“Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης;”

    Τη νύχτα της 30^ης προς 31^η Μάη του 1941, μέσα στη βαθιά Κατοχή, ο Γλέζος και ο Σάντας κατεβάζουν τη μισητή σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από την Ακρόπολη. Ποιός Έλληνας δεν είναι περήφανος για εκείνη την πράξη;

    Ναι, αλλά τότε υπήρχαν και εκείνοι που έλεγαν αυτά:  

Η εφημερίδα «Βραδυνή» της 1^ης Ιουνίου 1941 καταγγέλλει σαν «παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας» αυτούς που κατέβασαν την χιτλερική σημαία η οποία αξίζει «την προσήκουσαν τιμήν και τον ειλικρινή σεβασμόν»…

    Μέσα στη ναζιστική σκλαβιά ορθώθηκε το ανάστημα του αδούλωτου λαού για την αποτίναξη του φασιστικού ζυγού, για την εθνική απελευθέρωση και την αναδημιουργία της Ελλάδας:

«Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…). Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό. Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα’ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας»

 (Από το ιστορικό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη, γραμματέα του ΚΚΕ, 31 Οκτώβρη 1940).

    Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν και εκείνοι οι προσκυνημένοι, τα ελληνόφωνα όργανα του κατακτητή, τα φασιστικά Τάγματα Ασφαλείας και της θηριωδίας, προς τα οποία επιδαψίλευαν δάφνες ο Χίτλερ και ο Χίμλερ:

    Η 28^η Οκτωβρίου είναι η ημέρα μνήμης και τιμής για τους πραγματικούς πατριώτες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά. Και ο όρκος τους ήταν αυτός:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού καιυπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του»

    (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

    Αλλά και τότε δεν έλειψαν εκείνοι που βρέθηκαν απέναντι στον ελληνικό λαό. Εκείνοι που βγήκαν από τις τάξεις του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και τα χωριά. Υπήρχαν οι δοσίλογοι και οι μαυραγορίτες, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

    Έτσι ήταν τα πράγματα τότε.

Τότε, στις 29 Οκτώβρη του 1944, την ώρα που οι απόντες και οι άκαπνοι από τον αγώνα ενάντια στον φασισμό επέστρεφαν στην Ελλάδα συνοδεύοντας τον Σκόμπυ, ο Άρης Βελουχιώτης, μιλώντας στην απελευθερωμένη Λαμία παρουσίαζε την πολιτική του ΕΑΜ εκ μέρους του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ και τόνιζε: «Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε».

    Σε εκείνη την ιστορική ομιλία, που στην ουσία αποτελούσε μια οξυδερκή ανακεφαλαίωση του τετραετούς αγώνα που είχε προηγηθεί, της πολιτικοϊδεολογικής σύγκρουσης που είχε έρθει στο προσκήνιο, αλλά που αποδείχτηκε και ασφαλής πρόγνωση όσων ακολούθησαν, ανάμεσα στα άλλα έλεγε:

    «(...) Μας κατηγορούν ότι είμαστε όλοι κομμουνιστές και ισχυρίζονται ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είναι σκεπασμένες κομμουνιστικές οργανώσεις. Μα αυτή η κατηγορία μπορεί ν' αποτελέσει ντροπή ή έπαινο; Το Κομμουνιστικό Κόμμα δε βαδίζει τώρα για τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ έχει βέβαια στο Πρόγραμμά του σαν τελική του επιδίωξη τον κομμουνισμό. Μα όχι για τώρα. Τον κομμουνισμό θα τον επιβάλλετε σεις, ο λαός κι όχι το ΚΚΕ (...)

    Μα ας πούμε ότι το ΚΚΕ θα εφαρμόσει τον κομμουνισμό. Λένε ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησιές και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές να χαλάσουν τις εκκλησιές, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Οι εκκλησιές μας φταίνε ή τα καράβια του Εμπειρίκου; (...)

    Συνεπώς, καταλαβαίνετε τώρα ότι αυτοί που διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες επιδιώκουν άλλους σκοπούς, προσπαθώντας με το μέσο αυτό της συκοφαντίας να εξαπατήσουν το λαό και να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους πάνω του. Αν, μάλιστα, εξετάσουμε βαθύτερα το πράμα αυτό, θα δούμε ότι αυτοί είναι άθρησκοι, γιατί σ' αυτούς δεν υπάρχει ίχνος θρησκευτικής συνείδησης κι ο μόνος που λατρεύουν είναι ο Θεός Μαμμωνάς, ο Θεός του χρήματος (...)

    Θα δώσουμε στο λαό τα οικονομικά μέσα για να μπορεί να μη σκορπάει την οικογένειά του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. 

    Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαιά τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ; Όταν έξαφνα στα 1929 - 31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τότε τη χώρα μας, να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν.

    Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.

    Μας κατηγορούν επίσης, ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε,όλοι αυτοί οι "ηθικοί", που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα σύρματα, μιλάνε για τιμή! Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής. Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευσή του (...).

    Όταν ήταν εδώ ο κατακτητής, αυτοί θέλανε τότε την τάξη. Εμείς θέλαμε την αταξία για να κάνουμε ανυπόφορη τη ζωή του κατακτητή. Τώρα αυτοί θέλουνε την αταξία. Μα εμείς θέλουμε την τάξη. Αυτοί είναι οι οργανωτές του εμφυλίου πολέμου για να εκμεταλλεύουνται το λαό μας. Αυτοί είναι οι λύκοι, που προσπαθούν να κατασπαράξουν το κοπάδι, εμάς, εσάς, όλους μας, το λαό δηλαδή (...)».

    Έτσι ήταν τότε τα πράγματα. Είναι υπόθεση του καθενός να απαντήσει αν εκείνο το ερώτημα - «Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς;» - ισχύει και σήμερα…

email: mpog@enikos.gr 

 http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Από το Κάστρο Αγίου Γεωργίου στο Αργοστόλι (1757)

Posted on 23/10/2014 by Spyros Karydis

Από το Κάστρο Αγίου Γεωργίου στο Αργοστόλι (1757-2007). Η βενετική κυριαρχία στην Κεφαλονιά (1500-1797), Συνέδριο Ιστορίας, Αργοστόλι 27-30 Σεπτεμβρίου 2007, τ. Α΄-Β΄, Αργοστόλι 2010.

Το συνέδριο εντάσσεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στο Αργοστόλι το 2007 για τα διακόσια πενήντα χρόνια από τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Κεφαλονιάς από το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου στο Αργοστόλι. Οι δημοσιευμένες ανακοινώσεις αφορούν τη μεταφορά της διοικητικής έδρας και τους λόγους που η Βενετία αποφάσισε τη μεταφορά, τον χώρο και τους κατοίκους του Αργοστολίου τον 18ο αιώνα, την κίνηση του λιμανιού και την εμπορική δραστηριότητα, τους ναούς και τη θρησκευτική ζωή του Αργοστολίου. Εξετάζονται επίσης γενικότερα ζητήματα που αφορούν την Κεφαλονιά, όπως οι παλαιότερες πρωτεύουσές της, ο κεφαλληνιακός μοναχισμός του 18ου αιώνα, η γυναίκα της Κεφαλονιάς τον 16ο-18ο αιώνα, οι χαρτογραφικές απεικονίσεις του νησιού, η έννοια της πόλης, αλλά και θέματα που αφορούν γενικότερα τα νησιά του Ιονίου, όπως το δίκαιο και η δικαιοσύνη.

Περιεχόμενα τόμων:

Τόμος Α΄

Νίκος Μοσχονάς – Γεώργιος Πηλείδης – Σέργιος Μοσχονάς, Translatioregiminis Cefaloniae. Το ζήτημα της μεταφοράς της διοικητικής έδρας της Κεφαλονιάς, σ. 21-35.

Δέσποινα Βλάσση, Από το Κάστρο στο Αργοστόλι «για το καλό των υπηκόων και το συμφέρον της Γαληνοτάτης», σ. 36-47.

Γεράσιμος Πεντόγαλος, Αργοστόλι 1757. Ο χώρος και οι κάτοικοι, σ. 48-59.

Γεώργιος Μοσχόπουλος – Χρήστος Χαρμπίλας, Ο πρώτος βενετός διοικητής (provvetitore) της Κεφαλονιάς μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας στο Αργοστόλι, σ. 60-63.

Νικόλαος Μαραγκάκης, Από την πόλη της Κεφαλληνίας (La cita di Cefalonia) στο Αργοστόλι, σ. 64-83.

Σταματούλα Ζαπάντη, Υπόμνημα της Κοινότητας Κεφαλονιάς προς τον Δόγη τον Ιούλιο του 1637 για οχύρωση του Αργοστολίου σε ρόλο διοικητικού κέντρου, σ. 84-95.

Πέτρος Πετράτος, Αργοστόλι: Ετυμολογική επισκόπηση – Μια άλλη ετυμολογική προσέγγιση, σ. 96-105.

Γερ. Βλάχος, Αφίξεις ιστιοφόρων στο Αργοστόλι – Ιούνιος 1796/Ιούλιος 1797. Προέλευση/προορισμός, σημαίες, πορτάδα, φορτία και ναυτικοί. Η πόλη και ο λιμένας Αργοστολίου, σ. 106-126.

Νικόλαος Καρπούζης, Πληροφορίες για εμπορική δραστηριότητα στο Αργοστόλι κατά τον ΙΖ΄ αιώνα, σ. 127-141.

Sonia Anderson, Andrea Morosini, Proveditore of Cephalonia 1621-3, and his treatise on the island (1628), σ. 142-150.

Σοφία Νεοφύτου, Από την αρχαία Κράνη στο Αργοστόλι της βενετικής περιόδου. Βιβλιογραφική προσέγγιση, σ. 151-170.

Ε. Πολλάτου, Ενα Κάστρο, ένα επίνειο και οι αδικημένοι: Προσπάθεια προσέγγισης του «1757» μέσα από την ανθρωπολογία του τοπίου, σ. 171-180.

Ευγενία Λιοσάτου, Οι ιταλιστί καταγραφές εις το «Βραβίον Παλαιόν τις εκλησίας Αγίας Τριάδος», σ. 181-199.

Νίκος Τόμπρος, Μοναστηριακές αποτυπώσεις και διαπιστώσεις για τον κεφαλληνιακό μοναχισμό του 18ου αιώνα, σ. 200-214.

Σπυρίδων Πλουμίδης, Όψεις της ιστορίας των γυναικών της Κεφαλονιάς (16ος-18ος αιώνας), σ. 215-223.

Ηλίας Τουμασάτος, Η έννοια της πόλεως στο θέατρο του Πέτρου Κατσαΐτη (Κεφαλληνία, circa 1720), σ. 224-232.

Ιωάννης Βολανάκης, Μεταβυζαντινές εικόνες από τον Ναόν της Παναγίας Ευαγγελιστρίας του Κάστρου Αγίου Γεωργίου Κεφαλληνίας, σ. 233-250.

Τόμος Β΄

Ιωάννης Μεσολωρᾶς, Αρχεία της προσεισμικής εκκλησίας της Αγίας Τριάδος Αργοστολίου, σ. 7-25.

Παναγιώτα Μοσχονά, Η έξωθεν μαρτυρία για το Αργοστόλι στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, σ. 26-34.

Κωνσταντίνος Πανίτσας, Η μετεξέλιξη του επινείου «Αργοστόλι» σε πόλη: 18ος-19ος αιώνας. Συνοπτική ιστορική και οικονομική διερεύνηση με ιδιαίτερη έμφαση στον 19ο αιώνα και στην βιοτεχνία, σ. 35-43.

Γεράσιμος Γαλανός, Οι μεταφορές (λιτανείες) του σκηνώματος του Αγίου Γερασίμου στο Αργοστόλι κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας και Αγγλοκρατίας στην Κεφαλλονιά, σ. 44-50.

Θεοδόσης Πυλαρινός, Από τα κάστρα στις Σκάλες (λογοτεχνικές μαρτυρίες για μεταφορά πόλεων και μετακινήσεις πληθυσμών), σ. 51-57.

Χαράλαμπος Μπαμπούνης, Η ιστορική τοπική, παλαιότερη και νεότερη, βιβλιογραφία για τη μεταφορά (1757) της πρωτεύουσας της Κεφαλονιάς από το Κάστρο του Αγ. Γεωργίου στο Αργοστόλι, σ. 58-65.

Διονύσιος Γαρμπής, Στοιχεία για την κοινωνία του Αργοστολίου κατά τα έτη 1635-1642 στις πράξεις του νοτάριου Ραφαήλ Πινιατόρου, σ. 66-134.

Γεράσιμος Μπάλλας, Πληροφορίες για ναούς στην περιοχή του Αργοστολίου, στα χρόνια της βενετικής κυριαρχίας, σ. 135-145.

Αγγελο-Διονύσης Δεμπόνος, Αργοστόλι 1757-1797. Σαράντα χρόνια πρωτεύουσα της ενετοκρατούμενης Κεφαλονιάς. Η Δυναμική του «άλλου δόγματος», σ. 146-160.

Ευάγγελος Λιβιεράτος, Σχήματα και ονόματα της Κεφαλονιάς. Χαρτογραφικές απεικονίσεις μέχρι τον 18ο αι., σ. 161-185.

Σπύρος Λουκάτος, Αργοστόλι: Η πρώτη δεκαετία μετά την κατάλυση της Βενετοκρατίας, 1797-1807, σ. 186-207.

Ντιάνα Αντωνακάτου, Οι πρωτεύουσες της Κεφαλληνίας από την αρχαιότητα έως σήμερα, σ. 208-221.

Σπύρος Γασπαρινάτος, Το δίκαιο και η δικαιοσύνη επί Βενετοκρατίας στα νησιά του Ιονίου πελάγους, σ. 222-234.

Αγγελο-Διονύσης Δεμπόνος, Η γενέθλιος πράξη της κεντρικής πλατείας Αργοστολίου 1829, σ. 235-251.

Αναδημοσιευση απο : http://venetocrazia.wordpress.com  /http://www.sppantelios.blogspot.gr/

About these ads

Τα πραγματικά αίτια της επίθεσης στο τσιγάρο – Εγκώμιο στην ελευθερία του καπνίζειν

Κάπνισμα

Βαθιά υποκριτική, παντελώς ατελέσφορη, επικίνδυνα θολή και σίγουρα κατάφορα «αντιδημοκρατική», αποδεικνύεται η «σπουδή» της Πολιτείας να απαγορεύσει το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, 6 χρόνια μετά τη σχετική υπουργική απόφαση που συμπεριέλαβε – με ορισμένες εξαιρέσεις – εντός της «κόκκινης»-απαγορευτικής γραμμής, τους χώρους εργασίας, τα κέντρα διασκεδάσεως, τα μπαρ και τα καφενεία.

Απαγορεύοντας τη χρήση ενός καθόλα νόμιμου προϊόντος (όπως εξάλλου το αλκοόλ, τη βενζίνη κίνησης που μολύνει το περιβάλλον, τα πλούσια σε λιπαρά, τρόφιμα και μια σειρά προϊόντων που στην κατάχρησή τους βλάπτουν αποδεδειγμένα την Υγεία) η τότε αλλά και η σημερινή κυβέρνηση, προκάλεσαν ποικίλες αντιδράσεις στην καπνοβιομηχανία, τη βιομηχανία του θεάματος και της διασκέδασης ενώ φύτεψαν αναπόφευκτα σκέψεις υποψίας σε νομικούς, ακαδημαϊκούς και απλούς ανθρώπους αναφορικά με τα πραγματικά τους κίνητρα που δεν είναι άλλα από την πρόθεση ενεργοποίησης μια υπόγειας και υποχθόνιας «μηχανής» περιορισμού μιας σειράς ελευθεριών και δικαιωμάτων του πολίτη.

Από το 2008 μέχρι σήμερα βεβαίως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι οι σχετικές απαγορεύσεις μείωσαν την κατανάλωση καπνού μιας και οι αλλεπάλληλες φορο-επιθέσεις του πάγιου και αναλογικού φόρου επιβάρυναν δραματικά την καπνική αγορά που σίγουρα εξώθησαν τους καπνιστές αν όχι στην …ακαπνία σίγουρα στη χρήση παράνομων και λαθραίων προϊόντων. Τα οποία παρεμπιπτόντως είναι τόσο ανεξέλεγκτα και ανθυγιεινά όσο και συμπληρωματικά μιας ευρύτερης παράνομης αγοράς που περιλαμβάνει το εμπόριο λευκής σαρκός, τη διακίνηση όπλων κ.ά. Σύμφωνα με μελέτη του ΙΟΒΕ, το λαθρεμπόριο τσιγάρων «έκαψε» μεταξύ άλλων και 700 εκατ. ευρώ έσοδα από τη φορολόγηση της νόμιμης αγοράς υπέρ του Δημοσίου.

Τον περασμένο Μάρτιο η κ. Μακρή θέλησε να κόψει με το «στανιό» το τσιγάρο στους Έλληνες καπνιστές, κυρίως γιατί ο αντικαπνιστικός νόμος της υφυπουργού Υγείας, στους χώρους που απαγορεύει το κάπνισμα, εκτός από τους δημόσιους, εντάσσει και τους ιδιωτικούς που χρησιμοποιούνται για παροχή εργασίας. Είναι όμως δημόσιοι, οι χώροι εργασίας;

Ποιος όμως αποφασίζει για τον χώρο του, ο εργοδότης ή το Δημόσιο; Είναι δημόσιος χώρος ένα καφενείο που οι θαμώνες επισκέπτονται για να εκτονωθούν, να απολαύσουν τον ελεύθερο χρόνο τους και να καταναλώσουν ένα νόμιμο προϊόν;

Ας δούμε τι υποστηρίζει ο Aeon Skobble, καθηγητής Οικονομικών και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Bridgewater State, Southeastern Massachusetts στο απολαυστικό βίντεο που συνοδεύει την επιχειρηματολογία του με τίτλο «Απαγορεύοντας το κάπνισμα – απαγορεύοντας την ελευθερία» το οποίο δημοσιεύει το Learnliberty.gr.

“Σε πολλές περιοχές σε ολόκληρη τη χώρα, βλέπουμε ολοένα και περισσότερες απαγορεύσεις του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Αυτό φαίνεται σαν μια σύγκρουση ανάμεσα σε δικαιώματα, καθώς ο καπνιστής ισχυρίζεται «Έχω το δικαίωμα να καπνίζω!», ενώ ο μη καπνιστής θα πει «Έχω το δικαίωμα να αναπνέω καθαρό αέρα!». Σε πολλές όμως από τις περιοχές αυτές, η έννοια του δημόσιου χώρου περιλαμβάνει μπαρ ή εστιατόρια. Και υπάρχει ένας σημαντικός λόγος που αυτοί οι χώροι δεν είναι δημόσιοι, αλλά ιδιωτικοί:

Tα μπαρ και τα εστιατόρια έχουν ιδιοκτήτες, όπως ακριβώς εσείς είστε οι ιδιοκτήτες των σπιτιών σας. Αν είστε στο σπίτι μου, δεν έχετε δικαίωμα να καπνίσετε, εκτός αν εγώ πω ότι μπορείτε να καπνίσετε. Και αν είμαι στο σπίτι σας, δεν έχω δικαίωμα στον καθαρό αέρα, εκτός αν εσείς πείτε ότι το έχω. Αν είμαι στο σπίτι σας, το αν θα καπνίσουμε ή όχι εξαρτάται από το ποιοι είναι οι κανόνες σας.

Αν είμαστε σπίτι μου, το αν θα καπνίσουμε ή όχι εξαρτάται από το ποιοι είναι οι δικοί μου κανόνες. Και όπως θα περίμενε κανείς ότι εσείς θα θέτετε τους κανόνες για το δικό σας σπίτι, σίγουρα και ο εστιάτορας θα έπρεπε να μπορεί να θέσει κανόνες για το τι συμβαίνει στο εστιατόριο του. Δεν έχετε το δικαίωμα να παραπονιέστε – είτε επιτρέπεται, είτε απαγορεύεται το κάπνισμα. Κι αυτό γιατί το εστιατόριο δεν είναι δικό σας. Ο εστιάτορας ξέρει την πελατεία του. Ξέρει αν το κατάστημα είναι τέτοιο που θα το συμφέρει περισσότερο να επιτρέψει ή να απαγορεύσει το κάπνισμα. Γιατί λοιπόν να μην αφήνουμε τον εστιάτορα να παίρνει αυτές τις αποφάσεις για το κατάστημά του, όπως ακριβώς και εσείς μπορείτε να θέσετε αυτούς τους κανόνες για το δικό σας σπίτι; Άλλωστε, δεν είστε υποχρεωμένοι να πάτε στο εστιατόριο. Αν θέλετε να πάτε σε ένα εστιατόριο όπου το κάπνισμα δεν επιτρέπεται, τότε θα έπρεπε να πάτε σε ένα εστιατόριο όπου το κάπνισμα δεν επιτρέπεται. Αν θέλετε να πάτε σε ένα εστιατόριο όπου το κάπνισμα επιτρέπεται, τότε θα έπρεπε να πάτε σε ένα τέτοιο εστιατόριο. Με το να το διατυπώσουμε όμως αυτό με όρους σύγκρουσης δικαιωμάτων, χάνουμε το σημαντικό σημείο που είναι το για τίνος τα δικαιώματα μιλάμε. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια σύγκρουση ανάμεσα στα δικαιώματα των καπνιστών και σε εκείνα των μη καπνιστών.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα ζήτημα δικαιωμάτων των ιδιοκτητών. Στην ιδιοκτησία σας, έχετε το δικαίωμα να καπνίζετε, όπως έχετε και το δικαίωμα να έχετε ένα περιβάλλον χωρίς καπνό. Όμως δεν έχετε δικαίωμα στην μία ή την άλλη κατάσταση αν βρίσκεστε στην ιδιοκτησία κάποιου άλλου. Τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη είναι αυτά που θα πρέπει να καθορίζουν τους όρους χρήσης της εν λόγω ιδιοκτησίας. Δεν έχετε δικαιώματα που υπερισχύουν έναντι των δικαιωμάτων του ιδιοκτήτη. Αν είμαι στο δικό σας εστιατόριο, το αν μπορώ να καπνίσω ή όχι εξαρτάται από εσάς, όχι από μένα”.

Την άποψη αυτή φαίνεται να ενστερνίζεται και το ΣτΕ που έχει αποφανθεί ότι πρόκειται για περιορισμό στην ελευθερία όσων επιλέγουν να καπνίζουν σε καφετέριες, καφενεία, ταβέρνες, μπαρ και άλλους τέτοιου είδους χώρους. Ωστόσο, η απαγόρευση αυτή είναι θεμιτή, κατά το ΣτΕ, διότι το σχετικό μέτρο στηρίζεται στο άρθρο 21 παράγραφος 3 του Συντάγματος, που προβλέπει την υποχρέωση του κράτους να μεριμνά για την προστασία της υγείας των πολιτών. Στην περίπτωση λοιπόν αυτή το ΣτΕ δέχεται την επίκληση του Συντάγματος, το οποίο προφανώς ισχύει για άλλες περιπτώσεις στις οποίες το κράτος καταδεικνύει ολέθρια ολιγωρία: Στην πολιτική Υγείας, στο θέμα των φαρμάκων, στο ζήτημα των εθνικών δρόμων.

Το πιο σημαντικό που βλάπτει την υγεία αλλά απειλεί και τη ζωή των Ελλήνων; Η πολιτική της συγκυβέρνησης και των μνημονίων. Ο αριθμός των αυτόχειρων, των εγκεφαλικών και εμφραγμάτων μεταξύ μη καπνιστών αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Το κάπνισμα τους έφταιξε…. Προφανώς η σπουδή τους για περιορισμό ελευθεριών είναι εντονότερη από αυτήν της προστασίας της Υγείας.

Συγγραφέας:Σόνια Χαϊμαντά

Πηγή άρθρου: newsbomb.gr   Αναδημοσιευση απο : http://www.kefaloniatoday.com/

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/epikerotita/ygeia/ta-pragmatika-etia-tis-epithesis-sto-tsigaro-egkomio-stin-eleitheria-tou-kapnizin-100690.html#sthash.9PVeig45.dpuf                                    http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Κεφαλονια. ΟΙ «ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ» ΡΩΣΟΙ ΚΑΙ Ο «ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ» ΟΥΣΑΚΩΦ Ή ΠΩΣ ΠΑΡΑΠΟΙΕΙΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ

γράφει ο Πέτρος Πετράτος      ΟΙ  «ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ»  ΡΩΣΟΙ  ΚΑΙ  Ο  «ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ»  ΟΥΣΑΚΩΦ Ή  ΠΩΣ  ΠΑΡΑΠΟΙΕΙΤΑΙ  Η  ΙΣΤΟΡΙΑ            Κατά τη διάρκεια της «Ρωσικής Εβδομάδας» και κατά την παραμονή στο λιμάνι του Αργοστολιού του «ιερού» πλοίου «Άγιος Πέτρος» με τα οστά του αγίου (κατά τη Ρωσική Εκκλησία από το 2000) ναυάρχου Ουσακώφ  ακούστηκε και από τους Ρώσους υπεύθυνους των σχετικών εκδηλώσεων και από τοπικούς θεσμικούς παράγοντες και αναπαράχθηκε, ανυποψίαστα προφανώς, από τα τοπικά έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ότι «το 1800 οι Ρώσοι απελευθέρωσαν τα Επτάνησα». Κάτι τέτοιο δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορική πραγματικότητα.           Τώρα λοιπόν, που σταμάτησε ο απόηχος των εκδηλώσεων της «Ρωσικής Εβδομάδας», τώρα που το «ιερό» πλοίο «Άγιος Πέτρος» έφυγε από το νησί μας, ας σκεφτούμε ψύχραιμα και νηφάλια τι ακριβώς είχε συμβεί τότε: Γιατί ήρθαν οι Ρώσοι του Ουσακώφ στο Ιόνιο; Μήπως είχαν μαζί τους ως συμμάχους; τους Οθωμανούς Τούρκους; Από ποιους οι ενωμένοι Ρωσότουρκοι «απελευθέρωσαν» τα Επτάνησα;  Ρωσοτουρκική επέμβαση και κατοχή – Όχι απελευθέρωση           Ο Μ. Ναπολέοντας και ως φορέας των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης εκείνη την περίοδο και ως στρατιωτική δύναμη έχει καταστεί επικίνδυνος για τις απολυταρχικές δυνάμεις της Ευρώπης. Στα μέρη που επικρατούσε διαδίδονταν και πραγματώνονταν στον έναν ή στον άλλο βαθμό οι φιλελεύθερες ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης. Είχε ήδη καταλύσει το κράτος της Βενετίας και τα Επτάνησα είχαν περιέλθει στην εξουσία του (Συνθήκη του Καμποφόρμιο, 1797).            Τα Επτάνησα, βέβαια, λόγω της στρατηγικής τους σημασίας, μπορούσαν να  χρησιμοποιηθούν από τη Γαλλία ως ορμητήριο για οποιαδήποτε επιχείρησή της εναντίον των Βαλκανίων, της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και της Αιγύπτου, που ήταν βέβαια ζωτικοί χώροι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της τσαρικής Ρωσίας. Αλλά και μέσω των Επτανήσων υπήρχε ο φόβος της διάδοσης των νεωτερικών φιλελεύθερων ιδεών στο διπλανό οθωμανοκρατούμενο ελληνικό χώρο με συνέπεια ενδεχομένως μια εξέγερση των υπόδουλων Ελλήνων.           Έπρεπε, λοιπόν, να αντιμετωπιστεί ο Ναπολέοντας, έπρεπε να απομακρυνθεί ο φόβος ευρύτερης διάδοσης των επαναστατικών ιδεών στα Βαλκάνια, έπρεπε να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του τσάρου και σουλτάνου στην Ανατολή. Την ευθύνη της εκστρατείας στη Μεσόγειο και της εκδίωξης των Γάλλων από τα νησιά του Ιονίου ανέλαβε τα τέλη Αυγούστου του 1798 ο ικανότατος Ρώσος αντιναύαρχος Φιοντόρ (Θεόδωρος) Φιοντόροβιτς Ουσακώφ, κάτω από τις διαταγές του οποίου τέθηκε και η οθωμανική ναυτική μοίρα με τον Καντίρ μπέη. (Να σημειώσουμε ότι την ίδια περίοδο τα Ιόνια νησιά επιβουλεύονταν και οι Άγγλοι, οι οποίοι μετά από δέκα χρόνια θα εφαρμόσουν με επιτυχία σχέδιο κατάκτησής τους).           Έτσι, ο ενωμένος ρωσοτουρκικός στόλος από το φθινόπωρο του 1798 μέχρι το Φεβρουάριο του 1799 κατόρθωσε να εκδιώξει τους Γάλλους, να καταλάβει τα Επτάνησα και να επαναφέρει το παλαιό αριστοκρατικό καθεστώς. Αυτό έγινε τότε – τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Διώχτηκαν οι δημοκρατικοί Γάλλοι και νέοι κυρίαρχοι έγιναν οι απολυταρχικοί Ρώσοι και Οθωμανοί Τούρκοι. Επομένως, από πουθενά δεν προκύπτει «απελευθέρωση». (Πάντως είναι κρίμα οι υποστηρικτές της «απελευθέρωσης» να αδικούν τους «απελευθερωτές» Τούρκους και να παίρνουν τις τιμές μόνο οι «απελευθερωτές» Ρώσοι…). Αντίθετα, σημειώθηκε πισωγύρισμα της ιστορίας. Από τη φιλελεύθερη αναγέννηση στο δεσποτισμό και την απολυταρχία           Έχει, ωστόσο, σημασία να γνωρίσουμε επιπλέον άλλα δυο πράγματα, για να κατανοήσουμε καλύτερα το κλίμα εκείνης της εποχής: Α.  Τι νέο είχε φέρει η γαλλική κατοχή στα Επτάνησα και ποιους αυτό ενοχλούσε;   1. Άρχισε να πνέει αέρας φιλελεύθερος και να εφαρμόζονται στα νησιά μας για πρώτη φορά πρακτικές ισονομίας και λαϊκής συμμετοχής.  Αναφέρουμε τις σημαντικότερες: α) καταργήθηκε το Λίμπρο ντ’ Όρο, το σύμβολο της αριστοκρατίας, β) όλοι οι κάτοικοι ονομάστηκαν πολίτες, γ) στην τοπική αυτοδιοίκηση συμμετείχαν πρόσωπα από όλα τα κοινωνικά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, δ) καθιερώθηκε ως επίσημη γλώσσα στη διοίκηση και στα δικαστήρια η ελληνική γλώσσα (μέχρι τότε η ιταλική), ε) ξεκίνησε η ίδρυση δημόσιων σχολείων. 2. Με αυτή τη νέα κατάσταση δυσανασχετούσαν μόνο οι ευγενείς – αυτοί που μέχρι τότε δυνάστευαν το λαό – γιατί έχαναν τη δύναμή τους, κυρίως την πολιτική. Τώρα τα ανερχόμενα αστικά στρώματα και ο απλός λαός των πόλεων και των χωριών μπορούσε να ανασάνει. Β. Ποιοι συνέβαλαν στην εκδίωξη των Γάλλων, ποιοι δηλαδή βοήθησαν τους νέους κατακτητές των Επτανήσων, τους Ρωσότουρκους, προσβλέποντας προφανώς στην επαναφορά του παλαιού καθεστώτος; 1. Οι πράκτορες των Ρώσων στα νησιά, οι ευγενείς δηλαδή, διακινούσαν προκήρυξη του Ουσακώφ, με την οποία ο Ρώσος ναύαρχος δήλωνε την πρόθεσή του να «ελευθερώσει» τα νησιά από τους Γάλλους. 2. Ο τότε πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ (είναι ο ίδιος εκείνος που αργότερα θα αφορίσει τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τους πρωτεργάτες της Επανάστασης του 1821, ενώ λίγο πριν (1797) είχε απαγορεύσει την κυκλοφορία του περίφημου Συντάγματος του Ρήγα) με εγκύκλιό του καλούσε τους ορθόδοξους Επτανήσιους να συμπράξουν με τον αναμενόμενο στα Ιόνια νησιά ρωσοτουρκικό στόλο, για να διωχτούν οι «άθεοι» Γάλλοι, που απειλούσαν την «κραταιά βασιλεία» (του σουλτάνου δηλαδή), και  γνωστοποιούσε ότι θα αφορίσει όσους θα πρόσφεραν βοήθεια στον «όφη του Σατανά» (τους Γάλλους δηλαδή). Είναι, άλλωστε, ιστορικά τεκμηριωμένο ότι η επίσημη Εκκλησία ήταν κατά του Γαλλικού και του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, εναντιούμενη σε όλα τα φιλελεύθερα μυαλά της εποχής και καταδικάζοντας την επιστήμη και τη φιλοσοφία. 3. Στα νησιά οι ευγενείς, εκμεταλλευόμενοι τα αρνητικά, που έτσι κι αλλιώς υπήρχαν, της γαλλικής διοίκησης, ξεσήκωναν τους αγρότες, τους οποίους εύκολα χειραγωγούσαν, εναντίον των Γάλλων, αξιοποιώντας και τη διακήρυξη του ομόδοξου Ουσακώφ και την εγκύκλιο του Γρηγορίου Ε΄.           Ενωμένοι, λοιπόν, οι Ρωσότουρκοι εκδίωξαν τους δημοκρατικούς Γάλλους από τα Επτάνησα και από τους πρώτους μήνες του 1799 ανέλαβαν αυτοί ως νέοι κυρίαρχοι. Επομένως, συνιστά παραποίηση, παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας η άποψη περί Ρώσων «ελευθερωτών». Οι Ρωσότουρκοι ήταν ελευθερωτές μόνο για τους «αρχόντους», αφού αμέσως αποκαταστάθηκε στα Επτάνησα το παλιό αριστοκρατικό καθεστώς, το οποίο είχε καταργηθεί από τους Γάλλους, και οι ευγενείς ξαναπήραν τα καταργημένα προνόμιά τους.    Ίδρυση της Επτανήσου Πολιτείας           Την άνοιξη του 1799 οι αρχηγοί των δύο στόλων (Ουσακώφ και Καντίρ μπέης) ανακοίνωσαν ότι τα Ιόνια νησιά θα αποτελούσουν ενιαίο κρατικό σχηματισμό με κεντρική κυβέρνηση (Γερουσία), που θα εδρεύει στην Κέρκυρα. Το φθινόπωρο του 1799 αντιπροσωπία της  Γερουσίας πήγε στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί ένα τμήμα της στην Πετρούπολη, για να συζητήσει με το σουλτάνο και τον τσάρο αντίστοιχα τη δομή, τη λειτουργία και τη διεθνή θέση της νέας κρατικής οντότητας. Μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις το Μάρτιο του 1800 η Ρωσία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέγραψαν τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, με την οποία αποφασιζόταν ότι τα Ιόνια νησιά θα συγκροτούσαν ενιαίο κράτος με την ονομασία «Επτάνησος Πολιτεία» ή και «Πολιτεία των Επτά Ενωμένων Νησιών», την οποία θα κυβερνούσαν οι πρόκριτοι και οι επιφανείς του τόπου και θα ήταν κάτω από την επικυριαρχία και την προστασία του σουλτάνου, στον οποίο θα πλήρωνε φόρο.           Πάντως, αυτή η εξέλιξη έχει την αξία της, καθώς τα Επτάνησα αποτέλεσαν το πρώτο αυτόνομο ελληνικό κρατικό μόρφωμα των νεότερων χρόνων. (Μετά από τριάντα χρόνια, το 1830, θα ιδρυθεί το ανεξάρτητο νεοελληνικό κράτος). Παρά τη συντηρητική πολιτειακή της κατεύθυνση, καθώς κυνήγησε τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και υπονόμευσε τον εκδημοκρατισμό των Επτανήσων, η Επτάνησος Πολιτεία, ως οργανωμένο αυτόνομο κράτος, παρείχε μια  αισιόδοξη προοπτική ελευθερίας στον υπόδουλο ελληνισμό: για παράδειγμα, ο Αδαμάντιος Κοραής ευχόταν να ξεκινήσουν από τα Επτάνησα οι απαρχές της ελληνικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Ωστόσο, με το σύνταγμα της Επτανήσου Πολιτείας του 1806 αναγνωρίστηκε στη Ρωσία το δικαίωμά της να επεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα του νέου κράτους, με αποτέλεσμα τον επόμενο χρόνο η Ρωσία να παραχωρήσει τα Επτάνησα με τη Συνθήκη του Τιλσίτ (1807) στη Γαλλία…           Από τα παραπάνω δεν προκύπτει ότι ο Ουσακώφ υπήρξε ο «θεμελιωτής» της Επτανήσου Πολιτείας, όπως έχει χαραχτεί στο μνημείο, που έχει στηθεί στο Αργοστόλι, στο χώρο προσόρμισης των κρουαζιερόπλοιων, στο γνωστό «μπαστούνι». Η Επτάνησος Πολιτεία υπήρξε αναμφίβολα το θετικό αποτέλεσμα της ρωσοτουρκικής επέμβασης του 1798-1799, αλλά αυτό απέχει πολύ από το χαρακτηρισμό του Ουσακώφ ως «θεμελιωτή» της Επτανήσου Πολιτείας. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα. Γι’ αυτό επιβάλλεται η διόρθωση της επιγραφής του μνημείου. Αν δε διορθωθεί, δικαιολογημένα κάποιος θα κατηγορήσει τους υπεύθυνους ανέγερσης του μνημείου για σκόπιμη παραπληροφόρηση και για συνειδητή παραχάραξη του ιστορικού γεγονότος. Και φρόνιμο είναι να μη φτάσουμε μέχρι εκεί. Ναι στη φιλία των λαών αλλά στη βάση τεκμηριωμένων ιστορικών γεγονότων           Κανείς δεν πρέπει να εναντιώνεται σε εκδηλώσεις, που αποβλέπουν στην αλληλογνωριμία, στη συναδέλφωση και τη φιλία των λαών· όλοι οφείλουμε να στηρίζουμε προσπάθειες, πρωτοβουλίες  και ενέργειες, που στοχεύουν στη σύσφιγξη σχέσεων μεταξύ λαών με κοινές παραδόσεις και κοινούς αγώνες. Τέτοιες δραστηριότητες πρέπει να αγκαλιάζονται και να διευρύνονται. Το ζήτημα, όμως,  είναι αυτές οι δραστηριότητες να εδράζονται σε αναμφισβήτητα γεγονότα και να αξιοποιούν σωστά τα συμπεράσματα της ιστορικής επιστήμης. Σε διαφορετική περίπτωση η χρησιμότητά τους είναι αμφίβολη και ελέγχονται ιδεολογικά και πολιτικά, ενώ παράλληλα δημιουργούν ψευδή συνείδηση, που αποπροσανατολίζει πολίτες και πολιτικούς και προσφέρει κακό μάθημα στο σήμερα και το αύριο.           Ειδικότερα με τους Ρώσους η περίπτωση του «απελευθερωτή» Ουσακώφ δεν προσφέρεται για τους παραπάνω σκοπούς. Η ρωσική πλευρά έχει ενδεχομένως τους λόγους της, αλλά εμείς γιατί πρέπει να ενδώσουμε; Τιμά την ιστορική μας διαδρομή ως Κεφαλονιτών να ερχόμαστε να τιμήσουμε αυτόν που σταμάτησε μια διαδικασία φιλελεύθερης και δημοκρατικής αναγέννησης και ανάπλασης στο νησί μας και γενικότερα στα Επτάνησα, αυτόν που γύρισε πίσω τους δείχτες της τοπικής μας ιστορίας;           Αντίθετα, υπάρχουν άλλα πρόσωπα και άλλα γεγονότα, δικά μας και της Ρωσίας, ιστορικά τεκμηριωμένα, που προσφέρονται για τη σύσφιγξη των σχέσεων των δύο πλευρών. Καλό είναι οι αρμόδιοι να τα σκεφτούν όλα αυτά.    Πέτρος Πετράτος Υ.Γ. Είχε ολοκληρωθεί το κείμενο αυτό, όταν διάβασα σε τοπικές δημοσιογραφικές ιστοσελίδες τον απολογισμό της «Ρωσικής Εβδομάδας στα Ιόνια νησιά» (σε ελληνική μετάφραση από τη ρωσική ιστοσελίδαhttp://voskres.ru/info/sobinfo529.htm). Αλλά κάποιους προβληματισμούς μου σε σχέση με αυτόν τον απολογισμό θα καταθέσω σε επόμενο κείμενό μου.                                                                                                                     Π. Π. Αναδημοσιευση απο :http://kefaloniapress.gr/                                      http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Ο τεμαχισμός του Αγίου Γερασίμου – Μια παλιά ιστορία….

Eορτασμός Αγίου Γερασίμου

Το 1983, ξεσπά το σκάνδαλο με τις καταγγελίες για τεμαχισμό του σκηνώματος του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλλονιά. Φορείς του νησιού κατηγορούν τον Μητροπολίτη Προκόπιο Μενούτη ότι απέκοψε τμήμα του χεριού του Αγίου και το προσέφερε σε εφοπλιστικές οικογένειες.
Ο Μητροπολίτης αρνείται να παρατεθεί, παρά τις πιέσεις τού τότε Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και της Ιεράς Συνόδου. Τελικά το θέμα λύνεται με παρέμβαση της κυβέρνησης και συγκεκριμένα του τότε υπουργού Παιδείας κ. Απ. Κακλαμάνη. Ο υπουργός συντάσσει μια νομοθετική διάταξη με την οποία η Σύνοδος μπορεί να θέσει σε εξάμηνη αργία Αρχιερέα ο οποίος σκανδαλίζει τους πιστούς.
Με τη «δαμόκλειο σπάθη» να επικρέμαται στο κεφάλι του, ο Μητροπολίτης παραιτείται
Aπό την Εφημερίδα το Βήμα

Δημοσίευμα εποχής

Πριν χρόνια, η ελληνική Εκκλησία συγκλονίστηκε από το σκάνδαλο της μητρόπολης Κεφαλληνίας. Στις 5 Δεκεμβρίου 1979 διαδήλωση 3000 ατόμων πολιόρκησε το μέγαρο της μητρόπολης στο Αργοστόλι με αίτημα την απομάκρυνση του μητροπολίτη Προκόπιου Μενούτη. Οι πιστοί κατηγορούσαν τον ιεράρχη ότι μαζί με άλλους προέβη σε τεμαχισμό του σκηνώματος του Αγίου Γερασίμου, προκειμένου να το “αξιοποιήσει”. Μια βδομάδα αργότερα η Διαρκής Ιερά Σύνοδος έθεσε σε διαθεσιμότητα τον μητροπολίτη. Πέρασε ενάμιση χρόνος μέχρι να τολμήσει ο Προκόπιος να ξαναπατήσει στο νησί. Στις 5 Ιουλίου 1981 φθάνει και πάλι στο νησί με αεροταξί, συνοδευόμενος από δυο φίλους του μητροπολίτες. Πάνω από 7.000 κάτοικοι συγκεντρώνονται για να τον εμποδίσουν. Δεν αποφεύγονται τα επεισόδια και ο μικροτραυματισμός των μητροπολιτών Τριφυλίας Στεφάνου και Διδυμοτείχου Αγαθαγγέλου. Ο Προκόπιος φυγαδεύεται. Τελικά η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, κάνοντας χρήση του λεγόμενου “φιλαδέλφου”, καλύπτει τον Προκόπιο και του δίνει άδεια αόριστης διάρκειας.
Και μια αντίθετη άποψη ( με καθαρά πολιτική προσέγγιση) όπως διαβάζουμε στο Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος  στο roides.wordpress.com

Προκόπιος Μενούτης

Eπρόκειτο για μια ανιδιοτελή πράξη χωρίς οικονομικό όφελος. Είναι γνωστό σε όλους μας πόσο αναξιοπαθούντες είναι οι εφοπλιστές και στο κάτω κάτω ο ρασοφόρος κρεοπώλης δεν έκανε κάτι έξω από την Ορθόδοξη μαγική παράδοση τεμαχίζοντας μια μούμια. Συχνά όμως ο λαός ψάχνει να βρει αιτία για να εκδηλώσει τη δυσαρέσκειά του. Οι τρελλο-Κεφαλλονίτες θα γνώριζαν σίγουρα πως η Εκκλησία συνηθίζει να κόβει και να ράβει πτώματα, να στέλνει κομματάκια εδώ κι εκεί, να τα βάζει σε Αγίες Τράπεζες, σε λειψανοθήκες, σε φυλαχτά, να τα περιφέρει σε ζητείες, να τους οργανώνει υποδοχές αρχηγού Κράτους, να προχωρεί σε ανταλλαγές με τη Ρωσία, να βάζει καραγκιόζηδες αρχηγούς κομμάτων-που θέλουν να γίνουν και πρωθυπουργοί – να τα προσκυνάνε σαν την τελευταία Κατίνα κλπ. Όμως έφταιγε το timing που λένε και στα τηλεπαράθυρα. Η επικείμενης πτώσης της Δεξιάς είχε φέρει ένα επαναστατικό αεράκι στο νησί των Ριζοσπαστών κι έτσι τo 1979, 3000 Κεφαλλονίτες πολιόρκησαν το Μητροπολιτικό Μέγαρο στο οποίο ήταν ταμπουρωμένος ο Προκόπης και τον εκπόρθησαν με έφοδο. Θέλω να είμαι ειλικρινής. Πίσω από τον υποκριτικό αυτό σάλο, κρυβόντουσαν προφανώς ριζοσπαστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που θέλανε να υπονομεύσουνε την καταρρέουσα ΝΔ και να πλήξουν τη Βαστίλλη της Εκκλησίας. Πρώτος και καλύτερος ο μετέπειτα δήμαρχος της ΝΔ Αντώνης Τρίτσης που αργότερα άπλωσε χέρι στην ιερή περιουσία αλλά του το έκοψε ο ευσεβής σοσιαλιστής πρωθυπουργός Α.Παπανδρέου,που με κανένα τρόπο δεν ήθελε συγκρούσεις που θα ανέκοπταν την πορεία προς τον Σοσιαλισμό.
Από κοντά τρέξανε να χτυπήσουν το δεσπότη και τα μέλη του ισχυρού τοπικού ΚΚΕ, που του τη φυλάγανε του Προκόπη από την Κατοχή και τη Χούντα. Από εδώ καταγόταν άλλωστε η μυθική μορφή της Αριστεράς, ο ήρωας του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, ο λιμενεργάτης Σερ Αντώνης Αμπατιέλλος που η ίδια η βασίλισσα της Αγγλίας τίμησε για το σπάσιμο του ναζιστικού αποκλεισμού του νησιού της. Η γυναίκα του, η θρυλική Μπέττυ Αμπατιέλου είχε ξεμαλλιάσει τη Φρειδερίκη στην Αγγλία. Υπήρχε ένα αναρχοκομμουνιστικό κλίμα λοιπόν στο νησί, μια συσσώρευση ανατρεπτικών συνθηκών. Έτσι ο Προκόπης έγινε αποδιοπομπαίος τράγος.

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/o-temachismos-tou-agiou-gerasimou-mia-palia-istoria-100600.html#sthash.BbqSQbiw.dpuf


Αναδημοσιευση απο http://www.kefaloniatoday.com/

/http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Σαν σήμερα δημοσιεύτηκε ο -Ύμνος εις την Ελευθερίαν-

Σαν σήμερα δημοσιεύτηκε ο “Ύμνος εις την Ελευθερίαν”

Ποίημα του Διονυσίου Σολωμού (1798-1857), οι δύο πρώτες στροφές του οποίου… σε μουσική του Νικολάου Μάντζαρου (1795-1872), αποτελούν τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας (1865) και της Κύπρου (1966).
Ο Ύμνος εις την Ελευθερία γράφτηκε από τον 25χρονο Σολωμό στη Ζάκυνθο, πρώτα στα ιταλικά και εν συνεχεία στα ελληνικά, τον Μάιο του 1823, σε μία περίοδο ιδιαίτερης έξαρσης της Ελληνικής Επανάστασης. «…Δε θέλω να περάσει κανενός από το μυαλό πως την ώρα που νικούν οι δικοί μας στο Μαραθώνα, εγώ κάθομαι και τραγουδώ για ένα βοσκόπουλο…» (Ο θάνατος του βοσκού), έγραφε στον φίλο του Γεώργιο Δε Ρώσση την ίδια εποχή.

Το ποίημα του Σολωμού αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές. Το μέτρο είναι τροχαϊκό με εναλλαγές επτασύλλαβων και οκτασύλλαβων στίχων. Σύμφωνα με το περιεχόμενό του μπορεί να χωρισθεί στα εξής μέρη:
Προοίμιο (στρ. 1-34). Ο ποιητής παρουσιάζει τη θεά ελευθερία, θυμίζει τα περασμένα μαρτύρια του Ελληνισμού, την εξέγερση των σκλάβων, τη χαρά του Ελληνισμού, την έχθρα των Ευρωπαίων ηγεμόνων και την περιφρονητική αδιαφορία των Ελλήνων για τα φιλότουρκα αισθήματά τους.
Η περιγραφή της Μάχης της Τριπολιτσάς (στρ. 35-74).
Η μάχη της Κορίνθου και η καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια (στρ. 75-87).
Η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου στα 1822 και ο πνιγμός των Τούρκων στον ποταμό Αχελώο (στρ. 88-122).
Τα πολεμικά κατορθώματα στη θάλασσα, η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας κοντά στην Τένεδο και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου Ε’. (στρ. 123-138).
Επίλογος (στρ. 139-158). Ο ποιητής συμβουλεύει τους αγωνιστές να απαλλαγούν από τη διχόνοια και προτρέπει τους δυνατούς της Ευρώπης να αφήσουν την Ελλάδα να ελευθερωθεί (Γιάννης Ν. Παππάς: «Για να γνωρίσουμε το Σολωμό», εκδ. Μεταίχμιο).
Η φήμη του ποιήματος ξεπέρασε γρήγορα τα στενά όρια της Ζακύνθου. Το 1824 μεταφράστηκε μέρος του στα αγγλικά και ολόκληρο στα γαλλικά. Στον επαναστατημένο ελληνικό χώρο δημοσιεύτηκε τον ίδιο χρόνο στο Μεσολόγγι, στην εφημερίδα «Ελληνικά Χρονικά» του Ιάκωβου Μάγερ. Θα ακολουθήσουν και άλλες δημοσιεύσεις τον επόμενο χρόνο, ενώ στις 21 Οκτωβρίου του 1825 θα δημοσιευθεί και η πρώτη κριτική του ποιήματος από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη στη Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος, που εκδιδόταν στο Ναύπλιο.
Μεταξύ 1828 και 1830, ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν μελοποιήθηκε από τον κερκυραίο μουσουργό Νικόλαο Μάντζαρο για τετράφωνη ανδρική χορωδία και ακουγόταν με ενθουσιασμό σε εθνικές εορτές στα Επτάνησα. Τον Δεκέμβριο του 1844 ο Μάντζαρος παρουσίασε μια νέα μελοποίηση του ποιήματος και την υπέβαλε στον βασιλιά Όθωνα, με την ελπίδα να γίνει το «εθνικό άσμα» της χώρας. Μέχρι τότε ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας ήταν ο Βαυαρικός (η γνωστή μελωδία του Χάιντν, που σήμερα είναι ο εθνικός ύμνος της Γερμανίας και της Αυστρίας). Το έργο έγινε δεκτό μόνο ως σύνθεση και βραβεύτηκε με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος.
Το 1865, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στην Κέρκυρα, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α’ άκουσε την εκδοχή της σύνθεσης του Μάντζαρου για ορχήστρα πνευστών από την μπάντα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κερκύρας και του έκανε εντύπωση. Ακολούθησε το Βασιλικό Διάταγμα της 4ης Αυγούστου 1865, που το χαρακτήρισε «επίσημον εθνικόν άσμα» και εντελλόταν η εκτέλεσή του «κατά πάσας τας ναυτικάς παρατάξεις του Βασιλικού Ναυτικού». Επίσης, ενημερώθηκαν οι ξένοι πρέσβεις, ώστε να ανακρούεται και από τα ξένα πλοία στις περιπτώσεις απόδοσης τιμών προς τον Βασιλιά της Ελλάδος ή την Ελληνική Σημαία. Από τότε ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σολωμού, μελοποιημένος από τον Νικόλαο Μάντζαρο, θεωρείται ως εθνικός ύμνος της Ελλάδας. Από τις 18 Νοεμβρίου 1966 με την απόφαση 6133 του υπουργικού συμβουλίου καθιερώθηκε και ως εθνικός ύμνος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

http://www.sansimera.gr/articles/681
via: http://pisoapothnkoyrtina.blogspot.com/2014/10/blog-post_653.html#ixzz3GklbPhwd

Αναδημοσιευση απο vlahatasamis.gr     /http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Οι παράγοντες της ποιότητας του Κεφαλονιτικου κρασιου.

Ο Ενιαίος Αγροτικός Συνεταιρισμός τονίζει ότι, στα νησιά μας το λευκό κρασί είναι συνώνυμο του Θιακο Κεφαλλονίτικου ήλιου, της παράδοσης και της καλής καρδιάς… Ως γνωστό, λευκό κρασί μπορεί να φτιαχτεί από οποιαδήποτε ποικιλία κρασοστάφυλου ακόμη και από ερυθρά. Όμως, το αποτέλεσμα διαφέρει … Η ποικιλία του κρασιού που φτιάχνει ένα κρασί είναι το πρώτο βασικό στοιχείο για την ποιότητά του. Γι’ αυτό και οι ποικιλίες σταφυλιών, κατάλληλες για την λευκή οινοποίηση, ξεχωρίζουν.

Κάθε ποικιλία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά (χρώμα, άρωμα, γεύση) που συχνά τα μεταφέρει στο κρασί που φτιάχνει. Έτσι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την Ρομπόλα, το Τσαούσι, το Βαστιλίδι, το Μοσχάτο κλπ, που πραγματικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις ξενικές.

Εκτός όμως από την ποικιλία του σταφυλιού αποφασιστικοί παράγοντες για την ποιότητα των λευκών κρασιών είναι το που και πως καλλιεργούνται τα αμπέλια. Το έδαφος, ο τρόπος φύτευσης, το κλάδεμα, η καλλιέργεια και το κλίμα της κάθε χρονιάς παραγωγής είναι παράγοντες – στην κυριολεξία – υψίστης σημασίας.

Γι’ αυτό η ίδια ποικιλία σταφυλιού, όπως η Ρομπόλα, όταν προέρχεται από διαφορετικές περιοχές (υψόμετρο, κλίμα) παράγει διαφορετικό εντελώς κρασί.  Και γι’ αυτό είναι αδύνατο να φτιαχτεί το ίδιο ακριβώς κρασί κάθε χρονιά.

Στη δευτερογενή παραγωγή βασικό ρόλο παίζουν οι συνθήκες οινοποίησης και η εφαρμοζόμενη τεχνολογία όπου η ανθρώπινη συμβολή είναι καθοριστική.

Ο Ενιαίος Αγροτικός Συνεταιρισμός Κεφαλληνίας & Ιθάκης υπενθυμίζει ότι κάθε σταγόνα βροχής, κάθε αλλαγή ανέμου, κάθε βαθμός θερμοκρασίας, κάθε ηλιαχτίδα επηρεάζουν άμεσα την πορεία ωρίμανσης της κάθε ποικιλίας. Είναι πολύ δύσκολο να επηρεάσουμε το κλίμα, το έδαφος, τις ποικιλίες αλλά μπορούμε να επέμβουμε στο στάδιο της οινοποίησης για ένα τέλειο αποτέλεσμα.

             Από  τον  Ενιαίο  Αγροτικό  Συνεταιρισμό  Κεφαλληνίας  &  Ιθάκης                        

Αναδημοσιευση απο :http://kefalonianews.gr                                                                                    /http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Τι πραγματικά συνέβη με την ιταλική μεραρχία Άκουι στην Κεφαλονιά

Οστά Ιταλών Μεραρχίας Ακουι(Πηγή φωτογραφίας:vlahatasamis.blogspot.com)

Τον Σεπτέμβριο του 1943 η Κεφαλλονιά ήταν για λίγο στο επίκεντρο των εξελίξεων. Αιτία ήταν η σύγκρουση μεταξύ των πρώην συμμάχων Ιταλών και Γερμανών.
Αν και ποτέ οι ιταλογερμανικές σχέσεις δεν ήταν άριστες, παρά την μεταξύ τους συμμαχία, τα προβλήματα μεγάλωσαν με την ανατροπή του Μουσολίνι απ΄τον στρατάρχη Μπαντόλιο στις 25/07/1943.
Τότε ο Χίτλερ μη εμπιστευόμενος πλέον τους Ιταλούς διέταξε την προετοιμασία της επιχείρησης Αchse η οποία προέβλεπε τον αφοπλισμό και την αντικατάσταση με ειρηνικά ή βίαια μέσα των ιταλικών φρουρών στις υπο κατοχή χώρες, όπως η Ελλάδα. Στα πλαίσια της επιχείρησης αποβιβάστηκε στην Κεφαλλονιά στις 07/08/1943 ένα γερμανικό σύνταγμα με διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Μπάργκε. Στην Κεφαλλονιά τότε βρισκόταν η ιταλική μεραρχία Άκουι ως στρατεύματα κατοχής του νησιού, με διοικητή των υποστράτηγο Γκαντίν.
Στις 08/09/1943 ο Μπαντόλιο ανακοίνωσε την συνθηκολόγηση της Ιταλίας με τους Συμμάχους. Οι Ιταλοί στην Κεφαλλονιά στο άκουσμα της είδησης ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς, ενώ οι Γερμανοί απλά παρακολουθούσαν. Ο Γκαντίν διατάσσεται απ΄ τον στρατηγό Βεκιαρελι (διοικητή της 11ης ιταλικής Στρατιάς στην Αθήνα) να παραδώσει τον οπλισμό της μεραρχίας του στους Γερμανούς. Ξεκινάει απρόθυμα διαπραγματεύσεις με τον Μπάργκε. Οι Γερμανοί δεν αφήνουν πολλά περιθώρια και θέτουν στους Ιταλούς τελεσίγραφο ως την 13η Σεπτεμβρίου για να παραδώσουν τον οπλισμό τους.
Ο Γκαντίν το συζητάει με τους αξιωματικούς του, αποφεύγοντας να απαντήσει. Παράλληλα αρχίζουν μικροαψιμαχίες μεταξύ Ιταλών και Γερμανών στο νησί. Οι Γερμανοί τους αποκαλούν προδότες. Συγχρόνως, και καθώς το γερμανικό τελεσίγραφο έληγε, προσεγγίζουν την Κεφαλλονιά δύο γερμανικά πλοία φορτωμένα με βαριά όπλα και στρατιώτες. Καθώς πλησίαζαν το Αργοστόλι ένας ιταλός αξιωματικός, ο λοχαγός Απολλόνιο διέταξε πυρ. Το ένα πλοίο βυθίστηκε και το άλλο υπέστη σοβαρές ζημιές και αιχμαλωτίστηκε απ’τους Ιταλούς.
Παρ’ολ’αυτά, στις 14/09/1943 ο Μπάργκε υπέβαλλε νέες προτάσεις για παράδοση των ιταλικών όπλων, αλλά ο Γκαντίν αρνήθηκε πάλι. Οι Γερμανοί τότε επιτίθενται. Οι Ιταλοί εκμεταλλευόμενοι την αριθμητική υπεροχή τους (12.000 έναντι 2.000) αντιστέκονται . Μετά όμως από την αποβίβαση γερμανικών ενισχύσεων στην Κεφαλλονιά και την εμπλοκή της Λουφτβάφε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, οι Ιταλοί καταρρέουν με βαρύτατες απώλειες. Ο Γκαντίν συνθηκολογεί στις 21/09/1943, η μεραρχία Άκουι παραδίδεται και οι Ιταλοί του νησιού συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι.
Με συνοπτικές διαδικασίες εκτελέστηκαν όλοι. Περίπου 5.000 υπολογίζονται οι εκτελεσθέντες, ενώ άλλοι 3.000 πνίγηκαν όταν το πλοίο που τους μετέφερε στην ηπειρωτική Ελλάδα προσέκρουσε σε νάρκη.
Αυτό ήταν το τέλος της μεραρχίας Άκουι. Καλό θα είναι να υπενθυμίζουμε ότι οι Ιταλοί είχαν επιβάλλει ένα σκληρό καθεστώς κατοχής στα Επτάνησα καθώς αποσκοπούσαν στο να τα προσαρτήσουν μετά την λήξη του πολέμου. Τα Επτάνησα ουσιαστικά ήταν ιταλικό προτεκτοράτο υπό ιταλική πολιτική διοίκηση, με ξεχωριστό νόμισμα και αποκομμένο απ’την υπόλοιπη Ελλάδα. Η μεραρχία Άκουι ήταν ο στρατιωτικός εκφραστής αυτής της στυγνής ιταλικής κατοχής στην Κεφαλλονιά.
Μεταπολεμικά και αφού η Ιταλία είχε εξαγνιστεί διότι είχε εγκαταλείψει τον Άξονα το 1943, τα γεγονότα της Κεφαλλονιάς παρουσιάζονταν με τέτοιο τρόπο ώστε η ιταλική μεραρχία Άκουι να παρουσιάζεται σαν αθώο θύμα των Γερμανών. Μέχρι και μνημείο της έκαναν!!! Το άκρον άωτον του παραλογισμού.
Η πραγματικότητα βέβαια ήταν διαφορετική. Οι Ιταλοί στην Κεφαλλονιά απλά πλήρωσαν τις συνέπειες της βλακείας τους. Από την στιγμή που δεν ήταν σε θέση να αντέξουν στρατιωτικά, το μόνο που είχαν να κάνουν ήταν να παραδοθούν, όπως έκαναν στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας, και όχι να προκαλέσουν τους Γερμανούς. Από την στιγμή που τους προκάλεσαν η μοίρα τους ήταν προδιαγεγραμμένη.
Σίγουρα η εκτέλεση των Ιταλών αιχμαλώτων απ’τους Γερμανούς συνιστά έγκλημα πολέμου και είναι κατακριτέα πράξη, αλλά σαν Έλληνες δεν έχουμε κανέναν λόγο να λυπόμαστε ιδιαίτερα για την τύχη των ύπουλων και στυγνών Ιταλών κατακτητών. Ας μην ξεχνάμε ότι πέραν της πρόθεσης αρπαγής των Επτανήσων, οι Ιταλοί ενίσχυαν απροκάλυπτα τα ανθελληνικά αποσχιστικά κινήματα των μουσουλμάνων Τσάμηδων στην Ήπειρο, των ελάχιστων ρουμανίζοντων βλαχόφωνων στην Θεσσαλία και ήταν οι πρώτοι που εξόπλισαν τους ανθέλληνες φιλοβούλγαρους κομιτατζήδες στην δυτική Μακεδονία. Συν τοις άλλοις ευθύνονταν απόλυτα και για την εμπλοκή της Ελλάδας στην ανθρωποσφαγή του Β’Παγκ.Πολέμου με την απρόκλητη επίθεση της 28η Οκτωβρίου του 1940…
Τα ιστορικά στοιχεία για την ανάρτηση είναι απ’το τεύχος 85 του περιοδικού Στρατιωτική Ιστορία, σελ. 64-69.
Μία θύμηση ιδιαίτερα ενοχλητική την οποία θέλησαν να αντικαταστήσουν με το αιώνιο στερεότυπο “του καλού Ιταλού” και ειδικά για την Ελλάδα όπου το στερεότυπο των ιταλών στρατιωτών τους θέλει όλους σαν ένα χαζοχαρούμενο “ασκέρι σ΄ αγαπώ” και παρουσιάζει τον ιταλό φαντάρο σαν καλό παιδί που έστειλαν να κάνει ένα πόλεμο που δεν πιστεύει το οποίο, μετά τις σκληρές δοκιμασίες που υπέφερε τον χειμώνα του ΄40 – ΄41 στο Αλβανικό μέτωπο, μπορεί επιτέλους “νικητής” να παίξει τον ρόλο του κατακτητή.
Ένα ρόλο που δεν ταυτίζεται με τα επεκτατικά σχέδια που ήθελε το φασιστικό καθεστώς αλλά ούτε και με την ρατσιστική θεωρία της πλήρους υποταγής που προβλέπονταν για την υποταγμένη Ελλάδα. (Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ένα γείτονα, ένα νοσταλγό που λέγαμε τότε, που επαναλάμβανε: εάν θα είχαμε νικήσει τον πόλεμο οι Έλληνες και οι Αιθίοπες θα δούλευαν για εμάς!). Ένας μύθος που παρουσιάζει τους ιταλούς φαντάρους σαν ένα σύνολο ατόμων τελείως ανεπίδεκτων στην στρατιωτική πειθαρχία και ανίκανων να συμπεριφερθούν σαν στρατός κατοχής.
Σαν φαντάρους οι οποίοι, αντί να καταπιέζουν τους Έλληνες και να εκμεταλλεύονται ληστρικά την χώρα με σκοπό να δημιουργήσουν την αυτοκρατορία του Μουσολίνι, προσπαθούσαν να με κάθε τρόπο να γίνουν αγαπητοί από τους κατοίκους παίζοντας καρπαζιές με τα πεινασμένα παιδάκια στα οποία μοίραζαν φαγητό, δημιουργώντας σχέσεις με τα ντόπια κορίτσια που έβλεπαν με τρυφερά αισθήματα. Σαν ένα φτωχό στρατό, όπως ήταν και ο ηττημένος ελληνικός στρατός, που αποτελούνταν από ευγενικούς, λίγο μελαγχολικούς μουσικούς μαντολίνου, πάντα έτοιμους να δακρύσουν σκεπτόμενοι τη μαμά στη μακρινή πατρίδα.
Oμως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Αυτή η ειδυλλιακή περιγραφή είναι ένας παγιωμένος μύθος που παραμένει ζωντανός μέχρι τις ημέρες μας.
Aπόσπασμα από το βιβλίο “Breve Storia della Grecia Moderna” του  Μάουρο Φαρόλντ μέλος της ομάδας “Bellaciao” 

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/ti-pragmatika-sinevi-tin-italiki-merarchia-akoui-stin-kefalonia-82899.html#sthash.9hMlZooV.dpuf