Ψυχή βαθιά – Αληθινοί επαναστάτες στην Κεφαλονιά

Ψυχή βαθιά

Συνήθως η Ιστορία γράφεται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε την όψη τους και δεν ξέρουμε το όνομά τους. Οι αληθινοί επαναστάτες χαρίζουν τη ζωή τους στον αγώνα υπέρ της ελευθερίας χωρίς να ζητούν αντάλλαγμα. Τους συναντάς μετά από χρόνια στο δρόμο και δεν μπορείς καν να αναλογιστείς τι έχουν ζήσει και τι έχουν προσφέρει, χωρίς να έχουν ζητήσει ποτέ αναγνώριση των θυσιών τους, κρατώντας τις αναμνήσεις βαθιά μέσα τους, διδάσκοντας με τη στάση ζωής τους τι σημαίνει αληθινός αγωνιστής.

Το ελάχιστο- σχεδόν τιποτένιο- που μπορούμε εμείς να κάνουμε, είναι να αφηγηθούμε κομμάτια από τις ζωές αυτών των ανθρώπων, όχι ως φόρο τιμής, αλλά σαν την ύστατη προσπάθεια να μην επαληθεύσουμε τον κανόνα: λαός που ξεχνά την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

Ο Βαγγέλης Νεοχωρίτης γεννήθηκε στα Μαντζαβινάτα Κεφαλληνίας το 1908 και πέθανε στο νησί του το 2002 σε ηλικία 94 χρόνων. Η οικογένειά του ήταν αγροτική, και μαζί με τον πατέρα του δούλευαν και ως μεταφορείς. Με κάρα μετέφεραν πέτρες από το Μασπάλι, βουνό που βρίσκεται κοντά στην παραλία Ξι της Παλικής, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή των σπιτιών. Καθώς όλες οι μεταφορές και οι φορτοεκφορτώσεις από και προς τα πλοία γίνονταν τότε με κάρα, οι καροτσιέρηδες της Παλικής ήταν πολλοί. Χάρη στις ενέργειες του Νεοχωρίτη, δημιουργήθηκε το 1927 το πρώτο σωματείο της Κεφαλονιάς. Το σωματείο, το οποίο ονομαζόταν «Σωματείο των Καραγωγέων», είχε αναπτύξει πολύ πλούσια δράση, συγκρουόμενο τόσο με τους μεγαλέμπορους της σταφίδας όσο και με τη χωροφυλακή.

Το 1941, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και ενώ το νησί ήταν κατειλημμένο από ιταλικές δυνάμεις, ο Βαγγέλης γίνεται μέλος του Κ.Κ.Ε.. Αγωνίζεται με τις δυνάμεις του Ε.Α.Μ.-ΕΛ.ΑΣ., αντιμαχόμενος τις δυνάμεις κατοχής. Οι ελασίτες της Παλικής είχαν δημιουργήσει τότε κρυψώνες στο νησί, προκειμένου να αποσύρονται και να κρύβονται εκεί, όταν κινδύνευαν να τους συλλάβει ο στρατός κατοχής. Μια από τις γνωστές κρυψώνες της περιοχής βρισκόταν στην Υπαπαντή, όπου οι αντάρτες είχαν σκάψει ολόκληρο τούνελ κάτω από ένα αμπέλι.

Όταν η χώρα απελευθερώνεται από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Βαγγέλης Νεοχωρίτης τοποθετείται υπεύθυνος της λαϊκής πολιτοφυλακής στην Πύλαρο, αλλά συλλαμβάνεται και κρατείται στις φυλακές Αργοστολίου, πριν προλάβει να φύγει στο βουνό. Από το Αργοστόλι μεταφέρεται στην Κέρκυρα και στη συνέχεια στη Ζάκυνθο. Τελικά, τον μεταφέρουν στο Τμήμα Μεταγωγών της Πάτρας το 1947 μαζί με πολλούς άλλους κομμουνιστές, προκειμένου να μεταφερθούν στις φυλακές του Ιτζεντίν στην Κρήτη. Όσο βρισκόταν στην Πάτρα, τον επισκέφθηκε η αδερφή του, η οποία, ντυμένη στα μαύρα και φορώντας μαντίλι στο κεφάλι- καθώς οι Χίτες στο Ληξούρι την είχαν κουρέψει με κλαδευτήρι- τον ενημέρωσε για τον τραγικό θάνατο των δύο αδερφών τους. Τα αδέρφια Παναγής και Ηλίας Νεοχωρίτης εκτελέστηκαν στην Κόρινθο, καθώς είχαν καταδικαστεί ο ένας σε τρις εις θάνατον και ο άλλος σε πεντάκις εις θάνατον από το Στρατοδικείο. Όταν μάλιστα ύστερα από χρόνια, μετά την πτώση της χούντας και την επιστροφή του Βαγγέλη από την εξορία, ο ίδιος πήγε μαζί με την αδερφή του να βρουν τους τάφους των αδερφών τους, δεν βρήκαν τίποτα πουθενά. Σημειώνουμε, ότι μέσα στις φυλακές και στα τμήματα των μεταγωγών οι αριστεροί κρατούμενοι ήταν πολύ οργανωμένοι μεταξύ τους, παραδίδοντας μάλιστα μεταξύ τους τόσο πολιτικά μαθήματα μαρξισμού-λενινισμού, όσο και μαθήματα πολιτικής οικονομίας, ιστορίας και λογοτεχνίας.

Το βράδυ που ο Βαγγέλης Νεοχωρίτης έμαθε για την εκτέλεση των αδερφών του έπρεπε σύμφωνα με το πρόγραμμα να κάνει μάθημα στους συγκρατούμενούς του, καθώς ο υπεύθυνος του κόμματος είχε βασανιστεί και βρισκόταν σε άσχημη σωματική κατάσταση. Συνέστησαν στο Βαγγέλη να μην κάνει μάθημα το συγκεκριμένο βράδυ, ωστόσο εκείνος παρέδωσε μάθημα, προς τιμήν των νεκρών αδελφών του, με αποτέλεσμα να βασανιστεί κατόπιν από τις δυνάμεις κατοχής.

Από το Τμήμα Μεταγωγών Πάτρας μεταφέρθηκε στη συνέχεια στις φυλακές Αίγινας και κατόπιν στο Ιτζεντίν της Κρήτης. Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν και εκεί. Έβαζαν τους πολιτικούς κρατούμενους να στέκονται με το ένα πόδι λυγισμένο κοιτώντας τον ήλιο κατάματα. Γλίτωναν μόνο με δήλωσή τους ότι απαρνούνται τον κομμουνισμό και τις ιδέες τους, ενώ εάν κάποιος κατέβαζε το πόδι του τον σκότωναν αυτομάτως. Από τα πενήντα περίπου άτομα άντεξαν μόνο ο Βαγγέλης Νεοχωρίτης μαζί με άλλους πέντε συναγωνιστές του. Ένα άλλο βασανιστήριο- ιδιαίτερα διαδεδομένο στα ξερονήσια που έστελναν τους πολιτικούς εξόριστους- στο οποίο υπέβαλλαν τους κρατούμενους, ήταν το εξής: τους έβαζαν γυμνούς μέσα σε ένα σάκο μαζί με μια γάτα και τους έριχναν στο νερό, με αποτέλεσμα όταν έπεφταν στο νερό η γάτα να ξεσκίζει ολόκληρο το σώμα τους. Οι ώρες περνούσαν χωρίς φαγητό και νερό και με πολύ ξύλο, και, καθώς οι βασανιστές προσπαθούσαν να ‘’σπάσουν’’ το ηθικό και τον εγωισμό των αγωνιστών, έκαναν ψυχολογικό πόλεμο στον Βαγγέλη. Του έλεγαν ψέματα πως δήθεν η οικογένειά του αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, προκειμένου να τον κάνουν να λυγίσει και να θελήσει να γυρίσει πίσω, μόνο και μόνο για να δηλώσουν περήφανα στη συνέχεια πως «ακόμα κι ο Βαγγέλης λύγισε και έσπασε». Μα δεν το κατάφεραν ποτέ.
Για 18 χρόνια κρατήθηκε σε όλες τις φυλακές της χώρας, όπου κρατούνταν πολιτικοί κρατούμενοι, ενώ ήταν από τους τελευταίους που αποφυλακίστηκαν το 1964.

Στις 21 Απριλίου 1967 τον συνέλαβαν στο σπίτι του κοντά στην παραλία Ξι, όπου ζούσε πλέον και βιοποριζόταν ως αγρότης. Υπό την απειλή όπλου μεταφέρθηκε στα γραφεία της Ασφάλειας στο Ληξούρι, προκειμένου να γίνει έρευνα στο σπίτι του. Αυτό που έψαχναν ήταν χειρόγραφα και τετράδια οικονομικών, μα καθώς τα πάντα ήταν γραμμένα με κωδικοποιημένη μορφή και το μόνο όνομα που υπήρχε γραμμένο ήταν το δικό του, δεν μπόρεσαν να βρουν τίποτα. Υπέστη βασανισμούς προκειμένου να αποκαλύψει ποιοι συνέδραμαν οικονομικά το Κ.Κ.Ε., αλλά δεν μπόρεσαν να του αποσπάσουν καμία πληροφορία. Το μόνο που με θάρρος αντιγύρισε στους βασανιστές του, ήταν πως δεν μπορούσε καν να φτάσει ο νους τους στα άτομα εκείνα που επί χρόνια κατέβαλλαν οικονομικές συνδρομές υπέρ του κομμουνιστικού κόμματος. Καθώς ο υπομοίραρχος- ονόματι Μακροδημήτρης- δεν μπορούσε να μάθει τα ονόματα που επιθυμούσε, ξεκίνησε να μπλοφάρει. Είπε στον Νεοχωρίτη ότι οι σύντροφοί του είχαν ήδη αποκαλύψει τα ονόματα αυτά και ότι έχει βγει ήδη απόφαση εκτέλεσης του στα Λέπεδα, μια παραλία κοντά στο Ληξούρι. Σύμφωνα με τον ανακριτή του, ο Νεοχωρίτης θα έπρεπε να επαναλάβει τα ονόματα αυτά προκειμένου να αφεθεί ελεύθερος. Εκείνος, που δεν πίστεψε φυσικά το ψέμα αυτό, πήγε δίπλα του, τον έφτυσε κατά πρόσωπο και του είπε: «Δύο κι ένας εγώ, τρεις», αναφερόμενος στους δύο αδερφούς του που είχαν εκτελεστεί πριν κάποια χρόνια από τις κατοχικές δυνάμεις. Ο τότε διοικητής- γνωστός ακροδεξιός και χουντικός- είπε αργότερα πως «έναν πραγματικό άνδρα γνώρισα, το Βαγγέλη το Νεοχωρίτη».

Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων, οι διάλογοι ανάμεσα στον Νεοχωρίτη και τον υπομοίραρχο κύλησαν κάπως έτσι: «Τι θα γίνει Νεοχωρίτη; Όποιο βιβλίο κι αν ανοίξω είσαι γραμμένος μέσα». Η απάντηση που έλαβε ήταν η εξής: «Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα με βρεις από κάτω». Εν συνεχεία, τον ρωτούν αν είναι κομμουνιστής. Απαντά: «Ήμουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής». Η επόμενη ερώτηση, μετά από πολύ ξύλο , ήταν αν πιστεύει στον Χριστιανισμό. Ο θαρραλέος Βαγγέλης απαντά: «Σαν κίνημα ναι, σαν δόγμα όχι». Λόγω των απαντήσεών του υπέστη φυσικά ξυλοδαρμούς από τους βασανιστές του. Μεταφέρθηκε από τη Χωροφυλακή Ληξουρίου στο Γυμνάσιο Αρρένων, κι από κει με αρματαγωγό στη Λέρο. Καθ’ όλο αυτό το διάστημα η αδερφή του πίσω στην Κεφαλονιά πέρασε δύσκολα χρόνια, καθώς υπέστη ξυλοδαρμούς και εξευτελισμούς- την κούρεψαν γουλί δύο φορές οι συνεργάτες της χούντας. Όταν επισκέφθηκε τον αδερφό της στα κρατητήρια της Χωροφυλακής Ληξουρίου, ο εκείνος της είπε μόνο να του πάει ρούχα κι ένα στρώμα για να κοιμάται, και τη συμβούλευσε να μην στενοχωριέται, γιατί έχουν το σώμα του στα χέρια τους, αλλά εκείνο που δεν θα του πάρουνε ποτέ είναι η ψυχή του.

Στη Λέρο ο Βαγγέλης Νεοχωρίτης ήταν υπεύθυνος από πλευράς κόμματος για όλο το στρατόπεδο. Εκεί οι ασφαλίτες ξεκίνησαν τα βασανιστήρια πιέζοντας τους αριστερούς να απαρνηθούν τον κομμουνισμό. Έστησαν περίπου τετρακόσια άτομα σε μια γραμμή, λέγοντας ότι όποιος θέλει να γυρίσει πίσω μπορούσε απλά να κάνει ένα βήμα πίσω και να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Οι 395 επέστρεψαν στα σπίτια τους. Ανάμεσα στους πέντε που δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους ήταν και ο Βαγγέλης. Εκείνη τη μέρα έφαγε τόσο ξύλο που τον θεώρησαν νεκρό και πέταξαν το σώμα του σε μια αποθήκη. Όταν όμως έστειλαν έναν ιερέα για την τελευταία ευχή, εκείνος πιάνοντας το χέρι του είδε πως είχε ακόμη σφυγμό. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, όπου παρέμεινε σε κώμα για δύο μήνες. Αφού συνήλθε, τα βασανιστήριά του συνεχίστηκαν σε αγριότερο βαθμό. Απελευθερώθηκε το 1974, όντας από τους τελευταίους που απελευθέρωσε η χούντα.

Ύστερα από όλα όσα έζησε, ήταν ένας άνθρωπος σκληραγωγημένος και απόλυτος στις κομματικές του θέσεις. Ήταν ένας γνήσιος επαναστάτης που πάλευε για ένα καλύτερο μέλλον στον τόπο του. Ερωτευμένος ήδη από το 1940 με τη μετέπειτα γυναίκα του, Αμαλία, δεν πρόλαβε καλά καλά να τη γνωρίσει πριν ξεκινήσουν οι πολιτικές του περιπέτειες. Εκείνη τον περίμενε υπομονετικά για 34 ολόκληρα χρόνια, χρόνια που ο Νεοχωρίτης μπαινόβγαινε στις φυλακές ως πολιτικός κρατούμενος και πηγαινοερχόταν στα ξερονήσια της εξορίας. Παντρεύτηκαν το 1974 όταν εκείνος επέστρεψε από την εξορία, υποχρεωτικά με θρησκευτικό γάμο, καθώς οι πολιτικοί γάμοι δεν είχαν ακόμα νομιμοποιηθεί στην Ελλάδα. Άθεος εκ πεποιθήσεως, λίγο πριν πάνε στην Εκκλησία είπε στη μέλλουσα γυναίκα του «Αμαλία μου, θα το υποστούμε κι αυτό το μαρτύριο».

Μέχρι την τελευταία στιγμή ο Βαγγέλης Νεοχωρίτης έμεινε πιστός στις ιδέες του και πιστό μέλος του Κ.Κ.Ε., για το οποίο συνέχισε να δουλεύει μέχρι το τέλος της ζωής του. Άφησε με διαθήκη ό,τι περιουσία είχε στο κόμμα. Έζησε τα τελευταία του χρόνια του στο Ληξούρι, απολαμβάνοντας το σεβασμό αριστερών και δεξιών του νησιού.

Ένας άλλος αγωνιστής της αριστεράς που στα 94 του χρόνια ζει ακόμα στο νησί, αλλά επιθυμεί την ανωνυμία του, αφηγείται τη δική του ιστορία. Στην περίοδο της κατοχής κι ενώ ο ίδιος- γνωστός για τις αριστερές του πεποιθήσεις- περπατά στο δρόμο, πέντε ακροδεξιοί τον εντοπίζουν και αρχίζουν να τον κυνηγούν. Η καταδίωξη διαρκεί για μισή ώρα, ενώ πέφτουν και πυροβολισμοί, και εκείνος τραυματισμένος μπαίνει στην αυλή ενός σπιτιού για να ζητήσει βοήθεια. Μια γυναίκα τον βοηθά και τον κρύβει στο σπίτι της για περίπου έναν χρόνο κάτω από το πάτωμα της κουζίνας σε έναν χώρο μισού μέτρου, ανεβάζοντάς τον στην επιφάνεια του εδάφους για πέντε λεπτά κάθε μέρα για να του δώσει φαγητό. Αργότερα τον φυγάδευσαν αριστεροί συναγωνιστές του, καθώς με καΐκι έφτασε στην Πάτρα και κατόπιν στην Αθήνα. Το αξιοσημείωτο είναι πως η γυναίκα αυτή ήταν παντρεμένη με έναν άνθρωπο δεξιών φρονημάτων, και έτσι επί έναν χρόνο ο άνθρωπος αυτός άκουσε και έμαθε πολλά, όσον αφορά τον τρόπο δράσης των ατόμων αυτών, τους δωσίλογους που υποβοηθούσαν την καταδίωξη των αριστερών, καθώς και τους κομμουνιστές που αποτελούσαν τους πρωταρχικούς στόχους τους. Ποτέ δεν αποκάλυψε όμως τις πληροφορίες που άκουσε, ούτε και το όνομα της γυναίκας που του έσωσε τη ζωή, ούτε καν στη δική του σύζυγο. Παρ’ ότι τον παρακαλούσαν, δεν θέλησε ποτέ να προδώσει το μεγάλο μυστικό της ζωής του και να κάνει κακό στη γυναίκα αυτή. Εν έτει 2012, στις εκλογές της 6^ης Μαΐου, η αγωνία και η απογοήτευση ήταν έντονα ζωγραφισμένες στο πρόσωπό του, αναφορικά με την είσοδο στη βουλή των αυγών και τη νομιμοποίηση του φασισμού.

Η αφήγηση τελειώνει με ένα ακόμα περιστατικό. Το 1944 οι Γερμανοί κρέμασαν στην πλατεία Ληξουρίου πέντε αριστερούς αγωνιστές. Ένας από αυτούς, ο οποίος λεγόταν Αναλυτής, φώναξε πριν τον κρεμάσουν: «Εσύ θα με εκδικηθείς, τυραννομάχα νιότη». Η ηρωική φράση είναι σήμερα γραμμένη στο μνημείο που υπάρχει στην πλατεία Ληξουρίου. Σημειωτέον πως οι δύο δωσίλογοι Ληξουριώτες που κατέδωσαν τους συμπατριώτες τους πήραν αργότερα σύνταξη αντιστασιακού…

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στους αυθεντικούς επαναστάτες του νησιού μου.

Ευχαριστώ το φίλο που έκανε την έρευνα και μου έδωσε τις πληροφορίες, καθώς και τους Δημήτρη Αντωνάτο, μέλος του Κ.Κ.Ε., και Νίκο Δρακάτο και την εκπομπή του “Καλές Προθέσεις”, που είχε γυριστεί στο τοπικό κανάλι Kefalonia Channel to 2001.

Πηγή άρθρου: gosheep.gr http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/psichi-vathia-100893.html#sthash.4riMOG2D.dpufΑναδημοσιευση απο : www.kefaloniatoday.com

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Η απαγωγή του Αργοστολιώτη Καρνάβαλου από τσου Ληξουριώτες το 1998

Πριν το μεγάλο απάρατο του ληξουριώτικου καρναβαλιού οι συζητήσεις και τα κουτσομπολιά ποστιάζονταν στο μυαλό των Ληξουριωτών που σύχναζαν στους καφενέδες. Και δέκα μέρες μπριτού τη μεγάλη περαντζάδα του καρνάβαλου, μια παρέα από δαύτες σε ένα καφενέ τση πλατείας, τση μπήκε η ιδέα να κλέψει το “σιορ καρνάβαλο” τ’ Αργοστολίου. Έδιναν και έπαιρναν οι ιδέες από τότε στην παρέα αυτή κι έτσι οι μέρες περνούσαν! Φιναλμέντε, σε ένα κουτούκι μέσα, αποφάσισαν να καταστρώσουν το τελειωτικό σχέδιο και να μοιράσουν τσου ρόλους.

Ξεσκεπάσανε και ποστιάσανε τον Αργοστολιώτη άρχοντα με γυρισμένη την πλάτη του προς τη γενέτηρά του, πίσω από τη στάτουα.

Οι ανοματαίοι – οχτώ άντρες και δυο κοπέλες τρία αυτοκίνητα – μπλε, άσπρο, μπεζ, – σύμφωνα με το σχέδιο, το βράδυ – κατάτσι 2 και μισή, τση παραμονής τση μεγάλης παράτας, αμολάρισαν για τ’ Αργοστόλι. Μαζί τους είχαν τα σύνεργα και μεταξύ αυτών ήταν και … λιόπανα!
Έφτακαν στη μεγάλη πρωτεύουσα τση νήσου, κοντά στο τολ πίσω από το ΚΤΕΛ και ετοιμάστηκαν να αναλάβουν τσου ρόλους τσου. Αφουγκράστηκαν τσου ήχους και τσου περαστικούς κι αφού σιγουρεύτηκαν, ένα αντρόγυνο από δαύτους καλού – κακού, έστεκε μισαγκαλιαομένο παρακεί παριστάνοντας τσου αμορόζους για να γλέπουν μήπως και φανεί … κάνας οχτρός! Οι άλλοι ανόματαίοι μαζί με τον “‘κοντό” και τον “ψηλό”, προσπαθούσαν να ανοίξουν την πόρτα του τολ, ανοίγοντας μια τρούπα τσι λαμαρίνες. Αφού ανοίχτηκε η τρούπα οι άλλοι πέταξαν τον “κοντό” μέσα κι ακούστηκε ένα… μπαμ! Τούτο γένηκε γιατί έσκασε με την καρκάλα του πάνω σε … μπογιές!

Ο …μπογιατισμένος “κοντός”, δε μπορούσε να ορθώσει τσι λέξεις καλά, κι έτσι είπε! “ε….ε….ε…εδώ είναι! Δω… δω… δώστε μου τον γκόφιη” (=κόφτης). Αφού λοιπόν πήρε το …γκόφτη ξεκίνησε το ….έργο του!

Περνούσε όμως η ώρα κι οι απέξω άρχισαν να ανησυχούν. Μετά από πολύ … κόπο και… κάτι η ταραχή του, κάτι οι μπογιές που του θόλωσαν τα μάτια, κάτι το σκοτάδι που ήτανε πυκνό κι ο “κοντός” αντίς να κόψει την αλυσίδα έκοψε το …λουκέτο και μάλιστα χτυπώντας το σαγόνι του!

Έτσι ανοίχτηκε η πόρτα του τολ και μπουκάρησαν όλοι μέσα. Την ώρα που είγδαν τον καρνάβαλο που κρατούσε ένα μπικερίνι στο χέρι και μπριτού προλάβει να τζου πει: “Καλώς τσου Ληξουριώτες. Πως σας περίμενααααααα.'”, εφκείνοι άπλωσαν τα λιόπανα και τον κουκούλωσαν! Κι εφκειός… αφού του τάξανε πως θα ντονε γράψει η ιστορία, έκαμε τσίτο (= μόκο) κι αφέθηκε να γένει ο πρωταγωνιστής του … κάζου! Αφόντες τελείωσε το κουκούλωμα και το δέσιμο των λιόπανων ολόγυρά του – μήπως και μείνει ολοτσίτσιδος καθ’ οδόν, κοτσάρησαν την πλατφόρμα του καρνάβαλου στο πίκολο μπλε αυτοκίνητο κι αμολάρησαν για Ληξούρι, δια μέσω Κουτάβου! Κάποιος από εφκειούς τσου ανοματαίους, πήρε τηλέφωνο την Αστενομία του Αργοστολίου και είπε στον αστενόμο τση βάρδιας: – “Βωρέ, τι έχει να πάθει ο καρνάβαλός σας απόψεεεε!”.

Κι ο αστενόμος νόμισε πως ήτανε πλάκα και … του ‘κλεισε το τελέφωνο. Ξεκίνησε λοιπόν η… μπομπή για το Ληξούρι!

Μετά το Δράπανο κι εκεί που ο δρόμος ήταν γιομάτος πεύκα, ο όγκος του καρνάβαλου έγγιαζε τσι άκριες των πεύκονε κι έπεφταν τα κουκουνάρια μέσα στην κασέλα, του πίσω αυτοκίνητου. Εφκείνοι εφτού, οι δράστες του κάζου, ενομίζανε πως ξυπνήσανε οι Αργοστολιώτες και τσου πετάγανε … Μαρόκες.

Κοντά να φτάσουνε στα Φάρισα αντιληφθήκανε ξωπίσω τους τα φώτα ενός αυτοκινήτου. Αυτοί νόμισαν πως τσου καταλάβανε για δεύτερη φορά οι Αργοστολιώτες και εμπόδιζαν το διάβα του. Μόλις όμως τ’ αυτοκίνητο έβαλε μπροστά τη σειρήνα – γιατί είχε από δαύτη – και είδανε και τσι πινακίδες του, κατάλαβαν πως πρόκειται για κάποιο έκτακτο περιστατικό, έκαμαν στην ..πάντα κι άφησαν το βιαστικό οδηγό να περάσει.

Η διαδρομή κύλησε ευτυχώς ομαλά, παρόλο που τον καρνάβαλο τον έπαιρνε ο…ύπνος στο δρόμο κι έκανε … μπρος μυτιές! Τη μεγαλύτερη μυτησιά την έδωκε καθώς κατέβαιναν το Σκαβδολίτη κοντά στα πεύκα, στο μέρος που λέγεται πως βγαίνουν τα δαιμονικά! Τότε όλοι κατάλαβαν πως εφκειός ο Αργοστολιώτης Διόνυσος βρήκε τσου ομοϊδεάτες του και τσου “κάμε”… βαθύ χαιρετισμό! Περνώντας τη γέφυρα, κοντά στην πλάκα τση Ελένης – έτσι λέγεται το μέρος εκείνο του Λιβαδιού -, σταμάτησε αυτή η παράξενη κομπανία για να… ξαποστάσει.

Πλεύρισαν στο στρατί, βγήκαν όλοι έξω από τα αυτοκίνητα, ασπάστηκαν χιαστί και σταυρωτά ο ένας τον άλλο κι ένας από δαύτους φίλησε τα Άγια Χώματα τση Παλλικής ευχαριστώντας το ντόπιο θεό για την προστασία Του! Μετά από αυτό το τελετουργικό, έφυγε πρώτο το μπεζ αυτοκίνητο με κείνο τον ξεμωραμένο ασπρομάλλη με τα πολύ κοντά μαλλιά, και κατευθύνθηκε σε ένα κοντινό χωρίο. Ήθελε να ζητήσει τη βοήθεια από ένα φίλο που εγνώριζε από… ρόδες, για να φέρουν εις πέρας ολόκληρο το… κάζο!

Καθώς έμπαινε ο ξεμωραμένος ασπρομάλλης στο Ληξούρι μαζί με το ..συνεργείο βουλκανιζατέρ, είδε ξαφνικά τον “Βραχονησίδα” ή “Καμπόη” (= αστενόμος του Ληξουρίου) που έτρεχε με το “100” πάνω – κάτω και νόμισε πως πάει να τζου κάμει “κακό”. Τότε ακολουθήσανε το “Βραχονησίδα” ή “Καμπόη” αλλά αυτός αδιαφόρησε γιατί ενόμισε πως εκειό που αντίκρυσε ήταν η… συμμετοχή άρματος τση Πυλάρου! Κατά τσι 6 παρά 10 πέρναγαν από τη ΒΕΣ και επειδή το καλώδιο τση ΔΕΗΣ – εκεί κοντά στο σπίτι του Γαλανού, – ήτανε χαμηλό) ένας από δαύτους, με ένα μεγάλο αντριστέλι (= ξύλο ψηλό), σήκωσε το καλώδιο και πέρασε κάτωθέ του, ο Αργοστολιώτης άρκοντας. 

Τέλος, …η μπομπή.. προσάραξε στο πόρτο τση Χωροπούλας, πίσω από τη στάτουα του σιορ Αντριά του Λασκαράτου. Εφκειός ο ποέτας τσου καλοσώρισε και τσου ρώτησε τι κουβαλούνε σκεπασμένο στον τόπο τους. Του απάντησαν:

– “Σιορ Αντρία μου, στο ένo χέρι σου κρατάς το βιβλίο και στο άλλο το καπέλο. Σε γλέπουμε από καιρό απ’ όχεις φαγούρα και επειδής δεν έχεις χέρι να ξυστείς, εφέραμε τούτον εδώ για, να σε σε ξύσει!”

Ξεσκεπάσανε και ποστιάσανε τον Αργοστολιώτη άρχοντα με γυρισμένη την πλάτη του προς τη γενέτηρά του, πίσω από τη στάτουα. Έπειτα ανέβηκε ένας από δαύτους κρατώντας ένα κομμάτι χοντρό σκοινί και το πέρασε, γύρω από το λαιμό του καρνάβαλου. Το άλλο άκρο του σκοινιού, το έδωσαν να το κρατά ο σιορ… Αντρίας.

– “Βωρές, φέρτε μου τε το εδώ μην αμολάρει και φύγει ο καρνάβαλος τσου!”

Το… πρόχειρο συνεργείο βουλκανιζατέρ έβγαλε τσι ρόδες του καρνάβαλου και τόνε πίθωσε κάτου. Το πρωί, σα βγήκε για τα καλά ο ήλιος του Ληξουρίου, έπεσε μήνυμα από το Αργοστόλι για την… αναζήτηση του καρνάβαλου. Ο Δήμαρχος δεν ήξερε τίποτσι! Μ’ αφού έμαθε τι λογής… ζωντανό πάει περίπατο ο σιορ Αντρίας, προσπάθησε να καλμάρει την ένταση και το θυμό των Αργοστολιωτών που έφαγαν το λυσσιακά τσου για να μάθουνε τι γένηκε τη νυχτιά που πέρασε και τσου στέρησε το καρναβαλικό τους δημιούργημα! Λιποθυμίες, ζαλάδες, κατάρες, φωνές… Ω! μπα γιε, μπα γιε…τι γένηκε!

Μετά οπό διαπραγματεύσεις των δυο… χωρών, τοιμάστηκαν το πιστρόφια του … γαμπρού τ’ Αργοστολίου με το Φέρυ. Αφού διορθώθηκαν οι ρόδες της πλατφόρμας, φορτώθηκε ο άρκοντας στο Φέρυ και πήρε το δρόμο του γυρισμού. Μόλις αριβάρισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον περίμεναν οι δικοί του! Πάνω στο μόλο, ήτανε συμπτωματικά ο Βαγγέλης Αραβαντινός, ο γνωστός Ληξουριώτης, και τόμου είγδε εφκειό το κάζο, σήκωσε τα δυο του χέρια κι άρχισε την… ψαλτική:

– “Αφέντη μουουουου, τι σου εκάμανε εφκείνοι; Που σε πήγανε; Τι σου κάμανε βωρέ;”

Κι ο καρνάβαλος μισοσκασμένος από τα γέλια, πήγε να ετοιμαστεί για να πρωτοστατήσει στην μπομπή του τ’ Αργοστολίου και γύρω του οι… Σπαβενταρισμένοι από την απαγωγή δικοί του, υπόσχεση.υπ

Από το περιοδικό Κεφαλληνίας & Ιθάκης «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»

ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: Η χρονιά της προσωπικής και αισθητικής μου “επανάστασης”.

K.Eυαγγελάτος 1977

Ήμουν ήδη δευτεροετής στη Νομική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών και είχα στο ενεργητικό μου ατομικές εκθέσεις έργων μου στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη (1973,1974) καθώς και στην Αθήνα 1976, που είχαν προξενήσει ενδιαφέρον σε φιλότεχνους και κριτικούς της τέχνης, ενώ προετοίμαζα ατομική έκθεση στον Πειραιά.

Επίσης είχαν εκδοθεί δύο συλλογές με τα εφηβικά και πρώιμα ποιήματα μου 1975,1976, που είχαν θετική υποδοχή από σημαντικές προσωπικότητες της εποχής. Παράλληλα συνέχιζα τη μαθητεία μου στους αείμνηστους  Γιώργο Φωκά, ζωγράφο και τεχνοκρίτη και τον Γιώργο Βογιατζή που διατηρούσε έγκριτο φροντιστήριο σχεδίου.

Η πλούσια πνευματική και καλλιτεχνική ζωή της πρωτεύουσας και η συναναστροφή μου με καλλιτέχνες και λογοτέχνες όλων των εκφραστικών μορφών και τάσεων, σε συνδυασμό με την εντατική μελέτη των αισθητικών φαινομένων, του μεγάλου Ευρωπαικού παρελθόντος και παρόντος, ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια, συντέλεσαν στην αποφασιστική μου θέση για μια τολμηρή, ειλικρινή και ελεύθερη έκφραση.

Την ακραία και δυναμική αυτή καλλιτεχνική έκφραση που άγγιζε τη σφαίρα της ιδεολογίας, διαπίστωσα ότι ήταν περιττό να την διατυπώσω με κατεστημένο τρόπο. Με τον τρόπο δηλαδή της μετά τον Σεφέρη εκφραστικής και γενικά το στοχαστικό έντεχνο στυλ της δεκαετίας του 1980 -με αρκετούς εκπροσώπους της περιόδου είχα ήδη επαφές- αλλά ήθελα να εκφραστώ με ένα νέο, έστω νεωτεριστικό ιδίωμα, αισιοδοξίας, αλλαγής και απαλλαγής από τα δεσμά κάθε λογής.

Ομολογώ η ιδιαίτερη αγάπη και εντρύφηση μου στο Βυρωνικό έργο, στην φρέσκια, δυναμική νεανική ποίηση του Ρεμπώ και βέβαια τα Καβαφικά αναγνώσματα, σε συνδυασμό με την καθημερινή εκ του φυσικού ζωγραφική σπουδή μου και την δημιουργία συνθέσεων με σύμβολα καθώς και την παρακολούθηση πολλών θεατρικών και μουσικών σύγχρονων έργων Ελλήνων, αλλά κύρια διάσημων ξένων καλλιτεχνών, γέννησαν την ποιητική μου σύνθεση Η ΤΟΛΜΗΡΗ ΕΠΙΛΥΣΗ.

Δεν θυμάμαι ακριβώς αν ονειρεύτηκα τον κύριο κορμό της και τον κατέγραψα κάποιο χειμερινό πρωί, πάντως σε τρεις μέρες είχαν γίνει και οι διορθώσεις. Κύριο θέμα της η απελευθέρωση ενός νέου ανθρώπου από το ασφυκτικό-πλην καλοπροαίρετο, οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον, με κύριο στόχο την απόλαυση της ερωτικής ηδονής! Δεν δίστασα να προχωρήσω στην λιθογραφική εκτύπωση με κόκκινη μελάνη του ιδιόγραφου ποιήματος, που “σκωπτικά” χαρακτήρισα στον υπότιτλο: Τονικό συμφωνικό ποίημα εις Οοοο Μείζων, σε 300 αντίτυπα!

Ορισμένα τα απέστειλα σε προσωπικότητες που εκτιμούσα για να λάβω την κρίση τους. Πολλοί μου την είπαν προφορικά και ήταν η γνώμη τους ενθουσιαστική. Ανάμεσα σε αυτούς μου έστειλαν γραπτά την γνώμη τους και με εμψύχωσαν απίστευτα ήταν ο Κώστας Ταχτσής. (Βλ. την ιδιόγραφη απάντηση του επίσης με κόκκινη μελάνη!). Αν και συνέχισα να γράφω μικρά ποιήματα με τον οικείο τρόπο, η απήχηση της τολμηρής μου επίλυσης είχε βάλει τα εννοιολογικά και ρεαλιστικά δεδομένα για την συγγραφή της συλλογής των τολμηρών αφοριστικών μου ρήσεων  “Γραφήματα ‘ 77″, που κυκλοφόρησαν το 1978 και βέβαια για το τραγικό πλέον ποίημα μου “Το δωμάτιο”, και την επιλογική επίκληση “Ενταφιάστε με…”, με το οποίο ολοκλήρωσα βιωματικά την φάση της νεανικής μου ποιητικής παρουσίας, εξασφαλίζοντας με τη μετάφραση του ποιήματος στην αγγλική από τον γνωστό Ελληνιστή Κίμωνα Φράιερ το 1981, την αρχική επικοινωνία μου με εκπαιδευτικά ιδρύματα της Αμερικής.

Έκτοτε και παρά τις όποιες διαφωνίες και αδιαφορία των γνωστών κατεστημένων κύκλων “Η Τολμηρή Επίλυση” της νεότητος μου είχε μια διαχρονική διαδρομή επιβεβαιώνοντας ίσως τη ρήση μου: απευθύνομαι στο “μεθαύριο”…Το 1985 με πρωτοβουλία του υπεραμυνόμενου της Λεωνίδα Χρηστάκη, αναδημοσιεύτηκε, με μικρές διορθώσεις, στο περιοδικό ΙΔΕΟΔΡΟΜΙΟ. Το 1989 περιλήφθηκε στην έκδοση του περιοδικού ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟ “Χειρόγραφα Ποιήματα Ελλήνων- Χαρακτικά Μιχάλη Αρφαρά”.

Το 1993 περιλήφθηκε με τυπογραφικά στοιχεία στην συλλογή μου “Τετραλογία της Υγρασίας”, εκδόσεις ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ και το 2002 στην συγκεντρωτική έκδοση των μέχρι τότε ποιημάτων μου, στην “Αλέα Προσομοίων”, εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ.

Σήμερα, 38 χρόνια μετά την “Έλλαμψη” της νιότης, είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος που θα παρασταθεί στα πλαίσια της εικαστικής έκθεσης μου στο Polis Art από ταλαντούχους καλλιτέχνες, εν δυνάμει παιδιά μου, που με το δικό τους χαρισματικό ερμηνευτικό τρόπο και την πνευματική μου σύμπραξη, θα ζωντανέψουν τις εικόνες και τις ιδέες ενός ανθρώπου που ποιητικά επιλέγει την αποδέσμευση και τη χαρά της ζωής!!

Ευχαριστώ από καρδιάς την καταξιωμένη χορογράφο, σκηνοθέτιδα Φένια Αποστόλου, Χοροθέατρο Λυδία Λίθος, η οποία με τη σύμπραξη της Γαλήνης Γυρτάτου, του Γιάννη Καραούλη και του Ηλία Μπαγεώργου, θα δώσει μια νέα ζωντανή διάσταση στην πάντα ζητούμενη “Τολμηρή Επίλυση”!

ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

Ζωγράφος, Λογοτέχνης, θεωρητικός της Τέχνης

Αθήνα, 2015.

www.gisi.gr/evangelatos

www.rodopicollection.blogspot.com

info: 2107294259, 6944621286

Αναδημοσιευση απο : http://www.kefaloniatoday.com/psyxagogia/kostas-evangelatos-chronia-tis-prosopikis-ke-esthitikis-mou-epanastasis-103979.html#sthash.yf2YXqBa.dpuf

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Αποκριάτικα έθιμα Νομού Κεφαλονιάς.Από την Ευρυδίκη Λειβαδά-Ντούκα

Αποκριάτικα έθιμα

Η σχέση του Διόνυσου με την Κεφαλλονιά χάνεται στα μυθικά ακόμη χρόνια. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από το έδαφος όπου ευδοκιμεί κάθε λογής κλήμα. Αποδεικνύεται και από τη μουσική μας παράδοση, από τη σάτυρα και την ευθυμία που μας χαρακτηρίζουν.
Παλαιότερα, με κουδούνες, με προβατίσιες προσωπίδες, με δέρματα ζώων και κάθε λογής καρπούς, λαός κι αρχοντολόι μαζί, προσπαθούσαν να εξευμενίσουν τους θεούς της άνοιξης για να φέρουν καλή σοδειά. Αργότερα προστέθηκαν το γαϊτανάκι (1), οι καντρίλλιες (2) και οι γκιόστρες (3) για να θυμίζουν τον ιπποτικό μεσαίωνα του νησιού μας και τα βενετσιάνικα χρόνια. Νεώτερη θέση όμως έχουν και οι φουστανέλες, οι σκάρτσες, τα γιλέκο για να τονίζουν την Ελληνική καταγωγή.
Σε όλες αυτές τις καρναβαλικές χρονικά διαβαθμίσεις κυρίαρχο ρόλο έπαιζε η ορχήστρα, τα όργανα: βιολί, κιθάρα, σκορτσάμπουνο, φλογέρα. Θέατρο, χοροί ελληνικοί- ντόπιοι (4) και μη- και αργότερα ευρωπαϊκοί (5), μαντολινάτες, καντάδες και πάντα και πάνω απ’ όλα, κωμική διάθεση κι ευθυμία. Ο Καθηγητής Λαογραφίας Δημήτρης Λουκάτος αναφέρει πως ακόμα και μετά το σεισμό του 1953 η Λειβαθώς, η Θηνιά, η Παλική, η Πύλαρος διοργάνωναν μάσκαρες ή μασκερίες όπου κυριαρχούσαν οι χαρακτηριστικοί τύποι του καρναβαλιού: Γιανιτσαραίοι, γύφτοι, ντοτόροι, διαόλοι, κουδουνάς.
Οι σημερινές λαϊκές εκδηλώσεις και μεταξύ αυτών και το καρναβάλι, είναι πλέον δύσκολο να στηρίζονται απόλυτα στην τοπική μας παράδοση. Κι αυτό γιατί ο πληθυσμός τα τελευταία χρόνια στην Κεφαλλονιά δεν είναι απόλυτα ομοιογενής όπως συμβαίνει σε πολλά μέρη της Ελλάδας-κυρίως ορεινά και πεδινά-. Η ομοιογένεια έχει σαν αποτέλεσμα να διατηρούνται σχεδόν αναλλοίωτα τα έθιμα, γεγονός που δεν συμβαίνει απόλυτα και στο νησί μας. Εδώ, κατά το καρναβάλι οι συμμετέχοντες δεν είναι μόνο Κεφαλλονίτες και ως εκ τούτου παρουσιάζονται μικτά στοιχεία, τα οποία απλώς πιστοποιούν την συμβολή και την παρουσία των μη ντόπιων στην ιστορία του τόπου που ζουν.
Το καρναβάλι στο νησί μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως αστικό, αλλά και ως λαϊκό -όχι όμως απόλυτα αμιγές-. Η παλαιότατη ανοργάνωτη και αυθόρμητη μορφή έχει από καιρό εξαλειφθεί κι έτσι βρίσκουμε κάποια μόνιμα στοιχεία τα οποία και σήμερα επαναλαμβάνονται: είσοδος του βασιλιά-Καρνάβαλου, ύπαρξη καρναβαλικής επιτροπής που διοργανώνει την εκδήλωση, συγκεκριμένο πρόγραμμα, βραβεία σε μασκαράτες, προγραμματισμένες βραδιές χορού μεταμφιεσμένων, στολές, όλο και περισσότερο εντυπωσιακές, που χρειάζονται πολύ καιρό και αρκετή δαπάνη για να γίνουν.
Όμως θα πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα πως υπάρχουν ακόμη κατάλοιπα του αυθόρμητου της συμμετοχής. Αυτό που είναι αφημένο στην τύχη. Κυρίως παρατηρείται στα χωριά του Ληξουριού όπου πολιτιστικοί σύλλογοι συμμετέχουν χωρίς ιδιαίτερες προετοιμασίες. Υλοποιούν συλλογικά αποφάσεις της στιγμής, οι οποίες κατά κύριο λόγο συμβαδίζουν με την επικαιρότητα και παίρνονται σε κάποια μάζωξη λαϊκή σε ένα σπίτι που όλα τα μέλη της οικογένειας πρωτοστατούν στο καρναβάλι, ανάμεσα σε ένα ποτήρι κρασί και σε ένα κοψίδι. Οι ενδυμασίες των καρναβαλιστών δεν χρειάζονται χρόνο και ραψίματα περίπλοκα. Φέρνει ο καθένας ό,τι τρυπωμένο έχει στις παλιές κασέλες, ό,τι μπορεί να προκαλέσει γέλιο. Κι όσο για το μακιγιάζ… επιστρατεύονται κάρβουνα από την αποθήκη, κιμωλίες, κι έντονα κραγιόν παλιοκαιρισμένα, και βάφουν πρόσωπα, χέρια κι ό,τι άλλο κριθεί αναγκαίο. Πολιτικές αλληγορίες, θέματα της σύγχρονης πραγματικότητας, θεαματικές παραστάσεις, εντυπωσιακές κι επιτυχημένες μιμήσεις, ομαδικές λαϊκές συμμετοχές, αλλά και μόνοι καρναβαλιστές που δεν συμμετέχουν σε άρματα και ομάδες δρουν σαν γέφυρες του καρναβαλικού παρελθόντος τονίζοντας συνειδητά ή ασυνείδητα την ιστορική και έντονη παρουσία του στο νησί μας. Η διάθεση είναι σατυρική, με διονυσιακές αιχμές αρκετές φορές. Και το αποτέλεσμα χαροποιεί κατά κύριο λόγο τους συμμετέχοντες και κατά δεύτερο τους παρατηρητές.
Στο πολύχρωμο αυτό πανηγύρι σημαντική είναι κάθε χρονιά η συμμετοχή όλων των περιοχών της Κεφαλλονιάς. Τις μέρες αυτές ξαναζωντανεύει το «αιώνιο μίσος» μεταξύ Αργοστολιού και Ληξουριού και έτσι κάθε πόλη ξεχωριστά προσπαθεί να παρουσιάσει όσο το δυνατόν πιο πλούσια καρναβαλική εικόνα. Η συμμετοχή είναι μεγάλη. Το καρναβάλι δεν περιορίζεται στην τελευταία Κυριακή –όπως πολλοί θεωρούν-. Η καρναβαλική περίοδος είναι μια περίοδος μακρά που … εκμεταλλεύεται και τις νύχτες ακόμα όταν με φωτιές βγαίνουν στο δρόμο οι παρέες, γελούν και πειράζουν. Στολές, παπούτσια, μάσκες, καπέλα –διάφορα από αυτά της μέρας-, ετοιμάζονται με όρεξη και μεράκι για να κρύψουν από κάτω τους πρόσωπα που, η μόνη τους επιδίωξη είναι η σύντομη απόλαυση της ξεγνοιασιάς.
Οι μέρες αυτές δημιουργούν έναν κόσμο ζωντανό, γεμάτο χρώματα, ανάγκη για σάτυρα και διασκέδαση, πανέτοιμο να γελάσει με πράγματα που υπό άλλες συνθήκες τον αφήνουν αδιάφορο. Είναι ο κόσμος του καρναβαλιού στην Κεφαλλονιά που συνεχίζει να … βακχιάζει με έναν όμως πιο σύγχρονο τρόπο.
Υποσημειώσεις:
1) Είναι ισπανικής μάλλον καταγωγής και όχι ιταλικής. Στα Επτάνησα κυρίως αγαπήθηκε πολύ και έπαιξε ρόλο εθνικό, καθώς τον καιρό των ξένων κατακτητών οι Επτανήσιοι έβαζαν στις κορδέλλες του τα χρώματα της σημαίας.
2) Ισπανικής και αυτές καταγωγής, οι καντρίλλιες ήταν ομάδες μεταμφιεσμένων που έμπαιναν ακάλεστες στα σπίτια και χόρευαν ξέφρενα.
3) Σκληρές πολεμικές μεσαιωνικές διαδικασίες. Ήταν δύο ειδών: τα tournois (Γαλ.) (μιμήσεις εφίππου μάχης) και τα joutes (Γαλ.)( κονταροκτυπήματα ή τζόστρες = giostre (Ιταλ.), που στην Κεφαλλονιά γίνονταν κατά τη Βενετοκρατία, στον κάμπο στα Δοριζάτα και στα Τρωγιαννάτα). Με την κατάργηση του σιδερόφρακτου ιππότη, οι διαδικασίες αυτές έγιναν παιγνίδια και πήραν θέση στις καρναβαλικές εκδηλώσεις.
4) Μπάλλος, μέρμυγκας, διβαράτικος
5) Βαλς, μαζούρκα, πόλκα, λαντσιέρα, γκαβότα
Από την Ευρυδίκη Λειβαδά-Ντούκα

Αναδημοσιευση απο : http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/apokriatika-ethima-nomou-kefalonias-103989.html#sthash.Z1CuknMk.dpu              fhttp://www.sppantelios.blogspot.gr/

Φάροι…οι άψυχοι ήρωες της Κεφαλονιάς

Κατάλοιπα της βιομηχανικής ιστορίας του 19ου αιώνα ενώνουν το παρελθόν με το μέλλον ,κρατώντας άσβεστο το πολύτιμο φως τους,ως δωρήματα της πολιτιστικής ομορφιάς της Κεφαλονιάς.Χαμένοι στη λήθη του πελάγους,οι φάροι της Κεφαλονιάς,άψυχοι ήρωες μιας άλλης εποχής στέκουν ακόμη αγέρωχοι και ακλόνητοι σε θέσεις στρατηγικές ,παρακαταθήκη της ναυτικής παράδοσης της Κεφαλονιάς.
Ο φάρος των Αγίων Θεοδώρων έργο του τοποτηρητή Νάπιερ,ο καλύτερος φάρος που έχτισαν ποτέ οι Άγγλοι στα Επτάνησα το 1824 , μια μοναδική αρχιτεκτονική κατασκευής φάρου που οφείλει την ιδιαιτερότητά του σ εναν ανεμόμυλο ,ορατός σε 15 -20 μίλια με καλό καιρό ανακατασκευάσθηκε το 1995 και κρίθηκε διατηρητέος αποτελώντας ένα από τα καλύτερα αξιοθέατα της Κεφαλονιάς.

Ο φάρος των Αγίων Θεοδώρων

Ο Γέρο Γόμπος ,έξω από τα Χαβριάτα , ένα από τα μεγαλύτερα φανάρια της Μεσογείου με 56 μέτρα ύψος εστίασης και 80 σκαλοπάτια που ανατίναξαν οι Γερμανοί το 1906 και ανακατασκευάσθηκε το 1951 φωτίζει ακόμη την ένδοξη ιστορία της Κεφαλονιάς.

Γερογόμπος

Ο φάρος Φισκάρδου ,πύργος κυλινδρικός με κατοικία,ξαναχτίστηκε πάνω στα ερείπια του παλιού βενετσιάνικου φάρου ενώ πρωτολειτούργησε το 16ο αιώνα οταν το Φισκάρδο αποτελόυσε ένα από τα μεγαλύτερα εξαγωγικά λιμάνια της Ερίσου αφού φορτώνονταν σε Ενετικές γαλέρες πάνω από ένα εκατομμύριο λίτρες σταφίδες ,κρασί και λάδι.

Φάρος Φισκάρδου

Ο φάρος στο χωριό Διχάλια, οι Βαρδιάνοι μαζί με το Λαζαρέτο της Ιθάκης είναι οι έξι ηρωικοί φάροι που δεν κατάφεραν τα θραύσματα και τα πολυβόλα των εχθρών ,σε μια ιστορία γεμάτη δάκρυα,πάνω σε τρομερά βράχια και άγρια ακρωτήρια να σβήσουν το πολύτιμο φως τους.οι Στεριανοί φάροι της Κεφαλονιάς,εικόνες δυνατές που αντίκρυζαν οι ναυτικοί μας διαπλέοντας ωκεανούς με την ιδιαίτερη αισθητική τους ζητούν να τα κοιτάξουμε ξανά με περισσότερο σεβασμό κρατώντας στο χώρο και το χρόνο το ένδοξο φως τους για πάντα αναμμένο μέσα στο δυσδιάκριτο ορίζοντα, δείχνοντας μια άλλη ρότα αυτή την φορά.. την ρότα της Ιστορίας και του Πολιτισμού.!

Συγγραφέας:Ελένη Βαλλιανάτου

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/fari-apsichi-iroes-tis-kefalonias-103917.html#sthash.S6MhrvrH.dpuf

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Κεφαλλονίτικα καλοκαίρια…

Και τι πιο ωραίο από το να ξυπνάς το πρωί με τη δροσούλα του Αίνου. Αυτή τη λεπτή δροσιά η οποία είναι τόσο ευχάριστη και αναζωογονητική. Και ενώ ο ήλιος λούζει την αυλή, απολαμβάνεις το πρωινό σου υπό τα τραγούδια των τζιτζικιών. Και μετά φυσικά, ανυπομονείς για το καθιερωμένο μπανάκι στον Κατελειό, τη Σκάλα ή το Κορώνι. Η πιο κοντινή μας είναι ο Κατελειός στον οποίο διατηρούσε παλαιότερα ένα Beach- Bar ο θείος Φώτης. Ένα μαγαζάκι με κιόσκι μέσα στη θάλασσα το οποίο πίστευες πραγματικά ότι βρισκόταν σε κάποιο νησάκι της Καραιβικής. Μετά το μπανάκι μας ακολουθούσε παγωτάκι στο μαγαζί του θείου με θέα τη Ζάκυνθο. Άλλοτε πάλι, πηγαίναμε στη Σκάλα ή στο Κορώνι, μια παραλία κοντά στο Βαλεριάνο που δε γνωρίζουν πολλοί. Και αυτή είναι και η ομορφιά της. Και στη συνέχεια, επιστροφή στο σπίτι για μεσημεριανό και ξεκούραση.Νομίζω ότι οι όμορφες παιδικές αναμνήσεις είναι ό,τι πιο γλυκό και πολύτιμο για έναν άνθρωπο. Το καλοκαίρι ειδικά είναι συνδεδεμένο με την ανεμελιά, το γέλιο και την ξεγνοιασιά όσο καμία άλλη εποχή. Οι δικές μου ωραιότερες παιδικές αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με τα καλοκαίρια μου στην Κεφαλονιά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει να τρελαίνεσαι αντικρίζοντας τον Αίνο όταν το πλοίο δένει στη Σάμη ή τον Πόρο και να ανυπομονείς να φτάσεις στο χωριό για να γευτείς τα απίστευτα φαγητά και γλυκά της γιαγιάς. Η «παραγγελία» γινόταν άλλωστε αρκετές ημέρες πριν φτάσω κ συνήθως επρόκειτο για κεφαλλονίτικη πίτα, χόρτα και λάχανα από τον κήπο μας και φυσικά, σαν λιχούδω που είμαι, κοπεγχάγη και πάστα- φλώρα. Το ωραιότερο καλωσόρισμα.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα τα καλοκαιρινά μεσημέρια με γοήτευαν. Μόλις τρώγαμε και η γιαγιά έπαιρνε το μεσημεριανό υπνάκο της έπαιρνα τα…. λάφυρά μου από το περίφημο ντουλάπι της σερβάντας-μάντολες, καραμέλες και λουκούμια- και κατευθυνόμουν προς το «κόκκινο σπίτι». Το κόκκινο σπίτι είναι το ξύλινο λυόμενο στο οποίο διέμενε η οικογένεια της μαμάς μου μετά τους σεισμούς του 1953 μέχρι να χτιστεί το κανονικό σπίτι. Τ΄ όνομά του το πήρε από το έντονο κόκκινο και κίτρινο χρώμα του και είναι πνιγμένο στα γιασεμιά. Σήμερα η γιαγιά μου φυλάσσει συνήθως τρόφιμα, έχει όμως ένα μικρό καμαράκι το οποίο μοσχοβολά αμύγδαλο το οποίο λατρεύω. Στο καμαράκι αυτό φύλασσα τα παιχνίδια και τα βιβλία μου και τα περισσότερα μεσημέρια μου άρεσε να τρυπώνω παρέα με τα «λάφυρά μου» και την καλύτερη παρέα: Mark Twain, Άλκη Ζέη, Γιάννη Μαρή, Oscar Wilde, Charles Dickens και φυσικά, τα Κλασσικά Εικονογραφημένα της μαμάς μου. Ώσπου φυσικά ερχόταν η ώρα για το απογευματινό παιχνίδι με τα ξαδέρφια μου και τους φίλους από Αθήνα. Παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσης και μετά παγωτό στην «τρόμπα», μια βρύση στη αρχή του χωριού. Όταν δε έρχονταν και οι συγγενείς από Αμερική, ήταν η καλύτερή μου καθώς τα βραδάκια με τα ξαδέρφια στη Σκάλα και τον Κατελειό είναι πανέμορφα. Ή ακόμα καλύτερα, τα δειλινά στο Αργοστόλι, στο σπίτι της φίλης της μαμάς μου, κυρίας Στάμως, όταν ο Αίνος βάφεται με τα ωραιότερα καλοκαιρινά χρώματα.
Τα καλοκαίρια στην Κεφαλονιά μοιάζουν να είναι βγαλμένα από βιβλία της Άλκης Ζέη. Έχετε διαβάσει ποτέ το «Καπλάνι της βιτρίνας»; Αν ναι, τότε θα καταλάβετε τι εννοώ. Μοιάζουν βγαλμένα από άλλη εποχή. Όταν συγκινείσαι καθώς «τσαρκαλεύεις» τα ντουλάπια της γιαγιάς και ανακαλύπτεις αντικείμενα άλλων εποχών, παλιά γράμματα και κάρτες με καλλιγραφικά γράμματα, κιτρινισμένα βιβλία και σουβενίρ. Μοιάζουν με μουσική του Χατζιδάκι όταν ανακαλύπτεις παλιές φωτογραφίες της γιαγιάς και του παππού, ασπρόμαυρες, με τα χαρακτηριστικά περιγράμματα της εποχής και τα αλαβάστρινα πρόσωπα. Τα Μαυράτα είναι η δική μου «οδός ονείρων». Όταν κοιτάς τις φωτογραφίες της οικογένειας και σκέφτεσαι αυτούς που έφυγαν και αυτούς που έμειναν. Όταν τρως το παγωτό σου στο κιόσκι του θείου στον Κατελειό και παίρνεις τα πρώτα σου ακούσματα στα κλασσικά ροκ τραγούδια της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Όταν τινάζεις την άμμο και το αλάτι από τους ηλιοκαμμένους ώμους σου και τρέχεις ξυπόλητη στην αυλή με το ψάθινο καπέλο σου. Όταν τρελαίνεσαι να ακούς από τη γιαγιά ιστορίες για τα αδέλφια της και αναρωτιέσαι πόσο όμορφο είναι αν ανήκεις σε μια τόσο μεγάλη οικογένεια και να έχεις τόσους πολλούς συγγενείς. Και ακόμα, όταν σου διηγείται ιστορίες από την Κατοχή, τις Δικτατορίες, το μεγάλο σεισμό του ’53 και τη ζωή στην Αμερική, νιώθεις αλήθεια ότι ζεις σε κάποιο βιβλίο. Θα κλείσω με μία φράση από το αγαπημένο βιβλίο των παιδικών μου χρόνων, το «Καπλάνι της βιτρίνας» της Άλκης Ζέη: Να ‘χα τώρα φτερά σαν του Ίκαρου, θα μπορούσα να πέταγα από χώρα σε χώρα και να ρώταγα όλα τα παιδιά του κόσμου: ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;

Συγγραφέας:Τζέμα ΔεσύλλαΙστορικός-ερευνήτρια

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/kefallonitika-kalokeria-103913.html#sthash.qbMLW7uz.dpuf

Η Ελλάδα αποφάσισε να …..ξεκαθαρίσει λογαριασμούς!

Συγκεντρώσεις στήριξης

Ως χθες έδειχναν να αγανακτούν μα σήμερα οι Έλληνες βρήκαν το σθένος να σταθούν δίπλα στην κυβέρνηση ,στην άκρη του γκρεμού !
Κλεπτοκρατικα καθεστώτα ,διαφθορά και υποκρισία και ο σύγχρονος Έλληνας μέσα στα δίχτυα της φτώχειας πάνω στην κόψη του ξυραφιού.Σκάνδαλα και λίστες σ ένα χυδαίο σύστημα που δεν συγχωρεί η Ελληνική Δημοκρατία.
Η κραυγή  μάχης , η ανάσα αξιοπρέπειας που δίνουν οι Έλληνες αποτελεί σάλπισμα για ένα ξεκίνημα αντίστασης απέναντι στη δαμόκλεια σπάθη των τσιφλικάδων της Ευρωπαϊκής Ένωσης,που αποφάσισαν με τηλεγραφικούς όρους να καταπνίξουν ελευθερία,δημοκρατία και αξιοπρέπεια
.Σ αυτή την ´πολεμική ´συνδιάσκεψη ο Έλληνας πολίτης δεν μπορεί να σιωπήσει δεν έχει ούτε το δικαίωμα της σιωπής μα ούτε και της αδιαφορίας , του το επιβάλλει ,εξάλλου , το ίδιο το πεπρωμένο του ,η ελευθερία !!
Οσο κι αν προσποιήθηκε τον δούλο όσο κι αν ταπεινώθηκε, όσο κι αν τον πρόδωσαν τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα …..που έχει έρθει η ώρα της !……κανείς δεν έχει … το δικαίωμα να κλείσει την Δημοκρατία στο μπαούλο της Ιστορίας να πληγώσει και να ταπεινώσει κι άλλο την ψυχή του Έλληνα  να μετονομάσει το καθεστώς δουλείας σε καθήκον πολιτικό και να δεχθεί δουλικά τη μοίρα του.
Η εκμετάλλευση του ανθρώπου, η αμείλικτη κατάπνιξη των δικαιωμάτων του είναι ο,τι πιο εγκληματικό από όλους τους πολέμους.οι Έλληνες επαναστατούν σήμερα και πάλι υποκινούμενοι από το θελκτικό φως της δημοκρατίας από την ευθύνη για το παρελθόν και το σεβασμό στους προγόνους !Ας το πάρουν απόφαση η Ελλάδα δεν δημεύεται και κανείς δεν θα καταφέρει να τα βάλλει με το σθένος και την ιστορία της !ο τροχός άρχισε να γυρίζει….. γιατί η φτώχεια δημιουργεί επανάσταση μενει να ευχηθούμε η επανάσταση αυτή να μην φέρει περισσότερη φτώχεια….!!!!

Και η Κεφαλονιά στο δρόμο….

Συγγραφέας:Ελένη Βαλλιανάτου

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/politika/ellada-apofasise-na-xekatharisi-logariasmous-103865.html#sthash.CEx1yEPq.dpuf

Παρουσίαση της Νέας ΔΡΑΧΜΗΣ – Ζήλεια από Ευρωπαίους

Παρουσίαση της Νέας ΔΡΑΧΜΗΣ

Χαμός γίνεται με τις διαρροές και τις φήμες από το χτεσινό Eurogroup αλλά η αλήθεια είναι πως χτες η ελληνική αποστολή παρουσίασε στις Ευρωπαίες εταίρες τα νέα χαρτονομίσματα της Ελλάδας, και οι Ευρωπαίοι ζήλεψαν και θέλουν να τα χρησιμοποιούν κι αυτοί.
Το χαρτονόμισμα της νέας ελληνικής δραχμής -που αξίζει όσο 30 ευρώ- έχει πάνω τον Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος είχε πει «Εάν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως, θα μείνει ένας μαλάκας, μια πουτάνα και ένας ρουφιάνος.
Είναι αρκετά για να ξαναχτιστεί από την αρχή.»

Ο Νίκος Καζαντζάκης επιλέχτηκε για το χαρτονόμισμα των δυο δραχμών, εξαιτίας της εμβληματικής φράσης του «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι άφραγκος».

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ο ιδανικός για το χαρτονόμισμα των πέντε δραχμών, ώστε να θυμίζει στους Γερμαναράδες πως θα πρέπει επιτέλους κάποτε να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Η Μελίνα Μερκούρη είναι το δέκα το καλό, ενώ η επιλογή της ικανοποιεί τόσο τους πασόκους που σήμερα είναι ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τους οπαδούς του Ολυμπιακού.

Στις 20 δραχμές, ο Γιάννης Ρίτσος, ώστε να ικανοποιηθεί ο κόσμος της Αριστεράς αλλά και να διεμβολιστεί το ΚΚΕ που σήμερα διαβάζει Λένα Μαντά.

Ο Άρης Βελουχιώτης κοσμεί το χαρτονόμισμα των 50 δραχμών, για να θυμίζει στις Ευρωπαίες εταίρες πως η Ελλάδα δεν τραβάει κανένα ζόρι να γκρεμίσει όλες τις γέφυρες με την Ευρώπη, να κλείσει τα σύνορα και να γίνει Κούβα. Με μπουζούκια.

Στο χαρτονόμισμα των 100 δραχμών, ο Μίκης Θεοδωράκης, γιατί, αν βάζαμε κάποιον άλλον, θα μας τρέλαινε με την γκρίνια του και θα μας έφερνε γρουσουζιά.

Τις νέες ελληνικές δραχμές -που θα αντικαταστήσουν τα ευρώ και θα είναι στο εξής το επίσημο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης- φιλοτέχνησε ο Jo Di. Ο Jo Di είναι μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πληρώνεται ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Σε δολάρια.

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/arthra-apopsis/satira/parousiasi-tis-neas-drachmis-zilia-apo-evropeous-103877.html#sthash.wfqMpNq6.dpuf

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Kεφαλονιά: Από που προήλθε η ονομασία “Ληξούρι”

Πριν όμως αναφέρουμε τις διάφορες απόψεις σχετικά με την προσέλευση του ονόματος της πόλης μας, καλό είναι να κάμουμε μια ιστορική αναδρομή…Σχετικά με την ονομασία της πόλης μας, έχουν γραφτεί διάφορες απόψεις.
Η παλιά πόλις ήταν κτισμένη στο λόφο που σήμερα ονομάζουμε Παλιόκαστρο, δηλαδή πάνω από την Κολώνα, στον δρόμο προς τον Κεχριώνα και ονομάζεται Πάλη.
Η ονομασία πόλης με το όνομα Ληξούρι, φανερώνεται για πρώτη φορά το 1534, σε κάποια έγγραφη διαμαρτυρία των κατοίκων της πόλης του Ληξουρίου προς την  Ενετική Κυβέρνηση.
Το δε 1583 σε απογραφή που έγινε, αναφέρεται ότι το Ληξούρι είχε 581 κατοίκους…
Τα στοιχεία της απογραφής αυτής, δηλαδή οι 581 κάτοικοι, σε συνδυασμό με την πρώτη εμφάνιση της ονομασίας Ληξούρι στο έγγραφο του 1534, φανερώνουν ότι από το 1500 περίπου, δειλά-δειλά οι κάτοικοι της αρχαίας Πάλης, εγκαταλείπουν τον λόφο που ήταν κτισμένη η Πάλη και εγκαθίστανται στα πεδινά.
Γιατί όμως διάλεξαν την περιοχή που ήταν το ποτάμι;
Το 1408 ήλθε και εγκαταστάθηκε στην περιοχή μας ο πρώτος Τυπάλδος σαν απεσταλμένος του Βασιλέα της Νεαπόλεως, στον οποίον υπαγόταν τότε η Κεφαλονιά. Ο Τυπάλδος με τα μέλη της οικογένειάς του και την ακολουθία του εδιάλεξε σαν τόπο εγκατάστασης, κάποιο απομακρυσμένο μέρος από την θάλασσα, για τον φόβο των πειρατών. Το μέρος αυτό, ήταν η περιοχή των Χαυδάτων… Εκεί του παραχωρήθηκε μια μεγάλη έκταση γης.
Η περιοχή αυτή είναι και σήμερα γνωστή με το όνομα Τυπαλδάτα.
Με την πάροδο του χρόνου και αφού πέρασε ο κίνδυνος των πειρατικών επιδρομών, οι Τυπάλδοι άρχισαν να ασχολούνται και με το εμπόριο με τον έξω κόσμο. Έπρεπε λοιπόν να έχουν επικοινωνία με την θάλασσα. Από την περιοχή που κατοικούσαν για να φθάσουν στην θάλασσα, ο ευκολότερος δρόμος (για την εποχή εκείνη) ήταν οι όχθες του ποταμιού που ξεκινά από την περιοχή τους και καταλήγει στην θάλασσα.
Με την ανάπτυξη, λοιπόν, του εμπορίου στην περιοχή εκείνη, δηλαδή εκεί που το ποτάμι συναντά την θάλασσα, οι κάτοικοι της Πάλης εύρισκαν εργασία. Επειδή για να κατεβαίνουν από την Πάλη στην περιοχή εκείνη ήταν αρκετά δύσκολο για τα χρόνια εκείνα, άρχισαν να κατοικούν στην περιοχή που εργαζόντουσαν. Έτσι λοιπόν άρχισε να δημιουργείται μια νέα πόλης στο τέρμα του ποταμιού.
Η λέξη «τέρμα», δεν είναι οπωσδήποτε Ελληνική. Είναι Ελληνοποιημένη Λατινική λήξης. Εκεί λοιπόν, στην λήξη του ποταμιού φτιάχτηκε μια πόλη και πήρε το όνομα της από την θέση της. Λήξης=Ληξούρι. Όπως στον νομό Αττικής, η τοποθεσία που βρίσκεται στον κάβο, δηλαδή στο ακρωτήρι, λέγεται «Καβούρι», άλλο τόσο η πόλη που χτίστηκε στην λήξη του ποταμού ονομάστηκε «ΛΗΞΟΥΡΙ».
Αυτή είναι η επικρατέστερη θεωρία για την προέλευση της ονομασίας Ληξούρι. Βέβαια, κατά καιρούς και από διάφορους αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες για την προέλευση της ονομασίας. Θα τις αναφέρουμε, έτσι για την ιστορία.
1.     Όταν ανέβηκε στην εξουσία, στην αρχαία Ρώμη, ο Ιούλιος Καίσαρ εξόρισε έναν αξιωματικόν του, τον Αντώνιον στην Κεφαλονιά, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην περιοχή την δική μας. Εδώ άρχισε να κτίζει μια πόλη για να εγκατασταθεί. ‘Όταν όμως δολοφονήθηκε ο Καίσαρας από τον Βρούτο, το 44 π.Χ., έληξε και η εξορία του Αντωνίου και πήγε πίσω στην Ρώμη. Λένε λοιπόν ότι το μέρος που έληξε η εξορία του Αντωνίου, ονομάστηκε «Ληξούρι» (δηλαδή λήξη της εξορίας».
Η εκδοχή αυτή δεν ευσταθεί, διότι, η πόλη αυτή πράγματι άρχισε να κτίζεται, αλλά το όνομα της, ήταν «ΑΝΤΩΝΙΑ» από τον ιδρυτή της τον Αντώνιον. Αν λοιπόν, η πόλης αυτή είχε κάποια συνέπεια στην ονομασία της τοποθεσίας, η πόλης μας δεν θα ονομάζετο «Ληξούρι» από την λήξη της εξορίας του Αντωνίου, αλλά Αντωνια, από το όνομα της πόλεως που ζούσε ο Αντώνιος!
Για την ιστορία σας λέω ότι η πόλις αυτή άρχισε να κτίζεται στην τοποθεσία που είναι το κτήμα «Μηλιαρέση», εκεί που είναι το Ξενοδοχείο «Τσαρντίνο», μάλιστα γύρω στο 1900, όταν έσκαβα τα θεμέλια για κάποιο σπίτι βρέθηκαν δείγματα Ρωμαϊκής πόλης, δηλαδή ένα Ρωμαϊκό κεφάλι αγάλματος και ένα πόδι τραπεζιού που είναι σκαλισμένος ένα γενιοφόρος και φυλλάσονται σήμερα στην Ιακωβάτειον Βιβλιοθήκη.
2.     Η άλλη εκδοχή είναι ότι η λέξη «Ληξούρι» προέρχεται από το λατινικό «Λουξ» που θα πει φως. Η εκδοχή αυτή αναπτύχθηκε επειδή το Ληξούρι είναι μια πόλης φωτεινή, που λούζεται από τον ήλιο, από την ανατολή του μέχρι την δύση, εν αντίθεση με το Αργοστόλι, που κλεισμένο ανάμεσα από δύο βουνά (τον Αίνο και τον Άη Θανάση) είναι μουντό και σκοτεινό…
Όσο παράξενη και αν φαίνεται αυτή η εκδοχή, φαίνεται ότι επικράτησε, διότι παλαιές σφραγίδες του Δήμου Ληξουρίου, γράφουν την λέξη «Ληξούρι» το «Λυ» με ύψιλον, που δεν είναι τίποτε άλλο το ύψιλον παρά η απόδοση του λατινικού της λέξης «Λουξ».
3.     Τέλος υπάρχει και μία άλλη άποψη, που προέρχεται μάλιστα και από επιστήμονες. Η εκδοχή αυτή αναπτύχθηκε το 1897 και είχε αφορμή την προετοιμασία για την απογραφή των κατοίκων του Ελληνικού κράτους.
Το 1897 κατά την προετοιμασία της απογραφής των κατοίκων της Ελλάδας, το Υπουργείο Εσωτερικών, έκαμε μία Επιτροπή από καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου, Γ. Χατζηδάκη, Νικ. Πολίτη και τον ειδικευμένον στα Γεωργραφικά θέματα Αντων. Μηλιαράκη, για να αποφανθούν σχετικά με την δικαιολογημένη ιστορικά ονομασία των δήμων του κράτους. Στην έκθεση που έκαμε ο Νικ. Πολίτης, σχετικά με την ονομασία των Δήμων του Νομού Κεφαλληνίας, αναφέρει ότι το Ληξούρι, πρέπει να γράφεται με «γιώτα» από το κύριο όνομα «ο Λιξούρης».
Ο αείμνηστος Νικ. Πολίτης, θα οδηγήθηκε στην άποψη αυτή από το γεγονός ότι τα ονόματα των τοποθεσιών στην Κεφαλονιά εδίδοντο, είτε από τον ιδιοκτήτη της περιοχής, είτε από τον πρώτο οικιστή (όπως π.χ. Δελλαπορτάτα από τον Δελλαπόρτα, Τυπαλδάτα από τον Τυπάλδο, Μιχαλιτσάτα από τον Μιχαλίτση, κ.ά.).
Η άποψη αυτή, του πράγματι σοφού καθηγητού, δεν είναι σωστή για τους παρακάτω λόγους:
Α) Το επώνυμο «Λιξούρης» δεν αναφέρεται πουθενά, ούτε ακόμη και σε παλιούς εκλογικούς καταλόγους. Υπάρχει βέβαια στην περιοχή μας το επώνυμο «Ληξουριωτάτος» αλλά αυτό γράφεται με «ήτα».
Β) Δεν είναι απόλυτο το ότι τα τοπωνύμια στην Κεφαλονιά πήραν το όνομα από επώνυμα ανθρώπων, διότι έχουμε και ονομασίες από άλλες αιτίες, όπως π.χ. η ονομασία «Αργοστόλι» από το μέρος που αργούν οι στόλοι, δηλαδή από την τοποθεσία εκείνη που ήταν κατάλληλη, να αργού, να δένουν οι στόλοι, τα καράβια όταν δεν ταξίδευαν, κ.ά.
Γ) Το ότι η γραφή αυτή, δηλαδή με γιώτα, δεν χρησιμοποιήθηκε σχεδόν καθόλου, δεν έγινε δηλαδή αποδεκτή ούτε από τους κατοίκους του Ληξουρίου, αλλά ούτε και από την πνευματική ηγεσία.
Έτσι σαν επικρατέστερη εκδοχή για την ονομασία της πόλης μας, είναι η πρώτη, δηλαδή η τοποθεσία που φτιάχτηκε, «η λήξη του ποταμιού».
Πάντως ένα έχει σημασία, όπως και να γράψουμε το Ληξούρι, είτε με «ήτα» είτε με «ύψιλον» είτε με «γιώτα» πάντα το Ληξούρι θα είναι περήφανο και ξακουστό.
Ληξούρι πόλης του Θεού
και πόλης του διαβόλου
παραγωγό του εύοσμου
και φρουτερού καβόλου.
Έτσι το ονόμασε ο σατυρικός ποιητής Γιωργάκης Δελλαπόρτας.
Στοιχεία συγκεντρώθηκαν από τα βιβλία: Αντώνη Μηλιαράκη, Ηλία Τσιτσέλη, Μαρίνου Γερουλάνου

Συγγραφέας:Σπύρος Γιουλάτος

Πηγή άρθρου: lixourimikresistories.blogspot.gr/

- Αναδημοσιευση απο : http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/kefalonia-apo-pou-proilthe-onomasia-lixouri-99927.html#sthash.7bgAqo4t.dpuf

http://www.sppantelios.blogspot.gr/