτρια και μου προτείνει να δηλώνω ότι πληρώνω μικρότερο ενοίκιο επειδή της έχεις αυξήσει το φόρο αλλά τον μείωσες σε όσους νοικιάζουν ολόκληρα κτίρια και παίρνουν ενοίκια εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, γιατί να της το αρνηθώ; Ούτως ή άλλως Κράτος σάπιο, μου αφαίρεσες το δικαίωμα να δικαιολογώ το ενοίκιό μου στη φορολογική δήλωση, ενώ η ιδιοκτήτρια του σπιτιού θα μου κόψει 30 ευρώ που τα έχω ανάγκη. Αυτό γουστάρεις ανώμαλο Κράτος, να με κάνεις για 30 ευρώ τον μήνα συμμέτοχο στη φοροδιαφυγή κι ύστερα να βάζεις τον κάθε σκατοκουβά σου να δηλώνει ότι όλοι μαζί τα φάγαμε.

Κράτος, δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά εμείς οι δύο. Χαίρομαι που βλέπω όλο και περισσότερους να μην τα πηγαίνουν καλά μαζί σου. Νιώθω ωραία που βλέπω χτεσινούς νοικοκυραίους να σε σιχαίνονται και να σε βρίζουν. Κράτος, κάθε μέρα που ξυπνάω μου ζητάς λεφτά. Δε σε νοιάζει πού θα τα βρω, αλλά μου ζητάς λεφτά για να καλύψεις τις τρύπες που αφήνουν οι πολιτικοί και οι κολλητοί τους επιχειρηματίες. Μου κόβεις κάθε φοροαπαλλαγή, αλλά διατηρείς όλες τις φοροαπαλλαγές στους βουλευτές. Κοροϊδεύεις ότι δε θα κόψεις τις φοροαπαλλαγές για τα παιδιά – λες και κάνεις χάρη – αλλά τα παίρνεις από το τέλος επιτηδεύματος και τα χαράτσια.

Κράτος ασυγκράτητης μαλακίας, μόνο δύο επιλογές μου αφήνεις. Ή να σαλτάρω ή να σε στείλω να γαμηθείς. Σε πληροφορώ μετά λύπης σου ότι δεν έχω κανένα σκοπό να σαλτάρω. Οπότε, άντε και γαμήσου.
kartesios

Πηγή: http://www.parakato.gr/2012/12/blog-post_2655.html#ixzz2ETdly7bA

Έξι τρόποι να απαντήσετε στους εισπράκτορες των τραπεζών!

Ἀναρτήθηκε στὶς 5 Δεκεμβρίου 2012 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ.
- Ο ίδιος.
- Αγκαθούρα από την Kleftobank.
- Αριθμό ταυτότητας και πατρώνυμο, παρακαλώ;
- Για ποιον λόγο;
- Γιατί σκοπεύω να σας κάνω μήνυση, κυρία Αγκαθούρα. Για παρενόχληση.
- Δεν είμαι υποχρεωμένη να σας δώσω τα στοιχεία μου.
- Δεν είμαι υποχρεωμένος τότε να σας απαντήσω. (κλείσιμο)
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Ο κ. Παπαδόπουλος;
- Εξαρτάται.
- Τι εννοείται «εξαρτάται»;
- Από το ποιος τον ζητεί.
- Συγγνώμη, αυτό δεν είναι το τηλέφωνο του κ. Παπαδόπουλου;
- Πιθανότατα. Ποιος τον ζητεί;
- Αγκαθούρα. Από την Kleftobank.
- Τότε δεν είμαι ο κ. Παπαδόπουλος.
- Μπορώ να μιλήσω στον κ. Παπαδόπουλο;
- Αμα θέτε, εγώ θα σας εμποδίσω;
- Με συγχωρείτε, τι συμπεριφορά είναι αυτή;
- Αν ξαναπάρεις, να δεις που θα την έχω χειροτερέψει.
ΣΑΔΟΜΑΖΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Τον κ. Παπαδόπουλο, παρακαλώ.
- Ο ίδιος.
- Από την Kleftobank τηλεφωνώ, κύριε Παπαδόπουλε, Αγκαθούρα.
- Α, υπέροχα.
- Σχετικά με το δάνειό σας..
- Ναι, τι έπαθε;
- Εχετε καθυστερήσει 6 ημέρες την πληρωμή του.
- Και μία σήμερα 7.
- Πότε υπολογίζετε ότι θα μπορέσετε να καταθέσετε το ποσό;
- Όταν το καταθέσω, θα το δείτε στον υπολογιστή σας.
- Πρέπει να μου πείτε μια ημερομηνία.
- Δεν θέλω να σας πω. Θα το δείτε κατατεθειμένο.
- Με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι αυτή συμπεριφορά.
- Βρε, άντε στο διάολο, που θα μου μάθεις και συμπεριφορά, αλογομούρα.
- Η συνομιλία μας, κύριε Παπαδόπουλε, καταγράφεται και θα μεταβιβαστεί στους υπεύθυνους.
- Και πώς θα τους πεις ακριβώς, κούκλα μου; «Με είπαν ******* στο τηλέφωνο επειδή κάνω το επάγγελμα μιας *******ς»; (κλείσιμο)
ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- (Απαντάμε στο κινητό έχοντας δει το νούμερο τηλεφώνου) Ψησταριά «Το Ωραίο Λιόπεσι», λέγετε;
- (Το κλείνει η Αγκαθούρα, σαστισμένη.)
ΝΤΑΝΤΑΪΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Ο κ. Παπαδόπουλος;
- Ναι;
- Ο κ. Παπαδόπουλος;
- Ναι;
- Με ακούτε, κύριε Παπαδόπουλε;
- Όχι.
ΚΑΨΩΜΕΝΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
- Ο κ. Παπαδόπουλος;
- Σας ακούω.
- Αγκαθούρα από την Κleftobank.
- Καλησπέρα, κυρία Αγκαθούρα, σας περίμενα.
- Έγινε κάποια κατάθεση μήπως;
- Αχ, δυστυχώς, δεν πρόλαβα.
- Αύριο θα τα καταφέρετε;
- Να σας πω, τι φοράτε αυτή τη στιγμή;
- Συγγνώμη;
- Θα ήθελα να πάρετε το ακουστικό και να το ακουμπήσετε πάνω σας και σιγά-σιγά να το κατεβάσετε προς τα κάτω και μετά, με μία κίνηση, αργή, αλλά σταθερή, με τρυφερότητα και δυναμισμό συνάμα, να το σπρώξετε μέσα σας.
- Πώς μιλάτε έτσι, κύριε Παπαδόπουλε;
- Δεν είμαι ο Παπαδόπουλος, αλλά σε άναψα ε;

Αντιγραφη απο : http://aienaristeyein.com/

Οι πολιτικοί γυρολόγοι

Ανδρουλάκης Αρσένης Βουδούρης Γιαννακά κατσέλη Μιχελογιαννάκης ΠΑΣΟΚ πολιτικοί γυρολόγοι ΣΥΡΙΖΑ

Πριν από πολλά χρόνια, η μεταπήδηση από το ένα κόμμα στο άλλο εθεωρείτο πράξη ατιμωτική. Η δίκη γινόταν με συνοπτικές διαδικασίες και η ετυμηγορία των ενόρκων βαριά και ασήκωτη: άρνηση και απεμπόληση των αρχών και των ιδεών. Ο κατηγορούμενος αποκηρυσσόταν και ριχνόταν στην πυρά με το ανάθεμα του αφορισμού, της αποκήρυξης. Ηταν το μίασμα της πολιτικής ζωής, κουβαλώντας τη ρετσινιά του αποστάτη για μια ζωή.
Σήμερα, η αυτομόληση στις τάξεις ενός άλλου κόμματος δεν αντιμετωπίζεται με την ίδια φόρτιση. Μπορεί αυτός που αλλάζει κόμματα σαν τα πουκάμισα να θεωρείται πρόσωπο με μειωμένη αξιοπιστία και φερεγγυότητα, με ελαστική συνείδηση, ενδεχομένως και να δέχεται κακεντρεχή σχόλια για έλλειψη αρχών και αξιών, όμως δεν στοχοποιείται, ούτε αποκηρύσσεται.
Στη λείανση των αντιδράσεων σημαντικό ρόλο έπαιξε η υποχώρηση των παλιών διαχωριστικών γραμμών καθώς και η άμβλυνση των ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών. Σε αυτό συνέβαλε και η πολτοποίηση της πολιτικής σκηνής του τόπου, καθώς σε περιόδους κρίσης και χρεοκοπίας τέτοια φαινόμενα ενισχύονται.
Θεωρώντας, λοιπόν, την πολιτική συνώνυμο της συναλλαγής και της εξασφάλισης προσωπικής καριέρας, οι σύγχρονοι αυτόμολοι έχουν πολλαπλασιαστεί, με το ρεύμα να τους συμπαρασύρει προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η εγγραφή στη λίστα αναμονής του ΣΥΡΙΖΑ
Μεταξύ των σύγχρονων αυτομόλων εξέχουσα θέση στον κατάλογο κατέχουν τα γνήσια κομματικά τέκνα του βαθέος και αρχέγονου ΠΑΣΟΚ, τα οποία ως πρώην μνημονιακά, σπεύδουν να εξαγνιστούν στην κολυμβήθρα του αντιμνημονιακού κόμματος.
Η πιο πρόσφατη προσχώρηση είναι αυτή της θεούσας της πασοκικής ορθοδοξίας, Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου. Η επόμενη που αναμένεται να επιδώσει τα διαπιστευτήριά της στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πασιονάρια του τριτοκοσμικού σοσιαλισμού, Λούκα Κατσέλη. Στον προθάλαμο της αναμονής βρίσκεται και η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά Σοφία Γιαννακά. Βλέπετε, οι προσχωρήσεις πρέπει να έχουν και ένα σασπένς και να εξυπηρετούν τις πολιτικές ανάγκες του κόμματος στο οποίο καταφεύγουν.
Ωστόσο, όλες αυτές οι μεταπηδήσεις, λόγω και του μικρού πολιτικού εκτοπίσματος των πρωταγωνιστών, περνάνε στα ψιλά γράμματα της επικαιρότητας. Αντιθέτως, κάποιες δεκαετίες πριν προκαλούσαν ισχυρότατες εκρήξεις στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος.
Από αποστάτης…  Επίτιμος
Κορυφαίο παράδειγμα η περιβόητη αποστασία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1965, που ξεσήκωσε  λαοθάλασσες. Η Αθήνα για πολύ καιρό συνταρασσόταν από συνθήματα του τύπου «Μητσοτάκη αποστάτη, κάθαρμα». Η απόφασή του να πάει κόντρα στον αρχηγό του κόμματός του, Γεώργιο Παπανδρέου, συμμετέχοντας στις λεγόμενες «κυβερνήσεις των αποστατών» υπό τους Αθανασιάδη-Νόβα, Τσιριμώκο και Στεφανόπουλο, θεωρήθηκε πράξη εχθρική και αντεθνική.
Η αποστασία Μητσοτάκη ταλάνισε για πολλά χρόνια την πολιτική ζωή του τόπου, φορτίζοντας τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Θεωρήθηκε υπαίτια για τις μετέπειτα πολιτικές ανωμαλίες, με αποκορύφωμα τη χούντα των συνταγματαρχών. Μάλιστα, την περίοδο εκείνη οι πάντες είχαν υποστηρίξει ότι ο Μητσοτάκης υπέγραψε τον οριστικό πολιτικό θάνατο.
Μετά τη Μεταπολίτευση, όμως, όχι απλώς αναστήθηκε, αλλά εκλέχθηκε και βουλευτής με το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων. Στη συνέχεια έγινε υπουργός Εξωτερικών υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, και αργότερα αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Ο «εφιάλτης», κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου, όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε από την πολιτική σκηνή, αλλά τον Απρίλιο του 1990 εκλέχτηκε πρωθυπουργός της χώρας.
Μετά από όλα αυτά, οι κατηγορίες για αποστασία αμβλύνθηκαν. Σε αυτό συντέλεσε και η συνολική πολιτική διαδρομή του Μητσοτάκη. Σήμερα θεωρείται από εχθρούς και φίλους εμβληματική προσωπικότητα, ο λόγος και οι παρεμβάσεις της οποίας ακούγονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από όλους
Οι συνεργαζόμενοι με το μεγάλο ποτάμι της Αλλαγής του ’81
Γεγονός πάντως είναι ότι σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είτε εγκατέλειψαν τα κόμματά τους προσχωρώντας σε συγγενή ή σε αντίπαλα είτε απλώς συνεργάστηκαν με άλλα πολιτικά σχήματα.
Χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του Γιώργου Μαύρου και του Μανώλη Γλέζου, οι οποίοι συμπαρατάχθηκαν με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1981, βάζοντας πλάτη στο «μεγάλο ποτάμι της Αλλαγής που δεν γυρίζει πίσω», όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το ίδιο συνέβη και με τον δεξιό Γιάννη Μπούτο και τον αριστερό Αντώνη Μπριλλάκη, οι οποίοι συμπαρατάχθηκαν κι αυτοί με το ΠΑΣΟΚ καταπολεμώντας το βρόμικο ’89.
Τα παραπάνω στελέχη, ωστόσο, ήταν συνεργαζόμενα, δεν προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και κανείς δεν τόλμησε να τους εγκαλέσει. Αλλωστε, και οι τέσσερις είχαν το δικό τους πολιτικό εκτόπισμα, δεν αποποιήθηκαν τις ιδέες και τις απόψεις τους, δεν ήταν πολιτικοί παντός καιρού.
Τα αταίριαστα ζευγάρια του 2004
Μια άλλη τετράδα που συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2004 ήταν τα λεγόμενα «αταίριαστα ζευγάρια» των Στέφανου Μάνου - Ανδρέα Ανδριανόπουλου και Μαρίας Δαμανάκη - Μίμη Ανδρουλάκη. Ως υποψήφιοι στο Επικρατείας, διατήρησαν τις προσωπικές πολιτικές τους απόψεις.
Ετσι, όταν οι προερχόμενοι από τη Νέα Δημοκρατία οπαδοί του φιλελευθερισμού διαπίστωσαν ότι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ παλινδρομεί στο παρελθόν, πήραν το καπελάκι τους και έφυγαν.
Η πασοκοποίηση της Δαμανάκη
Αντίθετα, η Δαμανάκη πασοκοποιήθηκε. Η πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού, έχοντας πλούσια εμπειρία, φρόντισε εγκαίρως να πάρει θέση παρά τω νέω αρχηγώ, γνωρίζοντας ότι οι μετοχές στα προεδρικά περιβάλλοντα είναι κερδοφόρες. Την εύκολη προσαρμογή της στο νέο κομματικό περιβάλλον εξετίμησε ο αρχηγός, διορίζοντάς την επίτροπο στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Ο ναρκισσισμός του Μίμη
Η περίπτωση του Ανδρουλάκη κινείται σε διαφορετική τροχιά. Τη μια εμφανιζόταν ως πασόκος, φανατικός οπαδός του ΓΑΠ, στον οποίο απέδιδε εύσημα καινοτομίας, από την άλλη το έπαιζε ανεξάρτητος, αυτόνομος και ωραίος. Με αυτή τη σχιζοειδή και δισυπόστατη συμπεριφορά και με τη δικαιολογία ότι ήταν συνεργαζόμενος με το ΠΑΣΟΚ, δήλωσε τις προάλλες την αποχώρησή του.
Οσοι τον γνωρίζουν καλά αντιμετωπίζουν την περίπτωσή του ως ξεχωριστή. Κι αυτό γιατί κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Ανδρουλάκη είναι ο ναρκισσισμός του. Θεωρώντας τον εαυτό του μοναδικό, αυτοθαυμάζεται και αυτοπροβάλλεται ως ο άνθρωπος που τα γνωρίζει όλα και τα έχει προβλέψει όλα. Είναι ο πρώτος σε διεθνές επίπεδο που προέβλεψε την παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά και είναι και ο μοναδικός που διαθέτει απαντήσεις για την επίλυσή της. Οπως λέει πρώην φίλος του, «ο Ανδρουλάκης το μόνο που δεν γνωρίζει, που δεν έχει προβλέψει, είναι η μέρα του θανάτου του».
«Ματώνοντας» κι αυτός για τη σωτηρία της χώρας, στήριξε με πάθος όλες τις κορυφαίες επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου. Ψηφίζοντας τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα και τις δανειακές συμβάσεις, αντιμετώπισε συνειδησιακή κρίση. Αντιλαμβανόμενος εκ των υστέρων την ιστορική του ευθύνη, επιστρέφει ως άσωτος υιός στα πάτρια εδάφη, «φλερτάροντας» δημόσια με τον αριστερό Αλέξη, του οποίου, όπως δηλώνει τελευταία, εκτιμά το μυαλό. Τώρα, το τι ψάρια θα πιάσει, επιλέγοντας να αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο πριν από χρόνια προσχώρησε, είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
Οι παραπάνω περιπτώσεις συνεργασίας, βεβαίως, καμία σχέση δεν έχουν με τις σημερινές αυτομολήσεις, οι οποίες, ανεξάρτητα από το με ποια γαρνιτούρα εμφανίζονται, δεν έχουν πολιτικό υπόβαθρο. Εξυπηρετούν μόνο προσωπικές ιδιοτέλειες.
Ο μποτιλιαρισμένος δρόμος προς τον ΣΥΡΙΖΑ
Εξάλλου, το μποτιλιάρισμα του δρόμου που οδηγεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τις πραγματικές προθέσεις των αναζητούντων νέα πολιτική στέγη. Βλέποντας το καράβι να βουλιάζει, οι αξιωματούχοι του παλαιού ΠΑΣΟΚ τρέχουν σαν τα ποντίκια να κρυφτούν στη μεγάλη αγκαλιά της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ή, για να θυμηθούμε την ιστορική φράση του Ανδρέα Παπανδρέου, «κατεβαίνει ένας ένας από το τρένο, μετά τον εκτροχιασμό του».
Μετά τις μεγάλες υπηρεσίες που προσέφεραν για τη χρεοκοπία της χώρας, τα διάφορα μπουμπούκια του παπανδρεϊκού στερεώματος, παλιάς και νέας κοπής, ανερυθρίαστα και χωρίς καθόλου τσίπα, αναζητούν πολιτικό ρόλο σε άλλο κομματικό μαγαζί. Αφού, μαζί με τον πρόεδρό τους Γιώργο Παπανδρέου «έσωσαν» δύο τρεις φορές τη χώρα, τώρα, πατώντας στα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους, προσπαθούν να σώσουν και την πολιτική τους καριέρα.
Μάλιστα, κάποιοι απέδρασαν μετά την υπερψήφιση των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και των δανειακών συμβάσεων. Τώρα, το πώς συμβιβάζεται το μνημονιακό τους παρελθόν με τον σκληρό αντιμνημονιακό αγώνα του συντρόφου Τσίπρα είναι για αυτούς ψιλά γράμματα. Αν παρακολουθήσει κανείς την πολιτική διαδρομή τους, μπορεί άνετα να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Η χαμηλοβλεπούσα Μαριλίζα
Πρώτη και καλύτερη η χαμηλοβλεπούσα Μαριλίζα. Το 1996, χέρι χέρι με τον μέντορά της Χρήστο Παπουτσή, είχαν δώσει σκληρές μάχες για λογαριασμό του Ακη Τσοχατζόπουλου. Μετά την ήττα του, λοιπόν, είχαν πιάσει στασίδι στις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, καταψηφίζοντας όλες τις εισηγήσεις του τότε προέδρου του κόμματος.
Κριτική ήταν και η στάση τους και στα πεπραγμένα της κυβέρνησης Σημίτη. Ωστόσο, όταν του προτάθηκε, ο Χρήστος Παπουτσής αποδέχθηκε τη θέση του υπουργού Ναυτιλίας στην κυβέρνηση του «φιλέλληνα και δεξιού λογιστή», όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί, δίνοντας μάχη να κάνει τη Μαριλίζα γενική γραμματέα του υπουργείου, λέγοντας στον Σημίτη που αντιδρούσε ότι είναι ο μόνος δικός του άνθρωπος τον οποίο μπορεί να εμπιστευθεί. Μετά το «Σάμινα», όμως, οι εκδρομείς του ’96 αποχαιρέτησαν τη ναυτιλία με κατεβασμένο κεφάλι.

Από τη γραμματειακή υποστήριξη του ΓΑΠ στις Βρυξέλλες
Ωστόσο, το άστρο της Μαριλίζας δεν έσβησε. Οταν ο ΓΑΠ έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, την έχρισε γενική γραμματέα του κόμματος, κάνοντας τον πασοκικό κόσμο να αναρωτιέται αν ο πρόεδρος καταργεί τη θέση του γραμματέα του κόμματος, αφού στην ουσία η Μαριλίζα είχε αναλάβει τη γραμματειακή στήριξη του ίδιου.
Στη συνέχεια, αναγνωρίζοντας προφανώς τις καλές της υπηρεσίες, τη διόρισε ευρωβουλευτή. Πολλοί κακεντρεχείς ισχυρίζονται ότι ο ΓΑΠ, αισθανόμενος να απειλείται από τα ταλέντα και τις ικανότητές της, την εξόρισε στο Στρασβούργο.

Η Υγεία βρίσκει τη νοσοκόμα της…Οταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, η Μαριλίζα ανακλήθηκε από τις Βρυξέλλες για να «φροντίσει σαν καλή νοσοκόμα» (είπε κάποιος) μαζί με τη Φώφη Γεννηματά την Υγεία.
Στον πρώτο του ανασχηματισμό, ο Γιώργος Παπανδρέου επιβράβευσε, κατά την προσφιλή του συνήθεια, την παταγώδη αποτυχία της, αναβαθμίζοντάς τη σε αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών με αρμοδιότητα τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Οι Βρυξέλλες, άλλωστε, ήταν γι’ αυτήν οικείο περιβάλλον. Πολλοί ήταν αυτοί που τη θυμόντουσαν από παλιά να κρατά την τσάντα του ευρωβουλευτή και μετέπειτα επιτρόπου Χρήστου Παπουτσή.
Μια υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων που δεν πιστεύει στην Ευρώπη…
Τώρα, λοιπόν, η Μαριλίζα με το άρθρο της στην «Αυγή» προαλείφει το έδαφος για τη μετακόμισή της στον ΣΥΡΙΖΑ. Είχε προηγηθεί η θρασύσατη παραίτησή της από το υπουργείο Εξωτερικών λίγο πριν από τις εκλογές, με αφορμή τους εφαρμοστικούς νόμους, ενώ προηγουμένως είχε φανατικά υποστηρίξει όλα τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα και τις δανειακές συμβάσεις. Το είδαμε κι αυτό: Η υπεύθυνη των ευρωπαϊκών υποθέσεων καταψηφίζει τους εφαρμοστικούς νόμους, υποθάλποντας στη ουσία την παραμονή της χώρας στην ΟΝΕ και την Ευρωπαϊκή Ενωση!
Ο ακτιβιστής Βουδούρης
Ενα άλλο εξωτικό μπουμπούκι του ανθόκηπου του ΓΑΠ, που τον εγκατέλειψε νωρίς πριν από τις εκλογές του Μαΐου για να πάει στη ΔΗΜ.ΑΡ., είναι ο πρόεδρος της ΜKO της Μάργκαρετ «Κάθε μέρα πολίτης» και αυτοαποκαλούμενος «ακτιβιστής» Οδυσσέας Βουδούρης.
Στην αρχή, αντιμετωπίζοντας τον Παπανδρέου ως αναμορφωτή του τόπου και ινστρούχτορα της διεθνούς σοσιαλιστικής σκέψης, του έπλεκε ανά εβδομάδα το εγκώμιο. Ψηφίζοντας τις οριζόντιες περικοπές χαμηλοσυνταξιούχων και χαμηλόμισθων, είχε πιστέψει πως η Ελλάδα θα γίνει Δανία της Μεσογείου.
Οταν όμως είδε το πλοίο να βουλιάζει και τον καπετάνιο να εγκαταλείπει πρώτος, φρόντισε να αποβιβαστεί στη σωσίβια λέμβο της ΔΗΜ.ΑΡ. Ωστόσο, μαθημένος στις μεγαλομανίες του φίλου του, ΓΑΠ, φαίνεται να ασφυκτιά εκεί και αρχίζει να ρίχνει τα δίχτυα του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Να μην πάει άπατη, μετά τη χώρα, και η πολιτική του καριέρα!
«Καλύτερες μέρες» με Λούκα και Γεράσιμο
Ωστόσο, οι μεταγραφές δεν σταματούν εδώ. Οπως φημολογείται, η Λούκα Κατσέλη θα είναι το νέο μεταγραφικό απόκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από κάποιους συριζαίους μπορεί να της στέρησαν την εκλογή της τον Ιούνιο, η ίδια όμως δεν το βάζει κάτω.
Ευρισκόμενη η πρώην υπουργός Οικονομικών και Εργασίας σε συνεχή επικοινωνία με τον Τσίπρα, έχουν και οι δύο συμφωνήσει η προσχώρησή της στο κόμμα να γίνει με ήπιο τρόπο για να περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα. Στο κλίμα αυτό εντάσσεται και η προχθεσινή εμφάνισή της μετά του συζύγου Γεράσιμου Αρσένη στην παρουσίαση του βιβλίου τού Γιάννη Δραγασάκη.
Πάντως, η προσέγγιση με την οικογένεια δεν είναι τυχαία. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να εκτιμά και να εμπιστεύεται τον Αρσένη. Μετά την «πόρτα» που έφαγε στο συμβούλιο αρχηγών, όπου τον είχε προτείνει για υπηρεσιακό πρωθυπουργό, σήμερα του προβάρει το κουστούμι του μελλοντικού Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ισως πάλι ο Τσίπρας, έχοντας δίπλα του τον τσάρο της οικονομίας της δεκαετίας του ’80, σχεδιάζει να υποσχεθεί κι αυτός σαν άλλος Ανδρέας «καλύτερες μέρες». Εμείς, ωστόσο, οφείλουμε να του θυμίσουμε ότι τις «καλύτερες μέρες» διαδέχτηκε ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας.
Τελικά σ’ αυτή τη χώρα όλα είναι πιθανά να συμβούν. Ακόμη και να δούμε τον ίδιο τον ΓΑΠ, μετά τη σταδιοδρομία του στο Χάρβαρντ, να προσχωρεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ενας έρωτας που δεν κράτησε πολύ…
Αντίστοιχη με του Οδυσσέα Βουδούρη είναι και η διαδρομή του άλλοτε φανατικού θαυμαστή του ΓΑΠ, μετέπειτα βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ. και τώρα ανεξάρτητου Γιάννη Μιχελογιαννάκη, ο οποίος επίσης προβάρει το κουστούμι  του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι σύντεκνοί του στο Ηράκλειο της Κρήτης, ενθυμούμενοι τους ύμνους που έκανε πριν και μετά το 2009 για τον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς και το πάθος των θερμών του λόγων, μέχρι και που τον παρεξήγησαν. Οταν, δε, σε δημόσια ομιλία του έφτασε σε σημείο να τον συγκρίνει με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μέχρι και οι ψηφοφόροι του εξανέστησαν, λέγοντάς του: «Ρε κουμπάρε, εμείς πίνουμε, εσύ μεθάς;

Αντιγραφη απο : AxiaPlus.gr

ΜΕΓΑΛΗ ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ ΦΩΤΗ ΚΡΕΜΜΥΔΑ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΝΑΣΚΑΦΩΝ ΣΤΗΝ Ν.Α ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ

Αγοράστηκε από τον συμπατριώτη μας και  διακεκριμένο Νομικό κ. Φώτη Κρεμμύδα η επίδικη αρχαιολογική έκταση όπου η αρχαιολογική σκαπάνη έχει εντοπίσει τον κεντρικό πυρήνα του μυκηναϊκού οικισμού στην θέση Ρίζα Τζαννάτων προκειμένου να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι ανασκαφές που διεξάγονται κάτω από την Διεύθυνση του Επίτιμου Δ/τη του ΥΠ.ΠΟΤ αρχαιολόγου Δρ. Αντώνη Βασιλάκη. Ο κύριος Φώτης Κρεμμύδας ανέλαβε αποκλειστικά με δικές του δαπάνες το κόστος της αγοράς της γης και όλα τα έξοδα για την μεταβίβασή της υπέρ των συμφερόντων του Δημοσίου συμβάλλοντας έτσι έγκαιρα και καθοριστικά στην επίλυση ενός χρόνιου και δυσεπίλυτου προβλήματος που θα εγγυάται από εδώ και στο εξής την ομαλή συνέχιση των ανασκαφών. Η Εταιρεία Μελετών Προϊστορικής Κεφαλληνίας συγχαίρει θερμά τον μεγάλο δωρητή και επίτιμο μέλος της Εταιρείας μας για την  προσφορά του στον γενέθλιο τόπο του, ελπίζοντας ότι το παράδειγμά του θα βρει μιμητές και σε άλλους Κεφαλλήνες που μπορούν και θέλουν να συμβάλουν στην αναγέννηση και την πρόοδο των νησιών μας. Η Εταιρεία μας επίσης συγχαίρει θερμά τους αδελφούς Γεράσιμο και Ιωάννη Β. Πετράτο καθώς επίσης και τα παιδιά τους Χαρίλαο Ι. Πετράτο και Βασίλειο Ι. Πετράτο για την φιλοπατρία τους και την άριστη συνεργασία που είχαν μαζί μας, με τον κ. Κρεμμύδα και τις αρμόδιες αρχές για την όσο το δυνατόν ταχύτερη μεταβίβαση της επίδικης έκτασης για την απρόσκοπτη συνέχιση των ανασκαφών.

Το Δ.Σ εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρο να αποστείλει ευχαριστήριες επιστολές στον δωρητή και τους ιδιοκτήτες της γης μεταφέροντάς τους τις ευχαριστίες όλων των μελών της Εταιρείας μας, του Δ/τη της ανασκαφής και Επιτίμου Προέδρου μας  Δρ. Αντώνη Βασιλάκη του κοσμήτορα του Πανεπιστημίου SIMON FRASER Δρ. John T. Pierce και όλων των μελών  της αρχαιολογικής κοινότητας που συμμετείχαν ενεργά στις ανασκαφές στην Ν.Α Κεφαλληνία.
Ο Πρόεδρος της Εταιρείας Μελετών Προϊστορικής Κεφαλληνίας  - Μάκης Μεταξάς


Αναδημοσιευση απο : ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ

ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ


Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ καταγγέλλει την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, διότι, συνεχίζοντας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, υλοποιεί τη μετακύληση των μεταφορών των μαθητών και του κόστους τους στους γονείς.


Ήδη μα σειρά από μεταφορείς (ΚΤΕΛ, τουριστικά) προχωρούν σε παύση των σχολικών δρομολογίων, σαν συνέπεια της στάσης πληρωμών από μεριάς του κράτους. Η ΕΛΜΕ-ΚΙ είχε προειδοποιήσει ότι θα υπήρχε η εξέλιξη αυτή. Με μαθηματική ακρίβεια η κυβέρνηση, με τις πλάτες της τοπικής διοίκησης που έχει αποδεχθεί την αποκέντρωση αυτής της αρμοδιότητας, ανοίγει το δρόμο για «μεταφορά- προσωπική ευθύνη» του κάθε γονιού.


Αναζητούν διαφορετικά μείγματα της ίδιας αντιλαϊκής – αντιεκπαιδευτικής πολιτικής για τις μεταφορές, με κοινό τόπο την άρνηση της καθολικότητας στη δωρεάν μεταφορά.
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ απαιτεί να διασφαλιστεί ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ η δωρεάν και ασφαλής μεταφορά των μαθητών για όλα τα σχολεία. Να πληρωθούν τα χρέη προς τους μεταφορείς. Να μη δώσουν οι γονείς ούτε 1 ευρώ. Να μην αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη. Μόνο ένας ενιαίος αποκλειστικά δημόσιος φορέας συγκοινωνιών μπορεί να σταθερά να εγγυηθεί την απρόσκοπτη – ασφαλή και δωρεάν μεταφορά των μαθητών. Να μην υπάρξει καμία επανάπαυση ή αποπροσανατολισμός, με απλή παρακολούθηση των εξελίξεων.
Καμιά αναμονή! Τώρα είναι η ώρα να παρέμβει αποφασιστικά ο λαός.
Τη Δευτέρα 3 Δεκέμβρη,
Γενικές Συνελεύσεις Γονέων – Μαθητών στα σχολεία
ΤΡΙΤΗ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30 π.μ.
έξω από την Περιφέρεια (πρώην Νομαρχία)
Για τη διευκόλυνση συμμετοχής των εκπαιδευτικών προκηρύσσουμε τρίωρη στάση εργασίας.
Αργοστόλι 2 Δεκέμβρη 2012
Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ
Ο Πρόεδρος
Ο Οργανωτικός Γραμματέας
Γεωργόπουλος Διονύσης
Μαντζουράτος Δημήτρης

Αντιγραφη απο : Ionian PRESS.gr

Η συγκάλυψη του μεγαλύτερου σκανδάλου της μεταπολίτευσης

Στο αρχείο μπήκε η υπόθεση της σκανδαλώδους ένταξης της χώρας στο μνημόνιο με τις υπογραφές Σαμαρά, Βενιζέλου, Παπανδρέου, Κουβέλη... Αν και οι Σαμαράς και Παπανδρέου έλαμψαν δια της απουσίας τους!

                       

Με 167 «όχι» και «119» ναι καταψηφίστηκε η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την υπαγωγή της χώρας σε επιτήρηση και το μνημόνιο. Υπέρ της πρότασης, πλην του ΣΥΡΙΖΑ, τάχθηκαν οι βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων, της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ. «Όχι» ….«βροντοφώναξαν» οι βουλευτές των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και πήραν στις «πλάτες» τους ολόκληρη την ευθύνη για την συγκάλυψη του μεγαλύτερου σκανδάλου που γνώρισε η χώρα μας από την μεταπολίτευση και μετά.
Νωρίτερα, ο Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Πάνος Καμμένος ανέβηκε στο βήμα της Βουλής με μία αποκάλυψη «βόμβα», αφήνοντας ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο τον σύμβουλο του πρωθυπουργού και υπουργό Επικρατείας κ. Δημήτρη Σταμάτη. Ο κ. Καμμένος ακούμπησε στην έδρα της βουλής έναν ευμεγέθη φάκελο και κοιτώντας τον κ. Σταμάτη τον κάλεσε να του πει, εάν τον αναγνωρίζει…. Ο Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων του …θύμισε πως πρόκειται για την έρευνα που του είχε ζητήσει να κάνει για τα CDS και την IJ Partners… και «αναρωτήθηκε» ο κ. Καμμένος, γιατί αφού διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι την σχέση ολόκληρης της οικογένειας Παπανδρέου με την κερδοσκοπία σε βάρος της χώρας μας, γιατί τώρα τους καλύπτουν;
Κάποια στιγμή μάλιστα, που αναφερόμενος στο σκάνδαλο των υποβρυχίων ο κ. Καμμένος έφτασε και στον κ. Βενιζέλο, δέχτηκε διακοπή στον λόγο του από τον γγ της Νέας Δημοκρατίας κ. Μ.Κεφαλογιάννη και ο Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων του απάντησε ότι κατανοεί, γιατί υπερασπίζεται τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αφού επί δύο έτη κρατούσε στο σπίτι του την λίστα Λαγκάρντ που είχε την μίση οικογένεια του κ. Κεφαλογιάννη μέσα…
Ο υπουργός κ. Δημήτρης Σταμάτης θέλησε να απαντήσει στον Πάνο Καμμένο για τις καταγγελίες του και αφού τον ειρωνεύτηκε του απάντησε, το ……απίστευτο …..επιχείρημα, ότι ούτε εκείνος καταλάβαινε ούτε κανείς άλλος θα καταλάβαινε το περιεχόμενο του φακέλου.
Και όμως! Καταλάβαιναν φαίνεται όλοι αυτοί που τόσο καιρό δεν άφησαν τους οικονομικούς εισαγγελείς να κάνουν την δουλειά τους, κατάλαβαν οι οικονομικοί εισαγγελείς που την μελέτησαν και ιδού και η ευκαιρία να καταλάβει και το υπόλοιπο κοινοβούλιο, αλλά και ο ελληνικό λαός τι «παιχνίδι» έχει παιχτεί στην πλάτη του και να προχωρούσε το αίτημα για την εξεταστική επιτροπή, κάτι το οποίο απάντησε στον κ. Σταμάτη και ο Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Όμως για άλλη μία φορά, απλά άλλη μία υπόσχεση του πρωθυπουργού εξατμίζεται και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να συνεχίσει ατάραχος τα ταξίδια του ανα την υφήλιο στην ....υγειά μας, αφού άλλωστε ...εμείς κερνάμε! 

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/story/257674/i-sygkalypsi-toy-megalyteroy-skandaloy-tis-metapoliteysis#ixzz2DpZfLFFG

Η χαμένη μουσική κουλτούρα των Κεφαλλήνων

Καντάδα

Τα Επτάνησα αποτελούν για τον Ελλαδικό χώρο μια νησίδα πολιτισμού με αρκετές ιδιαιτερότητες, αφού δεν γνώρισαν παρά μόνο ελάχιστα την οθωμανική κατοχή.

Αποτελούσαν κτήσεις της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, με πρώτη την Κέρκυρα ήδη από το 1386. Έτσι, η Ιταλική επιρροή στη μουσική της Επτανήσου είναι προφανής και έντονη.
Τα Επτάνησα ήρθαν σε επαφή με την έντεχνη, λόγια μουσική της Δύσης και το μουσικό ύφος που αναπτύχθηκε ακόμα και στη λαϊκή μουσική, υπακούει σε μεγάλο βαθμό στους νόμους της δυτικής αρμονίας.
Η καντάδα είναι έξοχο δείγμα επτανησιακού λαϊκού αστικού τραγουδιού. Το όνομά της προέρχεται απ το ιταλικό ρήμα cantare – τραγουδώ. Οι καντάδες χαρακτηρίζονται από τη δυτική πολυφωνία και κάθε φωνή εκτελείται από πολλά πρόσωπα και όχι σόλο.
Αρκετές δημιουργήθηκαν από συνθέτες που κατά κύριο λόγο ανήκουν στην Επτανησιακή μουσική σχολή και στην Νεοελληνική Εθνική μουσική σχολή, όπως ο Δ. Λαυράγκας, ενώ τα λόγια συχνά ανήκουν σε ποιητές όπως ο Δ. Σολωμός.
Οι καντάδες συνοδεύονταν συνήθως από κιθάρες και μαντολίνα ενώ συχνά οι παρέες τις τραγουδούσαν και χωρίς συνοδεία οργάνων.
Στην Ελλάδα πιθανότατα πέρασε γύρω στα 1863 όταν ενώθηκε η Ηπειρωτική Ελλάδα με τα Επτάνησα. Διαδόθηκε ταχύτατα και έγινε ιδιαίτερα αγαπητή στα αστικά κέντρα. Η Αθηναϊκή καντάδα συνδέθηκε με τουςρομαντικούς ποιητές του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, όπως ο Γ. Δροσίνης, ο Α. Βαλαωρίτης, οΙ. Πολέμης.
Αθηναϊκές καντάδες συνέχισαν να γράφονται μέχρι και τη δεκαετία του 1930. Η Αθηναϊκή καντάδα διαφέρει από την Επτανησιακή στο ότι διαθέτει λόγιο χαρακτήρα ενώ η Επτανησιακή φέρει περισσότερο έντονο το λαϊκό στοιχείο.
Περίπου μέχρι το 1940 και πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν συνήθεια για τους νέους άνδρες να περιπατούν στης γειτονιές με φεγγαράδα και να τραγουδούν στα κορίτσια. Η καντάδα, είναι μελωδική κι ευχάριστη. Τα τραγούδια αντηχούσαν πάντα με το ίδιο θέμα: αγάπη, λουλούδια, φυσική ομορφιά, τη θάλασσα και την ομορφιά της ζωής.
Πολύ σπάνια ανέφεραν αρρώστιες ,θάνατο ή διαμάχη για τη ζωή.
Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η διάθεση του κόσμου άλλαξε.
Η καντάδα, ανήκει στο παρελθόν.
Στις ταβέρνες, υπήρχαν ακόμη μερικά απομεινάρια καντάδας, αλλά με πολύ λίγους κιθαρίστες, που έπαιζαν στις παρέες. Ακόμη και σ’ αυτές τις ταβέρνες άρχισε να ζητείται μουσική, που ήταν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Έτσι, η πολιτιστική τέχνη της καντάδας, άρχισε να ξεχνιέται.
Με την πάροδο του χρόνου όμως, αρκετοί καλλιτέχνες, προσπάθησαν να αναβιώσουν την καντάδα, αλλά με πολύ λίγη επιτυχία. Η δημοτικότητα της, δεν έφθασε ποτέ στο ύψος που είχε φθάσει κάποτε.


Αντιγραφη απο :  KefaloniaToday.com

O Θιακός και το Θιάκι του

Φρίκες-Ιθάκη

Και σε ποια γωνιά της Γης δεν βρίσκεται; Πλούσιος ή φτωχός καμμιά διάκριση, όλοι είναι ενωμένοι. Φτάνει να μάθει πως είναι κάπου ένας πατριώτης του και θα πάει να τον βρει να μιλήσουν και να θυμηθούν το αγαπημένο τους νησί.
Ας έχει φύγει από παιδί, κι ας είναι τώρα γέροντας. Ο Θιακός θέλει να παντρευτεί και να πάρει πατριώτισσα, μα και ξένη να πάρει, θα την κάνει Θιακιά, σιγά-σιγά.
Υπάρχει παιδί γεννημένο και μεγαλωμένο στο εξωτερικό, που δεν πάτησ εποτέ το πόδι του στο Θιάκι, και μιλάει γι αυτό σαν να έζησε πάντα εκεί.
Το καλύτερο δείπνο δεν το παραβάλλει με τα βλήτα, ούτε με τη ριγανάδα ή ψωμί με λάδι και ζάχαρι, που έτρωγε μικρός. Τρώει κοτόπητα με μαγιονέζα και θυμάται τη λαχανόπητα και τη σκορδαλιά της μάνας του. Τον τρατάρεις γαλατομπούρεκο και καταϊφι και σου λέει:
-Αϊ και νάχα ένα φελί ρεβανί, ή λιγάκι γλυκό μπουρνέλλα”…
Το περίφημο σαβόρο του, ταξιδεύει και πάει και τον βρίσκει στα πέρατα της Γης. δεν υπάρχει άλλο σαν κι αυτό, και πρέπει να είναι καμωμένο στο Θιάκι. Με τη σταφίδα και το μπόλικο λάδι…
Ξαίρω αρχόντισσα, Κυρά, που φέρνει λάδι Θιακό στην Αθήνα και ανάβει το καντήλι, στον τάφο του ανδρός της. Ξα’ιρω Θιακό, που έλειπε, είκοσι χρόνια στα ξένα… και γύρισε στη γυναίκα του, πιστός!…
Ξαίρω Θιακό, που ορκίστηκε, σαν έφευγε μικρός από το νησί του και έβγαινε από το πόρτο, πως άμα εργασθεί, με τα πρώτα του λεπτά θα στείλει έναν πολυέλαιο στην εκκλησία της ενορίας του και κράτησε το λόγο του.
Ο Θιακός δε ζει στο νησί του, μα τι μ’αυτό; δεν του φεύγει στιγμή από το νου του. Μήπως υπάρχει γι αυτόν άλλο μέρος καλύτερο;
“Καλότυχο νησί…με τα πιστά παιδιά σου”!…
Μα και ποιος ήρθε να σε ιδεί και να μη σ΄αγαπήσει; Ποιος ανέβηκεστο κάστρο σου, δίχως να σε θαυμάσει; Ποιος ανέβηκε στα Καθαρά, στο μοναστήρι, να προσκυνήσει, και πήγε στο καμπαναριό και δε στάθηκε ώρες σαν απολιθωμένος από την ομορφιά σου; Ποιος κάθισε στα βραχάκια σου και λούστηκε στα νερά σου και σε ξέχασε; Ποιος βγήκε βαρκάδα το βράδυ ή ψάρεμα πρωί πρωί… και δε θα σε θυμάται; Ποιος άκουσε τα παιδιά στο μουράγιο, να φωνάζουν娔το παπόρο”… και να μη θέλει να τά ξανακούσει; Ποιος άκουσε το “γιάτρα…μωρέ…εεε…γιάτρα”…και δε στάθηκε;…
Πώς να σε ξεχάσει κανείς, όταν το καλοκαίρι αφού ήπιε την τσιντσιμπίρα…και πήγε να κοιμηθεί…ξύπνησε τα χαράματα από τα χάϊτο…χάϊτο…της χωριάτισσας που κατεβάζει με τα ζα της τα δεμάτια από το λόγγο;
Πώς να σε ξεχάσει κανείς… αφού είσαι αξέχαστο όμορφο Θιάκι;

Πηγή άρθρου: Περιοδικό "Ελληνική Δημιουργία" ΙΘΑΚΗ (Αφιέρωμα) τεύχος 74 /1951 Διευθυντής Σπύρος Μελάς! 

 

 

Αναδημοσιευση απο : KefaloniaToday.com

Ο τελευταίος μεγάλος της Ιστορίας! Μετά από αυτόν η Ιστορία.... παραιτήθηκε

Ο τελευταίος μεγάλος της Ιστορίας! Μετά από αυτόν η Ιστορία.... παραιτήθηκε

Σσσσσσσσ! ο μέγας ηγέτης ξαποσταίνει!
Ναι μπορούμε πλέον να το πούμε...Με θαυμασμό θα αντικρίσει ο ιστορικός του μέλλοντος τη μορφή του Αντώνη Σαμαρά.
Η Ιστορία στέκεται δίπλα του έκθαμβη, παρατηρεί τον άνθρωπο που ξεδιπλώνει το μεγαλείο του και καταγράφει με δέος τα γεγονότα!
Μία ανατριχίλα διαπερνά το κορμί (της Ιστορίας και του ιστορικού του μέλλοντος) αντικρίζοντας την μεγάλη μορφή του τεράστιου ηγέτη Αντώνη!
Είναι ΑΥΤΟΣ που έβαλε τις Σιδηρές Κυρίες να τσακωθούν για πάρτη του.
Είναι ΑΥΤΟΣ που ότι κι αν είπε ήταν ψέμα και όποιο στόχο κι αν έθεσε δεν τον πέτυχε..Αλλά παρ' όλα αυτά πανηγυρίζει αναγγέλλοντας τον ερχομό μιας νέας μέρας για τη χώρα.
Είναι ο άνθρωπος που αν δε κρατούσε γερά το τιμόνι, η χώρα θα είχε μεγάλες περιπέτειες!
Είναι ο άνθρωπος που χάρη στη σκληρή του διαπραγμάτευση, κατάφερε να πετύχει όσα οι Δανειστές
του επέβαλλαν.
Ναι, η Ιστορία συγκινημένη τολμά να τον συγκρίνει μόνο με ένα άλλο ιστορικό ηγέτη.
Τον Γιώργο Παπανδρέου.
Αντώνη Σαμαρά, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.
Υ.Γ: Στο μόνο που είχε απόλυτο δίκιο ήταν ότι τα μέτρα που έλαβε ήταν τα τελευταία:Τα επόμενα θα τα πάρουν οι Βρυξέλλες κατευθείαν.

Πηγή:Πικρή σοκολάτα


Αναδημοσιευση απο : neakefalonia.blogspot.com

Το ταμπεραμέντο των επτανησίων

 Πριν πολλά χρόνια μέσα σε μία κοινωνική εκδήλωση που παρευρισκόμουν, ένας μου φώναξε από απόσταση: «Γεια σου τρελοκεφαλονίτη». Ήταν ένας καλός φίλος που με το χιούμορ του φωτογράφιζε μία αλήθεια. Την τρέλα μου να είμαι επτανήσιος και σε αυτό όλοι θα συμφωνήσουμε, ότι ο Ιόνιος αέρας μας κάνει εμάς τους επτανήσιους να ξεχωρίζουμε από τους υπόλοιπους Έλληνες.

 Η ιδιαιτερότητα μιας χαρακτηριστικής σύγκλισης ευφυΐας, οξυδέρκειας, εκρηκτικότητας, λογόρροιας, υβριστικού λεξιλογίου και έντονης συναισθηματικής διακύμανσης, υπογράφουν το επτανησιακό ταμπεραμέντο και σκιαγραφούν απόλυτα την «μούρλια»  που μας χαρακτηρίζει, την ευθύτητα και την ωμότητα του λόγου που μας διαπερνά και την οξύτητα του μη συμβιβαστικού που διέπει τις κοινωνικές και προσωπικές σχέσεις.

 

  Ίσως πράγματι η ρήση: «Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε», μας επιτρέπει  να είμαστε «τσακωμένοι» στο νησί μας και έντονα αγαπημένοι έξω από αυτό. Η μουσική και ο χορός στολίζουν την τρέλα μας και οι βαθιά ερωτικές καντάδες, μας κάνουν ανείπωτους εραστές και παθιάρηδες συντρόφους. Η οικογένεια είναι το μεγάλο όραμα του επτανήσιου και έχει απόλυτη ανάγκη να στηρίζει παραδοσιακά τους θεσμούς, ζώντας μέσα στο δικό του περιβάλλον. Η αντικοινωνικότητά του και ο φόβος εισβολής των ξένων, μας κάνει να δείχνουμε εναντιωματικοί σε αυτούς που θα απειλούσαν την πατρίδα μας, γιατί εμείς οι επτανήσιοι αγαπάμε τα νησιά μας και ιδιαίτερα εγώ ως Κεφαλονίτης ξέρω ότι αγαπάμε πολύ τον τόπο μας.

 Ιόνιο! Πέρασμα από την Ανατολή στη Δύση. Νησιά με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά που πάντρεψαν τη βαριά ελληνική παράδοση με τον αέρα της ιταλικής επίδρασης στην περίοδο της Ενετοκρατίας. Το αποτέλεσμα; Άνθρωποι που διέπρεψαν στον πολιτισμό, στην επιστήμη, στις τέχνες, όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Γρηγόρης Ξενόπουλος και άλλοι πολλοί, που έδωσαν το δικό τους χρώμα και διέδωσαν την επτανησιακή κουλτούρα.

 Ποιος είναι όμως ο επτανήσιος; Πρόκειται για άνθρωπο που αγαπάει τη ζωή και δεν διστάζει να το δείξει. Γλυκός, ερωτιάρης, χαμογελαστός, γεμάτος καλοσύνη, εργατικός, με οξυδέρκεια, δημιουργικός και επιτυχημένος, φιλόξενος, πολυταξιδεμένος συνήθως, υπερασπίζεται τον τόπο του, την οικογένεια και τους ανθρώπους του. Πολύ συχνά όμως παρουσιάζεται σαν την τρικυμιώδη θάλασσα που βρέχει το νησί του σε όλες τις εκφάνσεις της. Από την ηρεμία και τη γαλήνη, στην σκοτεινιά, στη θύελλα και στην τρικυμία. Θα λέγαμε ότι λειτουργεί σαν να έχει δύο πρόσωπα. Αυτό του ερωτευμένου με τη ζωή, που παθιάζεται από τις ομορφιές της και δεν διστάζει να την ζήσει μέσα από ότι εκείνη του χαρίζει απλόχερα. Φιλόμουσος, η «τραγουδιστή» ομιλία του παίρνει την έκφρασή της μέσα από τη μουσική και το χορό, τις καντάδες. Ποιος δεν γνωρίζει τις επτανησιακές καντάδες; Δίνει τη συνέχειά του στις τέχνες, την εφευρετικότητα, τη δημιουργικότητά του και την αγάπη του για την καλλιτεχνία, περιγράφοντας τον ερωτισμό του και την πολυμορφία του.

  Από την άλλη, η «τρέλα» που χαρακτηρίζει τα Επτάνησα. Στο νησί του δεν διστάζει να «αρπαχτεί» με τους ομοίους του, αλλά έξω από αυτό δένεται και στηρίζει ο ένας τον άλλον. Τρελιάρης, με νευρώδες ταπεραμέντο, παρορμητικός, θορυβώδης, εκρηκτικός, οξύθυμος, συγκρούεται, βρίζει και ξαφνικά… όλα ηρεμούν και συνεχίζει την πορεία του μέσα από τη δημιουργικότητά του, κάνοντας επιτυχημένες κινήσεις. Συνεχίζει να είναι ανήσυχος αλλά αθεράπευτα ρομαντικός και ερωτευμένος με την πολιτιστική του κληρονομιά την οποία αγωνίζεται να διαδώσει καθώς και την αγάπη για τον τόπο του.

 Δεν θα ξεχάσω πότε από παιδί μια αναφορά που ειπώθηκε για το τόπο μας όταν τον είχε επισκεφτεί ο Αλιβιζάτος ως Υπουργός Υγείας. Του προτάθηκε από τον Νομάρχη να φτιαχτεί ένα ψυχιατρικό ίδρυμα και αυτός με το μοναδικό του χιούμορ απάντησε: «Είναι δύσκολο, γιατί πρέπει να μαντρωθεί το νησί γύρω-γύρω». Όλο αυτό το άκουσα όταν ήμουν 12 χρονών, καλοκαίρι μέσα στο πλοίο καθώς πήγαινα στην Κεφαλονιά και τότε με ενόχλησε. Σήμερα όμως νιώθω περήφανος γιατί η τρέλα μας είναι μοναδική και το μυαλό μας είναι η μεγάλη μας πνευματική δύναμη.

 Η θάλασσα που βρέχει το Ιόνιο γέννησε σπουδαίους ναυτικούς και καπεταναίους που μεταλαμπάδευσαν το επτανησιακό πνεύμα σε όλη τη γη, αφού ως γνωστόν ο δαιμόνιος επτανήσιος δεν άφησε γη και ουρανό που να μην έχει επισκεφτεί. Για όλα αυτά ο επτανήσιος είναι ένας μοναδικός  Έλληνας που το ταπεραμέντο του δεν χρειάζεται ορμήνια, όπως έλεγε χαρακτηριστικά η γιαγιά μου…

Δρ. Θάνος Ασκητής

Νευρολόγος – Ψυχίατρος

Διδάκτωρ Ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών 

Πρόεδρος Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας

Αναδημοσιευση απο : Ενωση Επτανησιων Ελλαδας.

Στη φυλακή η νεαρή Ισραηλινή αντιρρησίας συνείδησης

 

Ημερομηνία: 23/11/2012

Το όνομά της είναι Omer Goldman, είναι 19 χρόνων και δηλώνει αντιρρησίας συνείδησης του Ισραηλινού στρατού (Shministim).

Η Omer αρνήθηκε να καταταγεί στον στρατό και αντιμετωπίζει ποινές φυλάκισης. Ο πατέρας της μάλιστα, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε γονιός. Διετέλεσε αναπληρωτής επικεφαλής της Μοσάντ, και εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στον τομέα της ασφάλειας στο Ισραήλ.

Ο δικαστής ο οποίος έκρινε την υπόθεσή της, προσπάθησε να την πείσει να εγκαταλείψει την επιλογή της "asternersi" (αντιρρησίας συνείδησης αντί της στρατιωτικής θητείας ) λέγοντας της, "ίσως στα σημεία ελέγχου, μπορείτε να δώσετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης"(χωρίς ειρωνεία).

Η Omer απάντησε , "Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκεί σε εδάφη που δεν αναγνωρίζονται ως δικά τους; Πλήρης σεβασμός και αλληλεγγύη σε αυτά τα νιάτα". Μια απάντηση που της κόστισε 21 ημέρες στη φυλακή.  Η ίδια έχει κρατηθεί και πάλι στο παρελθόν, μετά τη συμμετοχή της σε ακτιβιστικές δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι λαμβάνει μέρος σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις από τα 16 της.

"Αρνούμαι να συμμετάσχω στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η χώρα μου. Η βία δε θα φέρει κανενός είδους λύση. Δε θα συμμετάσχω στη βία, κι ας γίνει ό,τι είναι να γίνει", δηλώνει η ίδια.

Τι λέει για τον πατέρα της; "Έχουμε τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα. Είμαστε επίμονοι και θέλουμε να φέρουμε εις πέρας αυτό για το οποίο παλεύουμε. Είμαστε όμως και εντελώς ιδεολογικά αντίθετοι. Εγώ παλεύω για το τέλος της αιματοχυσίας".

"Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι Αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέμματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως".

Με βάση τα επίσημα στοιχεία του στρατού, το 25 % των ανδρών και το 43 % των γυναικών αρνούνται να καταταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση στράτευσης δεν είναι καινούριο φαινόμενο στο Ισραήλ. Η πρώτη περίπτωση καταγράφηκε το 1954, όταν ο δικηγόρος Αμνόν Ζιχρόνι δήλωσε "αρνητής συνείδησης ως φιλειρηνιστής".

Η περίπτωση του Νάταν Μπλανκ

Ο εκπρόσωπος της Gush Shalom Άνταμ Κέλερ, δήλωσε τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου ότι ο Νάταν Μπλανκ, ένας 19χρονος Ισραηλινός από την παλιά Χάιφα, θα εμφανιστεί στο στρατολογικό γραφείο, θα ενημερώσει τους αξιωματικούς εκεί για την άρνησή του να υπηρετήσει στις Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής και κατά πάσα πιθανότητα θα σταλεί απευθείας στη στρατιωτική φυλακή.

Δήλωσε επίσης ότι η πράξη του συνειδητής άρνησης συνδέεται απευθείας με την τρέχουσα κατάσταση και τις ενέργειες του στρατού στη Γάζα. Πήρε αυτήν την απόφαση ακόμα και πριν ακούσει τα τρομερά νέα για τις πέντε γυναίκες και τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκαν σήμερα από μία και μόνη βόμβα της Ισραηλινής Αεροπορίας.

"Άρχισα να σκέφτομαι να αρνηθώ να καταταγώ στον Ισραηλινό Στρατό κατά τη διάρκεια της επιχείρησης "Χυτό Μολύβι" το 2008.

Το κύμα επιθετικού μιλιταρισμού που σάρωσε τη χώρα τότε, οι εκφράσεις αμοιβαίου μίσους και τα κενά λόγια για ξεριζωμό της τρομοκρατίας και δημιουργία αποτρεπτικού παράγοντα, ήταν αυτά που προκάλεσαν κατά κύριο λόγο την άρνησή μου", δήλωσε ο Μπλανκ.

Ο Μπλανκ είπε επίσης:

"Σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια γεμάτα τρομοκρατία, χωρίς πολιτική διαδικασία (προς ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις) και χωρίς ησυχία στη Γάζα και το Σντερότ, είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως αυτή του προκατόχου του Ολμέρτ, δεν ενδιαφέρεται να βρει μια λύση στην υπάρχουσα κατάσταση, αλλά μάλλον να τη διατηρήσει.

Από τη δική τους οπτική γωνία, δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να ξεκινήσουν μια επιχείρηση "Χυτό Μολύβι 2" (και μετά 3,4,5 και 6) κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια: θα μιλήσουμε για αποτροπή, θα σκοτώσουμε κάποιον τρομοκράτη, θα χάσουμε κάποιους αμάχους και στις δύο πλευρές και θα ετοιμάσουμε το έδαφος για μια νέα γενιά γεμάτη μίσος και στις δύο πλευρές".

Ο Μπλανκ προχώρησε λέγοντας: "Ως εκπρόσωποι του λαού, μέλη της κυβέρνησης δεν έχουν καθήκον να παρουσιάσουν το όραμά τους για το μέλλον της χώρας, και μπορούν να συνεχίσουν αυτόν τον αιματηρό κύκλο, χωρίς τερματισμό στον ορίζοντα.

Αλλά εμείς, ως πολίτες και ανθρώπινα όντα, έχουμε ένα καθήκον να αρνηθούμε να συμμετάσχουμε σε αυτό το κυνικό παιχνίδι. Γι’ αυτό αποφάσισα να αρνηθώ να καταταγώ στον Ισραηλινό Στρατό την ημερομηνία κατάταξής μου", 19 Νοεμβρίου 2012.

Πηγή: news247.gr

Από τα μπουρμπουρέλια ως την Πρωτοχρονιά. Έθιμα του χθες, σήμερα

Μπουρμπουρέλια

Όταν αποφάσισα να γράψω για τα έθιμα της μετάβασης από την παλιά στην καινούρια χρονιά και το ρόλο που αυτά διαδραματίζουν στη σύγχρονη ζωή, το πρώτο πράγμα που σκέφθηκα είναι για ποιο πράγμα δεν θα ήθελα να μιλήσω.
Δεν θα ήθελα να σας μιλήσω λοιπόν για το «χρέος» της διατήρησης της παράδοσης. Δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω το ρήμα «πρέπει», Αυτό το απρόσωπο ρήμα συχνά υπάρχει για να καταδυναστεύει πολλές πτυχές της ζωής μας, γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να προσθέτουμε κι άλλα «πρέπει» στην καθημερινότητά μας. Και τα έθιμα είναι ένα κομμάτι αυτής ακριβώς της καθημερινότητας.
Είναι αλήθεια πως η ζωή μας έχει αλλάξει. Είναι αλήθεια πως κάποια στιγμή ως κοινωνία περάσαμε τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο λαϊκό πολιτισμό και τον αστικό πολιτισμό. Σήμερα είμαστε όλοι πια αστοί, ακόμη κι αυτοί που ζουν μακριά από τα αστικά κέντρα. Κι όλα εκείνα τα θαυμάσια έθιμα που περιγράφουν οι μεγάλοι λαογράφοι μας, από τον Νικόλαο Πολίτη ως τον Δημήτριο Λουκάτο, βρίσκονται ασφαλώς πίσω από αυτή τη λεπτή γραμμή.
Ο κύκλος των χριστουγεννιάτικων εθίμων ξεκινάει με ένα είδος «άτυπης εισαγωγής»: τη γιορτή της Παναγίας της «Μισοσπορίτισσας» (21 Νοεμβρίου), κατά την οποία το παραδοσιακό μενού της ημέρας περιλαμβάνει «πολυσπόρια», ή, αν θέλετε «μπουρμπουρέλια» δηλαδή βρασμένα μαζί όσπρια όλων των ειδών.
Αν γυρίσουμε το βλέμμα μας πίσω απ’ αυτή τη λεπτή γραμμή και αναζητήσουμε τη συμβολική σημασία της «μισοσπορίτισσας» πέρα από την καθαρά θρησκευτική της διάσταση, θα ανακαλύψουμε ότι η γιορτή τοποθετείται στα μέσα περίπου της γεωργικής περιόδου, όταν οι πρώτοι καρποί – σημάδια για τη σοδειά έχουν αρχίσει να φαίνονται, και ο αγρότης εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για όσα μέχρι τότε του έχει δώσει η μάνα γη και την ελπίδα ότι οι καρποί που κρύβει μέσα της και θα δώσει στη συνέχεια, θα επαρκέσουν για το υπόλοιπο του χρόνου. «Μισό ‘φαγα, μισό ‘ σπειρα, μισό ‘χω να περάσω» είναι το λαϊκό μόττο της γιορτής.
Ο συμβολισμός της «Μισοσπορίτισσας» αναφέρεται σε μια εποχή που η σχέση του ανθρώπου με τη γη και τους καρπούς της ήταν άμεση, σε μια εποχή που ο άνθρωπος αγωνιζόταν σώμα με σώμα με τα στοιχεία της φύσης για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του.
Σε μια εποχή που η φύση ήταν για τον άνθρωπο μια άγνωστη, φοβερή ομορφιά, όπου κυριαρχούσαν απειλητικές και εξώκοσμες δυνάμεις, ιδιαίτερα το χειμώνα, όπου η μέρα ήταν μικρή και το σκοτάδι της νύχτας μακρύ, και ασφαλώς δεν υπάρχει ηλεκτρισμός για να φωτίσει το απόλυτο σκοτάδι.
Οι παραδοσιακές εθιμικές πράξεις από την άποψη αυτή, όπως τα «μπουρμπουρέλια» της μισοσπορίτισσας είχαν και μια τελετουργική σημασία: Στόχευαν στο να εξευμενίσουν τις δυνάμεις της φύσης, όχι να τις τιθασεύσουν, αλλά και να τις πάρουν με το μέρος τους για να πάει καλά η χρονιά: Να βλαστήσουν οι καρποί και τα δέντρα, να είναι αρκετή η σοδειά, να είναι ήρεμες οι θάλασσες, να κρατηθεί μακριά η (απροσδιόριστη) αρρώστεια και το κακό.
Αυτός ο τελετουργικός, χαρακτήρας δεν μπορεί να χωρέσει στη σημερινή μας εποχή, όπου η επαφή μας με τη γη και τα στοιχεία της φύσης έχει γίνει πιο ελεγχόμενη, πιο τυποποιημένη. Φορέσαμε παπούτσια με χοντρές σόλες και στρώσαμε το χώμα με άσφαλτο – είναι πια δύσκολο να καταλάβουμε τί σημαίνει να περπατάς ξυπόλητος στο χώμα. Πολύ περισσότερο τί σημαίνει να περπατάς ξυπόλητος και μόνος ενάντια στην καταιγίδα ή να συλλέγεις τους καρπούς της γης μέσα στη λάβρα του καλοκαιριού.
Η σχέση μας με τη φύση δεν είναι πια σωματική. Δεν εξαρτώμαστε απ’ αυτήν, αλλά νομίζουμε ότι την ελέγχουμε. Και η ζωή μας είναι αρκετά «ορθολογισμένη» για να μπορούμε να επικαλεστούμε την ευμένεια της φύσης για τη σοδειά της χρονιάς βράζοντας «μπουρμπουρέλια», τα οποία βρέξει – χιονίσει θα τα βρούμε στο σούπερ μάρκετ, μαζί με όλα τα αγαθά του Θεού. Ωστόσο η ίδια αυτή εποχή μας παρασύρει να θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό να συμβουλευτούμε το ωροσκόπιό μας ή να διακοσμήσουμε το σπίτι μας σύμφωνα με τις επιταγές του φενγκ –σούι.
Δεν έχω καμμία πρόθεση να σας υποβάλω στο δίλημμα «μπουρμπουρέλια ή φενγκ-σούι», ούτε να αισθανθούμε ομαδικώς ενοχές επειδή η ζωή μας έχει γίνει αντικειμενικά ευκολότερη (επαναλαμβάνω: ευκολότερη, όχι απαραιτήτως καλύτερη), επειδή σήμερα έχουμε περισσότερα εφόδια για να αντιμετωπίσουμε την υποδουλωμένη φύση και να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας και την ευημερία του σπιτιού μας, αν και θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτά τα τελευταία ισχύουν για ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού του πλανήτη μας.
Οφείλω παρ’ όλα αυτά να διαπιστώσω ότι εκ των πραγμάτων σήμερα δεν μπορούμε να βιώσουμε τις παραδοσιακές εθιμικές πράξεις με τον τρόπο που τις βίωναν οι παλιότερες γενιές, όχι επειδή δεν είμαστε ικανοί αλλά επειδή ζούμε σε έναν διαφορετικό κόσμο, με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.
Πρέπει εξάλλου να σας ομολογήσω ότι κάποιες φορές με θλίβει και με πονά όταν ακούω για «αναβίωση» ενός παραδοσιακού εθίμου. Ένα έθιμο δεν μπορεί να αναβιώσει. Γιατί αναβιώνει ό,τι έχει πεθάνει. Και ένα έθιμο δεν μπορεί να πεθάνει, γιατί τότε παύει να είναι πια έθιμο. Τις περισσότερες φορές η «αναβίωση» ενός εθίμου είναι ένα ομολογουμένως πολύ όμορφο, νοσταλγικό και συχνά αναγκαίο για τη διατήρηση της μνήμης μνημόσυνο, που μπορεί να έχει διδακτικό χαρακτήρα, ή μπορεί να αποτελεί ένα ευρείας απήχησης φολκλορικό – τουριστικό δρώμενο, ωστόσο δεν πρόκειται πλέον περί εθίμου.
Θα μπορούσε κανείς , χαριτολογώντας, να πει ότι όταν αντιμετωπίζουμε την αναβίωση ενός εθίμου ως «καθήκον», ουσιαστικά τηρούμε ένα άλλο πατροπαράδοτο έθιμο: Ανάβουμε ένα κερί στο μνήμα του εθίμου, αποτίουμε έναν φόρο τιμής στο παρελθόν.
Το έθιμο δεν μπορεί να πεθαίνει, λοιπόν, ούτε να «αναβιώνει».Αντίθετα, το έθιμο επιβιώνει. Είναι κάτι ζωντανό, είναι, για να δανειστούμε στοιχεία από το νομικό του ορισμό, μια μακριά και αδιάκοπη πρακτική που γίνεται με συνείδηση της συμβολικής πραγματοποίησης και της περιοδικότητάς της.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι στον καινούριο μας κόσμο, τα έθιμα δεν μπορούν να επιβιώσουν κουβαλώντας την τελετουργική τους σημασία – γιατί αυτό προϋποθέτει ότι όλοι εμείς που τα τηρούμε έχουμε βαθιά πίστη ότι οι εθιμικές πράξεις μπορεί να λειτουργήσουν ως επίκληση καλοτυχίας, υγείας και ευημερίας. Αν λοιπόν τα έθιμα έχουν μια θέση στη σημερινή μας ζωή, αυτή ασφαλώς δεν είναι εκείνη που είχαν κάποτε, Τότε, ποια είναι;
Είναι γεγονός ότι στην αστική μας κουλτούρα έχουν εισαχθεί καινούριες συνήθειες που επαναλαμβάνονται συνειδητά στις διάφορες εποχές του χρόνου και συνδέονται με θρησκευτικές γιορτές, με άλλοτε συλλογικό και άλλοτε στενά οικογενειακό χαρακτήρα.
Τα τηλεφωνήματα που ανταλλάσσουμε σε μια γιορτή (σιγά σιγά και τα ηλεκτρονικά ή τα γραπτά μηνύματα των κινητών με ευχές), τα προγραμματισμένα μας χριστουγεννιάτικα ψώνια, η πρωτοχρονιάτικη γιορτή της Πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα.
Όλα αυτά τείνουν καθώς επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο σταθερά και συνειδητά, να λάβουν σε μερικά χρόνια τον χαρακτήρα αστικών εθίμων. Το ερώτημα που έρχεται εύλογα είναι: Χωράνε οι παραδοσιακές εθιμικές πράξεις ανάμεσα στα καινούρια αυτά αστικά έθιμα;
Καθώς προσπαθούσα να βρω απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, το μυαλό μου ταξίδεψε στα χρονικά κοντινά μας έθιμα του δωδεκαημέρου:
Στα έθιμα εκείνα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, που, όσο περνούν τα χρόνια, εμπλουτίζονται από τις καινούριες συνήθειες στις οποίες αναφερθήκαμε και οι οποίες τείνουν να εδραιωθούν και να αποκτήσουν χαρακτήρα εθίμου: Όλοι στολίζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, πράγμα που δεν έκαναν οι γιαγιάδες μας στα χωριά, όλοι φτιάχνουμε τη βασιλόπιτα (ή την αγοράζουμε έτοιμη από το ζαχαροπλαστείο, και συχνά δεν την τρώμε καν), ακούμε τα κάλαντα από τα παιδιά (συχνά παιγμένα από ηλεκτρονικά μουσικά όργανα), μαγειρεύουμε τη γαλοπούλα (την οποία επίσης δεν ευτύχησαν να γευθούν οι γιαγιάδες μας), αγοράζουμε δώρα και παιχνίδια για τα παιδιά, προσπαθώντας μάταια να τα πείσουμε ότι ο Άγιος Βασίλης θα περάσει μέσα από τους σωλήνες του καλοριφέρ, φτιάχνουμε ή αγοράζουμε γλυκά, παίζουμε και κανένα χαρτάκι για το καλό, τρέχουμε και από δω κι από κει σε κάποιο ρεβεγιόν ή σε κάποιο νυχτερινό κέντρο.
Η παραπάνω περιγραφή, με μικρές αποκλίσεις, θα μπορούσε να ταιριάζει στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου – θα μπορούσε μάλιστα κανείς να πει ότι η παγκοσμιοποίηση ξεκινά πρώτα πρώτα από τα έθιμα. Κι αυτό γιατί τα Χριστούγεννα και οι γιορτές έχουν προσλάβει μια πιο καταναλωτική διάσταση, αν λάβουμε υπόψη μας ότι το ισχυρότερό έθιμο των ημερών είναι η κατασπάραξη του δέκατου τρίτου μισθού, στην οποία επιδιδόμαστε όλοι ανεξαιρέτως με άγρια χαρά.
Επειδή αυτή η αναζήτηση δε με οδήγησε πουθενά, ζήτησα από τους γονείς μου να μου περιγράψουν τα Χριστούγεννα της δικής τους νεότητας, για να μπορώ να συγκρίνω τώρα πια που κι εγώ έχω αρχίσει να νιώθω ισχυρές, όσο και μακρινές τις αναμνήσεις της εφηβείας και της νεότητας.
Τότε που δεν υπήρχε 13^ος μισθός και shopping therapy, τότε που οι βιτρίνες δεν φορούσαν τα γιορτινά τους από τις αρχές του Νοέμβρη, τότε που οι οικονομικές δυσκολίες και οι πόλεμοι δεν επέτρεπαν σε κανέναν όχι μόνο να ονειρευτεί λαμπερά Χριστούγεννα, αλλά ούτε καν να έχει χριστουγεννιάτικα στολίδια. Με εξέπληξε η αντίδρασή τους. Δεν είχαν δέντρο. Δεν είχαν δώρα, δεν είχαν σπουδαία γκουρμέ και γλυκά στο γιορτινό τραπέζι. «Δεν μπορείς να φανταστείς πώς περιμέναμε νά ‘ρθουν τα Χριστούγεννα», μου είπε η μητέρα μου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμεναν πολλά. Δεν περίμεναν ούτε το ένα χιλιοστό από αυτά που περίμενα ως παιδάκι εγώ. Αυτό που περίμεναν, ωστόσο, το περίμεναν όμως με λαχτάρα. Σ’ ολόκληρη τη Νότια Ευρώπη το δωδεκαήμερο ήταν η εποχή που η οικογένεια μαζευόταν γύρω από την εστία, τη γωνιά με τα ξύλα ή, στην καλύτερη περίπτωση, το τζάκι. Ήταν οι μέρες που η μυρωδιά του λιβανιού πλημμύριζε το σπίτι γιατί η μάνα ή η νόνα λιβάνιζαν κάθε βράδυ κάθε γωνία του σπιτιού για να προστατέψουν την εστία από τα παγανά.
Το δωδεκαήμερο ήταν η εποχή που οι σκοτεινές δυνάμεις του σύμπαντος αγωνίζονταν να αντιπαλέψουν ένα θαυμάσιο γεγονός: Την έλευση του θεανθρώπου, τη νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι, της ζωής απέναντι στο θάνατο. Τα παγανά αναστατωμένα γυρίζουν και μαγαρίζουν μέσα στο σκοτάδι του χειμώνα.
Το σπίτι πρέπει νά ‘ναι καθαρό, να αστράφτει και τα πάντα να είναι στην εντέλεια για να μην πλησιάσουν. Οι δουλειές του σπιτιού γίνονται με υπερβάλλοντα ζήλο, ιδιαίτερα στην αποκοπή και την αλλαγή του χρόνου – για να υπάρχει δημιουργικότητα, καθαριότητα και προκοπή όλον το χρόνο.
Το σπίτι είναι ένα οχυρό, ένα καθαρό και ασφαλές κάστρο, μια ζεστή φωλιά μέσα στο σκοτάδι του κόσμου, όπου μια φωτιά είναι πάντα αναμμένη, και γύρω απ’ αυτήν ολόκληρη η οικογένεια. Στην πόρτα του σπιτιού άλλο ένα απαγορευτικό για τα παγανά: Ένας σταυρός φτιαγμένος από την κάπνα της φωτιάς.
Ο στολισμός του σπιτιού γίνεται με πρασινάδες και μυρσίνες, ενώ όλα τα καλά κεντήματα και τα τραπεζομάντηλα έχουν βγει απ’ τα μπαούλα και έχουν πάρει τη θέση τους στο σπίτι, όπως και τα λευκά σκεπάσματα στα κρεβάτια. Φαναράκια καμωμένα από φλούδες πορτοκαλιού κομμένες σε σχήματα έχουν κι αυτά τη θέση τους.
Το κακό δεν μπορεί να περάσει από την πόρτα του σπιτιού. Ο Χριστός γεννιέται, κι ένας καινούριος χρόνος έρχεται, για να σβήσει όλα τα άσχημα του παλιού. Το κρύο, τα στοιχεία της φύσης, η κακή τύχη, η κακία των ανθρώπων, όλα μένουν κλεισμένα απ’ έξω. Το καταφύγιο της οικογένειας είναι ασφαλές.
Κι όμως, η πόρτα του σπιτιού είναι ανοιχτή στα παιδιά που θα πουν τα κάλαντα, παραμονές Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και του Αγιασμού, και θα λάβουν το τραταμέντο τους, για τους συνανθρώπους που θα έρθουν να ευχηθούν και θα κεραστούν κι αυτοί ένα ποτήρι κρασί, για τα παιδιά που θα φέρουν τις αγιοβασιλίτσες την πρωτοχρονιά τυλιγμένες σε χρυσόχαρτο, για τα μέλη της οικογένειας που θα πηγαινοέρχονται στην Εκκλησία , και, ασφαλώς, για τον παπά που με την αγιαστούρα του θα έρθει την ημέρα των Φώτων να διώξει τα παγανά και να δώσει τέλος σ’ αυτό τον ειρηνικό συναγερμό ευλάβειας, συντροφικότητας και οικογενειακής ατμόσφαιρας του δωδεκαημέρου.
Από το δοχείο με τον αγιασμό από τη λειτουργία των Φώτων, την επόμενη μέρα, θα πιουν τα μέλη της οικογένειας, θα ραντιστεί το σπίτι, οι στέρνες και οι κήποι, και το υπόλοιπο θα φυλαχτεί στα εικονίσματα, πλάι στο αυγό της Λαμπρής που πέρασε.
Βέβαια, το στρατηγείο των παραδοσιακών χριστουγεννιάτικων και πρωτοχρονιάτικων εθίμων ήταν είναι και θα είναι η κουζίνα, είτε είναι το παλιό μαγερειό με τη γωνιά και τη φουφού, είτε είναι η σημερινή κουζίνα με τις εντοιχισμένες συσκευές και τις κεραμικές εστίες.
Ο Δημήτριος Λουκάτος χαρακτηρίζει τη νοικοκυρά «ηρωίδα και ιέρεια» των εθίμων του δωδεκαημέρου. Η αίσθηση της γεύσης, που ακολουθεί την ακαταμάχητη αίσθηση της όσφρησης είναι οι κυρίαρχες σ’ αυτή τη γιορτινή ατμόσφαιρα, όσο φτωχικό κι αν είναι το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Η γευστική απόλαυση γίνεται εντονότερη αν συνυπολογίσουμε ότι έρχεται μετά τη νηστεία των Χριστουγέννων. Ακόμη και στις δυσκολότερες οικονομικά στιγμές και περιοχές το μενού των Χριστουγέννων ήταν πλουσιότερο από την καθημερινή διατροφή.
Το βραστό ή ψητό κρέας (κοτόπουλο ή άλλο οικόσιτο ζώο), συνοδευόμενο από νόστιμη σούπα στην πρώτη περίπτωση ήταν στα χωριά της Κεφαλονιάς το ελκυστικότερο πιάτο του τραπεζιού. Εξαίρεση νηστείας στις γιορτινές μέρες ήταν η ημέρα του Αγιασμού, νηστεία που είχε συμβολικό – καθαρτικό ρόλο.
Τα σπιτικά γλυκά (ραβανί, και αργότερα κουραμπιέδες και μελομακάρονα), ανάλογα με τις δυνατότητες του σπιτικού έδιναν κι αυτά το «παρών» μαζί με ξηρούς καρπούς και ξερόσυκα, πρώτης τάξεως λιχουδιές. Το χειροποίητο χριστόψωμο, με καρύδια, σταφίδες και σουσάμι είναι κι αυτό διαφορετικό από το ψωμί της κάθε μέρας. Ο Ηλίας Τσιτσέλης στα τέλη του 19^ου αιώνα μας μεταφέρει και το παραδοσιακό κεφαλονίτικο έθιμο της «κουλούρας της γωνιάς», που έχει μέσα της νόμισμα και κόβεται από τον πάτερ φαμίλιας πάνω από τη φωτιά την ίδια ώρα που χύνονται σταυρωτά λάδι και κρασί πάνω στη φλόγα. Μια ακόμη σπονδή για καλοτυχία και διώξιμο του κακού, μια ξεχασμένη σήμερα παραδοσιακή συνήθεια.
Η βασιλόπιτα, και οι λουκουμάδες είναι τα αντίστοιχα γλυκά της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, ενώ το βασιλόψωμο και το φωτόψωμο τα αντίστοιχα ψωμιά. Η κουζίνα του δωδεκαημέρου δεν είναι πλούσια, στα μέρη μας τουλάχιστο, είναι όμως εξαιρετική, ειδική, αλλιώτικη από το ακόμα πιο φτωχικό καθημερινό φαγητό, μια απόλαυση που ασφαλώς είχε μεγαλύτερη αξία και απήχηση για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης από ό,τι για εμάς σήμερα, που το φαγητό των Χριστουγέννων αποτελεί άλλη μια μέρα κρεοφαγίας ανάμεσα στις υπόλοιπες της χρονιάς.
Η γευστική απόλαυση – έντονη τότε, έστω και με φτωχότερα υλικά, ήταν και ο κυρίαρχος τόνος στην εορταστική ατμόσφαιρα, και η γυναίκα ήταν ο κινητήριος μοχλός και ο μικρός δημιουργός της απόλαυσης για όλη την οικογένεια εκείνη την ξεχωριστή περίοδο, καθώς έπρεπε συχνά να κάνει θαύματα με λίγο αλεύρι, λίγο λάδι, λίγο κρέας, με λίγα γενικώς συστατικά. Άλλωστε, όπως ξέρουμε όλοι, τα μικρά ανθρώπινα θαύματα, γίνονται με ελάχιστα σύνεργα.
Ο παλιός κόσμος, κακά τα ψέματα, ο κόσμος απ’ όπου ξεπήδησαν όλα τα παραδοσιακά έθιμα, δεν ήταν φτιαγμένος για γυναίκες. Ούτε βέβαια ο καινούριος κόσμος μας είναι. Η γυναίκα ήταν και είναι πάντοτε αναγκασμένη να συμμετέχει σ’ ένα οικογενειακό και κοινωνικό σύμπαν που οι νόμοι και οι κανόνες του έχουν γραφτεί από και για τους άντρες.
Σ’ αυτό το μοντέλο του κόσμου, όπως το γνώριζε ο λαϊκός πολιτισμός, θα μπορούσαμε να ταυτίσουμε την άγρια φύση με τα εξώκοσμα και δαιμονικά της στοιχεία με το αρσενικό στοιχείο, ενώ τη ζεστασιά και την ασφάλεια της εστίας – μήτρας – αγκαλιάς με το θηλυκό στοιχείο. Το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων είναι ένα κομμάτι χρόνου ένθετο μέσα στον παρόντα χρόνο, όπου η ζεστή εστία πρωταγωνιστεί έναντι της άγριας φύσης, μια «γυναικεία» παρένθεση σε ένα «αντρικό» ημερολογιακό έτος.
Η γυναίκα παίρνει τα ηνία των γιορτινών ημερών, μοιράζει με τα έργα των χεριών της τη χαρά, και την απόλαυση, ενώ με το λιβάνισμα και τις καθαριότητες φροντίζει για την καλή τύχη του σπιτιού. Εκείνη πάλι είναι που θα στολίσει με τα εργόχειρά της το σπίτι, εκείνη θα κάνει το μικρό οικογενειακό βασίλειο έναν όμορφο κόσμο: Το δικό της κόσμο. Ο κόσμος των Χριστουγέννων είναι ένας μικρόκοσμος φτιαγμένος από γυναίκες. Μόνο που εκείνες δεν τον έφτιαξαν μόνο για τις γυναίκες, αλλά και για ολόκληρη την οικογένεια, και όχι μόνο.
Ίσως όλα αυτά που είπαμε στην εποχή μας να φαίνονται λιγάκι ξεπερασμένα, και ίσως να προκαλούν θυμηδία ή ακόμη και θυμό σε κάποιους από μας, ιδίως στις γυναίκες που ονειρεύονται για τον εαυτό τους να είναι κάτι περισσότερο από καλές νεράιδες των Χριστουγέννων και αν λάβουμε υπόψη μας ότι σήμερα ο χρόνος τους είναι ιδιαίτερα περιορισμένος και οι απαιτήσεις στον εργασιακό στίβο πολύ μεγαλύτερες.
Αν όμως θέλουμε να ανακαλύψουμε την πραγματική αξία της ύπαρξης και διατήρησης των παραδοσιακών εθίμων στη σημερινή εποχή μάλλον κάπου εκεί θα την ανακαλύψουμε. Χωρίς τύψεις και ενοχές για το γεγονός ότι μπορούμε να χαρούμε τα Χριστούγεννα με κάποιες παραπάνω υλικές απολαύσεις σε σχέση με το παρελθόν και χωρίς να υποτιμάμε την αξία αυτών των τελευταίων. Η χαρά των Χριστουγέννων άλλωστε δεν είναι οικονομικό μέγεθος, ούτε μετριέται ανάλογα με το κατά κεφαλήν εισόδημα.
Η πραγματικότητα κρύβεται κάπου αλλού. Για να τη συναντήσουμε, ας περπατήσουμε για λίγο με τα παπούτσια των ανθρώπων της παλιάς εποχής, ας ξεχάσουμε τον τελετουργικό χαρακτήρα των εθίμων και την επίκληση της καλής τύχης, κι ας αναλογιστούμε τι είναι εκείνο που μένει κάτω από όλα αυτά, τι βρίσκεται κάτω κάτω στο κουτί της Πανδώρας, τι μας έχει απομείνει για να χρειαζόμαστε τα έθιμα ως κομμάτι της καθημερινής μας ζωής.
Το πρώτο που θ’ ανακαλύψουμε σ’ αυτή την ενδοσκόπηση είναι το θρησκευτικό συναίσθημα, είναι η πίστη. Τα παραδοσιακά έθιμα βέβαια είναι έξω από τη λατρευτική μας ζωή με τη στενή έννοια του όρου – ωστόσο είναι κι αυτά εξωλειτουργικές λατρευτικές εκδηλώσεις.
Είναι μια μορφή οικιακής λατρείας που ξεκινά τη στιγμή που βγαίνουμε από το κατώφλι της εκκλησίας. Όσο κι αν η ζωή μας έχει αλλάξει, όσο κι αν ο κόσμος μας έχει μπει σε καλούπια λογικής, όσο κι αν έχουμε αποτινάξει τις δεισιδαιμονίες που αφορούν παγανά και σκοτεινές δυνάμεις, η χριστιανική πίστη, η σχέση μας με το Θεό, δεν αλλάζει. Η θρησκεία είναι πέρα και πάνω από τη λογική. Είναι η πνευματική σχέση κάθε ανθρώπου με το δημιουργό του, μια σχέση γιου – πατέρα.
Το δωδεκαήμερο είναι μια κομβική στιγμή στη θρησκεία μας, είναι η στιγμή που ο Θεός έρχεται στον άνθρωπο πιο κοντά από ποτέ, με το να γίνει ο ίδιος άνθρωπος. Αυτό δεν έχει λογική. Δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε ή να το εξηγήσουμε με ανθρώπινα μέτρα. Είναι, δεν εξηγείται. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, κι όσο κι αν απομακρυνθεί κανείς από τη λατρευτική ζωή, η σχέση μας με το Θεό δεν πρόκειται να αλλάξει μέσα μας, κι αυτό το, ακόμη κι όταν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, το ανακαλύπτουμε στις δύσκολες στιγμές μας.
Στην καθημερινότητά μας πάλι, αυτές ακριβώς οι εθιμικές πράξεις συντελούν στο να βιώνεται αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα με μεγαλύτερη ένταση μέσα στην ίδια τη ζωή μας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα έθιμα μεταφέρουν σαν φαναράκια την πίστη από το Ναό στην οικογενειακή εστία. Γίνονται η γέφυρα ανάμεσα στη θρησκεία, τις επίσημες λατρευτικές της εκφάνσεις, και την καθημερινή ζωή.
Αν κοιτάξουμε ακόμη πιο βαθιά στην ενδοσκόπησή μας αυτή, θα δούμε άλλη μια αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτές τις εθιμικές πράξεις, αναλλοίωτη κι αυτή όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αν αναλογιστούμε τι έκανε τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να καταπιάνονται με κεντήματα, στολίσματα και κάλαντα και τραγούδια και γλυκά κάτω από το φως του λύχνου, κουρασμένοι από τις ελιές, τα ζώα και τα χωράφια, δεν μπορούμε παρά να βρούμε μονάχα μιαν απάντηση:
Αυτό που έκανε και μπορεί και σήμερα να κάνει τις παραδοσιακές εθιμικές πράξεις τόσο σημαντικές είναι η ίδια η χαρά της ζωής, η απόλαυση του να ζεις κάτι ξεχωριστό, έστω άνευ αντικειμενικής αξίας. Η ζωή ήταν πολύ δύσκολη τότε. Η χαρά όμως ήταν μεγαλύτερη τότε, γιατί ταυτιζόταν με την ευτυχία της στιγμής, που έκανε εκείνες τις μέρες να ξεχωρίζουν. Οι γονείς και οι παππούδες μας χαίρονταν τη στιγμή, τη γιορτή, τη γεύση, κι ας μην είχαν πολλά άλλα πράγματα στη ζωή τους για να χαρούν. Η χαρά ήταν αυθεντική, χωρίς διαμεσολάβηση.
Σήμερα η ζωή μας μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολη – είναι όμως πιο περίπλοκη.
Είναι ωστόσο πολύ πιο δύσκολο να χαρούμε με εξίσου αυθεντικό τρόπο, γιατί ο καθένας από μας έχει περισσότερους λόγους ν’ ανησυχεί από την οργή των στοιχείων της φύσης. Ακόμη και μετά από μια γενναία επιδρομή μας στα μαγαζιά είναι φορές που αισθανόμαστε ολότελα άδειοι, και αυτό δεν οφείλεται στο άδειο μας πορτοφόλι. Σ’ αυτή τη ζωή, που ό,τι κατακτάμε φαίνεται μάταιο μπροστά σε κάτι μεγαλύτερο που στέκεται μακριά, αυτές οι στιγμές ευτυχίας που οι παραδοσιακές εθιμικές πράξεις μπορούν να μας προσφέρουν, είναι στιγμές ακριβές και εξαιρετικές, που σίγουρα δεν περιμένουμε πως θα αλλάξουν τη ζωή μας, αλλά σίγουρα την κάνουν πιο γλυκά, σίγουρα είναι ικανές να μας γνωρίζουν από κοντά με τη χαρά της ζωής, που κρύβεται στα μικρά πράγματα:
Στο άρωμα του φαγητού που γεμίζει το σπίτι, στο σιρόπι από τα μελομακάρονα πάνω στα δάχτυλα, στις στάλες απ’ την αγιαστήρα του παπά που πέφτουν πάνω στο πρόσωπο, στην γεμάτη προσμονή ματιά των παιδιών που προσεύχονται μέσα τους για το μεγαλύτερο δυνατό φίλεμα, στην αναζήτηση του νομίσματος μέσα στη βασιλόπιτα. Όλες αυτές οι στιγμές είναι εκ πρώτης όψεως ασήμαντες – κι όμως η προσμονή τους κοιμάται βαθιά μέσα μας όλο το χρόνο κι αρχίζουν να μας “τσιγκλάνε” όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Όλες αυτές οι μικρές στιγμές είναι που φέρνουν την οικογένεια πιο κοντά – κάτι καθόλου αυτονόητο σήμερα. Δίνουν αφορμές για να ξαναβρεθούμε πιο κοντά, όχι γιατί πατροπαράδοτα η οικογένεια πρέπει να είναι ενωμένη, αλλά επειδή έχουμε ανάγκη να βρισκόμαστε κοντά με τους δικούς μας ανθρώπους: Μέσα από τη ζεστασιά, την ανθρώπινη επαφή, τη γεύση, τα αρώματα και τα στολίδια.
Αυτές οι στιγμές, ξεχωριστές κι εκείνες μέσα στο χρόνο της δουλειάς, των ωραρίων και του κυνηγιού της επιτυχίας, μοιραία φέρνουν και τις αναμνήσεις: Μοιραζόμαστε εμπειρίες και θυμόμαστε εκείνους από την οικογένεια που δεν βρίσκονται πια μαζί μας.
Σύμφωνα με μια ερμηνεία, τα γλυκά των Χριστουγέννων, μελομακάρονα και κουραμπιέδες, είναι ένα είδος αφιερώματος στις ψυχές των μελών της οικογένειας που έχουν φύγει, κι έτσι έρχονται κι εκείνοι κοντά μας μ’ αυτό το συμβολικό τρόπο. Ίσως γι’ αυτό η συγκίνηση και τα δάκρυα που φέρνουν οι αναμνήσεις εκείνων των ημερών είναι πιο γλυκά απ’ ό,τι τον υπόλοιπο χρόνο.
Η χαρά της ζωής, η δύναμη της πίστης, η οικογενειακή θαλπωρή, το ξύπνημα των αναμνήσεων, όλα αυτά είναι μερικοί καλοί λόγοι για να τηρεί κανείς τα παραδοσιακά έθιμα, χωρίς να κινδυνεύει να πέσει στην τυπολατρία της θεματοφυλακής των παραδεδομένων.
Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα μπορεί κανείς να βιώσει, σήμερα, ακόμη και σήμερα, τα έθιμα με τον τρόπο που τα βίωναν οι άνθρωποι τις παλιές εποχές. Όχι με την υλική διάσταση των πραγμάτων, αλλά με το συναίσθημα. Γιατί τα παραδοσιακά έθιμα ανήκουν σε μια εποχή που ο κόσμος ήταν έφηβος. Τώρα, που φαίνεται πως ενηλικιώθηκε, τα έθιμα μπορούν να λειτουργήσουν ξυπνώντας μέσα μας τη στιγμιαία και αιώνια μαζί εφηβεία της χαράς της ζωής.
Προσωπικά, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που πρόλαβα να ζήσω τη μυρωδιά του λιβανιού στο σπίτι (με κάρβουνα από το μαγκάλι), τον ήχο από το τρίγωνο, τους χειροποίητους λουκουμάδες, την προσμονή του Αγίου Βασίλη από το φουγάρο της ξυλόσομπας, που συνεχίστηκε ακόμη κι όταν με έκπληξη ανακάλυψα ότι ο Άγιος Βασίλης δεν έφερνε τα δώρα από την Καισαρεία, αλλά από του Τζανετάτου.
Επίσης έχω άχτι που τόσα χρόνια δεν βγήκα έξω την νύχτα πριν από τα Φώτα να κοιτάξω τον ουρανό να ανοίγει, όπως επιμένει με πείσμα η μητέρα μου, και να κάνω μια ευχή, και τόσα χρόνια ευχόμουν μέσα από τις ζεστές μου κουβέρτες.
Μικροπράγματα, θα μου πείτε.
Μα, όπως πριν από μερικά χρόνια μας είπε μια συγγραφέας από την Ινδία, η Αρουντάτι Ρόι, σ’ αυτά τα μικροπράγματα μπορεί και να κρύβεται ο Θεός.

Συγγραφέας:Ηλίας Τουμασάτος

Πηγή άρθρου: http://eliaswords.blogspot.gr 

 

Αναδημοσιευση απο : kefaloniaToday.com

Ποίος ήτον ο Κεφαλλονίτης Παναγιώτης Πανάς;

Λογοτεχνία & Ποίηση

Aν ήμουν μυθιστοριογράφος, ίσως μου περνούσε απ’ το μυαλό η ιδέα να αναπλάσω σε κάποιο αφήγημα πολιτικής και λογοτεχνικής φαντασίας (ή ρεαλισμού) τον βίο ενός ανθρώπου που, όπως συνήθως λέμε, έχει πολλά γνωρίσματα μυθιστορήματος: πάθη πολιτικά, πάθη καλλιτεχνικά (τα ερωτικά μπορούμε να τα φανταστούμε), φυλακίσεις, εξορίες, ένας ποιητής – πολίτης εν ολίγοις, δείγμα σπάνιο· τέλος, αυτοκτονία.
Πρόχειρος τίτλος, εις μνήμην του Βιζυηνού: «Ποίος ήτον ο Παναγιώτης Πανάς». «Ελα ντε» ακούω την αστραπιαία απάντηση, που οπωσδήποτε δεν προέρχεται από τον στενό χώρο των γραμμάτων μας, αν και δεν είμαστε λίγοι οι της λογοτεχνίας που πιστεύουμε πως η ποίηση ή η πεζογραφία εν Ελλάδι γεννήθηκε, ή έστω ξαναγεννήθηκε, με την αφεντιά μας και αδιαφορούμε για την προϊστορία της.
Πρόχειρος λοιπόν ο τίτλος, πρόχειρο και το σκαρίφημα βίου, στοιχειωδώς ενημερωτικό, στηριγμένο στα γραπτά του Κ. Θ. Δημαρά, στον τόμο της «Ανθολογίας» των εκδ. Σοκόλη που αφορά τους Επτανήσιους ποιητές, στο «Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» των εκδ. Πατάκη, κυρίως δε στο βιβλίο της Ερης Σταυροπούλου το αφιερωμένο στον Πανά (εκδ. Επικαιρότητα) και στα «Μετασολωμικά» του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου (εκδ. Ερασμος).
Ο Παναγιώτης Πανάς λοιπόν γεννήθηκε το 1832 στην Κεφαλονιά, ένα νησί με γερή σατιρική φλέβα, από την οποία και τροφοδοτήθηκε, όπως και γενικότερα από την πλούσια επτανησιακή λογιοσύνη. Με το όνομά του ή με ποικίλα ψευδώνυμα, που τα εντόπισε ο Κυριάκος Ντελόπουλος, έγραψε λαϊκά αναγνώσματα και ποιήματα (θα μπορούσε να θεωρηθεί και ποιητής της μίας συλλογής, των «Εργων αργίας» του 1883, πολλοί στίχοι του πάντως είχαν ήδη δημοσιευτεί), μετέφρασε, εξέδωσε βραχύβιες εφημερίδες και υπήρξε μαχητικός δημοσιογράφος. Νεαρός ακόμα, συνδέθηκε με το κίνημα του επτανησιακού ριζοσπαστισμού, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στη Ρουμανία. Δεν έβαλε μυαλό.
Στην Αθήνα πια, εκδήλωσε ορμητικά τα αντιοθωνικά του φρονήματα, εξού και η απέλασή του. Με τον συνοδοιπόρο του Ρόκο Ροϊδά ίδρυσε τον φιλελεύθερο σύλλογο «Ο Ρήγας».
Με την ποίησή του, όπου καλλιέργησε τη δημοτική με στοιχεία καθαρεύουσας, άσκησε τη σάτιρα (επηρεασμένος και από τον Αλέξανδρο Σούτσο) σε δύο πεδία: στο πολιτικό και στο φιλολογικό (ελέγχοντας λ.χ. διά παρωδιών τους βαρύηχους πλην ασυνάρτητους στίχους Αθηναίων ποιητών: «Ελαμπε την νύκτα ταύτην ήλιος ακτινοβόλος / και εχύνετο το μαύρον πέριξ φως των κεραυνών. / Εν σιγή βρονταί εβόων. Ηστραπτε της γης ο θόλος / και το έδαφος εν λύπη έχαιρε των ουρανών». Αυτοκτόνησε το σημαδιακό 1896. Διασημότερο ποίημά του; Ισως η «Ποιητική συνταγή»: «Πάρε δυο σύγνεφα· μια λίτρ’ αγέρα· / δροσιάς δυο γράνα και μια φλογέρα· / τρεις τόνους Πίνδο· τέσσαρους χιόνι· / μια λίτρ’ ανάσαση και ένα αηδόνι, / δεμάτια τέσσερα δάφνες, μυρτούλες·/ ράσα· ξεσκλίδια· γύφτους· αυγούλες» κ.λπ.
Για την πολιτική του σάτιρα τον θυμήθηκα όταν ξανάπεσα πάνω στο δηλητηριώδες ποίημά του «Εις υπουργός της Ελλάδος», που μου φάνηκε, δυστυχώς, διαχρονικής σημασίας, κι είπα να τον θυμίσω, παραθέτοντας λίγους στίχους του.
Τέτοια αθανασία πάντως μάλλον δεν θα την ήθελε ο Πανάς, ούτε κανείς άλλος απ’ όσους πόνεσαν πολύ τούτο τον τόπο και πάσχισαν να τον οδηγήσουν μια σπιθαμή μπροστά. Νιώθω δηλαδή ότι δεν θα είχε καμία αντίρρηση να ενταφιαστεί άσημος στις γραμματολογίες παρά να έχει ακόμα ισχύ ένα λοίδορο ποίημά του για το πολιτικό μας προσωπικό και για το σύστημά του, που αποδεικνύεται βαθιά άρρωστο στις ρίζες, στη δομή και στο πνεύμα του: πάντοτε μεσσιανικό και πάντοτε πελατειακό, και συχνά ακαλλιέργητο, με ελάχιστες παραστάσεις πέρα από τις καθαυτό πολιτικές ή πολιτικάντικες, και με λειψές ιδέες για το τι εστί πολιτική, παράδοση, κληρονομιά, όραμα. Ωραία, καμαρώνουμε πως εδώ γεννήθηκαν όλα, ακόμα και η τέχνη της πολιτικής.
Τι την κάναμε όμως αυτήν την κληρονομιά και πώς τη χαραμίσαμε; Τι έτρεξε και ο Αριστοτέλης, λ.χ., πάει τόσο αδιάβαστος (από τους πολιτικούς) όσο και ο Παναγιώτης Πανάς;
Αλλά ιδού ο αυτοϊστορούμενος υπουργός (και δεν θα φταίει βέβαια ο οξύς Κεφαλονίτης αν κάμποσοι πολιτικοί μας πιστέψουν ότι βλέπουν το πορτρέτο τους): «Ετι χθες εις του σχολείου εκαθήμην το θρανίον, / σήμερον δε διευθύνω και Βουλήν και υπουργείον, / και το έθνος όλον παίζω άθυρμα στα δάκτυλά μου. / Ενεοί και κεχηνότες μένουν πάντες εμπροστά μου. / Βλέπετε τους διαβάτας; Με τον πίλον εις την χείρα / ίστανται και χαιρετώσι της πατρίδος τον σωτήρα. / Ησυχίαν δεν ευρίσκω. Στον περίπατον, στο γεύμα, / με κυκλούσιν επαιτούντες εν ευνοϊκόν μου νεύμα. / Εν μειδίαμά μου φθάνει, και πληρούνται εξ ελπίδων… / Χθες εβάδιζον ηρέμα εις τας στήλας – αίφνης είδον / να με πλησιάζη νέα, ης εφλόγιζε το βλέμμα… / Και μου λέγει: “Ο πατήρ μου, όστις έχυσε το αίμα / εις Αράχοβαν, Βαλτέτζι, Δολιανά και Κερατσίνι, / θνήσκει νυν επί της ψάθης και χολήν και όξος πίνει, / ενώ χίλιοι κηφήνες τρέφονται εκ του ταμείου, / σπαταλώντες τους ιδρώτας του εργάτου του αθλίου”. /
Και τα όμματά της ήσαν άφθονος πηγή δακρύων. / “Θάρσει, κόρη μου”, της είπον. “Αύριον στο υπουργείον, / ή καλύτερον στον οίκον με ευρίσκεις την δεκάτην…” / Και… εθώπευσα ηδέως την αφρόλευκόν της πλάτην. / Ανθρωπος και εγώ είμαι, / άνθρωπος και συγκινούμαι, / και των αδελφών μου βλέπων τα παθήματα λυπούμαι, / ουδέ ύπνον με αφήνουν μίαν ώραν να χορτάσω. / Πώς μοι έρχεται πολλάκις απ’ το πείσμα μου να σκάσω, / κι εις τον διάβολον να στείλω και πατρίδα κι υπουργείον». Πώς τελειώνει το ποίημα; Οπως θα περίμενε κανείς: «Υπουργείον καθ’ εκάστην ο λαός να βλέπει πλέον / εβαρύνθη. Ως εκ τούτου φασκελώνει τους σωτήρας, / τους μη βλέποντας την ώραν να βυθίσωσι τας χείρας / εις τα ποθητά εκείνα συρταράκια του ταμείου, / όπου νόμοι και προφήται κι ευλογία του Κυρίου…»
Η πολιτική σάτιρα παίρνει το δικαίωμα της κρημνιστικής υπερβολής από τον πατέρα της τον Αριστοφάνη.
Ας μη βιαστούν λοιπόν οι ψυχρόαιμοι να συναριθμήσουν τον Πανά στους λαϊκιστές. Φρονιμότερο είναι να σκεφτούμε γιατί ενάμιση αιώνα μετά ο δημόσιος βίος εμφανίζεται ανεξέλικτος, βαλτωμένος, με τα ίδια πάθη και τα ίδια λάθη. Η «παράπλευρη απώλεια» είναι να μοιάζει επίσης στάσιμη και η κριτική που του ασκείται, αφού φαίνεται να καυτηριάζει όσα ήδη καυτηρίαζε ο Πανάς ή ο Σούτσος, αργότερα ο Σουρής, έπειτα ο Βάρναλης.
Η «παράπλευρη ωφέλεια» είναι η καλλιέργεια μιας γερής σατιρικής ποίησης ικανής να ανταποκρίνεται στο διαρκές δράμα μας.
Αλλά αυτήν πρώτοι οι θεράποντές της θα προτιμούσαν να σβήσει μη έχοντας ερεθίσματα – τα ίδια πάντοτε.

Συγγραφέας: Παντελής Μπουκάλας

Πηγή άρθρου: kathimerini.gr

 

Aναδημοσιευση απο : kefaloniaToday.com