Αργοστολι 260 χρονια πρωτευουσα,1757-2017,μια δυσκολη πορεια μεσα στο χρονο.

Φωτογραφια Σπυρου Μελετζη 1940
Μια πολυ ομορφη εκδηλωση πραγματοποιηθηκε χθες,στο Δημοτικο Θεατρο Αργοστολιου  απο τον
 Πολιτιστικο,Λαογραφικο,Ιστορικο Συλλογο Κεφαλληνιας και Ιθακης " ΤΟ ΡΙΦΟΡΤΣΟ ".
Αναδειχθηκαν αγνωστες πληροφοριες,ακομα και πριν απο την 20η Απριλιου 1757,ημερομηνια που ορισθηκε πρωτευουσα το Αργοστολι,εως σημερα.
Γιατι η γνωση της ιστοριας,σφυρηλατει με το καλυτερο τροπο,την ιδιαιτερη μας ταυτοτητα.

Η εκδηλωση αρχισε με Χαιρετισμους απο τον Προεδρο του Συλλογου,τον Δημαρχο,και τον προεδρο της ΚΕΔΗΚΕ.

Συνεχιστηκε απο τη Μαντολινατα των Νεων της Κεφαλονιας,υπο τη διευθυνση του Σωκρατη Μπενου

Αναμνηστικη πλακετα στο μαεστρο απο το Προεδρο του Συλλογου

"Στοιχεια για τη κοινωνια του Αργοστολιου 120 χρονια πριν γινει πρωτευουσα της Κεφαλονιας" εδωσε ο Διονυσης Γαρμπης.

Ο Παναγιωτης Δ.Καγκελαρης μιλησε για τις "Ειδησεις απο τα πρωτα 50 χρονια του Αργοστολιου ως πρωτευουσας της Κεφαλονιας"

"ΤΟ παλιο Αργοστολι,μεσα απο αγνωστες φωτογραφιες του αρχειου της Αδελφοτητας Κεφαλληνων και Ιθακησιων Πειραια" παρουσιασε Προεδρος της Αδελφοτητας, Μαριολενη Νεοφυτου, μαζι με τον Ορεστη Καππατο.

"Γεφυρα Δεβοσετου,η γεφυρα της καρδιας μας,η εκφραση της θελησης των αδαμαστων ανθρωπων" ,απο τους Σπυρο Καββαδια και τον Ορεστη Καππατο.

Η ομορφη εκδηλωση τελειωσε με χορευτικο προγραμμα απο το Λυκειο Ελληνιδων,Παραρτημα Αργοστολιου.

Με πλακετα τιμηθηκε η Προεδρος του Λυκειου, Ευρωπη Μοσχονα.

Τελος ακολουθησε Κεφαλονιτικο τραταμεντο στο φουαγιε του θεατρου.

http://sppantelios.blogspot.gr/

Του Ληξουριού ο Λάζαρος. Γραφει ο Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός.

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Τι κι αν το  έντεχνο σατιρικό τραγούδι του Ληξουριώτικου Λάζαρου δεν σώθηκε ολόκληρο,  μας δίνει  όμως την εικόνα  του πως  «καλάντιζαν» οι Ληξουριώτες τον «Λάζαρο» στο Αργοστόλι.

«Του Ληξουριού ο Λάζαρος θα πάει στο Αργοστόλι

με το βαπόρι τση γραμμής  γραβατοκορδελιασμένος

…..

και θα γυρίσει μάτια μου παραδοπλουτισμένος»

…

          Ομάδες νεαρών Ληξουριωτών, είχαν από παλιά αυτή τη συνήθεια, να μπαίνουν στα πλεούμενα τση γραμμής Ληξούρι- Αργοστόλι και να λένε το Λάζαρο στα μαγαζιά τση πρωτεύουσας. Είχαν μεγάλους ξύλινους σταυρούς στολισμένους  κυρίως με  πολύχρωμες γραβάτες, αλλά και μερικούς  με κορδέλες χρωματιστές και έκαναν την καλαντική τους περατζάδα στο Αργοστόλι. Πήγαιναν στα καταστήματα, στα καφενεία και στα άλλα μαγαζιά, καθώς και στα σπίτια των πλουσίων. Κάποιος από τη παρέα είχε και ένα καλάθι για να βάνουν μέσα τα αυγά ή τα φρούτα ή ότι άλλο τους έδιναν ως φιλοδώρημα για τα κάλαντα του Λαζάρου. 

          Έπειτα από το μεγάλο γύρισμα στην πόλη του Αργοστολιού γύριζαν στο Ληξούρι τους  φχαριστημένοι  που πήγε η « οικονομική σοδειά καλά»…  ακολουθούσε η μοιρασιά για να  αγοράσουν  «τα καλά τους» για τη  Ανάσταση. Άλλες εποχές,  ψυχές μου εκείνες… σήμερα έχουμε την  ηλεκτρονική  ψηφιακή τεχνολογία και μας καθηλώνει από την αλόγιστη χρήση την οποία  κάνουμε! Ευτυχώς που υπάρχει αναφορά στις εφημερίδες της εποχής για την «καλαντική επιδρομή»  των νέων του παλιού Ληξουριού στην απέναντι όχθη… 

          Παρόλα ταύτα σήμερα υπάρχουν στο νησί ομάδες παιδιών που βγαίνουν να πουν το Λάζαρο, όπως τα παιδιά του 2^ου  Δημοτικού Ληξουρίου, που από παλιά συνεχίζουν αυτήν την παράδοση που ξεκίνησε με τη βοήθεια του υπογράφοντα αυτές τις γραμμές και συνεχίζει να τη στηρίζει ο δάσκαλος Γεράσιμος Μήλας.

Καλή Ανάσταση να έχουμε! 

 

Αναδημοσιετση απο : http://vlahatasamis.blogspot.gr/2017/04/blog-post_76.html#more

http://sppantelios.blogspot.gr/

Προβολή Ντοκιμαντέρ - "Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση" 31/3/17

Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση

Τι έχει στο κεφάλι του ο νεοναζί της διπλανής πόρτας;

Το Κοινωνικό Εργαστήρι Τραβέρσο προβάλλει την Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017 στις 9:00μμ στο Εργατικό Κέντρο Αργοστολίου το ντοκιμαντέρ της Angélique Kourounis «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση», μια παραγωγή του OmniaTV, σε συμπαραγωγή με Arte και Yemaya Productions, με την υποστήριξη των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα, του Ιδρύματος Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ - Γραφείο Ελλάδας και της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Η είσοδος είναι δωρεάν. Στον χώρο θα υπάρχει κουτί ελεύθερης συνεισφοράς για την στήριξη της παραγωγής.

Λίγα λόγια για το ντοκιμαντέρ

«Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιός μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιό βαγόνι θα μας βάλουν.»

Μια δημοσιογράφος ερευνά για χρόνια την οργάνωση του ελληνικού νεοναζιστικού κόμματος «Χρυσή Αυγή».

Η οικονομική κατάρρευση, η πολιτική αστάθεια και οι οικογενειακές σχέσεις έρχονται σε πρώτο πλάνο καθώς το ντοκυμανταίρ προσπαθεί να ανακαλύψει τί έχουν στο κεφάλι τους οι Χρυσαυγίτες που παρουσιάζονται ως θύματα του συστήματος.

Η Χρυσή Αυγή ποτέ δεν κρύφτηκε, όσον αφορά στην ιδεολογία της. Η απήχησή της στις κάλπες μπορεί παλιότερα να ήταν απειροελάχιστη, όμως η συμβατότητα αυτής της ιδεολογίας με γερά παγιωμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα που καλλιεργούν πολλοί κληρικοί, τα περισσότερα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα αποτελεί το εύφορο έδαφος στο οποίο ανθεί η οργάνωση.

Η σκηνοθέτρια εξετάζει το θέμα μέσα από τις προσωπικές της εμμονές, τις ανησυχίες και τους φόβους της, έχοντας ήδη αφιερώσει αρκετά χρόνια και άλλες δύο τηλεοπτικές παραγωγές στην προσέγγιση του νεοναζιστικού κόμματος, που κατέλαβε την τρίτη θέση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας ύστερα από τρεις δεκαετίες περιθωριακής, αλλά αιματηρής, δραστηριότητας.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Angélique Kourounis

Σενάριο: Angélique Kourounis, Thomas Iacobi

Αφήγηση: ελληνικά - γαλλικά Angélique Kourounis, αγγλικά Alexia Eastwood

Έρευνα: Angélique Kourounis, Thomas Iacobi, Διονύσης Γκουτζουρής

Οπερατέρ (κατά σειρά πλάνων):Jean Christophe Georgoutsos, Theseus Bitter Kourounis, Γιάννης Μισουρίδης, Αντώνιος Δημόπουλος, Thomas Iacobi, Angélique Kourounis, François Chevré

Ηχοληψία: Thomas Iacobi

Μοντάζ / Εταλονάζ / Μιξάζ: Αντώνιος Δημόπουλος

Εκτέλεση Παραγωγής: Λουκάς Σταμέλλος

Γραφικά: Vincent Vaury, Αντώνιος Δημόπουλος

Μουσική: Αντώνιος Δημόπουλος

Συνεντεύξεις (με σειρά εμφάνισης): Ηλίας Παναγιώταρος | Βουλευτής Χρυσής Αυγής, Νίκος Ζέρβας | Εσωτερική ασφάλεια Χρυσής Αυγής, Ουρανία Μιχαλολιάκου | Βουλεύτρια ΧΑ Αρχηγός Νεολαίας, Γιάννης Σβέγγος, Στέλλα Σβέγγου, Γεωργία Βαρδουλάκη | Δικηγόρος Υποψ.Δημοτική Σύμβουλος, Ηλίας Κασιδιάρης | Βουλευτής Χρυσής Αυγής, Χάρης Μέξας | Χρυσή Αυγή Νοτίων Προαστίων Δημοτικός Σύμβουλος Υποψ.Βουλευτής, Ιουλία Μέξα | Σύζυγος Χάρη Μέξα, Μαριάνθη Μέξα | Μητέρα Χάρη Μέξα, Γιονούς Μοχαμαντί Γιατρός Πρώην πρόεδρος Κοινότητας Αφγανών Ελλάδας, Ντιν Μοχάμαντ | Θύμα ρατσιστικής επίθεσης, Κωνσταντίνα Σταματίου | Χ.Α. Νοτίων Προαστίων Υποψ.Δημοτική Σύμβουλος, Μαρία Κεφαλά | Χ. Α. Νοτίων Προαστίων, Μέτωπο Γυναικών, Πράσινη Πτέρυγα, Υποψ. Δημοτική Σύμβουλος, Σουλτάνα Καραλή | Χ.Α. Νοτίων Προαστίων, Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος, Ζέτα Χελιώτη | Μέλος Χρυσής Αυγής Νοτίων Προαστίων, Γιάννης Παπλωματάς | Ηθοποιός, Θοδωρής Ελευθεριάδης | Ηθοποιός, Παύλος | Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης, «Κυριάκος» | Πρώην μέλος Χρυσής Αυγής, Δημήτρης Κουσουρής | Θύμα επίθεσης Χρυσής Αυγής, Άρης Χατζηστεφάνου | Δημοσιογράφος Σκηνοθέτης, Ηλίας Νικολακόπουλος | Καθηγητής Κοινωνιολογίας ΕΚΠΑ, Συμεών Κεδίκογλου | Βουλευτής Νέας Δημοκρατίας Κυβερνητικός εκπρόσωπος (2014), Δημήτρης Ψαρράς | Δημοσιογράφος Συγγραφέας «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής», Θάνος Ντόκος | Δρ. Διεθνών Σχέσεων & Στρατηγικής Cambridge

Δήλωση της σκηνοθέτριας
Πώς ένα ρατσιστικό κόμμα, που για χρόνια έπαιρνε λιγότερο από 0,2% των ψήφων, μπορεί να βρεθεί στη βουλή με 18 βουλευτές;
Πώς ένα κόμμα που προωθεί τη βία, το μίσος, τον σεξισμό και τις δολοφονίες, μπορεί να αυξάνει την απήχησή του μετά από κάθε πογκρόμ;
Πώς, ενώ δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει έτσι ως έχει στη Γαλλία, η Χρυσή Αυγή μπορεί να παραμένει στην Ελλάδα τρίτη πολιτική δύναμη επί τέσσερα χρόνια;
Τί έχει μέσα στο μυαλό του ένας Χρυσαυγίτης;
Μ' αυτά τα ερωτήματα ξεκίνησα τα γυρίσματα, τέλη 2009 με αρχές 2010. Αλλά, όσο πιο πολύ προχωρούσα στην έρευνα, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσα ότι το κίνητρό μου ήταν ο φόβος.
Με έναν πεθερό και μια γιαγιά στην αντίσταση, με μια πεθερά που έβγαζε το κίτρινο αστέρι της για να περάσει από τις γραμμές του εχθρού ώστε να φέρει τρόφιμα στην οικογένειά της, μ' έναν θείο και μια θεία που γύρισαν απ' το Άουσβιτς, μεγάλωσα με ιστορίες του πολέμου.
Ενός κόσμου που, όπως μου έλεγαν, δεν θα υπήρχε ποτέ ξανά.
Είναι όμως έτσι;
Όσο συγκέντρωνα εικόνες, τόσο είχα την αίσθηση πως όχι.
Αυτοί οι άντρες με τα μαύρα μού έγιναν εμμονή: «Πώς μπορεί κανείς να είναι σήμερα Χρυσαυγίτης;» Η ερώτηση αυτή μου ερχόταν καθημερινά. Και τώρα ακόμα, μετά από πέντε χρόνια έρευνας, η ερώτηση αυτή παραμένει. Δεν έχω απάντηση. Η κρίση δεν είναι η μόνη εξήγηση. Όσοι επιλέγουν και ψηφίζουν την Χρυσή Αυγή, το κάνουν για πολλούς, διαφορετικούς λόγους.
Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ειδικά επειδή λίγοι τους παίρνουν στα σοβαρά.
Αυτή η ταινία δεν δίνει απαντήσεις στα ερωτήματα που είχα και έχω ακόμα. Ελπίζω όμως ότι φέρνει στο φως αρκετά στοιχεία για να μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα της Χρυσής Αυγής.
Διότι, τελικά, δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαφορά ανάμεσα στο χρυσαυγίτικο «Η Ελλάδα στους Έλληνες» και την ναζιστική επιγραφή «Jude» στα μαγαζιά των Εβραίων.

Αναδημοσιευση απο : http://www.e-traverso.gr/index.php/oi-draseis-mas/139-documentaire-xrysi-avgi

http://sppantelios.blogspot.gr/

H καυκιά με το κοπάνι και η αλιάδα στην Κεφαλονιά.Του Τακη Τοκκα.

Οι γιορτάδες αποτελούσαν και αποτελούνε σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής ζωής και ευκαιρία για μάζωξη σε σπίτια ή μαγαζιά και βεβαίως είναι προκληση και πρόσκληση για τσι νοικοκυράδες κυρίως, να δείξουνε πόσο καλά μαγερεύουνε.
Η 25η Μαρτίου έχει πλέον διττή θρησκευτική και εθνική σημασία για τους Έλληνες. Θρησκευτική γιατί η 25η Μαρτίου για τους χριστιανούς είναι ιερή γιατί τιμάται και γιορτάζεται η αναγγελία-Ευαγγελισμός- από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Μαρία της ενανθρώπισης του Υιού και Λόγου του Θεού. Εθνική γιατί με Βασιλικό Διάταγμα του έτους 1838, καθιερώθηκε από τον Βασιλιά Όθωνα να γιορτάζεται η έναρξη της επανάστασης του 1821 εναντίον των Οθωμανών με σκοπό την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Ωστόσο,η διττή σημασία για την ημέρα της 25ης Μαρτίου προυπήρχε και γιορταζότανε στα Ιόνια νησιά.Στην μακραίωνη ιστορική περίοδο της Βενετσιάνικης κυριαρχίας στα Επτάνησα,η ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ήταν κοινή γιορτή και για τα δύο Δόγματα και τόσο στην ίδια την Βενετία όσο και στις κτήσεις της, γιορταζότανε παράλληλα με την θρησκευτική, και η ανάμνηση της κτίσης της πόλης. Στα Επτάνησα η ανάμνηση της κτίσης της Σερενίσιμα γιορταζόταν επίσημα με πρετσεσιό(λιτανεία) που διοργάνωνε το τοπικό ρεγκιμέντο(Διοίκηση) με την επιβεβλημένη συμμετοχή τόσο του κλήρου των δυο Δογμάτων όσο και των ραπρεζεντάντι δλδ των εκπροσώπων της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας.
Αποβραδίς αλλά και την ημέρα του Ευαγγελισμού οι εκκλησιές του νησιού που είναι αφιερωμένες στην Βαγγελίστρα μαζώνουν πολύ κόσμο. Στον Εσπερινό οι πιστοί πηγαίνουνε μέσα σε ψάθινες κανίστρες τσι αρτοπλασίες που αποτελούνται από πέντε στρογγυλούς άρτους που έχουν την αγιά σφρά(γ)ιση και δυό μπουκαλέτα που περιέχουν λάδι και κρασί. Ο μεγαλύτερος άρτος τοποθετείται στην κορυφή αλείφεται με μέλι και ζάχαρη και στολίζεται με τα φιόρα (άνθη) τση εποχής.Ακόμα και σήμερα γυναίκες φέρνουνε στην εκκλησιά την κανίστρα με την αρτοπλασία που την έχουν τοποθετήσει στον πιδολόο (συνήθως υφασμάτινο κυκλικό στήριγμα) απιθωμένο απά στο κεφάλι τους. Μετά τον Εσπερινό, παλιότερα, οι άντρες του χωριού έριχταν σμπάρα με τα (ν)τουφέκια τους για την χάρη τση Βαγγελίστρας,ακόμα έριχταν σαμάκια (πυροτεχνήματα) που ήταν σπετακολόζα(θεαματικά) καθώς άνοιγαν στον βραδυνό ουρανό και έδιναν χαρά σε μικρούς και μεγάλους. Στο κελί τση εκκλησιάς ο γαστάλδοι/επιτρόποι είχαν φροντίσει και φίλευαν τους προσκυνητές με δικονάρια, αλιάδα, μπακαλάο, κοφίσι, μπακαλαόπιτα και κοφισόπιτα. Το χάραμα γινότουνε το πρετσεσιό /λιτανεία τση, συνήθως μιρακολόζας (θα(υ)ματουργής), εικόνας τση Βαγγελίστρας είτε παίρνοντας την πορταντίνα του Θρόνου ή και ολόκληρο τον Θρόνο, ανάλογα την κατασκευή.
Μέσα στην περίοδο της Μεγάλης (Τεσ)σαρακοστής που ξεκινάει από την Καθαρή Δευτέρα και καταλήγει την Κυριακή των Βαΐων, την ημέρα του Ευαγγελισμού οι χριστιανοί μπορούν «ακινδύνως» να φάνε ψάρι, γιατί λάδι και κρασί καταλύεται τα Σάββατα και τις Κυριακές της Σαρακοστής. Μετά αρχίζει η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας που τελειώνει με την απόλυση της Λειτουργίας του Πάσχα και στην Κεφαλονιά με την Πρώτη Ανάσταση ή Γκλόρια το πρωί του Μ. Σαββάτου.
Η αλιάδα λοιπόν,είναι το καθιερωμένο φαί για την ημέρα του Ευαγγελισμού, την Τρυνή, την Κυριακή των Βαΐων και του Σωτήρος. Η αλιάδα δουλεύεται μέσα στην πέτρινη ή ξύλινη καυκιά με συγχέριο το εργονομικό κοπάνι μέχρι να κορδίσει, να στέκεται δηλαδή στο περούνι χωρίς να πέφτει. Η αλιάδα μετά κενώνεται σε πιάτο βαθύ και συνοδεύεται με βρασμένο μπακαλάο ή κοφίσι ή χταπόδι ή ψάρι και απαραίτητα με βίνο/κρασί ρομπόλα, βοστυλίδι, τσαούσι και σπιτάτο αναχερισμένο ψωμί.
Ο μπακαλάος όπως και το κοφίσι στην Κεφαλονιά μαγερεύονται με σύβραση, ή μπιάνκο, ή σοφιγάδο στην κατσαριόλα και σπανιώτερα φριτάτος στο τηγάνι.Ακόμα,στο νταβά με πάστα ή φρέσκια κομιντόρια, ανάλογα την εποχή, ψενότανε στο φούρνο ή στην τσερέπα και σήμερα στις κουζίνες. Ο μπακαλάος και το κοφίσι συνοδεύουν εξαιρετικά την αλιάδα, τα σέσκλα, τα μωρόπουλα(μικρά κολοκύθια), τα αμπελοφάσουλα και τα κοκκινογούλια (παντζάρια).
Οι Βενετσιάνοι ως θαλασσοπόροι και εξερευνητές είχαν εξελίξει τις τεχνικές αποθήκευσης και συντήρησης των τροφίμων ανάμεσα στις άλλες τεχνικές και με το αλάτι.Επίσης την παρασκευή και συντήρηση των σαλουμικών.Διέδωσαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην διάρκεια της μακραίωνης κυριαρχίας τους, τα μπαχαρικά, τον παστό μπακαλάο, το κοφίσι, την πατάτα, το κομιντόρο, τις πιπεριές, τις γάλισσες. Ο παστός μπακαλάος γίνεται γνωστός στα νησιά του Ιονίου και στις υπόλοιπες περιοχές της Βενετσιάνικης κυριαρχίας τον 16ο αιώνα περίπου και σιγά-σιγά υιοθετήθηκε και από τον ηπειρωτικό πληθυσμό της Ελλάδας γιατί ήτανε φθηνή και οικονομική λύση και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη συντήρηση.
Η καταγωγή της αλιάδας(agliata) αποδίδεται στους αρχαίους Ρωμαίους και τρωγόταν από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Σε βενετσιάνικο λίμπρο/βιβλίο με ρετσέτες μαγειρικής του 14ου αιώνα αναφέρεται ότι η agiada (αλιάδα) μπορεί να συνοδεύσει όλων των ειδών τα κρέατα. Στην Λιγουρία η αλιάδα συνόδευε και τα ψάρια.
Η ρετσέτα της βενετσιάνικης agiada (αλιάδας) καλούσε μέσα στην καυκιά να κοπανιστεί το σκόρδο, να προστεθεί λάδι, ψύχα ψωμιού, ξύδι, μπαχαρικό και μετά να κοπανιστεί με ζουμί από ψάρια ή μπακαλάο. Η ομοιότητα με την Κεφαλονίτικη αλιάδα –που ο γκραν πιρόν (καλοφαγάς) και σήμερα δεν την λησμονάει- είναι εμφανής. Βέβαια, η ρετσέτα αυτή με την πάροδο του χρόνου εμπλουτίστηκε με διάφορες παραλλαγές στη Βενετία όπως η ψύχα ψωμιού να έχει πιτιστεί σε ζουμί κρέατος ή ακόμα και σε κάποιο χρωματιστό φρούτο. Στο βενετσιάνικο ναυτικό και για λόγους υγιεινής, μάλλον από το φόβο των μολύνσεων και της αβιταμίνωσης, υπήρχε στο διαιτολόγιο του πληρώματος μια ρευστή αλιάδα από σκόρδο κοπανισμένο, ξύδι, λάδι, πιπέρι όπου βούταγαν την γαλέτα τους.
Στην Κεφαλονιά υπάρχουν από παλιά ποικιλίες αλιάδας όπως π.χ με τσάγαλα δλδ τα φρέσκα αστάλωτα αμύγδαλα, με πάνε/ψωμί, με γαλέτα φρυμένη, με καρύδια και βέβαια με πατάτες που είναι και η νεώτερη ρετσέτα.
 Η φωτογραφία με τα φουρνιμέντα (σκεύη) που παραδοσιακά χρησιμοποιούνταν για την αλιάδα, είναι από το οίκος-Μουσείο/ casa-Museo στον Καραβόμυλο Κεφαλονιάς.Έτσι,η αλιάδα είναι μέσα στη πέτρινη καυκιά του 1910 περ.που την πελέκησε ο Κωνσταντής Μαρίνης–Σκορτσανίτης, το κοπάνι της ίδιας περιόδου είναι έργο του Νικολή Π. Καβαλιεράτου-Σβιρλίγγα-Θεούλη και η λινή μεσάλα, σπαρμένη, επεξεργασμένη, υφασμένη και κεντημένη από την Περιστέρα Τόκκα το 1947,όλοι κάτοικοι των Βλαχάτων Σάμης. Η γαδένα (λεκάνη) είναι από την Πούλια του 19ου αιώνα και μέσα έβαζαν τον βρασμένο μπακαλάο ή κοφίσι ή και την αλιάδα, το κεραμεικό πιάτο, πιθανόν Επτανησιακού εργαστηρίου, αρχών του 20ου αιώνα.

Τάκης Τόκκας

Αναδημοσιευση απο :Ionian center

http://sppantelios.blogspot.gr/

Και εφέτος στον Κούταβο τα “Χελιδονίσματα” για τους μαθητές των σχολείων

O Φορέας Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Αίνου συνδιοργανώνει με την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και το Γραφείο Σχολικών Δραστηριοτήτων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κεφαλονιάς τα «Χελιδονίσματα» του 2017 και προσκαλεί τους μαθητές των σχολείων στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης Κουτάβου να συμμετάσχουν την Δευτέρα, 27.03.2017 και την Τρίτη, 28.03.2017 και ώρες 09.30-13.30.

Πρόκειται για μια εκδήλωση, η οποία προσελκύει ιδιαίτερα τα παιδιά και αποτελεί ένα καλωσόρισμα στην Άνοιξη και στα χελιδόνια μέσα από την κατασκευή πήλινης χελιδονοφωλιάς και άλλων εκδηλώσεων.

Με εκτίμηση,

Δρ. Μιχαήλ Ξανθάκης

Συντονιστής του Φορέα

Νικόλας Άσιμος 1949 – 1988

Ο τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία ναυάγησε.

Στα δεκαοχτώ του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά παράλληλα με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο.

Τότε αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α' Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση προς τη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα στο όνομα Άσιμος, με τη «διευκρίνιση» στο σημείο του θρησκεύματος: Άνευ θρησκεύματος.

Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α.

Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ' ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός). Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες.

Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες - συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.

Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι' αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ' άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του... Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του.

Μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκοι του: «Το φανάρι του Διογένη» με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου και το «Γιουσουρούμ - Στο φαλιμέντο του κόσμου», με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Αναδημοσιευση απο :https://www.sansimera.gr/biographies/102

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της ΟΓΕ για την 8η Μάρτη

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Με αφορμή την επέτειο της 8 ης Μάρτη, της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ) στέλνει θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στις μισθωτές και τις αυταπασχολούμενες εργαζόμενες, στις γυναίκες της υπαίθρου, στις συνταξιούχους, στις μετανάστριες και τις πρόσφυγες, ιδιαίτερα στις φοιτήτριες- σπουδάστριες, στις νέες μητέρες. Τις καλούμε να ενώσουμε τις φωνές μας στο δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης.

> 8 Μάρτη 1857, οι ράφτρες κι οι υφάντρες της Ν. Υόρκης βγαίνουν στους δρόμους διεκδικώντας μείωση του εργάσιμου χρόνου, ίση αμοιβή με τους άντρες συναδέλφους τους και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της.

> 8 Μάρτη 2017, εμείς, οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου, χρειάζεται να συνεχίσουμε το δρόμο της αγωνιστικής διεκδίκησης για τις σύγχρονες ανάγκες μας. βιώνουμε έναν εργασιακό μεσαίωνα, ζούμε το ανελέητο χτύπημα των δικαιωμάτων μας στην εργασία και τη μητρότητα, την εκμηδένιση του ελεύθερου χρόνου μας.

Σήμερα η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες μας, με μισθό που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά
δικαιώματα και λιγότερες ώρες εργασίας.
Αυτή η πρόοδος δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιούμε δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο σε δραστηριότητες με βάση τα ενδιαφέροντά μας, για αναψυχή και προγράμματα κοινωνικού τουρισμού, αλλά
και για να συμμετέχουμε στην κοινωνική δράση, που αποτελεί στοιχείο για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας.

Αυτή η πρόοδος μπορεί να ικανοποιήσει τις δικές μας ιδιαίτερες βιολογικές ανάγκες με γενικευμένα μέτρα κοινωνικής προστασίας της μητρότητας, αλλά και τις ανάγκες της οικογένειας μας με τη δημιουργία και λειτουργία δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας.

Όμως τι μπαίνει εμπόδιο σε όλα αυτά;

Η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, που χτίζει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων στα ερείπια των δικών μας δικαιωμάτων. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φορτώσει στην πλάτη του λαού και νέα μέτρα, κάνοντας νόμο κάθε απαίτηση των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των μεγαλεμπόρων.

Να μην υποταχθούμε στη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Το αγωνιστικό μήνυμα της 8ης Μάρτη δείχνει το μόνο ελπιδοφόρο δρόμο για μας και τις οικογένειές μας.

Εξαρτάται από τη δική μας θέληση και δράση, τη συμμετοχή μας στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, τα εργατικά σωματεία, τις ενώσεις αυταπασχολουμένων, τους αγροτικούς και φοιτητικούς

συλλόγους να βαδίσουμε αγωνιστικά στις «λεωφόρους του μέλλοντος». Ένα μέλλον που θα είμαστε απαλλαγμένες από το άγχος και την ανασφάλεια της ανεργίας, της μετανάστευσης στο εξωτερικό, από μια ζωή- λάστιχο, χωρίς πολέμους, προσφυγιά.

Ενώνουμε τις φωνές μας με τις γυναίκες- θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, που θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων. Δείχνουμε την αλληλεγγύης μας στους πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα μας και παλεύουμε κατά της εμπλοκής, συμμετοχής της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και στους σχεδιασμούς του, για να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο. Παλεύουμε ενάντια στο σύστημα που γεννά τον πόλεμο, την προσφυγιά.

8η Μάρτη: Σύμβολο αγώνα. Θα μας οδηγεί και τούτο τον αιώνα…

Παλεύουμε μαζί για δημιουργική ζωή με δικαιώματα στην εργασία και στη μητρότητα.

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

8 ΜΑΡΤΗ 2017

Η φλαούνα, ο φύσουνας και τα κούλουμα στην Κεφαλονιά. Γραφει ο Τακης Τοκας.

Φλαούνα Κεφαλονίτικη.

ο Κεφαλονίτκος φύσουνας σχεδιασμένος από τον Μαρίνο Λ. Σιμάτο.

Μετά την Κυριακή τση Αποκριάς αρκινάει η βδομάδα τση Τρυνής και στην Κεφαλονιά συνήθεια ήταν και είναι να μαγερεύονται φαγιά με ψάρια, μπακαλάο, κοφίσι είτε σοφιγάδο, είτε μπιάνκο, είτε πίτες. Ακόμα ούλων των ειδών οι χορτόπιτες και βέβαια ούλα τα τυριά και γενικά τα γαλακτερά. Οι μπιστικοί μέσα στο παγιατάκι παλιότερα ή σε μπουκάλες σήμερα, μοιράζουνε σε φίλους κα γειτόνους γάλα για να φκιάξουνε οι νοικοκυράδες το πατροπαράδοτο ρυζόγαλο.
Πρώτη ημέρα της Μεγάλης Σαρακοστής είναι η Καθαρή Δευτέρα που λέγεται έτσι γιατί ο χριστιανός αρχίζει την διαιτητική κάθαρση. Η παράδοση απαιτεί το ψωμί της ημέρας να είναι άζυμο, νηστίσιμο, να είναι η λαχταριστή φλαούνα όπως λέγεται στην Κεφαλονιά η λαγάνα.
Αν και η Καθαρή Δευτέρα είναι νηστίσιμη πλέον ημέρα, παρόλα αυτά, θεωρείται ότι είναι συνέχεια της ψεσινής τελευταίας ημέρας του Καρναβαλιού και παίζονταν Μάσκαρες ή Μάσκερες σε περιοχές της Κεφαλονιάς με μεγάλη συμμετοχή κόσμου όπως στα Μαυράτα, στη Λειβαθώ, στα Δαμουλιανάτα της Παλικής, στην Πύλαρο, στα Φαρακλάτα, Θηνιά, Βαλσαμάτα, Διλινάτα, Φραγκάτα κα. Την Καθαρή Δευτέρα π.χ από τα χωριά Βλαχάτα, Πουλάτα, Χαλιωτάτα, Καταποδάτα, Πυργί οι μασκαράδες ή μασκερόνοι δλδ οι άντρες που υποδύονταν όλους τους ρόλους, κατέβαιναν στο Γιαλό τση Σάμου. Ούλη η κομπανία περπάτειε με σέστο, σαν να ακλουθάει πρετσεσιό, με μπροστάρη που κράτειε το σταντάρντο/κοντάρι με την παντιέρα τση μάσκαρας αλλά και ένα «μαγιόξυλο» απ’ όπου κρεμόντανε μπούρδινα/χρωματιστά στρατσόσκουτα, από πίσω οι μασκαράδες πιασμένοι αλά μπρατσέτα αριβάρανε στην κεντρική πλατέα της Σάμης και επαίζανε τσι μάσκαρες παραργατάροντας ποιο χωριό θα τσι παίξει καλύτερα. Σε ούλη την περίοδο τση Αποκριάς οι μασκαράδες στα χοροστασιά των χωριών τους είτε στις πλατείες όπως π.χ στην ξακουστή Σαρίστρα στα Βλαχάτα Σάμης, έπαιζαν και μικρά θεατρικά δρώμενα, τα Μπεμπεούλια, αυτοσχεδιάζοντας με διάλογο ή και με σκαμπρόζικες ρίμνες επίκαιρα θέματα. Μετά τσι μάσκαρες ούλοι γιορτάζανε τα κούλουμα με φλαούνες, λαχταριστούς θαλασσινούς μεζέδες, πισάρες, βίνο/κρασί και με το ακομπανιαμέντο τση κιτάρας, του βιολιού, του ακορντεόν, του σκορτσάμπουνου μπαλάρανε διάφορους χορούς : βαλς, φοξ αγκλαί, σοτίς, ταγκό, καντρίλιες, γαϊτανάκι, βλαχοπούλες, διβαράτικο, μέρμηγκα, κουτσό, μπάλο. Στα μέσα του 19ου αιώνα το Αργοστόλι αλλά και η ευρύτερη περιοχή, γιορτάζανε τα κούλουμα στον Κούταβο κοντά στον πόντε και από το τέλος του αιώνα και μετά, στη Λάση. Στη Παλική οι κάτοικοι των χωριών κατέβαιναν στο Ληξούρι.
Ωστόσο η ημέρα καλεί απαραίτητα και την πνευματική ανύψωση, έστω με υλικό αλλά γκρατσιόζο τρόπο, που δεν είναι τίποτσι άλλο από το πέταγμα του φύσουνα όπως λέγεται στην Κεφαλονιά ο χαρταετός(ή και ο υφασμαετός).Ο φύσουνας πρέπει να είναι καλοζυγιασμένος με τα πλαϊνά σκολαρίκια και τη μακρυά ορά του. Όμως απαραίτητα χρειάζεται ο χειριστής να έχει καπατσοσύνη στα χέρια, το τσερβέλο του να παίρνει στροφές για να ημπορεί να κάνει τσι γκιούστες μανούβρες για να τον σηκώσει αλλά και να τον κρατήσει τ’ αψήλου, να ημπορεί να κάμει κομπαντιμέντο βιτοριόζο/μάχη ένδοξη με τσου άλλους φύσουνες για να τσου κάμει μπουκούνια/κομματάκια αλλά και να ξέρει πότα να τζεδέρει/υποχωρήσει.
Στα Επτάνησα- από τους μυημένους- η ανύψωση του φύσουνα εκλαμβάνετο ως η απελευθέρωση του πνεύματος από τα δεσμά της ύλης, ως η μετάβαση από ένα οντολογικό πεδίο σε ένα άλλο, ως πνευματική απελευθέρωση και πανταχού παρουσία, ωστόσο και τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα το καταλάβαιναν ως πράξη μαγική και θρησκευτική μια και λειτουργούσε ως ο μεσάζων για την προσφορά προσευχών αλλά και ως αποτροπαϊκό μέσο εξορκισμού.
Οι λέξεις καρναβάλι και καρναβαλιστής δεν ακουγόταν στη Κεφαλονιά συχνά. Το 1889 ιδρύθηκε στο Αργοστόλι το πρώτο Κομιτάτο των Απόκρεω κατά μίμηση του Κομιτάτου των Αθηνών και των εκεί εκδηλώσεών του. Έτσι άρχισε στην Κεφαλονιά η νέα αισθητική και λεκτική προσέγγιση των Αποκριών με καθιέρωση αρμάτων κτλ αναμφισβήτητα διαφορετικής αισθητικής. Η μακραίωνη μάσκαρα με τσι μπαρμπούτες που κάλυπταν ούλο το πρόσωπο, οι κομψές και μυστηριόζες μορέτες που κάλυπταν μόνο τα μάτια, οι ορλάντες που φοριόντανε στο κεφάλι, τα ντόμινα κτλ σιγά-σιγά αντικαταστάθηκαν -κατ’ αρχάς στο Αργοστόλι- από αποκριάτικα δρώμενα, άρματα και παρελάσεις έξω από την επτανησιακή παράδοση των ημερών. Ήταν όμως η περίοδος της εκκλησιαστικής, πολιτικής και πολιτιστικής αφομοίωσης των νησιών των Ιονίου από την Ελλάδα. Τα νησιά, σαφώς με πολιτική βούληση και με την βοήθεια των περισσοτέρων βουλευτών τους, ήπρεπε να ξεχάσουν την μακραίωνη πολιτιστική τους παράδοση, ήπρεπε να ¨αποϊταλικοποιηθούν¨ όπως και επίσημα είχε λεχθεί μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο, ήπρεπε να ενστερνισθούν με κάθε τρόπο τον τρόπο ζωής, σκέψης των όσων συνέβαιναν προς Ανατολάς, στο Αθηναϊκοκεντρικό κράτος. Να αποδυναμωθεί και βαθμιαία να διακοπεί η μακραίωνη σχέση και αναφορά με τη Δύση. Έτσι τα εξευρωπαϊσμένα, πολιτισμένα Επτάνησα έπρεπε με κάθε τρόπο να αφομοιωθούν από την υπό ανάπτυξη Ελλάδα! Έτσι, το εισαγόμενο και ξένο προς την πολιτιστική Επτανησιακή παράδοση Καρναβάλι σιγά-σιγά καθιερώθηκε και αντιγράφτηκε και σε άλλες περιοχές του νησιού.
Άραγε ο σημερινός, καλόπιστος θεατής θα το χαρακτήριζε ευρηματικό; Καλόγουστο; Σύμφωνο με την τοπική παλιά παράδοση; Τα καρναβάλια στο νησί παρ όλη την δουλειά, κόπο, χρήματα και καλή θέληση των συμμετεχόντων είναι επιτυχημένα; Προσελκύουν επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό; Μάλλον όχι και γιατί άλλωστε να έρθει ο επισκέπτης να δει καρναβάλι που αντιγράφει άλλα διασημότερα και πλουσιότερα; Ενδεχομένως μια επαναπροσέγγιση του θέματος από την Δημοτική Αρχή θα ήταν χρήσιμη.
Από το έτος 2011 και μετά, η Δημοτική αρχή πρωτοστατεί στην εισαγωγή στην Κεφαλονιά της Τσικνοπέμπτης και παροτρύνει και τσου μαγαζάτορες να το καθιερώσουν. Είναι όμως σωστή εμπορική-εκτός των άλλων- κίνηση αυτή ; Ο κατεξοχήν φύλακας, προστάτης και απόστολος της τοπικής κουλτούρας-όπως ωφείλει να είναι κάθε Δημοτική αρχή- αντί να βοηθεί στην διατήρηση, εξέλιξη και προβολή της ντόπιας παράδοσης, εισαγάγει ξένες-σε όλα τα επίπεδα- συνήθειες και μάλιστα όχι απαραιτήτως καλύτερες ή σύμφωνες με την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων που διαφεντεύει. Ομοίως τα τελευταία χρόνια μερικοί πολιτιστικοί φορείς του νησιού προσπαθούν να καθιερώσουν την λέξη και τα γευστικά έθιμα της Τσικνοπέμπτης όπως αυτά γιορτάζονται σε άλλες περιοχές. Μα γιατί να μας επισκεφτούνε επισκέπτες όταν τα έθιμα και οι παραδόσεις αυτές γιορτάζονται στους τόπους καταγωγής τους σαφώς καλύτερα;
Προτείνουμε, καλόπιστα, από το επόμενο χρόνο οι φούρνοι να γράψουν και να επανακαθιερώσουν την ιδική μας λέξη για την λαγάνα που είναι η φλαούνα. Οι διάφοροι πολιτιστικοί σύλλογοι αλλά και η ΚΕΔΗΚΕ να καθιερώσουν και να γράφουν στα έντυπα προγράμματά τους την λέξη Μουρδουλοπέφτη αντί της Τσικνοπέμπτης, την λέξη φλαούνα αντί λαγάνα και την λέξη φύσουνας αντί χαρταετός. Επίσης να βοηθήσουν ενημερώνοντας τους μαγαζάτορες να τρατάρουν την Μουρδουλοπέφτη τις παραδοσιακές μας ντελικατέσες.
Καλά Κούλουμα και καλή Σαρακοστή!

Τάκης Τόκκας

Αναδημοσιευση απο : Ionian center

Μουρδουλοπέφτη στη Κεφαλονια ! Γραφει ο Τακης Τοκας.

Στην Κεφαλονιά ένα από τα έθιμα που διατηρείται- η αλήθεια είναι αλλοιωμένο σχετικά- μέσα στο χρόνο είναι αυτό της Μουρδουλοπέφτης δλδ της Πέμπτης της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου, Κρεατινής, που στην Ελλάδα λέγεται Τσικνοπέμπτη. Την Μουρδουλοπέφτη λοιπόν, η παράδοση απαιτεί οι νοικοκυράδες να μην δώσουνε προτεραιότητα στη πάστρα/καθαριότητα και στο σεστάρισμα/ευταξία του σπιτιού, αλλά να καταπιαστούνε να φκιάξουνε ούλα εκείνα που καλεί η ημέρα και που είναι διαλεχτά: κρεατόπιτες στην τσερέπα, κρέας ή κόκκορα σοφιγάδο, χορτόπιτες, τσιγαρίδια σκέτα ή με μπακαλάο, μαντραούρες φριταρισμένες/μανιτάρια ελαφρά τηγανισμένα. Οι κυράδες των μπουρανέλωνε /ψαράδων που τσου ‘λειπε το κρέας π.χ στα Βλαχάτα Σάμης, φκιάχνανε σαν κύριο πιάτο μπακαλαόπιτες, ψαρόπιτες κάθε λογής, αγκινάρες με μάραθο σαν ορεκτικό και επειδή η μέρα το καλούσε και για το καλό ήπρεπε να έχουνε και κρέας, κάποιο κουνέλι ή πιτσουνάκι μαγερεμένο σοφιγάδο συμπλήρωνε το γιόμα/γεύμα.
Το κρασί/βίνο έρρεε άφθονο και η παράδοση απαιτούσε και δεν είχε κακοφάνεια, να γανώσουνε τσι παλάμες τους από κάποια παδέλα ή πινιάτα/σκεύη μαγειρικής πήλινο και χαλκωματένιο αντίστοιχα και μετά να γανώνανε/μουντζουρώνανε το πρόσωπό τους ή των φίλων ή συγγενών να γίνουν μόροι/μαυριτανοί και να αποτρέψουν το κακό.
Από το έτος 2011 και μετά η Δημοτική αρχή πρωτοστατεί στην εισαγωγή στην Κεφαλονιά της Τσικνοπέμπτης και παροτρύνει και τσου μαγαζάτορες να το καθιερώσουν.Είναι όμως αυτό πρέπον ; Ο κατεξοχήν φύλακας, προστάτης και απόστολος της τοπικής κουλτούρας-όπως ωφείλει να είναι κάθε Δημοτική αρχή- αντί να βοηθεί στην διατήρηση και προβολή της ντόπιας παράδοσης να εισαγάγει ξένες-σε όλα τα επίπεδα- συνήθειες και μάλιστα όχι απαραιτήτως καλύτερες ή σύμφωνες με την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων που διαφεντεύει.Ομοίως τα τελευταία χρόνια μερικοί πολιτιστικοί φορείς του νησιού προσπαθούν να καθιερώσουν την λέξη και τα γευστικά έθιμα της Τσικνοπέμπτης όπως αυτά γιορτάζονται σε άλλες περιοχές.Επίσης βλέπουμε αφισέτες αλλά προφορικά να διαφημίζεται από τα Λύκεια κυρίως, αλλά και τα Γυμνάσια, ότι αντί του ημερήσιου μαθήματος θα ψήσουνε σουβλάκια στην κούρτη/αυλή του σχολειού!! Άραγε καθιερώθηκε η συγκεκριμένη ημέρα ως αργία ή ημιαργία στα σχολειά μας; Είναι ποτέ δυνατόν οι δασκάλοι-καθηγητάδες να το επιτρέπουν ;Δεν πρέπει οι ίδιοι ως πνευματικοί καθοδηγητές να διαφυλάξουν την τοπική παράδοση; Το δημόσιο ψήσιμο κρέατος επάνω σε γραδέλες/σχάρες με την ανθρακουνίστρα υποκάτω και με την συνακόλουθη τσίκνα δεν συνηθιζότανε στην Κεφαλονιά. Σαφώς ο λόγος που δεν καθιερώνονται στην συλλογική αντίληψη είναι η έλλειψη ιστορικής μνήμης και η προσπάθεια αντιγραφής ενός εθίμου συλλογικής δράσης στην Ελλάδα, όχι όμως με την ίδια συλλογική κοινωνική αντίληψη και στην Κεφαλονιά. Αν κάποιος παρακινηθεί να επισκεφθεί την Κεφαλονιά την Μουρδουλοπέφτη θα θελήσει να απολαύσει την μακραίωνη τοπική γευστική παράδοση της ημέρας και όχι βέβαια ό,τι άλλο σερβίρεται ψημένο στην γραδέλα/σχάρα που το βρίσκεις καθημερινά και σε όλη την επικράτεια.

Στην φωτογραφία κενωμένα τσιγαρίδια με μπακαλάο σε:
-μεσάλα λευκή υφασμένη στον αργαλειό 19ου αιώνα
-ποτήρι για βίνο/κρασί αρχών του 20ου αιώνα
-περόνι αργυρό 19ου αιώνα
-πιάτο πορτσελάνινο πρώτο μισό 20ου αιώνα

Τάκης Τόκκας

Αναδημοσιευση απο : Ionian Center

“Ζούπα”: η γαστρονομική ….κληρονομιά των κολίγων τση Κεφαλονιάς …

Ίσως να  έχετε ακούσει παρόμοιες ιστορίες από διηγήσεις παππούδων που σας  περιγράφανε με νοσταλγία τη ζωή τους τα σκληρά χρόνια του ’30.

Ιστορίες των αγροτών της ορεινής Κεφαλονιάς, των «άκληρων» κολίγων που δούλευαν μεροκάματο σε ξένα χωράφια γιατί δεν είχαν δικά τους..  Η ανταμοιβή δεν ήταν σε χρήματα, που ούτε οι πλούσιοι δεν τα είχαν τότε (καληώρα)..  Τα μεροκάματα ήταν σε είδος.. Αν δούλευσες στις ελιές θα έπαιρνες ένα «κολλαρίζι» ελιάς, να βρεις χώμα να το φυτέψεις να κάμεις σιγά σιγά το λαδάκι σου.  Και επειδή δεν υπήρχε ιδιοκτησία γης, τη φύτευαν με συμφωνία σε άλλο χωράφι. Υπάρχουν ακόμα εν ενεργεία συμβόλαια που γράφουν «στον αγαπητό μου υιό Γεράσιμο αφήνω πέντε ρίζες ελιές, στο χωράφι του «Καρνατσόκολου» … ή αλλού «στου «Κατσιπρόκου» το χωράφι στη Λειβαθώ, εγώ ο Χαράλαμπος Ταδε καλλιεργώ 10 κούρβουλα σταφίδα μαύρη πρώτης ποιότητας” … Σημειώστε ότι εκείνα τα χρόνια δημιουργούσαν τον πρωτογενή τομέα, και οι ιδιοκτήτες γης ακόμα καλλιεργούσαν , δεν ήταν τα χρόνια της συγκομιδής.

Αλλά ξεστρατίσαμε από την κουβέντα που ξεκινήσαμε..

Αυτοί λοιπόν οι άκληροι εργάτες γης έπαιρναν καθε πρωί το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που μπορούσαν να έχουν,  ένα τσαπί, και μπρι φανεί ο ήλιος κινάγανε για το χωράφι.. θα γύριζαν με τη δύση του.  Κάτι έπρεπε να φάνε να κρατηθούνε όλη μέρα , κυρίως το χειμώνα. Σκληρή δουλειά και τα αφεντικά ανελέητα.

Τα μοναδικά τρόφιμα που είχε το κάθε αγροτικό  σπίτι ήταν το ψωμί και το κρασί.  Κριθάρι και κρασί ως πληρωμή για σκληρή δουλειά μες το λιοπύρι..

Αυτά είχαν , με αυτά πορεύονταν..  ‘Σκονόντανε οι γυναίκες αξημέρωτα, συμπάγανε τη φωτιά , πετάγανε πάνω  στη πυροστιά μια φέτα ψωμί, ζεσταίνανε το κρασί στη θράκα μέσα στο μπουρίκι, το ρίχνανε στη πιγκιόνα και το προσφέρανε για πρωινό ρόφημα . Σε αυτό το ρόφημα – δυναμίτη βουτάγανε τη  κριθαρένια φέτα ψωμιού.. Αυτή ήταν η «ζούπα», το πρωϊνό των κολλήγων της ορεινής Κεφαλονιάς  της δεκαετίας του ’30. Μια παραλλαγή τση “ζούπας” σε άλλη περιοχή του νησιού μας ήταν:όπως ήταν η φέτα το ψωμί ζεστή απο τη θράκα, είχε και τη στάχτη της επάνω, ράντιζαν με λαδάκι και έπιναν το ζεστό κρασί για ρόφημα.. Αργότερα ή στα σπίτια που είχαν αποκτήσει ελιές, το πρωινό συνοδευότανε και απο ελιές τουρσί.

Και έτσι μεθυσμένοι, ζαλισμένοι φεύγανε από το σπίτι για να πάνε στο κάτεργο του χωραφιού να τσαπίζουν μέχρι να πέσει ο ήλιος..  Μπουκιά άλλη όλη μέρα δεν θα βάνανε στο στόμα τους.  Υπήρχανε και εξαιρέσεις, κάποιοι γαιοκτήμονες με φιλότιμο – και περισσότερο για το φόβο τση κολάσεως – να τσου πιένουνε το μεσημέρι κανένα άλλο ξεροκόματο πάλι με κρασί αντί νερό, για να αντέξουν.

Και να τα εγκεφαλικά μέσα στο χωράφι και να τα εμφράγματα. Και να οι «γνωματεύσεις» : “τονε κτύπησε το αερικό μέσα στο αμπέλι και πέθανε» , «οι νεράϊδες του πήρανε τη φωνή και του στραβώσανε το στόμα»…..  Μέσος όρος ζωής τα 45 χρόνια.. Ο ανθός της Κεφαλονιάς…

Από εκειά λοιπόν τα ..κρίθινα χρόνια μας έμεινε ως ..γαστρονομική κληρονομιά η «ζούπα».  Το πρωινό ρόφημα που έστειλε δεκάδες εργάτες γης στον Παράδεισο μπρι την ώρα τους και άλλους τόσους τους βοχθησε να αντέξουνε , να αποκτήσουν δικές τους ελιές, τα αμπέλια και άντε άντε και το χωραφάκι τους, για να το βρούνε οι κληρονόμοι και να τσου σχωρνάνε..

..Η λαϊκή γαστρονομική κληρονομιά έχει τελικά πολύ πικρή γεύση..

Αναδημοσιευση απο : Kefalonia press.gr

Τα άπταιστα χρυσαυγίτικα του Θανάση Λενή (γνωστός και ως Μητροπολίτης Αμβρόσιος)

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ • 26 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017

Εάν ο Θανάσης Λένης δεν ήταν Μητροπολίτης μπορεί και να μην είχε κανένα νόημα να ασχοληθεί κανείς, προσωπικά, μαζί του. Θα ήταν ένα ακόμα από εκείνα τα φασισταριά που κάνουν βόλτες στο διαδίκτυο και μιλάνε χρυσαυγίτικα.

Ο Λενής, σε άπταιστα χρυσαυγίτικα, έγραψε:

«Το Κράτος προσπαθεί να εντάξει τα παιδιά των μεταναστών-κατακτητών μας στα δημόσια Σχολεία. Άλλοι Έλληνες γονείς αρνούνται να το αποδεχθούν και άλλοι το αποδέχονται! Τα δεινά άρχισαν ήδη. Εν τω μεταξύ οι δήθεν μετανάστες, στην ουσία όμως απεσταλμένοι κατακτητές, άρχισαν ήδη την εγκληματική δράση τους! Επιτίθενται, κλέβουν, τραυματίζουν ή και φονεύουν αθώους Έλληνες πολίτες»

Έγραψε κι άλλα, στην ίδια «γλώσσα» (ολόκληρο το φασιστικό κήρυγμα του Λενή στο προσωπικό του ιστολόγιο) ,ο ταγματάρχης χωροφύλακας της χούντας, αυτός που έβλεπε, από νωρίς, «γλυκιά ελπίδα» στη Χρυσή Αυγή.

Το θέμα είναι αλλού και το είχαμε αναφέρει ξανά, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μίλησε για τον Αμβρόσιο, σε συνέντευξη του στον ΣΚΑΪ. Υπενθυμίζουμε τι είχε υποστηρίξει:   

«Αυτά που επισημαίνει δεν είναι λάθη, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα λέει και αυτό που του λένε. Αν ψάξουμε τα κείμενα και τα ψηλαφίσουμε και τα δούμε για το θέμα το κεντρικό που θίγει, δεν κάνει λάθος. Αλλά δεν είναι αυτός ο τρόπος ο κατάλληλος που μπορεί να ενεργήσει ένας ποιμένας».

Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πως αυτά που υποστηρίζει ο Λενής δεν έχουν να κάνουν με τον τρόπο του, αλλά με το περιεχόμενο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ως ο πλέον επίσημος εκπρόσωπος της εκκλησίας, που πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι

 «ο ξένος, ο πλησίον στον οποίο αναφέρεται ο Χριστός, δεν είναι μόνον ο ομόθρησκος, ο συμπατριώτης, αλλά και αυτός που είναι εντελώς διαφορετικός, αυτός που έχει διαφορετικά πιστεύω, έχει διαφορετική θρησκεία, ακολουθεί διαφορετική ιδεολογία, έχει διαφορετικό χρώμα από μας και ανήκει σε διαφορετική εθνότητα» (επίσκεψή στον Ξενώνα Ανήλικων Προσφύγων «ΕΣΤΙΑ» της «Αποστολής»)

τι αποστάσεις παίρνει από τον Αμβρόσιο; Κι όταν λέμε για αποστάσεις εννοούμε πλήρως το περιεχόμενο της λέξης κι αυτό δεν χωράει «τρόπο»…

Τα «κηρύγματα» του Λενή, στο δημόσιο λόγο που έχει ως Μητροπολίτης Αμβρόσιος, δεν είναι εσωτερικό θέμα της εκκλησίας. Αφορούν τους ανθρώπους κάθε θρησκείας όπως κι εκείνους που δεν πιστεύουν σε κάποια θρησκεία. Μας αφορούν όλους και μια είναι η θέση απέναντι σε τέτοια (φασιστικά) «κηρύγματα»: Απέναντι. 

VIA

Αναδημοσιευση απο : vlahata samis.blogspot.gr

Η ταραχώδης Βάπτιση του Χριστού εν Ληξουρίω στα 1910

Γερασιμος Σωτ. Γαλανος

Το 1910 οι Ποταμίτες, εφκείνοι δηλαδή που κατοικούσαν κοντά στο Ποτάμι του Ληξουρίου, ήθελαν η Βάπτιση να γίνει στο Ποτάμι, στον Αχελώο τους όπως το ονομάζουν, ενώ οι περισσότεροι Ληξουριώτες στη Βρύση, όπως γινόταν πάντα. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν δύο «στρατόπεδα» και να πιαστούν στα χέρια. Ακολούθησε μεγάλος σκοτωμός και έπεσε πολύ ξύλο. Τελικά οι πιστοί σκόρπησαν και η Βάπτιση δεν έγινε. Ο Ρόκκος Ξυδάχτυλος αξιόλογος σατιρικός ποιητής, αγιογράφος και καλλιτέχνης που ήταν παρών σε όλο εφκείνο το σκηνικό, ενημέρωσε πληροφοριακά τον φίλο και συνεργάτη του Γεώργιο Μολφέτα και ο δεύτερος «πόστιασε» το κάτωθι ποίημα σκιαγραφώντας όλο το κάζο της «εμφυλίου Βαπτίσεως» Βλ. «Ζιζάνιον», αρ. φυλ. 563, 9-1-1910, σελ. 3

Εδώ μονάχα με το μαρς πω’ καμ’ ο αστυνόμος
περάσανε τα Φώτα μας, εις το Ληξούρι όμως,
πολύ πιο ζωηρότερα ο πλάστης εβαφτίστη
με ματσουκιές π’ αλλάξανε πολλών πιστών την πίστη.

Επήγε ο Τούλιος ο παπάς τη βάπτιση να κάνη
κι έπεσε ξύλον της ζωής μέσα στον Ιορδάνη
κι από την αναστάτωσι και την ξυλοπλημμύρα,
αλλού επήε ο παπάς κι αλλού η αγιαστήρα.

Λόγον το λόγο φαίνεται και θεϊκή βουλήσει
οι δυο μεριές του Ληξουριού τα βρήκανε στη Βρύσι
και πριν προφτάση ο παπάς τη βάφτιση να κάμη
έγιναν δυο στρατόπεδα Ληξούρι και Ποτάμι
Κι εκεί επέπεσε το εν κατά του άλλου φύλου
και εβεβαίον ο παπάς το ασφαλές του ξύλου.

Κι εγένετο πανήγυρις Βαπτίσεως σπανία,
Κι έτρεχαν τα ξεφτέρουγα μέσα στα καφφενεία,
κι άλλος τις έτρωγε κοφτές κι άλλος με το μανάλι
κι ενός ο τίμιος σταυρός τώσπασε το κεφάλι.
Αυτά τα Φώτα έγειναν εδώ κι εν Ληξουρίω,
ωραία και φαιδρότατα και Χριστιανικώτατα
συνάμα και τα δύο!

Αντιγραφη απο : http://www.inkefalonia.gr/