Ανατριχιαστικές οι συμβάσεις παραχώρησης
Στη δίνη της καταστροφής ολόκληρο το Ιόνιο
Σ τερεις συμβάσεις τρομακτικής και εξοργιστικής πολιτικής μυωπίας και προκλητικής κυβερνητικής αδιαφορίας για την Κεφαλονιά και συνολικά το Ιόνιο, το σενάριο για τον “Τελευταίο” Αύγουστο της Κεφαλονιάς, φαίνεται να επιβεβαιώνεται στα κύρια σημεία του, με τον πιο σκληρό και καταστροφικό τρόπο.
Ο Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, επικίνδυνος πλέον για τα νησιά και τη θάλασσα του Ιονίου, κατέθεσε μόλις χθές προς έγκριση και ψήφιση στη Βουλή τις συμβάσεις ανάμεσα στο Ελληνικό Δημόσιο και τα ανάδοχα σχήματα, για την πραγματοποίηση ερευνών και την εκμετάλλευση Υδρογονανθράκων στις τρεις περιοχές της Δυτικής Ελλάδας.
 |
| ο υπουργός Γιάννης Μανιάτης |
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα έκτρωμα καταστροφικού αμοραλισμού, που λεηλατεί τον φυσικό πλούτο, εγχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα, αλλοιώνει τα φυσικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά περιοχών ολόκληρης της δυτικής πλευράς της χώρας και αφήνει στη μανία της εξορυκτικής δράσης και των ενεργειακών συμφερόντων, το σπάνιο σε ομορφιά, ιστορία, παράδοση, Ιόνιο Πέλαγος.
Εκείνο όμως που μόνο ως ρεαλιστικό σενάριο καταστροφικής εκδοχής δεν μοιάζει, αλλά αντίθετα πρόκειται για την πιο σκληρή, ανατριχιαστική, άμεση και άκρως επικίνδυνη προυπόθεση του ελληνικού ενεργειακού “ονείρου” σύμφωνα με τα κείμενα των συμβάσεων, είναι ο εφιάλτης του σεισμού στα θαλάσσια οικόπεδα που παραχωρούνται γύρω από την Κεφαλονιά και όχι μόνο.
Στην πιο σεισμογενή περιοχή της Ευρώπης, η Κυβέρνηση και ο αρμόδιος Υπουργός, με κυνική, προκλητική και σκόπιμη αδιαφορία, έξω από κάθε όριο λογικής και ευαισθησίας, εξαιρούν τους αναδόχους και εκμεταλλευτές των κοιτασμάτων από τις ευθύνες τους σε περίπτωση σεισμού, τόσο σε προοληπτικό επίπεδο, όσο και στην αποκατάσταση των συνεπειών.
Συγκεκριμένα, με το τερατούργημα του άρθρου 26, προβλέπεται πως “Αδυναμία ή καθυστέρηση του Εκμισθωτή (Δημόσιο) ή του Μισθωτή (Ανάδοχος-Εκμεταλλευτής) στην εκπλήρωση οποιασδήποτε συμβατικής υποχρέωσης δεν θεωρείται παράβαση της Σύμβασης και δεν γεννά κανένα δικαίωμα ή αξίωση κατά του άλλου Συμβαλλομένου Μέρους εφόσον η αδυναμία ή καθυστέρηση οφείλεται σε Ανωτέρα Βία ή σε συνέπειες που απορρέουν από αυτήν. Και ως γεγονός ανωτέρας βίας ενδεικτικά αναφέρεται στο κείμενο, ο ΣΕΙΣΜΟΣ.
Με λίγα λόγια, σε περίπτωση σεισμού, κάτι καθόλου σπάνιο στην περιοχή, τα συμβαλλόμενα μέρη αποδεσμεύονται των υποχρεώσεων τους, ακόμη και αυτών που γενικά και αμυδρά περιγράφονται σε άλλα σημεία των συμβάσεων, ως μέτρα αντιμετώπισης κινδύνων ή ως περιβαλλοντικοί όροι, αφήνοντας ουσιαστικά στο έλεος της τύχης τους την Κεφαλονιά, το Ιόνιο και τις γειτονικές νησιωτικές και ηπειρωτικές περιοχές, στην συνηθισμένη για τα μέρη αυτά περίπτωση ενός μεγάλου σεισμού. Χωρίς ούτε καν να προβλέπεται η περίπτωση αποζημίωσης.
Η περιγραφείσα ανωτέρα βία, ιδιαίτερα συχνός όρος σε κείμενα συμβάσεων, όχι όμως τέτοιου χαρακτήρα, έντασης και περιεχομένου, ειδικά σε μια περιοχή που ούτε ανωτέρα, ούτε βία είναι ένα σεισμικό γεγονός, αντιθέτως πρόκειται για σχεδόν τακτικό και περιοδικό φαινόμενο, αποκαλύπτει τον εξοργιστικό κυνισμό με τον οποίο οι εμπνευστές και οι εφαρμοστές των συμβάσεων, αντιμετωπίζουν την Κεφαλονιά, το Ιόνιο συνολικά και τους κατοίκους τους. Έτσι, σε ενδεχόμενο “ατύχημα” λόγω σεισμού, με ταυτόχρονη διαρροή πετρελαίου στην περιοχή, ο ανάδοχος εκμεταλλευτής αποδεσμεύεται των όποιων υποχρεώσεών του, δεν ευθύνεται για ζημίες και καταστροφές στο φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον, το κόστος της αποκατάστασης των οποίων και επιστρέφει στον Έλληνα φορολογούμενο.
Ο υποτελειακός αυτός όρος, για άλλη μια φορά, περιγράφει την προχειρότητα και τη σκοπιμότητα με την οποία η Κυβέρνηση σπεύδει να χαραμίσει το φυσικό πλούτο της χώρας σε πολιτικές επιλογές και ενεργειακούς εργολάβους, χωρίς κανένα όφελος για τους ντόπιους πληθυσμούς, αντιθέτως με τις τραγικές συνέπειες ενός ενδεχόμενου ατυχήματος στις πλάτες τους. Οι τραγικά ανυπολόγιστες και πλέον πιθανές συνέπειες, στην ομορφιά και τη μοναδικότητα των περιοχών, στους ανθρώπους και τις τοπικές κοινωνίες, στον τουρισμό αλλά και σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες, μένουν ουσιαστικά ακάλυπτες με τον απροκάλυπτο όρο της ανωτέρας βίας.
Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2014/08/blog-post_140.html#ixzz3Bqr8QuEa
