Οι Ξωμάχοι της Κεφαλονιάς και οι Αγγλοι «Προστάτες»

0

Οι Ξωμάχοι της Κεφαλονιάς

ΚΑΘΕ καλοκαίρι και καθώς μπαίναμε στον Αύγουστο, στα χρόνια τα προπολεμικά στο μεγάλο κόρφο του νησιού μας έφταναν, «μουσαφίρηδες» απρόσκλητα τα εγγλέζικα πολεμικά καράβια. Η αρμάδα της Μεσογείου…

ΠΑΛΙΕΣ οι γνωριμιές με τα Ιόνια νησιά και την Κεφαλονιά από τον καιρό που τους είχαμε «προστάτες», που έστηναν κρεμάλες και «φούρκιζαν» τους ξωμάχους που ξεσηκώνονταν στην άγρια φεουδαρχική εκμετάλλευση.

ΕΦΤΑΝΑΝ, πάνω στην ώρα που θα ξεκινούσε ο τρύγος της σταφίδας κι η αγωνία όλων ήταν να μην τους λάχει να ξεσπάσουν βροχές και μπουρίνια που τότε θα σάρωναν τα αλώνια κι έτσι θα έχαναν τη σοδειά που πάνω της στήριζαν ολοχρονίς του σπιτιού το ψωμί κι όλα τα άλλα. Ετσι κι οι ξωμάχοι αντίκριζαν τα πολεμικά να καταφθάνουν το ‘χαν κακοσημαδιά την παρουσία τους καθώς τους χρέωναν τους γαρμπήδες και τα μπουρίνια που πολλές φορές ξεσπούσαν με το φτάσιμό τους. Τα «βουλιασμένα έρχονται”, έλεγαν στ’ αλώνια τους οι ξωμάχοι… Μακριά κι αλάργα…

ΑΛΛΑ είχαν κι άλλους λόγους που τους θεωρούσαν ανεπιθύμητους. Τα πληρώματα των πολεμικών, με τα ταχύπλοα πλεούμενά τους γυρόφερναν το νησί, αναζητώντας τα πιο απάτητα ακρογιάλια για να κολυμπήσουν. Φυσικά, σ’ αυτές τις αναζητήσεις εξορμούσαν σ’ αμπέλια στα μποστανικά και προκαλούσαν μεγάλες ζημιές.

ΚΑΘΕ τόσο ο νομάρχης βαρούσε προκλάμο (έβγαζε ανακοινώσεις) τις κολλούσε στα πλατάνια και φοβέριζε εκείνους, που στις παρθένες ακρογιαλιές καιροφυλαχτούσαν και τους άρπαζαν τα ρούχα και τους άφηναν ξεβράκωτους να γυρίσουν στα καράβια τους…

ΚΑΙ ΤΟΤΕ όπως και σήμερα με τον 6ο στόλο είχαν εκεί οι Εγγλέζοι και τα «χελιδόνια» τους. Ηξεραν τα δρομολόγια και πανέτοιμοι, παρόντες δραγουμάνοι. Στο βιβλίο του Αγγελου – Διονύση Δεμπόνου: Το Αργοστόλι διασκεδάζει, διαβάζουμε. «… Σε κάθε τέτοιο ερχομό (του στόλου) τα σαντάν, τα καμπαρέ ξεπεταγότανε σαν μανιτάρια. Ετούτο, που γίνηκε το σωτήριο αυτό έτος (το 1930) έπηξε το λιμάνι της Κεφαλονιάς από τα εγγλέζικα δεν είχε ματασταθεί (ξαναγίνει). Το Αργοστόλι και τα περίχωρα γέμισαν από «οίκους»…

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ Κεφαλονιά ποτέ δεν ξεχνούσε τους διαβόητους αυτούς «προστάτες» και τους κρεμασμένους αγωνιστές. Συχνά οι παππούδες στα νυχτέρια που έκαναν στα αλώνια καρτερώντας να «ψηθεί» η σταφίδα ονομάτιζαν τοποθεσίες και δέντρα που οι Εγγλέζοι κρέμασαν ξωμάχους αγωνιστές που πολεμούσαν τους ξένους κατακτητές αλλά και το αρχοντολόι που χρόνια και χρόνια τους ρουφούσε το αίμα.

ΤΟ ΝΗΣΙ έτσι δεν άφηνε ευκαιρία και μ’ όποιο τρόπο μπορούσε πολεμούσε να φανερώσει το δικό του, το αληθινό πρόσωπο κι όχι αυτό που σέρβιραν οι χοροί και οι κάθε λογής «περιποιήσεις» που πρόσφεραν οι αφεντάδες στις σάλες των αρχοντικών τους.

ΗΤΑΝ το 1934, που στην Κεφαλονιά μαθεύτηκε, πως ο εγγλέζικος στόλος θα έμενε λίγες μέρες στο νησί κι έπειτα θα τραβούσε για την Κίνα. Θα βοηθούσε τον Τσαγκ-Κάι Σεκ με αποβάσεις στον πόλεμο με τον κινέζικο λαό και το στρατό του.

ΤΟ ΚΚΕ που είχε τότε γερή οργάνωση στο νησί καθώς και ΟΚΝΕ (γραμματέας της ο Αντώνης Αμπατιέλος) τύπωσαν και μοίρασαν στους Εγγλέζους ναύτες προκήρυξη που μ’ αυτήν τους καλούσαν να μην χτυπήσουν τους Κινέζους εργάτες κι αγρότες. Ο Αγγλος ναύαρχος έκανε διαβήματα διαμαρτυρίας και τελικά ο στόλος σήκωσε άγκυρα κι έφυγε πιο γρήγορα. Δεν αποξεχνιούνται τα «βουλιασμένα», όπως έλεγαν οι ξωμάχοι για τους «προστάτες» με τις κρεμάλες τις φυλακές και τις εξορίες. Υστερα από λίγο με τον πόλεμο θα σταματούσαν πια οι «βίζιτες» και το άγαλμα του Μέτελα που το κουβαλούσαν οι Ιταλοί για να το λιώσουν στην Ιταλία θα χανόταν για πάντα στο Ιόνιο.

Του
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ

Αναδημοσιευση απο : Kefalonia today.com

Η παλιά Κεφαλονιά

3

Ληξούρι

“Ονομάζομαι Άγγελος Βουτσινάς. Γεννήθηκα στα Φάρσα της Κεφαλονιάς το 1927. Μεγάλωσα στο βορειοδυτικό μέρος του παλιού χωριού μαζί με τα εφτά αδέλφια μου. Ως νέος δούλευα μαζί με τον πατέρα μου στο ελαιοτριβείο και σε φορτηγά πλοία.

Όταν συνέβη ο σεισμός ήμουν στο παλιό χωριό κάνοντας διάφορες δουλειές, μιας και δε μου άρεσε η θάλασσα. Όταν άρχισε ο σεισμός, θυμάμαι, κρατούσα ένα βαρέλι με ασβέστη για να μπορέσω να στηριχθώ. Η σκεπή του κτιρίου μπροστά μου φάνηκε να αγγίζει το έδαφος και να επανέρχεται στην αρχική της θέση.

Το νερό μέσα στο δοχείο που κρατούσα πετάχτηκε μέτρα ψηλά. Στη συνέχεια έτρεξα να δω τι είχε συμβεί στο σπίτι μου και πολλές φορές έπρεπε να συρθώ πάνω στα χαλίκια γιατί πλέον ήταν ακατόρθωτο να σταθώ όρθιος και να περπατήσω επάνω στα συντρίμμια…”

Ξημερώνει Κυριακή…

Την Κυριακή, 9 Αυγούστου 1953 γίνεται ο πρώτος μεγάλος σεισμός μεγέθους 6,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ με επίκεντρο τον Σταυρό Ιθάκης. Ο δεύτερος, (μεγέθους 6,8), σημειώνεται στις 11 Αυγούστου με δέκα μετασεισμούς την ίδια μέρα (οι δύο μεγαλύτεροι είχαν μέγεθος 5,3 και 5,1). Στις 12 Αυγούστου 1953 ημέρα Τετάρτη ο Εγκέλαδος χτυπά ξανά την Κεφαλονιά. Η σεισμική δόνηση επέφερε ολοκληρωτική καταστροφή. Εκατοντάδες οι νεκροί και οι τραυματίες που ανασύρονται μέσα από τα ερείπια, οι οποίοι θα ήταν περισσότεροι αν ο κόσμος δεν βρισκόταν στην ύπαιθρο. Ο σεισμός της μέρας εκείνης, μεγέθους 7,2 είναι ο καταστροφικότερος στην ιστορία της Κεφαλονιάς και ένας από τους καταστροφικότερους στη σεισμική ιστορία της Ελλάδας. Ακολούθησε μεγάλος αριθμός πολύ συχνών μετασεισμών που διήρκεσαν μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου, πολλοί από τους οποίους είχαν μέγεθος μεγαλύτερο του 5.

Η ανθρωπιστική βοήθεια

Ο όρμος στο Αργοστόλι γέμισε με πολεμικά καράβια που ήρθαν για να προσφέρουν βοήθεια. Τέσσερα του Ισραήλ, έξι εγγλέζικα, πέντε αμερικάνικα, δύο ιταλικά, το μεγάλο “Φραγκλίνος Ρούσβελτ”, καθώς και ελληνικά βαπόρια της γραμμής και καΐκια.

Από τα 33.300 σπίτια των 3 νησιών που επλήγησαν (Κεφαλονιά, Ζάκυνθος και Ιθάκη) τα 27.659 κατέρρευσαν, 2.780 υπέστησαν σοβαρές ζημιές, 2.394 μικρές ζημιές και διασώθηκαν 467, σε λίγες περιοχές που ο σεισμός δεν έγινε αισθητός με τη μέγιστή του ένταση. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών ανήλθε σε 455, των αγνοουμένων σε 21 και των τραυματιών σε 2.412.

Παλιό Αργοστόλι

Το παλιό Αργοστόλι

Πόλεις ολόκληρες καίγονται και κατάκεινται σε ερείπια, ο αριθμός των θυμάτων είναι ανυπολόγιστος και οι επιζώντες φεύγουν έντρομοι.

“Τα Νέα”, Πέμπτη 13 Αυγούστου 1953.

Το προσεισμικό Αργοστόλι ήταν πόλη καμάρι με τα επιβλητικά αρχοντικά και τα μέγαρά του, με τις ιταλικές επιρροές στην αρχιτεκτονική των σπιτιών του με αναγεννησιακά και μπαρόκ στοιχεία. Περιτριγυρισμένη από τη λιμνοθάλασσα του Κουτάβου, το Αργοστόλι σήμερα είναι μια πόλη φροντισμένη και νοικοκυρεμένη. Με δωρεές από μεγάλους Κεφαλονίτες αποκαταστάθηκαν τα περισσότερα οικοδομήματα του παρελθόντος. Η ιστορία της πόλης ως πρωτεύουσας του νησιού ξεκινά το 1757, όταν ο Βενετσιάνος προβλεπτής Alberto Magno μετέθεσε την έδρα του νησιού από το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου στο ασήμαντο ως τότε Αργοστόλι, στην περιοχή της αρχαίας Κράνης, ενός από τα πιο ισχυρά βασίλεια της Κεφαλονιάς.

Πολύ σύντομα η νέα πρωτεύουσα μεταβλήθηκε σε εμπορικό και ναυτιλιακό κέντρο και οι πρώτοι καραβοκύρηδες εξελίχθηκαν στους σημερινούς εφοπλιστές. Η περίοδος της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας τελείωσε το 1797, με την εισβολή των γαλλικών στρατευμάτων στα Ιόνια Νησιά. Η πόλη δοκιμάστηκε με το βομβαρδισμό το 1943 από τους Γερμανούς στη διάρκεια της Ιταλογερμανικής σύρραξης και ισοπεδώθηκε με τους σεισμούς του 1953. Τα παλιά ψηλά κτίρια και καμπαναριά δεν υπάρχουν πια.

Από τα παλιά δημιουργήματα της βρετανικής περιόδου έχουν σωθεί στο λιμάνι η γέφυρα του Δράπανου που ενώνει το Αργοστόλι με την απέναντι ακτή.

Παλιοί οικισμοί

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα

Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ.

Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

*

Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου

Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας

Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

*

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς

Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε

Κανένας με γνώριζε)

Μανόλης Αναγνωστάκης

Παλιά αρχοντικά, μελισσόκηποι με πέτρινες κυψέλες, παλιά καφενεία, παλιές εκκλησιές δείχνουν την παλιά αρχιτεκτονική και την παράδοση του τόπου. Ενας από τους σχετικά καλά διατηρημένους παλιούς οικισμούς που οι κάτοικοι αποφάσισαν να τους εγκαταλείψουν και να χτίσουν αλλού τα νέα τους σπίτια είναι τα Φάρσα, 8 χλμ από το Αργοστόλι, όπου μέσω ενός προγράμματος κάτοικοι και φορείς προσπαθούν να τον ξαναφτιάξουν. Για να επισκεφτείτε το χωριό θα πάρετε τη στροφή στο τέλος του νέου χωριού και θα ανεβείτε στον παλιό οικισμό.

Ο άλλος δρόμος που ξεκινά πριν από το χωριό καθώς έρχεστε από το Αργοστόλι, στην επόμενη στροφή για Δαυγάτα, είναι πολύ στενός και επικίνδυνος. Άλλος παλιός οικισμός είναι τα παλιά Βλαχάτα, (ο σημερινός Καραβόμυλος) στην περιοχή της Σάμης.

Από τον κεντρικό δρόμο από Σάμη προς Καραβόμυλο, στο πρώτο στενό θα στρίψετε δεξιά προς το βουνό. Στην αρχή θα αντικρύσετε πέτρες σκόρπιες και μετά στον ελαιώνα οι πέτρες γίνονται μισογκρεμισμένοι τοίχοι και πιο πάνω, φανερώνεται μια κάμαρα, η πλατεία και τα παλιά αρχοντικά. Στην κοινότητα των Ομαλών, στο δρόμο για την Μονή Αγίου Γερασίμου, τα παλιά Βαλσαμάτα είναι ένας ακόμη παλιός οικισμός.

Αναμνήσεις

“Όταν συνέβη ο σεισμός ήμουν στην αυλή του σπιτιού μας από όπου και άρχισα να τρέχω προς τον κήπο. Ένας τοίχος έπεσε εμπρός στα μάτια μου. Η γη κουνιόταν πάνω, κάτω, δεξιά και αριστερά. Ήταν τόσο μεγάλο το τράνταγμα που έχασα την ισορροπία μου. Είδα το σπίτι μου να καταρρέει μπροστά στα μάτια μου. Γύρισα για να δω τι γίνεται στο Ληξούρι αλλά το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν σκόνη και καπνό από τα συντρίμμια. Όταν ο καπνός εξαφανίστηκε, το μόνο που είχε μείνει ήταν πεσμένες πέτρες”, θυμάται ο Σπύρος Τουμαζάτος, κάτοικος του χωριού Φάρσα.

Ληξούρι

“Όταν έγινε ο σεισμός βοηθούσα τον γείτονά μου να μαζέψει σταφύλια. Θυμάμαι τις καμπάνες της εκκλησίας να χτυπούν έξαλλα. Η δυνατή δόνηση του σεισμού προκάλεσε την κατάρρευση του καμπαναριού και μετά επικράτησε μια ησυχία. Μετά άκουσα φωνές και ουρλιαχτά τριγύρω μου. Όλοι είχαμε πανικοβληθεί. Θυμάμαι μια κυρία να φωνάζει το όνομά μου “Νίκη, Νίκη!“ και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήμουν δίπλα σε μελίσσια. Έχοντας τις μέλισσες να τριγυρίζουν γύρω μου δεν γνώριζα προς ποιά κατεύθυνση να πάω”, θυμάται η Νικολέτα Τουμαζάτου

“Μια ευχή”

Με το στόχο να ξαναγίνει το χωριό Φάρσα όπως παλιά, πριν το σεισμό, εργάζονται οι κάτοικοι του χωριού των ναυτικών, σε συνεργασία με τον διεθνή μη κερδοσκοπικό οργανισμό “A W.I.S.H.”. Εμπνευστής του προγράμματος ο Νίκος Ζαφειράτος, καθηγητής πανεπιστημίου στην Ουάσιγκτον, Κεφαλονίτης στην καταγωγή. Ομάδες ξένων φοιτητών, έχουν φτιάξει μελέτη για την ανάπλαση του χωριού και ερευνούν μεθόδους πώς θα ξαναχτιστούν τα παλιά σπίτια με σύγχρονα υλικά και πώς μπορεί να λειτουργήσει ξανά το χωριό με εναλλακτικές πηγές ενέργειας.

Μία από τις ιδέες τους είναι μερικά από τα δωμάτια των σπιτιών να χρησιμοποιηθούν ως ξενώνες. “Κοιτάξαμε τις στέρνες στις σκεπές των σπιτιών που μάζευαν νερό από τη βροχή και μελετήσαμε τον τρόπο τής τότε ζωής…

Πρέπει να καταλάβουνε τα παιδιά πώς ζούσαν τότε οι κάτοικοι”, λέει ο κ. Ζαφειράτος. Οι κάτοικοι έχουν φυλάξει αγροτικά εργαλεία και παλιά αντικείμενα που περιμένουν να γυρίσουν στις θέσεις τους. Τα περισσότερα σπίτια δεν τα έριξε ο σεισμός, αλλά ο χρόνος. “Πρώτος στόχος μας είναι να αλλάξει ο χαρακτηρισμός του χωριού από ερειπιώνας”, λέει ο πρόεδρος του χωριού Άγγελος Μπενετάτος, που συνεχίζει το όραμα του Αντώνη Τρίτση να γίνει το χωριό όπως ήταν.

“Θα ήθελα να ξαναδώ το χωριό χτισμένο όπως ήταν, καθώς επίσης και το ναυτικό μουσείο του χωριού μας χτισμένο και εν λειτουργία. Μου λείπει η συντροφικότητα που είχαμε όλοι μεταξύ μας στο παλιό χωριό. Πριν τη δύση του ηλίου όλοι τρέχαμε στο σπίτι να πλυθούμε και να ετοιμαστούμε για να συναντηθούμε στο καφενείο στην πλατεία. Πίναμε το κρασάκι μας και χαλαρώναμε, έπειτα πηγαίναμε στο σπίτι μας γύρω στις οχτώ ή στις εννέα για ύπνο. Η παλιά πλατεία μπορεί να ξαναχτιστεί όπου οι κάτοικοι θα μπορούν να συναντιούνται, και να απολαμβάνουν τη θέα”, λέει ο Διονύσιος Βουτσινάς, κάτοικος του οικισμού.

Ο περίπατος στον παλιό οικισμό στα Φάρσα

Η βόλτα στον παλιό οικισμό Φάρσα διαρκεί δύο ώρες και θα πάρετε μια γεύση από την παλιά Κεφαλονιά. Από το σημερινό χωριό προχωράτε προς τα πάνω και θα οδηγηθείτε στο μονοπάτι για το Παλιό Χωριό. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, αφού το περπάτημα γίνεται πάνω σε πέτρες και ερείπια, αλλά κυρίως πρέπει να αντιληφθείτε το χώρο ως ένα “υπαίθριο ιστορικό μουσείο”, καθώς τα Φάρσα είναι από τους πιο καλά καλοδιατηρημένους παλιούς οικισμούς του νησιού. Με θέα τον κόλπο του Αργοστολίου, θα δείτε μια παραδοσιακή στέρνα, πέτρινα αλώνια, το παλιό καφενείο με έναν μικρό φούρνο με καμινάδα στο εσωτερικό του βόρειου τοίχου. Επίσης θα δείτε το σχολείο, ένα ελαιοτριβείο και τον παλιό μελισσόκηπο με τις πέτρινες κυψέλες (χρονολογίας 1875).

Το Κοργιαλένειο Ίδρυμα

Το Κοργιαλένειο Ίδρυμα Κεφαλληνίας, κληροδότημα του μεγάλου ευεργέτη του νησιού Μαρίνου Κοργιαλένιου, λειτουργεί στο Αργοστόλι από το 1924. Το παραδοσιακό κτίριο, στο οποίο στεγαζόταν, γκρεμίστηκε με τους μεγάλους σεισμούς του 1953. Στη Βιβλιοθήκη υπάρχουν 30.000 και πλέον παλαιές εκδόσεις, από το τέλος του 15ου αιώνα, εκδόσεις Λειψίας, Παρισίων, Βενετίας, Μιλάνου και σπάνια χειρόγραφα, χρονολογούμενα από τον 12ο αιώνα. Το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείου Αργοστολίου στεγάζεται κάτω από τη Βιβλιοθήκη. Το αρχειακό υλικό του απεικονίζει το ιστορικό παρελθόν του νησιού, από τον 15ο αιώνα μέχρι και τους σεισμούς του 1953. Βρίσκονται εκθέματα από την ανώτερη κοινωνική τάξη, αντικείμενα τέχνης, χειρόγραφα, ιστορικά ντοκουμέντα, χαρακτικά, φωτογραφίες, αντικείμενα λατρείας , ενδυμασίες, έπιπλα, προσωπογραφίες αντικείμενα οικιακού χαρακτήρα και αντικείμενα συνδεδεμένα με την αγροτική ζωή. Το Ίδρυμα λειτουργεί από το πρωί στις 8.30 έως το βράδυ στις 20:30.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ (Γιάννη Σεφεριάδη)

Πηγή άρθρου: anagogi.blogspot.gr/

Αντιγραφη απο : Kefalonia today.com 

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον θάνατο του Διονύση Γεωργάτου

0

Διονύσης Γεωργάτος

Για το θάνατο του  Διονύση Γεωργάτου, η ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ με βαθιά θλίψη ανακοινώνει στα μέλη και τους φίλους του Κόμματος, το θάνατο του παλαίμαχου κομμουνιστή Διονύση Γεωργάτου, που “έφυγε” σήμερα (σ.σ. χτες) από τη ζωή.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος γεννήθηκε το Δεκέμβρη του 1917 στο χωριό Παρισάτα της Κεφαλονιάς, από γονείς αγρότες και είχε τρεις αδελφούς και μία αδελφή. Ολη η οικογένεια δέθηκε με το λαϊκό κίνημα του νησιού και αργότερα με την Εθνική Αντίσταση, κυνηγήθηκαν από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις, διώχτηκαν, βασανίστηκαν και βρέθηκαν σε στρατόπεδα, φυλακές και στην εξορία.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος τελείωσε το γυμνάσιο του Ληξουρίου το 1935, έδωσε αμέσως εξετάσεις στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1940.

Από μαθητής του γυμνασίου συνδέθηκε με το κίνημα της περιοχής του, πάλεψε ενάντια στη φασιστική ΕΟΝ του Μεταξά και στα φοιτητικά του χρόνια κατά την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας πήρε δραστήριο μέρος στις φοιτητικές απεργίες και διαδηλώσεις. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου πήγε φαντάρος. Με την κατάρρευση του μετώπου τον Ιούλη του 1941 πήγε στην Κεφαλονιά, όπου συνδέθηκε αμέσως με την Κομματική Οργάνωση και έγινε μέλος του Κόμματος.

Στα χρόνια 1941 – 1946, ο σ. Διονύσης Γεωργάτος δούλεψε στην Κομματική Οργάνωση Κεφαλονιάς – Ιθάκης από διάφορες υπεύθυνες κομματικές θέσεις και από τον Απρίλη του 1944 μέχρι τα τέλη του 1945 διετέλεσε μέλος του Γραφείου της Νομαρχιακής Επιτροπής. Εν όψει του 7ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (1945) ο σ. Γεωργάτος εκλέχτηκε αντιπρόσωπος στη Συνδιάσκεψη της Οργάνωσης Περιοχής Πελοποννήσου και από κει στάλθηκε ως παρατηρητής στις εργασίες του 7ουΣυνεδρίου του ΚΚΕ.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος από τον Μάη του 1946 μέχρι και την πτώση της χούντας το 1974 διώχτηκε για τις ιδέες και τη δράση του ως στέλεχος του ΚΚΕ και υπήρξε κρατούμενος και εξόριστος για περίπου 21 χρόνια. Πέρασε από το κολαστήριο της Μακρονήσου παλικαρίσια, έμεινε όρθιος και αλύγιστος μέχρι τέλους παρά την τρομοκρατία, την ψυχολογική βία, τα βασανιστήρια και το προμελετημένο δολοφονικό και τρομοκρατικό χτύπημα στις 29 Φλεβάρη – 1 Μάρτη το 1948, όταν δολοφονήθηκαν πάνω από 150 κρατούμενοι και τραυματίστηκαν εκατοντάδες. Εξορίστηκε επίσης στον Αη Στράτη, τη Γυάρο και τη Λέρο.

Στο χρονικό διάστημα όπου βρισκόταν “ελεύθερος” δούλευε στην παράνομη οργάνωση του Κόμματος στην Αθήνα και στην τότε ΕΔΑ.

Πριν από τις εκλογές του 1956 χρεώθηκε να δουλέψει στην ΕΔΑ και στην Α’ Συνδιάσκεψή της εκλέχτηκε στη Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ.

Στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1961) εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Είκοσι μέρες περίπου μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας συνελήφθη και κλείστηκε στην απομόνωση. Στη συνέχεια, εξορίστηκε στη Γυάρο και τη Λέρο.

Στήριξε με όλες του τις δυνάμεις το 1968 τις αποφάσεις της 12ηςΟλομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ απέναντι στους οπορτουνιστές και όντας εξόριστος, δούλεψε δραστήρια για την υπεράσπιση της γραμμής και του Κόμματος.

Απολύθηκε το 1971, από το στρατόπεδο κρατουμένων της Σαμοθράκης, με τη διάλυση των στρατοπέδων εξορίστων.

Το 1973 πέρασε παράνομα στο εξωτερικό, συμμετείχε στο 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ και εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό Γραφείο. Στο 10ο Συνέδριο (1978) του ΚΚΕ εκλέχτηκε μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Μετά την πτώση της χούντας αναλαμβάνει υπεύθυνες κομματικές δουλειές σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και σε διάφορους τομείς δουλειάς.

Στο 11ο Συνέδριο (1982) και στο 12ο (1987) εκλέχτηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.

Την περίοδο της κρίσης 1989 – 1991 έδωσε τη μάχη ενάντια στη διάλυση του ΚΚΕ, που προωθούσε η δεξιά οπορτουνιστική ομάδα που πήγε στο ΣΥΝ.

Από το 1991 μέχρι σήμερα βοηθούσε από κάθε μετερίζι με βάση τις δυνάμεις του.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος είχε σημαντική συμβολή στη συγγραφή των ιστορικών τόμων για τη Μακρόνησο.

Ο σ. Διονύσης Γεωργάτος παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του πιστός στις αρχές και τα ανώτερα ιδανικά που υπηρετεί το ΚΚΕ, στην πάλη για τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό, τιμώντας μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του, την ιδιότητα του μέλους και του στελέχους του ΚΚΕ.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ εκφράζει τα πιο θερμά της συλλυπητήρια στους οικείους και την οικογένειά του.

Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη 24 Ιούλη και ώρα 11 το πρωί από το 3ο Νεκροταφείο (Πέτρου Ράλλη και Θηβών, Νίκαια) και θα είναι πολιτική.

Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Οι φίλοι του υπουργού….

Απολύει καθηγητές και εγκαινιάζει ΙΕΚ με τις ίδιες ειδικότητες.

July 21st, 2013 → 6:55 pm @ Kefalonia_News

Της ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ

 http://www.enet.gr

Δύο φορές το τελευταίο διάστημα ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος προκάλεσε την κοινή γνώμη. Οχι τόσο με τις αποφάσεις του που συνδέονται με μνημονιακες επιλογές και δέχονται ούτως ή άλλως κριτική από παντού, αλλά με τις επιλογές του να στηρίζει ιδιωτικές εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες. Ενώ έχει ταχθεί να υπηρετεί και να προασπίζεται τη δημόσια εκπαίδευση, δεν χάνει την ευκαιρία να διαφημίζει και να στηρίζει, προσωπικά μάλιστα, φίλο του επιχειρηματία που μονοπωλεί σχεδόν την πίτα της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Την πρώτη φορά ανέθεσε σε εταιρεία συμφερόντων του, έναντι αμοιβής, την καταγραφή του δυναμικού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, προκειμένου να αποφασίσει ποια τμήματα θα συγχωνευθούν και ποια θα καταργηθούν στο πλαίσιο του σχεδίου «Αθηνά», που άλλαξε το χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης. Κι αυτό ενώ οι υπηρεσίες του υπουργείου Παιδείας διαθέτουν μηχανισμό, εμπειρία κι έχουν ήδη στο ηλεκτρονικό αρχείο τους όλα τα δεδομένα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Τη δεύτερη φορά παρέστη προσωπικά στα εγκαίνια μητροπολιτικού κολεγίου στον Πειραιά, εκθειάζοντας τη συγκεκριμένη επένδυση. Τα εγκαίνια έγιναν Πέμπτη. Τέσσερις μέρες αργότερα ο υπουργός ανακοίνωσε την κατάργηση 50 ειδικοτήτων στην τεχνική εκπαίδευση (που συνεπάγεται την απόλυση 2.000 καθηγητών) χωρίς καμία απολύτως αναφορά για την τύχη των 15.000 μαθητών που ήδη φοιτούν σε αυτές. Το ότι δεν έλαβε καμία μέριμνα για τους μαθητές, επιβεβαιώθηκε πλήρως από τις κινήσεις που ακολούθησαν. Ο κ. Αρβανιτόπουλος άφησε να περάσουν δύο ημέρες κι αφού μεσολάβησαν δημοσιεύματα που ρωτούσαν για την τύχη των μαθητών, έβγαλε μια ανεπίσημη ανακοίνωση με την οποία μας ενημέρωσε ότι η φοίτησή τους θα ολοκληρωθεί χωρίς προβλήματα διότι θα προσλάβει ωρομίσθιους καθηγητές από τους 2.000 απολυμένους, των οποίων τον κλάδο έχει καταργήσει. Ανεπίσημα επίσης μάθαμε ότι στο νομοσχέδιο για το νέο Τεχνικό Λύκειο που ετοιμάζει, θα δίνει τη δυνατότητα στους αποφοίτους του Γυμνασίου να μεταπηδούν κατ’ ευθείαν σε ΙΕΚ, πράγμα το οποίο σήμερα δεν γίνεται, αφού απαιτείται απολυτήριο Λυκείου.

Με τον τρόπο αυτό πετυχαίνει δυο πράγματα: α) Συμπιέζει προς τα κάτω τον πήχυ της μέσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αφού πολλά παιδιά, είτε για οικονομικούς λόγους είτε από αδυναμία, αντί να συνεχίζουν τη φοίτησή τους στο Λύκειο, θα σταματούν στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Κι αυτό γιατί θα μπορούν από το Γυμνάσιο να συνεχίσουν σε κάποιο μεταγυμνασιακό ΙΕΚ, με την προσδοκία να βγουν πιο γρήγορα στην αγορά εργασίας. β) Ενισχύει τα ΙΕΚ (μεταγυμνασιακά και μεταλυκειακά) τα οποία είναι πλέον τα μόνα που θα παρέχουν εκείνες τις (50) ειδικότητες που καταργήθηκαν στην τυπική δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Τυχαίνει μάλιστα αυτές οι ειδικότητες να έχουν τη μεγαλύτερη ζήτηση, ιδίως ο τομέας της Υγείας και Πρόνοιας. Και τυχαίνει επίσης ο υπουργός Παιδείας να έχει φίλους πολλούς ιδιοκτήt ες ΙΕΚ.

Επίσημα πρωτεύουσα το Αργοστόλι – Το έγγραφο ορισμού του (20.4.1757)

2

Παλιό Αργοστόλι

Η Κεφαλληνία από το 1500 έως το 1797 ήταν υπό Βενετική κατοχή... Στις 20 Απριλίου 1757 ορίσθηκε από τον Δόγη Franciscus Lauredano η μετάθεση της πρωτεύουσας από το οχυρωμένο Κάστρο του Αη-Γιώργη στο παραθαλάσσιο Αργοστόλι. Οι πιο σημαντικοί λόγοι που στήριξε τη θέση του ήταν οι εξής: α) η μεγάλη εξάπλωση του λαθρεμπορίου, β) η ανεπαρκής φύλαξη του λιμανιού του Αργοστολιού, γ) οι παραβάσεις των υγειονομικών κανονισμών, δ) η καλύτερη επικοινωνία –λόγω γεωγραφικής θέσης- με όλο το νησί και ε) το παραθαλάσσιο του μέρους. Συνόψισε μάλιστα τους λόγους σε «φιλανθρωπικούς, οικονομικούς και καλής διοίκησης» και ξεκίνησε τη μεταφορά της διοίκησης…

Τον καιρό εκείνο οι καιροί ήταν πολύ ταραγμένοι. Οι αντίθετες και πολυάνθρωπες φατρίες του νησιού έλυναν τις όποιες διαφορές τους με αίμα και η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο. Λεηλασίες, ληστείες, φόνοι και αναρχία ήταν σε καθημερινή διάταξη και τα μέτρα ασφαλείας είχαν αποδειχθεί ανεπαρκή. Ο φόβος αυτός ανάγκαζε τους προύχοντες, που ήταν ασφαλισμένοι στα οχυρά τείχη του Κάστρου, να μη θέλουν να εγκαταλείψουν την παλιά πρωτεύουσα και μάλιστα, εφεύρισκαν διάφορους τρόπους για να εμποδίσουν την εγκατάλειψή της, η οποία όμως ήταν αναπόφευκτη…. Άλλωστε ήδη από το 1750-1751 είχαν αρχίσει να γίνονται κάποια συμβούλια στο Αργοστόλι…

Τα έξοδα της μετακίνησης ήταν τεράστια. Έπρεπε να γίνουν οι κατάλληλες υποδομές για να δεχθούν τους στρατιώτες, τους αξιωματικούς, τους ανώτερους υπαλλήλους, τη διοίκηση. Πρώτος Προνοητής στη νέα έδρα της Κεφαλλονιάς ορίσθηκε ο Αλμπέρτο Μάγκνο. Νοίκιασε το σπίτι του Κόμη Νικολό Λοβέρδο στην Πλάκα και το μετέτρεψε σε Διοικητήριο. Η δίπλα Καθολική μονή παραχώρησε κτήματα όπου αναγέρθηκαν φυλακές, στρατώνες και αποθήκες. Συνέχισαν να κτίζονται και μεγάλα αρχοντικά από ισχυρές οικογένειες που δεν είχαν βάση στο Κάστρο, οι άρχοντες του οποίου, συνειδητοποιώντας πως δεν μπορούσαν πλέον να αλλάξουν την ανάπτυξη και την πρόοδο που ήταν συνυφασμένες με το κτίσιμο της νέας πρωτεύουσας, αποφάσισαν να κατεβούν στο παραθαλάσσιο μέρος…

Έτσι, δίπλα από το φιλόξενο, ασφαλές και ιδανικό λιμάνι του Αργοστολιού άρχισε να απλώνεται η νέα πολιτειούλα της οποίας οι Βενετοί είχαν δώσει αρκετά ονόματα όπως Πόρτο (Λιμάνι) της Κεφαλλονιάς και Πόρτο του Αρσενάλε που υποδηλώνει πως θα πρέπει να είχε ιδρυθεί τότε εκεί και ναυπηγείο….

Ακολουθεί το έγγραφο με το οποίο καθιερώθηκε ως πρωτεύουσα το Αργοστόλι. Το έγγραφο αυτό, μαζί με άλλα σχετικά, φυλάσσεται στα Κρατικά Αρχεία Βενετίας.

ΔΟΥΚΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΣΤΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ ΣΤΙΣ 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1757

Με βάση την πρόνοια και τους κανονισμούς, με τους χαιρετισμούς του εδραιωμένου Συμβουλίου υπό τον Πρόεδρο Ν. Κ. Agostin Sagredo που το διάστημα αυτό υποστηρίζει τις ανώτερες δημόσιες υπηρεσίες της Ανατολής, υπολογίζοντας τελικά την οφειλόμενη αρχή και τον πολιτισμό του νησιού της Κεφαλληνίας για γαλήνη και όφελος αυτού του λαού, της κοινότητας, και της δημόσιας ασφάλειας,

βρίσκω αυτό, σχεδόν στα τόσο σοβαρά και ενδιαφέροντα θέματα της συμβουλής στην άξια δικής του ευγνωμοσύνης (ενν. του Συμβουλίου) αναφορά για τη μεταφορά της δημόσιας Αντιπροσωπείας από εκείνο το κάστρο στο Αργοστόλι, που υποστηρίζεται από σταθερούς και πολύ αναγκαίους λόγους, επίζηλη συμβουλή…

Στις 20 Ιουλίου 1757

Franciscus Lauredano

Ελέω Θεού Δόγης Βενετών

Ευγενείς και σοφοί στο πρόσωπο του Alberto Magno, δικοί του εντολείς, πιστοί του Προβλεπτή Κεφαλληνίας, ακριβοί και εκλεγμένοι,

Αποφάσισε η Γερουσία με σκοπό τη δημοσιονομία και την οικονομία και την καλή διοίκηση να συνδράμει στη μεταφορά αυτής της Αντιπροσωπείας από το Φρούριο, στη γη του Αργοστολίου …

Τέτοια ας είναι η θέλησή μας.

Είμαστε βέβαιοι ότι εκεί θα γίνουν και θα πραγματοποιηθούν με την πρέπουσα αξιοπρέπεια.

Δόθηκε στο Δογικό Ανάκτορο στις 11 Ιουνίου, 5 Ινδικτίωνος 1757

Υλικό ειλημμένο από το «Αργοστόλι» Η ιστορία της πόλης, Αργοστόλι, 2000, Ευρυδίκη Λειβαδά

Mετάφραση: Ευρυδίκη Λειβαδά

Αντίγραφο: Αρχείο ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Από την Εφημερίδα των Κεφαλλήνων

Αναδημοσιευση απο :Kefaloniatoday.com 

Αργοστολι - Ληξουρι : δυο αστικα κεντρα σε κοντρα.

Ενα θαυμασιο Video για τη Κεφαλονια.

Αλλοτινές εικόνες Ελλάδας και Κεφαλονιάς

2

Κεφαλονιά παλιά

Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Μάνου, του μεγάλου Έλληνα δημιουργού της διασποράς, αναδεικνύουν την Ελλάδα που έχει πλέον χαθεί, την ελληνική επαρχία και τους ανθρώπους της, τη δεκαετία του 1960.

Με τις μαγικές του εικόνες ο Μάνος μας καλεί συνοδοιπόρους στα απομακρυσμένα χωριά και νησιά της Ελλάδας του ’60 όπου άνθρωποι φτωχοί και αγέρωχοι, μέσα σ’ ένα σκηνικό αγροτικής απλότητας και γαλήνης, δίνουν με αξιοπρέπεια τον αγώνα τους για επιβίωση προσηλωμένοι σ’ έναν τρόπο ζωής απαράλλακτο για αιώνες. Στις φωτογραφίες του αποκρυσταλλώνονται εφήμερες καθημερινές στιγμές, με λιτό και αυστηρό ύφος, αλλά και με τρυφερότητα, χωρίς ρητορικά σχήματα.

Από το 1963 ο Μάνος είναι μέλος του διεθνούς πρακτορείου Magnum Photos. Φωτογραφίες του συμπεριλαμβάνονται στις μόνιμες συλλογές σημαντικών ιδρυμάτων όπως του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βοστόνης, του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγου, του Μουσείου Καλών Τεχνών του Χιούστον, της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού, του Μουσείου Τέχνης Chrysler στο Νόρφολκ, του George Eastman House στο Ρότσεστερ, του Μουσείου Τέχνης της Ατλάντα καθώς και του Μουσείου Μπενάκη.

[Επιστροφή από τους αγρούς, Κριτσά, Κρήτη, δεκαετία 1960]

[«Όταν είδα αυτή τη φωτογραφία του 1947 το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι το κοριτσάκι έχει στα χέρια του όλη του ζωή και είναι ευτυχισμένο. Το κοριτσάκι βρέθηκε από την αποστολή της Unicef, στο χωριό Οχιά Λακωνίας, κατά την περίοδο του εμφυλίου. Εκείνη και η γιαγιά της ήταν οι μόνοι κάτοικοι του χωριού που επέζησαν. Όταν πήρε τα μεγάλα αγορίστικα παπούτσια που βρέθηκαν πανηγύριζε για ώρες. Το όνομά της μικρής, Ελευθερία.»]

[Γυναίκα με κατσίκα, δεκαετία 1960]

[Κοιτάζοντας το χορό, Όλυμπος, Κάρπαθος, δεκαετία 1960]

[Μουσικοί, δεκαετία 1960]

[Το σχολείο, Όλυμπος, Κάρπαθος]

"> 

Μερικές φωτογραφίες από μια Κεφαλονιά που δεν υπάρχει πια… 

Το φωτογραφικό υλικό από την Ελλάδα ανήκει στον κ.  Κωνσταντίνο Μάνου και της Κεφαλονιάς στην ομάδα του KefaloniaToday.

Πηγή άρθρου: ΚefaloniaToday Team

Η ΓΚΙΟΣΤΡΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Παρακολουθήστε ολόκληρη την εκδήλωση της Γκιόστρας που έγινε στις 21 Ιουνίου 2013 στη Ζάκυνθο

< Προηγούμενο		Επόμενο >

Αναδημοσιευση απο Ionian Press 

Όσοι “νογάτε” Κεφαλονίτικα διαβάστε το

10

Παλιά στην Κεφαλονιά

Αγαπητή μου Ξαδρέφη,

Σου στέρνω, Κυρά μου, εφκειό το μπουλετί, να μου πείς και συ τι να κάμω, γιατί κοντεύω να κουρλαθώ. Άκου, το λοιπό, τι έγινε:

Ψες, μπονόρα-μπονόρα, πήα στο κάμπο να μάσω λάχανα, και σε δυο ώρες γέμισα δυό παληές ντεμέλες. Όντας γύρισα στο σπίτι, ίπρεπε να παστρέψω και να πλύνω εφκειούς τσου μπελιάδες, γιατί η ψημμένη η Ιζόρδη δεν έχει καιρό (έχει το σπίτι, το πλύσιμο, το σίδερο, το φαΐ του μπαιδιόνε…) και εφκείνη η δούλα μας η Τζόγια δε νογάει. (Πάντα τση ήτανε λίγο σμπαρλάδα, αλλά τώρα εμπιτσιλήρησε με μίας!)

Το λοιπό, έβαλα τα λάχανα στο μαστέλλο, που το πόστιασα απά στο τρίτο σκαλοπάτι τση σκαλούλας (πλάι στο μετζάο με τα βουτσιά) και πήρα το σύκλο να βγάλω νερό από τη στέρνα που είναι κάτω από το βόρτο, γιατί εφκειό το κουγιάμπαλο η Τζόγια ούτε εφτήνη τη δουλειά μπορεί να κάμει. Μόνο να τρώει τον αγκλέουρα και να με ξοδεύει ξέρει! (Εχει γίνει, Ερβίρα μου, σα βαντάκα!)

Καθώς όμως τράβαγα το δεύτερο σύκλο με το νερό, κόβεται εκειός ο διάολος η σπαρτσίνα και πέφτει ο σύκλος μέσα στη στέρνα. Επήε, μα τον Άγιο, κάτι να μό ΄ρτει. Και, επειδή δεν έχουμε ραμπαούνι, επήα να πάρω ένα από τον Αναπολέο, το μπιττόρο, που μένει στο παραπάνω καντούνι, γιατί εφκειό το παραλέκατο η Τζόγια, που είναι σκέτη σεκατούρα, δε νογάει τίποτσι. Σκέψου ότι προψές η ψημμένη η Ιζόρδη την έστειλε να πάρει μπιστιού μιαν απλάδενα από τον Αδά, ξέρεις το γιό τση Λιχούτσας, πό ΄χει το μαγαζί στο Λιθόστρωτο, για να βάλει τα τσιγαρίδια πό ΄χε ψήσει. Όντας όμως γύριζε, έπιασε παρόλες με κάτι βρωμόκληρες που παίζανε το πίτσι, και τση έπεσε η απλάδενα απά στα γουλιά και έγινε μελίδια! (Εφτήνη λέει ότι την έσκρωξε ένας τζώρτζινας!)

Φέρνω, το λοιπό, το ραμπαούνι και προσπαθώ να ψαρέψω το σύκλο. Και κειο το χαντό, η Τζόγια, χαμογελούσε, που μού ‘ρτε να τηνε ξυλίσω.

«Φεύγεις εδεπάθενε βωρέ,» τση λέω, «να μη σου δώκω κανένα ξεμπάχαλο; Πήαινε καλλίτερα βρωμοθήλυκο στο μαγερειό, ν’ ανάψεις τη φωτιά, και κάτσε εδεκεί να τη σιμπάς.»

Και εφτήνη εφτού έφυγε, και γω καθισμένος σε μια καθίκλα δελέγκου-δελέγκου έπλυνα τα λάχανα, πρώτα στο μαστέλλο, μετά σε μια λάτα, και τελικά στο σέκκιο.

Όντας κόντευα να τελέψω, ξανάρκεται, Κυρά μου, εφκειό το δεούτελο η Τζόγια, να με ρωτήσει που είναι η σκάτουλα με τα κιάκια. Έγώ σκιάχτηκα, και καθώς γύρισα να τήνε γδώ έδωκα μια αμποδισιά στο μαστέλλο, και όλα τα βρωμόνερα ριπιστήκανε απά στο βρακί μου, που έγινε μες τη μάκα! Και κειο το κουρλοθήλυκο έσκασε στα γέλια. Εγώ δαιμονίστηκα και τση είπα:

«΄Αντε στο διάολο βωρέ ξόανο, μπριχού σε αρκινήσω στις σμπακιές και σε αφήσω στρόπια για όλη σου τη ζωή!»

Εφκείνη σπαβεντάρισε και αρκίνησε να κλαουνίζει, και να λέει ότι δε το ’καμε ξαπόστα.

Μετά στέγνωσα, Ψυχή μου, το βρακί μου, που έχει όμως μακιάρει και δεν ξέρω πώς να το παστρέψω. (Και είναι καινούργιο,… ούτε 5 χρόνια δε το ’χω!)

Λες, Κυρά μου, να το στείλω στο καθαριστήριο, ή μήπως μου το κάνουνε κακοθάνατο με τση πιλούλες και τση πούρμπερες που βάνουνε; Και επιπλέο δίνεις και τα όβολά σου! Μήπως είναι καλλίτερα να το πλύνω μόνος μου; (Να βάλω και λίγη γλήνα;)

Χαιρετίσματα στο Ξάδρεφό μου,

Περιμένω γράμμα σου

Και σε φιλώ

Σιόρα Ερβίρα Βλάχου

Οδός ……..

Αθήνα

Αργοστόλι, 27/2/95

 (Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Δυοβουνιώτη ¨Η ΚΟΡΕΣΠΟΝΤΕΝΤΣΑ ΤΟΥ ΞΑΔΡΕΦΙΟΝΕ¨ από τις εκδόσεις του Ιδρύματος Υιών Παναγή Φωκά-Κοσμετάτου, 2003 )

Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday.com