Λέμε τώρα, υποθετικά, ότι έχετε χρόνο και χρήματα και θέλετε να πάτε μια βόλτα τώρα το Πάσχα. Είπα λοιπόν να σας προτείνω έναν από τους αγαπημένους μου προορισμούς, που είναι η Κεφαλονιά…
Πηγαίνω αρκετά συχνά, αλλά το Πάσχα στο συγκεκριμένο νησί είναι εμπειρία μοναδική. Αν είστε ειδικά από αυτούς που δεν τα πάνε και πολύ καλά με τις εκκλησίες και τις θρησκείες, θα σας αρέσει ακόμη περισσότερο. Οι Κεφαλονίτες είναι γνωστοί, εκτός από τη ζούρλια τους και για το πόσο «καλά» τα πάνε με τα Θεία και ειδικά με τον προστάτη τους τον Άγιο Γεράσιμο. Φήμες μάλιστα λένε, ότι στον μεγάλο σεισμό του 1953 κάποιοι εισέβαλαν στο ναό και αποπειράθηκαν να τον κάψουν αφού δεν προστάτεψε το νησί τους. Οπότε το Πάσχα στο νησί αυτό, δεν το λες και πολύ… κατανυκτικό… Φυσικά και είναι πανέμορφα, λόγω της άνοιξης, με ανθισμένα λιβάδια, ευωδιαστούς κήπους κτλ αλλά αυτό είναι κάτι που περιμένεις στην εξοχή έτσι κι αλλιώς. Η εμπειρία βρίσκεται αλλού.
Την πρώτη χρονιά, λοιπόν, μου είπαν ότι θα πάμε σε ένα χωριό για τη λειτουργία της Μεγάλης Παρασκευής. Βρεθήκαμε σε ένα ωραίο χωριό όντως (που για ευνόητους λόγους λέμε να κρατήσουμε την ανωνυμία του) με μια μικρή εκκλησία. Δεν είχε πολύ κόσμο, υπήρχαν και κάποιοι celebrities και όλα φαινόντουσαν σαν μια τυπική Μεγάλη Παρασκευή. Η λειτουργία είχε ξεκινήσει (ε, δεν πήγαμε κι από την αρχή εννοείται) και τότε είδαμε τα πρώτα δείγματα από αυτό που θα ακολουθούσε. Δεν ήταν μια απλή λειτουργία, ήταν μια διαδραστική εμπειρία. Ο ιερέας μάλωνε τους ψάλτες αν ξεχνούσαν κάτι και αντίστοιχα τους επευφημούσε όταν τα πήγαιναν καλά (κανονικά όμως. Σταματούσε αυτό που έλεγε ο ίδιος κι έβγαινε από το ιερό), επίσης σχολίαζε το ευαγγέλιο, τύπου «χα, ακούστε τι λέει εδώ!», «βλέπετε τι γινόταν τότε;» κι άλλα τέτοια. Τα γέλια τα συγκρατούσες με δυσκολία, αλλά σίγουρα σου κέντριζε το ενδιαφέρον να ακούσεις τι λέει παρακάτω κι αν ήταν αυτός ήταν ο σκοπός του, τον είχε πετύχει.
Κάποια στιγμή μας μοίρασε κάτι χαρτιά, ήταν ο ύμνος «ω γλυκύτατη μου Έαρ». Έδωσε κανονικά το σύνθημα όταν έπρεπε κι άρχισε σύσσωμη η εκκλησία να ψάλει. Κι ο παπάς έδινε το ρυθμό και μας έλεγε μπράβο, συνεχίστε, πιο δυνατά, πιο μελωδικά και ούτε καθεξής. Κάποιοι τότε πήραν θάρρος (κι από την παρέα μου το ομολογώ) και λύσσαξαν. Βγήκε ο Παβαρότι και ο Καρράς ταυτόχρονα από μέσα τους κι έδωσαν ρεσιτάλ! Ο ιερέας ενθουσιάστηκε που μας είδε έτσι ζωηρούς! Μας έδειχνε και στους υπόλοιπους για να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας! Όταν πάντως βγήκε ο επιτάφιος για την περιφορά φροντίσαμε να εξαφανιστούμε, διακριτικά…
Την άλλη μέρα, Μεγάλο Σάββατο, μου υποσχέθηκαν μια διαφορετική εμπειρία. Θα κάναμε Ανάσταση στην κεντρική πλατεία του Αργοστολίου. Μην φανταστείτε ότι πήγαμε εκκλησία, σε μια καφετέρια καθίσαμε και περιμέναμε τον παπά να σκάσει (στην κυριολεξία όπως αποδείχτηκε) μύτη. Θα τον ακούγαμε λέει να έρχεται…
Πράγματι, λίγο πριν τις 12 άκουσα δυναμιτάκια κάπου στο βάθος του δρόμου. Σηκωθήκαμε και πλησιάσαμε προς την πλατεία. Όχι πολύ, όπως με προειδοποίησαν, έπρεπε να είχαμε μια απόσταση ασφαλείας. Απόρησα από τι θα έπρεπε να ήμασταν ασφαλής, αφού τουλάχιστον στην Κεφαλονιά δεν κάνουν χρήση όπλων όπως στην Κρήτη (θα πούμε άλλη φορά γι’ αυτό). Στη συνέχεια κατάλαβα.
Ο ήχος από τα δυναμιτάκια έγινε πιο δυνατός και πλησίαζε. Και τότε το είδα. Προσπάθησα να δω δηλαδή. Ο έρμος ο παπάς ερχόταν με συνοδεία στρατού. Ναι, στρατού. Του πετούσαν δυναμιτάκια και κροτίδες από παντού, χοροπηδούσε σαν αναστενάρης και πολύ σύντομα δεν τον βλέπαμε από τους καπνούς… Μόνο οι λάμψεις από τις λαμπάδες φάνηκαν και καταλάβαμε ότι είπε το «Δεύτε λάβετε Φως» γιατί φυσικά ούτε ακουγόταν. Όταν τελείωσε, έφυγε στην κυριολεξία τρέχοντας! Νομίζω πρέπει να του κολλάνε βαρέα και ανθυγιεινά του συγκεκριμένου ιερέα.
Δεν ξέρω αν είχαν αναλάβει ακοντιστές και σφαιροβόλοι να πετάνε δυναμιτάκια από τέτοια απόσταση ή αν απλά οι Κεφαλονίτες έχουν εξασκηθεί με τα χρόνια…
Αυτοί λοιπόν είναι οι πρόσθετοι λόγοι, που σας προτείνω την Κεφαλονιά για τις διακοπές του Πάσχα.
Νέα μεγάλη επιτυχία για τη Σχολή Xορού της κ. Όλγας Γαλιατσάτου «Art & Style Dance Studio»! Mε την κατάκτηση τριών πρώτων θέσεων, που συνοδεύτηκαν από ισάριθμα χρυσά μετάλλια και Kύπελλα καθώς και με μια δεύτερη θέση (ασημένιο μετάλλιο), ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια Ελλάδος στο Modern/Contemporary Σύγχρονο και Jazz Dance της IDO Hellas.
Επίσης, ανέβηκε δύο φορές στο τρίτο σκαλί του βάθρου στο Internattonal Mediterannean Cup (Μεσογειακό Πρωτάθλημα) κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα του κοινού καθώς και της κριτικής επιτροπής. Θα ακολουθήσει επίσημο δελτίο τύπου από τη σχολή με αναλυτικά όλες τις θέσεις και τα ονόματα όλων των αθλητριών που συμμετείχαν στο διαγωνισμό.
Θυμίζουμε ότι η IDO Hellas είναι η μοναδική αθλητική ομοσπονδία και εκπαιδευτικός οργανισμός στην Ελλάδα αναγνωρισμένος απο την παγκόσμια ομοσπονδία χορού την IDO International Dance Organisation. Το KEFALONIA PHOTOακολούθησε την αποστολή της σχολής χορού «Art & Style» στην Αθήνα και δημοσιεύουμε ορισμένες φωτογραφίες από τις απονομές στα «χρυσά» κορίτσια της Όλγας Γαλιατσάτου.
Τo SeaNema Open Air Film Festival επιστρέφει για δεύτερη συνεχή χρονιά αυτό το καλοκαίρι στο πανέμορφο νησί της Κεφαλονιάς και σας προσκαλεί στην πιο ονειρική γιορτή του θερινού σινεμά. Για 4 μέρες, από τις 8 έως και τις 11 Αυγούστου 2016, ειδυλλιακές παραλίες και άλλα παραθαλάσσια σημεία του νησιού μετατρέπονται σε μαγευτικές υπαίθριες κινηματογραφικές αίθουσες που θα φιλοξενήσουν διεθνώς αναγνωρισμένες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, πάντα με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Διακεκριμένες προσωπικότητες όσο και νέες φωνές του κινηματογράφου και άλλων τεχνών θα παρευρίσκονται στο νησί και μέσα από τις ποικίλες δράσεις του Φεστιβάλ θα μεταμορφώσουν την Κεφαλονιά στον πιο δροσιστικό πολιτιστικό προορισμό του καλοκαιριού.
Φέτος, το SeaNema Open Air Film Festival εγκαινιάζει Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα Ταινιών Μικρού Μήκους, θέλοντας να υποστηρίξει έμπρακτα και να δώσει βήμα στους νέους Έλληνες κινηματογραφιστές. Οι σκηνοθέτες άνω των 18 ετών έχουν τη δυνατότητα να υποβάλουν ταινίες μυθοπλασίας στο Φεστιβάλ έως και τις 15 Μαΐου 2016 και να διαγωνιστούν, διεκδικώνταςτο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, το οποίο προσφέρει στον νικητήχρηματικό έπαθλο αξίας 1.000€. Παράλληλα, ο καλύτερος κριτής που δεν είναι άλλος από το ίδιο το κοινό, θα επιβραβεύσει την αγαπημένη του ταινία μικρού μήκους με το Βραβείο Κοινού, προσφέροντας το DCPmasteringγια την επόμενη ταινία του βραβευμένου σκηνοθέτη, ευγενική χορηγία της εταιρίας Authorwave. Οι συμμετέχοντες μπορούν να υποβάλουν την ταινία τους συμπληρώνοντας online τη φόρμα συμμετοχής στην επίσημη ιστοσελίδα του SeaNema Open Air Film Festival.
Την προκριματική κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ απαρτίζουν οι :
Έκτορας Λυγίζος (Σκηνοθέτης)
Ηλέκτρα Βενάκη (Ιδρύτρια Altcine)
Θανάσης Νεοφώτιστος (Σκηνοθέτης)
Αναλυτικά οι Όροι Συμμετοχής για το Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα Ταινιών Μικρού Μήκους στην επίσημη ιστοσελίδα του φεστιβάλ: www.seanemafestival.com
Προθεσμία Υποβολής Συμμετοχών : 15 Μαΐου (υποβολή δωρεάν)
Περισσότερες πληροφορίες για το 2ο SeaNema Open Air Film Festival θα ακολουθήσουν σύντομα. Μείνετε συντονισμένοι! Το καλοκαίρι δεν αργεί!
OFFICIAL WEBSITE: www.seanemafestival.com FB: https: //www.facebook.com/seanemafestivalkefalonia/
Έξαλλοι είναι πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες με την επιλογή του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, Γιαν Φαμπρ, να είναι αφιερωμένο το φετινό Φεστιβάλ στο Βέλγιο, αφού, όπως παραδέχτηκε, δεν είχε τον χρόνο που απαιτείται για να εξετάσει τις ελληνικές προτάσεις.
Πολλοί καλλιτέχνες έχουν πάρει τα όπλα και ρωτάνε τον Γιαν Φαμπρ «Κύριε Φαμπρ γνωρίζετε πού ήρθατε;».
Αρχικά, ας ενημερώσει κάποιος αυτούς τους καλλιτέχνες πως ο Γιαν Φαμπρ δεν ήρθε μόνος του. Του έγινε πρόταση από το υπουργείο Πολιτισμού και την αποδέχτηκε.
Αλήθεια, όμως, πού ήρθε ο Γιαν Φαμπρ;
Θα του πω εγώ πού ήρθε, γιατί μπορεί να μην ξέρει ο άνθρωπος.
Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε μια χώρα που χρεοκόπησε το 2010 και κανείς δεν οδηγήθηκε στην Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία.
Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε μια χώρα που τα τελευταία έξι χρόνια την κυβερνάει η Τρόικα, αλλά οι περισσότεροι καλλιτέχνες της χώρας αυτής το συνειδητοποίησαν μόλις τώρα που γίνατε εσείς καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ. Χαμπάρι δεν είχαν πάρει μέχρι τώρα. Τους απασχολούσε η …Τέχνη.
Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε μια χώρα για την οποία αποφασίζει η Μέρκελ αλλά το μόνο που ενοχλεί κάποιους καλλιτέχνες της είναι ότι είναι Βέλγος -δηλαδή μη Έλληνας- ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ.
Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε μια χώρα που πριν από οκτώ μήνες έγινε δημοψήφισμα, όπου υπερίσχυσε το ΟΧΙ με 61,3% αλλά αγνοήθηκε και έγινε ΝΑΙ, χωρίς να αντιδράσουν οι λαλίστατοι σήμερα καλλιτέχνες της χώρας. Ήταν καλοκαίρι και ήταν απασχολημένοι με το Φεστιβάλ -και τα μπάνια-, οπότε δεν πήραν χαμπάρι πως με το να αγνοηθεί το δημοψήφισμα καταλύθηκε και η τελευταία έννοια δημοκρατίας στη χώρα που ήρθατε.
Κύριε Φαμπρ, η Ελλάδα έχει παραδοθεί στις αγορές και στην Γερμανία αλλά οι περισσότεροι καλλιτέχνες της δεν είχαν πάρει είδηση τίποτα. Τι καλλιτέχνες είναι αυτοί;
Κύριε Φαμπρ, ήρθατε σε ένα προτεκτοράτο. Και το ξέρετε. Όπως το ξέρουν και εκείνοι οι καλλιτέχνες του προτεκτοράτου που ξαφνικά θυμήθηκαν έξι χρόνια μετά να κάνουν λόγο για αποικιοκρατία. Μα «αποικία χρέους» είναι η Ελλάδα από το 2010. Και όλοι την αποκαλούν «αποικία χρέους». Κουφοί ήταν οι Έλληνες καλλιτέχνες; Δεν διάβαζαν; Δεν άκουγαν; Όλα για την Τέχνη πια;
Κύριε Φαμπρ, θεωρώ μεγαλοφυές εκ μέρους σας το ότι την πρώτη χρονιά σας ως καλλιτεχνικός διεθυντής του Ελληνικού Φεστιβάλ θα αφιερώσετε το Ελληνικό Φεστιβάλ στο Βέλγιο.
Ως αιρετικός και εικαστικός καλλιτέχνης που είστε, γνωρίζετε ότι ένα προτεκτοράτο δεν μπορεί να έχει δικό του πολιτισμό.
Τα προτεκτοράτα δεν έχουν πολιτισμό. Οι δούλοι δεν έχουν πολιτισμό.
Φέρνοντας το Βέλγιο στο Ελληνικό Φεστιβάλ, περνάτε με τον καλύτερο και πιο άμεσο τρόπο στους δούλους -θεατές και καλλιτέχνες- το μήνυμα πως θα πρέπει να αγωνιστούν για να ελευθερώσουν την χώρα τους και να έχουν πάλι πολιτισμό.
Κύριε Φαμπρ, είστε μεγαλοφυής.
Κύριε Φαμπρ, μετατρέψατε μια μια κίνηση το Φεστιβάλ σε πολιτικό ακτιβισμό.
Κύριε Φαμπρ, μέσω του Φεστιβάλ καλείτε τους Έλληνες να επαναστατήσουν και να πάρουν την χώρα τους πίσω.
Κύριε Φαμπρ, κάνετε αυτό που δεν έκανε ούτε ένας Έλληνας καλλιτέχνης όλα αυτά τα χρόνια που η Ελλάδα μετρατρεπόταν και επίσημα σε προτεκτοράτο.
Κύριε Φαμπρ, είστε πιο Έλληνας από τους Έλληνες.
Μην περιμένετε να αντιληφθούν την μεγαλοφυή σας κίνηση ανύπαρκτοι κρατικοδίαιτοι καλλιτέχνες που ξέρουν μόνο από δημόσιες σχέσεις και αλλαξοκωλιές με την εκάστοτε κυβέρνηση.
Ήδη, έχουν ξεσκιστεί να σας κατηγορούν σαν θεούσες και μικροαστές Κατίνες για μια παράστασή σας, όπου χόρευαν γυμνoί άνδρες.
Δεν έχει μείνει Έλληνας ηθοποιός και χορευτής που να μην έχει εμφανιστεί γυμνός στην Ελλάδα -τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο και αιτία-, αλλά τους πείραξαν οι δικοί σας γυμνοί χορευτές.
Κάποιοι στην Ελλάδα νομίζουν πως μόνο οι Έλληνες έχουν πουλί.
Όχι, δεν είναι έτσι. Δεν είναι προνόμιο των Ελλήνων αυτό, ούτε απαιτεί κάποια προσπάθεια.
Όλοι οι άνδρες του κόσμου έχουν πιπί και όλες οι γυναίκες του κόσμου έχουν τιτί.
Οπότε, δεν είναι και κάνα κατόρθωμα να έχει κάποιος αυτά τα …αξεσουάρ.
Ούτε είναι έγκλημα να έχεις @ρχίδια.
Έγκλημα είναι να τα έχεις …διακοσμητικά. Οι Έλληνες απέδειξαν τα τελευταία χρόνια πως τα έχουν μόνο για διακόσμηση.
Κύριε Φαμπρ, δείξατε με μια μόνο κίνηση όλη την υποκρισία και τον ραγιαδισμό των Ελλήνων.
Αφυπνίσατε μια μια μόνο κίνησή σας εκείνο τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας που κινείται μεταξύ χαβαλέ, καφέ και δημοσίου υπαλλήλου.
Ίσως, να καταφέρετε να κάνετε όλους αυτούς τους ανθρώπους να δημιουργήσουν και κάτι επιτέλους.
Δηλαδή, ίσως τους κάνετε να γίνουν πραγματικοί καλλιτέχνες.
Σας βρίζουν, ενώ θα έπρεπε να σας ευγνωμονούν. Κλασικοί Έλληνες. Καταλαβαίνουν με καθυστέρηση.
Κύριε Φαμπρ, καλώς ορίσατε στην Ελλάδα. Καλή συνέχεια. Κρίμα που δεν είμαι εκεί να σας χειροκροτήσω.
(Κύριε Φαμπρ, μεταξύ μας, αν θέλετε να κάνετε μια ωραία πλάκα σε αυτούς τους «καλλιτέχνες», δώστε παραγωγές σε δυο από αυτούς. Αυτοί θα τις δεχτούν, θα στραφούν όλοι οι άλλοι εναντίον τους -«γιατί δουλεύουν αυτοί και όχι εμείς;»- και θα πέσει το γέλιο του αιώνα. Α ναι, υπάρχουν ηθοποιοί, σκηνοθέτες, μουσικοί, χορευτές και άλλοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα που δεν καταδέχτηκαν ποτέ το παραμικρό από το κράτος. Δηλαδή, υπάρχουν και κανονικοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν είναι μεγάλοι καλλιτέχνες -ο πραγματικός καλλιτέχνης πάντα αμφιβάλλει για την αξία του- αλλά τουλάχιστον είναι άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Δεν είναι δύσκολο να τους ξεχωρίσετε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι αυτοί που δεν σας βρίζουν.)
Πηγή άρθρου: pitsirikos.net
Αντιγραφη απο : www.kefaloniatoday.com
Τελικά... ήρθανε δίδυμα! "Η ψυχή μιας καληνύχτας" και "Το παραμύθι του φυλακισμένου πουλιού", τα μικρά αδελφάκια του "Μικρού Μάγου", είναι στη βιτρίνα του "Κύβου"... Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγή Μοσχονά και την Κική Λεγάτου, που πίστεψαν άλλη μια (άλλες δυο μάλλον) φορές σε μένα, πολύ (πάρα πολύ) περισσότερο απ' ό,τι πιστεύω εγώ... Στον Κώστα Ευαγγελάτο, για το θαυμάσιο εξώφυλλο της "Ψυχής". Στον Θανάση Γκιόκα για την τόσο όμορφη εικονογράφηση του "φυλακισμένου πουλιού". Στη Διονυσία Παπαναστασάτου, που έκανε την ηλεκτρονική σελιδοποίηση... Σας ευχαριστώ όλους. Και μην ξεχνάτε πως το πιο σπουδαίο πράγμα στη ζωή, πιο σπουδαίο κι από τα βιβλία, είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε...
Μπορείτε να προμηθευτείτε online τα βιβλία στη διεύθυνση: www.e-kivos.gr
Από την πιο γλυκιά στιγμή της μέρας, εκείνη που λέμε καληνύχτα σε κάποιον που αγαπάμε, ως την πιο γλυκιά εξομολόγηση της πιο δυνατής αγάπης, εκείνης του γονιού προς το παιδί του, η «Ψυχή μιας Καληνύχτας» είναι μια χούφτα από χρωματιστές πέτρες που επί χρόνια μαζεύτηκαν σε παραλίες γαλήνιες και τρικυμισμένες, και φυλάχτηκαν καλά στο μέρος της καρδιάς. Παραμύθια, τόποι, στιγμές και άνθρωποι. Από τη φαντασία κι από τη ζωή, από το παρελθόν κι από το παρόν, όλα όμως από την ψυχή. Ένα χελιδόνι που το ‘κλεψαν από το μέρος της καρδιάς, ένας μάγος που φοβόταν να κολυμπήσει, ένα κινητό που χτυπάει για να πει καληνύχτα, το πρόσωπο ενός παιδιού πάνω στο φεγγάρι, ένας πίνακας που το σκάει από το Μουσείο, μια μελωδία που ακούγεται σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας Σπιρτούλης που ερωτεύεται μια πριγκίπισσα, η γοητεία των βιβλίων, των ποιημάτων, της λογοτεχνίας, και δυο μωρά παραξενεύονται μ’ αυτά που κάνουμε τα Χριστούγεννα. Ο Γεράσιμος Πεντόγαλος, ο Τσέχωφ, ο Παναγιώτης, η κυρία Άρτεμη, ο Νάσος Βαγενάς, ο Μάριος Πλωρίτης, η Ντιάνα, ο Κώστας, ο Παπα-Γεράσιμος, οι μικροί ποιητές με τα λυπημένα μάτια, οι άγγελοι που πνίγουν τα δάκρυά τους σε ουσίες, ένα κορίτσι που εκπέμπει ένα παράξενο φως. Η Άσσος, το Φανάρι, ο Κούταβος, το Αργοστόλι, η Αγία Ιερουσαλήμ, η Ζάκυνθος, η Αθήνα. Η αλήθεια, η οδύνη, η ελευθερία, το μίσος, τα τέρατα, τα αισθήματα, τα ραβδάκια, τα ξόρκια, το αντίο, η επιστροφή, η σιέστα, τα παιδικά χρόνια, η βροχή. Η αγάπη. Μόνο αυτή, τελικά.
Ο Ηλίας γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1974 στο Αργοστόλι, μια μέρα με κατακλυσμό. Τα παιδικά του χρόνια ήταν ένα χαρούμενο σουλάτσο ανάμεσα στον Αγκώνα, το Αργοστόλι και την Άσσο της Κεφαλονιάς. Τελειώνοντας το Λύκειο πάει στην Αθήνα, και συνεχίζει τα σουλάτσα σε σχολές, δρόμους, βιβλιοθήκες, σινεμά και θέατρα. Τελειώνει τη Νομική, μα δικηγόρος δεν έγινε. Τελειώνει τη Θεατρολογία, μα με το θέατρο δεν ασχολήθηκε. Οπότε, στο γύρισμα της χιλιετίας είπε να γυρίσει στην Κεφαλονιά, να καδράρει τα πτυχία του στο παιδικό του δωμάτιο, και να δουλέψει για εννιά χρόνια ως διευθυντής στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη του Αργοστολίου. Βρέθηκε μέσα σ’ αυτό που πάντα αγαπούσε, τα βιβλία, κι είπε πως εκεί θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του. Μα ήρθε η στιγμή να γράψει μια κομψή παραίτηση, να αφήσει τα βιβλία, και στα 35 να ξεκινήσει τη ζωή πάλι από την αρχή, ως καθηγητής κοινωνικών επιστημών στο Βαλλιάνειο Λύκειο Κεραμειών. Βρέθηκε ανάμεσα σ’ αυτό που ποτέ δεν φανταζόταν ότι αγαπάει τόσο πολύ, τα παιδιά, κι εκεί παραμένει μέχρι σήμερα. Στα 39 κατάφερε να πάρει και το διδακτορικό του στην Ιστορία της Λογοτεχνίας από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Ναι, το καταλάβατε, θα το κρεμάσει κι αυτό δίπλα στα άλλα του πτυχία στο παιδικό του δωμάτιο.
Από μικρός είχε το κακό ιδίωμα να γράφει σε τετράδια και χαρτιά. Το 1991 θα δει πρώτη φορά τυπωμένο κάτι δικό του στην «Κυμοθόη». Μια δεκαετία αργότερα θ’ αρχίσει να δημοσιεύει μελέτες και δοκίμια σε διάφορα επτανησιακά έντυπα και να συμμετέχει σε επιστημονικά συνέδρια. Το 2003 βγαίνει το πρώτο του βιβλίο, μια μικρή μελέτη για τις κονταρομαχίες στα Επτάνησα («Ιππηλάσιον – Γκιόστρα», εκδ. Κοργιαλένειο Μουσείο). Το 2004 γράφει τα κείμενα για το λεύκωμα «Η Παλιά Κεφαλονιά – Ένας Ατέλειωτος Αύγουστος» του Κοργιαλενείου Μουσείου με φωτογραφίες του Αργοστολίου πριν τους σεισμούς του 1953. Το 2007 μετέφρασε το βιβλίο «OdysseusUnbound» του RobertBittlestone(εκδ. Πολύτροπον).
Γράφει στο γόνατο, στο πάτωμα, ενίοτε και κάτω από το τραπέζι. Διαβάζει τοιουτοτρόπως. Αυτά τα δυο πάνε πάντα μαζί άλλωστε.
Οι πιο λογοτεχνικές του δοκιμές έμειναν στα συρτάρια ή στο ιστολόγιό του eliaswords.blogspot.comως τις αρχές του 2014. Τότε, στα 40, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αιγιαλός» μια σειρά από 26 μικρές ιστορίες: «Ο μικρός μάγος και άλλες ιστορίες».
«Ο μικρός μάγος» είναι ο πρώτος του γιος. «Η ψυχή μιας καληνύχτας» είναι κάτι σαν χάρτινη κουβέρτα αγάπης. Μ’ αυτήν σκεπάζουμε τα παιδιά μας όταν τους λέμε καληνύχτα. Κάθε βράδυ.
Αν τελικά φθάσουν και στην Κεφαλονιά πρόσφυγες , αυτό δεν θα είναι για πρώτη φορά. Το 1922 με τη Μικρασιατική καταστροφή και τη μετακίνηση χιλιάδων ελλήνων από τη Τουρκία και το Πόντο προς την Ελλάδα, η Κεφαλονιά εντάχθηκε στις περιοχές που πρόσφεραν φιλοξενία στους ξεριζωμένους πατριώτες μας.
Σύμφωνα με σχετικό άρθρο του καθηγητή κ. Πέτρου Πετράτου ΠΡΙΝ ΑΠΟ 93 ΧΡΟΝΙΑ – ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ « το ελληνικό κράτος δεν ήταν προετοιμασμένο, έστω και στοιχειωδώς, να αντιμετωπίσει το τεράστιο ζήτημα της υποδοχής και εγκατάστασης των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων του ποντιακού ελληνισμού και των παραλίων της Μ. Ασίας και της Ανατολικής Θράκης. Το Αργοστόλι είχε τότε συμπεριληφθεί στον κατάλογο των προσφυγικών κέντρων λόγω του λιμανιού του, αφού το βασικό μέσο μεταφοράς των προσφύγων ήταν τα πλοία.
Στο λιμάνι του Αργοστολιού τα καράβια αποβίβαζαν κατά διαστήματα από εκείνα τα μέρη εκατοντάδες Έλληνες πρόσφυγες καθώς και Αρμένιους –έφτασαν αρκετές χιλιάδες. Οι τοπικές αρχές δραστηριοποιήθηκαν για την προσωρινή στέγαση. Ό,τι διαθέσιμος χώρος υπήρχε μέσα στην πόλη, αλλά σε κάποια χωριά, διατέθηκε για το σκοπό αυτό: δημόσια κτήρια, κλειστά σπίτια, αποθήκες, οι στρατώνες ακόμη και το Θέατρο του Αργοστολιού μετατράπηκαν σε προσφυγικά καταλύματα.
Οι συνθήκες, βέβαια, σε όλα σχεδόν τα καταλύματα ήταν άθλιες: συνωστισμός, ανθυγιεινή διαβίωση, διατροφή δραματική, με αποτέλεσμα σύντομα να εμφανιστούν οι πρώτες επιδημίες ευλογιάς και τύφου. Από την άλλη, το νησί δεν είχε δυνατότητες να δώσει εργασία στο νέο πληθυσμό, με αποτέλεσμα τη ζητιανιά, τις δουλειές του ποδαριού ή τις μικροκλοπές από την πλευρά των προσφύγων.
Μικρασιάτες πρόσφυγες, Αθήνα 1922
Ποια ήταν η συμπεριφορά των ντόπιων κατοίκων στο Αργοστόλι ή στα χωριά; Είναι αλήθεια ότι ως άτομα, ως μονάδες δεν έδειξαν, τον πρώτο και ασφαλώς τον πιο κρίσιμο καιρό, την απαιτούμενη αλληλεγγύη. Μπορεί να ένιωθαν το άγχος των προσφύγων, μπορεί ενδεχομένως να κατανοούσαν την άσχημη ψυχική τους κατάσταση, επέδειξαν όμως ψυχρότητα και στάθηκαν απόμακροι, δυσανασχετώντας προφανώς για εκείνη την «εισβολή» στο ζωτικό τους χώρο. Και όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει σύγχρονος μελετητής, «κανείς δεν άνοιξε την πόρτα του να φιλοξενήσει έστω ένα από τα θύματα της συμφοράς· καμιά οικογένεια δεν συναδελφώθηκε με κάποια άλλη, από εκείνες που ήλθαν με μόνη τους αποσκευή την απελπισία. […] Και δεν ήταν ούτε λίγοι ούτε άσημοι εκείνοι [από τους ντόπιους] που καταπνίγοντας μέσα τους κάθε αίσθημα ανθρωπισμού και φιλαλληλίας αντιμετώπιζαν με αποστροφή και απέχθεια το δράμα και μιλούσαν με λόγια πικρά για τις ανθρώπινες σκιές που το ένα μετά το άλλο τα πλοία άδειαζαν στην παραλία του Αργοστολιού».
Υπήρχαν βέβαια και φωτεινές εξαιρέσεις, τις οποίες ιδιαίτερα εκτίμησαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες. Στις αφηγήσεις τους πάντα είχαν τον καλό λόγο για εκείνους τους Κεφαλονίτες, που τους συμπαραστάθηκαν. Αλλά παράλληλα δεν ξεχνούσαν και τις άσχημες καταστάσεις.
Να τι έχει αφηγηθεί ο Σταύρος Λαζαρίδης, πρόσφυγας από το Σουλεϊμάνκιοϊ του Βεζίρ Κιοπρού του Πόντου: «Από την έξορία [που τους είχαν στείλει οι Τούρκοι] ήρθαμε [με τη Συμφωνία της Ανταλλαγής] στην Ελλάδα. Δεν ξαναγυρίσαμε στο χωριό μας. Τα σπίτια μας δεν τα ξαναείδαμε. Από τη Μαλάτεια και το Ελ Αζίζ κατεβήκαμε στο Χαλέπι και μέσον Τριπόλεως με το “Καλυψώ Βεργωτή” ήρθαμε στην Κεφαλονιά. Την 1η Ιανουαρίου του 1923 βρισκόμαστε στο Φισκάρδο της Κεφαλονιάς. Από το Χαλέπι ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 1922. Στο Φισκάρδο παραμείναμε μέχρι το Μάιο του 1924. Εκεί ήμασταν περίπου τρεις χιλιάδες πρόσφυγες από διάφορα μέρη του Πόντου. Επίσης και στο Αργοστόλι υπήρχαν και στη Σάμη της Κεφαλονιάς. Το μεν Φισκάρδο, ως κέντρον φιλελεύθερων πολιτών, μας υποδέχτηκε μαζί με τα χωριά και μας εφιλοξένησαν στα σπίτια τους μέχρι της φυγής μας από κει για τη Μακεδονία. Τουναντίον δε η Σάμη και δη στην Αγία Ευφημία ήσαν μισοπρόσφυγες [μισούσαν δηλαδή τους πρόσφυγες]. Μας αποκαλούσαν τουρκόσπορους και όταν αποβιβαστήκαμε στη Σάμη άλλους ύβρισαν και άλλους εχλεύασαν. Τον δε εφοπλιστή Βεργωτή που μας έφερε τον ύβρισαν κι αυτόν που μας έφερε».
Με το πέρασμα, όμως, του χρόνου αρκετοί πρόσφυγες μετακινήθηκαν προς τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της χώρας. Όσοι παρέμειναν – και δεν ήταν λίγοι αυτοί – κέρδισαν τη συμπάθεια των ντόπιων, αποκαλύπτοντας ένα ζηλευτό πολιτιστικό επίπεδο με προοδευτικές ιδέες. Μόλις τακτοποιήθηκαν και ηρέμησαν τα πράγματα, και αφού συνειδητοποίησαν ότι δεν επρόκειτο να επιστρέψουν στη γενέτειρά τους, προσπάθησαν να οργανωθούν, ώστε να αντιμετωπίζουν συλλογικά τα προβλήματά τους. Ας μην ξεχνάμε ότι το πρώτο σημαντικό αθλητικό σωματείο του Αργοστολιού, ο Παγκεφαλληνιακός Γυμναστικός Σύλλογος, οφείλει την ίδρυσή του και στους πρόσφυγες, καθώς πολλά στελέχη του προέρχονταν από τον προσφυγικό πληθυσμό του Αργοστολιού, όπως οι Σπύρος Κωνσταντινίδης, Παναγιώτης Περλικίδης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Θεαγένης Παυλίδης κ.ά.
«Τα προσφυγικά» στο Αργοστόλι
Μόλις το 1929, εφτά χρόνια δηλαδή αργότερα, λύθηκε το σοβαρό πρόβλημα της μόνιμης στέγασής τους. Απαλλοτριώθηκε η αναγκαία έκταση στο Αργοστόλι (στη νότια πλευρά της πόλης, κοντά στην περιοχή του σημερινού 3ου Δημοτικού Σχολείου), όπου οικοδομήθηκε ο λεγόμενος «Προσφυγικός Συνοικισμός». ( Σημείωση kefalonia press : σύμφωνα με έρευνά μας ο προσφυγικός συνοικισμός στο Αργοστόλι ήταν μεταξύ των σημερινών οδών Κεφάλου έως Δεβοσέτου και επάνω έως Σουηδίας. Δείτε χάρτη).
Επρόκειτο για ενιαίο συγκρότημα, χωρίς τον κατάλληλο όμως σχεδιασμό και με πρόχειρες κατασκευές. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα γκέτο, και μάλιστα τη στιγμή που ήδη είχαν αρχίσει να αμβλύνονται οι προκαταλήψεις και να εξαλείφονται οι διαφορές.
Και το γκέτο αυτό ήρθαν και το ισοπέδωσαν οι σεισμοί του 1953. Τα χωρίσματα που οι άνθρωποι κατασκεύαζαν, τα εξαφάνισε μια φυσική δύναμη, εξαλείφοντας διαφορές και διακρίσεις. Έτσι, οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής και οι απόγονοί τους, ενταγμένοι πια στα κεφαλονίτικα δεδομένα, συνέχισαν τη ζωή τους και την προσφορά τους για την κοινή προκοπή του νησιού, συμμετέχοντας στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Κεφαλονιάς.» Εδώ τελειώνει το άρθρο του κ. Πετράτου.
Σήμερα, 93 χρόνια μετά, η Κεφαλονιά βρίσκεται στο ίδιο δίλλημα
Σήμερα, 93 χρόνια μετά, το νησί μας βρίσκεται μπροστά στην ίδια πρόκληση. Να φιλοξενήσει ξεριζωμένους ανθρώπους, διαλυμένες οικογένειες μιας πλούσιας χώρας που καταστράφηκε από το πόλεμο. Το 2016 δεν είναι 1922. Οι Κεφαλονίτες στα χρόνια που μεσολάβησαν πέρασαν πολλά και δύσκολα. Έχασαν τις περιουσίες τους από τους σεισμούς του 1953 και αναγκάστηκαν σε μαζική μετανάστευση σε Αμερική και Καναδά. Οι περισσότεροι ως λαθρομετανάστες μέσα από τα παπόρια.. Εκείνοι οι πρώτοι Κεφαλονίτες , γενιά που ζει ακόμα και έχει θύμησες, ξέρει πολύ καλά τι πέρασε στα υπόγεια της Νέας Υόρκης, του Μόντρεαλ, στις σιδηροδρομικές γραμμές της Αμερικής.. Έζησε το κυνηγητό του FBI , ο φόβο και το τρόμο της Αμερικάνικης Αστυνομίας Μετανάστευσης, και κοιμήθηκε για πολλές νύχτες κάτω από γεφύρια ποταμών..
Σήμερα,93 χρόνια μετά, φοβόμαστε τους πρόσφυγες γιατί πιστεύουμε ότι θα καταστρέψουν το τουρισμό του νησιού μας. Θα βλέπουν ας πούμε οι τουρίστες τους πρόσφυγες να περιφέρονται ρακένδυτοι στις παραλίες και στη πόλη και θα φοβούνται. Φοβόμαστε την εγκληματικότητα που μπορεί να εμφανιστεί από ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα.. Ναι , φοβόμαστε και πολύ δικαιολογημένα γιατί σε αυτό το μπάχαλο που επικρατεί, με μια κυβέρνηση ανίκανη να χειριστεί το θέμα, με μια Ευρώπη που μας παγίδευσε στα ίδια μας τα λάθη, κινδυνεύει να μετατραπεί ολόκληρη η Ελλάδα σε ένα απέραντο άναρχο καταυλισμό λαθρομεταναστών και όχι προσφύγων.
Εάν όμως η υποδοχή προσφύγων στο νησί μας γίνει οργανωμένα, για συγκεκριμένο αριθμό ατόμων που θα φιλοξενηθούν, με σωστή προετοιμασία φιλοξενίας και κυρίως με την εξασφάλιση σε αυτούς τους ανθρώπους αξιοπρεπούς διαβίωσης , τι έχουμε να φοβηθούμε ?
Να επισημάνουμε ότι μπορεί να υπάρξουν και στο νησί μας κρούσματα εκμετάλλευσης των προσφύγων, προσπάθειες διασπάθισης κονδυλίων προς τις δικές τους τσέπες και όχι στους πρόσφυγες..και ότι μπορεί να δούμε προσπάθειες να επιρριφτούν εγκληματικές , ή παράνομες πράξεις στη παρουσία προσφύγων. Σε μια κοινωνία που μόνο αγγέλων δεν είναι, κάποιοι θα προσπαθήσουν να βγάλουν κέρδος από τον ανθρώπινο πόνο, την ανθρώπινη δυστυχία.
Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που ζούμε τη Μνημονιακή εποχή, που εκατοντάδες Κεφαλονίτες έχουν χάσει την ασφαλιστική τους κάλυψη, που κάθε μέρα ψωνίζουμε όλο και λιγότερα αγαθά, σε μια εποχή που το Ελληνικό κοινωνικό κράτος δεν υφίσταται γιατί δεν μπορεί να προσφέρει τα εντελώς απαραίτητα στους πολίτες του, μας φαίνεται εντελώς αλλόκοτο να φιλοξενήσουμε και πρόσφυγες!
Είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες , ανασφάλειες, ζήλιες και φοβίες.. Αυτό είναι το ένα μέρος της ανθρώπινης φύσης μας. Υπάρχει όμως και το άλλο. Της φιλανθρωπίας, της ανθρωπιάς, της καλοσύνης, της προσφοράς, της ανοχής, της υπομονής..
Θα δοκιμαστούμε ! θα δοκιμαστούμε πολύ σκληρά. Αλλά από αυτές τις δοκιμασίες που περνάμε τώρα και από τις χειρότερες που έρχονται, είναι δική μας απόφαση αν θα γίνουμε καλύτεροι, πιο δυνατοί, πιο σωστοί άνθρωποι ή αν θα βυθιστούμε στο μίσος και το φόβο..
Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν αμφίρροπες δυνάμεις. Το τι επικρατεί στη δική μας μικρή , τοπική κοινωνία, το ξέρουμε. Στις δυνάμεις που θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν τον ανθρώπινο πόνο για προσωπικό τους όφελος και σε βάρος του νησιού μας , πρέπει να υψώσουμε το δικό μας τείχος της αλληλεγγύης, της συμπόνιας, της προσφοράς και της προστασίας του νησιού μας.
Ο παπάς μας, μας δείχνει το σωστό
Αν σήμερα ήταν μαζί μας ο παπα Γεράσιμος , ο Δεσπότης μας, μπορούμε να φανταστούμε άλλη εικόνα από το να τον βλέπαμε με ανασκουμπωμένο ράσο να τρέχει αλαφιασμένος, να παρηγορεί, να ταΐζει, να ζεσταίνει τους πρόσφυγες?
Από την πιο γλυκιά στιγμή της μέρας, εκείνη που λέμε καληνύχτα σε κάποιον
που αγαπάμε, ως την πιο γλυκιά εξομολόγηση της πιο δυνατής αγάπης, εκείνης του
γονιού προς το παιδί του, η «Ψυχή μιας Καληνύχτας» είναι μια χούφτα από
χρωματιστές πέτρες που επί χρόνια μαζεύτηκαν σε παραλίες γαλήνιες και
τρικυμισμένες, και φυλάχτηκαν καλά στο μέρος της καρδιάς. Παραμύθια, τόποι,
στιγμές και άνθρωποι. Από τη φαντασία κι από τη ζωή, από το παρελθόν κι από το
παρόν, όλα όμως από την ψυχή. Ένα χελιδόνι που το ‘κλεψαν από το μέρος της
καρδιάς, ένας μάγος που φοβόταν να κολυμπήσει, ένα κινητό που χτυπάει για να
πει καληνύχτα, το πρόσωπο ενός παιδιού πάνω στο φεγγάρι, ένας πίνακας που το
σκάει από το Μουσείο, μια μελωδία που ακούγεται σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης,
ένας Σπιρτούλης που ερωτεύεται μια πριγκίπισσα, η γοητεία των βιβλίων, των
ποιημάτων, της λογοτεχνίας, και δυο μωρά παραξενεύονται μ’ αυτά που κάνουμε τα
Χριστούγεννα. Ο Γεράσιμος Πεντόγαλος, ο Τσέχωφ, ο Παναγιώτης, η κυρία Άρτεμη, ο
Νάσος Βαγενάς, ο Μάριος Πλωρίτης, η Ντιάνα, ο Κώστας, ο Παπα-Γεράσιμος, οι
μικροί ποιητές με τα λυπημένα μάτια, οι άγγελοι που πνίγουν τα δάκρυά τους σε
ουσίες, ένα κορίτσι που εκπέμπει ένα παράξενο φως. Η Άσσος, το Φανάρι, ο
Κούταβος, το Αργοστόλι, η Αγία
Ιερουσαλήμ, η Ζάκυνθος, η Αθήνα. Η αλήθεια, η οδύνη, η ελευθερία, το μίσος, τα
τέρατα, τα αισθήματα, τα ραβδάκια, τα ξόρκια, το αντίο, η επιστροφή, η σιέστα,
τα παιδικά χρόνια, η βροχή. Η αγάπη. Μόνο αυτή, τελικά.
Ένα έθιμο της Καθαράς Δευτέρας από τα Βλαχάτα της Σάμης.
Την Καθαρά Δευτέρα στα Βλαχάτα της Σάμης ( προσεισμικό χωριό ), εκτός από τα άλλα έθιμα που έχουμε περιγράψει σε άλλες αναρτήσεις στην ιστοσελίδα, είχαν και ένα άλλο έθιμο που είχε να κάνει με τους ανύπαντρους.Τι τους έκαναν;... τους σήμαιναν!!!
Τι σημαίνει αυτό; Το πειραχτήρι του χωριού, το πρωί της Καθαράς Δευτέρας, από το καμπαναριό της εκκλησίας των Αννίνων Καβαλλιεράτων, Άγιο Σπυρίδωνα, χτυπούσε την καμπάνα και με στεντόρεια τη φωνή έλεγε: " Ο Τ.Κ., είναι ανύπαντρος! Πρέπει να παντρευτεί φέτος, γιατί του χρόνου θα μπει κι' αυτός στο ράφι, όπως ο Γ.Κ." και συνέχιζε έτσι, μέχρι να ολοκληρωθεί η λίστα των ανύπαντρων του χωριού!!! Καταλαβαίνουμε φυσικά πως η καζούρα "πήγαινε σύννεφο" και πάντα χωρίς παρεξήγηση! Το έθιμο αυτό μετά τον σεισμό του 1953 και την μετοίκηση των Κατοίκων στον Καραβόμυλο, έπαψε να υφίσταται.
Η διήγηση είναι της μητέρας μου, Γλυκερίας Καβαλλιεράτου.
Η φωτογραφία είναι από Καθαρά Δευτέρα στον Καραβόμυλο, δεκαετία του 1960.
"Γιατρός" ( με την άσπρη στολή ), ο Ναπολέων Αμούργης ( Κανούρης ). "Νοσοκόμα" ( ο μασκαράς αριστερά του ), ο Σπύρος Καβαλλιεράτος ( Ζόλος ). Εικονίζονται ακόμα από αριστερά: Νίκος Αντωνάτος ( Λυπίτης ), Τάσης Στεφανάτος ( Σπρίντζος ), Τάσης Καβαλλιεράτος ( Τσόμπος ), Αριστείδης Βιτωράτος, Νίκος Δανάλης, Γεράσιμος Καβαλλιεράτος ( Μεμούδος ), Μάκης Μαρίνης και Κώστας Μαρίνης. Αν κάποιος γνωρίζει τον κύριο στο κέντρο με το κοστούμι, παρακαλείται να αναφέρει το όνομά του.
Γκρεμίστε κάθε τι ελληνικό από όλο τον Πλανήτη. Έπειτα σβήστε την ελληνική γλώσσα από παντού. Από την Ιατρική σας, την Φαρμακευτική σας.
Από τα μαθηματικά σας (Γεωμετρία, Άλγεβρα),από την Φυσική και τη Χημεία σας, από την Αστρονομία σας.
Από την πολιτική σας.
Από την καθημερινότητά σας.
Διαγράψτε τα Μαθηματικά. Διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη. Σβήστε την Γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας,
Σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου.
Διαγράψτε την Δημοκρατία και την πολιτική.
Διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω-κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά.
Αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη). Σβήστε από την καθημερινότητά σας κάθε ελληνική λέξη. Αλλάξτε τα Ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού (και αυτό βγαίνει από τα ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα). Αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία).
Σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες. Αλλάξτε την παιδεία σας. Αλλάξτε το όνομα της ιστορίας. Αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμιά σας. Αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας (χρησιμοποιήστε τον αραβικό).
Διαγράψτε την Φιλοσοφία.
Διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε... Θα πείτε: «δεν γίνεται»! Σωστά. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΕ, γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση! Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον Πλανήτη!
Η πρόκληση πάντως ισχύει...
Αναδημοσιευση απο : http://neakefalonia.blogspot.gr/
