Jaquou vs l' Utopie
Ζω!
Το φωνάζουν μήνες τώρα ενώ γύρω του αλυχτάνε σκυλιά και σέρνονται άθρωποι. Το ουρλιάζει τις τελευταίες μέρες με τα παράθυρα άδεια σαν ορθάνοιχα στόματα. Και το ουρλιαχτό δεν πέρασε απαρατήρητο. Έγινε πρωτοσέλιδο σε ιστορικές αστικές εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας. Έγινε σύνοδος πρυτάνεων και δηλώσεις υπουργών. Έγινε παρέμβαση εισαγγελέα, προθυμία δημάρχου, γνώμη κι άλλη γνώμη και τρίτη γνώμη και ατέλειωτη σειρά γνωμών σε free press, website και στήλες εφημερίδων. Έγινε ερωτήσεις δημοσιογράφων, hashtag στα social, instagram, θέαμα και περισσότερο θέαμα.
Του έδωσαν ονόματα. Το είπαν τέχνη, το είπαν βεβήλωση. Το λένε αλητεία, θράσος, τόλμη, μήνυμα. Το λένε ζόφο, το λένε κρίση, το λένε graffiti, έλλειψη σεβασμού και ενέργεια επιβολής. Το λένε ελευθερία, το λένε πρόκληση, το λένε εξουσία και μανία. Στήνουν απέναντί του κάμερες και γίνεται πεντάλεπτο στην τηλεοπτική ενημερωτική ζώνη. Δάκρυα χύνονται ποτάμια για τη μνήμη και τον συμβολισμό, ιμάτια σκίζονται για την αρχιτεκτονική, την εγκατάλειψη και την απανθρωπιά. Όπλα οπλίζονται με τις λέξεις έκφραση και βανδαλισμός να πυροβολούνται από κάνες, άσφαιροι κρότοι στον αέρα της πόλης.
Ζει, αλλά θα έπρεπε να έχει άλλο όνομα. Αντί για Πολυτεχνείο θα έπρεπε να λέγεται Ουαλίντ. Να είναι τριαντα κάτι χρονών και Αιγύπτιος στην Αθήνα που όλοι εύκολα συγκλονίζονται από το κτίριο και κανείς δεν θέλει να δει τον άνθρωπο. Το κτίριο μας βασανίζει, τον άνθρωπο τον βασάνισαν. Μη λέτε τίποτα.
Να, το λοιπόν, γιατί δεν καταδέχομαι να υψώσω το κεφάλι στους χρωματισμένους τοίχους. Ε το λοιπόν, οτι κι αν λέν΄οι τοίχοι, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Τι κι αν το σχεδιάσατε καλλιτέχνες, τι κι αν δεν το σχεδιάσατε. Τι κι αν μιλήσατε θεσμοί, τι κι αν δεν είπατε τίποτα. Τι κι αν οι τοίχοι και τα κολωνάκια του πεζοδρομίου και οι στάσεις των λεοφωρείων αντί να έχουν αφίσες και ταγκαρίσματα και πρέζα και εγκατάλειψη και πανό και γερμένα σώματα ενσωματώθηκαν με μαεστρία στα μαύρα και λευκά κύματα μπογιάς που τρέχουν στη Στουρνάρη, πάνω στα μάρμαρα και κάτω απ’ τα νεοκλασσικά παράθυρα, και σε ρουφάνε στη δίνη της ζωής που ζεις. Τι κι αν τρελάθηκαν οι καθώς πρέπει, τι κι αν θίχτηκαν οι πολιτισμένοι, τι κι αν πειράχτηκε η καθαρότητα, τι κι αν τραυματίστηκε ο σεβασμός, τι κι αν χαρήκανε οι ασεβείς. Τι κι αν δημιουργήθηκε άλλο ένα ακριβές στιγμιότυπο της Αθήνας που περπατάμε κάθε μέρα εν έτει 2015.Τι κι αν μίλησε ο δρόμος, τι κι αν εμφανίστηκαν οι ρωγμές, τι κι αν εκφράστηκαν οι σκιές, τι κι αν στηθήκαν τα μικρόφωνα και οι κάμερες και οι ένδοξοι τοίχοι έγιναν το επίκεντρο.
Εγώ λοιπόν, σε όλους εσάς, εγώ, τη γλώσσα μου σας βγάζω.
Γιατί το πιο επιβλητικό, το πιο μυστηριακό και το πιο μεγάλο είναι αυτός ο άνθρωπος που τον αλυσοδέσανε κάπου στην Σαλαμίνα και τον κλέψανε και τον βασανίσανε, και έσπασε με πέτρα την αλυσίδα του και στάθηκε όρθιος και βάδισε και γι΄αυτό τον απειλούν μέχρι σήμερα. Αυτός είναι το μνημείο, αυτός η ιστορία, αυτός ο σεβασμός, αυτός ο πολιτισμός, αυτός το παρόν και μέλλον, αυτός η κλασική και σύγχρονη, η αιώνια τέχνη, αυτός η πραγματικότητα. Αυτός ο κριτής, αυτός και η κρίση. Αυτός είναι ο δάσκαλος, αυτός είναι το δίδαγμα.
Και γι’ αυτόν κανείς σας δεν τόλμησε να μιλήσει. Πρωτοσέλιδα δεν φτιάξατε, κάμερες δεν στήσατε, στα πρωινά δεν ψελλίσατε λέξη για τους «τζιχαντιστές» που καταστρέφουν τον πολιτισμό μας, χιλιάδες λέξεις δεν μπήκαν σε σειρά σε στήλες και status και χιλιάδες κραυγές καταδίκης δεν ακούστηκαν. Τεχνοκριτικές δεν γραφτηκαν, κοινωνιολογικές προσεγγίσεις δεν συντάχτηκαν, καθηγητές και καλλιτέχνες, διαννοούμενοι και πολίτες, δεν μιλήσανε. Τηλεοπτικά δικαστήρια δεν στήθηκαν για τους δράστες και τις αρχές και την γειτονιά και τους θεσμούς που ολιγόρησαν και οι αυτόκλητοι εισαγγελείς λουφάξανε.
Αυτόν, τον κρύψαμε καλά κάτω απ’ το χαλάκι της Στουρνάρη. Σκούπα. Ησυχία. Φασισμός.
Φωνάξτε λοιπόν κι άλλο για τους τοίχους. Όλοι μαζί. Σα χορωδία από τα βάθη του ζόφου. Μέχρι να μην αντέχουν άλλο να τους λέτε μνήμη ούτε κι αυτοί οι τοίχοι, να συντονιστούν και να γκρεμιστούν μόνοι τους ουρλιάζοντας:
