Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΟΓΕ για την 8η Μάρτη

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Με αφορμή την επέτειο της 8 ης Μάρτη, της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) στέλνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στις μισθωτές και τις αυταπασχολούμενες εργαζόμενες, στις γυναίκες της υπαίθρου, στις συνταξιούχους, στις μετανάστριες και τις πρόσφυγες, ιδιαίτερα στις φοιτήτριες- σπουδάστριες, στις νέες μητέρες. Τις καλούμε να ενώσουμε τις φωνές μας στο δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης.

> 8 Μάρτη 1857, οι ράφτρες κι οι υφάντρες της Ν. Υόρκης βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας μείωση του εργάσιμου χρόνου, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της.

> 8 Μάρτη 2017, εμείς, οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου, χρειάζεται να συνεχίσουμε το δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης για τις σύγχρονες ανάγκες μας. βιώνουμε έναν εργασιακό μεσαίωνα, ζούμε το ανελέητο χτύπημα των δικαιωμάτων μας στην εργασία και τη μητρότητα, την εκμηδένιση του ελεύθερου χρόνου μας.

Σήμερα η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες μας, με μισθό που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά
δικαιώματα και λιγότερες ώρες εργασίας.
Αυτή η πρόοδος δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιούμε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο σε δραστηριότητες με βάση τα ενδιαφέροντά μας, για αναψυχή και προγράμματα κοινωνικού τουρισμού, αλλά
και για να συμμετέχουμε στην κοινωνική δράση, που αποτελεί στοιχείο για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας.

Αυτή η πρόοδος μπορεί να ικανοποιήσει τις δικές μας ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες με γενικευμένα μέτρα κοινωνικής προστασίας της μητρότητας, αλλά και τις ανάγκες της οικογένειας μας με τη δημιουργία και λειτουργία δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.

Όμως τι μπαίνει εμπόδιο σε όλα αυτά;

Η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, που χτίζει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων στα ερείπια των δικών μας δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φορτώσει στην πλάτη του λαού και νέα μέτρα, κάνοντας νόμο κάθε απαίτηση των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των μεγαλεμπόρων.

Να μην υποταχθούμε στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Το αγωνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη δείχνει το μόνο ελπιδοφόρο δρόμο για μας και τις οικογένειές μας.

Εξαρτάται από τη δική μας θέληση και δράση, τη συμμετοχή μας στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, τα εργατικά σωματεία, τις ενώσεις αυταπασχολουμένων, τους αγροτικούς και φοιτητικούς

συλλόγους να βαδίσουμε αγωνιστικά στις «λεωφόρους του μέλλοντος». Ένα μέλλον που θα είμαστε απαλλαγμένες από το άγχος και την ανασφάλεια της ανεργίας, της μετανάστευσης στο εξωτερικό, από μια ζωή- λάστιχο, χωρίς πολέμους, προσφυγιά.

Ενώνουμε τις φωνές μας με τις γυναίκες- θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, που θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων. Δείχνουμε την αλληλεγγύης μας στους πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα μας και παλεύουμε κατά της εμπλοκής, συμμετοχής της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και στους σχεδιασμούς του, για να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο. Παλεύουμε ενάντια στο σύστημα που γεννά τον πόλεμο, την προσφυγιά.

8η Μάρτη: Σύμβολο αγώνα. Θα μας οδηγεί και τούτο τον αιώνα…

Παλεύουμε μαζί για δημιουργική ζωή με δικαιώματα στην εργασία και στη μητρότητα.

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

8 ΜΑΡΤΗ 2017

Η φλαούνα, ο φύσουνας και τα κούλουμα στην Κεφαλονιά. Γραφει ο Τακης Τοκας.

Φλαούνα Κεφαλονίτικη.

ο Κεφαλονίτκος φύσουνας σχεδιασμένος από τον Μαρίνο Λ. Σιμάτο.

Μετά την Κυριακή τση Αποκριάς αρκινάει η βδομάδα τση Τρυνής και στην Κεφαλονιά συνήθεια ήταν και είναι να μαγερεύονται φαγιά με ψάρια, μπακαλάο, κοφίσι είτε σοφιγάδο, είτε μπιάνκο, είτε πίτες. Ακόμα ούλων των ειδών οι χορτόπιτες και βέβαια ούλα τα τυριά και γενικά τα γαλακτερά. Οι μπιστικοί μέσα στο παγιατάκι παλιότερα ή σε μπουκάλες σήμερα, μοιράζουνε σε φίλους κα γειτόνους γάλα για να φκιάξουνε οι νοικοκυράδες το πατροπαράδοτο ρυζόγαλο.
Πρώτη ημέρα της Μεγάλης Σαρακοστής είναι η Καθαρή Δευτέρα που λέγεται έτσι γιατί ο χριστιανός αρχίζει την διαιτητική κάθαρση. Η παράδοση απαιτεί το ψωμί της ημέρας να είναι άζυμο, νηστίσιμο, να είναι η λαχταριστή φλαούνα όπως λέγεται στην Κεφαλονιά η λαγάνα.
Αν και η Καθαρή Δευτέρα είναι νηστίσιμη πλέον ημέρα, παρόλα αυτά, θεωρείται ότι είναι συνέχεια της ψεσινής τελευταίας ημέρας του Καρναβαλιού και παίζονταν Μάσκαρες ή Μάσκερες σε περιοχές της Κεφαλονιάς με μεγάλη συμμετοχή κόσμου όπως στα Μαυράτα, στη Λειβαθώ, στα Δαμουλιανάτα της Παλικής, στην Πύλαρο, στα Φαρακλάτα, Θηνιά, Βαλσαμάτα, Διλινάτα, Φραγκάτα κα. Την Καθαρή Δευτέρα π.χ από τα χωριά Βλαχάτα, Πουλάτα, Χαλιωτάτα, Καταποδάτα, Πυργί οι μασκαράδες ή μασκερόνοι δλδ οι άντρες που υποδύονταν όλους τους ρόλους, κατέβαιναν στο Γιαλό τση Σάμου. Ούλη η κομπανία περπάτειε με σέστο, σαν να ακλουθάει πρετσεσιό, με μπροστάρη που κράτειε το σταντάρντο/κοντάρι με την παντιέρα τση μάσκαρας αλλά και ένα «μαγιόξυλο» απ’ όπου κρεμόντανε μπούρδινα/χρωματιστά στρατσόσκουτα, από πίσω οι μασκαράδες πιασμένοι αλά μπρατσέτα αριβάρανε στην κεντρική πλατέα της Σάμης και επαίζανε τσι μάσκαρες παραργατάροντας ποιο χωριό θα τσι παίξει καλύτερα. Σε ούλη την περίοδο τση Αποκριάς οι μασκαράδες στα χοροστασιά των χωριών τους είτε στις πλατείες όπως π.χ στην ξακουστή Σαρίστρα στα Βλαχάτα Σάμης, έπαιζαν και μικρά θεατρικά δρώμενα, τα Μπεμπεούλια, αυτοσχεδιάζοντας με διάλογο ή και με σκαμπρόζικες ρίμνες επίκαιρα θέματα. Μετά τσι μάσκαρες ούλοι γιορτάζανε τα κούλουμα με φλαούνες, λαχταριστούς θαλασσινούς μεζέδες, πισάρες, βίνο/κρασί και με το ακομπανιαμέντο τση κιτάρας, του βιολιού, του ακορντεόν, του σκορτσάμπουνου μπαλάρανε διάφορους χορούς : βαλς, φοξ αγκλαί, σοτίς, ταγκό, καντρίλιες, γαϊτανάκι, βλαχοπούλες, διβαράτικο, μέρμηγκα, κουτσό, μπάλο. Στα μέσα του 19ου αιώνα το Αργοστόλι αλλά και η ευρύτερη περιοχή, γιορτάζανε τα κούλουμα στον Κούταβο κοντά στον πόντε και από το τέλος του αιώνα και μετά, στη Λάση. Στη Παλική οι κάτοικοι των χωριών κατέβαιναν στο Ληξούρι.
Ωστόσο η ημέρα καλεί απαραίτητα και την πνευματική ανύψωση, έστω με υλικό αλλά γκρατσιόζο τρόπο, που δεν είναι τίποτσι άλλο από το πέταγμα του φύσουνα όπως λέγεται στην Κεφαλονιά ο χαρταετός(ή και ο υφασμαετός).Ο φύσουνας πρέπει να είναι καλοζυγιασμένος με τα πλαϊνά σκολαρίκια και τη μακρυά ορά του. Όμως απαραίτητα χρειάζεται ο χειριστής να έχει καπατσοσύνη στα χέρια, το τσερβέλο του να παίρνει στροφές για να ημπορεί να κάνει τσι γκιούστες μανούβρες για να τον σηκώσει αλλά και να τον κρατήσει τ’ αψήλου, να ημπορεί να κάμει κομπαντιμέντο βιτοριόζο/μάχη ένδοξη με τσου άλλους φύσουνες για να τσου κάμει μπουκούνια/κομματάκια αλλά και να ξέρει πότα να τζεδέρει/υποχωρήσει.
Στα Επτάνησα- από τους μυημένους- η ανύψωση του φύσουνα εκλαμβάνετο ως η απελευθέρωση του πνεύματος από τα δεσμά της ύλης, ως η μετάβαση από ένα οντολογικό πεδίο σε ένα άλλο, ως πνευματική απελευθέρωση και πανταχού παρουσία, ωστόσο και τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα το καταλάβαιναν ως πράξη μαγική και θρησκευτική μια και λειτουργούσε ως ο μεσάζων για την προσφορά προσευχών αλλά και ως αποτροπαϊκό μέσο εξορκισμού.
Οι λέξεις καρναβάλι και καρναβαλιστής δεν ακουγόταν στη Κεφαλονιά συχνά. Το 1889 ιδρύθηκε στο Αργοστόλι το πρώτο Κομιτάτο των Απόκρεω κατά μίμηση του Κομιτάτου των Αθηνών και των εκεί εκδηλώσεών του. Έτσι άρχισε στην Κεφαλονιά η νέα αισθητική και λεκτική προσέγγιση των Αποκριών με καθιέρωση αρμάτων κτλ αναμφισβήτητα διαφορετικής αισθητικής. Η μακραίωνη μάσκαρα με τσι μπαρμπούτες που κάλυπταν ούλο το πρόσωπο, οι κομψές και μυστηριόζες μορέτες που κάλυπταν μόνο τα μάτια, οι ορλάντες που φοριόντανε στο κεφάλι, τα ντόμινα κτλ σιγά-σιγά αντικαταστάθηκαν -κατ’ αρχάς στο Αργοστόλι- από αποκριάτικα δρώμενα, άρματα και παρελάσεις έξω από την επτανησιακή παράδοση των ημερών. Ήταν όμως η περίοδος της εκκλησιαστικής, πολιτικής και πολιτιστικής αφομοίωσης των νησιών των Ιονίου από την Ελλάδα. Τα νησιά, σαφώς με πολιτική βούληση και με την βοήθεια των περισσοτέρων βουλευτών τους, ήπρεπε να ξεχάσουν την μακραίωνη πολιτιστική τους παράδοση, ήπρεπε να ¨αποϊταλικοποιηθούν¨ όπως και επίσημα είχε λεχθεί μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο, ήπρεπε να ενστερνισθούν με κάθε τρόπο τον τρόπο ζωής, σκέψης των όσων συνέβαιναν προς Ανατολάς, στο Αθηναϊκοκεντρικό κράτος. Να αποδυναμωθεί και βαθμιαία να διακοπεί η μακραίωνη σχέση και αναφορά με τη Δύση. Έτσι τα εξευρωπαϊσμένα, πολιτισμένα Επτάνησα έπρεπε με κάθε τρόπο να αφομοιωθούν από την υπό ανάπτυξη Ελλάδα! Έτσι, το εισαγόμενο και ξένο προς την πολιτιστική Επτανησιακή παράδοση Καρναβάλι σιγά-σιγά καθιερώθηκε και αντιγράφτηκε και σε άλλες περιοχές του νησιού.
Άραγε ο σημερινός, καλόπιστος θεατής θα το χαρακτήριζε ευρηματικό; Καλόγουστο; Σύμφωνο με την τοπική παλιά παράδοση; Τα καρναβάλια στο νησί παρ όλη την δουλειά, κόπο, χρήματα και καλή θέληση των συμμετεχόντων είναι επιτυχημένα; Προσελκύουν επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό; Μάλλον όχι και γιατί άλλωστε να έρθει ο επισκέπτης να δει καρναβάλι που αντιγράφει άλλα διασημότερα και πλουσιότερα; Ενδεχομένως μια επαναπροσέγγιση του θέματος από την Δημοτική Αρχή θα ήταν χρήσιμη.
Από το έτος 2011 και μετά, η Δημοτική αρχή πρωτοστατεί στην εισαγωγή στην Κεφαλονιά της Τσικνοπέμπτης και παροτρύνει και τσου μαγαζάτορες να το καθιερώσουν. Είναι όμως σωστή εμπορική-εκτός των άλλων- κίνηση αυτή ; Ο κατεξοχήν φύλακας, προστάτης και απόστολος της τοπικής κουλτούρας-όπως ωφείλει να είναι κάθε Δημοτική αρχή- αντί να βοηθεί στην διατήρηση, εξέλιξη και προβολή της ντόπιας παράδοσης, εισαγάγει ξένες-σε όλα τα επίπεδα- συνήθειες και μάλιστα όχι απαραιτήτως καλύτερες ή σύμφωνες με την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων που διαφεντεύει. Ομοίως τα τελευταία χρόνια μερικοί πολιτιστικοί φορείς του νησιού προσπαθούν να καθιερώσουν την λέξη και τα γευστικά έθιμα της Τσικνοπέμπτης όπως αυτά γιορτάζονται σε άλλες περιοχές. Μα γιατί να μας επισκεφτούνε επισκέπτες όταν τα έθιμα και οι παραδόσεις αυτές γιορτάζονται στους τόπους καταγωγής τους σαφώς καλύτερα;
Προτείνουμε, καλόπιστα, από το επόμενο χρόνο οι φούρνοι να γράψουν και να επανακαθιερώσουν την ιδική μας λέξη για την λαγάνα που είναι η φλαούνα. Οι διάφοροι πολιτιστικοί σύλλογοι αλλά και η ΚΕΔΗΚΕ να καθιερώσουν και να γράφουν στα έντυπα προγράμματά τους την λέξη Μουρδουλοπέφτη αντί της Τσικνοπέμπτης, την λέξη φλαούνα αντί λαγάνα και την λέξη φύσουνας αντί χαρταετός. Επίσης να βοηθήσουν ενημερώνοντας τους μαγαζάτορες να τρατάρουν την Μουρδουλοπέφτη τις παραδοσιακές μας ντελικατέσες.
Καλά Κούλουμα και καλή Σαρακοστή!

Τάκης Τόκκας

Αναδημοσιευση απο : Ionian center

Μουρδουλοπέφτη στη Κεφαλονια ! Γραφει ο Τακης Τοκας.

Στην Κεφαλονιά ένα από τα έθιμα που διατηρείται- η αλήθεια είναι αλλοιωμένο σχετικά- μέσα στο χρόνο είναι αυτό της Μουρδουλοπέφτης δλδ της Πέμπτης της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου, Κρεατινής, που στην Ελλάδα λέγεται Τσικνοπέμπτη. Την Μουρδουλοπέφτη λοιπόν, η παράδοση απαιτεί οι νοικοκυράδες να μην δώσουνε προτεραιότητα στη πάστρα/καθαριότητα και στο σεστάρισμα/ευταξία του σπιτιού, αλλά να καταπιαστούνε να φκιάξουνε ούλα εκείνα που καλεί η ημέρα και που είναι διαλεχτά: κρεατόπιτες στην τσερέπα, κρέας ή κόκκορα σοφιγάδο, χορτόπιτες, τσιγαρίδια σκέτα ή με μπακαλάο, μαντραούρες φριταρισμένες/μανιτάρια ελαφρά τηγανισμένα. Οι κυράδες των μπουρανέλωνε /ψαράδων που τσου ‘λειπε το κρέας π.χ στα Βλαχάτα Σάμης, φκιάχνανε σαν κύριο πιάτο μπακαλαόπιτες, ψαρόπιτες κάθε λογής, αγκινάρες με μάραθο σαν ορεκτικό και επειδή η μέρα το καλούσε και για το καλό ήπρεπε να έχουνε και κρέας, κάποιο κουνέλι ή πιτσουνάκι μαγερεμένο σοφιγάδο συμπλήρωνε το γιόμα/γεύμα.
Το κρασί/βίνο έρρεε άφθονο και η παράδοση απαιτούσε και δεν είχε κακοφάνεια, να γανώσουνε τσι παλάμες τους από κάποια παδέλα ή πινιάτα/σκεύη μαγειρικής πήλινο και χαλκωματένιο αντίστοιχα και μετά να γανώνανε/μουντζουρώνανε το πρόσωπό τους ή των φίλων ή συγγενών να γίνουν μόροι/μαυριτανοί και να αποτρέψουν το κακό.
Από το έτος 2011 και μετά η Δημοτική αρχή πρωτοστατεί στην εισαγωγή στην Κεφαλονιά της Τσικνοπέμπτης και παροτρύνει και τσου μαγαζάτορες να το καθιερώσουν.Είναι όμως αυτό πρέπον ; Ο κατεξοχήν φύλακας, προστάτης και απόστολος της τοπικής κουλτούρας-όπως ωφείλει να είναι κάθε Δημοτική αρχή- αντί να βοηθεί στην διατήρηση και προβολή της ντόπιας παράδοσης να εισαγάγει ξένες-σε όλα τα επίπεδα- συνήθειες και μάλιστα όχι απαραιτήτως καλύτερες ή σύμφωνες με την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων που διαφεντεύει.Ομοίως τα τελευταία χρόνια μερικοί πολιτιστικοί φορείς του νησιού προσπαθούν να καθιερώσουν την λέξη και τα γευστικά έθιμα της Τσικνοπέμπτης όπως αυτά γιορτάζονται σε άλλες περιοχές.Επίσης βλέπουμε αφισέτες αλλά προφορικά να διαφημίζεται από τα Λύκεια κυρίως, αλλά και τα Γυμνάσια, ότι αντί του ημερήσιου μαθήματος θα ψήσουνε σουβλάκια στην κούρτη/αυλή του σχολειού!! Άραγε καθιερώθηκε η συγκεκριμένη ημέρα ως αργία ή ημιαργία στα σχολειά μας; Είναι ποτέ δυνατόν οι δασκάλοι-καθηγητάδες να το επιτρέπουν ;Δεν πρέπει οι ίδιοι ως πνευματικοί καθοδηγητές να διαφυλάξουν την τοπική παράδοση; Το δημόσιο ψήσιμο κρέατος επάνω σε γραδέλες/σχάρες με την ανθρακουνίστρα υποκάτω και με την συνακόλουθη τσίκνα δεν συνηθιζότανε στην Κεφαλονιά. Σαφώς ο λόγος που δεν καθιερώνονται στην συλλογική αντίληψη είναι η έλλειψη ιστορικής μνήμης και η προσπάθεια αντιγραφής ενός εθίμου συλλογικής δράσης στην Ελλάδα, όχι όμως με την ίδια συλλογική κοινωνική αντίληψη και στην Κεφαλονιά. Αν κάποιος παρακινηθεί να επισκεφθεί την Κεφαλονιά την Μουρδουλοπέφτη θα θελήσει να απολαύσει την μακραίωνη τοπική γευστική παράδοση της ημέρας και όχι βέβαια ό,τι άλλο σερβίρεται ψημένο στην γραδέλα/σχάρα που το βρίσκεις καθημερινά και σε όλη την επικράτεια.

Στην φωτογραφία κενωμένα τσιγαρίδια με μπακαλάο σε:
-μεσάλα λευκή υφασμένη στον αργαλειό 19ου αιώνα
-ποτήρι για βίνο/κρασί αρχών του 20ου αιώνα
-περόνι αργυρό 19ου αιώνα
-πιάτο πορτσελάνινο πρώτο μισό 20ου αιώνα

Τάκης Τόκκας

Αναδημοσιευση απο : Ionian Center

“Ζούπα”: η γαστρονομική ….κληρονομιά των κολίγων τση Κεφαλονιάς …

Ίσως να  έχετε ακούσει παρόμοιες ιστορίες από διηγήσεις παππούδων που σας  περιγράφανε με νοσταλγία τη ζωή τους τα σκληρά χρόνια του ’30.

Ιστορίες των αγροτών της ορεινής Κεφαλονιάς, των «άκληρων» κολίγων που δούλευαν μεροκάματο σε ξένα χωράφια γιατί δεν είχαν δικά τους..  Η ανταμοιβή δεν ήταν σε χρήματα, που ούτε οι πλούσιοι δεν τα είχαν τότε (καληώρα)..  Τα μεροκάματα ήταν σε είδος.. Αν δούλευσες στις ελιές θα έπαιρνες ένα «κολλαρίζι» ελιάς, να βρεις χώμα να το φυτέψεις να κάμεις σιγά σιγά το λαδάκι σου.  Και επειδή δεν υπήρχε ιδιοκτησία γης, τη φύτευαν με συμφωνία σε άλλο χωράφι. Υπάρχουν ακόμα εν ενεργεία συμβόλαια που γράφουν «στον αγαπητό μου υιό Γεράσιμο αφήνω πέντε ρίζες ελιές, στο χωράφι του «Καρνατσόκολου» … ή αλλού «στου «Κατσιπρόκου» το χωράφι στη Λειβαθώ, εγώ ο Χαράλαμπος Ταδε καλλιεργώ 10 κούρβουλα σταφίδα μαύρη πρώτης ποιότητας” … Σημειώστε ότι εκείνα τα χρόνια δημιουργούσαν τον πρωτογενή τομέα, και οι ιδιοκτήτες γης ακόμα καλλιεργούσαν , δεν ήταν τα χρόνια της συγκομιδής.

Αλλά ξεστρατίσαμε από την κουβέντα που ξεκινήσαμε..

Αυτοί λοιπόν οι άκληροι εργάτες γης έπαιρναν καθε πρωί το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που μπορούσαν να έχουν,  ένα τσαπί, και μπρι φανεί ο ήλιος κινάγανε για το χωράφι.. θα γύριζαν με τη δύση του.  Κάτι έπρεπε να φάνε να κρατηθούνε όλη μέρα , κυρίως το χειμώνα. Σκληρή δουλειά και τα αφεντικά ανελέητα.

Τα μοναδικά τρόφιμα που είχε το κάθε αγροτικό  σπίτι ήταν το ψωμί και το κρασί.  Κριθάρι και κρασί ως πληρωμή για σκληρή δουλειά μες το λιοπύρι..

Αυτά είχαν , με αυτά πορεύονταν..  ‘Σκονόντανε οι γυναίκες αξημέρωτα, συμπάγανε τη φωτιά , πετάγανε πάνω  στη πυροστιά μια φέτα ψωμί, ζεσταίνανε το κρασί στη θράκα μέσα στο μπουρίκι, το ρίχνανε στη πιγκιόνα και το προσφέρανε για πρωινό ρόφημα . Σε αυτό το ρόφημα – δυναμίτη βουτάγανε τη  κριθαρένια φέτα ψωμιού.. Αυτή ήταν η «ζούπα», το πρωϊνό των κολλήγων της ορεινής Κεφαλονιάς  της δεκαετίας του ’30. Μια παραλλαγή τση “ζούπας” σε άλλη περιοχή του νησιού μας ήταν:όπως ήταν η φέτα το ψωμί ζεστή απο τη θράκα, είχε και τη στάχτη της επάνω, ράντιζαν με λαδάκι και έπιναν το ζεστό κρασί για ρόφημα.. Αργότερα ή στα σπίτια που είχαν αποκτήσει ελιές, το πρωινό συνοδευότανε και απο ελιές τουρσί.

Και έτσι μεθυσμένοι, ζαλισμένοι φεύγανε από το σπίτι για να πάνε στο κάτεργο του χωραφιού να τσαπίζουν μέχρι να πέσει ο ήλιος..  Μπουκιά άλλη όλη μέρα δεν θα βάνανε στο στόμα τους.  Υπήρχανε και εξαιρέσεις, κάποιοι γαιοκτήμονες με φιλότιμο – και περισσότερο για το φόβο τση κολάσεως – να τσου πιένουνε το μεσημέρι κανένα άλλο ξεροκόματο πάλι με κρασί αντί νερό, για να αντέξουν.

Και να τα εγκεφαλικά μέσα στο χωράφι και να τα εμφράγματα. Και να οι «γνωματεύσεις» : “τονε κτύπησε το αερικό μέσα στο αμπέλι και πέθανε» , «οι νεράϊδες του πήρανε τη φωνή και του στραβώσανε το στόμα»…..  Μέσος όρος ζωής τα 45 χρόνια.. Ο ανθός της Κεφαλονιάς…

Από εκειά λοιπόν τα ..κρίθινα χρόνια μας έμεινε ως ..γαστρονομική κληρονομιά η «ζούπα».  Το πρωινό ρόφημα που έστειλε δεκάδες εργάτες γης στον Παράδεισο μπρι την ώρα τους και άλλους τόσους τους βοχθησε να αντέξουνε , να αποκτήσουν δικές τους ελιές, τα αμπέλια και άντε άντε και το χωραφάκι τους, για να το βρούνε οι κληρονόμοι και να τσου σχωρνάνε..

..Η λαϊκή γαστρονομική κληρονομιά έχει τελικά πολύ πικρή γεύση..

Αναδημοσιευση απο : Kefalonia press.gr

Τα άπταιστα χρυσαυγίτικα του Θανάση Λενή (γνωστός και ως Μητροπολίτης Αμβρόσιος)

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ • 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Εάν ο Θανάσης Λένης δεν ήταν Μητροπολίτης μπορεί και να μην είχε κανένα νόημα να ασχοληθεί κανείς, προσωπικά, μαζί του. Θα ήταν ένα ακόμα από εκείνα τα φασισταριά που κάνουν βόλτες στο διαδίκτυο και μιλάνε χρυσαυγίτικα.

Ο Λενής, σε άπταιστα χρυσαυγίτικα, έγραψε:

«Το Κράτος προσπαθεί να εντάξει τα παιδιά των μεταναστών-κατακτητών μας στα δημόσια Σχολεία. Άλλοι Έλληνες γονείς αρνούνται να το αποδεχθούν και άλλοι το αποδέχονται! Τα δεινά άρχισαν ήδη. Εν τω μεταξύ οι δήθεν μετανάστες, στην ουσία όμως απεσταλμένοι κατακτητές, άρχισαν ήδη την εγκληματική δράση τους! Επιτίθενται, κλέβουν, τραυματίζουν ή και φονεύουν αθώους Έλληνες πολίτες»

Έγραψε κι άλλα, στην ίδια «γλώσσα» (ολόκληρο το φασιστικό κήρυγμα του Λενή στο προσωπικό του ιστολόγιο) ,ο ταγματάρχης χωροφύλακας της χούντας, αυτός που έβλεπε, από νωρίς, «γλυκιά ελπίδα» στη Χρυσή Αυγή.

Το θέμα είναι αλλού και το είχαμε αναφέρει ξανά, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μίλησε για τον Αμβρόσιο, σε συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ. Υπενθυμίζουμε τι είχε υποστηρίξει:   

«Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος. Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να ενεργήσει ένας ποιμένας».

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πως αυτά που υποστηρίζει ο Λενής δεν έχουν να κάνουν με τον τρόπο του, αλλά με το περιεχόμενο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ως ο πλέον επίσημος εκπρόσωπος της εκκλησίας, που πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι

 «ο ξένος, ο πλησίον στον οποίο αναφέρεται ο Χριστός, δεν είναι μόνον ο ομόθρησκος, ο συμπατριώτης, αλλά και αυτός που είναι εντελώς διαφορετικός, αυτός που έχει διαφορετικά πιστεύω, έχει διαφορετική θρησκεία, ακολουθεί διαφορετική ιδεολογία, έχει διαφορετικό χρώμα από μας και ανήκει σε διαφορετική εθνότητα» (επίσκεψή στον Ξενώνα Ανήλικων Προσφύγων «ΕΣΤΙΑ» της «Αποστολής»)

τι αποστάσεις παίρνει από τον Αμβρόσιο; Κι όταν λέμε για αποστάσεις εννοούμε πλήρως το περιεχόμενο της λέξης κι αυτό δεν χωράει «τρόπο»…

Τα «κηρύγματα» του Λενή, στο δημόσιο λόγο που έχει ως Μητροπολίτης Αμβρόσιος, δεν είναι εσωτερικό θέμα της εκκλησίας. Αφορούν τους ανθρώπους κάθε θρησκείας όπως κι εκείνους που δεν πιστεύουν σε κάποια θρησκεία. Μας αφορούν όλους και μια είναι η θέση απέναντι σε τέτοια (φασιστικά) «κηρύγματα»: Απέναντι. 

VIA

Αναδημοσιευση απο : vlahata samis.blogspot.gr

Η ταραχώδης Βάπτιση του Χριστού εν Ληξουρίω στα 1910

Γερασιμος Σωτ. Γαλανος

Το 1910 οι Ποταμίτες, εφκείνοι δηλαδή που κατοικούσαν κοντά στο Ποτάμι του Ληξουρίου, ήθελαν η Βάπτιση να γίνει στο Ποτάμι, στον Αχελώο τους όπως το ονομάζουν, ενώ οι περισσότεροι Ληξουριώτες στη Βρύση, όπως γινόταν πάντα. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν δύο «στρατόπεδα» και να πιαστούν στα χέρια. Ακολούθησε μεγάλος σκοτωμός και έπεσε πολύ ξύλο. Τελικά οι πιστοί σκόρπησαν και η Βάπτιση δεν έγινε. Ο Ρόκκος Ξυδάχτυλος αξιόλογος σατιρικός ποιητής, αγιογράφος και καλλιτέχνης που ήταν παρών σε όλο εφκείνο το σκηνικό, ενημέρωσε πληροφοριακά τον φίλο και συνεργάτη του Γεώργιο Μολφέτα και ο δεύτερος «πόστιασε» το κάτωθι ποίημα σκιαγραφώντας όλο το κάζο της «εμφυλίου Βαπτίσεως» Βλ. «Ζιζάνιον», αρ. φυλ. 563, 9-1-1910, σελ. 3

Εδώ μονάχα με το μαρς πω’ καμ’ ο αστυνόμος
περάσανε τα Φώτα μας, εις το Ληξούρι όμως,
πολύ πιο ζωηρότερα ο πλάστης εβαφτίστη
με ματσουκιές π’ αλλάξανε πολλών πιστών την πίστη.

Επήγε ο Τούλιος ο παπάς τη βάπτιση να κάνη
κι έπεσε ξύλον της ζωής μέσα στον Ιορδάνη
κι από την αναστάτωσι και την ξυλοπλημμύρα,
αλλού επήε ο παπάς κι αλλού η αγιαστήρα.

Λόγον το λόγο φαίνεται και θεϊκή βουλήσει
οι δυο μεριές του Ληξουριού τα βρήκανε στη Βρύσι
και πριν προφτάση ο παπάς τη βάφτιση να κάμη
έγιναν δυο στρατόπεδα Ληξούρι και Ποτάμι
Κι εκεί επέπεσε το εν κατά του άλλου φύλου
και εβεβαίον ο παπάς το ασφαλές του ξύλου.

Κι εγένετο πανήγυρις Βαπτίσεως σπανία,
Κι έτρεχαν τα ξεφτέρουγα μέσα στα καφφενεία,
κι άλλος τις έτρωγε κοφτές κι άλλος με το μανάλι
κι ενός ο τίμιος σταυρός τώσπασε το κεφάλι.
Αυτά τα Φώτα έγειναν εδώ κι εν Ληξουρίω,
ωραία και φαιδρότατα και Χριστιανικώτατα
συνάμα και τα δύο!

Αντιγραφη απο : http://www.inkefalonia.gr/