 |
| Γράφει ο Γιάννης Κρούσος |
«Συμπτωματικά», από αυτούς έμαθα την «αλφαβήτα» του Ριζοσπαστισμού. Κι από τον Πέτρο, ακόμα μαθαίνω, κάθε φορά που γράφει.
Δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι από το άρθρο του Πέτρου Πετράτου «Για τον Ριζοσπαστισμό και την Ένωση». Μου πρόσθεσε κι άλλη γνώση.
Η δική μου επισήμανση, που είναι και ο σκοπός της γραφής μου, είναι για να επαναλάβω ότι η ιστορία δεν είναι για τα μουσεία. Ο Ριζοσπαστισμός, όπως εμφανίστηκε στα Επτάνησα, μπορεί να είναι μία πλήρης απάντηση σε σημερινά προβλήματα. Αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων δεν μπορεί να υπάρξει, δίχως ριζοσπαστικές λύσεις. Και ριζοσπαστικές λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν, δίχως ακραία και απόλυτη ενότητα.
Οι Ριζοσπάστες όλων των εποχών είναι δάσκαλοι.
Στην εποχή, που τίποτα δεν μας ενώνει, το άρθρο του Π. Πετράτου έρχεται να μας θυμίσει κάτι που, σήμερα, θεωρείται αδιανόητο:
Ο «βασιλόφρων» Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος και ο «σοσιαλίζων» Ιωσήφ Μομφερράτος παρέμειναν ενωμένοι ως το τέλος σε κοινό αγώνα.
Τότε, τους ένωναν και, σήμερα, πρέπει να μας ενώσουν(αλλιώς είμαστε χαμένοι), δύο, μόνο, πράγματα:
«Eπειδή η ανεξαρτησία, η κυριαρχία και η εθνικότης εκάστου λαού είναι δικαιώματα φυσικά και απαράγραπτα…».
Αυτό το σημείο εκκίνησης του ψηφίσματος της Θ΄ Ιονίου Βουλής πρέπει και μπορεί να είναι και σήμερα η αφετηρία μιας τωρινής και μεγάλης πολιτικής ενότητας.
«Απελευθέρωση και Δημοκρατία», θα το λέγαμε.
Όπως και τότε έτσι και σήμερα, έχουμε κατοχή. Τότε με τα όπλα, σήμερα, με το χρέος.
Αυτό, όμως, σήμερα, κάποιοι το αμφισβητούν. Πρώτοι απ’ όλους, το αμφισβητούν το σύνολο των ελληνικών κοινοβουλευτικών κομμάτων. Δρουν και προτείνουν «λύσεις», σαν να μην υπάρχει εξάρτηση και κατοχή. Σαν να μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, δίχως την αναγκαία ανεξαρτησία από τους ιδιοκτήτες του χρήματος, που δημιουργούν ένα πολιτικό και, βαθύτατα, ψεύτικο χρέος.
Τα σημερινά κόμματα είναι κληρονόμοι της σκέψης του Λομβάρδου: Ισχυρίζονται ότι μπορούμε να ζήσουμε, αποδεχόμενοι την Βρετανική επικυριαρχία, τότε, τη χρηματιστική αυτοκρατορία, σήμερα.
Αυτή ήταν και είναι η διαφορά μιας Ριζοσπαστικής πολιτικής με όλες τις άλλες πολιτικές(«Καταχθόνιους», «μεταρρυθμιστές» και ενωτικούς» του σήμερα). Όλοι οι άλλοι αποδέχονται την επικυριαρχία και για «κυριαρχία του λαού», ούτε λόγος. Είναι όλοι ανειλικρινείς και υποτακτικοί στα κελεύσματα των «μεγάλων δυνάμεων» κάθε εποχής.
Κόμμα, λοιπόν, «στο βαθμό που κόμμα είναι όλος ο λαός». Αλλιώς, το κόμμα, από το ρήμα «κόπτω», σημαίνει διαίρεση, που διαιωνίζει την υποτέλεια κι εμποδίζει την απελευθέρωση. Το έργο το ζήσαμε με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, θα το ζήσουμε με ΣυΡιΖα, Χ.Α. ή οποιονδήποτε άλλο συνδυασμό και παραλλαγή αυτών.
Στο βαθμό που θεωρείται «ιδεολογικοπολιτική» διαφορά το δίλημμα «Ανεξαρτησία ή Υποτέλεια», τότε και σήμερα, χωρίζει άβυσσος τους «Ενωτιστές» όλων των ειδών και τους «Ριζοσπάστες» όλων των κατηγοριών.
Εμείς, πάντως, αυτό το θεωρούμε «εγκληματική» διαφορά.
Για τους ριζοσπάστες κάθε εποχής τα σχέδια της διεθνούς διπλωματίας ήταν και είναι «επί βλάβη ουχί επ’ ωφελεία της Ελλάδος»(Ζερβός-Ιακωβάτος), ενώ οι υπόλοιποι «διαπραγματεύονται» «Όχι μόνον (με) τον διάβολον, αν στείλωσι βασιλέα εις την Ελλάδα, αλλ’ έτι χειρότερον…»(Λομβάρδος).
Ζούμε το «χειρότερο από τον διάβολο», γιατί μας πείσανε ότι ο διάβολος είναι ο Θεός, τον οποίο πρέπει να υπακούμε.
«Δεν είναι της παρούσης εποχής να υβρίζωμεν τους δυνατούς» (κερκυραϊκή εφημερίδα Νέα Εποχή, Απρίλιος 1858).
«Δεν έχουμε τη δύναμη να τα βάλουμε με τους δυνατούς» (όλοι εν χορώ, σήμερα).
«Δεν χρωστάμε. Μας χρωστάνε» (Ριζοσπάστες του σήμερα).
Γιάννης Κων. Κρούσος
Φαρακλάτα Κεφαλονιάς
Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2014/12/blog-post_72.html#ixzz3LNpERrrX
