Ανοιχτή Συνέλευση Κεφαλονιάς-Ιθάκης ενάντια στην Εξόρυξη Υδρογονανθράκων

Στα πλαίσια της 6ης Ανοιχτής Συνέλευσης κατοίκων Κεφαλονιάς και Ιθάκης ενάντια στην εξόρυξη υδρογονανθράκων η οποία συγκροτήθηκε το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019, αποφασίστηκαν μεταξύ άλλων και τα εξής:

- Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στις αυριανές (24/9) κινητοποιήσεις στο Αργοστόλι στις 10.00 π.μ., τις οποίες διοργανώνει το Εργατικό Κέντρο Κεφαλονιάς και Ιθάκης και στις οποίες συμμετέχουν τα σωματεία του νησιού μας, κατά του φερόμενου ως "αναπτυξιακού" νομοσχέδιου της Κυβέρνησης που συζητείται στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Με τις διατάξεις αυτές, εκτός των άλλων, προωθούνται χαριστικές παροχές, επιδοτήσεις και ελαφρύνσεις για τα συμφέροντα εκείνα που θα δραστηριοποιηθούν στον εξορυκτικό και παράλληλο κλάδο, εις βάρος των τοπικών κοινωνιών του Ιονίου και αλλού. Και φυσικά "χαλαρώνουν" ακόμη περισσότερο τις δεσμεύσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας. Δεν θα επιτρέψουμε στην "ανάπτυξη" και στα κέρδη τους να λεηλατήσουν την δική μας ζωή και το δικό μας μέλλον.- Καλούμε τα Δημοτικά Συμβούλια της Κεφαλονιάς (των νέων δήμων) και της Ιθάκης και μάλιστα ΑΜΕΣΑ ενόψει της έναρξης των ερευνητικών εργασιών τους πρώτους μήνες του 2020 στα θαλάσσια οικόπεδα της Κεφαλονιάς, εκείνα που διατρέχουν τους νέους δήμους Σάμης και Αργοστολίου, να ανταποκριθούν στην παλλαϊκή απαίτηση των κατοίκων των νησιών μας και να συμμετέχουν πιο δραστικά στον αγώνα μας για ένα Ιόνιο χωρίς τις -αναμφίβολα- καταστροφικές εξορύξεις υδρογονανθράκων.

Στην συνέχεια, καλούμε τα ίδια αυτά Δημοτικά Συμβούλια σε μια από κοινού ιστορική συνεδρίασή τους, με σκοπό να ανανεωθεί και να προσαρμοστεί στις σημερινές απαιτήσεις η προηγούμενη Απόφαση του Δ.Σ. του ενιαίου δήμου Κεφαλονιάς, όπως και της Ιθάκης, πιέζοντας την ελληνική Κυβέρνηση να σταματήσει τον εξορυκτικό όλεθρο που πλησιάζει.

Τέλος, καλούμε όλους τους κατοίκους των νησιών μας να μπουν μπροστά στον αγώνα για ένα Ιόνιο παντοτινό και ελεύθερο από το μαύρο της καταστροφής.

(Μένουμε... συντονισμένοι, θα ακολουθήσουν ανακοινώσεις για σημαντικές δράσεις μας με αφορμή την κύρωση στη Βουλή των νέων συμβάσεων παραχώρησης τα επόμενα 24ωρα).

Κεφαλονιά, 23.09.2019

- Καλούμε τα Δημοτικά Συμβούλια της Κεφαλονιάς (των νέων δήμων) και της Ιθάκης και μάλιστα ΑΜΕΣΑ ενόψει της έναρξης των ερευνητικών εργασιών τους πρώτους μήνες του 2020 στα θαλάσσια οικόπεδα της Κεφαλονιάς, εκείνα που διατρέχουν τους νέους δήμους Σάμης και Αργοστολίου, να ανταποκριθούν στην παλλαϊκή απαίτηση των κατοίκων των νησιών μας και να συμμετέχουν πιο δραστικά στον αγώνα μας για ένα Ιόνιο χωρίς τις -αναμφίβολα- καταστροφικές εξορύξεις υδρογονανθράκων.

Στην συνέχεια, καλούμε τα ίδια αυτά Δημοτικά Συμβούλια σε μια από κοινού ιστορική συνεδρίασή τους, με σκοπό να ανανεωθεί και να προσαρμοστεί στις σημερινές απαιτήσεις η προηγούμενη Απόφαση του Δ.Σ. του ενιαίου δήμου Κεφαλονιάς, όπως και της Ιθάκης, πιέζοντας την ελληνική Κυβέρνηση να σταματήσει τον εξορυκτικό όλεθρο που πλησιάζει.

Τέλος, καλούμε όλους τους κατοίκους των νησιών μας να μπουν μπροστά στον αγώνα για ένα Ιόνιο παντοτινό και ελεύθερο από το μαύρο της καταστροφής.

(Μένουμε... συντονισμένοι, θα ακολουθήσουν ανακοινώσεις για σημαντικές δράσεις μας με αφορμή την κύρωση στη Βουλή των νέων συμβάσεων παραχώρησης τα επόμενα 24ωρα).

Κεφαλονιά, 23.09.2019

Μια στάση μνήμης για τον μπαρμπα Σπύρο Βουτσινά. Ο τελευταίος μπουτιέρος (Βαρελοποιός) του Γερασιμου Σωτ.Γαλανου

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Κατά πως ανέβαινε, τη δεκαετία του 2010 τη ανηφοριά στα Ραζάτα, κάπου δεξιά του δρόμου, μια πινακίδα ενημέρωνε τον κάθε περαστικό, πως στην περιοχή υπήρχε ένας βαρελάς, ο μπαρμπα –Σπύρος Αντωνίου Βουτσινάς από τα Φάρσα.

Το επάγγελμα του βαρελά ή βαρελοποιού ή βαγενά το είχε λόγω της οικογενειακής επιχείρησης που είχαν οι πρόγονοί του, ο παππούς του Βαγγέλης και ο πατέρας του Αντώνης. Είχαν βαρελοποιείο στο Αργοστόλι, στη Σιτεμπόρων, το οποίο διατηρήθηκε περίπου έως το 1960. ‘Έφτιαχναν όλα τα είδη των βαρελιών, κρασοβάρελα, σταφιδοβάρελα, σκίτσες, ορνέλες, τυροβάρελα, βουτσέλες, κάδους καρδάρες και άλλα

Τα βαρέλια ποικίλουν στο ξύλο κατασκευής τους ανάλογα για τη χρήση που τα προόριζαν. Για το κρασί και τα ποτά ήταν δρύινα, από οξιά για το τυρί, από κέδρο και έλατο ή πεύκο για το νερό.

Ο Σπύρος Βουτσινάς συνέχισε την οικογενειακή επιχείρηση του βαρελοποιού, έχοντας το δικό του βαρελάδικο, στις βινάριες, στη Σιτεμπόρων Αργοστολίου, στην παραλία απέναντι από τα ΚΤΕΛ. Τα τελευταία χρόνια πριν φύγει από τη ζωή δεν έφτιαχνε βαρέλια, λόγω που η βιομηχανία εκτόπισε αυτό το επάγγελμα. Υπάρχουν τα πλαστικά και τα ανοξείδωτα μεταλλικά, μα και τα ξύλινα που χρησιμοποιούμε έρχονται από την Γαλλία ή από αλλά κράτη κατασκευασμένα εκεί από μηχανοποιημένα βαρελοποιεία.

Συχνά αστειευόταν ο μπάρμπας Σπύρος και κάθε τόσο ξεστόμιζε την παροιμία

«Οι μπουτιέροι και οι γάιδαροι, ένα μήνα έχουν τη χάρη», δηλαδή ήθελε να πει πως το επάγγελμα του ήταν εποχιακό. Ωστόσο, έλεγε τη γνώμη του για τα νέα βαρέλια που υπάρχουν στην αγορά, τα πλαστικά, ότι είναι ανθυγιεινά, λόγω που το πλαστικό φτιάχνεται από το πετρέλαιο. Ενώ, το ξύλινο βαρέλι, κρατά δροσερό το κρασί.

Τα ξύλα που χρησιμοποιούσαν στο νησί μας πριν λίγες δεκαετίες, ήταν δρυς, εισαγόμενο από την Ευρώπη, που ήταν καλύτερης κατηγορίας και πιο ανθεκτικό, ενώ το ελληνικό ήταν κατώτερης ποιότητας. Χρησιμοποιούσαν όμως και το ξύλο καστανιάς που είναι καλό και σκληρό και γίνεται με αυτό γερό το βαρέλι, το έφερναν δε από την Ήπειρο.

Το επάγγελμα του βαρελοποιού, ωστόσο εξαρτιόταν από την παραγωγή της κάθε χρονιάς σε σταφύλια. Είχε δε και συνεργασία με τον σιδερά, ο οποίος του έφτιαχνε τα στεφάνια για να «δέσει» το βαρέλι του.

Πολλές σελίδες θα γιόμιζαν για να περιγράψουμε πως φτιάνεται ο κάθε τύπος του διαφορετικού βαρελιού. Ένα βαρέλι αποτελείται από τις σανίδες του, τις λεγόμενες δούγες που σχηματίζουν καμπυλωτό μέρος, το φούντι ή μπάζος, που είναι ο πάτος και τα στεφάνια. Τις δούγες τις έκαναν σχιστές, «τσεκουράτες», ποτέ με το πριόνι για να μην ανοίγουν «τα αγγεία του» και όταν μπει ο μούστος να τρέχει.

Το σχήμα των βαρελιών ήταν κόλουρου κώνου, ώστε οι δούγες να κλειδώνουν στις στενά άκρα

Έπαιρνε την σκερπάνα του, η οποία είναι σαν κανονικό σκερπάνι με πολύ πλατιά και κυρτή κόψη για να μπορεί -να φάει – το ξύλο εκεί που χρειαζόταν. Ο πάτος κατασκευαζόταν από σανίδες που μεταξύ τους ήταν ενωμένες με δίμιτα καρφιά. Εσωτερικά καρφιά, ώστε να μην έρχεται σε επαφή το κρασί με το σίδερο. Χρησιμοποιούσε τον διαβήτη ή κουμπάσο για να σχεδιάσει το μπάζο του βαρελιού, δηλαδή τον πάτο. Έπειτα πλάνιζε τον κύκλο, ώστε οι σανίδες να έχουν το ίδιο πάχος.

Την περιφέρεια του πάτου πελεκούσε με την ταλιαδούρα για να πάρει το πάχος που έχει γίνει με τη γραδωτή στο εσωτερικό τοίχωμα του βαρελιού.

Από το μέγεθος του πάτου υπολόγιζε πόσο κρασί θα χωρούσε το βαρέλι.

Σειρά έχουν οι δούγες και η κατασκευή τους. Σε πολλά βαρελοποιεία οι δούγες, αλλά και άλλα υλικά για τα βαρέλια, «έρχονταν», τις αγόραζαν έτοιμες από τη Σερβία, όπως στη βαρελοποιεία του Τρομπέτα στο Ληξούρι.

Με την ταλιαδούρα ή πελέκι, ο τεχνίτης πελεκούσε τις δούγες στα τέσσερα σημεία τους έως να πάρουν ένα σχήμα οβάλ, στενότερες στα κεφάλια και πλατύτερες στα άκρα Έπειτα τις πήγαιναν στην πλάνη για να τις πλανιάρουν. Ο σκοπός ήταν να τις πλανιάρουν, έτσι, ώστε, όταν ήταν στη σειρά να εφάπτεται η μία δούγα με την άλλη και να μην αφήνουν κενά.

Ζέσταιναν τη δούγα στη μέση, λύγιζε εύκολα και αμέσως την έβαζε ανάμεσα σε καρφωμένα σε τοίχο παλούκια για να πάρει, καθώς θα κρύωνε, το σχήμα που ήθελε. Βασικά η σανίδα κύρτωνε και έτσι θα σχημάτιζε το κοίλο του βαρελιού, δηλαδή θα έκανε την κοιλιά μπακωτή. Αυτός ο τρόπος με το ζέσταμα και το κύρτωμα έπρεπε να γίνει για όλες οι δούγες, που αφού κρύωναν στα δυνατά αυτά καρφιά έπαιρναν το σχήμα του καμπυλωτού ξύλου και όλες μαζί πλάι η μία στην άλλη θα σχημάτιζαν το βαρέλι

Ο βαρελοποιός έβρισκε, έφτιαχνε ή αγόραζε, κατάλληλα στεφάνια ανάλογα με το πάχος που ήθελε να έχει το βαρέλι. Κάθε στεφάνι έχει και το δικό του όνομα. Το πάνω που έμπαινε στο βαρέλι λεγόταν κεφαλάρι, το δεύτερο σεκόντο, το τρίτο φινταμέντο, και το τέταρτο βραέρι. αν έβαζαν και άλλα στεφάνια αυτά δεν είχαν όνομα. Βέβαια τα στεφάνια τοποθετούνται συμμετρικά.

.

Σχεδόν όλοι οι βαρελοποιοί είχαν και βοηθούς, γιατί είναι δύσκολο να τοποθετήσει μόνος του ένας όλα αυτά τα ξύλα μαζί με τα στεφάνια, δηλαδή να στήσει ένα βαρέλι.

Ανάμεσα στις δύο δούγες έβαζε ψαθί, όπως αυτό που χρησιμοποιούσαν οι καρεκλάδες, που με το βρέξιμο φούσκωνε και έκλεινε τα κενά. Έβαζε τον πάτο και χάραζε μια στρογγυλή αυλακιά στο κάτω μέρος της σανίδας ως υποδοχή για να στερεώνονται καλύτερα και να δένουν μεταξύ τους.

Έχοντας ένα στεφάνι στην αρχή για να γίνει το στήσιμο, τοποθετούσαν την πρώτη δούγα έπειτα δίπλα της η άλλη και συνέχιζαν να κολλούν τις δούγες ακολουθώντας το κυκλικό του στεφανιού και έτσι συμπληρώνονταν ο γύρος του βαρελιού.

Έβαζαν τα υπόλοιπα στεφάνια εκεί που ήταν απαραίτητα. Σε ορισμένα βαρελοποιεία είχαν το γαλβανισμένο υλικό του στεφανιού, το πήγαιναν στο αμόνι και με το ζουμπά ή τρυπητήρι, αφού το είχαν μετρήσει, έβαζαν τα πριτσίνια και έπειτα το τοποθετούσαν στο βαρέλι.

Στη συνέχεια τοποθετούσε το πρώτο στεφάνι έπειτα το δεύτερο και ακολουθούσαν και τα άλλα. Με το πίσω μέρος του στεφανιού χτυπούσε τα στεφάνια για κα πάρουν τη θέση τους.

Όταν έφτανε στο πάνω μέρος πριν καλά βάλει το τελευταίο στεφάνι έβαζε και τον άλλο πάτο και χτυπώντας το στεφάνι έσφιγγε, «δενόταν» το βαρέλι. Το βαρέλι ήταν έτοιμο. Τελευταία του έκανε μια τρύπα στο κάτω μέρος του μπάζου για να τοποθετήσει την κάνουλα. Στο πάνω μέρος από την κάνουλα άνοιγε το πύρο, που ήταν χρήσιμος για να δοκιμάζει το κρασί , χωρίς να ανοίγει το βαρέλι. Σε μια πλευρά του βαρελιού ανοιγόταν μια καλή τρύπα για να μπορεί να γεμίζει το βαρέλι.

Υπήρχε και ο τρόπος που έβαζαν το υπό κατασκευή βαρέλι με δυο στεφάνια μέσα σε ένα καζάνι με νερό που βράζει για δέκα περίπου λεπτά, για να αποκτήσουν τα ξύλα ευκαμψία. Με αυτό τον τρόπο διαμόρφωναν τις δούγες και έβαζαν επί πλέον στεφάνια αν ήταν αναγκαίο.

Ακολουθεί η διαδικασία του καπακιού, του πάνω μέρους του βαρελιού, που ο τεχνίτης βαρελοποιός με το κουμπάσο, θα διαιρέσει την περιφέρεια του αυλακιού του βαρελιού σε ίσα έλη μέρη και με αυτή την ακτίνα θα φτιάξει το καπάκι. Το καπάκι, το πάνω φούντι, είναι φτιαγμένο από σανίδες που ενώνονται μεταξύ τους με δίμιτες πρόκες και είναι αυτό που θα εφαρμόσει απόλυτα και θα σφραγίζει το βαρέλι.

Για να πετύχει αυτή η διαδικασία με το φούντι, θα χρησιμοποιήσει ο βαρελάς κοκκινάβαρι, (χρώμα κόκκινο), για να σημαδέψει καλύτερα τα όρια και να κόψει ότι είναι περιττό, με το κατάλληλο πριόνι, το λεγόμενο ξεγυριστάρι.

Αφού τελειώσει το βαρέλι για να γίνει όμορφο χρειάζεται το φινίρισμα, το οποίο γίνεται με μια στρογγυλή πλάνια. Με αυτήν παίρνονται οι κόστες και γίνεται λείο.

Ο Σπύρος Βουτσινάς, όσο ήταν στη ζωή, ιδίως τα τελευταία πέντε χρόνια του, καθόταν με πολλή υπομονή και αναλογιζόταν το παρελθόν, τα χρόνια τα δύσκολα, που το επάγγελμά του είχε περάσει στη λήθη και σκεφτόταν πως χάθηκαν από το νησί μας οι βαρελάδες. Είχε μείνει ο τελευταίος, έως το 2010, για να μας θυμίζει, όσα παλιά συμβαίνανε πριν λίγες δεκαετίες σε μια βιοποριστική πάλη για το μεροκάματο.


Αναδημοσιευση απο : https://www.kefaloniamas.gr

Η πρώτη συνάντηση μαρκόνηδων στο Αργοστόλι.

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ  Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΗΝΩΝ ΜΑΡΚΟΝΗΔΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΜΕΣΤΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ

. ΜΕ ΕΜΦΑΝΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΟΙ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ ΑΣΥΡΜΑΤΙΣΤΕΣ ΑΚΟΥΣΑΝ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΚΛΗΣΗΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΔΙΟΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗ Κον. ΠΑΝΑΓΗ ΣΚΛΑΒΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑ ΧΕΙΡΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΜΟΡΣΙΚΟ ΧΕΙΡΙΣΤΗΡΙΟ.

 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΙΣΤΑΜΕΝΟΥΣ ΑΠΑΓΓΕΛΘΗΚΑΝ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΝΩ ΤΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ, ΕΙΧΑΝ Ο ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ Κος ΚΕΚΚΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΡΚΟΝΙΣΣΑ Κα ΜΑΡΙΑ ΚΟΛΑΊ΄ΤΗ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ, ΠΡΟΣΦΕΡΘΗΚΑΝ ΚΕΡΑΣΜΑΤΑ, ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ Κου ΣΙΜΟΥ ΜΑΡΚΑΝΤΩΝΑΤΟΥ......

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ, ΠΗΡΑΝ ΕΝΕΡΓΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΡΚΟΝΗΔΕΣ ΧΑΡΙΣΑΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΛΙΕΣ ΣΥΣΚΕΥΕΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. 

http://sppantelios.blogspot.com/

Το παλιο λιμανι στο Αργοστολι. Γράφει η Μαρία Μαρκάτου-Αλυσανδράτου

Συνεχίζοντας τον περίπατό μας από την Ιονική Τράπεζα προς Μέτελα, θα συναντήσουμε το παλιό λιμάνι της πόλης μας, το οποίο ήταν τότε παλιότερο κι από την ίδια την πόλη γιατί βρισκόταν εκεί, πριν η πρωτεύουσα μεταφερθεί στο Αργοστόλι.







Περατζάδα στην αποβάθρα





Ήταν εκείνα τα χρόνια ένας εμπορικός σταθμός για τις Βενετσιάνικες αρχές που ήθελαν μεγαλύτερο έλεγχο από αυτόν που μπορούσε να γίνει από το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες των ανθρώπων, της αγοράς και του χρήματος της εποχής.










Μαρία Μαρκάτου – Αλυσανδράτου





Γράφει η Μαρία Μαρκάτου-Αλυσανδράτου


Αυτός ήταν ο λόγος που το λιμάνι έγινε ουσιαστικά η μετέπειτα πρωτεύουσα κι όλη η πόλη μαζεύτηκε σαν μυρμηγκιά γύρω του και φυσικά γύρω από την αποβάθρα του.








Άποψη του λιμανιού και της πόλης από ψηλα


Ένας παλιός μας γνώριμος, ο Άγγλος αρμοστής Τσαρλς Τζέημς Νάπιερ είχε βάλει το χέρι του και στο λιμάνι μιας κι ήταν εκείνος που διαμόρφωσε ολόκληρη την ακτογραμμή της παραλίας γύρω στο 1825 και κατασκεύασε ένα μεγάλο υπόστεγο για τα εμπορεύματα.




Άποψη του λιμανιού με τα κριπιδώματα του Νάπιερ και το υπόστεγο στο βάθος δεξιά





Αρχές του 19ου αιώνα εκείνο το υπόστεγο κατεδαφίστηκε από τον Δήμαρχο Σπυρίδωνα Φωκά-Κοσμετάτο και την θέση του πήρε η γνωστή σε όλους τότε Ντουγάνα ή Ντογκάνα όπως έμεινε στην συνείδηση του κόσμου.




Άποψη του λιμανιού και στο βάθος η Ντουγάνα







Κι άλλη άποψη της αποβάθρας στο βάθος


Μπορεί το λιμάνι να μην ήταν πολύ μεγάλο αλλά τότε στο Αργοστόλι έπιαναν από βαρκούλες και καϊκια μέχρι μεγάλα επιβατηγά πλοία που λόγω των ρηχών νερών του λιμανιού έδεναν μακριά από την αποβάθρα κι αναλάμβαναν οι λεμβούχοι να βγάλουν ανθρώπους κι εμπορεύματα στην πόλη.




Ένα από τα πλοία της οικογένειας των Λυκιαρδόπουλων σε μικρή απόσταση από το λιμάνι







Οι μικρέΣτα χρόνια της κατοχής η Ντουγάνα κι η αποβάθρα ερήμωσαν, η μικρή πλατεία απέναντί της με την κρήνη Τουλ σιώπησε, το υπόστεγο τραυματισμένο με κάποια μπάζα γύρω του βυθίστηκε στη σιωπή κι ο κόσμος περνούσε από μπροστά του βιαστικός και σκυθρωπός ταυτόχρονα. Πέρασαν χρόνια ώσπου να αποκτήσει πάλι τη ζωντάνια του.ς βάρκες των λεμβούχων διάσπαρτες


Γύρω από την αποβάθρα είχαν συγκεντρωθεί πλήθος από αποθήκες, απαραίτητες για την εμπορική κίνηση αλλά και καφενεία όπως του Μάντουκα και του Ανθέμιου και φυσικά το γνωστό ξενοδοχείο ‘Aκταίον’, πλαγίως απέναντι από τη θέση που βρίσκεται σήμερα το ξενοδοχείο Kefalonia Grand, το παλιό ‘ Όλγα’.




Δεξιά το ξενοδοχείον ‘Ακταίον’


Ανάμεσα τους, σπίτια και καταστήματα όπως το διώροφο του Σάββα Άννινου από τα Πουλάτα της Σάμης που χτίστηκε το 1875 και στο ισόγειο του στέγασε κατά καιρούς καταστήματα, την Αγροτική Τράπεζα, την Χωροφυλακή, την Καθολική Σχολή Καλογραιών πριν εγκατασταθει στην οδό Ριζοσπαστών και ένα φεγγάρι και το ίδιο το ξενοδοχείο Ακταίον.




Δεξιά το διώροφο του Σάββα Άννινου


Προχωρώντας, η ματιά σου έπεφτε στο ποδηλατάδικο του Μπεκατώρου και στο εστιατόριο ‘Ιόνιον’ στο ισόγειο του κτιρίου Δεστούνη. Λίγο μετά τα καφενεία του Ανθέμιου, του Μάντουκα και του Κανάκη, στο ύψος που σήμερα βρίσκεται το εστιατόριο Captain’s.




Το κτίριο 1 είναι το λιμεναρχείο, στο 2 το καφενείο του Κανάκη και στο 3 το καφενείο του Μάντουκα


Εκεί, κάποιοι απολάμβαναν το καφέ ή την τζιτζιμπίρα τους, ένα υπέροχο δροσιστικό ποτό με άρωμα τζίτζερ (η Κέρκυρα συνεχίζει να το παράγει και σήμερα), ενώ δίπλα τους χαλούσε ο κόσμος από τις φωνές.




Τα καφενεία του Μάντουκα και του Κανάκη με τα τραπεζάκια τους στην παραλία


Λίγο πιο πέρα ξεκινούσε το κτίριο του Λιμεναρχείου με τα καμαρίνια στη στέγη και δίπλα του το συγκρότημα Τελωνείου –Ταχυδρομείου. Το Τελωνείο, φημισμένο για την εποχή του, τύχαινε να έχει καλλιμάρμαρα αποχωρητήρια, τα οποία μάλιστα ήταν δέκτης πολλών επαίνων από τις δημοτικές αρχές. Και τα δυο κτίρια το ένα δίπλα στο άλλο, αν υπήρχαν ακόμα σήμερα, θα ξεκινούσαν από την γωνία απέναντι από το εστιατόριο Captain’s μέχρι και το παλιό κτίριο της Αστυνομίας.




Από αριστερά το καφενείο του Μάντουκα,μετά του Κανάκη, στον αριθμό 1 το Λιμεναρχείο και στο 2 το Τελωνείο


Άνθρωποι πηγαινοέρχονταν με αποσκευές στο χέρι, χειράμαξες και ένστολοι λιμενικοί περιδιάβαιναν, εμπορεύματα κατά μεσής του δρόμου, μικροπωλητές και πλανόδιοι, εφημεριδοπώλες, πιτσιρίκια που βαστούσαν σφικτά τα χέρια των γονιών τους, μπαούλα, κόφες, βαρκάρηδες, κόρνες αυτοκινήτων και η μπορού από τα καράβια να σου τρυπάει τα αυτιά.




Άποψη του λιαμανιού με την συνήθη κίνηση της εποχής


Αλλά έτσι είναι τα λιμάνια ακόμα και σήμερα σε όλο τον κόσμο, ένα πολύβουο μελίσσι. Από εκείνο το λιμάνι έφυγαν για στρατιώτες τα νιάτα του νησιού για τους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912, εκεί κατέφτασε ο Βασιλιάς Γεώργιος Β’, ο διάδοχος Παύλος, ο Ιωάννης Μεταξάς κι αργότερα οι κατακτητές του Γερμανικού Άξονα.




Στο ίδιο λιμάνι κατέφτασαν οι συμμαχικές δυνάμεις και τα πρώτα πλοία με την απελευθέρωση με τον κόσμο να ξεχύνεται χαρούμενος στους δρόμους για να τα υποδεχθεί.




Το ανθρώπινο μελίσσι στη Ντουγάνα




Ιστιοφόρο στο λιμάνι και το Τελωνείο πίσω του




Ιστιοφόρο στο λιμάνι και το Τελωνείο πίσω του


Στα χρόνια της κατοχής η Ντουγάνα κι η αποβάθρα ερήμωσαν, η μικρή πλατεία απέναντί της με την κρήνη Τουλ σιώπησε, το υπόστεγο τραυματισμένο με κάποια μπάζα γύρω του βυθίστηκε στη σιωπή κι ο κόσμος περνούσε από μπροστά του βιαστικός και σκυθρωπός ταυτόχρονα. Πέρασαν χρόνια ώσπου να αποκτήσει πάλι τη ζωντάνια του.




Το λιμάνι στα χρόνια της Κατοχής με την κρήνη Τουλ στο βάθος, εκεί που σήμερα είναι το ξενοδοχείο ‘Φωκάς’


Ωστόσο, εκτός από τη Ντουγάνα υπήρχαν κι άλλες αποβάθρες, όπως ήταν αυτή της οικογένειας Τουλ με την ξακουστή Οινοποία, ο Πόντες του Σώντερς αλλά και πολύ μικρότερες καθώς πριν κατασκευαστεί η προκυμαία το 1825, τα περισσότερα σπίτια είχαν την δική τους μικρή αποβάθρα μπροστά από τα σπίτια τους που ήταν πάνω στην ακτή.




Η αποβάθρα του Σώντερς


Προχωρώντας με κατεύθυνση την πλατεία του Μέτελα, συναντούσες τα σπίτια του Μπρουντζά με τις αποθήκες και του Λοβέρδου Δοττοράτου, που ουσιαστικά ήταν δυο σπίτια μεσοτοιχία, με δυο τριγωνικές στέγες κατά την Ιταλική του αρχιτεκτονική.


Επειδή το σπίτι κάποτε το χρησιμοποίησαν οι φραμασόνοι είχε και το περίεργο όνομα ’casa di diabolo’ δηλαδή το σπίτι του διαβόλου αλλά αυτό δεν του στερούσε από την ομορφιά του.


Λίγο πιο πέρα, μπορούσες να δεις το ναό του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ο οποίος καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς, πολύ πριν χτυπήσει ο εγκέλαδος το νησί. Η εκκλησία κτίστηκε με χρηματοδότηση της οικογένειας Βαλλιάνου και βρισκόταν περίπου εκεί που σήμερα υπάρχει το γωνιακό άδειο οικόπεδο απέναντι από το Ναυτικό Όμιλο Αργοστολίου.


Στην αρχή έγινε για να εκκλησιάζονται οι φαντάροι που έμεναν στους στρατώνες της πλατείας του Μέτελα αλλά αργότερα επετράπει και στους πολίτες να εκκλησιάζονται εκεί. Σήμερα, κιονόκρανο από την γκρεμισμένη εκκλησία του Άη Γιάννη της Παλιάς Πλάκας βρίσκεται στο ναό των Αρχαγγέλων μετά τη δωρεά των οικογενειών Βουτσινά, Σπυροπούλου, Σταθάτου και Μήλα, στων οποίων το οικόπεδο βρέθηκε.




Η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, τέρμα δεξιά


Στην συνέχεια, αφού η ακτή αναδιπλωνόταν στο σημείο που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Καββαδία, ανοιγόταν μπροστά σου η πλατεία του Μαίτλαντ ή Μέτελα όπως έφτασε μέχρι τις μέρες μας κι εκεί χανόσουν σε άλλες διαδρομές, εξίσου όμορφες και φορτισμένες από αναμνήσεις.




Στο βάθος η στροφή πριν την πλατεία Μαίτλαντ και το σημείο που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Καββαδία


Τα χρόνια, οι σεισμοί κι η εξέλιξη άλλαξαν την όψη του λιμανιού, το Λιμεναρχείο ξαναχτίστηκε απέναντι από το παλιό κι από την μεριά της θάλασσας αυτήν την φορά.




Το λιμάνι στο ύψος του Λιμεναρχείου τη δεκαετία του 1960




Αριστερά το Λιμεναρχείο σήμερα, ακριβώς απέναντι από εκεί που ήταν προσεισμικά


Το λιμάνι μεταφέρθηκε λίγο πιο πέρα, οι ανάγκες κι οι ρυθμοί της ζωής μας άλλαξαν επίσης και συμπαρέσυραν οτιδήποτε υπήρξε και θύμιζε μια άλλη, πολύ παλιά και μοναδικά όμορφη εποχή…




Άποψη του λιμανιού σήμερα


√ Οι φωτογραφίες είναι από το ιστορικό αρχείο του Κοργιαλένειου Λαογραφικού Μουσείου, από τον ιστότοπο Κομπόγιο Ιστορίας Κεφαλονιάς και Ιθάκης και το Ριφόρτσο ενώ πηγή και έμπνευση του άρθρου εκτός άλλων ιστορικών αναφορών, αποτέλεσε η συλλεκτική έκδοση Η ΠΑΛΙΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ ΕΝΑΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ. Tόμος πρώτος. Έκδοση της Κοργιαλένειου Βιβλιοθήκης.






Αναδημοσιευση απο : Kefaloniapress

Εκπαιδεύοντας μικρούς μάγους Του Ηλια Τουμασατου.

Το θαυμασιο κειμενο της ομιλιας του Ηλια,στη σημερινη εκδηλωση στη Κοργιαλενειο Βιβλιοθηκη για την "Ημερα παιδικου βιβλιου"

Συνήθως όταν φέρνουμε στο μυαλό μας έναν μάγο, το πρώτο που σκεφτόμαστε είναι το ραβδί του. Και το δεύτερο, το καπέλο του. Και είναι φυσικό. Διότι το πιο πολύτιμο πράγμα που διαθέτει ο μάγος το έχει κάπου καλά κρυμμένο. Κι αυτό βέβαια δεν είναι άλλο από το μαγικό του βιβλίο. Ή μήπως δεν είναι μόνο ένα; Μήπως ο μάγος έχει κι άλλα βιβλία; Και πού είναι κρυμμένα; Και ποια παράξενα μαγικά γράφουν.

Μπορείτε να φανταστείτε ένα μάγο να ψάχνει στο κινητό του τα μαγικά του; Ή στο τάμπλετ; Ή στο έξυπνο ρολόι του; Αυτά άλλοτε τα έκανε ο Τζέιμς Μποντ στις ταινίες του, τώρα μπορώ να σας πω ότι μπορούν να τα κάνουν όλοι. Αλλά τα αληθινά ξόρκια, τα αληθινά μαγικά είναι γραμμένα σε βιβλία. Δεν μπορώ να σας πω με βεβαιότητα που είναι κρυμμένα αυτά τα βιβλία με τα καλύτερα μαγικά. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι μπορεί να διαβάσεις πολλά βιβλία, πάρα πολλά βιβλία, αλλά τα μεγαλύτερα και ωραιότερα μυστικά, οι πιο ωραίες ιστορίες, θα βρίσκονται σ’ εκείνα που δεν έχεις διαβάσει ακόμα. Που θα τα διαβάσεις αύριο, μεθαύριο, μεταξύ μας, μπορεί και να μην προλάβεις. Αλλά, άμα θέλεις να είσαι μάγος, πρέπει να ψάξεις και να βρεις αυτά τα μαγικά βιβλία. 

Θυμάσαι το πρώτο βιβλίο που διάβασες; Ξέρω πως δεν το θυμάσαι. Δεν θυμάσαι ούτε πώς το λένε. Το πιο πιθανό είναι ότι μπουσουλούσες μέσα στο σπίτι, και κάπου ανάμεσα στα παιχνίδια σου βρήκες ένα βιβλίο. Δηλαδή, εσύ τότε δεν ήξερες ότι αυτό είναι ένα βιβλίο. Ένα ορθογώνιο πράγμα που μοιάζει με κουτί, αλλά δεν είναι κουτί, είναι πολλά χαρτιά που κάποιος τα κόλλησε μεταξύ τους. Και πάνω τους έχουν κάποιες εικόνες και κάποιες μικρές μουτζουριές, σαν σκουληκάκια.

Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι αυτό το παιχνίδι δεν τρώγεται και δεν μοιάζει με όλα τα άλλα παιχνίδια. Μπορεί να έχει πλάκα να το σκίσεις, αλλά μάλλον έχει περισσότερη πλάκα να δεις τις εικόνες και τα χρώματα… Και όσο καταλαβαίνεις τι είναι αυτές οι εικόνες, γιατί σε βοηθάει μια φωνή που σε κρατάει αγκαλιά και σου λέει την ιστορία της… ανακαλύπτεις ότι για να μπορέσεις κι εσύ να πεις αυτή την ιστορία, για να μπορέσεις δηλαδή να γίνεις μάγος, πρέπει να καταλάβεις και κάτι περισσότερο από τις εικόνες.

Τα σκουληκάκια. Δεν είναι σκουληκάκια. Είναι μαγικά σύμβολα. Κάτι σημαίνουν. Είναι αυτά που δεν βλέπεις, αλλά που θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις αυτό που βλέπεις.

Είναι οι μαγικές λέξεις. Τα ξόρκια που θα πρέπει να μάθεις να διαβάζεις. Κι όχι μόνο να τα διαβάζεις.

Πρέπει να μάθεις και να τα λες. Γιατί, ναι, ο καλός ο μάγος πρέπει να ξέρει να διαβάζει τα σύμβολα. Πρέπει να καταλάβει αυτό που σημαίνουν. Αλλά και να χρησιμοποιήσει αυτά τα σύμβολα για να κάνει τα δικά του μαγικά.

Γιατί με αυτά τα σκουληκάκια, συγνώμη, τα σύμβολα, μπορείς να φτιάξεις έναν καινούριο, δικό σου κόσμο. Να τα ενώσεις με τις εικόνες, εκείνες που είναι πάνω στο χαρτί κι εκείνες που είναι στον κόσμο γύρω σου. Και μ’ αυτά μαζί, σαν τους παλιούς καλούς μάγους, να ανακατέψεις χρώματα, εικόνες και μαγικές λέξεις, και να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο. Τότε, μπορείς να πεις ότι ξεκίνησες να μαθαίνεις την τέχνη της μαγείας. Όταν μέσα στο μυαλουδάκι σου ενωθεί αυτό που νιώθεις, που βλέπεις, που ακούς, που αγγίζεις, που γεύεσαι, με εκείνα τα μικρά σκουληκάκια… συγνώμη, τα σύμβολα. Πώς θα το καταλάβεις;

Θα δεις ένα τζίνι. Και θα σου πει: «Είμαι ο λόγος».

Κι εκεί που θα πας να του δώσεις το χέρι, θα δεις και μια νεράιδα να ξεπηδά από μια άλλη γωνιά του δωματίου. Θα σε δει κι εκείνη, και θα σου πει: «Είμαι η φαντασία».

Κι εκεί που πας κι εσύ να πεις πως σε λένε, σχεδόν δεν σ’ αφήνουν να μιλήσεις και σου λένε… «Τώρα έγινες μάγος». Γιατί έμαθες να αισθάνεσαι, έμαθες να σκέφτεσαι, έμαθες να φαντάζεσαι… κι όλα αυτά… σ’ εκείνα τα μαγικά βιβλία. Όχι, δεν είναι μυστικό, μπορείς να το πεις και σ’ άλλους. Αλλά, προπαντός, να μην ξεχάσεις κάτι. Κι αν έγινες μάγος, δεν θα μείνεις για πάντα μάγος. Γιατί αν ξεχάσεις κάπου τα μαγικά σου βιβλία, θα ξεχάσεις και τα μαγικά σου ξόρκια. Καπέλο θα ξαναβρείς. Μαγικό ραβδί, επίσης. Αλλά… για να μείνεις μάγος πρέπει να ψάχνεις πάντα για καινούρια μαγικά βιβλία. Για καινούρια ξόρκια που θα σου ξεκλειδώσουν καινούριες δυνάμεις. Γιατί το τζίνι κι η νεράιδα σου, ο λόγος και η Φαντασία, είναι πάντα τρυπωμένα μέσα σε κάποιο βιβλίο. Στις ιστορίες που είπαν οι άλλοι. Και στις ιστορίες που θα γράψεις εσύ.

Και θα μου πείτε τώρα, γιατί οι πιο πολλοί από σας ξεχάσαμε ότι είμαστε μάγοι; Γιατί ξεχάσαμε αυτό το φοβερό μυστικό, ότι στα βιβλία κρύβονται τα μαγικά ξόρκια που ξυπνούν το τζίνι, το Λόγο και τη νεράιδα, τη Φαντασία και μας κάνουν πανίσχυρους. Μου φαίνεται πως δεν μας έκανε να το ξεχάσουμε ούτε η τηλεόραση, ούτε το κινητό, ούτε ο υπολογιστής, ούτε το playstation. Δεν λέω, είναι πολύ πιο εντυπωσιακό να παίζεις ένα παιχνίδι με υπέροχα γραφικά, να ντύνεσαι με τη στολή του ήρωα που θέλεις, να βλέπεις μια ταινία με εντυπωσιακά εφέ, ή να περιπλανιέσαι σε όποιο σημείο της γης (και όχι μόνο) θες από τον υπολογιστή σου. Πώς μπορούν τα γράμματα, οι λέξεις, τα σύμβολα, οι φράσεις, οι ιστορίες να είναι πιο μαγικές από όλες εκείνες τις μαγικές εικόνες της οθόνης;

Εδώ κρύβεται ένα φοβερό μυστικό, που δεν μπορώ να μη σας το πω, βέβαια μετά θα πάψει να είναι μυστικό, αλλά θα εξακολουθήσει να είναι φοβερό.

Η οθόνη δεν μπορεί να σε κάνει μάγο. Γιατί στην οθόνη βλέπεις τα τζίνι και τις νεράιδες κάποιων άλλων.  Βλέπεις εκείνου τους κόσμους που δημιούργησε το τζίνι, ο λόγος και η νεράιδα, η φαντασία κάποιου άλλου. Δεν βλέπεις τα δικά σου. Τα δικά σου είναι κρυμμένα. Το δικό σου τζίνι, κι η δικιά σου νεράιδα, κρύβονται κάπου πολύ κοντά σου και περιμένουν να καταλάβεις ότι «είμαι κι εγώ εδώ!». Και δεν είναι κρυμμένα σε κάποιο μηχάνημα στην τσέπη σου ή στο δωμάτιό σου. Είναι κρυμμένα στα μαγικά σου βιβλία. Εκείνα που διάβασες. Εκείνα που θα διαβάσεις. Και εκείνα που ίσως δεν θα διαβάσεις ποτέ.

Χρειάζεται το δικό σου τζίνι κι η δικιά σου νεράιδα για να δεις την εικόνα σ’ εκείνο το βιβλίο να παίρνει ζωή και να κινείται. Για να δεις τη λέξη, εκείνα τα μαύρα ή χρωματιστά γράμματα να γίνονται ζωή. Τη ζωή που θα δώσεις εσύ σ’ εκείνη την εικόνα την τυπωμένη, σ’ εκείνες τις λέξεις τις τυπωμένες. Δηλαδή… τον κόσμο που θα φτιάξεις εσύ, με τα δικά σου τα μαγικά.

Ξέρω ότι φταίμε κι εμείς οι μεγάλοι που ξεχνάς ότι τα βιβλία έχουν μαγική δύναμη, κι έτσι το τζίνι σου κι η νεράιδα σου αποκοιμιούνται.

Ξέρω ότι φταίω κι εγώ. Όταν έρχεσαι στο σχολείο και σου δίνω το βιβλίο και σου λέω «Κάτσε να διαβάσεις». Γιατί «ΠΡΕΠΕΙ». Γιατί πρέπει να μάθεις. Γιατί πρέπει να γίνεις κάτι. Γιατί πρέπει να μορφωθείς. Και ξαφνικά στα χέρια σου το βιβλίο δεν γίνεται τζίνι, γίνεται ο κακός μάγος που θέλει να σου κλέψει την ελευθερία σου. Που θέλει να σου κλέψει το χρόνο από το παιχνίδι σου. Που σε φοβίζει γιατί αύριο κάποιος θα σου ζητήσει να του πεις τι γράφει μέσα αυτό το βιβλίο, κι αν δεν θυμάσαι θα σε τιμωρήσει.

Και κάποια στιγμή, αρχίζεις εκείνα τα βιβλία να τα μισείς. Γιατί νιώθεις ότι βαραίνουν την πλάτη σου, ότι σε γεμίζουν αγγαρείες, ότι δεν διαβάζεις επειδή σε κάνουν να νιώθεις χαρά, αλλά διαβάζεις επειδή κάποιος σε αναγκάζει να το κάνεις. Γιατί πρέπει να πάρεις τη γνώση που περιέχουν. Αλλά πώς μπορούμε να σου ζητάμε κάτι τέτοιο… Αφού η γνώση είναι κάτι που δεν μπορείς να κατακτήσεις με το «πρέπει». Κι όσο περνούν τα χρόνια αυτά τα βιβλία γίνονται πιο πολλά και πιο μεγάλα, και εσένα δεν σου λένε τίποτα, και όλες εκείνες οι γνώσεις που πρέπει να μάθεις περνούν μπροστά από τα μάτια σου και φεύγουν μόλις κλείσει το βιβλίο, μόλις περάσει η επόμενη μέρα, μόλις εγώ, ο δάσκαλός σου, σου κάνω την ερώτηση που, ουφ, ευτυχώς την ήξερες. Κι εγώ θα σου πω μπράβο, και εσύ θα αρχίσεις να σκέφτεσαι ποια είναι η επόμενη αγγαρεία που θα σου βάλω. Γιατί πρέπει.

Αλλά το τζίνι, ο λόγος, και η νεράιδα, η Φαντασία, έχουν αλλεργία σ’ εκείνο το «πρέπει». Και η αλλεργία τους αυτή δεν τους κάνει να φταρνίζονται. Τους κάνει να κοιμούνται. Κι έτσι, όσο περισσότερα «πρέπει» σου βάζω εγώ, τόσο πιο βαθιά τους αποκοιμίζω, και τόσο πιο πολύ σε κάνω να ξεχνάς ότι αυτά τα βιβλία δεν είναι γεμάτα με πρέπει, είναι γεμάτα με μαγικά.

Όσο περνούν τα χρόνια που είμαι δάσκαλος, τόσο σκέφτομαι ότι θα ήθελα ένα σχολείο όπου το βιβλίο δεν θα είναι αγγαρεία για σένα. Που δεν θα χρησιμοποιώ για να σου μεταδώσω γνώσεις αυτό το μαγικό αντικείμενο που θα έπρεπε κανονικά να σε κάνει πραγματικό μάγο. Που αντί να σε κάνω να το αγαπάς, σε κάνω να το μισείς. Και να ξεχνάς αυτό που ανακάλυψες όταν ήσουνα μωρό παιδάκι. Ότι αυτές οι ακίνητες εικόνες κι αυτά τα σκουληκάκια είναι μαγικά. Γιατί κλείνουν μέσα τους χιλιάδες σημασίες. Γιατί κρύβουν μέσα τους τα μυστικά σου ξόρκια. Τις δικές σου μαγικές δυνάμεις.

Σκέφτομαι λοιπόν, μικρέ μάγε, ότι για να σε κάνω να αγαπήσεις τα βιβλία, και να ψάχνεις το τζίνι και τη νεράιδα σου σ’ αυτά, ίσως δεν πρέπει να σου ξαναπώ «Διάβασε από εκεί μέχρι εκεί», «Πες μου αυτό που διάβασες»…  Όσο περισσότερο σου το λέω, όσο περισσότερες σελίδες σε αναγκάζω να διαβάζεις, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχω να σε βοηθήσω να ξυπνήσεις το τζίνι και τη νεράιδα σου.

Θέλω να μπορέσω, όσο είναι νωρίς, όσο είναι καιρός, να σε κάνω να νιώσεις τη λαχτάρα και τη χαρά που ένιωσες μόλις διάβασες την πρώτη σου λέξη. Μόλις έμαθες πώς γράφεται και μόλις τη χρησιμοποίησες κι εσύ. Μόλις συλλάβισες το ονοματάκι σου με ουρίτσες και γραμμούλες και κατάλαβες ότι «Αυτό σημαίνει εγώ». Μόλις έφτιαξες το πρώτο δικό σου παραμύθι, επειδή δεν σου άρεσε το τέλος σ’ ένα παραμύθι που σου διάβασα εγώ. Μόλις έφτιαξες στο μυαλό σου την εικόνα του Βασιλιά Αρθούρου, που δεν μοιάζει με καμία άλλη εικόνα που είδες σε κάποια ταινία ή βίντεο-γκέιμ. Μόλις δημιούργησες τον δικό σου ήρωα. Μόλις έζησες αυτό που διάβασες γιατί το αποκρυπτογράφησες με το δικό σου τζίνι, με τη δική σου νεράιδα.

Για τα παιδιά που τώρα μπαίνουν στη συναρπαστική περιπέτεια της εκπαίδευσης, το στοίχημα είναι τα βιβλία να μη χάσουν, στα μάτια τους, τη μαγική τους δύναμη. Να μη χάσουν τη μαγεία της ανακάλυψης, και γίνουν η ανία της υποχρεωτικής ρουτίνας. Για τα παιδιά που μεγαλώνουν και έχουν ξεχάσει το τζίνι και τη νεράιδα των βιβλίων θέλω να πιστεύω ότι το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ακόμα. Γιατί το βιβλίο πρέπει να είναι παιχνίδι. Δεν είναι ούτε αντίπαλος του παιχνιδιού, ούτε κάτι που κλέβει χρόνο από το παιχνίδι τους. Ειλικρινά, αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να βγάλουμε εντελώς από τη ζωή μας τα «διδακτικά εγχειρίδια», γιατί έχουμε φτάσει στο σημείο με αυτά τα εγχειρίδια να σκοτώνουμε την αγάπη των παιδιών για το βιβλίο. Αν ένα παιδί δεν έχει δέκα κιλά βιβλία στην τσάντα του, κι άλλα τόσα στις τσάντες των φροντιστηρίων, ίσως να νιώσει την ανάγκη να «αποδράσει» μ’ ένα βιβλίο, όπως κι εμείς, ανακαλύπτουμε, όντας μεγαλύτεροι, πόσο σπουδαίο είναι να «ξεφεύγεις» λίγο από τις καθημερινές υποχρεώσεις με τη συντροφιά της ανάγνωσης. 

Πώς να εκπαιδεύσουμε τους μικρούς μας μάγους; Πώς να τους κάνουμε να θέλουν να ψάξουν τα μαγικά τους στα βιβλία; Μόνο αν τους βοηθήσουμε να καταλάβουν ότι το βιβλίο δεν είναι υποχρέωση, είναι χαρά. Κανένας άνθρωπος δεν αγαπά αυτό που είναι υποχρεωμένος να κάνει. Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρω την απάντηση, γιατί, κι εγώ, έχω πολλά ακόμα μαγικά να μάθω, και ίσως αυτό το συγκεκριμένο μαγικό να μην το μάθω και ποτέ. Όμως η αληθινή μαγεία είναι να συνεχίζεις να φυλλομετράς τις σελίδες, να βλέπεις τα γράμματα να ζωντανεύουν, να αγκαλιάζουν τις εικόνες, και όλα αυτά μαζί να ξεπηδούν από τη ματιά σου σαν μικρές αστραπές. Και να κάνουν φωτεινό το μαγικό σου ραβδί. Και να ξέρεις, ότι, έστω για λίγο, είσαι μάγος. Που μπορείς να φτιάξεις κι εσύ τον δικό σου κόσμο. Με τον δικό σου ήρωα. Εσένα.

Ηλίας Α. Τουμασάτος

Ομιλία στην εκδήλωση "Μ' ένα βιβλίο παιδικό", που διοργάνωσε η συντοντίστρια Νηπιαγωγών του 2ου ΠΕΚΕΣ Ιονίων Νήσων κ. Μαρία Βλάχου στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη Αργοστολίου, το Σάββατο 6 Απριλίου 2019, στο πλαίσιο του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου.

(αντιγραφη απο το blog https://eliaswords.blogspot.com )

Η «απαγωγή» του Ργοστολιώτη Καρνάβαλου . (Ετούτο δεν ήτανε κάζο ατσιτέντε…ήτανε κάζο πενσάτο…)

Η πράξη τούτη , που κόντεψε μέχρι και τον «Κάρλο» , το παλιό Ληξουριώτικο κανόνι που βομβάρδιζε το Ργοστόλι να αναστήσει , συνέβη νύκτα σκοτεινή και χωρίς φεγγάρι , νια βραδιά του Φλεβάρη του 1998…

















Τότε που ακόμα και τα φαντάσματα και οι νεράιδες του Κουτάβου, είχαν συμμαχήσει με τσου «κίοπισω απογόνους του Κολόμβου» για να εισβάλουν στο Αργοστόλι, στα παλιά Τολ , κοντά στα ΚΤΕΛ…..Δέκα μέρες μπριτού την γκράντε παράτα του καρνάβαλου, μια παρέα από οχτώ «διάουτσε» και δυο «σιόρες» με τρία αυτοκίνητα (γνωρίζουμε πλέον ονόματα , ακόμα και το χρώμα των αυτοκινήτων , ένα μπλε , ένα άσπρο, και ένα μπεζ) στον καφενέ τση πλατείας, εσχεδιάσε να κλέψει το "σιορ καρνάβαλο" τ' Γροστολίου. Και μερικές μέρες μπρουτό το πάρατο, αρκινήσανε. Επίανε την γύρα….Ευρήκανε αφύλακτο τον σιορ Καρνάβαλο , και όπως οι Αχαιοί στην Τροία , μπουκάρησαν , αλλά δεν άφησαν πίσω τσου κανέναν Δούρειο Ίππο….(ασε που άμα αφήνανε, οι Ργιοστολιώτες με κειο θα κάνανε παράτα)…..Όμως αν και δεν βρήκανε γκαρτιάνους , εβάλανε εκείνοι …Ένα ζευγάρι από δαύτους (νόμιμο , παράνομο μη με ρωτάτε …) έστεκε μισαγκαλιασμένο παρακεί παριστάνοντας τσου αμορόζους για να γλιέπουν μήπως και φανούν οι ... «Τρώες»!
Και τον επήρανε…και όπου φύγει φύγει για την Χωροπούλα !!!!! Και ο σιορ Καρνάβαλος άλαλος …άλαλος από εφκειό το κάζο πενσάτο….
Την άλλη μέρα , ο σιορ Αντρέας Λασκαράτος (που τόσα χρόνια δείχνει τα όπισθεν του στο Γροστόλι , αλλά οι κιόπισω δεν έχουν καταλάβει τι τσου δείχνει εκεινόνε…) , εκράταε από το χέρι τον σιορ Καρνάβαλο, εδεκεί στο Πόρτο. Εκουρλαθήκανε οι Ργοστολιώτες!!!!! Πάει , απαγωγή μεγάλη , αντίο μαστέλλο ….
Αναβιώσανε τα παλιά πάθη, τα παλιά μίση , οι παλιές έχτρες….Ο Φόρτες επρόσταξε : «εμπρός αδέρφια, πάμε να τσου τον επάρουμε πίσω..» . Και ο Κατσιβέλης άρκίνησε να οχυρώνει το «Ληξούρι» για την επικείμενη εισβολή, που θα έκαναν οι Ργοστολιώτες για να πάρουν την Ωραία Ελένη…..Όμως με παρέμβαση των ψυχραιμότερων, εσυμφωνήθησαν τα «πιστρόφια» του μαγαρισμένου…. Στην παραλία στο Ληξούρι , είχαν συγκεντρωθεί αρκετοί Ληξουριώτες για να αποχαιρετήσουν τον απαχθέντα προς μεγάλη τους λύπη... Τα μάτια όλων ήταν δακρυσμένα!!!! Αλλά και στην παραλία στο Ργοστόλι, είχαν στείλει τον «κατάσκοπο τσου» ….Τον Βαγγέλη τον Αραβαντινό…Ο οποίος με κλαθμούς και οδειρμούς έσκουζε «Αφέντη μουουουου, τι σου εκάμανε εφκείνοι; Που σε πήγανε; Τι σου κάμανε βωρέ;». Και επέστρεψε ο σιορ Ργοστολιώτης Καρνάβαλος…μαγαρισμένος!!!!
ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ!!!!!!! (μην αρκινήσετε την φάουσα για φκειά τα γραφόμενά μου και μη με βουρλίσεται!!!)


Orestis Kappatos

ΟΥΤΕ ΓΗ ΟΥΤΕ ΝΕΡΟ ΣΤΙΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ. ΚΑΛΕΣΜΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΩΝ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΞΟΡΥΞΕΙΣ

Οι περιφερειακές κινήσεις «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική»,«Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια» και «ΑΡιστερή Παρέμβαση στην Ήπειρο»στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των πρωτοβουλιών αγώνα ενάντια στις «συμβάσεις έρευνας-εξόρυξης υδρογονανθράκων».


Η δραστηριότητα της εξόρυξης υδρογονανθράκων που σχεδιάζεται από πολυεθνικές εταιρείες (ντόπιες ή μη), με ΜΟΝΟ γνώμονα τον προσπορισμό κέρδους γι’ αυτές θα έχει μεγάλες και αρνητικές επιπτώσεις με καταστροφικά αποτελέσματα για το περιβάλλον, για την υγεία, για τη ζωή των κατοίκων των περιοχών μας.








Οι δεκάδες χιλιάδες γεωτρήσεις – εκρήξεις ,η αποψίλωση δασικής έκτασης, με την διάνοιξη δρόμων, με τα ελικοδρόμια κλπ, η όχληση της άγριας ζωής στην φάση των ερευνών, αλλά πολύ περισσότερο στη συνέχεια σε περίπτωση παραγωγικών γεωτρήσεων,η ατμοσφαιρική και εδαφική ρύπανση, ο κίνδυνος ατυχήματος μεγάλης έκτασης, σε συσχετισμό με την σεισμικότητα των περιοχών , η ρύπανση των υδάτινων οικοσυστημάτων στις γεωτρήσεις, κατά μήκος των αγωγών, στα εργοτάξια, το βαρύ μεταφορικό έργο με δεκάδες μηχανήματα, με εγκαταστάσεις αποθήκευσης, επεξεργασίας και φόρτωσης, είναι θέματα που καθιστούν την δραστηριότητα εξαιρετικά επικίνδυνη


Το ξεπούλημα του υπόγειου πλούτου στις πολυεθνικές της ενέργειας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων, εντάσσεται στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας. Κανένα όφελος δεν θα φέρει για τους εργαζόμενους και όλο το λαό. Αντίθετα έρχεται να αυξήσει τα κέρδη των πολυεθνικών, που όπως δείχνει η εμπειρία, αφήνουν πίσω τους «Κρανίου Τόπο», αδιαφορώντας για τις συνέπειες, αφήνοντας μόνο ψιχία από τα κέρδη τους στο ελληνικό κράτος.


Οι «συμβάσεις έρευνας – εξόρυξης υδρογονανθράκων» εντάσσονται στον ευρύτερο γεωπολιτικό ανταγωνισμό ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο σφαιρών επιρροής, είναι βαμμένες με το αίμα των λαών και εγκυμονούν, στο φλεγόμενο τόξο Βαλκάνια – Μεσόγειος – Μέση Ανατολή, νέους κινδύνους και περιπέτειες για το λαό μας και για τους λαούς της περιοχής.


Μοναδικός δρόμος για να ανατραπούν τα σχέδια αυτά κυβέρνησης – εταιρειών είναι ο πλατύς, μαζικός, παλλαϊκός, παρατεταμένος αγώνας.


Ξέρουμε ότι ο απέναντι μας είναι η κυβέρνηση τα τσιράκια των πολυεθνικών και του ελληνικού κεφαλαίου που θέλει κομμάτι από τη πίτα. Ξέρουμε ότι σε αυτή την προσπάθεια δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τόσο το «καρότο» των αποζημιώσεων όσο και το «μαστίγιο» της καταστολής. Έχουμε όμως την πείρα και την πίστη πως ο οργανωμένος και ενωμένος λαός μπορεί να ανατρέψει την πολιτική τους και να στείλει αυτούς και τις επενδύσεις τους στα τσακίδια. Ο αγώνας αυτός μόνο οπισθοδρομικός δεν είναι. Παλεύουμε για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια στον τόπο μας, για να κάνουμε εμείς κουμάντο πώς θα διαχειριστούμε τους φυσικούς πόρους, για την ειρήνη στην περιοχή μας.


Λέμε όχι στη μαύρη ψευτοανάπτυξη που μας πλασάρουν, καμουφλαρισμένη με δήθεν πακτωλούς χρημάτων αποκρύπτοντας τους κινδύνους (περιβαλλοντικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς).


Καλούμε στο μαχητικό συντονισμό των “πρωτοβουλιών αγώνα”, ενισχύουμε τη δημοκρατική λειτουργία τους και προβάλλουμε την αναγκαιότητα της μαχητικής κοινής δράσης.


Δηλώνουμε ότι θα στηρίξουμε το κίνημα ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων με κριτήριο τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας και του δικαιώματός της σε μια αξιοβίωτη ζωή, σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, μέσα από την αμφισβήτηση του καταναλωτισμού, του ενεργοβόρου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της κατοχής των πηγών ενέργειας από το κεφάλαιο.


Να υπερασπιστούμε τον τόπο μας, τη ζωή και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας!


οι περιφερειακές κινήσεις


Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική


Αντικαπιταλιστική Αριστερά στα Ιόνια


ΑΡιστερή Παρέμβαση στην Ήπειρο (ΑΡ.Π.Η)

http://sppantelios.blogspot.com/

H «μούγδα» είναι το μυστικό συστατικό που κάνει ανάρπαστο το βαρελίσιο τυρί της Κεφαλλονιάς

Φέτα, φωτογραφία: EUROKINISSI / ΕΛΕΝΗ ΡΟΚΟΥ

Μια «φέτα» με ιστορία που χρονολογείται από τα ομηρικά χρόνια, είναι αυτή στο νησί της Κεφαλλονιάς και αποτελεί σήμα κατατεθέν μιας τοπικής μνήμης, καθώς κάθε άνοιξη το παραδοσιακό ξύλινο βαρελάκι, παίρνει τη δικιά του θέση σε μια γωνίτσα στην κουζίνα κάθε νοικοκυριού στο νησί.

Το θέμα της ονομασίας του τυριού έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις από τους τυροκόμους της Κεφαλλονιάς, καθώς δεν αναγνωρίστηκε ως ΠΟΠ, η «Φέτα Κεφαλλονιάς» και πλέον είναι ευρέως γνωστή ως «Βαρελίσιο τυρί Κεφαλλονιάς».

Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, ο τυροκόμος Γιάννης Πανταζάτος, «με την ονομασία αυτή δεν μπορούμε να πουλήσουμε το τυρί μας, στην τιμή που πιάνει η φέτα καθώς πωλείται ως απλό βαρελίσιο τυρί, ενώ ουσιαστικά είναι φέτα, όπως όλες οι άλλες, με 70% πρόβιο και 30% κατσικίσιο γάλα».

«Οι Κεφαλλονίτες είμαστε σπουδαίοι τυροκόμοι, και πριν από πολλά χρόνια πήγαμε στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα και την Ήπειρο και έχουμε δημιουργήσει πολύ καλά τυριά που τα εξαγάγουν στο εξωτερικό» επισήμανε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Πανταζάτος.

Κατά το παρελθόν πολλές ιστορικές και λαογραφικές αναφορές, αναφέρονται στους ξακουστούς τυροκόμους της Κεφαλλονιάς που δημιούργησαν στις βαλκανικές χώρες μεγάλες μονάδες τυροκομείων και υπήρξαν δάσκαλοι στην παρασκευή της φέτας.

Συνολικά στην Κεφαλλονιά υπάρχουν 14 τυροκομεία, το οποία τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πρότυπες μονάδες, καθώς οι ντόπιοι τυροκόμοι, εκμεταλλεύτηκαν όσο μπορούσαν ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα, παίρνοντας στη συνέχεια τις απαραίτητες πιστοποιήσεις ώστε να πουλιέται το «Βαρελίσιο τυρί Κεφαλλονιάς» και εκτός νησιού.

Η ξεχωριστή γεύση του «Βαρελίσιου τυριού Κεφαλλονιάς», μόνο τυχαία δεν είναι καθώς παράγεται από ζώα που βόσκουν ελεύθερα, σε πλαγιές αλλά και κοντά στα βράχια της θάλασσας ενώ στη συνέχεια αξίζει να αναφερθεί ότι οι Κεφαλλονίτες τυροκόμοι, χρησιμοποιούν ένα μυστικό από παραδοσιακά βότανα και ανθότυρο, τη «μούγδα» που δίνει στο τυρί πολύ έντονα και ωραία αρώματα και αυτό το απλώνουν στο εσωτερικό τοίχωμα των παραδοσιακών ξύλινων βαρελιών, ανάμεσα στις στρώσεις της φέτας.

Αντιγραφη απο : /www.iefimerida.gr