Σήμερα Παρασκευή τις πρώτες πρωινές ώρες άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του μετά από μακρά ασθένεια ο ναύαρχος εν αποστρατεία,Νίκος Παππάς.
Ο Νίκος Παππάς, ως κυβερνήτης του αντιτορπιλικού «Βέλος» είχε πρωτοστατήσει στο «Κίνημα του Πολεμικού Ναυτικού» εναντίον της Χούντας, το 1973. Το «Βέλος» είχε εγκαταλείψει ΝΑΤΟική άσκηση στην Αδριατική (23/5/1973) και 36 μέλη του πληρώματος του πλοίου με επικεφαλής τον κυβερνήτη του, αντιπλοίαρχο τότε, Ν. Παππά, ζήτησαν άσυλο στην Ιταλία (25/5/1973).
Το ΚΚΕ «εκφράζει τα συλλυπητήρια στην οικογένεια του ναυάρχου Νίκου Παππά, μια θαρραλέα μορφή της αντιδικτατορικής πάλης».
1 / 1
Τι κάνετε κ. Υπουργέ; Άλλα μου διδάσκουν στο σχολείo και άλλα πράττετε εσείς
Γράμμα μαθητή σε σχολείο των Χανίων προς τον Υπ. Οικονομικών που αξίζει να διαβάσετε Τι κάνετε κ. Υπουργέ; Με αυτήν την ερώτηση μαθητής της τρίτης Λυκείου σε σχολείο των Χανίων απευθύνεται προς τον Υπουργό Οικονομικών κ. Γιάννη Στουρνάρα, μέσα από ένα γράμμα που αξίζει να διαβαστεί αλλά και να συζητηθεί. Ο Αλέξανδρος είναι μαθητής στο 1ο ΕΠΑΛ Χανίων και σε λίγο καιρό ετοιμάζεται να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις για μια θέση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα από τα μαθήματα στα οποία θα εξεταστεί είναι οι Αρχές Οικονομικής Θεωρίας ΙΙ. Σε μια παράγραφο, στην τελευταία σελίδα της εξεταστέας ύλης που διδάσκεται στα σχολεία αναφέρεται ότι όταν υπάρχει ύφεση στην οικονομία το κράτος θα πρέπει να στοχεύσει σε ελλειμματικό προϋπολογισμό και αύξηση των δαπανών ώστε να αυξηθεί το εισόδημα και να δοθεί ώθηση στην οικονομία για... να βγει από την ύφεση.
Ο νεαρός μαθητής που περνάει το χρόνο του μεταξύ σχολείου, φροντιστηρίου και διαβάσματος και την ίδια ώρα ακούει τους μεγαλύτερους να συζητούν για την οικονομική κατάσταση που βιώνει η χώρα μας, διερωτάται γιατί αυτό που του μαθαίνουν στο σχολείο οι καθηγητές και το οποίο παρουσιάζεται ως σωστό, δεν εφαρμόζεται στην πραγματικότητα. Ο καθ’ ύλην αρμόδιος για να απαντήσει είναι ο Υπουργός των Οικονομικών στον οποίο απευθύνεται και το παρακάτω γράμμα.
Αλήθεια τι πρέπει να απαντήσει ο Αλέξανδρος για να είναι σωστός; Και στο τέλος τι θα υπερισχύσει μέσα του. Αυτό που του παρουσιάζει το κράτος ως προσεκτικά σχεδιασμένη και αναπόφευκτη λύση, αυτό που του μαθαίνουν στο σχολείο ως επιστημονική αλήθεια ή εκείνο που ακούει από ανθρώπους της καθημερινότητας που προσπαθούν να βρουν τρόπο επιβίωσης.
Όποια και αν είναι η απάντηση, το βέβαιο είναι ότι ο νεαρός μαθητής βρίσκεται στο σωστό δρόμο, αυτό της αμφισβήτησης και της κριτικής σκέψης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο 17χρονος μαθητής πηγαίνει στο ίδιο σχολείο, το 1ο ΕΠΑΛ Χανίων από το οποίο πέρασε ο Σάββας Παπαδόπουλος, ένας εκ των δύο φοιτητών που πέθαναν ύστερα από δηλητηρίαση από μαγκάλι στη Λάρισα και που κάποιοι ατυχώς είπαν ότι ήταν θύματα της παιδείας που δεν τους έμαθε να μην βάζουν το μαγκάλι μέσα στο σπίτι.
Αυτοί οι μεγάλοι και πιο ενημερωμένοι μπορούν να απαντήσουν πειστικά στον Αλέξανδρο;
Πάντως ο Αλέξανδρος βαθμολογείται με άριστα, για τους υπόλοιπους δεν ξέρω
(Το γράμμα έχει πρωτοκολληθεί από το Υπ. Οικονομικών με ΑΠ:03945)
Δοκιμάστε τη ΡΟΜΠΟΛΑ, το περίφημο εξαίρετο οινοστάφυλο που φύεται μόνο στα ημιορεινά, άνυδρα και πετρώδη εδάφη της Κεφαλλονιάς.
Θα εκπλαγείτε από τη γεύση και το μοναδικό άρωμά της. Δοκιμάστε όμως και τη ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ, το ΒΟΣΤΙΛΙΔΙ, το ΤΣΑΟΥΣΙ και το ΜΟΣΧΑΤΟ.
Επισκεφθείτε τη μεγάλη οινοποιιτική μονάδα του Συνεταιρισμού στα Ομαλά. Επισκεφθείτε και τα μικρά οικογενειακά οινοποιεία που βρίσκονται σε αρκετά σημεία στην Κεφαλλονιά. Αγοράστε τα κρασιά τους. Το άρωμά τους θα σας θυμίζει το νησί.
Η ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΤΙΚΗ ΦΕΤΑ και το ΞΕΡΟΤΥΡΙ ή ΚΕΦΑΛΟΤΥΡΙ, προϊόντα και τα δυο της ορεινής ζώνης του νησιού, είναι γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο για τη μοναδική πικάντικη γεύση τους.
Γευτείτε τη ΓΡΑΒΙΕΡΑ, τη ΜΥΖΗΘΡΑ, τη ΣΤΟΥΜΠΑ και το ΓΙΑΟΥΡΤΙ. Ονομαστοί τεχνίτες τυριού δούλεψαν είτε σε δικά τους τυροκομεία στην Πύλαρο και ευρύτερα στην Κεφαλλονιά, είτε μετέφεραν την τέχνη τους σε διάφορα σημεία της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.
Σήμερα, η παραγωγή παραμένει υψηλή, η ποιότητα είναι το ίδιο αγνή, και η γεύση πάντα μοναδική.
Η Κεφαλλονιά παράγει ΛΑΔΙ υψηλής ποιότητας, το δε θυμαρίσιο ΜΕΛΙ της είναι γνωστό για την καθαρότητα, την ιδιαίτερη γεύση και το άρωμά του. Αξίζει να πάρετε μαζί σας και ένα-δυο βαζάκια με τα περίφημα για το άρωμά τους μυρωδικά και βότανα του νησιού.
ΛΕΒΑΝΤΑ, ΡΙΓΑΝΗ, ΘΡΟΥΜΠΙ, ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ, ΜΕΝΤΑ, αλλά και το ΣΚΟΡΔΟ είναι τα πιο γνωστά από αυτά. Θα τα βρείτε και στον Πύργο στην πλατεία Καμπάνας στο Αργοστόλι. Αν διψάσετε ζητείστε να σας σερβίρουν ΣΟΥΜΑΔΑ, γλυκό πιοτό -χωρίς αλκοόλ- που γίνεται από το πικραμύγδαλο.
Γευθείτε τη ΡΙΓΑΝΑΔΑ, την ΚΡΕΑΤΟΠΙΤΤΑ, τη ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΠΙΤΤΑ, τις ΧΟΡΤΟΠΙΤΤΕΣ, την αβρΑκωτη τυρΟπιττα, τις νοστιμιεσ τησ τσερεπασ και την ΑΛΙΑΔΑ (σκορδαλιά). Δοκιμάστε μετά και τα γλυκά: ΜΑΝΤΟΛΕΣ, ΚΟΜΦΕΤΟ, ΜΠΑΡΜΠΟΥΛΕ, ΠΑΣΤΕΛΙ, ΜΑΝΤΟΛΑΤΟ, ΠΟΥΤΙΓΓΕΣ κάθε λογής και ΜΥΖΗΘΡΟΠΙΤΤΑ.
Μην ξεχάσετε να αγοράσετε και ΚΕΝΤΗΜΑΤΑ που θα βρείτε στο Χαροκόπειο Εργαστήρι
ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΘΑ ΤΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΜΕ ΤΟΠΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ, ΣΤΑ ΣΟΥΠΕΡ-ΜΑΡΚΕΤ, ΣΤΑ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ, ΣΤΙΣ ΤΑΒΕΡΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ.
Πηγή άρθρου: Εφημερίδα των Κεφαλλήνων
Αναδημοσιευση απο : Kefaloniatoday.com
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013
ΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΟΤΕ Θ’ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ;
Βρισκόμαστε ήδη στον 3ο χρόνο μνημονίων, σκληρής λιτότητας, περιορισμού των Συνταγματικά κατωχυρομένων Ελευθεριών μας και δανειακών συμβάσεων που εκχωρούν την Εθνική Κυριαρχία.
Κι ενώ θα έπρεπε, σύμφωνα με όλες τις υποχέσεις των εκλεγμένων και μη αρχόντων μας, να έχουμε αρχίσει πια να μπαίνουμε σε τροχιά ανάπτυξης, να βλέπουμε το περιβόητο «φως στην άκρη του τούνελ», η πραγματικότητα των αριθμών, τους οποίους κάποιοι έχουν θεοποιήσει, να αποδεικνύει μέρα τη μέρα, το σε πόσο λάθος δρόμο βρισκόμαστε.
Κατά την τριετία λοιπόν 2010-2012 χάθηκαν, σωρευτικά, έσοδα ύψους 2,8δις ευρώ από τον ΦΠΑ εξαιτίας των αλλεπάληλων αυξήσεων στους συντελεστές του και της συνακόλουθης κάθετης πτώσης της κατανάλωσης.
Η οικοδομική δραστηριότητα έχει παγώσει , αφού μειώθηκε πρώτα κατά 38% το 2010, κατά 44% το 2011 και 45% το 2012 !! Με τον κλάδο δε της οικοδομής να συμμετέχει με περισσότερο από 10% στο ΑΕΠ της χώρας, ο καθένας αντιλαμβάνεται την τεράστια επίπτωση που είχε αυτό στο γενικότερο υφεσιακό κλίμα της χώρας.
Η αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ στην εστίαση, ανάγκασε 4.500 επιχειρήσεις του κλάδου να βάλουν λουκέτο και πάνω από 35.000 εργαζόμενοι σε αυτές να χάσουν τις δουλειές τους. Λόγω δε της ακατανόηττης εμμονής της παρούσας κυβέρνησης, και παρά τα αντιθέτως υπεσχημένα, να διατηρεί τον ΦΠΑ στην εστίαση στο 23%, εκτιμάται ότι το επόμενο διάστημα θα κλείσουν πάνω από 6.000 καταστήματα και θα χαθούν ακόμη 70.000 θέσεις εργασίας !
Τα τεκμήρια και τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας ισοπέδωσαν το εμπόριο αυτοκινήτων και φυσικά τις εισπράξεις του Δημοσίου από τα Τέλη Ταξινόμησης οι οποίες κατρακύλισαν από τα 473.000.000 ευρώ το 2009, στα μόλις 53.000.000 το 2012 !! Φυσικό επόμενο της μηδενικής σχεδόν ζήτησης στην αγορά αυτοκινήτου, ήταν χιλιάδες επιχειρήσεις να βάλουν επίσης λουκέτο και πάνω από 30.000 εργαζόμενοι να διαβούν την πόρτα του ΟΑΕΔ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ζήσουν με το πενιχρό επίδομα ανεργίας των 360€
Οι εισπράξεις από τους Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης σε καύσιμα,οινοπνευματώδη ποτά και προϊόντα καπνού,αλλά και στο φυσικό αέριο πλέον από το 2011, από τα 6,2 δις ευρώ το 2009, παρά τις αλλεπάληλες αυξήσεις από το 2010 και μετά, έχουν αποφέρει μόλις 7,5 δις ευρώ το 2012. Οδήγησαν όμως στο κλείσιμο πάνω από 3.000 επιχειρήσεις εμπορίας καυσίμων και στην κατά τουλάχιστον 70% πτώση της κατανάλωσης του πετρελαίου θέρμανσης, με τα τραγικά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
Ως φυσικό επόμενο όλων των ανωτέρω (και πολλών άλλων), οι εισπράξεις του κράτους από τη φορολογία των φυσικών προσώπων, δηλαδή, μεταξύ άλλων, των μισθωτών,των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών κλπ, από τα 9,4 δις ευρώ το 2009 και παρά τον ορυμαγδό των κάθε λογής φοροεισπρακτικών μέτρων που εφαρμόσθηκαν τα 3 τελευταία χρόνια, απέφεραν τελικά 9,1 δις ευρώ το 2012.
Αντίστοιχα, τα έσοδα από τη φορολογία των νομικών προσώπων, δηλαδή από τη φορολόγηση των κερδών των Α.Ε., Ε.Π.Ε.,των ομόρρυθμων και ετερόρρυθμων εταιριών και όλων των άλλων νομικών προσώπων, από τα 3,3 δις ευρώ το 2009, κατρακύλισαν στα 1,1 δις ευρώ το 2012.
Συνολικά,τα χαράτσια και οι κάθε λογής φόροι που εμπνεύσθηκαν Έλληνες και ξένοι στους οποίους εμπιστευθήκαμε την τύχη της χώρας, τις τύχες και το μέλλον μας, εκτός του ότι οδήγησαν σε μία «μαύρη τρύπα» αξίας 11,5 δις ευρώ στα κρατικά ταμεία την περίοδο 2009-2012, μετέτρεψαν την οικονομική κρίση στην οποία μας έπεισαν ότι βρισκόταν η χώρα, σε μία ανθρωπιστική κρίση με ανείπωτα αποτελέσματα.
Ως πότε λοιπόν θα υπομένουμε κάθε λογής, αποδεδειγμένα, αναποτελεσματικές –το λιγότερο – πολιτικές ;
Ως πότε θα παραμένουμε νυσταλέοι και δεκτικοί ;
Πότε, ως Έλληνες, θ’ ανοίξουμε τα “μάτια” του νου ;
του Αλκίνοου Ιωαννίδη Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει. Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.
Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;
Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.
Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!
Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα!
Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω…
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».
Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
Tα Επτάνησα έχουν αναδείξει τις μεγαλύτερες μορφές εκπροσώπων των διαφόρων τεχνών.
Οι πιο μεγάλοι μουσουργοί, ζωγράφοι, γλύπτες, χαράκτες στο ελληνικό στερέωμα έχουν τις ρίζες τους στα Εφτάνησα. Ιδιαίτερα όμως κατέχουν τα πρωτεία στην τέχνη της μουσικής. Με πρώτο τον μουσουργό που μελοποίησε τον εθνικό μας ύμνο, τον Νικόλαο Μάντζαρο επέπρωτο να ακολουθήσουν και άλλοι πολλοί και να προσδώσουν μια ξεχωριστή αίγλη στην τέχνη της μουσικής. Ένας από τους πολλούς, ένας ξεχωριστός, ένας από τους μεγάλους είναι και ο Διονύσης Λαυράγκας.
Αναμφισβήτητα η όπερας και μάλιστα στην ελληνική γλώσσα, ήταν τελείως άγνωστη στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα. Κι’ ήταν γραφτό να την κάνει γνωστή και να την καθιερώσει στην ζωή των κατοίκων της χώρας ο Ληξουριώτης μουσουργός Διονύσης Λαυράγκας.
O Διονύσης Λαυράγκας
Ο Διονύσης Λαυράγκας είναι η προσωποποίηση της όπερας στην Ελλάδα το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Επί σαράντα χρόνια αφιερώθηκε στο λυρικό θέατρο, μεταφράζοντας και διδάσκοντας έργα, εκπαιδεύοντας και αναδεικνύοντας νέους καλλιτέχνες και διευθύνοντας παραστάσεις.
Στις 17 του Οκτώβρη του 1860 γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς ο Διονύσης. Πατέρας του ο Σπύρος Λαυράγκας από το Ληξούρι και μητέρα του η Κασσάνδρα Ραζή από τα Ραζάτα.
Ο μικρός Διονύσης από τα παιδικά του χρόνια θα δείξει τη μεγάλη αγάπη του για την μουσική. Κι’ εκεί, στη γενέτειρα του, θα πάρει τις πρώτες γνώσεις για να συνεχίσει αργότερα τις σπουδές του στην Ιταλία και τη Γαλλία με δασκάλους του τους συνθέτες Μασνέ και Ντελίμπ.
Στην Γαλλία και Ιταλία θα παραμείνει για αρκετά χρόνια και μάλιστα στην Γαλλία θα εκτιμηθεί πάρα πολύ το ταλέντο του, θα εντυπωσιάσουν οι γνώσεις του και θα του ανατεθεί και η διεύθυνση αρκετών παραστάσεων όπερας.
Το 1894 μια πρόσκληση από την Φιλαρμονική Εταιρεία Αθηνών θα τον φέρει στην Ελλάδα και θα του ανατεθεί η διεύθυνση της χορωδίας της.
Ο μεγάλος Ληξουριώτης μαέστρος θα εκμεταλλευτεί τη θέση του αυτή για να προωθήσει την γνωριμία της όπερας με τον ελληνικό λαό.
Με τον συμπατριώτη του Λουδοβίκο Σπινέλλη θα συγκεντρώσουν κανταδόρους από τις ταβέρνες των Εξαρχείων τους οποίους θα καταφέρει να οργανώσει σε χορωδία. Στο συγκρότημα αυτό θα συμπεριλάβουν τον μπάσο Μιχάλη Βλαχόπουλο, τον βαρύτονο Αλέκο Κυπαρίση και τον τενόρο Νίκο Μωραϊτη. Οι Ιταλίδες Άννα Μόντι και Μαρία Μαντολίνι είναι οι δυό σοπράνο που θα πλαισιώσουν την χορωδία του Λαυράγκα στην ολοκλήρωσή της.
Στο συγκρότημα αυτό θα δοθεί το όνομα «Ελληνικό Μελόδραμα» και θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών στις 14 Απριλίου του 1900, με την όπερα του Τζιάκομο Πουτσίνι, «Μποέμ» Η παράσταση αυτή πέρασε στην ιστορία σαν η πρώτη παράσταση μελοδράματος που παρουσιάστηκε εξ’ ολοκλήρου στα ελληνικά και μάλιστα σε γλώσσα δημοτική.
Με αυτόν τον λυρικό θίασο, το «Ελληνικό Μελόδραμα», ο Λαυράγκας θα επιχειρήσει μια περιοδία στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Θα επισκεφτεί με επιτυχία την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, την Οδησσό και κάποιες πόλεις της Αιγύπτου και της Ρουμανίας. Σε όλες τις παρουσιάσεις του, το «Ελληνικό Μελόδραμα» θα γίνει ενθουσιωδώς δεκτό από τους ομογενείς που θα παρακολουθήσουν τις παραστάσεις του.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, το «Ελληνικό Μελόδραμα» θα συμπεριλάβει στον θίασό του δύο ομογενείς σοπράνο από την Ρωσία, τις αδελφές Θεοδωρίδου.
Από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896
Είναι σημαντική η καλλιτεχνική παρουσία του Διονύση Λαυράγκα στην προετοιμασία αλλά και την τέλεση των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων, που έγιναν στην Αθήνα το 1896.
Η φιλαρμονική της Κεφαλονιάς στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896
Θα προετοιμάσει τις φιλαρμονικές ορχήστρες που θα λάβουν μέρος και θα συντονίσει την παρουσία τους στις τελετές έναρξης και λήξης των αγώνων. Μάλιστα κατά την διάρκεια των τελετών παρουσίασε και ένα δικό του έργο με τον τίτλο «Πένταθλον» σε ποίηση Ιωάννη Πολέμη.
Ένας μεγάλος θρίαμβος για τον συνθέτη Λαυράγκα, αλλά και ένας σημαντικός σταθμός για το λυρικό θέατρο της Ελλάδας ήταν η παρουσίαση της όπερας «Δαυίδ» στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, στις 10 Απριλίου του 1909 σε λιμπρέτο του Πολύβιου Δημητρακόπουλου. Σε κείνη την παράσταση, το «Ελληνικό Μελόδραμα» του Λαυράγκα ήταν ένας καθαρά ελληνικός θίασος και η παράσταση μια ανεπανάληπτη επιτυχία.
Φωτογραφία από την ταινία ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας
Η μουσική του παρουσία στον ελληνικό χώρο θα επισφραγισθεί με την μουσική επένδυση της πρώτης ελληνικής ομιλούσας κινηματογραφικής ταινίας «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» Ήταν η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του κωμειδυλλίου του Δημήτρη Κορομηλά σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τσακίρη.
Στα τελευταία χρόνια του θα αποτραβηχτεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ληξούρι, όπου εκεί θα τον βρει ο θάνατος, στις 18 Ιουλίου του 1941. Ιταλοκρατούμενα τότε τα Εφτάνησα θα εμπνεύσουν στον μεγάλο μουσουργό τα τελευταία του λόγια.
«Γεννήθηκα Άγγλος, έζησα Έλληνας και πεθαίνω Ιταλός.»
Κόλαση. Μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κατάσταση που επικρατεί στην Κύπρο κι όπως όλα δείχνουν οι εξελίξεις από εδώ και πέρα μπορεί να αποτελέσουν θρυαλλίδα πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη. Η Κύπρος μπορεί να είναι μικρή και οι Κύπριοι ελάχιστοι μέσα στα εκατομμύρια της Γηραιάς Ηπείρου, ωστόσο, κανείς δε μπορεί να προβλέψει πόσο μεγάλη θα είναι η επίδραση όλων όσων συμβαίνουν στη μαρτυρική Μεγαλόνησο. Η Κύπρος ζει νέο Αττίλα, οικονομικό αυτή τη φορά με τον κόσμο να έχει ξεσηκωθεί, κάποιοι να ζητούν ακόμη και την παραίτηση της κυβέρνησης που δεν έχει ούτε μια εβδομάδα ζωής. Άλλοι αποκλείουν το Προεδρικό Μέγαρο, ορισμένοι ζητούν τους κόπους μιας ζωής που εν μια νυκτί κάποιοι αποφάσισαν να τους πετσοκόψουν. Κατ΄ αρχάς οι Κύπριοι αισθάνονται προδομένοι. 10 μέρες αφ’ ότου ψήφισαν έναν πρόεδρο με 60% αυτός συναινεί σε μια απόφαση λαιμητόμο. Ασφαλώς ποτέ δεν περίμεναν ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Κατά δεύτερο, όλοι οι Κύπριοι αισθάνονται πλέον ότι ο παράδεισος που ζούσαν έχει μετατραπεί σε κόλαση. Μια απόφαση που ουσιαστικά θα διώξει τους ξένους επενδυτές από το νησί. Η Κύπρος θα πάψει να είναι επιχειρηματικό κέντρο, ακόμη και «πλυντήριο» χρημάτων όπως πολλοί αρέσκονται να λένε. Μόνο που σύμφωνα με διεθνείς αναλύσεις, η Κύπρος σε σχέση π.χ. με τη Γερμανία είναι… οσία σε ότι αφορά το «μαύρο» χρήμα ή τη διαφθορά. Εν πάση περιπτώσει, η Κύπρος που ξέραμε πια είναι παρελθόν. Δυστυχώς μια Κύπρος αδύναμη, εξαρτώμενη από αποφάσεις άλλων δεν μπορεί να αντισταθεί και στις πολιτικές εξελίξεις που έπονται. Αν το σχέδιο Ανάν, εκείνο το ντροπιαστικό για τους Ελληνοκύπριους σχέδιο, είχε απορριφθεί μετ’ επαίνων τότε, τώρα θα επανέλθει και πολύ φοβόμαστε ότι θα περάσει και κανείς δε θα μιλήσει. Αλλά όσα συμβαίνουν ή θα συμβούν στην Κύπρο σίγουρα επηρεάζουν όλη την Ευρώπη και κυρίως την Ελλάδα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η αγωνία της κυβέρνησης και του οικονομικού επιτελείου το οποίο συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη μαζί με τον διοικητή της ΤτΕ και τους επικεφαλής του ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Θεωρείται σίγουρο ότι τα υποκαταστήματα των τραπεζών που εδρεύουν στην Ελλάδα θα περάσουν υπό τον έλεγχο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι οι καταθέσεις σε υποκαταστήματα κυπριακών τραπεζών δεν «κουρεύονται» ποιος μπορεί να πιστέψει ότι αυτό θα συνεχιστεί και στο μέλλον; Πόσες φορές ήμασταν σίγουροι για κάτι και έγινε το εντελώς αντίθετο; Επομένως, ας μην απορήσει κανείς αν φύγουν και πάλι δισεκατομμύρια από τις τράπεζες, όχι μόνο τις κυπριακές στην Ελλάδα, πάνω που επέστρεφαν χρήματα από το εξωτερικό. Ο Γ. Στουρνάρας διαβεβαιώνει ότι έχει εξασφαλιστεί η σταθερότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Μα τα ίδια έλεγαν και οι Κύπριοι όταν «έσκασε» η Ελλάδα και δείτε που βρέθηκαν. Μια πανευρωπαϊκή αναταραχή, ή ακόμη και μια κοινωνική και πολιτική αναταραχή, αρχικά στην Κύπρο και στη συνέχεια στην Ελλάδα, απειλεί ευθέως το ευρώ και την ΕΕ. Αυτό που πάσχιζαν οι φωστήρες της Ευρώπης να γλιτώσουν μπορεί να το πάθουν από δικές τους αποφάσεις. Από την άλλη, ότι περνά η Κύπρος είναι ουσιαστικά μια επανάληψη του έργου που ζήσαμε στην Ελλάδα. Απειλές, εκβιασμοί, το πιστόλι στο τραπέζι, το φάσμα της χρεοκοπίας, ο κόσμος έξω από τα ATM’s και φυσικά έκτακτα μέτρα από μια κυβέρνηση που άλλα είχε υποσχεθεί. Αν διαβάσετε τις δηλώσεις του Προέδρου Αναστασιάδη θα καταλάβετε: «Βρεθήκαμεαντιμέτωποιμεπροειλημμένεςαποφάσειςκαιτετελεσμένα. Εθεσαν την Κύπρο ενώπιον του διλήμματος: «Είτε της επιλογής του καταστροφικού σεναρίου της άτακτης χρεοκοπίας, την προσεχή Τρίτη, είτε του σεναρίου μιας επώδυνης, αλλά ελεγχόμενης διαχείρισης της κρίσης, που θα θέτει οριστικό τέρμα στην αβεβαιότητα και θα αποτελέσει την αφετηρία επανεκκίνησης της οικονομίας». Επίσης, ο κ. Αναστασιάδης σημειώνει ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν προέκυψε τις τελευταίες 15 μέρες και προσθέτει ότι η κρισιμότητα των στιγμών δεν επιτρέπει σε κανέναν να μπει στη λογική επίρριψης ευθυνών. Ουσιαστικά το έκανε όμως, όπως ακριβώς έγινε και το 2009 με τον Γ. Παπανδρέου. Επεξηγεί ταυτόχρονα ότι τυχόν επιλογή του καταστροφικού σεναρίου θα είχε ως συνέπεια, αμέσως μετά την αργία του τριημέρου, τον τερματισμό των εργασιών μιας εκ των δύο κυπριακών τραπεζών που διέρχονται κρίση, λόγω τερματισμού της παροχής ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η δεύτερη τράπεζα, αναφέρει, θα ανέστελλε τις εργασίες της, ενώ ούτε αυτή θα μπορούσε να αποφύγει την κατάρρευση. Ένα τέτοιο φαινόμενο θα οδηγούσε, από τη μια στιγμή στην άλλη, 8.000 οικογένειες στην ανεργία. Επίσης, στην δήλωση του ο πρόεδρος Αναστασιάδης αναφέρει: - Το κράτος θα ήταν υποχρεωμένο να αποζημιώσει τους καταθέτες, ανταποκρινόμενο στην υποχρέωση του έναντι των εγγυημένων καταθέσεων. Το κεφάλαιο που θα απαιτηθεί σε μια τέτοια περίπτωση θα ανέλθει στα 30 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό που θα αδυνατούσε να καταβάλει. - Ανάλογο ποσό, που αντιστοιχεί στις καταθέσεις χιλιάδων καταθετών για καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, θα οδηγείτο σε έναν φαύλο κύκλο εκκαθάρισης περιουσιακών στοιχείων, με τους εν λόγω καταθέτες να υφίστανται ζημιές πέραν του 60%. - Χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά και άλλες επιχειρήσεις θα οδηγούνταν στη χρεοκοπία λόγω της αδυναμίας να ανταποκριθούν στις εμπορικές τους συναλλαγές. Ως συνέπεια των πιο πάνω, ο τομέας των υπηρεσιών θα οδηγείτο σε πλήρη κατάρρευση με ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ. Αυτό, πέραν της εθνικής αποδυνάμωσης της Κύπρου, θα οδηγούσε σε υποτίμηση του νομίσματος τουλάχιστον κατά 40%.Στην δήλωση του ο πρόεδρος Αναστασιάδης αναφέρει ότι δεν ωραιοποιεί την κατάσταση, υποστηρίζει όμως ότι η λύση που επιλέχθηκε, αν και επώδυνη, «οδηγεί στην ιστορική και οριστική διάσωση της οικονομίας μας». Εμείς εδώ στην Ελλάδα τα έχουμε ξανακούσει όλα αυτά, τα ξαναζούμε τώρα. Μόνο μπουλντόζες έξω από τις τράπεζες δεν είχαμε δει, όμως, η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν. Για όλους τους λαούς, αλλά κυρίως για τον ελληνικό και τον κυπριακό λαό. Κι έτσι όπως πηγαίνει η κατάσταση, δυστυχώς (ή ευτυχώς) θα επιβεβαιωθεί ο Γιούνκερ που μίλησε για κοινωνική επανάσταση. Η περίπτωση της Κύπρου σίγουρα αλλάζει τα δεδομένα.
Εσύ, αν έχεις ψηφίσει κάποιο από τα κόμματα της τρόικας εσωτερικού, ευθύνεσαι άραγε για τις αυτοκτονίες, τους άστεγους και τους απελπισμένους που ψάχνουν στα σκουπίδια; Εσύ που κοιτάζεις αφ’ υψηλού τον άνεργο, έχεις ευθύνη για την κατάστασή του; Ξέρω, ξέρω…πάλι σε ξεγέλασαν στις τελευταίες εκλογές.
Ε λοιπόν, είσαι ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης, γιατί είσαι ότι ψηφίζεις! Σε εκβίασαν για να ψηφίσεις ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ; Είσαι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι. Σε κορόιδεψαν με τα ψευτοδιλήμματα και την έξοδο από το ευρώ; Είσαι κορόιδο. Σκέφτηκες μόνο ότι εσύ έχεις ακόμα να τρως, έχεις δουλειά ή σύνταξη; Οπότε “καλά περνάμε και στην χούντα“; Τότε είσαι ένα κυνικό σκουλήκι, ένας παρτάκιας. Όπως και να το δεις, ανήκεις σε μια από αυτές τις ομάδες ψηφοφόρων. Καλά αν ψήφισες τον Αντωνάκη γιατί είσαι μια ζωή ΝΔ και “δεν αλλάζεις”, συγχαρητήρια, έχεις διαψεύσει τον Δαρβίνο για την θεωρία της εξέλιξης.
Είσαι συνένοχος και μην μιλάς για κρεμάλες στους “προδότες πολιτικούς”, γιατί κάποια στιγμή κι εσύ πρέπει να λογοδοτήσεις για τις επιλογές σου. Κι εγώ νιώθω υπεύθυνος που δεν στηρίζω αυτή την αθλιότητα, αλλά την ανέχομαι. Τους ανέχομαι. Ανέχομαι κι εσένα. Βέβαια δεν είμαι ίδιος μ’ εσένα, ούτε κάνω τις ίδιες επιλογές, ούτε έχω ψηφίσει τα κόμματα που είναι υπεύθυνα γι’ αυτή την κατάντια. Αυτό δεν το λέω για να μειώσω την δική μου ευθύνη, επειδή δεν έχω κάνει κάτι δραστικό για να ανατρέψω αυτούς κι εσένα.
Εσύ αντιθέτως, ήξερες ότι και νέα μέτρα θα παρθούν και φτώχεια κι εξαθλίωση θα έρθουν και η κοινωνία θα μετατραπεί σε κόλαση. Αλλά δεν σ’ ένοιαξε. Είπαμε, ανήκεις σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες. Μην μου πεις ότι δεν ήξερες. Έχουν στερέψει οι δικαιολογίες. Δεν διάβασες, δεν φρόντισες να μάθεις και να πληροφορηθείς για το ΔΝΤ, για τις εφιαλτικές συνθήκες που δημιούργησε όπου κι αν πήγε; Δεν διάβασες το “Δόγμα του Σοκ”; Μια ζωή είσαι μέσα στην άγνοια γιατί δεν θέλεις να μάθεις τίποτα παραπάνω απ’ όσα αφορούν μόνο την δουλίτσα σου, τα λεφτουδάκια σου, το σπιτάκι και τον καναπέ σου. Γι’ αυτό εσύ είσαι χρόνια επικίνδυνος. Γιατί κοιτάζεις την δική σου ευτυχία, άσχετα με το αν περνά μέσα από την δυστυχία του άλλου.
Όταν για χρόνια ψηφίζεις άτομα και μαφίες που αποδεδειγμένα έχουν καταστρέψει την ζωή μας κι έχουν ξεπουλήσει την χώρα τότε είσαι κάτι πολύ χειρότερο από απλός απατεώνας. Είσαι διεφθαρμένος.
Όπως τάιζες τόσα χρόνια αυτή την ολιγαρχική κομματοκρατία, έτσι τώρα στηρίζεις την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά με την “αριστερή γαρνιτούρα” της ΔΗΜΑΡ και το ναζιστικό εκτελεστικό όργανο της Χρυσής Αυγής.
Κι ας το παίζεις θλιμμένος, επί της ουσίας δεν σε ενδιαφέρουν καθόλου οι νέοι άνεργοι, οι άρρωστοι που δεν μπορούν να πάρουν ή δεν βρίσκουν τα φάρμακά τους, οι φοιτητές που άναψαν μαγκάλι και πνίγηκαν από τις αναθυμιάσεις, αυτοί που κάθονται στις ουρές των συσσιτίων και τους αναζητητές στους κάδους.
Πιστεύεις όμως ότι θα γλιτώσεις στο τέλος έτσι δεν είναι; Εσύ είσαι σωστός, γιατί κάθεσαι στ’ αυγά σου και δεν θα πεθάνεις για τους άλλους. Σου έντυσαν τα ψέματα και με την γλώσσα της λογικής, είσαι τόσο μικρόνοος που τα παλιά ψεύδη φόρεσαν το ένδυμα “της γλώσσας της αλήθειας”, του ρεαλισμού και των οικονομικών και ακόμη πείθεσαι πως τα σαρδόνια χαμόγελα δεν κρύβουν κοφτερά δόντια.
Να σου πω ένα μυστικό; Δεν θα γλιτώσεις. Ούτε εσύ. Κι όσο καλός ρουφιάνος, “συνεργάσιμος”, φιλήσυχος και “νοικοκυραίος” θες να παραμείνεις, θα σε βάλουν κι εσένα στην μηχανή του κιμά. Δεν έχω αυταπάτες ότι “θα ξυπνήσεις” κι ας το παίζεις ενίοτε “αγανακτισμένος”. Κι εγώ μπορεί να μην γλιτώσω από αυτή την κόλαση, αλλά τουλάχιστον δεν συνεργάστηκα με βασανιστές και έχω την συνείδησή μου καθαρή. Και φαντάζομαι ότι αυτό το τελευταίο εσύ δεν το καταλαβαίνεις καν.
Γράμμα μαθητή σε σχολείο των Χανίων προς τον Υπ. Οικονομικών που αξίζει να διαβάσετε
του Αλκίνοου Ιωαννίδη
Στο συγκρότημα αυτό θα δοθεί το όνομα «Ελληνικό Μελόδραμα» και θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών στις 14 Απριλίου του 1900, με την όπερα του Τζιάκομο Πουτσίνι, «Μποέμ» Η παράσταση αυτή πέρασε στην ιστορία σαν η πρώτη παράσταση μελοδράματος που παρουσιάστηκε εξ’ ολοκλήρου στα ελληνικά και μάλιστα σε γλώσσα δημοτική.
Με αυτόν τον λυρικό θίασο, το «Ελληνικό Μελόδραμα», ο Λαυράγκας θα επιχειρήσει μια περιοδία στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Θα επισκεφτεί με επιτυχία την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, την Οδησσό και κάποιες πόλεις της Αιγύπτου και της Ρουμανίας. Σε όλες τις παρουσιάσεις του, το «Ελληνικό Μελόδραμα» θα γίνει ενθουσιωδώς δεκτό από τους ομογενείς που θα παρακολουθήσουν τις παραστάσεις του.Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, το «Ελληνικό Μελόδραμα» θα συμπεριλάβει στον θίασό του δύο ομογενείς σοπράνο από την Ρωσία, τις αδελφές Θεοδωρίδου.Από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896Είναι σημαντική η καλλιτεχνική παρουσία του Διονύση Λαυράγκα στην προετοιμασία αλλά και την τέλεση των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων, που έγιναν στην Αθήνα το 1896.Η φιλαρμονική της Κεφαλονιάς στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896Θα προετοιμάσει τις φιλαρμονικές ορχήστρες που θα λάβουν μέρος και θα συντονίσει την παρουσία τους στις τελετές έναρξης και λήξης των αγώνων. Μάλιστα κατά την διάρκεια των τελετών παρουσίασε και ένα δικό του έργο με τον τίτλο «Πένταθλον» σε ποίηση Ιωάννη Πολέμη.Ένας μεγάλος θρίαμβος για τον συνθέτη Λαυράγκα, αλλά και ένας σημαντικός σταθμός για το λυρικό θέατρο της Ελλάδας ήταν η παρουσίαση της όπερας «Δαυίδ» στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, στις 10 Απριλίου του 1909 σε λιμπρέτο του Πολύβιου Δημητρακόπουλου. Σε κείνη την παράσταση, το «Ελληνικό Μελόδραμα» του Λαυράγκα ήταν ένας καθαρά ελληνικός θίασος και η παράσταση μια ανεπανάληπτη επιτυχία.Φωτογραφία από την ταινία ο Αγαπητικός της βοσκοπούλαςΗ μουσική του παρουσία στον ελληνικό χώρο θα επισφραγισθεί με την μουσική επένδυση της πρώτης ελληνικής ομιλούσας κινηματογραφικής ταινίας «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» Ήταν η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του κωμειδυλλίου του Δημήτρη Κορομηλά σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τσακίρη.Στα τελευταία χρόνια του θα αποτραβηχτεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ληξούρι, όπου εκεί θα τον βρει ο θάνατος, στις 18 Ιουλίου του 1941. Ιταλοκρατούμενα τότε τα Εφτάνησα θα εμπνεύσουν στον μεγάλο μουσουργό τα τελευταία του λόγια.«Γεννήθηκα Άγγλος, έζησα Έλληνας και πεθαίνω Ιταλός.»Πηγή άρθρου: eftanhsa.blogspot.gr
