O Aργοστολιώτης και ο Ληξουριώτης

2

Αργοστόλι-Ληξούρι

Όταν αριβάρετε στο “νησί των τρελών” να έχετε τα μέντε σας.

Όλα τα κουρλά μπορεί να τα’ απαντήσετε.

Ακόμα και Ληξουριώτη που θα σας πει ότι κατάγεται από το Ληξούρι και όχι από την Κεφαλονιά, ή έναν Αργοστολιώτη που θα σας πει ότι θέλετε διαβατήριο για να πάτε στο Ληξούρι, αφού είναι…. Εξωτερικό!

Αλήθεια σας λέω ,μα τον αφεντάκη τον Άγιο

Μ- Είδες Γιάννη στο Ληξούρι τι ζωή και λεβεντιά;

Γ.- Μούντζες νάχη τ’ Αργοστόλι μ’ όλη του την Αρχοντιά.

Μούντζες νάχη τ’ Αργοστόλι με τα πλούτη τα κρυμμένα,

με τα μούτρα τα πενσάδα, με τα σπίτια τα κλεισμένα,

και χαλάλι στο Ληξούρι π’ όση πείνα κι αν τραβά

δεν το εννοεί ν’ αφήση τσ’ αλεγρίας το χαβά.

Μ.- Τι χαβάς της αλεγρίας

εις Κυρίους και Κυρίας

Τι χαρές και παιχνιδάκια

οργασμών επιχαρίτων

μες τα πράσινα σακκάκια

των περονοσποροβλήτων !

Γ.- Στ’ Αργοστόλι πουν το χρήμα μουχλιασμένο στα συρτάρια

πριν της ώρας των γηράζουν μορφονηές και παλληκάρια.

Ένας γάμος απ’ αγάπη δεν ηκούσθη μια φορά,

ξεψυχούν αφανισμένατα

τα αισθήματα κλεισμένα

μες το βούρκο του παρά

Είναι μόδα στ’ Αργοστόλι

γενικώς να κλαίμε όλοι

Οι ο φτωχός μοιρολογάει πούναι, μέρες νηστικός,

μα κι ο Πλούσιος παίρνει τόκους και στενάζει διαρκώς.

Κόλαση ‘ναι τ’ Αργοστόλι, Κόλαση αληθινή

που το χρήμα καταπνίγει της καρδίας τη φωνή.

Η μεγάθυμή μας χώρα είναι μια μοιρολοϊστρα

αφ’ τον Άγιο Νικόλα ως τη Γαϊδουροκυλίστρα*

Τι ζοφώδης ατμοσφαίρακαι και παράξενο παϊζι,

λες τ’ ανθρώπου “καλημέρα”

και γυρίζει και σε βρίζει

Για ν’ αλλάξουν οι ιδέες και τα ήθη μας αυτά,

δεν συνέτειναν καθόλου του δημάρχου τα φυτά.

Στ’ Αργοστόλι πουν τα φιόρα και τα λούσα τα πολλά,

έναν άνθρωπο δε βλέπεις που λιγάκι να γελά

Και σ’ εκείνο το Ληξούρι που ‘ναι πείνα γενική

μέρα νύχτα στιούν τα ξύλα και σονάρ’ η Μουσική

Σ’ όλα είν καλύτεροί μας οι εφάνταστοι γειτόνοι

με τη φτώχια τους γελούνε, με τον έρωτα μιλούνει

κι Όποια λίγο να γυαλίζει την αρπάζουν. Δεν γλιτώνει !

Σε όλα μας υπερτερούνε κατά τρόπον ζηλευτόν

,ένα Μέτελα δεν είχαν, τον απέχτησαν κι αυτόν.

Σ’ όλα μας υπερτερούνε και μας έδωσαν καπότο,

έχουνε το Βουλευτή τους που στο βήμα κάνει κρότο.

Τ’ Αργοστόλι το μεγάλο, με το χρήμα, με το λούσο,

πότα τρέμει το Σβορώνο, πότα το Μενέλαο***

κι οι φτωχοί μες την Αθήνα, στέρνουνε το Μονοκρούσο

και και τα κάνει πέλαο !

Πάει πλέον τ’ Αργοστόλι. το κατήντησαν

ρημάδι συνεχείς καταστροφαί,

κι αν δεν ήταν το Ληξούρι, ούτε θα ‘χες παξιμάδι***

να βουτήξεις στον καφέ

Τύφλα να ‘χει τ’ Αργοστόλι με τους πλούσιους του μαζί

και χαλάλι το Ληξούρι που ο έρωτας το ζεί.

Τι ζωής φιλοσοφία στου Παλίου την πατρίδα !

έτρεξαν στην Ενιαία κι επουλήσαν τη σταφίδα,

εννοείς τοις μετρητοίς

και δεν είχανε χαμπάρι τι θα πει ο πιστωτής.

Έβγαλαν, που λες, στην τζέπη, τη μονέδα τη γλυκιά

κι εφαλήραν οι εμπόροι που του έδωσαν σακκιά

Τι λαός αυτός της Πάλλης

αντιλήψεως μεγάλης

έτρεξαν στην Ενιαία δια τα τρεχούμενα

και τ’ αφήσανε γραμμένα τα καθυστερούμενα

κι αν στους τόσους Δανειστάδες δεν εδώσανε λεφτό,

ένα είδος αλεγρίας παραδέξου το κι αυτό.

Στ’ Αργοστόλι να λαλήσει δεν ακούς μια κουκουβάγια

κι εντοσούτω στο Ληξούρι με την φτώχεια την τρανή*

επαστρέψαν τη Σοφίτα που την είχανε Σαράγια

και την έκαμαν σκηνή,

κι έφτιασαν Μιλάνου Σκάλα και Σανκάρλο ξακουστό,

πέρα πέρα τη σαράγια με χαρτί χρωματισμό.

Θέατρο με τα σανίδια πωςβρεθήκαν εδεκεί

το κατάφεραν αμέσως π’ ούτε και μηχανικοί.

Τα βαρέλια μπαταρία

κι από πάνω πατερά,

σχηματίζουν θεωρεία

πρώτη, δεύτερη σειρά.

Μ.- Τι ευτυχές κι επαινετόν το πλήθος των Παλλαίων

τα της σταφίδος βάσανα δεν το ζαλίζουν πλέον,

επέταξε τα κόσκινα, της διάφης τα φακότα

και κάθεται στο θέατρο κι ακούει τη Μασκότα.

Οι Ληξουριώτες έχουνε αφράτες θεατρίνες,

κι εμείς πετσοκοβώμαστε και κάνουμε βατσίνες.

Οι Ληξουριώτες έφτιαξαν σκηνή με καδινέλες

κι αφ’ τον Οκτώβρη φέρανα καινόργιες Πιμπρινέλες

κι εμείς τα καφηνάρια

θα ντιβερτιριστούμε

φέροντες σωληνάρια

να εμβολιαστούμε.

Στο Ληξούρι οπερέττα

κι άσμα έρωτος γλυκύ,

στ’ Αργοστόλι μας λαντσέτα

και βατσίνα γενική.

Από κει ευτυχισμένοι

με κοπέλλες Ιταλίδες

κι από δω ευλογιασμένοι

με Γιατρούς και δαμαλίδες

Στ’ Αργοστόλι ερημία,

ευλογιά και στεναγμοί,

στο Ληξούρι ευθυμία,

και νεότητος ορμή.

Στο Ληξούρι κανταδώροι, οπερέττες, μουσικές,

παντομίμες, φασαρίες, και σκηνές ερωτικές,

Γ.- Σαν το Ληξούρι, βρε Μαρή, δεν είδα κι άλλο μέρος

που νάχη τόση πέραση ο φίλος μας ο έρως

καθώς ο περονόσπορος δριμύς κι εκείνος πέφτει,

και κάθε νέος π’ αγαπά

περιπατεί περικοπά

και την φιλτάτην κλέφτει.

Εκεί θαρρείς κι εφώλιασε του έρωτος η μάνα

κι άμα το αίσθημα φανή, αμέσως κάνει διάνα.

Ο φίλος την φιλτάτην του μια μέρα την κοιτάζει,

τη δεύτερη της ομιλεί, την τρίτη την αρπάζει

όσο να πάν οι Γέροντες να βρουν τον Αστυνόμο,

οι Νέοι, με κατάλαβες έχουν και κληρονόμο

Ο έρως έχει πέραση μεγάλη στο Ληξούρι

ο αγαπών βιάζεται να βάλει το κουλούρι

Κι απάνω στην καούρα του κι εντός της ταραχής του

αρπάζει τα μεσάνυχτα την φίλη της ψυχής του.

Του Ληξουρίου ο έρωτας δεν είναι παίξε γέλα,

πρέπει να πάρεις άμαξα να κλέψεις την κοπέλα.

Και εις την βασιλεύουσαν κτηματικήν πτωχείαν

που ευγενή προνόμια και τίτλοι κατελύθησαν,

του γάμου τα προβλήματα σ’ αυτήν την Επαρχίαν

δια της εις άτοπον απαγωγής ελύθησαν.

Κι όσα ζευγάρια περπατούν αλαμπρατσοπιασμένα

είναι όλα δια έρωτος αλληλοαρπαγμένα

Εκεί αρπάζονται ψυχή με τόση προθυμία

πως αρπάζουνε Ρωμιοί Δημόσια ταμεία.

Εκεί ο γάμος γένεται κρυφάκαι κουτουράτα,

μακράν από τα έξοδα κι από τα ζαχαράτα,

κι όσοι πουλούν γλυκίσματα στου Ληξουριού την πόλη,

χτυπάνε το κεφάλι τους πως θα φαλίρουν όλοι.

Εγώ πολύ τους χαίρομαι τους Γείτονας τους φίλους

που του Χριστού την εντολή “το ν’ αγαπούν αλλήλους”,

την εκτελούν, μωρέ Μαρή, τελείως οι καημένοι,

σε τρυφερά αισθήματα ειν’ όλοι μπερδεμένοι.

Κι αν εκατέβαινε ο Χριστός στον κόσμον σαν ετότες,

μ’ άλλους δε θα’χε συντροφιά παρά με Ληξουριώτες.

Μ. - Να τρέχεις μεσάνυχτα είναι λιγάκι κόπος

μα και πολύ ποιητικός της αρπαγής ο τρόπος,

την πόρτα να’ βρεις ανοιχτή

επί τη υποθέση

και να την πάρεις αρπαχτή

Εκείνη που σ’ αρέσει,

είναι πολύ καλύτερα παρά να στέρνεις σπίτι,

και να γυρεύεις σύζυγο με λόγια του μεσίτη.

Η σύντροφος του βίου σου η εκζεζητημένη

δεν έχει τη γλυκύτητα που θα’ χει μια κλεμμένη

σαν ξένη θα σου φαίνεται, κι όταν μαζί της θασαι,

κι εκείνη θα σ’ εντρέπεται και συ θα την φοβάσαι.

Και δηλαδή αμφότεροι θα φάτε τ’ άντερα σας

όσο να συνηθίσετε τα ιδιαίτερα σας.

Γ.- Καμαρώνω τους Γειτόνους πόχουν εύφλεκτα τα στήθη

συχαίνομαι τους νέους που μουχλιάζουν εδεπά,

κι η ψυχή τους κι η καρδιά τους μένει πάντα κολοκύθι

και ποτέ της δε χτυπά.

Τόσες ομορφιές περνούνε εφ’ τα μάτια τους μπροστά

και καμμιά δεν τους ανάβει. Τι μωρόπουλα βραστά!

Τόσες κόρες, τόσες Νύφες περισσώς χαριτωμένες,

είναι κρίμα που δεν είναι στο Ληξούρι γεννημένες.

Κόρες πόχουν τόσο νάζι

- εφ’ την προίκα τους εκτός

- θα τις άρπαζαν για χάζι

με το άρμα της νυκτός.

Όλοι έπρεπε να πάνε στο Ληξούρι, βρε Μαρή.

Στ’ Αργοστόλι ποίον μέλλον καθεμιά να καρτερή

Που ‘ναι άτρωτος ο κόσμος προς το αίσθημα τραχύς

κι ούτε Βουρουκλάς υπάρχει δι’ ελπίδας ευτυχείς;

καθεμιά πρέπει ν’ αφήνει

Τ’ Αργοστόλι το σαχλό

και να μπαίνει στό “Δελφίνι”*

και να σχίζει το γιαλό.

Και να πάει στο Ληξούρι τρυφερώς να κοιταχτεί

παραχρήμα ν’ αγαπήσει κι εν τω άμα ν’ αρπαχτεί

Μ.- Γέρο κάρπη, γέρο πριτση

που δε θρέφω βερεσέ,

να μην ήσουνα κορίτσι

να σ’ αρπάξουνε κι εσέ!

Κι εις στιγμάς που κινδυνεύω μες τη φτώχια να χαθώ, να σε πάρει το Ποτάμι*****

για να σε ξεφορτωθώ!

Υποσημειώσεις

*Γαϊδουροκυλίστρα λέγεται κάθε χώρος μικρός, όσος δηλ. χρειάζεται να κυλιέται ένας γάϊδαρος. Στο Αργοστόλι γαϊδουροκυλίστρα λέγεται το μέρος που ευρήσκεται μεταξύ Φ.Κ.Κ. και Ορφανοτροφείου

.**Μενέλαος Μεταξάς, ανώτερος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού απόφοιτος της περιφήμου Βελγικής στρατ. ιππευτικής Ακαδημίας του Υπρ, με αρτίαν επιστημονικήν μόρφωσην ανήρ χαρα/ρος και δυνάμεως. Απέθανε εν Αθήναις τον Αύγουστον του 1938.

****Εδώ υπονοεί τη γνωστή Θοδώρα που έκανε στο Ληξούρι τα ονομαστά ζαχαρένια κουλούρια.

****”Δελφίνι” Μικρόν ατμόπλοιον εκτελούσε τότε την συγκοινωνία Αργοστολίου Ληξουρίου.

*****Ποτάμι του Ληξουρίου, ονομαζόμενο “Αχελλώος” ή χειλοπόταμο, που χωρίζει το Ληξούρι από Δυσμών προς Ανατολάς εις δύο μέρη

Πληροφορίες από το Ionion.com

Aναδημοσιευση απο :KefaloniaToday.com 

TEI.I.N.: Σεμινάριο για την τυποποίηση των τοπικών οίνων στο Αργοστόλι





Ένα σημαντικό σεμινάριο για την οινοποίηση των ιδιαίτερων επτανησιακών ποικιλιών (Ρομπόλα Κεβαλονιάς, Βερντέα Ζακύνθου και Βερτζαμί Λευκάδας) θα λάβει χώρα τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου και ώρα 19:00 στο Αμφιθέατρο του Τμήματος Τεχνολογίας Τροφίμων (Λεωφ. Αντώνη Τρίτση, Αργοστόλι).

Το σεμινάριο διοργανώνεται στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών δράσεων για τη διάχυση των αποτελεσμάτων της τυποποίησης-ταυτοποίησης των χαρακτηριστικών των βασικών επτανησιακών οίνων και απευθύνεται σε κάθε ενδιαφερόμενο για τα τοπικά κρασιά των Επτανήσων, και ειδικότερα στους ασχολούμενους με την οινοποίηση.

Θα παρουσιαστούν τα αποτελέσματα των μελετών του Εργαστηρίου Μικροβιολογίας και Ελέγχου Τροφίμων του Τμήματος Τεχνολογίας Τροφίμων (Υπεύθυνη: Επίκουρος Καθηγήτρια Ευφημία Ηρειώτου) σχετικά με την απομόνωση, ταυτοποίηση και επιλογή στελεχών του ζυμομύκητα S. cerevisiae από τα ιθαγενή στελέχη της ζύμης που υπάρχουν στα τοπικά σταφύλια των τριών νησιών.


Καθώς πολλές οινοποιήσεις γίνονται πλέον με ζύμες που βρίσκονται στο εμπόριο, οι τοπικές ποικιλίες χάνουν μεγάλο μέρος των ιδιαίτερων αρωμάτων και χαρακτηριστικών τους. Με βάση τις μελέτες του Τμήματος, μπορούν πλέον να παραχθούν ζύμες που να διατηρούν τα πλήρη, αυθεντικά, «παλιά» αρώματα των τριών επτανησιακών ποικιλιών και κάτω από τις σύγχρονες μεθόδους οινοποίησης.

Η χρήση τέτοιων τοπικών ζυμών θα βοηθούσε στην ανάδειξη του ιδιαίτερου οινικού «terroir» (τοπικού χαρακτήρα) της Κεφαλονιάς, της Ζακύνθου και της Λευκάδας, με τελικό αποτέλεσμα τόσο την ευρύτερη γνωριμία του κοινού και των ειδικών με τα ξεχωριστά επτανησιακά κρασιά όσο και τη διεύρυνση της εμπορικής τους απήχησης.

Το έργο υλοποιείται στο πλαίσιο της Πράξης «Ανάδειξη του Τεχνολογικού Ιδρύματος Ιονίων Νήσων ως Διεθνούς Πόλου Εκπαίδευσης και Καινοτομίας» του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση» και συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση (Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο-ΕΚΤ) και από εθνικούς πόρους

Αντιγραφη απο : Εφημεριδα των Κεφαλληνων

Τι πραγματικά συνέβη με την ιταλική μεραρχία Άκουι στην Κεφαλονιά

0

Οστά Ιταλών Μεραρχίας Ακουι(Πηγή φωτογραφίας:vlahatasamis.blogspot.com)

Τον Σεπτέμβριο του 1943 η Κεφαλλονιά ήταν για λίγο στο επίκεντρο των εξελίξεων. Αιτία ήταν η σύγκρουση μεταξύ των πρώην συμμάχων Ιταλών και Γερμανών.

Αν και ποτέ οι ιταλογερμανικές σχέσεις δεν ήταν άριστες, παρά την μεταξύ τους συμμαχία, τα προβλήματα μεγάλωσαν με την ανατροπή του Μουσολίνι απ΄τον στρατάρχη Μπαντόλιο στις 25/07/1943.

Τότε ο Χίτλερ μη εμπιστευόμενος πλέον τους Ιταλούς διέταξε την προετοιμασία της επιχείρησης Αchse η οποία προέβλεπε τον αφοπλισμό και την αντικατάσταση με ειρηνικά ή βίαια μέσα των ιταλικών φρουρών στις υπο κατοχή χώρες, όπως η Ελλάδα. Στα πλαίσια της επιχείρησης αποβιβάστηκε στην Κεφαλλονιά στις 07/08/1943 ένα γερμανικό σύνταγμα με διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Μπάργκε. Στην Κεφαλλονιά τότε βρισκόταν η ιταλική μεραρχία Άκουι ως στρατεύματα κατοχής του νησιού, με διοικητή των υποστράτηγο Γκαντίν.

Στις 08/09/1943 ο Μπαντόλιο ανακοίνωσε την συνθηκολόγηση της Ιταλίας με τους Συμμάχους. Οι Ιταλοί στην Κεφαλλονιά στο άκουσμα της είδησης ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς, ενώ οι Γερμανοί απλά παρακολουθούσαν. Ο Γκαντίν διατάσσεται απ΄ τον στρατηγό Βεκιαρελι (διοικητή της 11ης ιταλικής Στρατιάς στην Αθήνα) να παραδώσει τον οπλισμό της μεραρχίας του στους Γερμανούς. Ξεκινάει απρόθυμα διαπραγματεύσεις με τον Μπάργκε. Οι Γερμανοί δεν αφήνουν πολλά περιθώρια και θέτουν στους Ιταλούς τελεσίγραφο ως την 13η Σεπτεμβρίου για να παραδώσουν τον οπλισμό τους.

Ο Γκαντίν το συζητάει με τους αξιωματικούς του, αποφεύγοντας να απαντήσει. Παράλληλα αρχίζουν μικροαψιμαχίες μεταξύ Ιταλών και Γερμανών στο νησί. Οι Γερμανοί τους αποκαλούν προδότες. Συγχρόνως, και καθώς το γερμανικό τελεσίγραφο έληγε, προσεγγίζουν την Κεφαλλονιά δύο γερμανικά πλοία φορτωμένα με βαριά όπλα και στρατιώτες. Καθώς πλησίαζαν το Αργοστόλι ένας ιταλός αξιωματικός, ο λοχαγός Απολλόνιο διέταξε πυρ. Το ένα πλοίο βυθίστηκε και το άλλο υπέστη σοβαρές ζημιές και αιχμαλωτίστηκε απ’τους Ιταλούς.

Παρ’ολ’αυτά, στις 14/09/1943 ο Μπάργκε υπέβαλλε νέες προτάσεις για παράδοση των ιταλικών όπλων, αλλά ο Γκαντίν αρνήθηκε πάλι. Οι Γερμανοί τότε επιτίθενται. Οι Ιταλοί εκμεταλλευόμενοι την αριθμητική υπεροχή τους (12.000 έναντι 2.000) αντιστέκονται . Μετά όμως από την αποβίβαση γερμανικών ενισχύσεων στην Κεφαλλονιά και την εμπλοκή της Λουφτβάφε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, οι Ιταλοί καταρρέουν με βαρύτατες απώλειες. Ο Γκαντίν συνθηκολογεί στις 21/09/1943, η μεραρχία Άκουι παραδίδεται και οι Ιταλοί του νησιού συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι.

Με συνοπτικές διαδικασίες εκτελέστηκαν όλοι. Περίπου 5.000 υπολογίζονται οι εκτελεσθέντες, ενώ άλλοι 3.000 πνίγηκαν όταν το πλοίο που τους μετέφερε στην ηπειρωτική Ελλάδα προσέκρουσε σε νάρκη.

Αυτό ήταν το τέλος της μεραρχίας Άκουι. Καλό θα είναι να υπενθυμίζουμε ότι οι Ιταλοί είχαν επιβάλλει ένα σκληρό καθεστώς κατοχής στα Επτάνησα καθώς αποσκοπούσαν στο να τα προσαρτήσουν μετά την λήξη του πολέμου. Τα Επτάνησα ουσιαστικά ήταν ιταλικό προτεκτοράτο υπό ιταλική πολιτική διοίκηση, με ξεχωριστό νόμισμα και αποκομμένο απ’την υπόλοιπη Ελλάδα. Η μεραρχία Άκουι ήταν ο στρατιωτικός εκφραστής αυτής της στυγνής ιταλικής κατοχής στην Κεφαλλονιά.

Μεταπολεμικά και αφού η Ιταλία είχε εξαγνιστεί διότι είχε εγκαταλείψει τον Άξονα το 1943, τα γεγονότα της Κεφαλλονιάς παρουσιάζονταν με τέτοιο τρόπο ώστε η ιταλική μεραρχία Άκουι να παρουσιάζεται σαν αθώο θύμα των Γερμανών. Μέχρι και μνημείο της έκαναν!!! Το άκρον άωτον του παραλογισμού.

Η πραγματικότητα βέβαια ήταν διαφορετική. Οι Ιταλοί στην Κεφαλλονιά απλά πλήρωσαν τις συνέπειες της βλακείας τους. Από την στιγμή που δεν ήταν σε θέση να αντέξουν στρατιωτικά, το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να παραδοθούν, όπως έκαναν στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, και όχι να προκαλέσουν τους Γερμανούς. Από την στιγμή που τους προκάλεσαν η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη.

Σίγουρα η εκτέλεση των Ιταλών αιχμαλώτων απ’τους Γερμανούς συνιστά έγκλημα πολέμου και είναι κατακριτέα πράξη, αλλά σαν Έλληνες δεν έχουμε κανέναν λόγο να λυπόμαστε ιδιαίτερα για την τύχη των ύπουλων και στυγνών Ιταλών κατακτητών. Ας μην ξεχνάμε ότι πέραν της πρόθεσης αρπαγής των Επτανήσων, οι Ιταλοί ενίσχυαν απροκάλυπτα τα ανθελληνικά αποσχιστικά κινήματα των μουσουλμάνων Τσάμηδων στην Ήπειρο, των ελάχιστων ρουμανίζοντων βλαχόφωνων στην Θεσσαλία και ήταν οι πρώτοι που εξόπλισαν τους ανθέλληνες φιλοβούλγαρους κομιτατζήδες στην δυτική Μακεδονία. Συν τοις άλλοις ευθύνονταν απόλυτα και για την εμπλοκή της Ελλάδας στην ανθρωποσφαγή του Β’Παγκ.Πολέμου με την απρόκλητη επίθεση της 28η Οκτωβρίου του 1940…

Τα ιστορικά στοιχεία για την ανάρτηση είναι απ’το τεύχος 85 του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 64-69.

Μία θύμηση ιδιαίτερα ενοχλητική την οποία θέλησαν να αντικαταστήσουν με το αιώνιο στερεότυπο “του καλού Ιταλού” και ειδικά για την Ελλάδα όπου το στερεότυπο των ιταλών στρατιωτών τους θέλει όλους σαν ένα χαζοχαρούμενο “ασκέρι σ΄ αγαπώ” και παρουσιάζει τον ιταλό φαντάρο σαν καλό παιδί που έστειλαν να κάνει ένα πόλεμο που δεν πιστεύει το οποίο, μετά τις σκληρές δοκιμασίες που υπέφερε τον χειμώνα του ΄40 – ΄41 στο Αλβανικό μέτωπο, μπορεί επιτέλους “νικητής” να παίξει τον ρόλο του κατακτητή.

Ένα ρόλο που δεν ταυτίζεται με τα επεκτατικά σχέδια που ήθελε το φασιστικό καθεστώς αλλά ούτε και με την ρατσιστική θεωρία της πλήρους υποταγής που προβλέπονταν για την υποταγμένη Ελλάδα. (Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ένα γείτονα, ένα νοσταλγό που λέγαμε τότε, που επαναλάμβανε: εάν θα είχαμε νικήσει τον πόλεμο οι Έλληνες και οι Αιθίοπες θα δούλευαν για εμάς!). Ένας μύθος που παρουσιάζει τους ιταλούς φαντάρους σαν ένα σύνολο ατόμων τελείως ανεπίδεκτων στην στρατιωτική πειθαρχία και ανίκανων να συμπεριφερθούν σαν στρατός κατοχής.

Σαν φαντάρους οι οποίοι, αντί να καταπιέζουν τους Έλληνες και να εκμεταλλεύονται ληστρικά την χώρα με σκοπό να δημιουργήσουν την αυτοκρατορία του Μουσολίνι, προσπαθούσαν να με κάθε τρόπο να γίνουν αγαπητοί από τους κατοίκους παίζοντας καρπαζιές με τα πεινασμένα παιδάκια στα οποία μοίραζαν φαγητό, δημιουργώντας σχέσεις με τα ντόπια κορίτσια που έβλεπαν με τρυφερά αισθήματα. Σαν ένα φτωχό στρατό, όπως ήταν και ο ηττημένος ελληνικός στρατός, που αποτελούνταν από ευγενικούς, λίγο μελαγχολικούς μουσικούς μαντολίνου, πάντα έτοιμους να δακρύσουν σκεπτόμενοι τη μαμά στη μακρινή πατρίδα.

Oμως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Αυτή η ειδυλλιακή περιγραφή είναι ένας παγιωμένος μύθος που παραμένει ζωντανός μέχρι τις ημέρες μας.

Aπόσπασμα του βιβλίου “Breve Storia della Grecia Moderna” και μέλος της ομάδας “Bellaciao” του Του Μάουρο Φαρόλντ

Αναδημοσιευση απο : KefaloniaToday.com 

Μια αυτοκριτική διερεύνηση ποιος είναι άραγε ο Κεφαλλονίτης

38

Παραλία Αργοστολίου

Είναι αυτά για τα οποία κάποιοι από μας κορδωνόμαστε τεντώνοντας το ανάστημά μας;

Είναι άραγε τα άλλα που οι τρίτοι μας μέμφονται και μας κατηγορούν;

Είναι οι Κεφαλλονίτες μια ιδιαίτερη φυλή, έθνος, λαός, κάστα που δεν ταυτίζονται, που δεν συγχροτίζονται εύκολα με τους επίλοιπους Έλληνες;

Αληθεύει ο στίχος του λαϊκού ποιητή που χαρακτήρισε τον Κεφαλλονίτη «ο δι’ ακατανόητου κι επιτήδειου τρόπου πουλάει τόναν άνθρωπο του αλλουνού αθρώπου;»

Είχε δίκαιο εκείνος ο Ενετός Proveditore που τον έστειλε η Γαληνότατη στα 1600 στη Κεφαλλονιά για να εξακριβώσει πως αυτό το μεγάλο νησί δεν παράγει τίποτε και δεν στέλνει φόρους στο Δόγη;

Για να απαντήσει στο Υπόμνημα του: Σ’ αυτό το νησί δεν βρήκα αγρότες.Υπάρχουν μόνο πειρατές και τυχοδιώκτες.Πόσο άραγε δίκιο είχε το 1909 η τότε και σήμερα μεγάλη ιταλική εφημερίδα «Corriere della sera» όταν περιέγραψε το αποτυχημένο αντικίνημα του Κεφαλλονίτη υποπλοιάρχου Κωνσταντίνου Τυπάλδου-Αλφονσάτου που βούλιαξε τρία βοηθητικά πολεμικά πλοία και συνεπέρανε για τον«Κεφαλλονίτη πραξικοπηματία ότι κατάγεται από ένα νησί όπου η τρέλα είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο».

Πόσο παράλογη ήταν ακόμα η απόφαση των Ληξουριωτών να γίνουν ανεξάρτητο κράτος και κυβέρνηση στα πλαίσια της Ιονίου Πολιτείας το 1802 που ανάγκασε τον νεαρό τότε Ιωάννη Καποδίστρια να μείνει έξι μήνες στην Κεφαλλονιά για να τους συνετίσει και να ακούσει το πιο απίστευτο επιχείρημα για τη χωριστή επικράτεια: ότι τους χωρίζει από το Αργοστόλι τρικυμιώδης θάλασσα τριών μιλίων!

Δικαιολογείται η απόφαση του θεού να μας στείλει για προστασία μας έναν Αγιο που«δαιμονόντας ιάται».

Είμαστε άραγε τόσο βλάσφημοι αφού οι κανταδόροι μας το επιβεβαιώνουν «όλη μέρα βλαστημάμε και το βράδυ τραγουδάμε»;

Πώς συνυπάρχει στο νησί η βλαστήμια με τη πίστη στον Αγιο Γεράσιμο που ανάγκασε τον Υπουργό Παιδείας γιατρό Ριχάρδο Λιβαθινόπουλο το 1934 να πεί σε επισκέπτες του που του ζητούσαν ρουσφέτια: «Δεν γίνεται, όχι ο θεός να το πεί ούτε και ο Αγιος Γεράσιμος».

Και πώς αυτή η λατρεία προς τον Άγιο δεν περιορίζει τα αμέτρητα ανέκδοτα για τα ψεύτικα τάματα, που κάνουν οι Κεφαλλονίτες στη χάρη Του όταν τάζουν να ανέβουν χιλιόμετρα μέχρι το βουνό πατώντας βασανιστικά σε σκληρά ρεβίθια που φροντίζουν όμως να τα βράσουν, προηγουμένως!

Κι αυτές οι ατέλειωτες ιστορίες, άλλοτε αληθινές άλλοτε ψεύτικες έδωσαν την ευκαιρία κάποτε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σε ταξίδι του στο Καναδά, να δώσει εύθυμη νότα σε ομιλία του. Διηγήθηκε για τον ταγματάρχη του Στρατού του Νότου, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι αναφώνησε το«Άγιε Γεράσιμε» προ του εκτελεστικού αποσπάσματος και ο ταγματάρχης των Βορείων που θα τον εκτελούσε να τρέχει να τον αγκαλιάσει και να τον πληροφορεί ότι: «κι εγώ Κεφαλλονίτης είμαι»

Πολλά από τα όσα προβάλουμε και υπερηφανευόμαστε κάποιοι τα θεωρούν Κεφαλλονίτικα εφευρήματα.

Ο φίλος μου Πρόεδρος της Alpha Bank Γιάννης Κωστόπουλος μού τηλεφώνησε κάποτε έκπληκτος και εντυπωσιασμένος.

Η ιστορία που του είχα διηγηθεί ήταν αληθινή.

Ο Κεφαλλονίτης μηχανικός και σύμβουλος της Μεγάλης Αικατερίνης Μαρίνος Χαρμπούρης  κατάφερε στα 1770 να μεταφέρει βράχο 2000 τόνων από τη Φινλανδία στην Αγία Πετρούπολη εκεί όπου έχει τοποθετηθεί το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου.

Η Ρωσίδα ιστορικός ξεναγός που τον συνόδευε στο ταξίδι του επιβεβαίωσε τον άθλο του Κεφαλλονίτη, του ανθρώπου που σήκωσε ποτέ το μεγαλύτερο βάρος στο κόσμο.Πολλές φορές οι Έλληνες αμφισβητούν τα όσα κάναμε.

Τα αμφισβητούν πιο πολύ από τους ξένους.

Παράδειγμα η διεθνώς πλέον αποδεκτή θεωρία του Γερμανού ιστορικού Βάρνεγκε ότι ο Απόστολος Παύλος δεν ναυάγησε στη Μάλτα αλλά στην Κεφαλλονιά. Σε τρία μεγάλα διεθνή Συνέδρια διασημότητες της επιστήμης, της ιστορίας, και της αρχαιολογίας το επιβεβαίωσαν. Οι Έλληνες επιστήμονες το αμφισβητούν και αποφάνθηκαν: «Στη Μάλτα όχι. Στην Κεφαλλονιά ίσως».Έχω προσωπικά ζήσει ενδιαφέρουσες ιστορίες με πρόσφατους διεθνείς Κεφαλλονίτες παντός καιρού και ιδιότητας.

Ο αείμνηστος Πρόεδρος Ευάγγελος Αβέρωφ μου διηγήθηκε – και το κατέγραψα στο μαγνητόφωνο – τη συνάντηση που είχε με τον Καραμανλή στα 1959, όταν επισκέφθηκαν στο νησί Μπριόνι τον στρατάρχη Τίτο και τον επί των Εξωτερικών Υπουργόν του, τον Κότσα Πόποβιτς. Πάνω στη κουβέντα αποκαλύφθηκε ότι ο Πόποβιτς ήταν Κεφαλλονίτης τρίτης γενιάς και το διηγείτο με υπερηφάνεια!

Πολλοί μιλάνε για τον Κεφαλλονίτη Αντιβασιλέα του Σιάμ -δηλαδή της σημερινής Ταϊλάνδης- που υπέστη την καταστροφή από το τσουνάμι.

Τον Κωνσταντίνο Γεράκη που, όπως αναφέρει ο βιογράφος του, «ο πατήρ αυτού δωδεκαετή μόλις εξαπέστειλεν της νήσου λόγω του κακότροπου χαρακτήρος του».

Πέρασε μούτσος για δεκαετίες πάνω σε σαπιοκάραβα για να ναυαγήσει το 1680 στο Σιάμ.

Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο Αντιβασιλέας της χώρας, παντοδύναμος, αλλάζοντας την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της νότιο-ανατολικής Ασίας.

Το 1991 ως Πρόεδρος του Ερυθρού Σταυρού ζήτησα από τους συνοδούς μου Τούρκους σε επίσκεψη στο παλάτι της Πόλης Ντολμά Μπαξέ να συναντήσω μια πριγκίπισσα της Ταϊλάνδης που επισκεφτόταν κι αυτή το Μουσείο. Ακουσαν άφωνοι οι Τούρκοι, όπως τους είπα, ότι είμαστε συγγενείς με την πριγκίπισσα! Στη συνάντηση ο Ταϊλανδός Πρέσβης στην Άγκυρα όταν άκουσε ότι κατάγομαι από την Κεφαλλονιά της εξήγησε ότι είμαι πατριώτης του Γεράκη. Ακολούθησαν θερμοί εναγκαλισμοί. Με τους Τούρκους να μη πιστεύουν στα μάτια τους!

Το 1990 όταν με οδηγίες του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού πήγα στις πρώην Σοβιετικές Ανατολικές χώρες για να προσφέρω βοήθεια σε τρόφιμα, ρουχισμό και φάρμακα, ο τότε Πρέσβης στη Σόφια Γιώργος Χριστογιάννης μου οργάνωσε μια μικρή δεξίωση για να γνωρίσω τη νέα πολιτική ηγεσία της Βουλγαρίας, ανάμεσά τους κι έναν ασπρομάλλη που ήταν ο Πρόεδρος της Βουλής. Τον πλησίασα και τον ρώτησα στα Ελληνικά: «Κύριε Πρόεδρε πως από το Ληξούρι αράξατε στο Προεδρείο της Βουλής της Βουλγαρίας»; Επρόκειτο για το Νικολάϊ Τοντόρωφ γνωστό ελληνιστή, ιστορικό, έναν από τους σοφούς της γειτονικής χώρας, που μου διηγήθηκε την ιστορία της οικογένειας. Μάλιστα, στο Λαογραφικό Μουσείο του Αργοστολίου βρίσκεται η προτομή της προγιαγιάς του.

Η πιο περίεργη συνάντησή μου έγινε το 1963 στην οχυρωμένη τότε σαν αστακό από τους Ισραηλινούς, απέναντι από τη λωρίδα της Γάζας, περιοχή. Συνάντησα το σκληρό συνταγματάρχη Διοικητή Σαμουήλ Αρέφ που δεν ήταν άλλος από το Σπύρο Ευαγγελάτο από το Ληξούρι της Κεφαλλονιάς! Έφθασε εκεί ύστερα από μια περιπετειώδη ζωή. Το αντάρτικο του ΕΛΑΣ, στα συρματοπλέγματα της Αιγύπτου, τη συμμετοχή του στην ανατίναξη του Αρχηγείου των Βρετανών του ξενοδοχείου King David το 1946 στα Ιεροσόλυμα.

Το 1972 γνώρισα στη Κένυα το Μητροπολίτη Ανατολικής Αφρικής και πάσης Ζούγκλας Νικόδημο που ήταν … το γειτονόπουλό μου στο Αργοστόλι το γιο του «μπάρμπα» που είχε ταβέρνα κοντά στο σπίτι μας. Του υποσχέθηκα μια ολόσωμη εικόνα του Αγίου Γερασίμου για να την τοποθετήσει σε μια μικρή εκκλησία συμβολικά μέσα στη ζούγκλα όπου βάφτιζε αράδα τους μαύρους στο Χριστιανισμό. Συμβουλεύτικα τον τότε Ακαδημαϊκό και Καθηγητή Αμίλκα Αλιβιζάτο και έστειλα την εικόνα. Φαίνεται όμως ότι ο Νικόδημος τούς είχε πείσει πολύ για την αγιοσύνη της εικόνας. Κάποια μέρα οι Μάο- Μάο της περιοχής την έκοψαν σε κομματάκια και την έφαγαν!

Στα 1988 έφθασε στην Αθήνα μια επίσημη ουγγρική αποστολή και προσκλήθηκα στο δείπνο. Με προειδοποίησαν ότι τους Υπουργούς συνοδεύει, όπως σ’ όλα τα ταξίδια, ο εκπρόσωπος του Κ.Κ. Ουγγαρίας ένας σκληρός κομμουνιστής ο Εντρέ Μπουντάι. Με τη χειραψία που έκανε με ρώτησε σε άψογα Κεφαλλονίτικα «Από ‘κειό πίσω είσαι και συ αφέντη μου»; Ήταν ο Ευάγγελος Μπενάτος από χωριό του Ληξουρίου που έφθασε στα ανώτατα αξιώματα της χώρας ύστερα από σπουδές σε κομματικές ακαδημίες και πανεπιστήμια. Γίναμε φίλοι.

Στα 1976 με μια κοινοβουλευτική αποστολή στο Λονδίνο και στη δεξίωση που μας παρέθεσαν ζήτησα να γνωρίσω ένα σπουδαίο ρήτορα του αγγλικού κοινοβουλίου και διάσημο συγγραφέα: τον Σαιν Τζων Στίβας. Ήταν ο γιος του Σπύρου, αδελφού του Γερασιμάκη Στίβα, Προέδρου του Εμπορικού Επιμελητηρίου στο Αργοστόλι. Μια λαμπρή προσωπικότητα της αγγλικής κοινωνίας που διετέλεσε και Υπουργός της Θάτσερ και παραμένει πάντα ειδικός Νομικός Σύμβουλος της Βρετανικής Αυλής.

Πέρυσι ο φίλος μου πρώην Πρέσβης της Ρωσίας στην Αθήνα Μπορτσιάνικωφ μου τηλεφώνησε ένα πρωινό: «Είχατε κάποια συγγένεια με έναν Γκεράσιμο Παπαντάτοςπου τώρα από τα ρωσικά αρχεία που άνοιξαν φαίνεται ότι ήταν ο δάσκαλος και καθοδηγητής του φοβερού Ρασπούτιν στην τέχνη της μαγείας και του υπνωτισμού»;Το -άτος του προκάλεσε το ερώτημα.Πολλοί εντοπίζουν την καταγωγή μας από την κατάληξη του επιθέτου μας σε -άτος αν και δεν χαρακτηρίζει όλους τους Κεφαλλονίτες. Εγώ το επιβεβαιώνω διευκρινίζοντας ότι όλα τα εις -άτος κατάγονται από την Κεφαλλονιά εκτός του Πιλάτος που λέγεται ότι ήταν Πόντιος.

Τις σκέψεις αυτές μας έφερε απόψε η συγκέντρωση για τα 100 χρόνια της Κεφαλληνιακής Αδελφότητας Αθηνών του Κεντρικού Σωματείου των 40 περίπου Κεφαλληνιακών άλλων Οργανώσεων που λειτουργούν μόνο στο νομό Αττικής.

Τον Οκτώβριο του 1905 μια ομάδα Καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών, επιστημόνων και εμπόρων Κεφαλλήνων απεφάσισαν την ίδρυση της Κεφαλληνιακής Αδελφότητος Αθηνών, το Καταστατικό της οποίας εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο αρχές του 1906. Πρώτος πρόεδρος του Δ. Συμβουλίου εξελέγη ο Αλκιβιάδης Κρασάς Καθηγητής Πανεπιστημίου…..Τότε που η Κεφαλλονιά θαυμαζόταν για τα πλούσια καπετανοχώρια της, τα θαυμαστά ιδρύματα των Βαλλιάνων, των Κοργιαλένιων, για τους σκυθρωπούς και τσιγκούνηδες Αργοστολιώτες και τους εύθυμους και γλεντζέδες Ληξουριώτες.

Τότε που ο ποιητής Γεώργιος Μολφέτας έγραψε για την πρωτεύουσα του νησιού.”Ωραία πόλις, με λαμπράς οικοδομάς και δρόμους μ’άνθη και δένδρα μύρια γεμάτη ουρητήρια γεμάτη κληρονόμους Κόσμος με μούτρα κατηφή που σπάνια γελάει που δεν του καίγεται καρφί ο κόσμος να χαλάει. Έχει κυρίας σοβαράς και Νύμφες συμπεριφοράς πολύ λεπτεπίλεπτου πλουσίους που φιλοσοφούν επί του μονόλεπτου Ένα ζευγάρι θέατρα, πολύτιμον Μουσείον Νοσοκομεία τέλεια, αντί εργοστασίων Ανθώνας και διάφορα καλωπισμένα μέρη ηλεκτρικό που καίγεται για κόσμο χασομέρη.”

Ήταν η ωραία εποχή της Κεφαλλονιάς και του Αργοστολίου. Ύστερα ήρθε η 12η Αυγούστου 1953. Μια απόλυτη καταστροφή. Ο σεισμός εξαφάνισε τα πάντα. Εκκλησίες, Ιδρύματα, σπίτια. Κόπους αιώνων. Τότε ήταν που ένας άλλος Κεφαλλονίτης ποιητής, ο Ανδρέας Μοθωνιός θα γράψει στίχους ελπίδας και αισιοδοξίας. Η ανάστατη του νησιού είναι το καύχημα του σημερινού Κεφαλλονίτη. Εγραψε ο Μοθωνιός:… θαρθούνε μέρες Λαμπρής που θα στολίσεις τις εκκλησίες με αρμπαρόριζα και μυρσίνες που θα γιομίσεις τους λόγγους με μπαϊράκια και σήμαντρα φτάνει να’ ρθει το ναυτόπουλο με μια γραβάτα πολύχρωμη μ’ ένα ρολόι ολόχρυσο μ’ ένα ακριβόν αρραβώνα και να λακίσουν οι πέρδικες απ’ τις πλαγές του Αίνουνα φέρουνε στεφάνια αγράμπελης ν’ αστράψει από τις ντουφεκιές της Λειβαθώς ο κάμπος την ώρα που θα σβήνει την πικράδα του ο γαμπρός στον κρυσταλλένιο κόρφο της Ελένης.

Γι’ αυτόν τον απίστευτο άθλο της Αναστάσεως του νησιού οφείλω να δεχθώ ότι ο Κεφαλλονίτης είναι το κάτι άλλο.

Συγγραφέας:Γ.Αποστολάτος

Πηγή άρθρου: marvelous2007.blogspot.gr

Αναδημοσιευση απο : KefaloniaToday.com 

Οι πρόγονοι των Χρυσαυγιτών στα χρόνια του μεσοπολέμου

0

Δύο νεκροί από πυροβόλα όπλα και δεκάδες τραυματίες ήταν ο απολογισμός από τον εμπρησμό της εβραϊκής συνοικίας Κάμπελ (στη φωτογραφία, κάτοικοι της συνοικίας μετά τον εμπρησμό)

Πριν από 80 χρόνια, στις 26 Ιουνίου 1933, μία δολοφονία αφυπνίζει τα αντιφασιστικά αντανακλαστικά στη χώρα μας.

Ο λιμενεργάτης Π. Θωμόπουλος, που είχε πέσει χτυπημένος από σφαίρα την προηγούμενη μέρα στην οδό Αθηνάς, άφηνε την τελευταία πνοή στο Πολιτικό Νοσοκομείο.

«Ενα τεράστιο κύμα αγανάκτησης ξεσηκώθηκε» σύμφωνα με εφημερίδες της εποχής.

Στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, μεγάλοι και παιδιά ποζάρουν με τα λάβαρα της ΕΕΕ

Δεν ήταν η μοναδική δολοφονία την περίοδο εκείνη, ούτε κάποιο μεμονωμένο φαινόμενο, με δράστες μέλη οργανωμένων φασιστικών συμμοριών. Ειδικά της Εθνικής Ενώσεως Ελλάδος, που είχε πίσω της έναν μακρύ κατάλογο εγκληματικών ενεργειών: από τον εμπρησμό της εβραϊκής συνοικίας Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη (1931) έως την αιματηρή πορεία μουσουλινικού τύπου των «Τριεψιλιτών» από την πρωτεύουσα της Μακεδονίας στην Αθήνα, που σφραγίστηκε με τη δολοφονία του Πειραιώτη εργάτη.

Είναι η εποχή που στην Ιταλία έχει εδραιωθεί ο φασισμός του Μουσολίνι, ο Χίτλερ βρίσκεται στην καγκελαρία της Γερμανίας και μόλις έχει αυτοκαταργηθεί το Ράιχσταγκ, αφού έχει προηγηθεί ο εμπρησμός του.

Οι Τριεψιλίτες (από τα αρχικά της οργάνωσης) ή «χαλυβδόκρανοι» (από τα κράνη που φορούσαν) είναι οι κατ εξοχήν πρόγονοι των σημερινών χρυσαυγιτών. Τηρουμένων των αναλογιών, παρά τις ριζικές και μη συγκρινόμενες συνθήκες της Ελλάδας του Μεσοπολέμου με το σήμερα, οι ομοιότητες είναι εντυπωσιακές και ανατριχιαστικές

Παρέλαση Τριεψιλιτών με τα λάβαρα και τις σημαίες τους

Η δράση της Χρυσής Αυγής, σε συνολικό και ατομικό επίπεδο, παραπέμπει κατευθείαν στην πρώτη μαζική ελληνική φασιστική οργάνωση, όπου συγκαταλέγεται από τους σύγχρονους ιστορικούς η ΕΕΕ. Τόσο ως προς την οργάνωση «στρατιωτικού τύπου» όσο και ως προς την «ιδεολογία» και την πρακτική.

Η φασιστική οργάνωση ΕΕΕ, που διακήρυσσε ότι επιδίωκε? να ξεβρωμίσει τον τόπο από τους σάπιους πολιτικούς και τον κοινοβουλευτισμό, από τους Εβραίους και τους κομμουνιστές, από τους εσωτερικούς εχθρούς και τους ύποπτους για εθνοπροδοσία, είχε εμφανιστεί από το 1927 στη Θεσσαλονίκη.

Κατάθεση στεφανιών από τους Τριεψιλίτες στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη το 1933. Παρόντες ήταν αρκετοί υπουργοί

Την πρώτη περίοδο της δράσης της, ως δήθεν πατριωτικό σωματείο, είχε λίγες εκατοντάδες μέλη (γίνεται λόγος για 200), που κινούνταν στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Στο ενεργητικό της είχε μια σειρά από τραμπουκισμούς, με αντισημιτικούς κυρίως στόχους, στοχευμένες επιθέσεις εναντίον συνδικάτων, συλλόγων κ.λπ. Οι πράξεις βίας προς το παρόν έφταναν έως τους τραυματισμούς και την κατατρομοκράτηση των «εχθρών».

Στήριξη από τις αρχές ασφαλείας

Είχε την ανοχή και συχνά τη στήριξη των αρχών ασφαλείας, ενώ ενισχυόταν οικονομικά από οικονομικούς παράγοντες και επίσημους ή ημιεπίσημους φορείς. Δεν έλειπαν και οι πολιτικοί αξιωματούχοι από τους ενισχυτές ή συμπαθούντες.

Δύο νεκροί από πυροβόλα όπλα και δεκάδες τραυματίες ήταν ο απολογισμός από τον εμπρησμό της εβραϊκής συνοικίας Κάμπελ (στη φωτογραφία, κάτοικοι της συνοικίας μετά τον εμπρησμό)

Ορισμένοι πολιτικοί, μάλιστα, τόσο του αντιβενιζελικού – βασιλικού κόσμου όσο και των Φιλελευθέρων, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια, είχαν σχέσεις μαζί τους. Υπολογίζοντας να χειραγωγήσουν ή να χρησιμοποιήσουν την ΕΕΕ.

Δύο χρόνια μετά την ίδρυσή της η εθνικιστική – φασιστική οργάνωση ανασυγκροτείται και περνά σε νέα φάση.

Εμπνέεται από ευρωπαϊκές φασιστικές ομάδες, που ήδη ασκούν κυβερνητική εξουσία. Με συνθήματα του τύπου «Ελλάς ξύπνα» και «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», με σύμβολα όπως ο δικέφαλος αετός, για να παραπέμπει σε βυζαντινά μεγαλεία, οργανώνει παραστρατιωτικά τα μέλη της.

Αποτρόπαιο έγκλημα στη Θεσσαλονίκη του 1931

Ο εμπρησμός της εβραϊκής συνοικίας Κάμπελ

Οι πρόδρομοι των χρυσαυγιτών φορούσαν κίτρινα/χακί πουκάμισα με περιβραχιόνιο της οργάνωσης, μαύρες μπότες, χαλύβδινα κράνη. Εμφανίζονταν συχνά δημοσίως οπλισμένοι με κλομπ. Εννοείται πως δεν έλειπαν άλλα δολοφονικά σύνεργα εν κρυπτώ, όπως μαχαίρια και κάθε είδους όπλα. Ηταν οργανωμένοι στρατιωτικά σε τμήματα και τομείς. Η μίμηση των γερμανικών ταγμάτων εφόδου αλά ελληνικά ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής στην πρακτική και τη ρητορική.

Στις συνθήκες της οικονομικής και πολιτικής κρίσης της εποχής με μαζικές δυναμικές εμφανίσεις, εθνικόφρονες παρελάσεις και εξορμήσεις, κατάφεραν να βρουν κάποια απήχηση και να βγουν σιγά σιγά από το περιθώριο. Μέχρι το 1931 η βία θα έχει ενταχθεί στο καθημερινό ρεπερτόριο των Τριεψιλιτών και ασκούνταν εναντίον Εβραίων, κομμουνιστών και συνδικάτων.

Η μεγάλη καμπή στη δράση της ΕΕΕ ήταν το 1931. Η βία εντάσσεται πια στο καθημερινό ρεπερτόριο και γίνεται μέσο για την ανάπτυξή της.

Αποκορύφωμα, μετά μια σειρά δολοφονικές επιθέσεις, ήταν ο εμπρησμός της εβραϊκής συνοικίας Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη.

Στις 29 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς, ομάδα μελών της ΕΕΕ έβαλαν φωτιά προκαλώντας την ολοσχερή καταστροφή δεκάδων παραπηγμάτων, που υπήρχαν εκεί (είχαν «ανεγερθεί» μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917). Σε αυτά ζούσαν τότε περίπου 200 οικογένειες φτωχών βιοπαλαιστών Εβραίων. Ο απολογισμός, εκτός από τις υλικές ζημιές, ήταν δύο νεκροί από πυροβόλα όπλα (ο ένας ήταν χριστιανός φούρναρης) και δεκάδες τραυματίες.

Ορισμένοι από τους υπευθύνους (ανάμεσά τους ο πρόεδρος και ο γραμματέας της ΕΕΕ Γ. Κοσμίδης και Δ. Χαριτόπουλος, ο «θεωρητικός» δημοσιογράφος της εφημερίδας «Μακεδονία» Ν. Φαρδής) παραπέμφθηκαν σε δίκη τον επόμενο χρόνο. Ολοι αθωώθηκαν, ενώ στο μεταξύ η ΕΕΕ έδρεπε τους καρπούς από την υιοθέτηση της φασιστικής βίας. Από 3.000 μέλη και μία δεκάδα παραρτήματα, πριν από τον εμπρησμό, έφτασε να έχει σχεδόν τριπλάσιο αριθμό μελών και παραρτημάτων. Οχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες μεγάλες και μικρότερες πόλεις (Πάτρα, Πειραιάς, Βέροια, Καβάλα, Βόλος κ.α.). Παραδόξως, στην Αθήνα είχε τη μικρότερη απήχηση για πολλούς λόγους. Ανάμεσά τους και η συγκρότηση ενός άτυπου αντιφασιστικού μετώπου, όπου πρωταγωνιστούσε το ΚΚΕ.

Ιούνιος 1933: Η μεγάλη κάθοδος από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα

Από το απόγειο της εγκληματικής δράσης στο περιθώριο της ιστορίας

Μετά τον εμπρησμό στον εβραϊκό συνοικισμό και την απήχηση που είχε σε ορισμένα στρώματα και ομάδες, η ηγεσία της ΕΕΕ αναπτύσσει την πετυχημένη «συνταγή της βίας και της τρομοκρατίας». Το πρότυπο είναι οι ναζιστικές συμμορίες και ο φιλικός Τύπος σημειώνει με δόση θαυμασμού: «Οι εδώ εθνικισταί μιμούνται την δράσιν των φασιστικών εκτελεστικών ομάδων της Ευρώπης». Τα Τρία Εψιλον της οργάνωσης μεταφράστηκαν εύστοχα από αντιφασίστες σε «Ελληνες Εξοντώστε Εβραίους». Οπου Εβραίος ίσον και αριστερός – κομμουνιστής και εσωτερικός εχθρός.

Μία από τις πολλές «μιμήσεις» ήταν οι ένοπλες επιδρομές σε εργατικά σωματεία. Με προτίμηση τους καπνεργάτες και τους οικοδόμους της Θεσσαλονίκης. Σε μία από αυτές, στις 17 Αυγούστου 1932, τραυμάτισαν συνδικαλιστές και σκότωσαν με πυροβόλο όπλο τον οικοδόμο Χ. Σταμπουλίδη.

Εναν χρόνο μετά δυσδιάκριτο είναι αν συμμετείχε και πώς στη δολοφονία οκτώ εργατών στο Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (Φεβρουάριος 1933).

Η μεγαλύτερη, όμως, άμεση πρόκληση της ΕΕΕ κατά την ευρύτερη περίοδο ήταν η κάθοδος των Τριεψιλιτών από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα στις 24-26 Ιουνίου 1933. Επιχείρησαν πορεία κατά τα πρότυπα των Ιταλών φασιστών του Μουσολίνι προς τη Ρώμη (Οκτώβριος 1922).

Κήρυξαν πανστρατιά και συγκέντρωσαν 1.000-1.500 άτομα (3.000 σύμφωνα με την οργάνωση και τον φιλικό Τύπο) και με δύο αμαξοστοιχίες ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη για την πρωτεύουσα.

Στη μεγάλη πορεία -καρικατούρα της ιταλικής όπως αποδείχτηκε- χαιρετούσαν απ’ όπου περνούσαν φασιστικά. Είναι φανερό τι μπορεί να φαντασιώνονταν οι επίδοξοι χιτλερίσκοι, αλλά η διαδρομή κάθε άλλο παρά θριαμβευτική ήταν. Στη Λάρισα μάλιστα η υποδοχή έγινε με λιθοβολισμούς των βαγονιλών, προαναγγέλλοντας το αντιφασιστικό κλίμα που θα έβρισκαν στην Αθήνα.

Το αποτέλεσμα, πάντως, ήταν ότι η κυβέρνηση Τσαλδάρη κατά κάποιον τρόπο πέτυχε να «καπελώσει» την πορεία. Υποδέχτηκε τον παραστρατιωτικό συρφετό με ανοιχτές αγκάλες. Περίσσευσαν τα επαινετικά σχόλια στην παρέλαση, που πραγματαποίησαν συντεταγμένοι οι Τριεψελίτες στο κέντρο της Αθήνας. Στην κατάθεση στεφανιών στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, παρόντες ήταν αρκετοί υπουργοί. Ακόμη και ο φρούραρχος Αθηνών ήταν εκεί. Με τη στήριξη, άλλωστε, των Αρχών έγινε δυνατή η ίδια η παρέλαση και η κατάθεση των στεφανιών, όπου διμοιρία ευζώνων απέδιδε επισήμως τιμές.

Στον Πειραιά οι Αλκιμοι (νεολαία της ΕΕΕ, που αργότερα θα αποτελέσει πρότυπο για την ίδρυση της ΕΟΝ του Μεταξά και θα νεκραναστήσει η δικτατορία του 1967) επιχείρησαν να οργανώσουν και λαμπαδηφορία. Αντίστοιχη με τις ναζιστικές στο Βερολίνο. Η φιέστα, όμως, εξελίχτηκε περίπου σε φάρσα, καθώς 100 περίπου «χαλυβδόκρανοι» αποδοκιμάστηκαν με λόγια και πράξεις.

Η έλευση και η παραμονή τους στην Αθήνα σημαδεύτηκαν από συμπλοκές, καθώς οι οργανώσεις του ΚΚΕ αποφάσισαν να «υποδεχτούν» δυναμικά τους Τριεψιλίτες. Τα επεισόδια άρχισαν πριν ακόμη αποβιβαστούν στον Σταθμό Λαρίσης. Συνεχίστηκαν στο κέντρο της πόλης κατά την παρέλαση, αλλά κι αργότερα μέχρι την αποχώρηση των «χαλυβδόκρανων». Οι τελευταίοι, έχοντας την κάλυψη της Αστυνομίας, πρόλαβαν να σκοτώσουν το βράδυ της 25ης Ιουνίου τον Π. Θωμόπουλο κοντά στη Βαρβάκειο Αγορά και να τραυματίσουν άλλους σε άλλα σημεία. Σύμφωνα με τις κρατικές πηγές, «αρκετοί κομμουνιστές ενεδρεύοντες επυροβόλησαν κατά των Αλκίμων ανεπιτυχώς. Οι εθνικισταί και οι αστυνομικοί ηναγκάσθησαν να πυροβολήσουν τραυματίσαντες σοβαρώς τον Π. Θωμόπουλον, φυματικόν…».

Η πορεία στην Αθήνα έδωσε «φτερά» στην ΕΕΕ. Οι ηγέτες της «μεθυσμένοι» από την επιτυχία και τα επαινετικά σχόλια μερίδας του Τύπου («κύμα εθνικής λεβεντιάς», «αι Αθήναι αποθέωσαν τους Αλκίμους» κ.τ.λ.) θεώρησαν ότι τώρα μπορούσαν να αυτονομηθούν.

Μετασχηματίστηκαν λίγο αργότερα σε κόμμα (Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Εθνική Ενωσις Ελλάδος). Διεκδίκησαν τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, αλλά καταποντίστηκαν (συγκέντρωσαν μόλις το 2-3% των ψηφοφόρων). Παρά την παρουσία τους σε κατοπινές «εθνικές παρελάσεις» και την πρόκληση κάποιων επεισοδίων, όταν η αστυνομική ανοχή – στήριξη αποσύρθηκε και η χρηματοδότησή της διακόπηκε περιέπεσε στην αφάνεια. Στις εκλογές του 1936 συγκέντρωσε πανελλαδικά λιγότερες από 600 ψήφους! Βασικό λάθος τους ήταν η εγκατάλειψη της στοχευμένης βίας με τυμπανοκρουσίες και η αποδοχή του κοινοβουλευτισμού, όπως σημειώνουν μεταγενέστεροι ακροδεξιοί «θεωρητικοί».

Οι ηγέτες και τα στελέχη της ενσωματώθηκαν στους δικτατορικούς μηχανισμούς του Μεταξά. Αργότερα ορισμένα διέπρεψαν ως δωσίλογοι και συνεργάτες των ναζί κατακτητών.

ΤΑΚΗΣ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ

Αναδημοσιευση απο : KefaloniaToday.com 

Η ανελκυση του "Οδυσσεα" στη μαρινα του Δραπανου,για την ετησια συντηρηση.

 →

Ο Εισαγγελέας που δεν επενέβη

Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, όπου γυρίσει να δει το μάτι μου, βλέπω και κάτι για το οποίο απαιτείται επέμβαση του Εισαγγελέα. Αλλά ο Εισαγγελέας δεν επεμβαίνει.

Με αυτό που είπε ο Καμμένος όμως αφυπνίσθηκε αμέσως. Ήταν εκεί ο ίδιος; Τον άκουσε με τ’ αυτιά του; Του το κατήγγειλε κάποιος πολίτης; Όχι. Τ’ άκουσε στα… κανάλια. Αλλά δεν έχει επέμβει ακόμα για τα κανάλια.

Έκανε καλά που επενέβη για τον Καμμένο; Σε κάθε περίπτωση, υπό την προϋπόθεση ότι θα επέμβει και για τον Πάχτα. Αν δεν κάνω λάθος, θα είχαμε και συνεκδίκαση των δύο υποθέσεων. Να έχει δράσει μέχρι τη δίκη και το Αρσενικό που πίνουν οι δημότες του Πάχτα, να είναι πειστικότερα και τα αποδεικτικά στοιχεία της υπόθεσης κατά την ακροαματική διαδικασία. Αλλά δεν έχει επέμβει για τον Πάχτα· έχει επέμβει μόνο για τον Καμμένο.

Για τον Παπανδρέου είχε επέμβει; Όχι. Όμως, σύμφωνα με το άρθρο 162 του Ποινικού Κώδικα, όποιος εξαπατά εκλογέα, με οποιονδήποτε τρόπο, για να μεταβάλει το εκλογικό του φρόνημα, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών και με χρηματική ποινή. Ο Γ.Α.Π. υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό προεκλογικά, κατά την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2009, ότι υπάρχουν χρήματα και θα δώσει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ανώτερες του πληθωρισμού. Όμως, αμέσως μετά τις εκλογές, μείωσε μισθούς και συντάξεις, έπραξε δηλαδή το αντίθετο από εκείνο που είχε υποσχεθεί. Ο Θόδωρος Πάγκαλος, για να δικαιολογήσει την εξαπάτηση του ελληνικού λαού, είπε ότι όλα τα κόμματα δεν τηρούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις. Άλλο είναι να προσπαθήσει ένα κόμμα να εκτελέσει το προεκλογικό του πρόγραμμα και να μην επιτύχει, και άλλο να μην επιχειρήσει καν την εφαρμογή του και από την πρώτη στιγμή να εφαρμόσει πολιτική αντίθετη του προγράμματος του. Ούτε για τον Πάγκαλο επενέβη ο Εισαγγελέας.

Μήπως υπερβάλλω, μήπως πουλάω σοφιστείες, μήπως τυχόν λαϊκίζω, οπότε όχι και να επέμβει κοτζάμ Εισαγγελέας! Επειδή το λέω εγώ… Ε;

Χα! Την πατήσατε! Τα μαύρα γράμματα που μόλις διαβάσατε δεν είναι κάποιο δικό μου στρεψόδικο νομικό σκεπτικό της συμφοράς. Είναι απόσπασμα από πύρινο άρθρο πρώην Προέδρου του Αρείου Πάγου.   Π ρ ώ η ν   Π ρ ο έ δ ρ ο υ   τ ο υ   Α ρ ε ί ο υ   Π ά γ ο υ !   Εντούτοις ο Εισαγγελέας δεν επενέβη.

Μας αρκεί το ίδιο ακριβώς νομικό σκεπτικό για τον Σαμαρά ή μήπως χρειάζεται νεότερο άρθρο; Αλλά, και τι νόημα θα είχε; Αφού και το πρώτο το ‘φαγε το μαύρο σκοτάδι…

Όπως αντιλαμβάνεσθε, μάλλον θα χρειασθεί κάποια στιγμή να επέμβει Εισαγγελέας και στην Εισαγγελία.

sotosblog

Μικρά μυστικά του καλού κρασιού για το Κεφαλλονίτη & Θιακό παραγωγό

0

Μικρά μυστικά του καλού κρασιού για το Κεφαλλονίτη & Θιακό παραγωγό

Ο Ενιαίος  Αγροτικός Συνεταιρισμός ενημερώνει τον επίδοξο Κεφαλλονίτη και  Θιακό ερασιτέχνη οινοποιό για τα μυστικά της ζύμωσης.

Το φαινόμενο  της μετατροπής των σακχάρων του  μούστου σε κρασί είναι γνωστό ως αλκοολική ζύμωση. Αυτό δηλαδή, που  απλά ο λαός ονόμασε «βράσιμο» του κρασιού, οφείλεται στη παρουσία μικροσκοπικών μυκήτων, που είναι γνωστοί ως ζύμες. Οι ζύμες μοιάζουν με τη γύρι της άνοιξης και βρίσκονται πάνω στη φλούδα της ρόγας, παράγουν διαφορετικούς τύπους κρασιών, ανάλογα με τις συνθήκες οινοποίησης, την ποικιλία του σταφυλιού και τις κλιματολογικές συνθήκες.

Πράγματι λοιπόν, το κρασί «βράζει», ενώ οι φυσαλίδες  του διοξειδίου του άνθρακα που  συνεχώς ανεβαίνουν προς την επιφάνεια, εμποδίζουν το αεροστεγώς σφράγισμα  του βαρελιού αυτή τη περίοδο. Από τη βασική αυτή αντίδραση, το 90% των σακχάρων γίνεται οινόπνευμα ενώ περίπου δέκα μέρες μετά το τέλος της ζύμωσης τα σάκχαρα του κρασιού δεν ξεπερνούν 2γρ/λίτρο. Είναι γνωστό εξάλλου ότι 17γρ σακχάρων δίνουν μόλις ένα αλκοολικό βαθμό ενώ η σχέση αυτή επηρεάζεται από τις συνθήκες οινοποίησης.

Η επιτυχία της  ζύμωσης εξαρτάται από την  περίπτωση εμβολιασμού του γλεύκους από τον πληθυσμό των ζυμών, ο  οποίος σε γλεύκος εν πλήρη ζυμώσει, πρέπει να είναι γύρω στα 108 κύτταρα/ml δηλαδή 200l ενεργοποιημένων ζυμών ανά 100hl γλεύκους.

Η μεταμόρφωση  του γλυκού μούστου σε κρασί, ενός προϊόντος που συνήθως δεν  περιέχει σάκχαρα, με 12% αλκοόλ και 250 ακόμη  ουσίες που εμφανίζονται μέσα σε λίγες  μέρες, είναι το καταπληκτικότερο φαινόμενο  της φύσης. Αρκετοί σύγχρονοι οινοποιοί χρησιμοποιούν ειδικές ζύμες του εμπορίου επιλεγμένες για την δημιουργία κάποιου ξεχωριστού τύπου κρασιού και αρώματος. Δρούνε δηλαδή ενάντια στη φύση και το φυσιολογικό οικοσύστημα της περιοχής, βιάζοντας την εξέλιξη της παραγωγικής διαδικασίας.

Ο Ενιαίος  Αγροτικός Συνεταιρισμός εύχεται  στον επίδοξο οινοποιό Καλά Κρασιά.

Από τον Ενιαίο Αγροτικό Συνεταιρισμό Κεφαλληνίας & Ιθάκης.

Αναδημοσιευση απο: KefaloniaToday,com