Είπαν «όχι» στις εξορύξεις και στις... φιέστες

Έντονες αντιδράσεις από πλήθος φορέων προκάλεσε η σημερινή εκδήλωση της εταιρείας Ελληνικά Πετρέλαια για την παρουσίαση του προγράμματος «Κοινωνικής Ευθύνης» στην Κεφαλονιά

Έντονες αντιδράσεις από φορείς της εκπαίδευσης, της ειδικής εκπαίδευσης αλλά και ομάδες πολιτών προκάλεσε η σημερινή εκδήλωση στην Κοργιαλένειο στην οποία η εταιρεία Ελληνικά Πετρέλαια παρουσίασε το πρόγραμμα Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.

Το πρόγραμμα περιλάμβανε, μεταξύ των άλλων, και τη δωρεά πετρελαίου σε σχολεία της Κεφαλονιάς, κάτι που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από το την ΕΛΜΕ-ΚΙ αλλά και άλλους εκπαιδευτικούς, ενώ έντονη ήταν η αντίδραση και του Συλλόγου Ειδικοτήτων Ειδικής Αγωγής.

Το Κοινωνικό Εργαστήρι Τραβέρσο έκανε επίσης παρέμβαση με κείμενο που διαβάστηκε στην εκδήλωση ενώ πανό ανάρτησε και η «Ανοιχτή Συνέλευση για τους Υδρογονάνθρακες Κεφαλονιάς και Ιθάκης». Επίσης παρεμβάσεις είχαμε και από απλούς πολίτες.

Έντονη κριτική ασκήθηκε τόσο προς τις εταιρείες όσο και προς τους πολιτικούς εκπροσώπους του νησιού (Γαλιατσάτος, Παρίσης) για την συμμετοχή τους σε μια τέτοια εκδήλωση.

Στο κέντρο της κριτικής βρέθηκε τόσο η έναρξη των εξορύξεων μέσα στο 2019, με όλους τους κινδύνους που αυτές μπορεί να σημάνουν, αλλά και η διοργάνωση μιας τέτοιας εκδήλωσης (φιέστας όπως την ονόμασαν οι φορείς που αντιδρούν).

Επίσης κριτική ασκήθηκε και για την συμμετοχή των σχολείων της Κεφαλονιάς σε ένα τέτοιο πρόγραμμα και ειδικότερα του ΕΕΕΕΚ, κάτι που όπως προείπαμε προκάλεσε την αντίδραση και του συλλόγου των εργαζόμενων στην Ειδική Αγωγή.

Αναδημοσιευση απο : "Κεφαλονιτικα Νεα".

Όταν η Μελίνα Μερκούρη και ο Γιάννης Ρίτσος τίμησαν την Κεφαλονιά και τον Παναΐτ Ιστράτι

10 Δεκεμβρίου του 1984 στην Εθνική Λυρική Σκηνή με την συμμετοχή της Παιδικής Χορωδίας και Μαντολινάτας του Συλλόγου, υπό την διεύθυνση του μεγάλου μας μαέστρου Διονύση Αποστολάτου.

Είναι από τους πιο ιστορικούς και σημαντικούς πολιτιστικούς συλλόγους της Κεφαλονιάς που εδρεύουν στην Αθήνα. Και είναι ιστορικός γιατί μετρά ήδη πάνω από 40 χρόνια προσφοράς στον πολιτισμό και τις τέχνες του μοναδικού αυτού τόπου.






Ο λόγος για τον πολιτιστικό σύλλογο η "ΕΥΓΕΡΟΣ" που ιδρύθηκε το 1975 στην Αθήνα, από εκατοντάδες μέλη που κατάγονται από το χωριό Φαρακλάτα που είναι χτισμένο στους πρόποδες του βουνού Εύγερος.






Για την πορεία και τις σημαντικές δράσεις του συλλόγου το σίγουρο είναι πως θα επανέλθουμε. Προς το παρόν, ας μείνουμε σε μια πολύ σημαντική τιμητική εκδήλωση για τον Παναΐτ Ιστράτι ή Γεράσιμο Βαλσαμή που πραγματοποιήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1984 στην Εθνική Λυρική Σκηνή, με την συμμετοχή της Παιδικής Χορωδίας και Μαντολινάτας του Συλλόγου, υπό την διεύθυνση του μεγάλου μας μαέστρου Διονύση Αποστολάτου.






Το σημαντικό της βραδιάς εκείνης, εκτός φυσικά από τη πρωτοβουλία αυτή και την συμμετοχή αντιπροσωπείας από την Ρουμανία με επικεφαλής τη σύζυγο του Παναίτ Ιστράτι, Μαργαρίτα Ιστράτι, η παρουσία της -τότε- υπουργού πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη και του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, που τίμησαν τον Ιστράτι, την σύζυγό του, την "Εύγερο" και την Κεφαλονιά ολόκληρη.










Σύνταξη-Επιμέλεια


Σ.Α/Κεφαλονίτικα Νέα

http://sppantelios.blogspot.com/

Ενα πολιτιστικό διαμάντι: Κοργιαλένειο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Αργοστολίου

ΚΟΡΓΙΑΛΕΝΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΥ


Το Κοργιαλένειο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο, έργο ζωής της αείμνηστης Ελένης Κοσμετάτου, η οποία είχε την αμέριστη συμπαράσταση του συζύγου της, Μαρίνου Κοσμετάτου, και την οικονομική στήριξη του ευεργέτη Ευαγγέλου Τυπάλδου Μπασιά, λειτουργεί αδιαλείπτως από το 1968. Εφέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια λειτουργίας του.



Σ’ αυτό το διάστημα προσέφερε σημαντικό έργο: δέχθηκε πλήθος επισκεπτών από την Ελλάδα και προπαντός από το εξωτερικό, εξυπηρέτησε ερευνητές, φοιτητές και δημοσιογράφους, υποδέχτηκε πάμπολλα σχολικά τμήματα, δέχθηκε σπουδαστές και φοιτητές για πρακτική άσκηση, έδωσε απαντήσεις σε ερωτήματα πολιτών…., αλλά η έλλειψη χώρου δεν επιτρέπει την ανάπτυξη προγραμμάτων, σύμφωνα με τις σύγχρονες μουσειολογικές και εκπαιδευτικές αντιλήψεις και απαιτήσεις.


Το Κοργιαλνένειο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο βρίσκεται στο ισόγειο της Κοργαλενείου Βιβλιοθήκης


Τα πρώτα εκθέματα του Μουσείου ήταν αντικείμενα που ο Μαρίνος Κοσμετάτος διέσωσε από τα ερείπια, αρκετές φορές πολλά χρόνια μετά τους σεισμούς, από αντικείμενα που το ζεύγος Κοσμετάτου προσέφερε στο Μουσείο και από δωρεές ιδιωτών. Οι προσφορές συνεχίστηκαν και συνεχίζονται ακόμη με αποτέλεσμα τα αντικείμενα του Μουσείου να ανέρχονται σε τρισήμισυ χιλιάδες, έτσι ώστε να ασφυκτιούν μέσα στις βιτρίνες από έλλειψη χώρου. Τα εκθέματα καλύπτουν την περίοδο από τις αρχές του δεκάτου έκτου αιώνα έως τους σεισμούς 1953, αλλά τα περισσότερα ανήκουν στον δέκατο ένατο αιώνα.


Τα αντικείμενα του Μουσείου κατανέμονται σε διάφορες συλλογές:


Αστική συλλογή, που είναι και η μεγαλύτερη. Περιλαμβάνει αντικείμενα από την καθημερινότητα των αστών των πόλεων Αργοστολίου και Ληξουρίου: έπιπλα και είδη οικιακού εξοπλισμού, σερβίτσια και άλλα οικιακά σκεύη, είδη ρουχισμού δαντέλλες κάθε είδους, φορεσιές, είδη καλλωπισμού, είδη διακόσμησης, κοσμήματα και άλλα μικροαντικείμενα από πολύτιμα μέταλλα, μουσικά όργανα και έργα τέχνης, ιδιαίτερα προσωπογραφίες.






Άποψη αστικού σαλονιού, 19ος αι.









Αστική Συλλογή, προθήκη με δαντέλλες διαφόρων ειδών και τεχνικών, 19ος αι.-αρχές 20ου














Αστική Συλλογή, προθήκη με παιδικό ρουχισμό και άλλα παιδικά εκθέματα., 19ος αι. – αρχές 20ου.


Αγροτική Συλλογή, χάριν της οποίας το μουσείο, που είναι κατ’ εξοχήν ιστορικό, φέρει στον τίτλο του και την ένδειξη Λαογραφικό. Δυστυχώς έχει εσφαλμένα επικρατήσει να ονομάζεται Λαογραφικό κι αυτό βέβαια δεν το ευνοεί καθόλου. Γιατί οι επισκέπτες της πόλης νομίζουν ότι θα δούν ένα ακόμη μουσείο με αντικείμενα από την καθημερινότητα των χωρικών και το πολύ πολύ μερικά έργα λαϊκής τέχνης και δεν είναι πρόθυμοι να το επισκεφτούν. Περιλαμβάνει αντικείμενα από την καθημερινότητα των χωρικών: εργαλεία, αντικείμενα και σκεύη σχετικά με τις γεωργοκτηνοτροφικές ασχολίες, είδη ρουχισμού και δαντέλλες, είδη οικιακού εξοπλισμού, ενδυμασίες κ. ά.






Αναπαράσταση αγροτικού υπνοδωματίου, 19ος αι.











Ιστορική Συλλογή. Περιλαμβάνει λίγα αντικείμενα από τους αγώνες του Εικοσιένα, ιδιαίτερα σχετικά με τη Μάχη του Λάλα, από τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), νομίσματα κ. ά.


Εκκλησιαστική Συλλογή. Περιλαμβάνει δύο τέμπλα και άλλα ξυλόγλυπτα, εικόνες μεταβυζαντινές, επτανησιακές και ρώσικες, λιθανάγλυφα, εκκλησιαστικά σκεύη. Ανάμεσά τους και το αρχαιότερο έκθεμα του Μουσείου, ένας ξυλόγλυπτος σταυρός αγιορείτικης τέχνης από το 1521.






4. Ξυλόγλυπτο Τέμπλο , 18ος αι., Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Οικ. Χωραφά, Ληξούρι, Σαμόλι, δωρεά τέκνων Σαράντη Λιβιεράτου.



















Εμμανουήλ Τζάνε , Παναγία Βρεφοκρατούσα «Η άσπορος γη του Ζωοφόρου Άρτου»,1647, 64,5χ53 εκ., ενυπόγραφο και χρονολογημένο έργο, παραχώρηση προς φύλαξη και έκθεση Μαρίας Θωμά-Κουλουμπή.


Φωτογραφικό Αρχείο που περιλαμβάνει φωτογραφίες από την προσεισμική Κεφαλονιά, ιδιαίτερα από τις δύο πόλεις Ληξουρίου και Αργοστολίου και πολύ λιγότερες από την ύπαιθρο. Η αξία του είναι πολύ μεγάλη, γιατί εκτός των άλλων διασώζει τα δημόσια μνημεία και την αρχιτεκτονική μορφή του νησιού πριν από τους σεισμούς του 1953. Περιλαμβάνει επίσης φωτογραφίες των ερειπίων και φωτογραφίες από την ανοικοδόμηση.


Αρχείο Ιστορικών Εγγράφων, που περιλαμβάνει έγγραφα και αντίγραφα εγγράφων από Αρχεία του εξωτερικού που έχουν ενδιαφέρον για την ιστορία του νησιού. Ανάμεσά τους και το Αρχείο των Αδελφών Χαρμπούρη.



Σπύρος Βικάτος, προσωπογραφία Καλομοίρας Βέγια-Αννίνου, ελαιογραφία σε καμβά, 58χ45 εκ., Δωρεά Μαρίας Μαρκογιάννη.




Στο Μουσείο ανήκει επίσης και η Συλλογή Στέφανου και Φραγκίσκου Βαλλιάνου που εκτίθεται αυτοτελώς σε ιδιαίτερο χώρο στον όροφο της Βιβλιοθήκης. Περιλαμβάνει κυρίως μεταβυζαντινές και ρώσικες εικόνες, σταυρούς και άλλα λειτουργικά αντικείμενα, αρχαιότητες.


Στο Κοργιαλένειο Ίδρυμα ανήκει επίσης και η Συλλογή Χαροκόπου που επίσης περιλαμβάνει κυρίως εικόνες.


15 πίνακες του σύγχρονου ζωγράφου, Κώστα Κουνάδη, που ο ζωγράφος χάρισε στο ίδρυμα.



Γεώργιος Μηνιάτης, «Το σβήσιμο του κεριού», β΄ ήμισυ 19ου αι., ελαιογραφία σε καμβά, 38χ31 εκ., Δωρεά Σπύρου και ΑντζολίναςΜηνιάτη.




Το Κοργιαλένειο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Αργοστολίου είναι μια πραγματική κιβωτός διαφύλαξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, με πολύ αξιόλογα εκθέματα, τα οποία βοηθούν στην αναπαράσταση, σε μεγάλο βαθμό, του νεότερου ιστορικού παρελθόντος και του αναστοχασμού της ταξικής του κοινωνίας, ενώ πολλά από τα έργα τέχνης που διαθέτει συμμετέχουν στην αφήγηση της Ιστορίας της Νεοελληνικής Τέχνης.



4. Γιάννης Τσαρούχης, Προσωπογραφία Σπύρου Σ. Χαροκόπου, προ του 1971, ελαιογραφία σε καμβά, 97χ77 εκ., δωρεά Σπύρου Σ. Χαροκόπου.




Ενδιαφέροντα συμπεράσματα προκύπτουν από τη σύγκριση της αγροτικής συλλογής με την αστική: οι χωρικοί διέθεταν επίσης υψηλό γούστο και οι φορεσιές τους και τα είδη οικιακού εξοπλισμού διέφεραν από τα αντίστοιχα αστικά μόνο ως προς την ποιότητα των υλικών.


Η έφορος του Κ.Ι.Λ.Μ.


Δώρα Μαρκάτου
Ιστορικός τέχνης
Αναπλ. Καθηγ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων






Αναδημοσιευση απο : kefaloniapress.gr

WWF καλεί Ιόνιο για τις εξορύξεις.

(φωτο : REUTER/ Αλκης Κωνσταντινιδης)



Η θαλάσσια περιοχή που έχει παραχωρηθεί στις πετρελαϊκές επιχειρήσεις για έρευνα και εξόρυξη πετρελαίου ή/και φυσικού αερίου καλύπτει σχεδόν 60.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.






Με κείμενο της το ελληνικό τμήμα της φημισμένης για περιβαλλοντικά θέματα οργάνωσης "WWF– World Wide Fund for nature" και με αφορμή τον ένα χρόνο από την τεράστια οικολογική καταστροφή στον Σαρωνικό από την βύθιση του δεξαμενόπλοιου "Αγ. Ζώνη ΙΙ", έθεσε σε... δημόσια συζήτηση για ακόμη μια φορά το θέμα των εξορύξεων υδρογονανθράκων και των κινδύνων που εγκυμονεί μια τέτοια δραστηριότητα για το Ιόνιο.








Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι τα σχέδια για εξορύξεις υδρογονανθράκων στις ελληνικές θάλασσες προχωρούν με ταχείς ρυθμούς, ενώ σε κάποιες περιοχές όπως το Κατάκολο τα έργα αυτά είναι τόσο προωθημένα, ώστε βάσει των ανακοινωμένων χρονοδιαγραμμάτων της εταιρίας οι πρώτες (δοκιμαστικές) γεωτρήσεις αναμένονται εντός του 2019.






Η θαλάσσια περιοχή που έχει παραχωρηθεί στις πετρελαϊκές επιχειρήσεις για έρευνα και εξόρυξη πετρελαίου ή/και φυσικού αερίου καλύπτει σχεδόν 60.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα που εκτείνονται από τα βόρεια της Κέρκυρας, καλύπτουν σχεδόν το σύνολο του Ιονίου Πελάγους και φτάνουν ως τα δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης.






Αυτήν την περιοχή, τα νερά, τα νησιά και τις ακτές της, οι περισσότεροι από εμάς τη γνωρίζουμε καλά. Ως τουρίστες, επισκέπτες ή – για τους πιο τυχερούς – κάτοικοι, έχουμε θαυμάσει τη φυσική ομορφιά και τον πλούτο της: οι θάλασσες αυτές είναι σπίτι – μεταξύ άλλων – για φάλαινες (φυσητήρες, πτεροφάλαινες και ζιφιούς), δελφίνια (ρινοδέλφινα, σταχτοδέλφινα, ζωνοδέλφινα), χελώνες καρέτα, μεσογειακές φώκιες, λιβάδια ποσειδωνίας και κοράλλια. Όλα αυτά τα μοναδικά είδη δεν είναι απλά ένας εντυπωσιακός φυσικός πλούτος, αλλά δείκτης ότι η θάλασσά μας είναι υγιής και αποτελεί τη ραχοκοκαλιά για την οικονομία μας.






Οι επιχειρήσεις που εποφθαλμιούν τις περιοχές αυτές φυσικά ελάχιστα ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Οι ίδιες άλλωστε έχουν επιδιώξει να εξορύξουν πετρέλαιο στην Αρκτική και τον Αμαζόνιο. Θα διατείνονται τη μακρά εμπειρία τους σε αντίστοιχα εγχειρήματα, την τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και τη χρήση της πιο εξελιγμένης τεχνολογίας. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική για τρεις κυρίως λόγους.












Πρώτον, τα νερά του Ιονίου και της Κρήτης είναι ανοιχτή θάλασσα με πολύ μεγάλο βάθος (το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου βρίσκεται ΝΔ της Πύλου και ξεπερνά τα 5.000 μέτρα), καθιστώντας την έρευνα και εξόρυξη εξαιρετικά επικίνδυνη. Δεύτερον, οι εταιρίες που θα δραστηριοποιηθούν στην περιοχή (Exxon, Total, Repsol) έχουν βαρύ ιστορικό περιστατικών πετρελαϊκής ρύπανσης, αδιαφάνειας ή/και διαφθοράς. Τρίτον, η εξόρυξη πετρελαίου είναι ασύμβατη με τη (βιώσιμη) τουριστική ανάπτυξη, τη μεγαλύτερη πηγή εισοδήματος για τη χώρα.






Το κείμενο του ελληνικού τμήματος της οργάνωσης υπογράφουν η Θεοδότα Νάντσου, Επικεφαλής Πολιτικής και ο Δημήτρης Ιμπραήμ, Υπεύθυνος Θαλάσσιου Προγράμματος.







Σύνταξη-Επιμέλεια

Σ.Α/Κεφαλονίτικα Νέα

LADA NIVA !!!

δει δη ονείρων.Της ελένης αθανασοπούλου.

να βρω κάτι χαρούμενο να πω. να θυμηθώ. ένα τσούρμο παιδιά ανεβοκατεβαίναμε πρωί μεσημέρι βράδυ από το χωριό στην πόλη και τούμπαλιν. κοιτάζαμε τις ανατολές, τα ηλιοβασιλέματα, κλαίγαμε για τους έρωτες που θα ζήσουμε στο μέλλον, δοκιμάζαμε τις αντοχές μας, αγκαλιαζόμασταν πολύ συχνά και άνευ λόγου, διαφέραμε σχεδόν στα πάντα αλλά μας έδενε μια λεπτή αυγουστιάτικη κλωστή. και κλαίγαμε. κλαίγαμε όταν πατάγαμε το πόδι μας στο νησί, σουρούπωνε και στο λιμάνι μας περίμενε πάντα ένας πατέρας, στο σπίτι τα σεντόνια μύριζαν μάνα και μεις βουρ στο μπάνιο να αρωματιστούμε για να φύγουμε βολίδα για τη ζωή της νύχτας. τη νύχτα μας βάραιναν οι κουβέντες μας, μας βάραινε ο καπνός από το κάπνισμα που ακόμα δεν αρχίσαμε και το σκάγαμε για κείνη την καφετέρια που άφηνε το τάβλι αφύλαχτο. ασσόδυο σερί μέχρι να ανέβει ο ήλιος πίσω από το μεγάλο βουνό μαζί με όνειρα που θα μείνουν όνειρα για πάντα. να βρω κάτι χαρούμενο να πω. ηλιοβασιλέματα και φωτογραφίες στις θάλασσες που μας περίμεναν υπομονετικά για μήνες. πασαλειβόμασταν με άργιλο και περιμέναμε υπομονετικά τον ήλιο της νιότης μας να μη δύσει ποτέ. και κλαίγαμε. συχνά. τότε δεν ντρεπόσουν να κλάψεις, θυμάσαι; τώρα τα χρόνια σταμάτησαν να καμπυλώνουν. γίνανε γραμμές ευθείες, φαρδιοί δρόμοι με διόδια και ταμπέλες, απαγορεύεται η συγκίνηση, οι παραβάτες θα τιμωρούνται αυστηρώς, ο ευρών τη μέση τιμή μεταβολής της επιτάχυνσης του χρόνου αμειφθήσεται.









να βρω κάτι χαρούμενο να πω. έφτανε η ώρα να φύγουμε και κλαίγαμε πάνω και κάτω από το βαπόρι λες και φεύγαμε για την αμέρικα. έβαζες τους στίχους δυνατά να ακούγονται από το λιμεναρχείο μέχρι τον άη σπυρίδωνα. στις άδειες ώρες θα ακουμπήσεις. θα χαθείς. πρέπει να βρω κάτι αισιόδοξο να πω. τώρα οι μισοί έχουνε γεννήσει τα δικά τους παιδιά. θα τους μάθουμε άραγε να ζήσουν κι αυτά με την καρδιά τους; να πονάνε, να θυμώνουν, να ερωτεύονται κάθε καλοκαίρι, να θυμούνται κάθε σεπτέμβρη, να επιβιώνουν από τα τρομερά τους λάθη, να αγαπιούνται; τι χαρούμενο να βρω να σου πω; δεν έχω νέα. σου γράφω από ένα γραφείο με συρτάρια γεμάτα άγχος. σε μιαν άκρη ένας ολόκληρος σωρός από αποτυχίες περιμένει να αποτιμηθεί σε ήττες. με έναν νόμο και ένα άρθρο περάσαμε βλέπεις σε εποχές άδειες. κι εσύ εκεί. κάθε πρωτοχρονιά να μου δωρίζεις ένα βιβλίο από τη μαρξιστική σου βιβλιοθήκη. ασυζήτητος. ανυποχώρητος. αξεπέραστος.






νομίζαμε πως κάτι θα καταφέρουμε. νομίζαμε πως θα γίνουμε κάτι συναρπαστικό. κάτι που θα συντελέσει στην αλλαγή αυτού του κόσμου. πώς να κινήσει μπροστά αυτή η γη όταν πλουτίζουνε οι πλούσιοι και πεινάνε περισσότερο οι φτωχοί; τι αισιόδοξο να βρω να σου πω; νιώθω σαν να περίσσεψα από τον κόσμο πια. σαν να εξέχουνε τα πόδια μου από ένα κρεβάτι προκρούστειο που δεν ήτανε γραφτό του ποτέ να με χωρέσει. σαν να με περιγελούν οι εποχές και οι μήνες. σαν να φύγανε τα χρόνια μου κι εγώ να ξεχάστηκα στις ιδέες μου. ξαναδιαβάζω τον μωσαϊκό μου νόμο. να μην ξεχνάς να κλαις. να θυμάσαι να ονειρεύεσαι. να προσέχεις να μην χωρέσεις πουθενά. να 'χεις το νου σου στο παιδί. ου βολευτείς. ου προσκυνήσεις. γράφε και τραγούδα. δει δη ονείρων.






λοιπόν δεν έχω κάτι χαρούμενο να θυμηθώ και να σου πω. αλλά με ξέρεις. πάντα με ήξερες. ραντεβού στο αυγουστιάτικο ασσόδυο παρέα με όνειρα παλαβά, σχέδια που ποτέ δεν θα 'ρθουν, επιτυχίες που ποτέ δεν θα συμβούν, ευτυχίες που θα χωράνε σε δυο τρία δάχτυλα, και χαμόγελα με νόημα προς τον κεμάλ για τον κόσμο που αργεί, αχ πόσο πια αργεί, συθέμελα να γκρεμιστεί κι απ' την αρχή και πάλι να ξαναφτιαχτεί.














ελένη αθανασοπούλου

Αντιγραφη απο : https://www.kefalonitikanea.gr/2018/08/blog-post_888.html

Οι λογγοφόροι του Ληξουρίου. Του Γερασιμου Σωτ.Γαλανου.

• «Ω  Κυρά μου  Παναγιά,  Κυρά του  Κεχριώνα,
• στου λόγγου την ανωμεριά,  μη μ’ έβρει ο χειμώνας» !
• -Οι  λογγοφόροι του Ληξουρίου-

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Έως και τη δεκαετία του 1950-60, άνθιζε το παραδοσιακό επάγγελμα των λογγοφόρων, δηλαδή των εργατών εκείνων που για κύρια δουλειά τους ήταν να πάνε στο λόγγο και να φέρουν ξύλα, τα οποία τα πουλούσαν στους φούρνους της πόλης, σε σπίτια, σε μικρά μαγαζάκια και σε όποιον τα είχε ανάγκη για να συντηρήσει το νοικοκυριό του, δηλαδή για να μαγειρέψει το φαγητό της ημέρας. Τους λογγοφόρους σε άλλα μέρη, τους ταυτίζουν ονομαστικά με τους ξυλοκόπους, αν και με την ονομασία αυτή εννοούμε αυτούς που ξυλεύουν μεγάλα δέντρα στα δάση. Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα ο λογγοφόρος και άλλο ο ξυλοκόπος, παρόλο που το αντικείμενο τους είναι -εν μέρει- κοινό.



Παλιά το μαγείρεμα του φαγητού γινόταν με ξύλα, στη γωνιά, στην εστία του σπιτιού, τοποθετώντας το μαγειρικό σκεύος πάνω στην πυροστιά,( μεταλλική τρίποδη κατασκευή, λέξη που προέρχεται από το αρχαίο «πυρ της Εστίας» η οποία ήταν μια από τις θεές των Ελλήνων) και στο χτιστό από τούβλα και κεραμίδια φούρνο, που βρίσκονταν ως συνήθως σε ένα μικρό καμαράκι το οποίο αποτελούσε μέρος της οικίας, το λεγόμενο μαγεριό ή μαγέρικο. Γι’ αυτό όλα τα νοικοκυριά φρόντιζαν να έχουν ξύλα, δουλειά που την αναλάμβανε συνήθως ο άνδρας του σπιτιού, ή διαφορετικά αν υπήρχε οικονομική άνεση τ’ αγόραζαν από τους λογγοφόρους, που κύρια εργασία τους ήταν, να κόβουν και να κουβαλούν κάθε λογής ξύλα και να τα εμπορεύονται. Πέρα από τα νοικοκυριά, στην πόλη και στα χωριά υπήρχαν οι φούρνοι που έκαγαν ξύλα, για να ψήσουν το ψωμί. Οι φούρνοι αγόραζαν τα ξύλα από τους λογγοφόρους και έτσι είχε δημιουργηθεί ένας άγραφος κανονισμός – συνεργασίας που εξυπηρετούσε οικονομικά και τους δυο εμπλεκόμενους.


Οι λογγοφόροι είχαν εξελιχτεί ως επαγγελματίες και με τη βοήθεια του ζώου τους, μουλάρι ή άλογο, «θέριζαν» τους λόγγους για να μαζέψουν ξύλα και να επιτελέσουν το δύσκολο έργο τους. Όπως είναι φανερό οι λογγοφόροι έκαναν αυτό το παλιό βιοποριστικό επάγγελμα, λόγω που δεν είχαν ικανή περιουσία για να τους απασχολήσει, ώστε να έχουν δική τους παραγωγή.


Οι λογγοφόροι του Ληξουρίου οι οποίοι ήταν πολλοί τον αριθμό, είχαν τα μουλάρια τους ή και τα άλογά τους, κατά προτίμηση μουλάρια, λόγω που το ζώο αυτό είναι σκληρό και ανθεκτικότερο του αλόγου και πήγαιναν στα λογγάρια για να κόψουν και να μαζέψουν ξύλα. Μέρη που επισκέπτονταν τα οποία προσφέρονταν για να βρουν τα ξύλα ήταν η περιοχή του Αθέρα, τα βουνά δεξιά και αριστερά πριν το χωριό, η περιοχή της Κουκούλας και του Γιάκουμου, στην Μπέσα, στην Παλοστή, στην Οξύλα , στον Σκανδολίτη, στον Άγιο Σώστη, στην περιοχή των Ζόλων, στο Χαλιό και σε πολλά μέρη της Θηνιάς.


Ξεκινούσαν από πολύ πρωί, πριν η μέρα χαράξει, άλλοι από τις 12 το βράδυ , άλλοι από τις τρείς και τις τέσσαρις για να βρεθούν στον τόπο που θέλουν με το πρώτο φως της ημέρας, με σκοπό να βρουν και να κόψουν ξύλα, και να τα φέρουν δεματιασμένα τροφοδοτώντας τους πελάτες τους.


Εργαλεία τους ήταν το κλαροτσάπι και το κλαδευτήρι, η φαλτσέτα, τα σκοινιά, που τις περισσότερες φορές ήταν από ασκυλοκαρόφυλλα, τα οποία τα είχαν προηγουμένως δυο –τρεις μέρες επεξεργαστεί, για να είναι κατάλληλα για να δέσουν τα ξύλα. Έκοβαν το ασκυλοκαρόφυλλο από χαμηλά, και με μία φαλτσέτα, του αφαιρούσαν τα πλαϊνά αγκάθια, καθώς και το ακραίο στην κορυφή. Έπειτα το χώριζαν σε λουρίδες, τις οποίες τις έκθεταν στον ήλιο για να «σουρώσει» το σαρκώδες μέρος τους και να γίνουν λουρίδες ευλύγιστες και να μπορούν να σχηματίσουν έτσι τις δέσεις. Το σαρκώδες φύλλου το κάκτου της ασκυλοκάρας,(είδος αλόης- Αθάνατος) έχει εσωτερικά σκληρές ίνες, οι οποίες τις χρησιμοποιούσαν έπειτα από κατάλληλη επεξεργασία για κεντήματα ( τα περίφημα κεντήματα με αθάνατο ή του αθανάτου) και για σκοινιά.


Ο λογγοφόρος όταν έφτανε στο σημείο που ήθελε, έδενε το ζώο του κάπου και με το κλαροτσάπι έκοβε σκίνους, κλαριά από κουμαριές και μάζες, μάζευε κάψαλα ακόμη και ασφάκες, κι ότι άλλο έβρισκε που ήταν κατάλληλο για να καεί σε φούρνο. Δουλειά δύσκολη και κουραστική. Ακολουθούσε το δεμάτιασμα, το οποίο γινόταν με πολλή προσοχή. Του να ξέρεις να δεματιάζεις, ήταν τέχνη. Έπρεπε να ξέρει το πώς να τοποθετήσει τα ξύλα και πώς να τα δέσει, ώστε να μην πληγωθεί το ζώο. Το δεμάτι ήταν στο κάτω μέρος πιο λεπτό και στο πάνω μέρος πιο γεμάτο ώστε να μην ενοχλεί το μουλάρι στο περπάτημά του. Πολλοί παλιοί θεωρούσαν το πόστιασμα των ξύλων, τέχνη, αν ήταν καλό το αποτέλεσμα, έλεγαν, πως, είναι καλό «ως ζωγραφιά» .


Οι λογγοφόροι αντιμετώπιζαν πέρα από το ξενύχτι, την κούραση για να βρουν και να κόψουν ξύλα, τη μεταφορά και τον γυρισμό στο μέρος τους, που ήταν πιο κουραστικός, λόγω που το ζωντανό ήταν φορτωμένο, κι έπρεπε να δεχθούν την επιστροφή του πεζοπορώντας. Επίσης, πολλές φορές η μεταφορά της πραμάτειας με το ζώο ήταν δύσκολη, διότι τα μονοπάτια στο λόγγο ήταν στενά και κατηφορικά και εύκολα το μουλάρι μπορούσε να μπατάρει ή να χτυπήσει, ξεφεύγοντας από το μονοπάτι. Υπάρχουν πολλές ιστορίες στις αναμνήσεις των παλαιοτέρων για τέτοια περιστατικά που συνέβησαν κατά τη μεταφορά των ξύλων.


Κάποιες φορές αντιμετώπιζαν και τους χωριάτες της περιοχής της Θηνιάς, οι οποίοι προσπαθούσαν να κλέψουν από τους λογγοφόρους σκοινιά και ότι άλλο μπορούσαν από το ζωντανό τους, όσο αυτοί ήταν απασχολημένοι με το κόψιμο και την εύρεση των ξύλων. Άλλες φορές έβλεπαν από μακριά τους λογγοφόρους και τους άφηναν να κόψουν τα ξύλα σε λογγάρια θηνιάτικης ιδιοκτησίας. Κοντά να τα φορτώσει στο ζωντανό του παρουσιάζονταν κάποιοι ιδιοκτήτες και φοβέριζαν τον λογγοφόρο να αφήσει τα ξύλα κάτω και να φύγει…


-«Γιατί ορέ κουμπάρε, τι σου έκανα»;, του έλεγε ο λογγοφόρος


-«Το σκύλο σου ή τη γάτα σου, σού βάπτισα και είμαστε κουμπάροι;….!» του έλεγε ο Θηνιάτης.


Πολλοί λογγοφόροι έχαναν τη δουλειά τους, τα δεμάτια του από παρόμοιες περιπτώσεις και φυσικά τα έπαιρναν οι πονηροί Θηνιάτες. Δηλαδή, έβρισκαν ξύλα δεματιασμένα και τα έπαιρναν για δικά τους.


Γύριζαν από το λόγγο, οι ταλαίπωροι αυτοί βιοπαλαιστές, τις περισσότερες φορές με μαύρα ρούχα, ιδίως όταν έκοβαν κάψαλα, ενδύματα κομματιασμένα, ως «ρακένδυτοι» για να πάνε στους φούρνους, να παζαρευτούν τον κόπο τους. Το «ξεδούλιο» δηλαδή η πληρωμή τους άλλοτε ήταν κάποια χρήματα και άλλοτε τρεις –τέσσαρις κουλούρες ψωμί. Αυτή η σκληρή και επικίνδυνη εργασία του λογγοφόρου, ήταν και όπως αυτοί την χαρακτήριζαν με λέξη κεφαλλονίτικη «κιουμπουλέι», δηλαδή «σπουδαίο πράγμα»


Επιπλέον αξίζει να αναφερθεί, πως, ορισμένοι λογγοφόροι, πέρα από τα ξύλα για κάψιμο, φρόντιζαν να βρουν και να φέρουν στελάρια, τα οποία τα πουλούσαν στους γεωργούς για να στειλιαρώσουν τα αμπέλια τους και τις σταφίδες. Τα στελιάρια δεν ήταν από καλάμι, διότι αυτά πλήγωναν τα φυτά, αλλά από ξύλο.


Αποδέκτες αυτής της ξυλείας του λόγγου ήταν οι φούρνοι του Ληξουρίου : ο φούρνος του Σπύρου Κουρούκλη- Τσιφή στην Ανάλεψη (Ανάληψη), του Γεράσιμου Μπατιστάτου στα Κουράτα, του Παναγή Μαυροειδή στον Αρχάγγελο, του Φερεντίνου Παναγή, του Χριστοφοράτου Μικέλη- Καρκούνιας στην περιοχή του Αγίου Γερασίμου, που είχε ζυμωτήριο με άλογο και αργότερα επίταξαν τον φούρνο οι Γερμανοί. Υπήρχαν όμως και μικρά μαγαζάκια τα οποία πουλούσαν ξύλα στους νοικοκυραίους της περιοχής τους όπως του πρόσφυγα Μαστρομήτσου Μιχαϊλίδη.


Ο κατάλογος με τα ονόματα των λογγοφόρων είναι μακρύς, γιατί άλλοι έκανα αυτή τη εργασία σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης, άλλοι ήταν επαγγελματίες λογγοφόροι, οι οποίοι έμειναν ονομαστοί έως σήμερα, άλλοι ήταν και λογγοφόροι και καραγωγείς. Ακολουθεί ένας κατάλογος από τα ονόματα αυτών των απλών και παλαίμαχων του λόγγου και της ζωής, που το επάγγελμά τους ίσως να ξαναγυρίσει στα δύσκολα χρόνια τα οποία διαβαίνουμε.


Ανδρέας και Οδυσσέας Γρηγορόπουλος, Μεμούλης Γρηγορόπουλος, Ευθύμιος και Μπάμπης Φλαμπουράρης –Κορνέλης, Κωνσταντίνος Βρυώνης- Καζάς, Διονύσιος Λουκέρης –Κόζες, Βαγγέλης Λιναρδάτος-Τσιτσιλιάνος, Γεράσιμος Ιωάννη Κυριακάτος, Σπύρος Γρηγορόπουλος, Παναγής Κονταρίνης-Μιντζής, Σπύρος Καμινάρης, Γεράσιμος Μωραΐτης – Παπούλιας, Κοσμάς Βουτσινάς, Γεράσιμος Γρηγορίου Κονταρίνης μετέπειτα κτίστης και οικοδόμος, Γιάννης Δαμουλιάνος- Μπούτουνας. Βέβαια, υπήρχαν και από χωριά γειτονικά του Ληξουρίου κάποιοι λογγοφόροι, ιδίως από τους Σουλλάρους και τα Κουβαλάτα-Λιβάδι.


Οι περισσότεροι από αυτούς συντρόφευαν τον πηγαιμό τους στο λόγγο, με αριέττες, που ακόμη έως σήμερα έχουν μείνει με τα ονόματα των δημιουργών και των εκτελεστών τους.


Μέσα στης νυκτός τη σιγαλιά και με τον απλό θόρυβο που έκανε το μουλάρι στην περπατησιά του, ακουγόταν λογγοφόρικες αριέττες παράλληλα με των καροτσιέρηδων που πήγαιναν στην Πύλαρο ή στην Έρισσο για να πουλήσουν τα κηπευτικά τους…


«Πέρδικα τση ακρογιαλιάς που μάρανες τ’ αηδόνι


Και τό’ καμες να περπατεί τις νύκτες να μαργώνει.


«Γιοφύρι τση Βαγγελιστρώς να γκρεμιστείς να πέσεις,


Και συ παπαδοπούλα μου στα χέρια μου να πέσεις»


« Όφις μεγαλοκέφαλος με έχει περιπλεγμένον,


Κι από τον μέρμηγκα της γης βοήθεια περιμένω»


«Ω Κυρά μου Παναγιά, Κυρά του Κεχριώνα,


στου λόγγου την ανωμεριά, μη μ’ έβρει ο χειμώνας»


Το παλιό παραδοσιακό επάγγελμα του λογγοφόρου εξέλιπε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν πρόβαλαν οι γκαζιέρες, οι οποίες λειτουργούσαν με πετρέλαιο.


Τώρα που τα ενεργειακά αποθέματα της Γης έχουν ελαττώσει κατά πολύ, ίσως να στραφούμε στις πρωτογενείς πηγές παραγωγής και στους παραδοσιακούς τρόπους εργασίας, παρόλο που η τεχνολογική εξέλιξη όλο και κορυφώνεται μέσα από τις άπειρες νέες τεχνολογικές εφευρέσεις.


Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο περιοδικό «Kefalonitis Magazine» τεύχος 30, 2011.

Συμπεράσματα από το ΙΑ΄ Διεθνές Πανιόνιο Συνέδριο. Του Ηλια Τουμασατου

Ηλίας Τουμασάτος

Η ώρα των συμπερασμάτων ενός Συνεδρίου είναι ίσως η πιο αμήχανη ώρα. Η ώρα που αναλογίζεσαι τι είναι αυτό που μένει μετά από πέντε ημέρες και χιλιάδες λέξεις που εκφωνήθηκαν. Επειδή δεν πιστεύω ότι είμαι κάποιος μεταμοντέρνος homo universalis δεν πρόκειται αυτή τη στιγμή να αξιολογήσω την συμβολή των πάνω από 300 ανακοινώσεων του ΙΑ΄ Διεθνούς Πανιονίου Συνεδρίου στο επιστημονικό πεδίο καθεμιάς. Αυτό θα κριθεί από την ίδια την επιστήμη και τις μελέτες που θα ακολουθήσουν αξιοποιώντας ή ανασκευάζοντας τις ανακοινώσεις. Θεωρώ ότι το Συνέδριο έδωσε την ευκαιρία αλλά και την ευθύνη σε κάθε Σύνεδρο να εκθέσει τη μελέτη (ή και τον εαυτό του στα μάτια των υπολοίπων. Κρίναμε ότι η ελευθερία επιλογής θέματος συνδυασμένη με την επιστημονική ευθύνη μπορούν να αναδειχθούν σε εργαλεία δημιουργικότητας. Το αποτέλεσμα είναι επίσης ελεύθερος να κρίνει υπεύθυνα ο καθένας.


Θα επιχειρήσω, από την άλλη, να προσεγγίσω το Συνέδριό μας με αυτό που η διοικητική επιστήμη ονομάζει «έλεγχο των αποτελεσμάτων». Να δούμε, τι στόχους βάλαμε, και τι στόχους πετύχαμε, αν πετύχαμε. Και μ’ αυτό τον τρόπο, να ανατροφοδοτήσουμε τους οργανωτές του επόμενου Συνεδρίου με ιδέες και προτάσεις.


Ήδη μιλήσαμε για την ανοικτότητα του συνεδρίου, που οδήγησε σε μεγάλο αριθμό ανακοινώσεων. Αυτό οπωσδήποτε προσέδωσε ποικιλία θεματικών και πλούτο περιεχομένου, ωστόσο αυτό είχε ως συνέπεια, λόγω των παράλληλων συνεδριών, κάποιοι από τους συνέδρους να μην έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν από κοινού κάποιες ενότητες.


Η «ταξιθέτηση» των χώρων του Συνεδρίου είχε δύο αντικειμενικούς στόχους. Πρώτον, να υπερσκελιστούν τα προβλήματα που δημιουργούσε η αχρήστευση πολλών τέτοιων χώρων από τους σεισμούς του 2014, και δεύτερον να κατορθώσουμε παρόλα αυτά το συνέδριο να είναι συνέδριο της Κεφαλονιάς και όχι του Αργοστολίου. Είναι ευτύχημα ότι είχαμε ολομέλεια στο πληγωμένο Ληξούρι αλλά και ότι ξανάνοιξαν οι πόρτες του Πνευματικού Κέντρου Κουρκουμελάτων, ενώ τα δύο κέντρα (Κοργιαλένειος Βιβλιοθήκη και Θέατρο Κέφαλος) λόγω της εγγύτητάς τους πιστεύουμε ότι διευκόλυναν την παρακολούθηση.


Στόχος του συνεδρίου, διατυπωμένος στην πρώτη του εγκύκλιο ήταν η παρουσίαση ανακοινώσεων γύρω από τους ακόλουθους κλάδους της Επιστήμης: Αρχαιολογία, Ιστορία από των αρχαιοτάτων χρόνων έως την εποχή μας (Πολιτική, των Ιδεών, Οικονομική, κ.λπ.), Ιστορία της Τέχνης (Ζωγραφική, Γλυπτική, Αρχιτεκτονική κ.λπ.), Φιλολογία, Λαογραφία-Κοινωνική Ανθρωπολογία, Θετικές Επιστήμες.


Το αποτέλεσμα μπορεί να το δει κανείς σε μια προσεκτικότερη μελέτη του προγράμματος αυτού του Συνεδρίου. Τόσο του επίσημου προγράμματος, όσο και του συνόλου των ανακοινώσεων που πραγματικά ακούστηκαν σε αυτούς τους χώρους. Εδώ θα διαπιστώσουμε ότι οι ενότητες όπως τελικά διαμορφώθηκαν ήταν άνισες ως προς τον όγκο των ανακοινώσεων καθεμιάς. Οι Θετικές Επιστήμες δεν μπόρεσαν τελικά να αποτελέσουν ολόκληρη ενώ η Ιστορία, η Αρχαιολογία, η Ιστορία της Τέχνης και η φιλολογία είχαν μεγαλύτερους αριθμούς ανακοινώσεων, πράγμα που συνέχισε την «παράδοση» των Πανιονίων Συνεδρίων ως συνεδρίων των θεωρητικών επιστημών. Αλλά και από αυτές ακόμη απουσιάζουν οι κοινωνικές επιστήμες (Δίκαιο, Κοινωνιολογία, Οικονομία κλπ). Στοίχημα για τα επόμενα Πανιόνια Συνέδρια πρέπει να αποτελέσει το άνοιγμα προς τις θετικές και τις κοινωνικές επιστήμες, κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από τη συνεργασία των αντίστοιχων επιστημονικών φορέων.


Αλλά ακόμη και στις περισσότερο εκπροσωπούμενες ενότητες μπορεί να διακρίνει κανείς άνισα μεγέθη σε ιστορικές περιόδους ή επιμέρους κλάδους. Στην ενότητα της Ιστορίας για παράδειγμα κυριάρχησε η Νεότερη Ιστορία έως το 1800, καθώς και οι «ειδικές» κατηγορίες Ιστορίας. Θα θέλαμε περισσότερες ανακοινώσεις από τις λιγότερο χαρτογραφημένες περιοχές της Επτανησιακής Ιστορίας (Αρχαία, Βυζαντινή, Μεσαιωνική), καθώς και για την Ιστορία του Εικοστού Αιώνα, που αντιμετωπίζεται ακόμα με επιφυλακτικότητα. Πρέπει να δυναμώσει η συζήτηση γύρω από τον εικοστό αιώνα στα Επτάνησα, κι αυτό είναι ένα ακόμα στοίχημα για τα επόμενα Πανιόνια Συνέδρια.


Περισσότερο αναλογικά κατανεμημένες ως προς τις χρονικές περιόδους που αφορούν, είναι οι ανακοινώσεις της ενότητας της Αρχαιολογίας, αν και εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε ότι είναι αισθητή η αριθμητική υπεροχή των ανακοινώσεων που έχουν σχέση με μνημεία της Κεφαλονιάς. Στην Ιστορία της ζωγραφικής, της χαρακτικής και τις γλυπτικής διαπιστώνουμε μεγαλύτερη γεωγραφική και χρονική ποικιλία, ενώ αισθητά μικρές είναι οι ενότητες που αφορούν την Ιστορία του Θεάτρου και (κυρίως) της Μουσικής. Στην τελευταία, ευκταίο θα ήταν να είχαμε και ανακοινώσεις για τη μουσική των Επτανήσων στον 20ό αιώνα.


Οφείλω να σας ομολογήσω ότι στον τομέα της Φιλολογίας αισθάνομαι μεγάλη αμηχανία. Με προβλημάτισε, πρώτον, ο μικρός αριθμός ανακοινώσεων γύρω από τη Γλωσσολογία, τη Λαογραφία – Κοινωνική Ανθρωπολογία, τη Φιλοσοφία, αλλά και τη λαϊκή λογοτεχνία. Από την άλλη, αισθάνομαι ότι η φιλολογία ως επιστήμη φαντάζει στα μάτια μου όλο και περισσότερο παγιδευμένη στον πεπερασμένο εκ των πραγμάτων αριθμό λογοτεχνών και έργων της εκάστοτε περιόδου που μελετά. Δεν εννοώ τις άκρως ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις που φωτίζουν από νέα οπτική γωνία τα σπουδαία έργα της Επτανησιακής σχολής – και είχαμε τέτοιες στο Συνέδριο. Εννοώ το αίσθημα που μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός, πως το αντικείμενο της φιλολογίας, παρά την αύξηση της λογοτεχνικής παραγωγής, στενεύει και ασφυκτιά. Οι μεγάλοι του 19ουαιώνα διαβάστηκαν πολλές φορές, αλλά επειδή είναι μεγάλοι «ξαναδιαβάζονται» ευχαρίστως. Και μετά, τι; Αν σ’ ένα νησί σήμερα εκδίδονται (ιδίοις αναλώμασιν) δέκα ποιητικές συλλογές τον χρόνο που μοιράζονται σε συγγενείς και φίλους, σε ποιο βαθμό αυτό θα πρέπει να αφορά την επιστήμη της Φιλολογίας; Μήπως πρέπει η τελευταία να ανοίξει λίγο περισσότερο τα σύνορά της προς πιο δύσκολους δρόμους, όπως της συγκριτικής ανάλυσης και των κοινωνικών επιστημών; Είναι μια αγωνία που, και ως ερευνητής αισθάνομαι όλο και μεγαλύτερη όσο περνάει ο χρόνος. Πρέπει να βρει η φιλολογία μας νέο βηματισμό, νέους δρόμους. Ποιοι θα είναι αυτοί; Αν τους είχα βρει, θα το ξέρατε ήδη, γιατί θα είχα μια τέτοια ανακοίνωση. Δεν είχα όμως.


Θεωρώ ιδιαίτερα θετική την παρουσία της ενότητας «Τα Ιόνια Νησιά σήμερα», που θα μπορούσε στα επόμενα συνέδρια να διαμορφωθεί ως ένα δυναμικότερο forum ανταλλαγής επιστημονικών απόψεων που σχετίζονται με πρακτικές εφαρμογές της επιστημονικής γνώσης σε κοινωνικές ομάδες).


Και με αφορμή το τελευταίο, θα ήθελα να εστιάσω σε μια ανάγκη που διαπιστώνω ότι γίνεται ολοένα μεγαλύτερη, όσο περισσότερα γίνονται τα συνέδρια που παρακολουθώ. Αισθάνομαι ότι έχω ανάγκη από λιγότερες ανακοινώσεις και μεγαλύτερες συζητήσεις, αλλά και περισσότερα στρογγυλά τραπέζια. Ίσως θα πρέπει, από το επόμενο Πανιόνιο Συνέδριο να εστιάσουμε περισσότερο στη φιλοσοφία της συν-ύπαρξης της ανταλλαγής απόψεων, της παραγωγής μέσα από τη σύνθεση και από την αντίθεση. Οι ανακοινώσεις συχνά παίζουν τον ρόλο παράλληλων μονολόγων, κι αυτό ίσως είναι πολύ ενδιαφέρον για ένα επιστημονικό περιοδικό ή ένα διαδικτυακό αντίστοιχο. Το συνέδριο όμως, ως «ζωντανή» συνύπαρξη ανθρώπων από διαφορετικές επιστήμες, είναι μια τόσο υπέροχη ευκαιρία για συζήτηση, για συνεργασία, για «ζύμωση».


Θα ήθελα λοιπόν από το επόμενο Πανιόνιο Συνέδριο περισσότερα στρογγυλά τραπέζια. Θα ήθελα ομάδες εργασίας, που θα μπορούσαν να ανταλλάξουν δημόσια τα ευρήματά τους και να παράξουν μέσα στο ίδιο το Συνέδριο νέα γνώση. Ακόμα και αγώνες λόγου για ζητήματα και αντιθέσεις που έχουν απασχολήσει την επιστήμη. Όταν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής και της δράσης μας υλοποιείται εξ αποστάσεως, αυτό το «μαζί» που εγγυάται η φυσική παρουσία των ανθρώπων, συχνά περιορίζεται από τη μοναχικότητα των ανακοινώσεων. Θα ήθελα περισσότερες ανοιχτές συζητήσεις γύρω από θεματικές του συνεδρίου και λιγότερες ανακοινώσεις. Περισσότερο «εμείς» και λιγότερο «εγώ».


Ασφαλώς και είναι αναγκαίες οι διαλέξεις σε ένα συνέδριο, και τούτο το Συνέδριο είχε τη χαρά και την τιμή να περιλάβει στο πρόγραμμά του διαλέξεις κορυφαίων επιστημόνων. Ίσως θα πρέπει να στοχεύσουμε, σε κάθε συνέδριο, και σε ένα σεμιναριακό τμήμα όπου κορυφαίοι επιστήμονες θα μπορούν να μοιράζονται τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους με νέους επιστήμονες, φοιτητές και μεταπτυχιακούς.


Η παρουσία των νέων επιστημόνων θα πρέπει σε κάθε Συνέδριο να είναι εντονότερη. Είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε εξαιρετικές ανακοινώσεις από νέους επιστήμονες και πρέπει, ακόμα και χωρίς ανακοίνωση, να ενθαρρύνουμε τη συμμετοχή των νέων στο Συνέδριο. Οι ανθρωπιστικές σπουδές έχουν ιδιαίτερα μεγάλη ανάγκη από τις νέες δυνάμεις. Από εκεί θα προκύψουν οι νέες ιδέες, οι νέοι τρόποι, οι νέοι δρόμοι. Πρέπει τα επόμενα Συνέδρια να τολμήσουν, να πειραματιστούν, να μη φοβηθούν να αλλάξουν.


Θα ήθελα να θυμάμαι το ΙΑ΄ Πανιόνιο Συνέδριο ως το τελευταίο από την αξιόλογη σειρά των συνεδρίων που γνωρίζαμε μέχρι τώρα, αλλά και το πρώτο που ανοίγει τη συζήτηση για το τι μέλλει γενέσθαι για να ανανεωθεί ο θεσμός, να γίνουν τα επόμενα συνέδρια πιο δυναμικά, πιο διαδραστικά, αλλά και πιο ανοιχτά στην κοινωνία. Εντάξει, ένα επιστημονικό συνέδριο δεν μπορεί να αφορά όλους, ίσως δεν μπορεί να αφορά καν πολλούς, ωστόσο η γνώση πρέπει να διαχέεται. Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε τα πρακτικά αυτού του Συνεδρίου εκτός από την έντυπη μορφή να δημοσιευθούν και στο διαδίκτυο, όπως συμβαίνει ήδη με τα πρακτικά του προηγούμενου Συνεδρίου, εκείνου της Κέρκυρας – ήδη ο κύκλος της ψηφιακής εποχής είχε αρχίσει από τα πρακτικά του Η΄ Πανιονίου Συνεδρίου των Κυθήρων που κυκλοφόρησαν και σε δίσκο ακτίνας. Πρέπει να φροντίσουμε, δε, οι επιστημονικές εταιρείες των Επτανήσων, σε συνεργασία μεταξύ τους, και για τη σταδιακή δημοσίευση των πρακτικών όλων των συνεδρίων που έχουν πραγματοποιήσει, στο διαδίκτυο. Για τα συνέδρια που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια το εγχείρημα δεν είναι δύσκολο, μια και τα κείμενα πρέπει να υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή.


Μπορεί να ζούμε σε μια εποχή με πολλές ψηφιακές δυνατότητες και η επιστημονική γνώση να πολλαπλασιάζεται, ωστόσο ολοένα και μικρότερο μέρος της διαχέεται στην κοινωνία. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε περισσότερες δυνατότητες πρόσβασης σε πληροφοριακές πηγές, και ποτέ άλλοτε ο σκοταδισμός και οι εκφραστές του δεν γνώριζαν τόσο μεγάλη και ραγδαία εξαπλωνόμενη απήχηση. Η επιστήμη και η γνώση, ιδίως οι ανθρωπιστικές επιστήμες, απαξιώνονται, λιθοβολούνται. Στα μάτια πολλών γινόμαστε «κουλτουριάρηδες» ή «τρελοί επιστήμονες». Η κατάκτηση της γνώσης, η επιστημονική αριστεία, λοιδορούνται και αποθεώνονται οι προς τα κάτω ισοπεδώσεις που φορούν το μανδύα διαφόρων ειδών ισοτήτων που δεν είναι ισότητες, είναι ομογενοποιήσεις.


Ευτυχώς ή δυστυχώς, μάλλον ευτυχώς, δεν είμαστε όμοιοι. Νιώθω πολύ περήφανος που βρίσκομαι σ’ ένα συνέδριο μαζί με αγαπημένους μου καθηγητές, και αντιλαμβάνομαι ότι τα δεκαπέντε λεπτά της ανακοίνωσής μου αποκρυσταλλώνουν πολύ λιγότερη γνώση και εμπειρία από τα δικά τους. Και για μένα δεν θα ήταν υποτιμητικό αλλά αντίθετα ιδιαίτερα τιμητικό να βρίσκομαι σε μια ομάδα συζήτησης ή εργασίας υπό τον συντονισμό τους. Κι αναρωτιέμαι πολλές φορές, πόσο δύσκολο είναι να ξεπεράσουμε το εγώ μας για να χαρούμε τη συνεργασία, την ανταλλαγή, ακόμα και τη διαφωνία.


Ναι, πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς για να αλλάξουν και τα συνέδριά μας. Πρέπει να κάνουμε στην άκρη την εικαζόμενη αυθεντία μας, για να μπορέσουμε να απολαύσουμε πραγματικά τη γνώση που έρχεται από το έργο των άλλων. Στο συνέδριο δεν κομίζουμε το εγώ μας. Κομίζουμε το έργο μας. Καθώς και την ανοικτότητά μας απέναντι στο έργο των άλλων. Ερχόμαστε για να αλληλεπιδράσουμε, να εστιάσουμε στην ουσία των πραγμάτων, να εκτιμήσουμε τις νέες ειδήσεις, να μάθουμε. Να γυρίσουμε πίσω και να ξανανοίξουμε τα βιβλία και τις σημειώσεις μας έχοντας εμπνευστεί, έχοντας ανακαλύψει άλλες πλευρές των πραγμάτων.


Ακόμα κι αν έχεις ξανακούσει κάτι που ειπώθηκε στο Συνέδριο, ακόμη κι αν μια ανακοίνωση δεν είναι πρωτότυπη, σου δίνει την ευκαιρία να ξανασκεφτείς. Ναι, κάποια πράγματα ίσως έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Ναι, ίσως θα θέλαμε να είχαμε περισσότερες νέες ειδήσεις απ’ όσες πραγματικά είχαμε, αλλά τις νέες ειδήσεις δεν τις φέρνει ένα Συνέδριο, τις φέρνει η αρχειακή έρευνα, που δεν έχει ημερολογιακές προθεσμίες, που δεν τελειώνει ποτέ, ενώ το δικό μας Συνέδριο τελειώνει απόψε. Αν λοιπόν αυτό που τελειώνει απόψε είναι απλώς μια γραμμή στο βιογραφικό μας, τότε αυτό το Συνέδριο δεν πέτυχε τίποτα. Αν όμως αυτό το Συνέδριο έκανε έστω και έναν νέο άνθρωπο να αγαπήσει τη μαγευτική βάσανο της Επιστήμης, τότε πέτυχε τα πάντα.


Το Συνέδριο άλλωστε είναι όλοι οι άνθρωποί του, και σ’ αυτούς θα ήθελα να απευθύνω τις θερμές ευχαριστίες της Οργανωτικής Επιτροπής.


Πρώτα πρώτα σε όλους εσάς, τους Συνέδρους, που μας τιμήσατε με την παρουσία σας εδώ σε μια εποχή δύσκολη για όλους, και καταθέσατε τις ερευνητικές σας εμπειρίες – οι τόμοι των πρακτικών του συνεδρίου θα δημιουργήσουν το αποθετήριο αυτής γνώσης, όμως η φυσική σας παρουσία εδώ νομίζω είναι που χρωμάτισε τούτη δω την όμορφη στιγμή στην ιστορία των Πανιονίων Συνεδρίων. 32 χρόνια μετά από το προηγούμενο Πανιόνιο Συνέδριο στην Κεφαλονιά, ο χώρος αυτός γέμισε με αναμνήσεις, αλλά και γέννησε καινούριες αναμνήσεις, αυτές που όλοι θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας από εδώ. Κι αυτό το χρωστάμε σε όλους εσάς. Σας ευχαριστούμε λοιπόν μέσα από την καρδιά μας.


Ευχαριστούμε επίσης τους συνδιοργανωτές του Συνεδρίου αυτού: Τον Δήμο Κεφαλονιάς, την Κοινωφελή Επιχείρηση του Δήμου Κεφαλονίας, τον πρόεδρό της κ. Άγγελο Κωνσταντάκη. Την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, Περιφερειακή Ενότητα Κεφαλληνίας, τον αντιπεριφερειάρχη κ. Παναγή Δρακουλόγκωνα. Επίσης, την Περιφερειακή Ένωση Δήμων Ιονίων Νήσων.


Θερμές ευχαριστίες και σε όσους εργάστηκαν για το Συνέδριο αυτό: Την Οικονομική Επιτροπή, αποτελούμενη από τους κ.κ. Νικόλαο Μπούκα, Νικόλαο Μαραγκάκη και Διονύσιο Γαρμπή.


Τους επιστημονικούς συνεργάτες του Συνεδρίου κ.κ. Θεοδώρα Ζαφειράτου-Γαρμπή, Παναγιώτη Ιωάννου, Γεώργιο Λεοντσίνη, Ευθυμία Μαυρομιχάλη, Νικόλαο Μοσχονά, Περικλή Παγκράτη, Πέτρο Πετράτο, Γεώργιο Πλουμίδη, Θεοδόση Πυλαρινό και Τένια Ρηγάκου.


Τους ανθρώπους που εργάστηκαν, μαζί με τους παραπάνω, τις μέρες του Συνεδρίου ως υπεύθυνοι αιθουσών, ή μέλη της γραμματειακής υποστήριξης: Τους κ.κ. Νίκο Λάσκαρη, Αγγελική Γιαννάτου, Ευρώπη Μοσχονά, Αικατερίνη Αντωνέλου, Ελένη Στελλάτου, Ανδρέα Γαβριελάτο, Έμελη Χατζηχρήστου, Βεατρίκη Γαβριελάτου, Σταματούλα Καλλιβωκά, Χριστοθέα Κοσμάτου, Ειρήνη Μοσχονά, Άντζελα Μαρούλη, και όλο το προσωπικό του Δημοτικού Θεάτρου «Ο Κέφαλος», αλλά και την ομάδα του κ. Όθωνα Κουταβά για την τεχνική υποστήριξη. Επίσης τους κ.κ. Γεράσιμο Γαλανό και Διονύσιο Κατερέλο που επιμελήθηκαν την ολομέλεια του Ληξουρίου. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω τη συμβολή της κ. Κικής Μοσχοπούλου, που προσέφερε ουσιαστικά στο Συνέδριο σ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και διεξαγωγής του.


Τους χορηγούς του συνεδρίου, χωρίς τους οποίους τίποτα απ’ όσα έγιναν δεν θα είχε πραγματοποιηθεί.
Ακαδημία Αθηνών
Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού
Κληροδότημα Σπυρίδωνος Φωτ. Αντύπα υπέρ της Κεφαλληνίας
Ίδρυμα Γεωργίου και Μάρης Βεργωτή, που μας χάρισαν τη σημαντική στιγμή της επαναλειτουργίας του Πνευματικού Κέντρου Κουρκουμελάτων
Kίττυ και Νικόλαος Βεργωτής
Margo και Γεράσιμος Βεργωτής
Επιμελητήριο Κεφαλληνίας και Ιθάκης
Δημήτρης Γιαννικάκης, τηλεπικοινωνιολόγος
Τασία Ευθυμιάτου-Αλισανδράτου, φιλόλογος τ. καθηγήτρια του Γαλλικού Ινστιτούτου
Αλέξανδρος Καλαφάτης, καθηγητής Μαθηματικών, τ. υφυπουργός
Φώτης Κρεμμύδας, δικηγόρος Αθηνών
Νικόλαος Μπαζίγος Α.Ε.
Διονύσιος Σέρρας, καθηγητής Φιλολογίας, πρ. εκδότης του περιοδικού Επτανησιακά Φύλλα


Όσους ευγενικά υποστήριξαν το Συνέδριο:
Κοργιαλένειο Ίδρυμα Αργοστολίου
Kefalonian Lines, Ναυτιλιακή Εταιρεία
Ληξούρι Α.Ε. Ξενοδοχειακές και τουριστικές επιχειρήσεις
ΚΤΕΛ Κεφαλονιάς Α.Ε.
Αυτοτελές Τμήμα Τουριστικής Ανάπτυξης Δήμου Κεφαλονιάς
Λύκειο των Ελληνίδων Παράρτημα Αργοστολίου
Συνεταιρισμός Παραγωγών Ρομπόλας Κεφαλονιάς
Χορωδία και Μαντολινάτα Λειβαθούς (μαέστρος: Βασίλης Καλογηράς)
Κανταδόροι, χορωδία και μαντολινάτα Αργοστολίου


Την κ. Υβόννη Μαρκαντωνάτου


Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλληνίας, και τους καλλιτέχνες κ.κ. Διονύση Σεμιτέκολο και Βέρα Στραβοπόδη.


Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω όλους τους συμπολίτες μας που επέλεξαν να παρακολουθήσουν κάποιες από τις συνεδρίες, δείχνοντας το ενδιαφέρον τους για την επιστήμη και τον πολιτισμό.


Τέλος, θα ήθελα προσωπικά να ευχαριστήσω τον καθηγητή κ. Γεώργιο Ν. Μοσχόπουλο, που ήταν η ψυχή και του προηγούμενου συνεδρίου, το 1986 και, 32 χρόνια μετά ήταν η ψυχή και του παρόντος. Δεν θέλει να λέμε πολλά, γι’ αυτό θα μείνω σ’ αυτό το ειλικρινές ευχαριστώ.


Είπα νωρίτερα πως το Συνέδριο ολοκληρώνεται, η έρευνα δεν τελειώνει. Η ευχή είναι το επόμενο Πανιόνιο Συνέδριο να στηριχτεί σε όσα πέτυχε αυτό και να επιτύχει όσα δεν πέτυχε αυτό. Η Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών προσπάθησε, έκανε αυτό που μπορούσε, θα ήταν αστείο και γραφικό μόνοι μας να αυτοθαυμαστούμε και να αυτοεπαινεθούμε. Πάντως, προσπαθήσαμε.


Ναι, ξέρω ότι μετράει το αποτέλεσμα. Εμείς βάλαμε την προσπάθεια. Το αποτέλεσμα είναι στην κρίση τη δικιά σας και την κρίση όλων. Να είστε όλοι καλά, και με το καλό να γυρίσετε στα σπίτια σας και στα διαβάσματά σας. Και στα δύο αυτά, και στα σπίτια και στα διαβάσματα, όπως λέμε και εδώ, «μπαμπάκι να ναι ο δρόμος σας»

Αναδημοσιευση απο :https://samikefalonias.wordpress.com/2018/05/27/%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%B1%CE%84-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%8C/#more-5833

http://sppantelios.blogspot.gr/

Ταξίδι στην Μεγάλη Ελλάδα από τον σύλλογο "Το Ριφόρτσο" - Συνάντηση με ελληνόφωνους συλλόγους (Αναδημοσιευση απο : http://www.rifortso.gr/)

Ταξίδι πολιτισμού και ιστορίας, στα ελληνόφωνα χωριά της κάτω Ιταλίας και στην Σικελία πραγματοποίησε ο Πολιτιστικός, Ιστορικός, Λαογραφικός Σύλλόγος «Το Ριφόρτσο» Κεφαλληνίας και Ιθάκης.


Η Μεγάλη Ελλάδα , Magna Graecia στα λατινικά, ήταν η επικράτεια των διαφόρων αρχαίων Ελληνικών αποικιών στην Σικελία και νότια Ιταλία. Οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας ή Γραικάνοι, είναι η κύρια ελληνική μειονότητα της νότιας Ιταλίας η οποία βρίσκεται κυρίως στις περιοχές της Γκρετσία Σαλεντίνα (Απουλία) στη χερσόνησο του Σαλέντο, και της Καλαβρίας. Θεωρούνται πως είναι οι εναπομείναντες πληθυσμοί των ελληνικών αποικιών της αρχαιότητας, της Μεγάλης Ελλάδας, και των κατόπιν Βυζαντινών κατοίκων της νότιας Ιταλίας.


Ένα αξέχαστο ταξίδι 8 ημερών


Επισκεφθήκαμε τον Τάραντα, αποικία των Σπαρτιατών το 708 π.Χ. Με πλοίο περάσαμε το στενό της Σκύλας και Χάρυβδης για να βρεθούμε στη Μεσσήνη, επισκεφθήκαμε την κοσμοπολίτικη Ταορμίνα, το αρχαίο Ταυρομένιο, με το ωραιότερο αρχαίο Ελληνικό Θέατρο της Σικελίας και την επιβλητική θέα του Ηφαιστείου της Αίτνας.

Τάραντας


Ταορμίνα


Ελληνικό θέατρο στην Ταορμίνα
Ξεναγηθήκαμε στην σπουδαιότερη πόλη της Μεγάλης Ελλάδος, τις Συρακούσες, αποικία των Κορινθίων του 8ου π.Χ. Αιώνα. Εκεί θαυμάσαμε το αρχαίο Ελληνικό Θέατρο, το Ναό του Απόλλωνα, την Πηγή της Αρέθουσας, τα παλιά λατομεία Παράδεισου, το Ρωμαϊκό Αμφιθέατρο, το νησί της Ορτυγίας, την Πλατεία Αρχιμήδη.

Άφιξη στις Συρακούσες


Το λατομείο του παραδείσου στις Συρακούσες



Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο στις Συρακούσες


Στο νησάκι της Ορτύγια
Στον Ακράγαντα (Agrigento), ξεναγηθήκαμε στον σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Σικελίας, στην Κοιλάδα των Ναών, είδαμε τους ναούς του Δία, της Ήρας, του Ηρακλή, των Διοσκούρων, της Ομόνοιας και της Δήμητρας.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Ακράγαντα


Ακράγαντας. Στην κοιλάδα των ναών. Ο ναός της Ομόνοιας


Ο Ίκαρος και στο βάθος ο ναός της Ομόνοιας στον Ακράγαντα


Στον αρχαιολογικό χώρο του Ακράγαντα, στο βάθος η νέα πόλη

Στη Μεσσήνη, είχαμε συνάντηση με τον ελληνόφωνο σύλλογο του στενού Σικελίας – Ιταλίας, παραδώσαμε πάνω από 700 βιβλία για να δημιουργήσουν βιβλιοθήκη με τη προσφορά μελών του συλλόγου και τη συμμετοχή του συλλόγου Κεφαλλήνων και Ιθακησίων Αιγιαλείας – Καλαβρύτων, εκεί ακούσαμε για πρώτη φορά Γκρεκάνικα και πληροφορηθήκαμε ιστορίες που συνδέουν την Μεσσήνη με την Κεφαλονιά.

Στον ελληνόφωνο σύλλογο της Μεσσήνης


Με τον πρόεδρο του συλλόγου Daniele Makris

Επισκεφθήκαμε το μουσείο στο Ρήγιο (Reggio) και μεταξύ άλλων θαυμάσαμε τους πολεμιστές του Ριάτσε, δύο μοναδικά έργα αρχαίας ελληνικής τέχνης μπρούντζινα αγάλματα του αυστηρού ρυθμού τα οποία χρονολογούνται στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. Στην Bova Marina συναντηθήκαμε με τον σύλλογο των Γκρεκάνων και απολαύσαμε την καταπληκτική Ταραντέλα που μας χόρεψαν τα παιδιά του χωριού. Επίσκεφθήκαμε το χωριό Καλημέρα, μιλήσαμε με κάτοικους που ομιλούν τη διάλεκτο «Γρίκο» με ρίζες από την αρχαία ελληνική γλώσσα.

Με τον πρόεδρο του συλλόγου της Bova Marina Salvatore Dieni


Στον σύλλογο των Γκρεκάνων στην Bova Marina


Κεφαλονίτες χορεύουν Ταραντέλα στην Bova Marina
Επίσκεφθήκαμε το χωριό Καλημέρα, μιλήσαμε με κάτοικους που ομιλούν τη διάλεκτο «Γρίκο» με ρίζες από την αρχαία ελληνική γλώσσα, στη Στερνατία ξεναγηθήκαμε στο χωριό και συναντηθήκαμε με το δραστήριο Γκρεκάνικο σύλλογο.

Στο χωριό Καλημέρα


Στον σύλλογο του ελληνόφωνου χωριού Στερνατία


Με τον πρόεδρο του συλλόγου στην Στερνατία Giorgio Vincenzo Filieri
Επισκεφθήκαμε το Λέτσε, τη «Φλωρεντία του Νότου» περπατήσαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια σε ρυθμό Μπαρόκ, στο Ρωμαϊκό Αμφιθέατρο και στην Πιάτσα Ορόντζο.


Το ρωμαικό αμφιθέατρο στο Λέτσε

Ο πρόεδρος του συλλόγου Φωκάς Διονύσης εκπροσώπησε το Διοικητικό συμβούλιο στις συναντήσεις με τους ελληνόφωνους συλλόγους. Και στις τρεις συναντήσεις μας με τους συλλόγους τους δωρίσαμε Κεφαλονίτικα προιόντα, γλυκά και μάντολες, προσφορά από τα ζαχαροπλαστεία Βοσκοπούλα, Μάντολα και Ρομπόλα από τον Συνεταιρισμό. Επίσης δωρίσαμε Dvd με το ντοκιμαντερ για την Κεφαλονιά και την Ιθάκη "Τα λουλούδια του πελάγους" προσφορά του Γιώργου Μεσσάρη.


Τα δώρα μας στους Έλληνες της κάτω Ιταλίας και της Σικελίας. Μάντολες, παραδοσιακά γλυκά και Ρομπόλα

Σημαντική ήταν η δωρεά ελληνικών βιβλίων που μεταφέραμε στον σύλλογο της Μεσσήνας όπως αναφέρθηκε παραπάνω, βιβλία που θα δημιουργήσουν μια βιβλιοθήκη για τα παιδιά που μαθαίνουν Ελληνικά στην κάτω Ιταλία και την Σικελία.

Στο πλοίο, τραγουδώντας καντάδες

Ο Πολιτιστικός, Ιστορικός, Λαογραφικός Σύλλόγος «Το Ριφόρτσο» Κεφαλληνίας και Ιθάκης θα κρατήσει επαφές και θα κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους που πασχίζουν να σώσουν την γλώσσα τους, τα Γκρεκάνικα. Το καλοκαίρι αναμένεται να έχουμε επισκέψεις στην Κεφαλονιά από εκπρόσωπους Ελληνόφωνων συλλόγων στην Ιταλία.

http://sppantelios.blogspot.gr/2018/05/httpwwwrifortsogr.html