Ουκρανία: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»

του Ν. Μπογιόπουλου

Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ των εξελίξεων στην Ουκρανία, παρακολουθώντας την ανθρωπογεωγραφία της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» και τα μπουμπούκια που την συνθέτουν:

Α) Ο τύπος ονομάζεται Αρσένι Γιατσένιουκ.

Ο τύπος αυτός, που τον βλέπουμε να αποδίδει στους οπαδούς του άψογο... αρχαιοελληνικό χαιρετισμό, αναλαμβάνει τη θέση του πρωθυπουργού της Ουκρανίας. Αυτός ο τύπος, που τελεί υπό τη σκέπη της δημοκρατικής ΕΕ και της ακόμα πιο δημοκρατικής Αμερικής, είναι παλιός γνώριμος των αφεντικών του. Στην επόμενη φωτογραφία τον βλέπουμε σε τρυφερό (πλην επαγγελματικό)  τετ α τετ με την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την Κοντολίζα Ράις.

Θυμίζουμε ότι η δημοκράτισσα Κοντολίζα Ράις είναι αυτή που ως υπουργός των κυβερνήσεων του Μπους κατέσφαξε το Ιράκ και όχι μόνο. Επισημαίνουμε, επίσης, ότι στις δημόσιες συναντήσεις τους τύποι σαν τον Γιατσένιουκ και τη Ράις δεν χαιρετιούνται ναζιστικά. Περιορίζονται στις χειραψίες...

Ο τύπος αυτός, πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου μέχρι πρότινος, που προωθείται δημοκρατικότατα για πρωθυπουργός της Ουκρανίας, παρότι με τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» παρέλασε από διάφορες θέσεις (όπως του υπουργού Οικονομικών και Εξωτερικών – σημειωτέον: αυτός ήταν που πρόσδεσε την Ουκρανία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και ξεκίνησε τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ), δείτε πόσο λαοπρόβλητος είναι: Όταν έθεσε το 2010 υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ουκρανίας σε πανουκρανικό επίπεδο δεν κατόρθωσε να πάρει πάνω από το 7% των ψήφων. Μάλιστα στο Κίεβο ψηφίστηκε από το 0,34% των ψηφοφόρων, στη δε Κριμαία, όπου είχε χρηματίσει και «περιφερειάρχης», έλαβε το εκκωφαντικό... 0,02% των ψήφων.

Δυο χρόνια αργότερα προσχώρησε στο κόμμα «Πατρίδα» ως τσιράκι της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία εκτός από «ηρωίδα» υπήρξε κατά τη θητεία της και συνώνυμο της διαφθοράς...

Με την ανακοίνωση της πρωθυπουργοποίησής του, ο τύπος αυτός έκανε δυο δηλώσεις. Η πρώτη ήταν πως «πρέπει άμεσα να συνάψουμε συμφωνία για ένα πρόγραμμα συνεργασίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Η δεύτερη, μιλώντας στο BBC, πως «πρόκειται να λάβουμε εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα...».

Και κάτι ακόμα: Πριν από περίπου δυο εβδομάδες, έκανε τον γύρο του κόσμου η μαγνητοφωνημένη συνομιλία της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ με τον Αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο. Η κυρία υφυπουργός, δίνοντας τόσο το στίγμα των επιθυμιών των ΗΠΑ για την εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία, όσο και των αντιπαραθέσεων των Αμερικανών με την ΕΕ, αλλά και περιγράφοντας με ενάργεια τις δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούνται στην Ουκρανία, ακούγεται να δίνει σαφείς οδηγίες στον πολιτικό της υφιστάμενο. Του είπε: «Γ@μ@ την ΕΕ, εμείς θέλουμε τον Γιατσένιουκ»...

Β) Ο τύπος , αυτός που βρίσκεται αριστερά από τον Αμερικανό γερουσιαστή και υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, τον ΜακΚέιν, ονομάζεται  Όλεχ Τιαγκνιμπόκ.

Ο τύπος αυτός, εκλεκτό μέλος της ουκρανικής αντιπολίτευσης, ηγείται του κόμματος «Σβόμποντα» (Ελευθερία). Μόνο που το κόμμα του δεν λεγόταν πάντα έτσι. Μέχρι τη δεκαετία του 2000 είχε άλλο όνομα. Λεγόταν «Εθνικοσοσιαλιστικό»... Το «Σβόμποντα» δεν συνιστά παρά την πολιτική ομπρέλα του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα».

Τα φασιστόμουτρα του «Δεξιού Τομέα», με τα ναζιστικά τους περιβραχιόνια, τις στρατιωτικές στολές παραλλαγής και σε πλήρη εξάρτηση, στους δρόμους του Κιέβου...

Ο «Δεξιός Τομέας», που με τα μέλη του με όπλα και λοστάρια πρωτοστατεί στο πλιάτσικο, στην τρομοκρατία και στην πυρπόληση κτιρίων στην Ουκρανία, απαρτίζεται από κάθε λογής λουμπεναριό και φασιστικό κατακάθι της ουκρανικής κοινωνίας. Αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα της ναζιστικής ακροδεξιάς. Επιδίδεται σε λαμπαδηδρομίες στους δρόμους του Κιέβου στα πρότυπα της Κου Κλουξ Κλαν. Διατηρεί «αδελφικές» σχέσεις με το φασιστικό κόμμα «Jobbik» της Ουγγαρίας, με το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, με το φασιστικό «Forza Nuova»της Ιταλίας, με το ναζιστικό «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» της Γερμανίας. Σύμφωνα με τη λίστα του διεθνούς Κέντρου Βίζενταλ, το «Σβόμποντα» του Τιαγκνιμπόκ κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων.

Αυτό το κόμμα, που υιοθετήθηκε από τη Δύση ως φορέας της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία και που στις συγκεντρώσεις του τρέχει ο ΜακΚέιν, έχει για ήρωα τον διαβόητο Στέπαν Μπαντέρα. Διοργανώνει μάλιστα και πορείες με πορτρέτα του Μπαντέρα στους δρόμους της Ουκρανίας όπως αυτό πίσω από το λεβεντόπαιδο με το τσουλούφι της φωτογραφίας.

Σημείωση 1η: Ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν ένα καθίκι, συνεργάτης των Γερμανών ναζί της περίοδο της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση. Κάτι σαν τους «δικούς μας» δωσίλογους και ταγματασφαλίτες, δηλαδή...

Στο μέσον της φωτογραφίας ο Μπαντέρα με τη γερμανική ναζιστική στολή του, φυσικά...

Σημείωση 2η: Για να έχουμε μια ιδέα πως η «δημοκρατία» και η Δύση - ως εγγυητής της - προάγουν και αναθρέφουν τον φασισμό πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αμέσως μετά τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004, ο τότε εκλεκτός του ευρωατλαντισμού πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βίκτορ Γιούσενκο, είχε ανακηρύξει επίσημα τον Μπαντέρα, όπως και τον ναζιστή ομοϊδεάτη του, τον Σούκεβιτς,«ήρωες της Ουκρανίας»...

Σημείωση 3η: Το κόμμα «Πατρίδα» της Γιούλια Τιμοσένκο (που τόσο την αγαπούν οι Γερμανοί...), της «ηρωίδας» που ήταν στη φυλακή για απάτες και υπεξαιρέσεις και από το οποίο προέρχεται ο νέος πρωθυπουργός της Ουκρανίας (που τόσο τον αγαπούν οι Αμερικάνοι...), στις τελευταίες εκλογέςσυμμάχησε με το ναζιστικό «Σβόμποντα» γεγονός που άνοιξε τον δρόμο, ώστε οι ναζί να μπουν στο ουκρανικό κοινοβούλιο...

Γ) Ο τρίτος της παρέας που μάχεται για την εμπέδωση των ευρωπαϊκών άμα τε και δημοκρατικών αξιών στην Ουκρανία ονομάζεται Βιτάλι Κλίτσκο.

Το παλικάρι, που ήταν πυγμάχος και δημιούργησε το κόμμα «Γροθιά», αν και έχει αμερικανική υπηκοότητα, ενδιαφέρεται βασικά για την προώθηση στην Ουκρανία των γερμανικών... αξιών. Άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο σπίτι του στη Γερμανία τα έχει περάσει, από το «Ίδρυμα Konrad Adenauer» του ανατέθηκε να ηγηθεί ακροδεξιού μορφώματος με αποστολή την «γερμανοποίηση» της Ουκρανίας και φυσικά είναι πάντα ευπρόσδεκτος από την κυρία Μέρκελ, η οποία κάνει πολύ κέφι όταν τον συναντά...

Η κυρία Μέρκελ με τον Κλίτσκο (εκ δεξιών της), αλλά και τον Γιατσένιουκ (εξ αριστερών της) σε χαρούμενες στιγμές...

Δ) Όλοι αυτοί οι τύποι τώρα, ο Γιατσένιουκ, ο Τιαγκνιμπόκ και ο Κλίτσκο, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκροτούν το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ... δημοκρατίας στην Ουκρανία. Μάλιστα, ήδη πριν από τα γεγονότα, είχαν ανακοινώσει ότι θα κατέβαιναν μαζί στις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (ο ναζί, ο φασίστας και ο κρυφοφασίστας), μαζί. Και στη μέση η κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ...

Όσο για τις πρώτες κιόλας κινήσεις της κυβέρνησης που συγκροτούν ή στηρίζουν από κοινού τα «δημοκρατικά» παιδιά, είναι οι εξής:

• Προώθηση νόμου για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.
• Προώθηση νόμου για την κατάργηση κάθε απαγόρευσης που περιορίζει την ναζιστική προπαγάνδα.
• Προώθηση νόμου με τον οποίο η διοίκηση του υπουργείου Εσωτερικών παραδίδεται στους ναζί του «Δεξιού Τομέα».
• Κάλεσμα στο ΝΑΤΟ να παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία στο οποίο άμεσα ανταποκρίθηκε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Ράσμουσεν, ο οποίος και δήλωσε: «Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία για τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της» προσθέτοντας ότι το ΝΑΤΟ εγγυάται «την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» (σσ: αξίες ευρύτατα γνωστό ότι εμπνέουν το ΝΑΤΟ αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά από την Κύπρο μέχρι τη Γιουγκοσλαβία, κι από το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και το Αφγανιστάν...).

Η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι μια σωστή σκέψη εκ μέρους των «δημοκρατών» της Ουκρανίας και των ευρωαμερικανών φίλων τους. Βλέπετε εκεί οι κομμουνιστές γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων με αφίσες όπως αυτή με την εικόνα του Λένιν, ο οποίος «ρωτά» τους κατοίκους: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...

*Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014 

***

Ορισμένες σκέψεις:

Πρώτο: Η Ουκρανία περνά μια από τις πιο δραματικές στιγμές στην ιστορία της. Μάζες ανθρώπων βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας τη βαθιά κοινωνική δυσαρέσκεια και την απέχθειά τους προς το καθεστώς της κλίκας του Γιανουκόβιτς. Αυτή η κλίκα, υπηρέτησε τον πλουτισμό της ως βαστάζος εκείνης της μερίδας των εκμεταλλευτών του ουκρανικού λαού, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους και το ιδιοτελές συμφέρον τους με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό.

Δεύτερο: Η άλλη κλίκα, της άλλης μερίδας των ολιγαρχών, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, προωθεί τα δικά της σχέδια μέσα από την ωμή επέμβαση της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας. Για τα συμφέροντά της δεν διστάζει να αναγορεύσει σε «δημοκράτες» και «απελευθερωτές» το σκυλολόι των ναζιστικών, εθνικιστικών, φιλοαμερικανικών και φιλογερμανικών κομμάτων και μορφωμάτων.

Τρίτο: Ο ουκρανικός λαός, λόγω της απουσίας κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε αυτές τις δυο κλίκες και χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι της γεωστρατηγικής σκακιέρας και ως πυροκροτητής για ελεγχόμενες από το σύστημα πολιτικές ανατροπές που περιορίζονται στην εναλλαγή των διεφθαρμένων ανδρείκελων.

Τέταρτο: Παρότι ο λαός στην Ουκρανία συντάσσεται κάτω από σημαίες ξένες, και όχι τις σημαίες των δικών του συμφερόντων, βλέπουμε ότι οι ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, στο πλαίσιο της ενδοκαπταλιστικής και ενδοιμπεριαλιστικής τους σύγκρουσης παρεμβαίνουν με τον οξύ τρόπο που παρεμβαίνουν. Το γεγονός ότι  εκδηλώθηκε μία τέτοια αντίδραση από μέρους του ξένου παράγοντα (ένοπλη παρέμβαση, αξιοποίηση του ναζισμού και ανάδειξή του σε πολιτικό παράγοντα κλπ) καθιστά σαφή τον τρόπο που οι δυνάμεις αυτές θα αντιδράσουν (όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά οπουδήποτε) στο ενδεχόμενο διεκδίκησης και εφαρμογής από το λαό, από τον κάθε λαό, ενός πραγματικά φιλολαϊκού προγράμματος. Πόσο μάλλον ενός προγράμματος που θα αφαιρεί την εξουσία από τους ολιγάρχες. Η επέμβασή τους στην περίπτωση αυτή θα είναι εκατοντάδες φορές πιο σφοδρή. Αυτό σημαίνει αποδοχή της «μοίρας» μας; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι:Μόνο ένας στην συντριπτική του πλειοψηφία ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος, χειραφετημένος πολιτικά και αποφασισμένος λαός μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Μόνο έτσι μπορεί να κάνει τους εχθρούς του να σκεφτούν το τίμημα που θα καταβάλουν, αν επιχειρήσουν να υποσκάψουν με μη ειρηνικό τρόπο τις λαϊκές επιλογές. Να αποτρέψει τις έξωθεν και έσωθεν παρεμβάσεις. Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που υπάρχει: Ο ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος και ταξικά αποφασισμένος λαός. Το ερώτημα που μας αφορά ως Ελλάδα και τίθεται ειδικά προς τους κάθε είδους των εξ ημών αριστερών, είναι: Αυτή η προϋπόθεση εξασφαλίζεται όταν η συνείδηση του λαού διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρεί ως «φίλους» τους εχθρούς του;

Πέμπτο: Οι προηγούμενες εκλογές στην Ουκρανία έγιναν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και σύμφωνα με αυτή τη λογική προέκυψε μία «δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση». Τα όσα συνέβησαν εκεί, όμως, η ωμή επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι διαδηλώσεις με τη συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ, των Αμερικανών αξιωματούχων και λοιπών, η ωμή ένοπλη βία με την χρησιμοποίηση των φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην πρώτη γραμμή κλπ, αποσιωπήθηκαν ή πέρασαν στα ψιλά από την διεθνή και ελληνική ειδησιογραφία. Αυτό, τι άλλο αποδεικνύει από την υποκρισία ορισμένων για το πως αντιλαμβάνονται το θέμα της νομιμότητας; Θυμόμαστε όλοι, για παράδειγμα, εκείνα τα «καταδικάζουμε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται», ή τα άλλα από τον κύριο Μητσοτάκη μέχρι τον κύριο Πρετεντέρη γύρω από το θέμα της«τήρησης και σεβασμού του Συντάγματος» κλπ. Αλλά πώς και τους διαφεύγει; Στην Ουκρανία τόσο ο εκλεγμένος πρόεδρος, όσο και το ισχύον Σύνταγμα καταργήθηκαν με τρόπο έκδηλα αντίθετο από τον προβλεπόμενο από την ισχύουσα «νομιμότητα». Κάτι που δεν είδαμε να ενοχλεί ιδιαίτερα τους «ουκρανολόγους» στα εγχώρια ΜΜΕ. Υποψιαζόμαστε, λοιπόν, ότι για ορισμένους το ασίγαστο πάθος που επιδεικνύουν για την «τήρηση της νομιμότητας» αναβλύζει από μέσα τους μόνο όταν πρόκειται για εκείνη την νομιμότητα που οι ίδιοι γουστάρουν.

Έκτο: Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τουτέστιν: Εμείς, οι υπόλοιποι, που όταν απεργούμε ή διαδηλώνουμε ακούμε μύδρους από τους «εισαγγελείς» ότι «διασαλεύουμε τη νομιμότητα», δεν έχουμε παρά να κρατήσουμε την ανομολόγητη παραδοχή των νομιμοφρόνων κατηγόρων μας. Την παραδοχή τους όπως αυτή απορρέει από τη στάση τους στην Ουκρανία, η οποία ταυτόχρονα, συνιστά και τον εφιάλτη τους: Ότι η πλειοψηφία του λαού - αφού και κατά το αστικό Σύνταγμα ο λαός είναι κυρίαρχος και πηγή όλων των εξουσιών - είναι εκείνη η δύναμη που με τη θέλησή της μπορεί και δικαιούται, τελικά, όταν το αποφασίσει, να ανατρέψει τα πάντα.

Νίκος Μπογιόπουλος

Πηγή: iskra.gr, enikos.gr

Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2014/02/blog-post_5339.html#ixzz2udEuyRBH

Το μπαζωμένο ποτάμι

Το μπαζωμένο ποτάμι

ΟΣταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε την πρωτοβουλία για την δημιουργία Κίνησης που θα κατέλθει στις ευρωεκλογές. Το όνομα της Κίνησης θα είναι «Το Ποτάμι» αλλά αυτό δεν είναι και πολύ έξυπνο, αφού είναι γνωστό πως στην Ελλάδα τα ποτάμια τα μπαζώνουν.

Εντελώς συμπτωματικά, η ανακοίνωση της πρωτοβουλίας του Σταύρου Θεοδωράκη για συμμετοχή στις ευρωεκλογές γίνεται την επομένη της αποχώρησης της πρωτοβουλίας των 58 από την Ελιά.

Επίσης, εντελώς συμπτωματικά, πριν από μερικές ημέρες, ο Σταύρος Θεοδωράκης κατήγγειλε...

μέσω του δελτίου του Mega –παρέα με τον Πρετεντέρη, την Τρέμη και τον Τσίμα- πως πρωτοδίκης από την Κω άσκησε λογοκρισία στην εκπομπή του και στο Mega για το Φαρμακονήσι.

Τον κυνηγάει το σύστημα τον Σταύρο Θεοδωράκη γιατί είναι πολύ επικίνδυνος. Τα αποκαλυπτικά άρθρα του και οι εκπομπές του μετά την χρεοκοπία της χώρας είναι γροθιά στο στομάχι και προκαλούν έντονες συζητήσεις στα κομμωτήρια ανάμεσα στις κομμώτριες και τις πελάτισσες, με αποτέλεσμα να μην στρώνει η περμανάντ.

Είδα από περιέργεια την εκπομπή για το Φαρμακονήσι που ήταν ένα ωραιότατο πλυντήριο για τους λιμενικούς.

Διάβασα την ανακοίνωση του Σταύρου Θεοδωράκη για την ίδρυση του κινήματος και σκέφτομαι πως δεν μπορεί να είναι τόσο αφελής.

Όταν έχεις υπηρετήσει το σύστημα Σημίτη και τον Λαμπράκη, δεν περιμένεις να πάρει κάποιος στα σοβαρά όλα αυτά που εσύ ξαφνικά ανακάλυψες τον Φεβρουάριο του 2014.

Ο συστημικός Σταύρος Θεοδωράκης ζητάει απ’ όλους να ξεχάσουν ποιος είναι και για ποιους εργάζεται. Ζητάει να ξεχάσουμε το Mega, τον Ψυχάρη, τον Μπόμπολα και τους άλλους ολιγάρχες.

Τον ενοχλεί τον Σταύρο Θεοδωράκη που δεν υπάρχει Δικαιοσύνη στη χώρα –έτσι γράφει στην ανακοίνωση- αλλά δεν τον ενοχλεί που δουλεύει, ως πρωτοπαλίκαρο, σε ένα κανάλι που επί 24 χρόνια δεν έχει άδεια.

Ούτε τον ενοχλεί που έχει γίνει πλούσιος από αυτό το κανάλι.

Τόσες λέξεις έγραψε στην ανακοίνωση ο Σταύρος Θεοδωράκης αλλά ούτε μια για τα ΜΜΕ και τους ολιγάρχες ιδιοκτήτες. Για να μην έχει κανείς απορία, ποιοι είναι πίσω του.

Τα πράγματα είναι απλά: ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία κάηκαν, οι ολιγάρχες καταρρέουν και προσπαθούν να αποτρέψουν την πτώση τους.

Πετάνε κι έναν Σταύρο Θεοδωράκη, μπας και τσιμπήσουν οι απολιτίκ και οι χαζογκόμενες, αλλά το χαρτί «Σταύρος Θεοδωράκης» είναι μια κίνηση απελπισίας. Είναι μια αποδοχή της ήττας.

Τα τηλεοπτικά πρόσωπα είναι καμένα. Πλούσια αλλά καμένα.

Βέβαια, αν ζούσε ο Λαμπράκης, μπορεί τα πράγματα να ήταν αλλιώς.

Ο Λαμπράκης κατάφερε να κάνει δημοσιογράφο τον Κακαουνάκη, οπότε τον Θεοδωράκη –που είναι συμπαθής και ευγενής- θα τον έβγαζε σίγουρα πρωθυπουργό.

(Σταύρο, ήσουν για μεγαλύτερα πράγματα. Αρκεί να θυμόσουν πού και πού το παιδάκι που πουλούσε κουλούρια στα δικαστήρια της Πανεπιστημίου. Το ξέχασες. Καλή τύχη. Φιλικά.)

 Εγραψε o Pitsirikos

Αγαπητε Μεμα... του Σπυρου Αλεβιζοπουλου.

Αυτό που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό και άξιο απορίας για την κίνηση των «58» και άλλων παρόμοιων κινήσεων που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, σε μια προσπάθεια διεκδίκησης πολιτικού λόγου και ύπαρξης κατά τη διάρκεια της επόμενης ημέρας μετά την εκλογική συντριβή των κομμάτων της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, είναι ότι δεν έχουν να πουν τίποτε για την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία διαλύει και ισοπεδώνει τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν έχουν απολύτως τίποτε να πουν για όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα με τους εταίρους – δανειστές να αλωνίζουν και να επιβάλλουν το «δίκαιο του δανειστή». Είναι αποκρουστικό το θέαμα ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να ανασυστήσουν την «Κεντροαριστερά», δηλαδή να φτιάξουν ένα νέο «αναζωογονημένο» νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, το οποίο απλά θα καταφέρει να αυξήσει κάπως τα εκλογικά του ποσοστά ή ακριβέστερα θα εξασφαλίσει εκείνο το ποσοστό, το οποίο θα του επιτρέπει να εισέρχεται στη Βουλή και να συγκυβερνά με τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά.

Κοντολογίς, η κατάσταση στην «Κεντροαριστερά» ή στη με το …ζόρι προσπάθεια ανασύστασής της πηγαίνει αντάμα και έχει κοινή μοίρα με την πορεία των κομμάτων – απομειναριών της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Η χώρα και ο ελληνικός λαός χρειάζονται μια νέα αφήγηση, ένα νέο όραμα και κυρίως μια νέα κυβέρνηση, η οποία είναι διατεθειμένη να υπηρετήσει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα και όχι να κάνει «μοίρασμα καρεκλών» σε μια προσπάθεια να «σώσει» τη χώρα. Το δείγμα γραφής όμως της «Κεντροαριστεράς» ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάζεται είναι σαφές όχι τόσο για το παρελθόν, το οποίο είναι γνωστό σε όλους όσο για το θλιβερό παρόν, το οποίο βιώνει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. 
_____________

Σώστε τα παραδοσιακά σκάφη και καρνάγια

• .

.

Ημερίδα από τον Ελληνικό Σύνδεσμο Παραδοσιακών Σκαφών για την ναυτική κληρονομιά της χώρας μας

Η διάσωση των παραδοσιακών σκαφών και καρνάγιων αλλά και ο ρόλος τους στη ναυτική κληρονομιά της χώρας μας, ήταν το θέμα ημερίδας που διοργανώθηκε τη Δευτέρα το πρωί στο Ναυτικό όμιλο Ελλάδος από τον Ελληνικό Σύνδεσμο Παραδοσιακών σκαφών. Στην αίθουσα του ομίλου συγκεντρώθηκαν άνθρωποι της θάλασσας που συζήτησαν για περισσότερο από 7 ώρες σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι λάτρεις των παραδοσιακών σκαφών.

Το κυρίαρχο θέμα της ημερίδας ήταν «η διαμόρφωση προτάσεων για τη διάσωση των παραδοσιακών σκαφών και καρνάγιων» ενώ σε επιμέρους ενότητες συζητήθηκε η φορολόγηση ή μη, των παραδοσιακών ξύλινων ιδιωτικών σκαφών αναψυχής, η αναγκαιότητα έκδοσης διευκρινιστικής εγκυκλίου της ΚΥΑ περί καθορισμού σκάφους ως παραδοσιακού και οι αδειοδοτήσεις λειτουργίας των παραδοσιακών καρνάγιων.

Όλοι οι ομιλητές αλλά και οι προσκεκλημένοι της ημερίδας συμφώνησαν πως πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί αλλά και να επιβιώσει η ελληνική ναυτική παράδοση μέσω της ναυπηγικής τέχνης, όπως αυτή εκτελείται στα διάφορα παραδοσιακά καρνάγια της χώρας. Άλλωστε όπως επισήμανε και ο πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Παραδοσιακών σκαφών κ. Νίκος Καβαλιέρος στο protothema.gr : «Τα παραδοσιακά σκάφη δε ζουν στις καρτποστάλ ούτε στις πλατείες των Δήμων. Ζούν μονάχα στη θάλασσα ταξιδεύοντας».

Από την πλευρά του ο κ. Αντώνης Δημητρακόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της PRAXIS YACHTS  μιλώντας για τη μη φορολόγηση των παραδοσιακών ξύλινων ιδιωτικών σκαφών τόνισε πως: «Σε αντίθεση λοιπόν με την ευνοική φορολογική και νομοθετική πολιτική που ισχύει επί πολλά έτη στην Ευρώπη, στη χώρα μας σήμερα η νέα γενιά Ελλήνων πολιτικών και ειδικών νομοθετών έρχεται με ένα φορολογικό νομοθέτημα που προσπαθεί να εξαφανίσει ότι έμεινε από τα ιστορικά αυτά θαυμάσια παραδοσιακά πλοία μας». Στην εκδήλωση, θεσπίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του Συνδέσμου το «βραβείο Θεμιστοκλής» το οποίο δόθηκε σε έξι σημαντικούς εργάτες της θάλασσας, καραβομαραγκούς, αρμαδώρους κ.α.



Τα συμπεράσματα και οι επιμέρους προτάσεις που κατατέθηκαν στη διάρκεια της ημερίδας, θα καταγραφούν και θα αποσταλούν προς κάθε αρμόδιο, εντός και εκτός Ελλάδος, προς αξιολόγηση και λήψη αποφάσεων.

Ανακοινώθηκε επίσης η πρόθεση σύστασης «Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Παραδοσιακών Σκαφών και Καρνάγιων» για τον καλύτερο συντονισμό των προσπαθειών διάσωσης και ανάδειξης της ναυτικής παράδοσης.



Κατά το κλείσιμο  της ημερίδας το διοικητικό συμβούλιο έδωσε νέο ραντεβού στα Μέθανα, για το δεύτερο ναυτικό σαλόνι παραδοσιακών σκαφών, το τελευταίο τριήμερο του Μαΐου 2014.

Χρεοκοπημένες επιχειρήσεις – ζάμπλουτοι επιχειρηματίες!

Χρεοκοπημένες επιχειρήσεις – ζάμπλουτοι επιχειρηματίες!

Είναι υπερδανεισμένοι, ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, με απειροελάχιστες δυνατότητες να επιστρέψουν στο ορατό μέλλον στην κερδοφορία, αλλά απαιτούν περισσότερα δάνεια από τις τράπεζες, απειλώντας διαφορετικά με την διατήρηση των θέσεων εργασίας. Στην πράξη πρόκειται για την νέα γενιά των προβληματικών επιχειρήσεων, όπου τον ρόλο του ΟΑΕΔ έχει αναλάβει το τραπεζικό σύστημα. Τις εμπνεύσεις Αρσένη τις πληρώνουμε ακόμη. Οι υπερδανεισμένοι του 2014, όμως, απειλούν...

να μας  καρφώσουν μέσα στο φέρετρο!

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι σπαταλούνται εθνικοί πόροι για να ζουν οι διοικήσεις αυτών των εταιρειών ζωή χαρισάμενη. Δεν είναι μόνο η οργή που προκαλεί το γεγονός ότι έχουμε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις με ζάμπλουτους επιχειρηματίες. Είναι και η απροθυμία του ελληνικού κράτους να βρει τα κλεμμένα. Τα δάνεια που έγιναν καταθέσεις στην  Ελβετία!

Δεν μιλάμε για επιχειρηματικότητα, αλλά για συμμορίες από γκάγκστερ! Κι ασφαλώς δεν αναφερόμαστε σε εταιρείες που βρέθηκαν στο  κόκκινο λόγω της κρίσης ή εξαιτίας των όποιων λαθεμένων επιλογών του παρελθόντος. Αλλά για επαγγελματίες κλέφτες που ζουν ως κηφήνες με τα λεφτά των άλλων και κρύβουν τις παρανομίες τους εξαγοράζοντας τον πολιτικό κόσμο. Οι διάφορες λίστες με πλούσιους καταθέτες του εξωτερικού είναι διαθέσιμες στην ελληνική πολιτεία για να αναζητήσει τους παρανόμους, αλλά και πάλι αυτή βρίσκει χίλια δύο προσχήματα για να μην τις εξετάσει! Αν τις εξετάσουν μπορεί να πέσουν και πάνω στους εργοδότες τους! Ούτε στη Λατινική Αμερική δεν γίνονται αυτά!

Τα χρήματα που έχουν δανείσει οι τράπεζες είναι χρήματα των αποταμιευτών. Αλλά και οι ίδιες οι τράπεζες ζουν εξαιτίας των χρημάτων των φορολογουμένων. Κατά συνέπεια, η όποια απάτη σε βάρος του τραπεζικού συστήματος είναι απάτη σε βάρος του ελληνικού λαού. Κι οι διοικήσεις των τραπεζών οφείλουν άμεσα να αλλάξουν ρότα και να βάλουν ένα τέλος σε αυτή την ιστορία.

Να πάρουν από τα χέρια των αμαρτωλών διοικήσεων την διαχείριση, να μετοχοποιήσουν σημαντικό μέρος των δανείων  και στην συνέχεια να τις εξυγιάνουν και να προσπαθήσουν να τις πουλήσουν. Είναι ο μόνος τρόπος για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους οι τράπεζες (ή έστω κάποια από τα λεφτά που έχουν ήδη δώσει) και να διασωθούν οι θέσεις εργασίας. Οτιδήποτε άλλο θα έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνονται οι ζημιές και να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η προσπάθεια ανασυγκρότησης της επιχείρησης.

Η δυνατότητα των τραπεζών για χρηματοδότηση είναι περιορισμένη και συγκεκριμένη. Αν τα χρήματα αυτά πετιούνται μέσα σ΄ ένα πηγάδι δίχως πάτο, τότε είναι περιττό να συζητάμε για την όποια πιθανότητα ανάκαμψης. Τα χρήματα των τραπεζών πρέπει να χρησιμοποιηθούν σωστά και έτσι να αποκτήσουν πολλαπλασιαστική δύναμη στην αγορά. Και ταυτόχρονα θα πρέπει όλοι να λάβουν το μήνυμα ότι η αγορά θα αρχίσει να αποκτά κανόνες, για να μπορούμε κάποια στιγμή να μιλάμε για μία κοινωνία που θα προσφέρει στους πολίτες της ίσες ευκαιρίες.

Θανάσης Μαυρίδης από capital

Ντόμινο ψευδών ειδήσεων

Χρειάζεται πλέον ένα Παρατηρητήριο Δημοσιογραφικής Εξαπάτησης

Αρθρογράφος: 
Πέτρος Κατσάκος

Τελικά πρέπει να δημιουργηθεί ένα Παρατηρητήριο Δημοσιογραφικής Εξαπάτησης ώστε να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο της συστηματικής παραπλάνησης των χρηστών, του ηλεκτρονικού, κυρίως, Τύπου από την καταιγίδα των ψευδών ειδήσεων που διακινούνται, συστηματικά πλέον, στο Διαδίκτυο. Τα κρούσματα είναι καθημερινά, καθώς η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή ανεπιβεβαίωτων ειδήσεων, που συνήθως συνοδεύονται και από πλαστές φωτογραφίες, βομβαρδίζουν συστηματικά εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του Ίντερνετ, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που φιλοξενούνται σε δελτία ειδήσεων και εφημερίδες.

Τελευταίο παράδειγμα «ο δημόσιος λιθοβολισμός νεαρής γυναίκας στη Συρία επειδή είχε λογαριασμό στο facebook» που πρωταγωνίστησε στις οθόνες των ηλεκτρονικών υπολογιστών τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα προκαλώντας ρίγη ανατριχίλας για το αναχρονιστικό και απάνθρωπο Ισλάμ που καταπατά με τον πιο βάρβαρο τρόπο τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η «είδηση» μάλιστα συνοδευόταν από τη φωτογραφία μιας ημιθανούς γυναίκας που, βουτηγμένη στο αίμα, ξεψυχούσε μπροστά στα οπλισμένα με πέτρες χέρια των εκτελεστών της. Μόνο που η φωτογραφία ήταν «δανεισμένη» από την ιρανική κινηματογραφική ταινία «The Stoning of Soraya», μια ταινία με βολικές σκηνές προς χρήση από τους εμπνευστές της «είδησης».
 
Όταν δημοσιογράφος του CNN "πειράζει" τις φωτογραφίες
 
Πριν από λίγες ημέρες μια δημοσιογράφος του CNN έκρινε σκόπιμο να δημιουργήσει τη δική της συγκινητική «είδηση» παρουσιάζοντας τη φωτογραφία ενός 4χρονου αγοριού από τη Συρία που είχε διασχίσει ολομόναχο την έρημο. Σύντομα η φωτογραφία του μικρού αγοριού, μέσω Ηνωμένων Πολιτειών, διοχετεύτηκε στον υπόλοιπο πλανήτη, και φυσικά και στην Ελλάδα. Αυτομάτως δεκάδες sites και blogs έστησαν το δικό τους πάρτι στο κυνήγι της επισκεψιμότητας. Με δακρύβρεχτους τίτλους και σπαρακτικές λεζάντες διαφήμισαν το προϊόν της ημέρας προσελκύοντας έτσι χιλιάδες "κλικ" στο καθημερινό κυνήγι των επισκεπτών. Δεν χρειάστηκαν περισσότερο από δύο ώρες για να καταρρεύσει, τουλάχιστον στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο μύθος του ορφανού παιδιού που διέσχισε την αφιλόξενη έρημο. Ένας άλλος χρήστης του twitter κατέστρεψε το εικονικό δράμα του 4χρονου αγοριού ανεβάζοντας στον λογαριασμό του ολόκληρη τη φωτογραφία όπου φαινόταν ο μικρός πρόσφυγας, κουρασμένος όντας από την πεζοπορία, που περπατούσε σε απόσταση λίγων μέτρων από τους γονείς του και την υπόλοιπη ομάδα των ξεριζωμένων φυγάδων.
 
Στον αστερισμό των "like"
 
Πριν από ένα μήνα στην κορυφή της δημοσιότητας είχε βρεθεί ένα ακόμη «ορφανό» από τη Συρία που κοιμόταν ανάμεσα στους τάφους των γονιών του. Ακόμη ένα διαδικτυακό δράμα -που εντελώς συμπτωματικά είχε και πάλι ήρωα ένα παιδί- έβαλε φωτιά στα πληκτρολόγια ανά την υφήλιο φέρνοντας χιλιάδες εισερχόμενους αναγνώστες στη φάκα της επισκεψιμότητας. Η συγκεκριμένη σπαρακτική φωτογραφία ανέβηκε στο Reddit, συνοδευόμενη από ένα εξίσου συγκινητικό κείμενο. «Αν δεν είχα τραβήξει αυτή τη φωτογραφία, οι άνθρωποι ίσως να συνέχιζαν να πιστεύουν ότι ο πόλεμος είναι αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση», έγραφε ο φωτογράφος απολαμβάνοντας τις επόμενες ώρες ένα παγκόσμιο ντόμινο αναπαραγωγής του «έργου» του. Μόνο που, όπως αποκαλύφθηκε, τη φωτογραφία την είχε «στήσει» με ένα αγόρι κομπάρσο στη Σαουδική Αραβία.
 
Ανθεί στις διαδικτυακές μας ημέρες η βιομηχανία του like και του follow μεταφέροντας τεράστιες μάζες χρηστών σε ιστοσελίδες, αλλά και προσωπικούς λογαριασμούς που λειτουργούν με τη λογική της «φάκας». Στη θέση του «τυριού» ειδήσεις και εικόνες που στοχεύουν απευθείας στο συναίσθημα παρακάμπτοντας την οποιαδήποτε αμφισβήτηση ή κριτική διάθεση αντιμετώπισης του περιεχομένου. Με ταχύτητα φωτός το «θέμα» αναπαράγεται σε τέτοιο βαθμό που αυτομάτως θεωρείται και επιβεβαιωμένο στη λογική τού "αφού το παρουσιάζουν τόσες και τόσες ιστοσελίδες δεν μπορεί παρά να αποτελεί και μέρος της πραγματικότητας". Πόσο μάλλον αν την είδηση τη μεταδίδουν τα ακόμη πιο καταξιωμένα δελτία ειδήσεων, που δυστυχώς ενίοτε πέφτουν και αυτά θύματα της άκριτης αναπαραγωγής αμφιβόλου εγκυρότητας ειδήσεων.
 
Ντόμινο ψευδών ειδήσεων
 
Ποιος δεν θυμάται τις ανατριχιαστικές περιγραφές των ρεπόρτερ για το πώς ακριβώς ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας πέταξε τον θείο του και πέντε ακόμη εχθρούς του καθεστώτος στα πεινασμένα σκυλιά και πώς αυτά κατασπάραξαν τα ανυπεράσπιστα θύματά τους. Μια «είδηση» με αρχική πηγή ένα χιουμοριστικό blog με έδρα το Χονγκ Κονγκ, που είχε την τιμητική της ακόμη και σε παγκοσμίου φήμης ειδησεογραφικά δίκτυα των ΗΠΑ. «Μα ήταν δυνατόν να πάει το μυαλό μας στο πονηρό όταν το θέμα το είχε παίξει ακόμα και το CNN;» αναρωτιόταν υψηλόβαθμο στέλεχος ιδιωτικού καναλιού στην Ελλάδα στην προσπάθεια να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του σταθμού στη διακίνηση μιας κατασκευασμένης είδησης.
 
Πίσω όμως από τις γκάφες, τα λάθη και την αφέλεια υπάρχει πάντα η πολιτικά στρατευμένη εικονογράφηση των ειδήσεων που δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει Βούλγαρους αστυνομικούς να δέρνουν διαδηλωτές στη Βενεζουέλα και φανατικούς ισλαμιστές να λιθοβολούν ηρωίδες κινηματογραφικών ταινιών στη Συρία.
 
Το μεγάλο πρόβλημα όμως το αντιμετωπίζουν αυτοί που αναλαμβάνουν τον άχαρο ρόλο της απομυθοποίησης των ειδησεογραφικών «δράκων», αφού βρίσκουν απέναντί τους ένα κοινό που αρέσκεται στη διαδικτυακή συγκίνηση και το ανθρωπιστικό καθήκον του like και της τηλεθέασης. Είναι αυτοί που εξαγνίζονται μέσω της οθόνης θεωρώντας πως με το πάτημα ενός πλήκτρου έχουν πάρει μέρος σε μια παγκόσμια και ηλεκτρονική διαδήλωση κατά του πολέμου στη Συρία, ή υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων στη Μέση Ανατολή. Είναι οι ίδιοι που απογοητεύονται μυχίως στην αποκάλυψη της «απάτης», όχι επειδή συνειδητοποίησαν ότι έπεσαν θύματα κάποιου συνειδησιακού κερδοσκόπου, αλλά επειδή κάποιος τους γκρέμισε την αυταπάτη της συμμετοχής στην καλωδιακή συγκίνηση.

Η ΑΥΓΗ, 22/2/2014

Ο Λάκης Λαζόπουλος Ήταν Κάποτε ένας Πολύ Καλός Κωμικός

Ο Λάκης Λαζόπουλος Ήταν Κάποτε ένας Πολύ Καλός Κωμικός

Γενικά, έχω μεγάλο πρόβλημα με τους opinion leaders της Ελλάδας, όχι τόσο επειδή δεν συμφωνώ με όσα λένε, αλλά κυρίως επειδή δεν πείθομαι για την αγνότητα του ηθικοπλαστικού τους κηρύγματος. Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα να έχεις κάποια άποψη μαζί με τη δυνατότητα να την εκφέρεις δημοσίως, και όλο αυτό να έχει μαζικό αντίκρισμα, και άλλο να στοχεύεις εσκεμμένα στη δημιουργία ορισμένου ρεύματος, μετερχόμενος ψεύτικα μέσα και παραπλανητικές τακτικές. Στην πρώτη περίπτωση είσαι τυχερός και το ηθικό σου πρόσημο είναι μεταβλητό. Μπορεί να είσαι είτε αξιόλογος είτε μ@λάκας. Στην δεύτερη, είσαι οπωσδήποτε ανήθικος. Γιατί δεν αντιπροσωπεύεις έμπρακτα αυτά που λες -απλώς τα χρησιμοποιείς επίτηδες- επειδή ακριβώς ξέρεις ότι...

θα σου αποφέρουν κέρδος.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση, ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Λάκης Λαζόπουλος εξακολουθεί να έχει τόσο μεγάλο έρεισμα στο τηλεοπτικό κοινό. Στα μάτια μου, η καταγγελτική του περσόνα είναι τόσο βολικά δομημένη και ο λόγος του τόσο ανέξοδα ευπώλητος, που δεν μπορώ να φανταστώ γιατί καταφέρνει ακόμα να διαμορφώνει συνειδήσεις ως ατρόμητος επαναστάτης. Ή μάλλον μπορώ.

Η πάγια πρακτική του Λάκη είναι όσο κραυγαλέα πρέπει για να απωθήσει κάθε σκεπτόμενο άτομο, αλλά παράλληλα, όσο κλασικά ελληνική χρειάζεται, για να συντηρήσει ένα ευρύ φάσμα διαρκώς ανανεούμενων αγελών. Οι ακαλλιέργητες μάζες που, ελλείψει σφαιρικής γνώσης και αισθήματος ευθύνης, παρασύρονται απ’ το θυμικό τους όποτε οι συνθήκες είναι ανώμαλες, τείνουν να συσπειρώνονται γύρω από εκείνον που δείχνει πρόθυμος να εκφράσει θεαματικά την αγανάκτησή τους. Ο Λάκης Λαζόπουλος ψοφάει να γίνεται το δοχείο της λαϊκής οργής, γιατί φιλτράροντάς την κατά τον προσφιλή μεροληπτικό του τρόπο, μπορεί μετά να την διοχετεύει πίσω στο κοινό, εμπλουτισμένη με εύπεπτα, κατευναστικά διδάγματα που ενισχύουν αυτή την άνιση και εμπορευματοποιημένη σχέση πομπού-δέκτη.

Με λίγα λόγια, δέχεται και επιβραβεύει όλα τα παράπονα του κόσμου απέναντι στο κράτος άκριτα, χωρίς να τα αξιολογεί και χωρίς να αποδίδει στον κόσμο τις ευθύνες που του αναλογούν, για να δώσει αργότερα στο κοινό του αυτό που θέλει να ακούσει. Την άβολη αλήθεια όμως, εκείνα δηλαδή τα δεδομένα που καθιστούν όσους τον παρακολουθούν, κομμάτι του ευρύτερου προβλήματος, προτιμά να την πλασάρει με χιουμοριστικό τρόπο, σα να σκέφτεται «OK, έχετε κι εσείς τα κουσούρια σας, αλλά θα σας τα παρουσιάσω υπό μορφή πρόχειρου σκετς μαζί με την Ελένη Γερασιμίδου, για να φανώ αστείος και να μην μου γυρίσετε την πλάτη». Αλλά το πράγμα δεν είναι έτσι, στην πραγματικότητα. Ο δογματισμός του Έλληνα, ο μικροαστισμός του, η επιπολαιότητα, ο φανατισμός, ο ωχαδερφισμός και ο άκρατος ατομισμός του, δεν είναι αμελητέα στοιχεία που κοσμούν διακριτικά τον βίο του και προσφέρονται αποκλειστικά για χιουμοριστικές αναπαραστάσεις. Δεν είναι καν συμπτώματα των κοινωνικοπολιτικών πληγών που αναδεικνύει διαρκώς ο Λάκης. Είναι η αιτία και το αποτέλεσμά τους. Γιατί, όμως, δεν το λέει ποτέ αυτό στο κοινό του;

Ένα μεγάλο κρίμα, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι κάποτε ο Λαζόπουλος ήταν ένας πολύ καλός κωμικός. Προτού αποφασίσει να μας σώσει. Είχε αληθινό χιούμορ, απεικόνιζε ανάγλυφα και αποδομούσε ιδανικά τον ελληνικό μικροαστισμό με την τέχνη του, και δεν προσπαθούσε με το ζόρι να γίνει φίλος μας. Όταν αποφάσισε να αναμείξει το ταλέντο του με την ανάγκη του για την δόξα του opinion leader, το αποτέλεσμα ήταν μία άτεχνη πολιτική προπαγάνδα με πολύ πρόχειρο και κακόγουστο εικαστικό context. Ένα μπαρόκ θέαμα που βάζει εύκολους στόχους, κατακεραυνώνει προφανείς παθογένειες και χρησιμοποιεί πεθαμένες μανιέρες για να αναμασήσει κάτι δεδομένο, χωρίς να σε σκουντήξει για να ξεβολευτείς.

 Παράλληλα, είναι ιδιαίτερα δυσάρεστος ο τρόπος με τον οποίο οι παλιοί ήρωες του Λαζόπουλου ανασταίνονται και “εκπορνεύονται”, για να εξυπηρετήσουν την βεβιασμένη και πραγματικά άστοχη σάτιρά του. Ο ίδιος μοιάζει πρόθυμος να εκμεταλλευτεί κάθε σύμβολο των αλλοτινών του επιτυχιών (από τους υπέροχους χαρακτήρες των Μήτσων, μέχρι τους ηθοποιούς που τον πλαισίωναν εκείνη την εποχή), σε κακοστημένα θεατρικά που σε κάνουν να κοκκινίζεις από ντροπή. Και όλο αυτό είναι τόσο κακό για τον ίδιο, γιατί αλλοιώνει μία όμορφη ανάμνηση από τη δουλειά του, στον βωμό ενός κενόδοξου στόχου, που κανείς δεν χρειάζεται. Ούτε εμείς, ούτε αυτός. Γιατί πρέπει να είναι αυτός που θα μας υποδείξει τους κακούς και τους καλούς, τους αξιογέλαστους και τους εμβληματικούς της χώρας; OK, ξέρουμε πια τη γνώμη του – ας κρίνουμε τώρα μόνοι μας.

Μια βόλτα στους λογαριασμούς των πλέον δημοφιλών προσωπικοτήτων του facebook και του twitter αποδεικνύει ότι η πατέντα του Λαζόπουλου επιστρατεύεται κατά κόρον από τα άτομα που έχουν αντίστοιχες βλέψεις, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Συγγραφείς, δημοσιογράφοι, bloggers και καλλιτέχνες που για τους δικούς τους λόγους έχουν στραφεί στα social media για να πραγματοποιήσουν το εμμονικό όνειρο του opinion leader, προσπαθούν να φανατίσουν το κοινό ποντάροντας σε έναν κεντρικό ιδεολογικό άξονα και διαιωνίζοντας μία επιτηδευμένη κόντρα μεταξύ των οπαδών του τελευταίου και των αντιφρονούντων. Δεν έχει σημασία αν αυτοί είναι όντως όσο πωρωμένοι εμφανίζονται – εγώ πιστεύω ότι στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα (όπως, αντίστοιχα, ο Λαζόπουλος, που δε νομίζω ότι κόπτεται ιδιαίτερα για τα δεινά των χαμηλόμισθων). Αυτό που τους απασχολεί, είναι να βρεθούν στο επίκεντρο μίας ευρείας ιδεολογικής διαμάχης (συνήθως με πολιτική χροιά), για να την πυροδοτούν, να τη διευθύνουν και να την κάνουν χάζι, ανάλογα με το κατά πόσο πιστεύουν ότι θα τους προωθήσει ως προσωπικότητες. Είναι απίστευτες οι ορέξεις που έχει ξυπνήσει ο κοινωνικοπολιτικός αναβρασμός της Ελλάδας – αλλά και η βασική πηγή απ’ την οποία οι τελευταίες αναβλύζουν: η ματαιοδοξία.

Στο τέλος της ημέρας, πάντως, τα πάντα έχουν να κάνουν με την ανεξήγητη ανάγκη μας να περιστρεφόμαστε γύρω από αυτές τις τρανές μονάδες διαφώτισης, αναζητώντας ψίχουλα σοφίας, συμπόνιας και καθοδήγησης. Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουν όντως κάτι να μας δώσουν; Ειδικά από τη στιγμή που τα μέχρι τώρα δείγματα της πνευματικής τους προσφοράς είναι απλώς κάποιοι καλλιγραφικοί ακκισμοί, με άφθονη πάντοτε θεατρικότητα. Θα παραδεχτώ το δημόσιο πρόσωπο που θα αναδειχθεί όχι απλώς χωρίς να ενσαρκώνει όλα τα παραπάνω, αλλά ακριβώς επειδή δεν τα ενσαρκώνει. Η κοινή γνώμη της χώρας δεν χρειάζεται άλλο κανάκεμα, αλλά κάμποσες σφαλιάρες.

.

Μόνον η αυθαιρεσία και η κακοτεχνία κατέρρευσαν στην Κεφαλλονιά

Ζημιές από σεισμό

Ό,τι κατασκευάστηκε στην Κεφαλλονιά βάσει των κανονισμών επέδειξε θαυμαστή αντοχή. Αντιθέτως κατέρρευσαν αυθαίρετες κατασκευές (στέγες, μαντρότοιχοι) και προσθήκες, ενώ σοβαρές ζημίες εμφάνισαν κακότεχνες υποδομές (π.χ. λιμάνι Ληξουρίου, με θεμελίωση σε μπάζα). Αυτό κατέστησαν σαφές χθες, σε συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος του ΤΕΕ Χρ. Σπίρτζης και ομάδα ειδικών επιστημόνων (καθηγητών από το ΕΜΠ: Γ. Πρωτονοτάριος, Γ. Μπουκουβάλας, Κ. Σπυράκος, Γ. Ψυχάρης και ο δομοστατικός Π. Ψυχογιός).
Ενώ από τα τέλη του 2011 οι κυβερνήσεις τακτοποιούν κάθε αυθαιρεσία και παράνομη χρήση σε όλα τα κτήρια, δημόσια και ιδιωτικά, με την καταβολή ειδικού προστίμου το οποίο κατευθύνεται στο ταμείο του Μνημονίου, χωρίς κανέναν έλεγχο για τη στατική επάρκειά τους και με τη συνδρομή του ΤΕΕ στη διεκπεραίωση της τακτοποίησης, οι σεισμοί στην Κεφαλλονιά έδειξαν, όπως είπαν οι ομιλητές, το εξής:
Ο αντισεισμικός κανονισμός έλαβε βαθμό λίαν καλώς, αφού τα κτήρια άντεξαν και δεν σημειώθηκε καμία κατάρρευση κτηρίου, θάνατος ή τραυματισμός πολίτη. Πόσο μάλλον όταν στους δύο σεισμούς καταγράφηκαν πολύ υψηλές επιταχύνσεις, 0,53 g και 0,72 g αντίστοιχα, και, σύμφωνα με τον κτηριοδομικό κανονισμό, τα κτήρια υπολογίζονται με επιτάχυνση 0,36 g.
Για τις σοβαρές ζημιές (ρήγμα μεταξύ οδοστρώματος και προκυμαίας και καθίζηση οδοστρώματος) στο λιμάνι του Ληξουρίου αναφέρθηκε ότι μπορούν να αποκατασταθούν το επόμενο τρίμηνο προσωρινά, πριν ξεκινήσει η τουριστική περίοδος, και μακροπρόθεσμα να προχωρήσει η ανακατασκευή του, όπως και στο λιμάνι του Αργοστολίου με μικρότερες ζημιές. Για τις σοβαρές ζημιές στον δρόμο Ληξουρίου – Αργοστολίου επισημάνθηκε ότι, εκτός από τις καθιζήσεις, σε μήκος επτά χιλιομέτρων σημειώθηκαν αποκολλήσεις βράχων, ακόμη και από ύψος 60 μέτρων, ανάλογες με αυτές των Τεμπών και, παρότι προϋπήρχε το φαινόμενο, δεν τους είχε δοθεί η πρέπουσα σημασία.
Οι ομιλητές υπογράμμισαν με έμφαση πως είναι απαραίτητη και επείγει η υποστύλωση κυρίως των μνημείων ώστε να μην καταρρεύσουν έως την αποκατάσταση των βλαβών τους ύστερα από ειδική μελέτη και επιμελή επίβλεψη. Εκφράστηκε δε και η άποψη πως ο αντισεισμικός κανονισμός παρουσιάζει κενό το οποίο πρέπει να συμπληρωθεί για τις προδιαγραφές δικτύων και εγκαταστάσεων. Επισημάνθηκε ακόμη πως η επισκευή των κτηρίων στην Κεφαλλονιά πρέπει να μην είναι μια απλή επισκευή και η αποκατάσταση να στοχεύει στην ενίσχυσή τους βάσει του Κανονισμού Επεμβάσεων (ΚΑΝ.ΕΠΕ.) σε κτήρια από οπλισμένο σκυρόδεμα.
Ένα άλλο επικίνδυνο κενό που αναδείχθηκε είναι η απουσία ελέγχου για τα κτήρια που δεν αποκαταστάθηκαν οι βλάβες τους από τους σεισμούς της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, του Αιγίου κ.ά. Κενό που τουλάχιστον για την Κεφαλλονιά πρέπει να “συμπληρωθεί”, όπως και για τις άλλες περιοχές, έστω και τώρα.

Συγγραφέας:Σταυρογιάννη Λούλη

Πηγή άρθρου: avgi.gr

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/monon-aftheresia-ke-kakotechnia-katerrefsan-stin-kefallonia-91692.html#sthash.7lQ2ioaQ.dpuf

.

Ο ρόλος ΗΠΑ και ΔΝΤ στην κρίση της Ουκρανίας

Ανοιχτή επικοινωνία με φασιστικά στοιχεία της αντιπολίτευσης και ροή εκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ

Κορυφή στο παγόβουνο της αμερικανικής εμπλοκής στην Ουκρανία αποτέλεσε όπως όλα δείχνουν η περίφημη τηλεφωνική επικοινωνία του Αμερικανού πρέσβη στο Κίεβο Τζέφρι Πάιατ με την υφυπουργό Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ.

Λίγα μόλις 24ωρα μετά τη διαρροή της τηλεφωνικής επικοινωνίας, που προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης κυρίως για τη φράση «να πάει να γ***** η ΕΕ» ήρθαν στο φως οι πραγματικές λεπτομέρειές των σχεδιασμών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που, σύμφωνα με πληροφορίες, περιλαμβάνουν ακόμη και συνεργασία με ένοπλες φασιστικές ομάδες στην Ουκρανία.

Όπως υποστήριξε την περασμένη εβδομάδα ο στενός συνεργάτης του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, Σεργκέι Γκαζίεβ, οι ΗΠΑ έχουν ήδη διαθέσει 20 εκατομμύρια δολάριασε κόμματα της ουκρανικής αντιπολίτευσης στα οποία συμπεριλαμβάνονται και χρήματα για την αγορά όπλων. Και αν οι δηλώσεις ενός Ρώσου αξιωματούχου πρέπει να λαμβάνονται με επιφύλαξη, λόγω της γεωπολιτικής αντιπαλότητας Ουάσινγκτον και Μόσχας, δεν ισχύει το ίδιο και για τα σχόλια του αμερικανικού Τύπου που περιγράφουν χωρίς ενδοιασμούς την εμπλοκή της χώρας τους στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας.

Ρόλο κλειδί σε αυτή την προσπάθεια αναμένεται να παίξει το ΔΝΤ, με το οποίο η Ουάσινγκτον επιχειρεί να «δέσει» τις μελλοντικές κυβερνήσεις της Ουκρανίας στη γνωστή παγίδα των δανειοδοτήσεων και τους διαρκούς χρέους. «Σε βάθος χρόνου, στόχος της κυβέρνησης Ομπάμα είναι να προωθήσει στην Ουκρανία συνταγματικές και εκλογικές μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και θα ανοίξουν το δρόμο για οικονομική ενίσχυση από το ΔΝΤ» εξηγούσαν οι New York Times.

Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος η Ουάσινγκτον εμφανίζεται διατεθειμένη να συμμαχήσει ακόμη με τις πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις του πολιτικού σκηνικού στην Ουκρανία, όπως το ακροδεξιό και ανοιχτά φιλοναζιστικό κόμμα Svoboda. «Ο (ηγέτης του Svoboda) Όλεχ Τιαχνίμποχ πρέπει να συναντάται με τον επόμενο προεδρο τέσσερις φορές την εβδομάδα» έλεγε χαρακτηριστικά η Νούλαντ, από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αποτελεί φυσικά ειρωνεία της τύχης ότι ο Αμερικανός πρέσβης, που καλείται να συνεργαστεί με το Svoboda, παρουσιαζόταν σαν βασικός υπέρμαχος του αντισημιτισμού στην Ουκρανία, συμμετέχοντας μάλιστα σε σειρά εκδηλώσεων της εβραϊκής κοινότητας για τα θύματα του ολοκαυτώματος. Παρόλα αυτά δεν φάνηκε να εκφράζει την παραμικρή επιφύλαξη για την ενίσχυση ενός κόμματος, όπως το Svoboda, το οποίο μέχρι πρότινος χαρακτηριζόταν εθνικο-σοσιαλιστικό, είχε νεοναζιστικό σήμα και καυχιόνταν για τους προγόνους του, οι οποίοι στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σκότωναν Εβραίους. Ο ηγέτης του Svoboda συνηθίζει να εξυμνεί τους δεξιούς Ουκρανούς αντάρτες,«οι οποίοι δεν φοβήθηκαν να πάρουν τα αυτόματα όπλα για να πολεμήσουν τους Μοσκοβίτες, τους Γερμανούς και την εβραϊκή βρωμιά». Ο Τιαχνίμποχ αναφέρεται φυσικά στα παραστρατιωτικά τάγματα θανάτου της οργάνωσης UPA, η οποία στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στάθηκε στο πλευρό του άξονα απέναντι στις απελευθερωτικές δυνάμεις της σοβιετικής ένωσης και των δυτικών συμμάχων.

Να σημειωθεί ότι μόλις το 2005 ο Τιαχνίμποχ ζητούσε με επιστολές του από την κυβέρνηση να θέσουν στην παρανομία την εβραϊκή κοινότητα της Ουκρανίας, η οποία ετοιμάζει, όπως υποστήριζε, τη γενοκτονία του ουκρανικού λαού. Ο ίδιος μάλιστα έκανε πολύ συχνά λόγο για την «εβραιο-μοσχοβίτικη μαφία» η οποία ελέγχει τη χώρα.

Παρόλα αυτά, πριν από μερικές εβδομάδες μάλιστα ο Αμερικανός πρέσβης, έστειλε μέσα από το λογαριασμό του στο Twitter φωτογραφίες από τη συνάντηση που είχε η Νούλαντ με τον ηγέτη αυτού του νεοναζιστικού μορφώματος.

Όπως προκύπτει κα από την τηλεφωνική επικοινωνία στόχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν είναι απλώς να επιβάλλει μια φιλοαμερικανική κυβέρνηση, ακόμη και αν αυτό απαιτεί συμμαχίες με νεοναζιστικές δυνάμεις, αλλά να απομακρύνει από το προσκήνιο τους ανθρώπους που προωθεί το Βερολίνο στη χώρα. «Ο Κλίτσκο θα πρέπει να μείνει εκτός κυβέρνησης και να κάνει τα μαθήματά του» έλεγε χαρακτηριστικά ο Αμερικανός πρέσβης αναφερόμενος στον Βιτάλι Κλίτσκο, το κόμμα του οποίου χρηματοδοτείται απευθείας από γερμανικά ιδρύματα ερευνών που ελέγχονται από το χρηστιανοδημοκρατικό κόμμα της Άγκελα Μέρκελ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επιλογή της Νούλαντ αλλά και του Παίατ από την αμερικανική κυβέρνηση, κάθε άλλο παρά αθώα μπορεί να θεωρηθεί σε ό,τι αφορά το μέλλον της Ουκρανίας. Η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών προέρχεται από το στενό κύκλο των νεοσυντηρητικών, που πλαισίωναν τον πρόεδρο Μπους όταν ξεκινούσε την παγκόσμια «σταυροφορία» του εναντίον χωρών της Μέσης Ανατολής αλλά και της Ρωσίας.

Η Νούλαντ είχε βρεθεί μάλιστα για χρόνια στο πλευρό του αντιπροέδρου Ντικ Τσένι, ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας και είναι παντρεμένη με τον νεοσυντηρητικό ιστορικό, Ρόμπερτ Κάγκαν – εκ των συνιδρυτών του διαβόητου Προγράμματος για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα.

Από την πλευρά του ο Παίατ ξεκίνησε τη διπλωματική του καριέρα στην Ονδούρα, όταν η χώρα θεωρούνταν ακόμη ως ένα από τα σημαντικότερα προπύργια της CIA στο Νότιο Ημισφαίριο. Αργότερα τον συναντάμε ως εκπρόσωπο των ΗΠΑ στη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας. Σύμφωνα μάλιστα με τηλεγραφήματα που ήρθαν στο φως μέσω του Wikileaks έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνταν μέσω της υπηρεσίας εναντίον του Ιράν – όταν ακόμη η Ουάσινγκτον χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου για την ανατροπή της ιρανικής κυβέρνησης.

Ίσως πάντως η προκλητικότερη λεπτομέρεια σχετικά με την περίφημη επικοινωνία της αμερικανικής πρεσβείας με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μην βρίσκεται στην απομαγνητοφώνηση της τηλεφωνικής συνδιάλεξης αλλά στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την διπλωματική τους γκάφα. Με μια ανακοίνωση, που θα σόκαρε ακόμη και τους μεγαλύτερους υπουργούς προπαγάνδας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο υπεύθυνος Τύπου του Λευκού Οίκου πέρασε αμέσως στην αντεπίθεση επιρρίπτοντας ευθύνες στη Μόσχα για τη διαρροή της τηλεφωνικής συνομιλίας. «Το γεγονός ότι ο πρώτος που εντόπισε το βίντεο και το πόσταρε στο Twitter ήταν η ρωσική κυβέρνηση λέει πολλά για το ρόλο της Ρωσίας» τόνισε ο Τζέυ Κάρνει συμπληρώνοντας ότι ποτέ στο παρελθόν η Μόσχα «δεν έχει πέσει τόσο χαμηλά».

«Οι ΗΠΑ φωτογραφίζουν τη Ρωσία για τη διαρροή διπλωματικής συνομιλίας στο Ίντερνετ» έγραφαν σε πηχυαίο τίτλο τους και οι New York Times επιχειριώντας να πείσουν το αναγνωστικό τους κοινό ότι η «είδηση» δεν ήταν το εκρηκτικό περιεχόμενο της συνομιλίας αλλά η διαρροή του. Η ίδια εφημερίδα έφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίζει ότι στόχος της διαρροής ήταν να θιγούν οι σχέσεις ΗΠΑ – ΕΕ. Το πρόβλημα δεν ήταν δηλαδή ότι ανώτατοι Αμερικανοί αξιωματούχοι λένε στους Ευρωπαίους ομολόγους τους να «πάνε να γ****» αλλά ότι Ρώσοι αξιωματούχοι σχολίασαν αυτό το γεγονός.

Δεν χρειάζεται φυσικά να υπενθυμίσει κανείς ότι οι ΗΠΑ, που κατηγορούν τώρα τη Ρωσία για παρακολουθήσεις συνομιλιών, βρίσκεται πίσω από το μεγαλύτερο δίκτυο ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων ξένων ηγετών που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα και μάλιστα διώκει με εκδικητική μανία όσους αποκάλυψαν σχετικές λεπτομέρειες, όπως συνέβη στην περίπτωση του Έντουαρντ Σνόουντεν.

Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Φεβρουάριος 2014

Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2014/02/blog-post_8522.html#ixzz2twXxf2cm

Αυτοί είναι οι Κεφαλονίτες

Κεφαλονίτες

Δύο χαρακτηριστικά μοιράζονται μεταξύ τους όλοι οι Κεφαλονίτες.
Την υπερβολική αγάπη τους για το νησί τους και την περίφημη “κουρλαμάρα” τους. Αυτή την ιδιόρυθμη τρέλα για την οποία είναι γνωστοί στο πανελλήνιο.
Ο χαρακτηρισμός “κουρλός” για έναν Κεφαλονίτη δεν έχει καμμιά αρνητική χροιά, δεν θεωρείται προσβολή, αντιθέτως περιποιεί τιμή για τον “φέροντα,” ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να δικαιόσει τον χαρακτηρισμό.

Ληξουριώτικη διαφήμιση του 1933

Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιδιαίτερης και γεμάτης αντιφάσεις ιδιοσυγκρασίας τους. Χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Βελησσαράτος στα Αντισεισμικά κάλαντα λέει.
Κεφαλονίτες είμαστε, Αργοστοληξουριώτες
Είμαστε βέβαια κουρλοί, μα πρώτα πατριώτες.
Στην πρώτη επαφή μοιάζουν λίγο απότομοι, ειδικά αν συγκριθούν με τους υπόλοιπους μελιστάλακτους Επτανήσιους. Γρήγορα όμως αποκαλύπτουν τον χωρατατζή, φιλόξενο και ευγενικό άνθρωπο, που κρύβεται μέσα τους.
Είναι πολύ έξυπνοι, κάποιες φορές πονηροί, πολύ εργατικοί και επίμονοι. Καπάτσοι με ό,τι και αν καταπιαστούν, έχουν αποδειχτεί ιδιαίτερα επιτήδειοι στο κυνήγι του πλούτου, κάτι για το οποίο τους μέμφονται οι “αντίζηλοί” τους, κυρίως οι Κερκυραίοι. Ένα από τα πιο αντιφατικά στοιχεία του χαρακτήρα τους είναι, πως παρά το γεγονός, ότι είναι άνθρωποι θρήσκοι, ευσεβείς, συχνά επιδίδονται σε ακατάσχετη βωμολοχία, μ΄έναν όμως παράξενα “γλυκό” τρόπο που δεν προκαλεί παρεξηγήσεις.
Κι΄εδώ ένα δείγμα αυτής της Κεφαλονίτικης ιδιομορφίας, όπως μας το δίνει ο Αρμόδορος στο σατυρικό του ποιήμα Σεισμός στην Κεφαλονιά.
Με το΄να χέρι ο γείτονας έκανε το σταυρό του
Με τ΄άλλο του εμούτζωνε αλλόφρων το Θεό του.
Αυτοί είναι οι Κεφαλονίτες.
Είναι φύσεις περιπετειώδεις με μια μοναδική ικανότητα όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά και να διακρίνονται όπου και αν βρεθούν, γι΄αυτό και ριζώνουν ακόμη και στην άκρη του κόσμου, πραγματικοί κοσμοπολίτες, παρά την αγάπη που έχουν για τον τόπο τους.
Αξίζει να αναφέρω δύο μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τα πολλά που επιβεβαιώνουν τα πάρα πάνω. Δύο Κεφαλονίτες που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους έξω από το νησί, ζώντας βίο περιπετειώδη έως και μυθιστοριματικό.

Ιωάννης Φωκάς Βαλεριάνος

Ο πρώτος, Ιωάννης Φωκάς γνωστός και σαν Απόστολος Βαλεριάνος έμεινε στην ιστορία σαν Χουάν ντε Φούκα, διάσημος θαλασσοπόρος, καπετάνιος στην υπηρεσία του Βασιλικού Ισπανικού Ναυτικού, που ανακάλυψε το 1592 το πέρασμα του Βανκούβερ, που συνδέει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό, πολύ κοντά στον Βόρειο Πόλο και κατέληξε Διοικητής των Δυτικών Ινδιών για σαράντα χρόνια.

Ο Κωνσταντίνος Γεράκης σε σκίτσο της εποχής του

Έτερη ενσάρκωση του ανήσυχου κεφαλονίτικου πνεύματος ήταν ο Κωνσταντίνος Γεράκης ο οποίος μπάρκαρε ως μούτσος σε ηλικία δώδεκα ετών και κατάφερε μεταξύ 1680-1688 να ανακηρυχθεί πρωθυπουργός-αντιβασιλέας του Σιάμ. Παλιά ονομασία της Ταϊλάνδης.

Πηγή άρθρου: eftanhsa.b
logspot.gr-  http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/afti-ine-kefalonites-91571.html#sthash.6HWKcl60.dpuf

«Πάμπλο»: ένας γνήσιος επαναστάτης

«Πάμπλο»: ένας γνήσιος επαναστάτης

 

Σαν σήμερα, 17 Φεβρουαρίου του 1996, έφυγε από τη ζωή ο Μιχάλης Ράπτης, μια από τις ηγετικές μορφές του ελληνικού τροτσκιστικού κινήματος.
Γνωστός και ως «Πάμπλο», ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, διατέλεσε γραμματέας της Δ΄Διεθνούς, ενώ έπαιξε ηγετικό ρόλο στις επαναστάσεις κατά της αποικιοκρατίας που ξέσπασαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Μ. Ράπτης αυτοπροσδιοριζόταν ως απόλυτος οπαδός της ουτοπίας και ως άνθρωπος που... οτιδήποτε ανθρώπινο δεν του είναι ξένο και έλεγε: «αν δεν έχει κανείς ένα όραμα, αν δε θέλει να ξεπεράσει το παρόν στο όνομα πάντα της πραγματικότητας, αν δεν τείνει πάντα σε κάτι πάνω απ’τα παρόντα, είναι χαμένος. Η ουτοπία είναι κίνητρο προς κάτι το καλύτερο- και ευτυχώς που υπάρχει».

Τους κυριότερους σταθμούς της πολιτικής του δράσης περιγράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, λίγο μετά τον θάνατό του, στις 17 Φεβρουαρίου του 1996: «Ο Μιχάλης Ράπτης, γνωστός και ως «Πάμπλο», γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 24 Αυγούστου 1911 και τελείωσε το Πολυτεχνείο της Αθήνας, ενώ συνέχισε με σπουδές πολεοδομίας και στατιστικής στο Παρίσι.

Πολύ γρήγορα τον τράβηξε η πολιτική. Στις μεγάλες φοιτητικές απεργίες του μεσοπολέμου συνδέεται με τη οργάνωση των αρχειομαρξιστών, από όπου όμως θα αποχωρήσει και θα προσανατολισθεί τελικά στη συνεργασία με το τροτσκιστικό ρεύμα του «Σπάρτακου», υπό την ηγεσία του πρώην γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Παντελή Πουλιόπουλου. Για τη δράση του συλλαμβάνεται από τη δικτατορία του Μεταξά. Με εντολή του ίδιου του Πουλιόπουλου φεύγει από την Ελλάδα και εκπροσωπεί τους Έλληνες τροτσκιστές στο ιδρυτικό συνέδριο της Τετάρτης Διεθνούς, που έγινε στα περίχωρα του Παρισιού το 1938.

Παρέμεινε στη Γαλλία, στην παρανομία ως επί το πλείστον, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ενώ από το 1943 εκλέγεται οργανωτικός γραμματέας του Ευρωπαϊκού Γραφείου της Τετάρτης Διεθνούς που αναλαμβάνει, μετά τον πόλεμο, την ανασυγκρότηση του διεθνούς τροτσκιστικού κινήματος. Ένας από τους βασικότερους ηγέτες αυτού του κινήματος, μαζί με τον Βέλγο οικονομολόγο Ερνέστ Μαντέλ, ο Πάμπλο διακρίνεται από το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του και την ενεργό συμμετοχή του στο κύμα των επαναστάσεων κατά της αποικιοκρατίας που ξεσπούν μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Υποστηρίζει από την πρώτη στιγμή την επανάσταση στην Αλγερία και οργανώνει ένα διεθνές δίκτυο για τον εφοδιασμό της με όπλα. Μετά την άνοδο του Ντε Γκωλ στην εξουσία, μεταφέρει τη δράση του στο Άμστερνταμ, όπου και συλλαμβάνεται τελικά, δικάζεται και καταδικάζεται για τη δράση του υπέρ των Αλγερίνων. Μετά την απελευθέρωσή του φτάνει στην Αλγερία, που βρίσκει την ανεξαρτησία της και εμπνέει τη δημιουργία επιτροπών αυτοδιαχείρισης, που θα διαχειριστούν τις ιδιοκτησίες που άφησαν πίσω τους οι Γάλλοι. Στο Αλγέρι συναντάται με όλους σχεδόν τους ηγέτες των αντιαποικιακών κινημάτων, ενώ από αυτή την περίοδο χρονολογείται και η σχέση του με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Όταν ένα πραξικόπημα ανατρέπει τον πρώτο πρόεδρο της Αλγερίας Μπεν Μπελά, ο Μιχάλης Ράπτης κρύβεται και στη συνέχεια φεύγει κρυφά από τη χώρα με τη βοήθεια ιδίως του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Αγκόλας. Η ιδέα της αυτοδιαχείρισης, ως έννοιας που προσδίδει συγκεκριμένο νόημα στο σοσιαλισμό και έρχεται σε αντίθεση με τη διαχείριση της κρατικής εξουσίας από ένα και μόνο κόμμα, είναι μια από τις κεντρικές ιδέες της πολιτικής δράσης του Μιχάλη Ράπτη, που υποστηρίζει τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, στη σύγκρουσή της με τον Στάλιν.

Η στάση όμως που θα πάρει ο Τίτο στον πόλεμο της Κορέας ψυχραίνει τις σχέσεις των τροτσκιστών με το Βελιγράδι. Πάντα κριτικός απέναντι στα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο Μιχάλης Ράπτης τα υποστηρίζει εναντίον της «επιθετικής πολιτικής του ιμπεριαλισμού», εκφράζει όμως την αλληλεγγύη του προς την επανάσταση του 1956 στην Ουγγαρία και την Άνοιξη της Πράγας, το 1968.

Αντιτίθεται στην επιστροφή στον καπιταλισμό, υποστηρίζει όμως ότι στην υποθετική περίπτωση που η ίδια η εργατική τάξη αποβλέψει σε μια τέτοια εξέλιξη, δεν μπορεί το κόμμα να την εμποδίσει. Το 1963 διαγράφεται από την Τέταρτη Διεθνή για παραβάσεις του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού», μια διαφωνία που πέραν των πολιτικών διαφορών που την προκάλεσαν, αντανακλά την αντίθεσή του στην ιδέα ενός τελειωμένου «επαναστατικού προγράμματος» και μιας μεσσιανικής οργάνωσης. Δημιουργεί την επιθεώρηση «Αυτοδιαχειρίσεις» με τον Μισέλ Γκολμάν και του Ντανιέλ Γκερέν και θεωρεί το Μάη του ΄68 ως μια επιβεβαίωση των ιδεών του για την αυτοδιαχείριση.

Μετά την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών εργάζεται για την ενότητα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της αντίστασης και δημιουργεί ένα δίκτυο για την έξοδο από την Ελλάδα πολλών αγωνιστών κατά της χούντας. Είναι η περίοδος που γνωρίζεται και συνεργάζεται με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Συνεργάζεται επίσης στενότατα, την ίδια περίοδο, με το παλαιστινιακό κίνημα. Ακούραστος μέχρι το τέλος του, αφιερώνει τα τελευταία χρόνια του αντιτασσόμενος στη «νέα παγκόσμια τάξη», όπως ο ίδιος αντιλαμβάνεται να επιβάλλεται στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, οργανώνει σχεδόν μόνος του δύο διεθνή συνέδρια κατά των κυρώσεων εναντίον του Ιράκ, της Λιβύης και της Κούβας. Φεβρουάριος 1996». Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν τον Μιχάλη Ράπτη είναι και το θέμα της θρησκείας. Διαβάστε τι έγραφε σε ένα από τα κείμενά του για τη θρησκεία, το 1995:

Στην αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής, ύστερα από την κατάρρευση του Ανατολικού χώρου, και την εκ βάθρων αναδόμηση του Κόσμου από τις νέες δυνάμεις που απέκτησε με την συλλογική της γνώση η Ανθρωπότητα στον τομέα της Επιστήμης και της Τεχνολογίας, βρισκόμαστε μπροστά στην έξαρση εθνικών, θρησκευτικών ολοκληρωτικού χαρακτήρα φανατισμών. Επισημαίνουν μία γενικότερη στροφή προς διευρυνόμενη βαρβαρότητα.

Οι θρησκευτικοί φανατισμοί με προεξέχοντα αυτή την στιγμή τον λεγόμενο «Ισλαμικό φονταμενταλισμό», παρουσιάστηκαν πολλές φορές στην ιστορία όλων των Θρησκειών, σε περιόδους κοινωνικών κρίσεων, που απόρρεαν από μαζική εξαθλίωση και απελπισία ευρέων λαϊκών στρωμάτων. Κάθε παροξυσμός εθνικός ή θρησκευτικός, είναι εκδήλωση βαθύτερης κοινωνικής κρίσης, χωρίς άμεση διέξοδο.

Η «διέξοδος» επιχειρείται δια του παροξυσμού τέτοιων αρνητικών φαινομένων. Στο επίπεδο των θρησκευτικών παροξυσμών, πρέπει να γίνεται η βασική διάκριση ανάμεσα σε Θρησκεία και Εκκλησία, η Θρησκεία η οποιαδήποτε Θρησκεία, ως έκφραση ιδεολογική, η Εκκλησία ως έκφραση χρησιμοποίησης της θρησκευτικής ιδεολογίας από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και κατεστημένο. Η αναφορά στη θρησκεία ως «Όπιο του Λαού», ανάγεται σε δυο διαφορετικές έννοιες. Αν η θρησκεία, θεωρηθεί ως μια υπαρξιακή εγγενής τάση του εξελισσόμενου ανθρώπινου όντος, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο» έχει την έννοια μέσου καταπραύνευσης της υπαρξιακής ανησυχίας, που ελλοχεύει στον κάθε άνθρωπο. Αν η Θρησκεία χρησιμοποιείται από το εκάστοτε κοινωνικό καθεστώς και το πολιτικό του κατεστημένο, τότε η αναφορά στον όρο «όπιο», μπορεί να εκληφθεί με την έννοια εσκεμμένης παραπλάνησης, που χρησιμοποιείται για την διατήρηση της «κοινωνικής ειρήνης».

Των Εκκλησιών, προηγούνται οι Θρησκείες, και των Θρησκειών, η θρησκευτική έφεση του Ατόμου. Το εξελισσόμενο ανθρώπινο ον, σε μια πρώτη φάση, τρομαγμένο από το φυσικό του περιβάλλον, αναζητεί, αποδίδει σε εχθρικά «πνεύματα» και «δαιμόνια» τα δεινά να αντιμετωπίζει και αδυνατεί σε ορθολογικές εξηγήσεις. Σε μια ανώτερη φάση εξέλιξής του, δημιουργεί τους ανθρωπόμορφους θεούς «Καλούς» και «Κακούς».

Σε μια ακόμα πιο εξελιγμένη φάση τους φτάνει στη μονοθεϊστική πιο εξαϋλωμένη αντίληψη. Η όλη πορεία του ανθρώπινου όντος, όσο με την ορθολογική του σκέψη κατανοεί περισσότερο, «δαμάζει» την Φύση, τον εαυτό του, την κοινωνία του, προχωρεί προς τις Θρησκείες και τις Εκκλησίες, κοινωνικά χρησιμοποιημένες, χωρίς να πάψει να κατοικείται από μια ακατανίκητη θρησκευτική έφεση, τείνουσα να πηγάζει κυρίως από το ανικανοποίητο μυστήριο που ανακαλύπτει ορθολογικά αναπτυσσόμενος, γύρω από τα «υπαρξιακά» του: την αρχή του, το τέλος, το νόημα της ζωής του.

Ο ασίγαστος αυτός προβληματισμός του, είναι στο βάθος της «θρησκευτικότητάς» του, την οποία κάθε κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς, πρέπει να σέβεται και να της επιτρέπει την πιο ελεύθερη εκδήλωση, ως βασικής ατομικής ανάγκης και δικαιώματος. Ο θρησκευτικός προβληματισμός δρα σαν καταπραϋντικό της εγγενούς υπαρξιακής ανησυχίας, του «μυστηρίου» που περιβάλλει την εφήμερη ζωή μας ένα απέραντο Σύμπαν. Δρα επομένως υπό αυτή την έννοια σαν «όπιο». Υπ’ αυτή την έννοια δεν πρέπει να θεωρηθεί η εγγενής θρησκευτική έφεση του Ατόμου καταδιώξιμη και η Θρησκεία σαν καταδιώξιμο «ναρκωτικό», όπως ορισμένοι εξέλαβον την ρήση και του Μαρξ*: «Η Θρησκεία όπιο του Λαού».

Είναι βέβαιο ότι όσο η Κοινωνία διατηρείται, συνολικά κρινόμενη, «προϊστορική» και «βάρβαρη» η θρησκευτική έφεση θα δυναμώνει, και περισσότεροι άνθρωποι θα καταφεύγουν στην Θρησκεία, ακόμα υπό την Εκκλησιαστική της περιβολή, ως καταπραϋντικό των βαθύτερων υπαρξιακών τους ανησυχιών. Κανονικά όταν η θρησκευτική έφεση επικεντρώνεται στο «υπαρξιακό μυστήριο», θα έπρεπε να οδηγεί σε μια μεγαλύτερη Αγάπη και Αλληλεγγύη των Ανθρώπων υποκείμενων στην ίδια «αδυσώπητη» όσο και «ανεξήγητη» «Ανάγκη», «Μοίρα», στην οποία και οι ίδιοι οι Αρχαίοι Θεοί υπέκειντο.

Η παρεκτροπή σε θρησκευτικούς φανατισμούς είναι ακραία νοσηρή παρεκτροπή προς κάτι το εντελώς αντίθετο από την ουσία της «θρησκευτικότητας» ως εγγενούς έφεσης του εξελισσόμενου Ανθρώπινου όντος. Κάτω από ένα έναστρο ουρανό το Άτομο βουβό έχει τη τάση να αφουγκράζεται στη βαθειά Κοσμική σιγή, να προσπαθεί να διεισδύσει στο υπαρξιακό του μυστήριο. Είναι τότε υπό την καταπραϋντική μαγεία της τέτοιας «θρησκευτικής» περισυλλογής του. Και η οποία βέβαια βρίσκεται στα αντίθετα άκρα θρησκευτικών φανατισμών που τους προκαλεί η κοινωνική του δυστυχία και αγανάκτηση και στον παρασυρμό των οποίων χάνεται οποιαδήποτε ανάταση του Ατόμου προς το «Ιερό Μυστήριο της ύπαρξής του», «Μυστήριο» που δεν έχει ανάγκη να λειτουργεί στα τεμένη των Εκκλησιών, αλλά στην αυτοσυγκέντρωση και αυτοπερίσκεψη του Ατόμου τις στιγμές που βρίσκεται αποδυόμενο από τις μικρότητες και ανοησίες της πεζής καθημερινότητάς του αντιμέτωπο με αυτό που θεωρεί το «υπαρξιακό του Μυστήριο».

Φεβρουάριος 1995 *Αλλά ο Μαρξ δίδει σ’ αυτή τη ρήση μια ίσως μονόπλευρη ψυχο-κοινωνική εξήγηση, παραλείποντας την προερχόμενη από την υπαρξιακή ανησυχία και προβληματισμό του Ανθρώπου. Ο Μαρξ, επιμένει στην άποψη ότι η Θρησκεία είναι και διαμαρτυρία εναντίον της πραγματικής κοινωνικής απαθλίωσης του ανθρώπου, και επομένως ο Μαρξ δεν καταδικάζει ούτε την Θρησκεία, ούτε τον θρησκευόμενο άνθρωπο. Η Θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του ανθρώπινου όντος, σ’ έναν κόσμο χωρίς καρδιά, αλλά και το βάλσαμό του, όχι μόνο απέναντι στην κοινωνική του δυστυχία και αλλοτρίωση, αλλά και απέναντι στα ανεξήγητα υπαρξιακά του προβλήματα.

Αντιγραφη απο :  sibila -σιβυλλα