Η Ιστορία μιας γέφυρας – Η γέφυρα Δεβοσέτου στο Αργοστόλι

Γέφυρα Δεβοσέτου

Στην Κεφαλονιά η δημιουργία οδικού δικτύου και παρεμφερών συγκοινωνια­κών έργων άρχισε ουσιαστικά από την εποχή της Αγγλοκρατίας στο νησί (1809-1864).⁽¹⁾ Μέχρι τότε το πρόβλημα της μετακίνησης αντιμετωπιζόταν με πρωτόγονες υποδομές με αποτέλεσμα την απομόνωση της αγροτικής ενδοχώρας με τα χωριά και τους οικισμούς της από το παραλιακό αστικό κέντρο της πρωτεύουσας του Αργοστο­λιού. Μόνο η θαλάσσια συγκοινωνία εξυπηρετούσε τις παράκτιες περιο­χές με ασφά­λεια.
Αυτήν την κατάσταση ήρθε να ανατρέψει ο Ch. Ph. de Bosset, όταν το 1810 διο­ρίσθηκε στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής της Κεφαλονιάς (1810-1814).⁽²⁾ Μεταξύ των σημαντικότερων έργων της θητείας του ήταν η κατασκευή γέφυρας μέσα στον κόλπο του Αργοστολιού, που ένωσε την πόλη με την απέναντι ακτή του Δραπάνου – μιας γέφυρας που ακόμη και σήμερα είναι η μεγαλύτερη σε μήκος πέτρινη γέφυρα της Ελλάδας (690 μ.) και αποτελεί ένα μεγάλο τεχνολογικό επίτευγμα για την εποχή της, ένα έργο εξαιρετικής αισθητικής και ένα από τα αξιολογότερα και σπανιό­τερα στο είδος του νεότερα μνημεία της χώρας μας.
Η πόλη του Αργοστολιού⁽³⁾ ήταν απομονωμένη από το βορειοανατολικό τμήμα του νησιού, καθώς συγκοινωνούσε με αυτό μέσω του λιμανιού με βάρκες. Δεν ήταν όμως λίγες οι φορές που οι άσχημες καιρικές συνθήκες απέτρεπαν τη θαλάσσια συ­γκοινωνία. Η μετακίνηση, εξάλλου, μέσω του γύρου του Κουτάβου⁽⁴⁾ (απόσταση 6 χι­λιομέτρων περίπου) ήταν προβληματική και επίφοβη λόγω του υπάρχοντος έλους, που κάποτε στοίχιζε και τη ζωή των τολμηρών.⁽⁵⁾ Μοναδική λύση γι’ αυτό το χρόνιο πρό­βλημα θα ήταν η κατασκευή μιας γέφυρας, που θα ένωνε τις δυο απέναντι ακτές του κόλπου του Αργοστολιού.
Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρουμε το εξής: Δεν απο­κλείεται σε προηγούμενο αιώνα να είχε κατασκευαστεί στην ευρύτερη θαλάσσια πε­ριοχή του Κουτάβου ένα είδος ξύλινης γέφυρας, ακριβώς για να διευκολύνει τη συ­γκοινωνία των δυο ακτών, η οποία όμως δεν είχε μεγάλη διάρκεια ζωής. Αυτό τουλά­χιστον εξάγεται από γεωγραφικό χάρτη του 1687, όπου σημειώνεται γέφυρα στην πε­ριοχή του Κουτάβου,⁽⁶⁾χωρίς όμως ακόμη να έχει διασταυρωθεί αυτή η αξιοπρόσεκτη κατά τα άλλα πληροφορία με άλλη πηγή.⁽⁷⁾ Πάντως, και για τα πρώιμα χρόνια της Αγγλοκρατίας η γεφύρωση των δυο ακτών του κόλπου θα ήταν η πιο σίγουρη λύση. Έτσι θα εξασφαλιζόταν μόνιμη και σταθερή επικοινωνία της πρωτεύουσας με την απέναντι ακτή και γενικότερα τη βόρεια και ανατολική ενδοχώρα του νησιού, θα πα­γίωνε την ασφάλεια στη μετακίνηση αλλά και θα έλεγχε η κεντρική εξουσία εγκαιρό­τερα και αποτελεσματικότερα τις απομακρυσμένες περιοχές.⁽⁸⁾

Την ιδέα αυτή συνέλαβε ο De Bosset και την πρότεινε το 1812 στο τοπικό κυβερ­νητικό συμβούλιο.⁽⁹⁾ Τα μέλη του αντέδρασαν, επειδή, κατά τη γνώμη τους, η γέ­φυρα θα καθιστούσε την πόλη «ακόμη πιο εκτεθειμένη στις έξαλλες επιδρομές των χω­ρικών», καθώς ήταν γνωστό ότι οι τελευταίοι, είτε διαμαρτυρόμενοι απέναντι στους μεγαλογαιοκτήμονες και μεγαλεμπόρους είτε καθοδηγούμενοι από προσωπικές ή το­πικιστικές αντιζηλίες και αντιθέσεις, εισέβαλλαν στο Αργοστόλι και δημιουργούσαν ταραχές ή προκαλούσαν λεηλασίες.⁽¹⁰⁾ Γι’ αυτό, άλλωστε, τη δαπάνη για ένα τέτοιο έργο τη θεώρησαν παράλογη και κανονική σπατάλη. Αντίθετα, ο De Bosset προσπα­θούσε να τους πείσει ότι είναι συμφερότερο για τον τόπο να αξιοποιηθούν γι’ αυτό το έργο τα χρήματα του τοπικού ταμείου παρά να μείνουν άθικτα ή να τα εκμεταλλευ­τούν οι Άγγλοι^. εξάλλου, εάν συναινέσουν στην κατασκευή της γέφυρας, θα έχουν έτσι συμβάλει και στη δική τους υστεροφημία, αφού και με τη δική τους συμμετοχή θα πραγματοποιηθεί «ένα έργο χρήσιμο και αιώνιο». Ο De Bosset, όμως, αποφασισμέ­νος να σταματήσει την απομόνωση της πρωτεύουσας και να υλοποιήσει την παρά­τολμη αλλά αναγκαία ιδέα του, τράβηξε, κατά τη συνεδρίαση του συμβουλίου, το σπαθί του «και το έβαλε θυμωμένος στο τραπέζι λέγοντας: “το σπαθί μου θα λύσει το γόρδιο δε­σμό”».⁽¹¹⁾ Με την κίνηση αυτή, θέλοντας προφανώς να διασκεδάσει τους δι­σταγμούς των συμβούλων, δήλωνε ότι οι ταραχές και οι λεηλασίες του Αργοστολιού μπορούσαν να αποτραπούν με καλύτερα οργανωμένη στρατιωτική διοίκηση.⁽¹²⁾ Και τελικά απο­φασίστηκε η κατασκευή της γέφυρας.
Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο, λόγω του βάθους των νερών σε ορισμένα ση­μεία (4-5 μ.) και των πενιχρών οικονομικών της τοπικής διοίκησης. Οι δυσκολίες όμως υπερπηδήθηκαν. Η γέφυρα θα άρχιζε από το ανατολικό σημείο της πόλης και θα έφθανε στην απέναντι ακτή του κόλπου, στο Δράπανο.⁽¹³⁾ Ο μηχανικός παρέβη το χρυσό κανόνα της γεφυροποιίας (: γεφυρώνουμε στο στενότερο άνοιγμα) και δεν κα­τασκεύ­ασε τη γέφυρα σε ενιαία ευθεία γραμμή στο στενότερο άνοιγμα, αλλά την κα­τένειμε σε τρεις συνεχόμενους βραχίονες σε τεθλασμένη γραμμή. Έτσι, εκμεταλλευόταν τα αβαθή σημεία του κόλπου, για να στηρίξει καλύτερα την κατασκευή και ταυτό­χρονα την προστάτευε από τους ισχυρούς κυματισμούς και τους βόρειους ανέμους, αφού θα τους δεχόταν με απόκλιση. Παράλληλα, για την εξασφάλιση εργατικών χε­ριών και την εξοικονόμηση χρημάτων εφάρμοσε το σύστημα της αγγαρείας, της υπο­χρεωτικής δηλαδή για τους κατοίκους προσφοράς εργασίας ή χρημάτων σε περίπτωση άρνησης εργασίας.⁽¹⁴⁾
Το έργο ξεκίνησε. Ξύλινοι πάσσαλοι καρφώθηκαν στο βυθό και πάνω τους στε­ρεώθηκε ενισχυμένο σανίδωμα. Μέσα σε 15 ημέρες η γέφυρα ήταν έτοιμη και επι­τράπηκε η χρησιμοποίησή της. Επρόκειτο για μια προσωρινή ξύλινη ελαφριά σχετικά κατασκευή, που η σύντομη πραγματοποίησή της προκάλεσε έκπληξη και ενθουσιασμό στους πολίτες. Ο Παναγής – Μαρίνος Σολομός, οχτάχρονο παιδί τότε, θυμάται τον εν­θουσιασμό του κόσμου, που συνειδητοποιούσε τη νέα πραγματικότητα, το ότι δηλαδή μπορούσε να περάσει με ασφάλεια πάνω από τη θάλασσα. Και συμπλήρωνε: «Εκείνο το έργο εμφανιζόταν στα μάτια του καθενός σαν έργο μαγευτικό, που δεν έγινε από ανθρώπινα χέρια αλλά από υπερφυσικές δυνάμεις».⁽¹⁵⁾

O De Bosset, βέβαια, δεν είχε σκοπό να σταματήσει εδώ. Ήθελε μια ανθεκτικό­τερη και μονιμότερη γέφυρα. Γι’ αυτό, χρησιμοποιώντας ως βάση την ξύλινη γεφύ­ρωση, έβαλε αμέσως τα θεμέλια πέτρινου κτίσματος. Κατασκευάστηκαν πέτρινα βά­θρα και θεμε­λιώθηκαν γερά στο βυθό σε μεταξύ τους απόσταση 3,5 μ.⁽¹⁶⁾ Αυτά ενώθη­καν με χο­ντρά δρύινα δοκάρια, πάνω στα οποία καρφώθηκαν με μεγάλα σιδερένια καρφιά γε­ρές σανίδες πάχους 5-8 και πλάτους 15 εκατοστών, σαν κι αυτές που χρησι­μοποιού­νταν για την κατασκευή πλοίων.⁽¹⁷⁾ Όταν έγινε προσβάσιμη αυτή η νέα μορφή της γέφυρας, χωρίς όμως να έχει τελείως ολοκληρωθεί, δόθηκε σε δημόσια χρήση. «Κομψό» και «χρήσιμο» έργο τη χαρακτήρισε ο περιηγητής John Lee, o οποίος, επι­σκεπτόμενος την Κεφαλονιά και τον De Bosset τα τέλη του 1812, περπάτησε πάνω σε αυτήν: «Περι­διάβηκα τη γέφυρα ή μάλλον τον υπερθαλάσσιο δρόμο», έγραψε.⁽¹⁸⁾ Για «ένα σπουδαίο επί­τευγμα» έκανε λόγο ένας άλλος περιηγητής, ο Henry Holland, που κι αυτός την ίδια περίπου περίοδο βρέθηκε στο νησί, διευκρινίζοντας ότι είναι «γερά κα­τασκευασμένη με στερεούς κυβόλιθους».⁽¹⁹⁾
O De Bosset, βέβαια, δεν πρόλαβε να δει το έργο του ολοκληρωμένο (απαιτή­θηκαν συ­νολικά 3-4 έτη), γιατί στο μεταξύ μετατέθηκε. Πρόλαβε, όμως, να δει κατα­σκευασμένο τον πέτρινο οβελίσκο, τη γνωστή «Κολόνα». Επιθυμούσε δηλαδή να στη­θεί μνημείο προς τιμή του βρετανικού έθνους, υπό τη διοίκηση του οποίου πραγματο­ποιήθηκε το σημα­ντικότατο έργο της γέφυρας. Έτσι λοιπόν, στο τέλος του δεύτερου βραχίονα, αρι­στερά, όπου τα νερά είναι ρηχότερα, διαμορφώθηκε μια τετράγωνη πέ­τρινη βάση, που περιβαλλόταν από 12 κολονάκια, και στο μέσο της τοποθετήθηκε ένας οβελίσκος σε δύο βαθμίδες κατασκευασμένος από κομμάτια σκληρής πέτρας, με σκαλισμένη την επιγραφή «ΤΗ ΔΟΞΗ ΤΩΝ ΒΡΕΤΤΑΝΩΝ ΟΙ ΚΕΦΑΛΛΗΝΕΣ ΑΩΙΓ’» στα ελληνικά, λατινικά, αγγλικά και ιταλικά στις τέσσερις πλευρές της.⁽²⁰⁾
Όταν την επόμενη δεκαετία τοποτηρητής στο νησί είχε διορισθεί ο Ch. J Narier(1822-1824, 1825-1830),⁽²¹⁾ τελειοποίησε ο ίδιος τη γέφυρα, κατασκευάζοντας τα φρύ­δια, τους ωραίους προβόλους και τα τειχάκια των στηθαίων.⁽²²⁾ Αλλά η γέφυρα πήρε την τε­λειωτική της σημερινή μορφή αρκετά χρόνια αργότερα, επί τοποτηρητή στο νησί του Βρετανού βαρόνου C. J. D’ Everton (1842-1848).⁽²³⁾ Τότε η διοίκηση, έχοντας ανα­γνωρίσει τη χρησιμότητάς της, αποφάσισε την εξολοκλήρου ανακατασκευή της από πέτρα με μεγαλύτερο πλάτος. Έτσι, κατασκευάστηκαν 16 ομοιόμορφα ελλειπτικά τόξα στολισμένα με κοσμήματα, σκαλισμένα σε πωρόπετρα, που αντικατέστησαν τα ξύλινα δοκάρια. Τα τόξα αυτά προσέδιδαν ωραιότατη όψη στη συνολική εικόνα της γέφυρας. Ταυτόχρονα, έπαιζαν το ρόλο διόδων του θαλάσσιου νερού αλλά και των ψαράδων με τις βάρκες τους.⁽²⁴⁾ Καταργήθηκε το ξύλινο κατάστρωμα, για να στρωθεί με ψιλό χαλίκι (τη γνωστή «κιμηλιά»), το οποίο με την πίεση και τη χρήση θα πέτρωνε και θα άντεχε στη φθορά. Δεξιά και αριστερά του νέου καταστρώματος και σε όλο το μήκος της γέφυρας τοποθετήθηκαν στηθαία από πωρόπετρα, με κατά διαστήματα πε­ρίτεχνα κλειδώματα, για την ασφάλεια ανθρώπων και οχημάτων. Τα στηθαία αυτά ήταν ιδιαίτερα χρήσιμα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, γιατί, αποκρούοντας το δυ­νατό άνεμο και τα θαλάσσια κύματα, καθιστούσαν τη διάβαση ευκολότερη και ασφα­λέστερη.⁽²⁵⁾

Αυτό, λοιπόν, το έργο τιμά τον εμπνευστή του, τους δημιουργούς και τους ερ­γά­τες του. Τιμά τον De Bosset, που συνέλαβε την ιδέα και προχώρησε, παρά τις αρ­χι­κές επιφυλάξεις και αντιρρήσεις των τοπικών αρχόντων, στην υλοποίησή της. Τιμά και το ανώνυμο τεχνικό του επιτελείο. Τιμά, επίσης, και τους Napier και D’ Everton μαζί με το τεχνικό τους επιτελείο, που ολοκλήρωσαν και τελειοποίησαν το έργο. Τιμά, βέ­βαια, και τους Κεφαλονίτες, τους ανώνυμους εκείνους εργάτες, που δούλεψαν για την πραγμάτωση αυτού του έργου. Είναι εκείνοι που έκοψαν και μετέφεραν τα ξύλα και τις πέτρες^. είναι εκείνοι που μούσκεψαν μες στα νερά του κόλπου, για να καρφώ­σουν τους ξύλινους πασσάλους ή να τοποθετήσουν τα πέτρινα στηρίγματα στο βυθό^. είναι εκείνοι που δούλεψαν τις πέτρες, για να τις στήσουν τόξα αρμονικά ή στηθαία με τα όμορφα κλειδώματά τους^. είναι εκείνοι που κάρφωσαν τις σανίδες στο κατάστρωμα ή έστρωσαν την «κιμηλιά», για να περπατήσουν άνθρωποι και ζώα, για να περάσουν άμαξες και οχήματα. Και σε όλους τους παραπάνω συνολικά απονέμεται η οφειλόμενη τιμή από τους μεταγενέστερους  και σύγχρονους χρήστες αυτού του έργου.
Και η γέφυρα αυτή έγινε για τους Αργοστολιώτες, για τους Κεφαλονίτες η Γέ­φυρα – με κεφαλαίο το Γ. Την είπαν ή και τη λένε Γέφυρα του Αργοστολιού, ή Γέφυρα του Δραπάνου⁽²⁶⁾ ή Γέφυρα του Κουτάβου ή Γέφυρα του Δεβοσέτου (ή Δεβοσέτη ή Δε­μποσέτη, κατά τη λαϊκή ορολογία) προς τιμή του De Bosset, όμως πάντοτε παραμέ­νει η Γέφυρα, ή ο «Πόντες» για τους παλαιότερους.⁽²⁷⁾ Από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής της έγινε σημείο αναφοράς. Χωρίς αυτήν δε νοείται το Αργοστόλι. Με αυ­τήν σχετίζε­ται η γύρω περιοχή. Με την παρουσία και λειτουργία της η Γέφυρα προξέ­νησε αλλα­γές στο φυσικό περιβάλλον και επέφερε ανακατατάξεις στα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα της ευρύτερης περιοχής.
Η Γέφυρα αναγκαστικά χώρισε τον κόλπο του Αργοστολιού σε δύο άνισα τμή­ματα. Το μικρότερο, το δεξιά από αυτήν, προς τον Κούταβο, μετατράπηκε σε λιμνοθά­λασσα και εξελίχθηκε σε έναν αξιοπρόσεκτο βιότοπο. Από τα ελλειπτικά τόξα της, τις «μπούκες», περνούν πολλοί και διάφοροι θαλασσινοί οργανισμοί, οι οποίοι, αφήνο­ντας το ανοικτό πέλαγος, κατευθύνονται στα αβαθή της λιμνοθάλασσας, για να απο­θέσουν τα αυγά τους. Από τον ίδιο υγρό δρόμο περνά η χελώνα caretta-carreta, ενώ κάποτε ξεκόβει και καμιά φώκια monachous-monachous. Η λιμνοθάλασσα γεμίζει με καλαμάρια, χταπόδια, σουπιές και χέλια, λαβράκια, σάρπες, τσιπούρες και κεφάλους. Και όλος αυτός ο θαλάσσιος πληθυσμός γίνεται στόχος των ερασιτεχνών ψαράδων, που με καθετές πάνω από τα στηθαία της Γέφυρας προσπαθούν να τον συλλάβουν, αλλά και των επαγγελματιών ψαράδων, που με το παραγάδι ή το πυροφάνι γυρόφερ­ναν – γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν σταματήσει – μέσα στη λιμνοθάλασσα, για να βγάλουν το ψωμί τους. Αυτοί ήταν οι «ψαράδες τση Λίμνης», που δεν ψάρευαν ποτέ έξω από τη λιμνοθάλασσα, στον ανοικτό κόλπο, «λες και η λίμνη τους είχε εντάξει στο οικοσύστημά της», λες και το θεωρούσαν προδοσία.⁽²⁸⁾

Μόλις η Γέφυρα κατασκευάστηκε, έγινε η κύρια συγκοινωνιακή γραμμή της πρωτεύουσας με τη βόρεια και ανατολική Κεφαλονιά και βασική οικονομική αρτηρία της. Πάνω από αυτήν περνούσαν άνθρωποι, ζώα και άμαξες και εξακολουθούν να περνούν άνθρωποι και αυτοκίνητα. Μέσω αυτής μεταφέρονταν και μεταφέρονται οι καρποί της γης, για να θρέψουν τον αστικό πληθυσμό, και τα αγαθά της πόλης, για να βελτιώσουν τη ζωή των χωρικών. Ταυτόχρονα, έγινε στολίδι μοναδικό για το Αργο­στόλι και την Κεφαλονιά γενικότερα. Καλλιτέχνημα κομψό η Γέφυρα, μαγεύει το θε­ατή, καθώς ανάλαφρα απλώνει τους βραχίονές της μέσα στα θαλάσσια νερά, για να ταξιδέψει από τη μιαν ακτή του κόλπου στην άλλη. Πάνω σε αυτόν τον «υπερθαλάσ­σιο δρόμο» έκαναν παλαιότερα οι Αργοστολιώτες το βραδινό τους περίπατο. Αλλά και σήμερα αποζημιώνει η Γέφυρα τον κάθε πεζοπόρο, καθώς προς βορρά του ξανοί­γει τη ματιά στον ανοιχτό κόλπο, ενώ προς νότο του ζητά να απολαύσει το καθρέφτι­σμα των γύρω λόφων μέσα στα ακύμαντα νερά της λιμνοθάλασσας του Κουτάβου.
Η Γέφυρα, επίσης, δέθηκε με την κοινωνική και θρησκευτική ζωή του Αργοστο­λιού. Μέχρι το 1821 η λιτανεία της δεύτερης ανάστασης κατά την ημέρα του Πάσχα έφτανε μέχρι το χώρο της Γέφυρας και εκεί, στην αρχή της, που γέμιζε από πι­στούς, γινόταν η τελετή των δεήσεων.⁽²⁹⁾ Πάνω από αυτήν περνούσε και περνά η πάν­δημη λιτανεία της Παναγίας της Δραπανιώτισσας – μια παράδοση που ξεκίνησε το 1836 και, εκτός από μια ενδιάμεση απαγόρευση, φθάνει μέχρι τις μέρες μας.⁽³⁰⁾ Στη συμβολή της Γέφυρας με την παραλία γινόταν και γίνεται μέχρι και σήμερα ο αγια­σμός των υδάτων στο Αργοστόλι^. στην αρχή της Γέφυρας στηνόταν το πάρκο και ο πρώτος βραχίονάς της γέμιζε από κόσμο, ενώ από κάτω, μέσα στη θάλασσα τα σημαιο­στολισμένα πλεούμενα συμμετείχαν και αυτά στην τελετή.⁽³¹⁾ Για τους Αρ­γοστολιώτες, ωστόσο, η Γέφυρα είχε και έχει μια ιδιαίτερη σημασία: Είναι γι’ αυτούς η γέφυρα, με την πραγματική και συμβολική σημασία της λέξης, που τους οδηγεί από την πόλη της ζωής στο χώρο του θανάτου, καθώς λίγο μετά το τέρμα της, στο Δράπανο, βρίσκονται τα νεκρο­ταφεία της πρωτεύουσας. Από αυτόν τον «υπερθαλάσσιο δρόμο» συνοδεύουν οι ζωντανοί το νεκρό τους μέχρι τον «τόπο αναπαύσεως».⁽³²⁾
Η Γέφυρα, τέλος, έχει δεθεί με ιστορικά γεγονότα του Αργοστολιού και γενικό­τερα της Κεφαλονιάς. Έγινε κομμάτι της τοπικής ιστορίας, έγινε ιστορία η ίδια. Από αυτήν μπήκαν το Φεβρουάριο του 1833 στο Αργοστόλι από τα απέναντι στην πόλη χωριά οι αγρότες, που συμμετείχαν στην πρώτη λαϊκή δυναμική κινητοποίηση κατά της Βρετανικής Προστασίας και των τοπικών της οργάνων και τότε «τα [αγγλικά] στρα­τεύματα εκόψανε το γεφύρι του Δραπάνου να μη διαβούν άλλοι να έμπουνε στη χώρα [= πόλη].⁽³³⁾ Στην αρχή της Γέφυρας συγκρούστηκαν θανατηφόρα οι Κεφαλονί­τες στασιαστές με τους Άγγλους στρατιώτες κατά την πρώτη ένοπλη εξέγερση στο νησί εναντίον της Βρετανικής Προστασίας το Σεπτέμβριο του 1848, με νεκρούς και τραυμα­τίες και από τις δύο πλευρές.⁽³⁴⁾ Αλλά και μετά από έναν περίπου αιώνα η Γέφυρα εξακολουθεί να ενσωματώνεται σε πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα και γενικό­τερα σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις του Κεφαλονίτικου λαού. Κατάληψη της Γέφυρας έκαναν οι αρτεργά­τες του Αργοστολιού κατά την απεργιακή τους κινητοποίηση το 1932, για να εμποδί­σουν απεργοσπάστες από τα χωριά να εργαστούν στους φούρνους της πόλης: «την πιάνουν [τη Γέφυρα] οι απεργοί, που μαθαίνουν για τους απεργοσπά­στες και θέλουν να τους μιλήσουν. Αυτήν την ώρα φτάνει εκεί ο εργοδότης [….] και με το πιστόλι στο χέρι απειλεί τους απεργούς. Όμως αυτοί δε δειλιάζουν».⁽³⁵⁾ Από τη Γέ­φυρα, τέλος, μπήκαν το Σεπτέμβριο του 1944 νικηφόρα στο Αργοστόλι, μετά την απε­λευθέρωση του νησιού από τους Γερμανούς, «συντεταγμένα τα τμήματα του ΕΛΑΣ», τα οποία υποδέχθηκε με ενθουσιασμό ο λαός, και όλοι μαζί πορεύτηκαν προς την πλα­τεία της πόλης, όπου ύψωσαν την ελληνική σημαία.⁽³⁶⁾
Είναι, λοιπόν, κατανοητό ότι το ιστορικό αυτό μνημείο, η Γέφυρα του Δεβοσέ­του, γεφυρώνει το χθες με το σήμερα της Κεφαλονιάς, αλλά πρέπει να συνδεθεί και με το αύριο. Γι’ αυτό ακριβώς επιζητεί το δικό μας ενδιαφέρον, την αγάπη και την κατα­νόησή μας. Ως τεχνικό έργο αλλά και ως μνημείο χρειάζεται φροντίδα και προστασία. Από τα χρόνια της Αγγλοκρατίας καταβαλλόταν προσπάθεια για επιδιόρθωση των φθορών. Υπήρχε τότε η επιζήμια πρακτική των ψαράδων «προς ανεύρεσιν σκωλήκων [να] σκάπτωσι τον επ’ αυτής [της Γεφύρας] επιστάμενον δημόσιον δρόμον». Γι’ αυτό ο έπαρχος αποφάσισε την επισκευή, αλλά και ζήτησε από την αστυνομία αυστηρότερη επιτήρηση «κατά των τοιούτων φθορών επί ενός κτηρίου, το οποίον και τοσούτον εί­ναι αναγκαίον και καλοπίζει την πόλιν μας».⁽³⁷⁾ Μετά την Ένωση (των Επτανήσων με την Ελλάδα, 1864), ο καταστρεπτικός σεισμός του 1867⁽³⁸⁾ προκάλεσε οπωσδήποτε φθορές στη Γέφυρα, ενώ «μικρόν περιεστράφη η πυραμίς [= «Κολόνα»].⁽³⁹⁾ Έγκαιρα δραστηριοποιήθηκε η αρμόδια υπηρεσία, η οποία συνέταξε μελέτη συνολικής επι­σκευής, γεγονός που υπογράμμιζε το ενδιαφέρον των τοπικών αρχών, αλλά και υπο­δήλωνε ταυτόχρονα τη σπουδαιότητα αυτής της οδικής αρτηρίας για την οικονομική και κοινωνική ζωή του νησιού.⁽⁴⁰⁾

Ωστόσο, για την εξοικονόμηση χρημάτων οι αρχές προχώρησαν στην καθιέ­ρωση διοδίων για τη διέλευση από τη Γέφυρα, αλλά, όπως φαίνεται, αμελούσαν τη συ­ντήρησή της. Ήδη από το 1875 ο τοπικός τύπος κατηγορεί το νομάρχη, επειδή τον εν­διαφέρει μόνο η είσπραξη των διοδίων και όχι «αυτής εκείνης της γεφύρας η αρξαμένη ήδη αποσύνθεσις».⁽⁴¹⁾ Μερικά χρόνια αργότερα ευαισθητοποιημένος πολί­της, εκφρά­ζοντας προφανώς μια ανάλογη αντίληψη μέσα στην αργοστολιώτικη κοι­νωνία, διατύ­πωνε σε τοπικό έντυπο τις ανησυχίες του, επειδή εξαιτίας των μπουρλότων «πρόκειται να χάσωμεν αυτό το ωραίο πράγμα, την γέφυράν μας».⁽⁴²⁾ Αλλά και κατά τις αρχές του 20ού αιώνα η κατάσταση δεν ήταν η καλύτερη. Ασυνείδητα άτομα προκαλούσαν φθο­ρές σε στοιχεία της Γέφυρας ή έδειχναν έλλειψη σεβασμού προς την «Κολόνα», ενώ η αστυνομική επαγρύπνηση ήταν πλημμελής και το ενδιαφέρον της τοπικής εξουσίας σχεδόν ανύπαρκτο. Ενδιαφέρουσα είναι η σχολιογραφία του τοπικού τύπου, ο οποίος με βα­ρείς χαρακτηρισμούς κατηγορούσε τους ανεύθυνους πολίτες για τις πράξεις τους,⁽⁴³⁾υπογράμμιζε την ασυδοσία που υπήρχε στο χώρο της Γέφυρας,⁽⁴⁴⁾ κατέκρινε την επι­κίνδυνη συμπεριφορά των μηχανικών της νομαρχίας⁽⁴⁵⁾ και κατήγγειλε την εγκλημα­τική αδιαφορία των τοπικών αρχών, οι οποίες με την πολιτική τους «αφίνουσι να κα­ταρρεύση» η Γέφυρα.⁽⁴⁶⁾ Πάντως, παρά τα όποια προβλήματα, η Γέφυρα του Δε­βοσέτου συνέχιζε να παίζει το ρόλο της μέσα στην πορεία του χρόνου: ήταν στη διά­θεση ανθρώπων και οχημάτων για τις μετακινήσεις και μεταφορές τους. Στεκόταν από κάθε άποψη ευεργε­τική για τους Αργοστολιώτες και τους Κεφαλονίτες και παρέμενε κόσμημα για το Αρ­γοστόλι.
Ο καταστρεπτικός, όμως, σεισμός των 7,3 ρίχτερ του 1953, άλλαξε τα δεδο­μένα. Ο κύριος, βέβαια, κορμός της Γέφυρας άντεξε το χτύπημα του Εγκέλαδου, αλλά δεν ήταν αμελητέα τα τραύματα που δέχθηκε: το μεγαλύτερο μέρος των στηθαίων έπεσε στη θάλασσα, σοβαρές ρωγμές παρατηρήθηκαν στα τόξα και οι πέτρες της «Κο­λόνας» μετατοπίστηκαν. Και από εδώ αρχίζει η εγκληματική συμπεριφορά του αν­θρώπου. Δεν υπήρξε άμεση κινητοποίηση για τις απαραίτητες επισκευές. Αντίθετα, επιχωματώθηκε και εγκιβωτίστηκε το πρώτο τόξο του πρώτου βραχίονα της Γέφυρας, χωρίς να είναι αναστρέψιμη η βλάβη αυτή. Αργότερα, θα επιχωματωθεί η δεξιά πλευρά των τελευ­ταίων 30 περίπου μέτρων του τελευταίου βραχίονα και θα δημιουρ­γηθεί μικρός πευ­κώνας. Μια πρώτη προσπάθεια επέμβασης έγινε στα μέσα της δεκαε­τίας του 1960, όταν ανακατασκευάστηκε αντισεισμικά η «Κολόνα».⁽⁴⁷⁾ Στο μεταξύ, η ολοένα αυξανόμενη ροή των αυτοκινήτων προκαλούσε καθίζηση, κυρίως στην αρχή της Γέφυρας, όπου η θάλασσα έχει και το μεγαλύτερο βάθος.⁽⁴⁸⁾ Κατά το 1973 έγινε προσπάθεια να ενι­σχυθούν τα τόξα και γενικά να επισκευαστεί ο πρώτος βραχίονας της. Η επισκευή όμως ήταν απαράδεκτη, γιατί έγινε χωρίς κανένα σεβασμό προς το ίδιο το έργο και την ιστορία του. Κατεδαφίστηκαν πολλά πέτρινα τόξα, τα οποία πράγματι χρειάζο­νταν επισκευή, αλλά αντικαταστάθηκαν με τσιμεντένια και στη θέση των στηθαίων, αφού αφαιρέθηκαν και όσα είχαν παραμείνει από το σεισμό, χτίστηκε μονοκόμματο τσιμεντένιο στηθαίο. Και αυτές οι βέβηλες κατασκευές παραμένουν ακόμη, για να θυ­μίζουν την απερισκεψία και την αναλγησία του σύγχρονου ανθρώ­που απέναντι σ’ ένα μνημείο μοναδικής ομορφιάς και τέχνης, απέναντι σ’ ένα κομμάτι της τοπικής του ιστορίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι από το 1970 το Υπουργείο Πολι­τισμού είχε χαρα­κτηρίσει τη Γέφυρα του Δεβοσέτου «ιστορικό διατηρητέο μνημείο».⁽⁴⁹⁾
Μετά τη μεταπολίτευση έγινε σοβαρή προσπάθεια για τη συνολική αναστή­λωση του μνημείου με βάση εγκεκριμένη από το Υπουργείο Πολιτισμού μελέτη.⁽⁵⁰⁾ Ανακατα­σκευάστηκε ο τρίτος και μέρος του δεύτερου βραχίονα (350 μ. περίπου). Ξα­ναμπήκαν στη θέση τους τα στηθαία: είτε ήταν οι ίδιες οι παλαιές πωρόπετρες, που ανασύρθηκαν από το βυθό ή ανακαλύφθηκαν σε μπάζα προσχώσεων, είτε διαμορφώ­θηκαν από ίδιας ηλι­κίας υλικό σύγχρονων με τη Γέφυρα κατεστραμμένων έργων, είτε παλαιώθηκαν νέες πωρόπετρες προερχόμενες από το ίδιο τότε νταμάρι.⁽⁵¹⁾ Αυτή η πράγματι αξιοπρόσε­κτη και με όλο το σεβασμό προς το μνημείο εργασία δεν κάλυψε όλη τη Γέφυρα^. δια­κόπηκε λόγω έλλειψης χρημάτων. Στο μεταξύ, το 1985 το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της πόλης του Αργοστολιού χαρακτήρισε τη Γέφυρα πεζό­δρομο,⁽⁵²⁾ χωρίς όμως να γίνει καμιά ενέργεια προς αυ­τήν την κατεύθυνση. Η κατα­στροφή, πάντως, του μνημείου συνεχιζόταν. Στα τέλη, μά­λιστα, της δεκαετίας του 1990 με την κατασκευή της μαρίνας Αργοστολιού στην πε­ριοχή του Δραπάνου οι προσχώ­σεις προκάλεσαν «πίεση» στη Γέφυρα, ειδικά στον τρίτο βραχίονά της, καθώς η περι­μετρική σειρά ογκολίθων, που εγκιβώτιζε τις προ­σχώσεις, έχει κατεύθυνση κάθετη προς τον άξονα του μνημείου, και η επιχωμάτωση, αν και σε χαμηλό ύψος, φθάνει σε αρκετό μήκος μέχρι την αριστερή πλευρά του τρίτου βραχίονα.
«Οι καιροί ου μενετοί». Η Γέφυρα του Δεβοσέτου δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμένει «πιεσμένη», τραυματισμένη, πληγωμένη. Θέλει και πρέπει να «αναπνεύσει», να επανακτήσει την πρότερη αξιοπρέπειά της, να σταθεί στον περιβάλλοντα χώρο της με σιγουριά. Οι διχαστικές τάσεις, που την πρόσφατη περίοδο εκδηλώθηκαν μέσα στην τοπική κοινωνία σχετικά με το μέλλον της Γέφυρας και τις διαδικασίες αναστή­λωσής της, προκάλεσαν πολωτικό κλίμα, αποτρεπτικό ενός ήρεμου και παραγωγικού διαλό­γου. Νηφάλιες και ψύχραιμες φωνές έχουν ακουστεί – αλλά όχι εισακουστεί – οι οποίες μπορούν να γεφυρώσουν τις διαφορές. Η κάθε γέφυρα είναι για να γεφυρώνει, και όχι να διχάζει. Και όπως τότε, πριν από 200 περίπου χρόνια, η Γέφυρα του Δεβο­σέτου ένωσε το Αργοστόλι με τα απέναντι χωριά, έτσι και σήμερα πρέπει να γεφυρώ­σει αντίθετες απόψεις και θέσεις. Μόνο που χρειάζεται ο καταλύτης. Τότε ήταν το σπαθί του De Bosset, το οποίο ανάγκασε σε υποχώρηση τις αρνητικές ή και διστακτι­κές φωνές του τοπικού κυβερνητικού συμβου­λίου. Τώρα θα είναι ένα τοπικό γνήσιο λαϊκό κίνημα διεκδίκησης, το οποίο θα ανα­χαιτίσει τον κοινωνικό διχασμό, θα απο­καλύψει τη λόγω πολιτικού κόστους ατολμία της τοπικής εξουσίας, που οπωσδήποτε συμβάλλει με τη στάση της το διχασμό, και θα δρομολογήσει την αναστήλωση της Γέ­φυρας και την προστασία του μοναδικού πράγματι αυτού Μνημείου.

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Η εποχή αυτή τυπικά διαιρείται στην περίοδο της βρετανικής κατοχής (1809-1815) και σε εκείνη της Βρετανικής Προστασίας (1815-1864), ουσιαστικά όμως η Κεφαλονιά και τα υπόλοιπα Επτάνησα είχαν μεταβληθεί σε βρετανικό προτεκτοράτο. Βλ. Γ. Μοσχό­πουλος, Ιστορία της Κεφαλονιάς, τόμ. Β΄, εκδ. Κέφαλος, Αθήνα 1988, σσ. 59-202.
2. Ο Charles Rhilippe de Bosset (1810-1814) από το Neuchatel της Ελβετίας, ταγματάρχης στο βρετανικό στρατό, κατόρθωσε σε διάστημα τεσσάρων ετών να αναμορφώσει την εικόνα του νησιού οργανώνοντας τις δημόσιες υπηρεσίες, βελτιώνοντας τη γεωργία και το εμπόριο και θέτοντας την προσωπική του σφραγίδα στον τομέα των δημοσίων έρ­γων και ιδιαίτερα στη χάραξη και κατασκευή οδικού δικτύου. Βλ. γι’ αυτόν Ν. Φωκάς Κοσμετάτος, «Κάρολος Φίλιππος Ντε Μποσσέ, στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής Κεφαλληνίας (1810-1814)», Παρνασσός, τόμ. ΙΕ΄ (1973), σσ. 182-194^. Γ. Πεντόγαλος, «Charles Philippe de Bosset: Ανέκ­δοτα έγ­γραφα σχετικά με την παρουσία του στην Κεφαλονιά (1810-1814)», Παρνασσός, τόμ. ΙΗ΄ (1976), σσ. 336-352^. Ε. Κοσμετάτου, Αναφορά στους δρό­μους της Κεφαλονιάς, έκ­δοση Κοργιαλέ­νειου Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου, Αργοστόλι 1991, σσ. 17-39.
3. Το Αργοστόλι έγινε πρωτεύουσα της Κεφαλονιάς το 1757, όταν ο Βενετός προβλεπτήςA. Magno μετέφερε την έδρα της διοίκησης από το Φρούριο του Αγίου Γεωργίου στο μόλις τότε αναπτυσσόμενο λιμάνι του Αργοστολιού,  βλ. Γ. Μοσχόπουλος, ό.π., τόμ. Α΄, σ. 109.
4. Κούταβος ονομάζεται ο μυχός του κόλπου του Αργοστολιού, όπου με την κατασκευή της γέφυρας οριοθετήθηκε η λιμνοθάλασσα του Κουτάβου. Για τις ιστορικές περιπέ­τειες αυτής της περιοχής βλ. Α-Δ. Δεμπόνος, Κούταβος, το χρονικό ενός βάλτου, έκδοση Δήμου Αργο­στολίου, [Αργοστόλι] 1999.
5. Βλ. Μ.-Π. Σολομός, Γενική δημοσιονομία της Κεφαλληνίας, 1859, μετφρ. Π. Άννινου Κα­βαλιεράτου, Αθήναι 1996, σ. 65.
6. Πρόκειται για το γεωγραφικό χάρτη, που περιλαμβανόταν στο βιβλίο του Girolamo Al­brizzi, με τίτλο Esattanotilia del Peloponneso volgarmente penisola della Morea και χρόνο έκδοσης 1687, όπου στην Κεφαλονιά μεταξύ των άλλων θέσεων του νησιού ση­μειωνόταν και γέφυρα στην ευρύτερη περιοχή του Κουτάβου, βλ. Α. Μηλιαράκης,Γεω­γραφία πολι­τική νέα και αρχαία του Νομού Κεφαλληνίας, Αθήνησιν 1890, σσ. 227-228. Για να αποτυ­πώ­νεται στον πίνακα γέφυρα σημαίνει πως όχι μόνο υπήρχε αλλά ήταν και σημαντική η λει­τουργία της.
7. Το ζήτημα απαιτεί παραπέρα διερεύνηση. Σημειώνουμε, πάντως, εδώ, ότι σε χάρτες πολύ προγενέστερων νησολογίων σημειώνονταν αλυκές στο μυχό του κόλπου του Αρ­γοστολιού, στον Κούταβο. Βλ. τους χάρτες αυτούς στο Η Επτάνησος σε χάρτες. Από τον Πτολεμαίο στους δορυφόρους, επιμ. Ευ. Λιβεριάτος, Η. Μπεριάτος, [Θεσσαλονίκη 2001]: σ. 106 ο χάρ­της του Fr. Gr. Camocio (1565-1574), σ. 107 του Th. Porcacchi(1576), σ. 117 του G. Rosaccio (1598), σ. 126 του P. Bertius (1616). Στον προτελευταίο χάρτη οι εγκαταστάσεις των αλυ­κών είναι έτσι σχεδιασμένες, ώστε την αριστερή πλευρά τους μπορεί κάποιος να την εκλά­βει ως γέφυρα στηριγμένη σε πασσάλους. Η περίπτωση, βέ­βαια, του χάρτη του Albrizzi είναι διαφορετική, καθώς εδώ έχει σχεδιαστεί στενή λω­ρίδα ξηράς, που ενώνει τις δυο απέναντι ακτές του κόλπου, ενώ δεξιά της, στο μυχό του κόλπου, σημειώνονται οι αλυκές.
8. Αυτή η τελευταία παράμετρος, όσο και αν δεν καταγράφεται στις σχετικές με την κατα­σκευή της γέφυρας αναφορές, πρέπει να έπαιξε ρόλο στην απόφαση του De Bos­set, ο οποίος θα είχε αντιληφθεί το ανυπότακτο του κεφαλονίτικου χαρακτήρα. Δυ­σκολοκυβέρ­νητο νησί χαρακτήριζε την Κεφαλονιά και σκληροβουνήσιους τους Κεφα­λονίτες ο μετέ­πειτα  τοποτηρητής του νησιού Ch. J. Napier (1822-1824, 1825-1830) στο έργο του The Colonies: Treating of their value generally of the Ionian Islands inparticular, Λονδίνο 1833, σσ. 29, 237.
9. Μέλη του συμβουλίου ήταν οι Μαρίνος Πινιατώρος, Τζαννέτος Λοβέρδος Κωστής και Ιω­άννης Χοϊδάς, «άνθρωποι γραμματισμένοι αλλά συντηρητικοί και διστακτικοί, ανί­κανοι να συλλάβουν την υψηλή πνοή σχεδίου», Ν. Τζουγανάτος, Μελετήματα Ιστορίας και Λαο­γραφίας της Κεφαλονιάς, τομ. Α΄, έκδοση Συλλόγου «Λειβαθώ» Κεφαλονιάς, Αθήνα 1996,  στη μελέτη «Ο Πόντες», σ. 54.
10. Βλ. Μ.-Π. Σολομός, ό.π., σ. 65^. Ι. Παρτς, Κεφαλληνία και Ιθάκη. Γεωγραφική μονογραφία, εξελληνισθείσα υπό Λ. Γ. Παπανδρέου, εν Αθήναις 1892, σ. 216.
11. Βλ. Μ.-Π. Σολομός, ό.π., σ. 66.
12. Βλ. Ι. Παρτς, ό.π., σ. 217^. Η. Τσιτσέλης, Κεφαλληνιακά Σύμμικτα, τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1960, σ. 562.
13. Δράπανο (ή Δράπανος) ονομάζεται η περιοχή που βρίσκεται στη βορειοανατολική πλευρά της λιμνοθάλασσας του Κουτάβου, ουσιαστικά απέναντι από την πόλη του Αργοστολιού.
14. Για το σύστημα αυτό και τους κανόνες λειτουργίας του βλ. Γ. Λεοντσίνης, «Ο θεσμός της αγγαρείας και τα δημόσια έργα στα νησιά του Ιονίου κατά την περίοδο της “Βρε­τανικής Προστασίας”», Πρακτικά ΣΤ΄ Διεθνούς Πανιονίου Συνεδρίου, Ζάκυνθος, 23-27 Σεπτεμ­βρίου 1997, τόμ. 3,   Αθήνα 2002, σσ. 439-472.
15. Μ.-Π. Σολομός, ό.π., σ. 67.
16. Ο Αργοστολιώτης λόγιος Παναγιώτης Βεργωτής, όπως αναφέρει ο Ν. Τζουγανάτος, ό.π., σ. 54, έγραφε στο «Σημειωματάριό» του ότι η θεμελίωση της γέφυρας «συνίστατο από υπερ­μεγέθεις λίθους έως με κανόνια μεγάλα. Όταν δε το έργον έφθασεν έως εις την επιφάνειαν της θαλάσσης, το άφησε [ο De Bosset] να κατακαθίση και να στερεωθή διά κάμποσον και­ρόν».
17. Βλ. Μ.-Π. Σολομός, ό.π., σ. 67.
18. Την πληροφορία αυτή μας δίνει η Ε. Κοσμετάτου, ό.π., σ. 29.
19. H. Holland, Travels in the Ionian Isles, Albania, Thessaly, Macedonia, etc, during the years 1812 and 1813, Λονδίνο 1815, σσ. 36-37. Μας πληροφορεί μάλιστα, ότι υπήρξε μερίδα κα­τοίκων που εξέφρασε φόβους για τη μετατροπή του μυχού του κόλπου σε τέλμα εξαιτίας της μόνιμης κατασκευής της γέφυρας, αλλά συμπληρώνει ότι αυτό απο­φεύχθηκε λόγω των μεταξύ των πέτρινων βάθρων κενών.
20. Η επιγραφή στις υπόλοιπες τρεις γλώσσες είχε ως εξής: «BRITTANIARUM GLORIAECEPHALLENES MDCCCXIII», «TO THE GLORY OF THE BRITISH NATION BY THECEPHALONIOTS», «ALLA GLORIA DELLA NAZIONE BRITTANICA I CE­FALENI». Βλ. Μ.-Π. Σολομός, ό.π., 67. Σήμερα οι επιγραφές δε φαίνονται, γιατί κατά την ιταλική κα­τοχή του νησιού οι κατακτητές έξυσαν τα γράμματα, για να σβήσουν προφανώς την τιμή και τη μνήμη.
21. O Charles James Napier, Ιρλανδός στην καταγωγή και αντισυνταγματάρχης στο βρετα­νικό στρατό, ήταν ο δεύτερος μετά τον De Bosset, που ασχολήθηκε συστηματικά με τα έργα οδοποιίας και γεφυροποιίας, τα οποία άλλαξαν πράγματι τη χωροταξική δομή της Κεφα­λονιάς, αλλά και με την κατασκευή σημαντικών δημόσιων κτηρίων. Αυτή του, όμως, η δραστηριότητα «ξεπέρασε πολλές φορές τα όρια του μέτρου, λόγω του οποίου η υποχρεω­τική κατασκευή των δρόμων με αγγαρείες στοίχισε πολλές ζωές και πολλά δάκρυα», Μ.-Π. Σολομός, ό.π., σ. 76. Ο ίδιος πάντως, φιλελεύθερος στις απόψεις του, δεν έκρυψε τη συμπά­θεια και αλληλεγγύη του προς την Επανάσταση του 1821, ενώ όντας αρκετά μορφωμένος και καλλιεργημένος συνέγραψε δυο εργασίες, πολύτιμη πηγή για την τοπική ιστορία. (Τη μία την αναφέραμε ήδη στη σημ. 8^. η δεύτερη έχει τίτλο Memoir on the roads of Cefalonia, Λονδίνο 1825). Για τον Napier και τη δράση του στην Κεφαλονιά βλ. Π. Βεργωτής, «Ο έξο­χος Διοικητής της Κεφαλονιάς Κάρολος Τζέιμς Νάπιερ», Παρνασσός, τόμ. ΙΣΤ΄ (1893-1894), σσ. 447-457, (όπου μετάφραση στη δημοτική του κεφαλαίου «Κεφαλονιά» από τη βιογρα­φία του Νάπιερ του William Buller, Λονδίνο 1890)^.  Μ.-Π. Σολομός, ό.π., σσ. 70-76, 84^. Η Τσιτσέλης, ό.π., σσ. 584-587^. Ν. Τζουγανάτος, «Κάρολος Τζέιμς Νάπιερ, ένας μεγάλος φι­λέλληνας και φίλος της Κε­φαλονιάς», Παρνασσός, τόμ. ΚΖ΄ (1985), σσ. 210-233^. Ε. Κοσμε­τάτου, ό.π., σσ. 41-166^. Α-Δ. Δεμπόνος, Το κουτούπι του Νάπιερ, έκδοση Δήμου Αρ­γοστο­λίου, [Αργοστόλι] 2004.
22. Σύμφωνα με το «Σημειωματάριο» του Π. Βεργωτή, βλ. Ν. Τζουγανάτος, Μελετήματα Ιστο­ρίας και Λαογραφίας στην Κεφαλονιά, ό.π., σ. 54. Βλ. επίσης Η. Τσιτσέλης, ό.π., σ. 586^. Ε. Κοσμετάτου, ό.π., σ. 42.
23. Ο C. J. D’ Everton έδειξε ενδιαφέρον για το οδικό δίκτυο, επισκευάζοντας και συμπληρώ­νοντας τους από την εποχή του Napier δρόμους της Κεφαλονιάς αλλά ανοίγο­ντας και και­νού­ριους με βάση τα σχέδια του Napier. Βλ. γι’ αυτόν Η. Τσιτσέλης, ό.π., σσ. 583-584.
24. Τα τόξα αυτά (ή καμάρες) οι ντόπιοι τα ονόμασαν «μπούκες» ή «κασόνια». Τα πρώτα «κασό­νια» στην αρχή της γέφυρας, όπου τα νερά ήταν σχετικά βαθιά, «τα παλιά εκείνα χρόνια, όχι σπάνια, ήταν ο υγρός τάφος των απελπισμένων από τη ζωή» όπως αναφέρει ο Ν. Τζουγανάτος, ό.π., σ. 54.
25. Βλ. Μ.-Π. Σολομός, ό.π., σσ. 68-69.
26. Ονομάστηκε έτσι, επειδή λίγα μέτρα μετά το τέρμα της Γέφυρας και στον ίδιο άξονα με αυτό είναι η περιοχή του Δραπάνου. Εκεί, κατά τα μεσαιω­νικά χρόνια υπήρχε μονή και πολύ αργότερα, στις αρχές του 19ου αιώνα, οικοδομήθηκε η εκκλησία της Παναγίας της Δραπανιώτισσας (της Μυρτιδιώτισ­σας και του Αγ. Διονυσίου). Για την ανέγερση της εκ­κλησίας βλ. Α-Δ. Δεμπόνος, Το Αργοστόλι διασκεδάζει, Αργοστόλι 1979, σσ. 145-149. Εκεί, στον περίβολο της εκκλη­σίας την ίδια περίοδο διαμορφώθηκε το ορθόδοξο νεκροτα­φείο, και λίγο πιο πέρα βρίσκονται το καθολικό και αγγλικανικό νε­κροταφείο του Αργο­στολιού.
27. «Ο Πόντες» ή, όπως προφέρει ο λαός, «Μπόντες» (από την αιτιατική «τον πόντε», η ονομ. «ο μπόντες»), Ν. Τζουγανάτος, ό.π., σ. 52.
28. Βλ. Α-Δ. Δεμπόνος, Κούταβος, το χρονικό ενός βάλτου, ό.π., σ. 82.
29. Εκεί, μάλιστα, ο «γλυκύφωνος και άριστος» ιεροψάλτης Σπ. Δαφαράνας, ρωσόφιλος στις αντιλήψεις, έκανε δέηση «υπέρ των Ρώσων και της κυβερνήσεώς των υπό τους κρότους των πιστολίων και τρομπονίων». Αυτήν την πληροφορία μας δίνει στο απο­μνημονευματικό του έργο ο Σπ. Μαλάκης, Απομνημονεύματα επί της συγχρόνου ιστορίας ή ιστορικόν επεισό­διον επί των ενεργειών δρασάντων τινών προσώπων προς επίτευξιν της Μεγάλης Ιδέας, εν Αθήναις 1895, σ. 212.
30. Την πρώτη εικοσαετία η λιτανεία ξεκινούσε από την εκκλησία του Δραπάνου και έφθανε μέχρι την «Κολόνα», αλλά μετά – και μέχρι σήμερα – «περνούσε τη Γέφυρα και έμπαινε στους αργοστολιώτικους ολοφώτιστους δρόμους». Για την καθιέρωση και την πραγματο­ποίηση αυτής της λιτανείας βλ. Α-Δ. Δεμπόνος, Το Αργοστόλι διασκεδάζει, ό.π., σσ. 149-159.
31. Βλ. ό.π., σσ. 34-35.
32. Το ορθόδοξο νεκροταφείο του Δραπάνου εξελίχθηκε στο σημαντικότερο επτανησιακό νεκρο­ταφείο λόγω των υπέροχων γλυπτών του μνημείων (βλ. Θ. Μαρκάτου, «Το νε­κροτα­φείο του Δραπάνου στο Αργοστόλι, τόπος τέχνης  και ιστορίας», Κεφαλληνιακά Χρονικά, τόμ. 6 (1992-1994), Αφιέρωμα στον καθηγητή Δημ. Λουκάτο, σσ. 511-549) και είναι μαζί με τη Γέφυρα από τα ελάχιστα «κομμάτια» του Αργοστολιού, που επέ­ζησαν μετά τον κατα­στρεπτικό σεισμό του 1953.
33. Γ. Τυπάλδος Ιακωβάτος, Ιστορία της Ιόνιας Ακαδημίας [1837], έκδοση – εισαγωγή – σχό­λια Σπ. Ασδραχάς, εκδ. Ερμής, Αθήνα 1982, σ. 105. Βλ. επίσης Σπ. Μαλάκης, ό.π., σ. 155^. Π. Πε­τράτος, Οι λαϊκές ταραχές του 1833 στο Αργοστόλι, εκδ. Σίσυφος, σσ. 45, 69.
34. Βλ. Σπ. Μαλάκης, ό.π., σσ. 253-256^. Μ. Παξιμαδοπούλου – Σταυρινού, Οι εξεγέρσεις της Κεφαλονιάς κατά τα έτη 1848-1849, έκδοση Εταιρείας Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευ­νών, Αθήνα 1980, σσ. 119-121.
35. Γ. Αντωνάτος, Αναμνήσεις από τους λαϊκούς αγώνες Κεφαλονιάς – Θιακιού, Α΄, (περίο­δος 1911-1936), Αθήνα 1979, σ. 45.
36. Βλ. Σπ. Λουκάτος, Τα χρόνια της Ιταλικής και Γερμανικής Κατοχής και της Εθνικής Αντίστα­σης στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη, τόμ. Γ΄, έκδοση Ομοσπονδίας Κεφαλονίτι­κων και Ιθακησιακών Σωματείων και Συλλόγου Φαρακλάδων «Η Εύγερος», Αθήνα 1991, σ. 402.
37. ΓΑΚ- Αρχεία Νομού Κεφαλονιάς, Ιόνιο Κράτος, Διοίκηση, Αλληλογραφία Επάρχου, Φ. 18, Βιβλίο 55, αρ. 728, 8 Ιουλίου 1853.
38. Χιλιάδες κτήρια στην Κεφαλονιά καταστράφηκαν, ενώ εκατοντάδες ήταν οι νεκροί και οι τραυματίες, βλ. Η. Τσιτσέλης, ό.π., σσ. 456-459.
39. Ό.π., σ. 457.
40. Ο Α-Δ. Δεμπόνος, Κούταβος, το χρονικό ενός βάλτου, ό.π., σσ. 88-89, δημοσιεύει σχέδια από τη μελέτη επισκευής, που συνέταξε η Υπηρεσία Μηχανικού της Κεφαλονιάς ένα μήνα περίπου μετά τα σεισμό (4 Μαρτίου 1867).
41. Βλ. εφ. Εξέγερσις, φ. 30, 31-5-1875, 4αβ.
42. Έγραφε αυτός ο ανώνυμος πολίτης στην επιστολή του, εφ. Ο Πέλεκυς, φ. 40, 18-5-1881, 2αβ: «Από πολύ καιρό παρατηρώ μετά λύπης μου ότι θα καταστραφή αυτή η γέφυρα από αυτά τα τρομερά μπουρλότα, τα οποία αενάως πυροκροτούν» και «σείουν την γέφυραν» και ζητούσε από τους αρμόδιους «να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα προς διόρθωσιν της κα­ταχρήσεως ταύτης».
43. «Απαίσιοι διαβάται» και κυρίως παιδιά «θεωρούσι διασκέδασιν να κρημνίσωσιν εξ αυ­τής [της Γεφύρας] δύο ή τρεις πλάκας» εφ. Ο Ήλιος, φ. 176, 7-4-1908, 2β. «Ασεβείς και ασυνεί­δητοι  πλεονέκται έκλεψαν τας πλάκας» από την πέτρινη βάση της «Κολό­νας», εφ. Ο Ήλιος, φ. 170, 29-1-1908, 2β.
44. Αυτή ακριβώς η κατάσταση είχε οδηγήσει σε απαράδεκτα φαινόμενα, καθώς «όλα τα ακά­θαρτα ρούχα, όλα τα ρυπαρά των ελαιοτριβείων σακκίδια» πλένονταν στο χώρο της «Κο­λόνας», η οποία κινδύνευε να πέσει, επειδή πάνω σε αυτήν «κτυπώνται όλα τα πλήρη ακα­θαρσίας υφάσματα» και ο χώρος έχει μαυρίσει «εκ ρυπαρότητος», εφ. Ο Ήλιος, φ. 168, 13-1-1908, 4α και φ. 170, 29-1-1908, 2β.
45. Ακόμη και οι μηχανικοί, όποτε προέβαιναν σε επισκευές, «συντελούσιν εις την κατα­στρο­φήν της [της Γεφύρας] διά της επ’ αυτής επισωρεύσεως υλικών, εντελώς ακαταλλή­λων προς τούτο» εφ. Ο Ήλιος, φ. 176, 7-4-1908, 2β.
46. Εφ. Ο Ήλιος, φ. 170, 29-1-1908, 2α.
47. Η αποκατάσταση της «Κολόνας» έγινε με βάση εγκεκριμένη μελέτη – δωρεά του μηχανι­κού Τάκη Παυλάτου, του Κεφαλονίτη που έχει αξιοποιήσει τις επιστημονικές του γνώ­σεις και τις έχει προσφέρει αφιλοκερδώς με τη μορφή μελετών και επιβλέψεων για την αντισεισμική ανοικοδόμηση της γενέτειράς του. Χάρη στην επιμονή, το μεράκι και την αγάπη του σώθη­καν και ανακατασκευάστηκαν πολλά μνημεία του σεισμόπληκτου νη­σιού.
48. Στο μέρος αυτό, το ύψος στις «μπούκες» συνεχώς ελαττωνόταν, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η διέλευση της βάρκας με το βαρκάρη, όπως γινόταν παλαιότερα.
49. Βλ. ΥΑ 3842/2-3-1970, ΦΕΚ 169/Β/10-3-1970.
50. Η μελέτη ήταν επίσης του Τ. Παυλάτου, την οποία δωρεάν παραχώρησε στο Υπ. Πολιτι­σμού. Ο ίδιος, χάρη στη χρόνια επιμονή του, αποτύπωσε μέτρο προς μέτρο της ζημιές της Γέφυρας πάνω και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και συνέταξε τη σχετική μελέτη.
51. Η επίβλεψη του έργου έγινε δωρεάν από τον ίδιο το μηχανικό Τ. Παυλάτο.
52. Βλ. Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο Αργοστολίου ΦΕΚ 274/Δ/31-5-1985.

Ανακοίνωση στη  Β΄ Επιστημονική Συνάντηση του ΚΕ.ΜΕ.ΠΕ.Γ.  (Αθήνα, 20-11- 2004),
Πρακτικά , Αθήνα 2005, σσ. 245-26

Πηγή άρθρου: petrospetratos.blogspot.gr/

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/kefalonitika/afieromata/istoria-mias-gefiras-gefira-devosetou-sto-argostoli-96466.html#sthash.oHx4YMnp.dpuf   http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Εγώ ο μικροαστός...

Την ξέρω την αμηχανία του σύγχρονου Αριστερού. Τη μυρίζομαι από απόσταση, την ακούω σε συζητήσεις ατελέσφορες, τη διαβάζω στη πλούσια έτσι κι αλλιώς αρθρογραφία του διαδικτύου. Μια αμηχανία που εξαντλείται στην προσπάθεια της αποκάλυψης των σχεδίων του ταξικού αντιπάλου, στις χιλιοειπωμένες αλήθειες για την ανάγκη ηγεμονίας της εργατικής ιδεολογίας, στις αναλύσεις για τους συσχετισμούς των παικτών στην πολιτική σκακιέρα.

Είναι η αμηχανία του γνώστη. Του γνώστη, που ενώ εκκινεί σωστά, έχοντας παραμάσχαλα το αλάνθαστο εργαλείο του επιστημονικού σοσιαλισμού και της ταξικής ανάλυσης, καταλήγει συνήθως στην «αποκάλυψη» του εχθρού, που βρίσκεται κυρίως, ανάμεσα σε ... φίλιες δυνάμεις.

Εύκολα η αμηχανία του γνώστη, μετατρέπεται σε αλαζονεία του άφρονα, εξ ου και παντού γύρω μας, υπάρχουν ρήτορες χωρίς κοινό, ηγέτες δίχως οπαδούς, παράγοντες χωρίς φιλάθλους, αυθεντίες σε τελευταία ανάλυση, πλην όμως, άνευ αντικειμένου.

Φωτεινές εξαιρέσεις; Προφανώς! Λίγες και σεμνές ως συνήθως. Στις συζητήσεις και συναναστροφές μου τα τελευταία χρόνια, είτε ξανασυναντήθηκα με κάποιους που προερχόμασταν απ’ την ίδια μήτρα, είτε γνώρισα κάποιους άλλους, εξ ίσου αξιόλογους και χρήσιμους. Καλό σημάδι.

Κατά τα άλλα, ένα τοπίο θολό και γκρίζο σαν τις μέρες που περνάμε. Και η αμηχανία το δρόμο της ...

Ως πολίτης αυτού του τόπου, ανήκω σ’ αυτούς που η Τράπεζα καλοβλέπει το σπίτι τους, στους δεκάδες χιλιάδες που η εφορία έστειλε το τελευταίο ειδοποιητήριο πριν τον πλειστηριασμό, στους εκατοντάδες χιλιάδες παρέχοντες εργασία ενίοτε χωρίς αμοιβή (λόγω εργοδοτικής αυθαιρεσίας και αναλγησίας) σ’ αυτούς που η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων στο τέλος του μήνα, είναι ζητούμενο, όπως και η κάλυψη των αναγκών των παιδιών τους. Για τις δικές μου, ούτε λόγος.

Ανήκω δηλαδή σε μια υποκατηγορία των 6.500.000 συνελλήνων, που με βάση τις εκθέσεις των σφουγγοκωλάριων της εξουσίας, βρίσκονται στο όριο της φτώχειας και κάτω απ’ αυτό.

Δε μιλάω εξ ονόματος του λαού. Ανήκω στα λαό και στα βάσανά του. Επομένως, μέσα στη ζωή. Η ιδεολογία μου δε θα μπορούσε να είναι ξένη απ’ αυτήν των υπόλοιπων μη ενσωματωμένων ή αλλοτριωμένων εργαζόμενων, απ’ αυτή του κόμματος της εργατικής τάξης σε τελευταία ανάλυση. Εγώ ο μικροαστός! Έστω!

Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφάσισα να γυρίσω και να ενταχθώ, στο κόμμα που αγκάλιασα και στρατεύτηκα στις γραμμές του απ’ τα δεκαεφτάμισι χρόνια μου.

Μα έμαθα πως οι πόρτες του για μας τους ... εχθρούς του είναι κλειστές. Πράχτορες βλέπεις του όποιου σύγχρονου Μανιαδάκη, οπορτουνιστές και κρυφοΣΥΡΙΖΑΙΟΙ που καμία σχέση δεν έχουμε με την κομουνιστική κοσμοθεωρία, μιας και αυτή είναι αποκλειστικό προνόμιο όσων βρίσκονται στο Πολιτικό γραφείο και στην Κεντρική του Επιτροπή. Κι ούτε έχουμε το δικαίωμα να διατεινόμαστε πως είμαστε κομουνιστές, μιας και ο τίτλος είναι ήδη κατοχυρωμένος με συμβολαιογραφική πράξη και μάρτυρες φυσικά τους συγχωρεμένους Μαρξ και Λένιν αυτοπροσώπως.

Απ’ όσα γράμματα γνωρίζω, νομίζω πως μπορώ να καταλάβω τη διαλεκτική σχέση λαού και ηγέτη και τέτοιος, είτε δεν υπάρχει ακόμα ή οι συνθήκες δεν ευνοούν την εμφάνισή του. Οι ηγέτες άλλωστε, δεν είναι Μεσσίες, αναδεικνύονται απ’ τους αγώνες και είναι που αυτούς ακριβώς τους αγώνες μπορούν να καθοδηγήσουν εμπνέοντας με τη διορατικότητα και την όλη προσωπικότητά τους, ακόμα και τους μέχρι χθες αδιάφορους ή επιφυλακτικούς.

Κάποιοι τέτοιοι φωτισμένοι ηγέτες θα λάμψουν με την παρουσία τους ξανά και θα κάνουν το κόμμα μας, αυτό που του αξίζει να είναι, με βάση τη χιλιοματωμένη πορεία του στα εκατό κοντά χρόνια παρουσίας και αδιάλειπτης δράσης του.

Σε ό,τι με αφορά, θα περιμένω την κομματική μου ταυτότητα, με τη μεταφορική έστω σημασία της λέξης.

Διονύσης Τσακνής

ΥΓ. Ζητώ συγνώμη προκαταβολικώς σύντροφοι, αλλά επιτρέψτε μου να απευθυνθώ τώρα στους γνωστούς αλήτες του διαδικτύου. Οι ενστάσεις και η συντροφική κριτική δεκτές, (πώς αλλιώς, άλλωστε) αλλά...

Άκου φασιστάκο! Επειδή το σημείωμα αυτό, θα έχει ίσως την τύχη να δημοσιευτεί και σε ιστοσελίδες που επιτρέπουν σχόλια και παρατηρήσεις και επειδή, βλέποντας και μόνο τη φωτογραφία ή το όνομά μου θα σπεύσεις να απαντήσεις χωρίς καν να μπεις στον κόπο να το διαβάσεις, σου λέω προκαταβολικώς τα εξής:

Ναι! Αλλάζω την οικονομική μου κατάσταση με τη δική σου.

Ναι! Δέχομαι να φύγω απ’ τη ΑΕΠΙ, αν αναλάβεις να με πληρώνεις δύο φορές το χρόνο μαζί με δέκα χιλιάδες άλλους συναδέλφους μου για τους πεντακόσιους και πλέον τίτλους τραγουδιών και θεατρικών μουσικών μου.

Ναι! Δε θα συμμετέχω σε συναυλίες, μουσικές παραστάσεις ή θεατρικά σχήματα με το περιεχόμενο των οποίων δε συμφωνείς, αρκεί να μου πληρώνεις νοίκι και τα υπόλοιπα έξοδα του μήνα.

Συνεννοηθήκαμε γλίτσα;

Αναδημοσιευση απο : http://ergatikosagwnas.gr                                          /http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Το 2ο Λύκειο Αργοστολίου τιμά τη μνήμη του Σπύρου Λουκάτου

Η Σχολική Βιβλιοθήκη του 2ου Γενικού Λυκείου Αργοστολίου σας καλεί το Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 7μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων του Σχολείου μας (περιοχή Ξενία), όπου θα τιμήσει τη μνήμη του αγωνιστή και ιστορικού Σπύρου Λουκάτου.


● Θα μιλήσουν οι φιλόλογοι

- Πέτρος Πετράτος για τη ζωή, το έργο και τη γενικότερη προσφορά του τιμώμενου,

-  Σοφία Νεοφύτου για τις δυνατότητες αξιοποίησης του έργου του Σπ. Λουκάτου στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

● Στο χώρο της εκδήλωσης θα λειτουργήσει Έκθεση Βιβλίου με αυτοτελείς εκδόσεις και μελέτες του Σπ. Λουκάτου.

Σας περιμένουμε.

Read more: http://www.kefalonitikanea.gr/2014/10/2_50.html#ixzz3Fkiu8L9f    http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Η κεφαλονίτικη Μαυροδάφνη

Το dilinata.gr κάνει μια αναφορά στην κεφαλληνιακή Μαυροδάφνη που είναι θεσμός στις  ποικιλίες κρασιών εδώ και πολλές δεκαετίες.

Αναλυτικότερα το συγκεκριμένο είδος κρασιού παράγεται στην Κεφαλονιά από τα τέλη της δεκαετίας του 60΄ . Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρει η ιστοσελίδαwinesurveyor.weebly.com/

«Η ζώνη των οίνων ΠΟΠ(ΟΠΕ) Μαυροδάφνη Κεφαλονιάς(Κεφαλληνίας κατά την επίσημη εκδοχή) (PDO Mavrodafni Kephalinias) θεσμοθετήθηκε το 1971.
Οι οίνοι ΠΟΠ Μαυροδάφνη Κεφαλονιάςέχουν τον κωδικό ΜΚ.

Η μεγαλύτερη έκταση της ζώνης των οίνων ΠΟΠ(ΟΠΕ) Μαυροδάφνη Κεφαλονιάςείναι στη δυτική πλευρά της Κεφαλονιάς στη χερσόνησο της Παλικής (Αγία Θέκλα, Δαμουλιανάτα, Κατωγή, Κουβαλάτα, Κουντογουράτα, Μονοπολάτα, Σκινέας, Σουλλάροι, Χαυδάτα, Χαβριάτα).
Μικρότερες εκτάσεις υπάρχουν στις περιοχές Αργοστολίου (Αγκώνας), Ελειού-Πρόννων (Αγρίνια, Πάστρα, Πόρος, Σκάλα), Λειβαθούς (Σβορωνάτα, Σπαρτιά) και Σάμης (Καταποδάτα, Μεσοβούνια).
Είναι ο μόνος οίνος ΠΟΠ ή ΠΓΕ της Κεφαλονιάς (ΠΟΠ Ρομπόλα Κεφαλονιάς,
ΠΟΠ Μοσχάτος Κεφαλονιάς, ΠΓΕ Πλαγιές Αίνουοι άλλοι 3) στον οποίο συμμετέ-χει παραγωγή σταφυλιών από την Ιθάκη (Βαθύ, Περαχώρι).

Ποικιλίες οίνων ΠΟΠ Μαυροδάφνη Κεφαλονιάς: μαυροδάφνη.

Ο κλώνος της μαυροδάφνης στην Κεφαλονιά είναι διαφορετικός από αυτόν της Αχαΐας και πιο ευαίσθητος.

Τύπος οίνων ΠΟΠ Μαυροδάφνη Κεφαλονιάς: ερυθρός γλυκός.

Όπως συμβαίνει και με τους οίνους ΠΟΠ(ΟΠΑΠ) Ρομπόλακαι ΠΟΠΜοσχάτος Κεφαλονιάς, επιτρέπεται η παραγωγή οίνων από οινοποιεία που βρίσκονται στην Κεφαλονιά έστω και αν είναι εκτός των ορίων της ζώνης.

Παράγονται 4 οίνοι ΠΟΠ(ΟΠΕ) Μαυροδάφνη Κεφαλονιάςαπό 4 οινοπαραγωγούς.

Χαρακτηριστικοί Οίνοι ΠΟΠ (ΟΠΕ) Μαυροδάφνη Κεφαλονιάς

Μαυροδάφνη Κεφαλονιάς         - οίνος ερυθρός γλυκός -DivinoΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ- οίνος ερυθρός γλυκός -Θ. Βασιλάκης & Υιοί 
Αντιόπη                                - οίνος ερυθρός γλυκός - Κτήμα Φοίβος 
Κτήμα Σκλάβου                      - οίνος ερυθρός γλυκός - Οινοποιείο Σκλάβου
ΜΕΘΥΣΗ                               - οίνος ερυθρός γλυκός - Κτήμα Φοίβος».

Αναδημοσιευση απο : http://www.dilinata.gr/   http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Αυθεντικός Κεφαλονίτικος διάλογος

Αργοστόλι-Κεφαλλονιά

…ε, ωρέ!!
…παρακαλώ.
…ώρε είμαι ο Τάδες.
…καλά να ‘σαι, και τι θέλεις;
…ωρέ επήρα ετούτο το fax και θέλω να το ρυθμίσω αλλά έχει ένα βλιβλίο σαν το κατά Ματθαίο ευαγγέλιο.
…κι εγώ τι να σου κάμω, να σου ψάλλω το “σοφία ορθή”;
…όσκε, ωρέ αλλά να μου πεις πότα θ’ αριβάρεις στο Ληξούρι να μου το σιάξεις;
…άμα θέλεις έρχομαι και τώρα, δελέγκου.
…ναίσκε αλλά να μην έρτεις μόνο για το fax το δικό μου.
…πάρι, πότα θέλεις να ‘ρτω;
…όποταν έχεις άλλο νεγότσιο.
…ώρε κουμπάρε σκιάζεσαι μη ξοδιαστείς;
…όσκε ωρέ αλλά να μην πλερώσω ένα παπόρο τάλλαρα.
…και δε μου λες αφέντη μου, γιατί δε στρώνεσαι να γουδέρεις τι γράφει εκειό το βλιβλίο, να κάμεις την δουλειά μονάχος σου;
…ωρέ είναι μεγάλο και δε νογάω τσι παρόλες που γράφει.
…κακός σου φλάρης κι αν νογάς τσι μπούρλες σου, γιατί ωρέ δε διαβάζεις κανένα λίμπρο τση ιατρικής να μην τρέχεις τσου δετόρους ατός σου, συφοριασμένε.
του Παναγή Νικολάτου

Πηγή άρθρου: eptanisos.blogspot.gr

- See more at: http://www.kefaloniatoday.com/psyxagogia/afthentikos-kefalonitikos-dialogos-75631.html?fb_ref=recommendations-bar#sthash.emMZtsOd.dpuf   http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Κεφαλονια. Από το μπακάλικο του Λάκη στον Αστραίο του Διονύση: Για την τέχνη της καθημερινότητας και την καθημερινότητα της τέχνης

Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού οδήγησε στην ανεργία και την εξαθλίωση χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Παράλληλα, εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες αναγκάστηκαν ή να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους ή να συνεχίσουν να «λειτουργούν» όπως - όπως.         Στην μικρή μας πόλη δύο «μεγάλα» για την συμβολή τους στην τέχνη της καθημερινότητας και στην καθημερινότητα της τέχνης, ιστορικά μαγαζιά έβαλαν λουκέτο :         Το μπακάλικο του Λάκη του Χαραλαμπάτου μη αντέχοντας και την πίεση από τις μεγάλες αλυσίδεςsuper-market και η Μουσική Σκηνή στο Κάστρο «Αστραίος», του Διονύση του Φραγκόπουλου. Το μπακάλικο του Λάκη, απομεινάρι μιας εποχής που το μπακάλικο της γειτονιάς είχε δεσπόζουσα θέση, σε μια κοινωνία που δεν είχε χάσει ακόμα τα αντανακλαστικά της και η τροφή το αυτονόητο νόημα της. Για πάνω από 60 χρόνια δεν ήταν απλώς ένας χώρος πώλησης τροφίμων, αντίθετα ήταν χώρος συνάντησης των ανθρώπων της γειτονιάς, μια μεγάλη αγκαλιά και μια μικρή βουλή. Μικρές χαρές, καθημερινές πίκρες, τα ασήμαντα-σημαντικά των ανθρώπων «συντονισμένα» στο ρυθμό ενός ανεπανάληπτα έντιμου δούναι-λαβείν.  Έντιμο γιατί ακόμα και σ΄αυτή την ίδια την εμπορική συναλλαγή, δέσποζε η σχέση των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό ενός ελλείποντος πολιτισμού, προκατακλυσμιαίου, θαμμένου πια κάτω από τη πλημμυρίδα της κατανάλωσης των πολυεθνικών μεγαλομάγαζων. Το πρόσωπο με πρόσωπο, στο μαγαζί του Λάκη, δεν ακύρωνε το κόστος, μαγικά όμως αναδιατύπωνε το «κέρδος» εγγράφοντας στο κέντρο του εμπορικού διακυβεύματος και την  καλημέρα των ανθρώπων… Δια αυτής της καλημέρας το μοίρασμα! Και το μοίρασμα, φιλόξενη θέση για την ανάγκη! Γιατί η προσωπική σχέση γεννά την αυτονόητη αλληλεγγύη και οδηγεί σε αυθόρμητα προπλάσματα «ανταλλακτικότητας». Έννοιες που περισσότερο παρά ποτέ σήμερα επικαιροποιούνται  κάτω από την λαίλαπα της οικονομικής κρίσης ως εναλλακτικές μορφές εμπορίου.   Ο «Αστραίος» που για 10ετίες φώτιζε με τις μουσικές του επιλογές την ένδεια της πνευματικής ζωής της πόλης μας, έριξε αυλαία. Πώς να αντέξεις τούτη την απώλεια! Πώς να ξεχάσεις την ακαθόριστη εκείνη ευφροσύνη που γέμιζε την ύπαρξή μας τις ώρες της ψυχικής ανάτασης. Όταν τα αυτιά και η ψυχή μας γέμιζαν από τις μουσικές εκείνες επιλογές που αναγάγουν τον άνθρωπο και εναντιώνονται στην επιθυμία της κάθε εξουσίας, να μας μετατρέψει σε ασπόνδυλα μαλάκια μιας «νέας εποχής»! Εκείνη η  εξουσία η οποία νομίζει ότι μπορεί να ζει κανείς χωρίς ερωτηματικά. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκείνες τις νύχτες που φωτίζονταν από τη ζεστή φωνή του Διονύση! Αλλά και τ’ αφιερώματα σε μεγάλους Έλληνες ποιητές και μουσουργούς, που ο Διονύσης, όχι χωρίς κόστος ψυχικό και υλικό, άνοιγε τις πόρτες του «Αστραίου»  και της ψυχής μας. Υπενθυμίζοντάς μας ότι η ποιότητα ποιεί ήθος και μας ανεβάζει στα ύψη, για να αποκυλήσει το βάρος της καθημερινότητας που μας πλακώνει. Γιατί μόνο με το ονειρικό νεύμα της τέχνης,  γίνεται δυνατή για τον άνθρωπο η υπέρβαση της αδιέξοδης πραγματικότητας. Επειδή η ολότητα του κόσμου δεν είναι νοητή χωρίς την κατάφαση, ας σκεφτούμε όλοι, και ο Λάκης και ο Διονύσης μαζί, τι είναι αυτό σήμερα που μπορεί να την διασώσει. Το σακί με το αλεύρι στο μπακάλικο του Λάκη, είναι ο απόλυτα αναγκαίος «φορέας» της και το αστέρι του Αστραίου είναι ο ενδεδειγμένος εντολέας της. Κι ας πράξουμε, αποφασιστικά τα δέοντα. Γιατί η  τέχνη της καθημερινότητας και η καθημερινότητα  της τέχνης αποτέλεσε και σταθερά θα αποτελεί το Ιόνιο καθήκον - δικαίωμά μας… Αφροδίτη Θεοπεφτάτου Ζωγράφος Ζωγράφος Τέση Λαζαράτου Νίκη Παπαγιάννη Ελένη Χιόνη Μάκης Χιόνης Γιάννης Ψαρράς Αναδημοσιευση απο : http://kefaloniapress.gr     /http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Κατερίνα Γώγου: Η κραυγή ως ποίηση. Είμαι ελεύθερη, ελεύθερη, ελεύθερη...

http://www.sppantelios.blogspot.gr/

Κατερίνα Γώγου: Η κραυγή ως ποίησηΤωρα τη θελαμε !!! Να μπει μπροστα. ! Να εξοντωσουμε τα τομαρια που μας κυβερνουν. Να στειλουμε στο διαολο και πιο περα τους δηθεν "διανοουμενους" που κατσανε στο σβερκο μας και νομιζουν οτι κατι αξιζουν περα απο τη" κονομα" τους. Αυτα τα χαμενα υποκειμενα,που και το ονομα τους ,λαθος το γραφουνε.Αυτα τα υποκειμενα που με τη συμπεριφορα τους δινουν αλοθι στους κυβερνωντες,και το παιζουν υποστηρικτες μας.

Δε καταλαβαινα τη ποιηση της,και το γνωριζε !!! Την εκτιμουσα ομως σαν ανθρωπο και σαν ακεραιο χαρακτηρα.

«Είμαι ελεύθερη, ελεύθερη, ελεύθερη και όταν έρθει καιρός που θα κρέμεται στο τσιγγέλι το πετσί μου σαν τομάρι απ’ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία, η φαντασία μου θα τρέχει.. τρέχει… τρέχει. Είμαι φευγάτη, από τώρα τρέχει… γειαααα»

Newsroom

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Share 86 
Tweet 2 
+1

Αν όχι εσύ, ποιος;

Πάρε μέρος στο μεγαλύτερο εγχείρημα για ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βοηθήσεις. Γιατί το δικαίωμα στην ενημέρωση είναι δικαίωμα στη δημοκρατία. Αν δεν το στηρίξεις εσύ ποιος θα το κάνει;

Η Κατερίνα γεννήθηκε στην Αθήνα την 1 Ιουνίου του 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου του 1993.
Το Φλεβάρη του 1996, ο... Γιώργος Χρονάς έγραφε στο «Οδός Πάνος» (νο.83-84):

Την Τετάρτη το απόγευμα, 6 Οκτωβρίου 1993, μια είδηση στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις έδινε μια άλλη διάσταση στις κόρνες, στις αφίσες των εφημερίδων και στα μεγάφωνα των προεκλογικών συγκεντρώσεων - οι εκλογές θα γινόντουσαν σε 4 μέρες. "Η ηθοποιός Κατερίνα Γώγου, 53 ετών, βρέθηκε νεκρή την Κυριακή, αλλά μόλις χτές διαπιστώθηκε η ταυτότητά της", έλεγαν οι εκφωνητές λίγο πριν μεταδώσουν το δελτίο καιρού της επόμενης μέρας…

…Σήμερα στις 3 μ.μ γίνεται η κηδεία της στο Α' Νεκροταφείο. Γράφουν οι εφημερίδες, 7 Οκτωβρίου 1993. Έγραψε βιβλία "Τρία κλικ αριστερά", "Ιδιώνυμο", "Ξύλινο παλτό", "Νόστος", "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών", το ανέκδοτο "Ρόδον". Ποιήματα. Σκόρπιες, σκληρές, ελληνικές, δικές της εικόνες, μέσα σε ταραχή, αλήθεια και απόσταση θανάτου. Ξένε, άγνωστε διαβάτη αυτού του Νεκροταφείου, εδώ σε αυτό το μνήμα, αναπαύεται η Κατερίνα Γώγου. Αυτή για την οποία έγραψαν κάποτε πως στην ταινία "Το ξύλο βγήκε απο τον παράδεισο" ήταν η πιο ατίθαση μαθήτρια. Ξένε, αυτή η πόλη κάτω, τώρα ξέρει γι αυτήν. Τα ανήσυχα παιδιά ξέρουν γι αυτήν, πως έκανε μια ροκ εν ρολ αυτοκτονία, άλλη μια ροκ εν ρολ βουτιά.




Η Κατερίνα Γώγου έπαιξε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους, ενώ σε ηλικία μόλις 12 ετών εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, στο έργο του Αλέκου Σακελλάριου, «Ο Άλλος». Σπούδασε στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη και στις σχολές χορού των Πράτσικα, Ζουρούδη και Βαρούτη. Το 1958 έπαιξε στην ταινία «Το Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο» και από τότε είχε δεύτερους - αλλά χαρακτηριστικούς - ρόλους σε 14 ελληνικές ταινίες του εμπορικού κινηματογράφου (8 εκ των οποίων της Φίνος Φιλμ), με τελευταία την ταινία «Τι έκανες στον Πόλεμο Θανάση» του Ντίνου Κατσουρίδη.

Το 1977, η Κατερίνα κέρδισε το βραβείο ερμηνείας Α΄ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το ρόλο της στην ταινία «Βαρύ Πεπόνι» του σκηνοθέτη και συζύγου της, Παύλου Τάσιου. Θα ακολουθήσει η πολυβραβευμένη «Παραγγελιά» το 1980, κατά την οποία ο Κυριάκος Σφέτσας μελοποίησε στίχους της που ερμήνευε η ίδια. Στο CD «Στον Δρόμο» - soudtrack της παραπάνω ταινίας - που  κυκλοφόρησε το 1982, ακούγεται να διαβάζει ποιήματα από τα βιβλία της «Τρία κλικ Αριστερά» και «Ιδιώνυμο». Το CD διατηρεί μέχρι σήμερα ιστορική αξία, καθώς στη θέση λέξεων όπως «το Χριστουλάκο τους», «σκατά», «γαμώτο», «πουτάνα στα παλιόσπιτα» κ.ά. ακούγεται το αδιάκριτο μπιπ της λογοκρισίας. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Γώγου πρωταγωνίστησε στην ταινία «Όστρια» σε σενάριο δικό της και του σκηνοθέτη της ταινίας Α. Θωμόπουλου, για το οποίο και μοιράστηκαν το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Έκτοτε θα αφιερωθεί αποκλειστικά στην ποίησή της. Το 1986, η Κατερίνα έλεγε: «Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή. Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω. Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό. Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά...»

Η ποίησή της, κατάστιχτη από ένα βαθύ αίσθημα ματαιότητας και οργής που δεν έπαψε να τη συντροφεύει, μιλά «για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή».

 «Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμισα ότι θα σπάσει το στιλό. Τόσο πάθος είχα γι' αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πώς γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα και έγραφα», έλεγε σε μια παλιά συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία.

Η γλώσσα της υπήρξε σκληρή, καταγγελτική και αγωνιώδης, ενώ η ίδια η Κατερίνα φανέρωνε συχνά την ιδεολογική συγγένειά της με το χώρο της αναρχίας, αλλά και την αλληλεγγύη της σε πολιτικούς και ποινικούς κρατουμένους, για την όποια, άλλωστε, συνελήφθη και ανακρίθηκε αρκετές φορές.

«Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής" Μην κλειστό στο δωμάτιο ν' αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν» έγραφε.

«Όταν έφτιαχνε ένα πύργο της άρεσε να του ρίχνει μια σπρωξιά και να τον γκρεμίζει. Έχτιζε ένα όνομα στο θέατρο και της άρεσε να το γκρεμίζει. Έχτιζε μια σχέση και της άρεσε να την γκρεμίζει. Ένιωθε ότι θα θεωρηθεί «βολεμένη» και δεν της άρεσε αυτό», έχει πει ο αδερφός της.

Εκείνο το τελευταίο πρωινό, διηγείται ο Γιώργος Χρονάς, ήταν περίπου 7:15 και μου είπε «δεν σου έχω ζητήσει ποτέ τίποτα, βάλε μου να πιώ». Έβλεπε το μπουκάλι με το ουίσκι που ήταν πίσω από το κεφάλι μου και 7:15 το πρωί της έβαλα και ήπιε ουίσκι. Και φεύγοντας μου είπε «Φεύγω, πάω για κει».

Ίσως και ό,τι άξιζε να ειπωθεί, να το είχε ήδη γράψει.




Θα 'ρθει καιρός

Θα 'ρθει καιρός
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία


Τα σύνορα της πατρίδας μου

Τα σύνορα της πατρίδας μου αρχίζουνε
απ τα ψητοπωλεία του Μινιόν
περνάνε από τα καμένα ξύλα του Περοκέ και πέρα ...
Η ζωή από κει παίζει βρώμικο ξύλο με τη ζωή
στριμώγνει τα καλύτερα παιδιά της σε φαγωμένες σκάλες
τους στρώνει στο " Θανάση " σημαδεμένη τράπουλα από χέρι
τους περνάει μπρασελέ και ματωμένους σουγιάδες
και μπότες γυαλιστερές πορτοκαλιές με 10 πόντους τακούνι
Ζόρικο αντριλίκι τα γεννητικά τους όργανα
τα Άγια των Αγίων κι αλλιώτικο φιλότιμο
ώσπου μια μέρα - Παρασκευή μπορεί -
τους ρίχνει από κοντά επιδέξιους κώλους
καρφώνουνε τον αντρισμό τους
τους φέρνει καπάκι
κι ύστερα ευνουχισμένοι με τη γλώσσα κολλημένη στον ουρανίσκο
με το μαντήλι που σκουπίστηκαν
ένα με την καφέ του ρίγα περιθώριο γύρω γύρω
πνίγουν με ισόβια
φωταγωγημένα καράβια εφοπλιστικά κεφάλαια ξωτικές
θάλασσες Παναμαικές σημαίες χρεωμένες τραγουδίστριες
και τα δικά τους ταξίδια στη θάλασσα με καρπουζόφλουδες
το ξεχειλωμένο μαγιώ απ το περίπτερο
και την τσατσάρα - πουτάνα ζωή - μαγκιά τους στο πλάι
- κανείς δεν ξέρει
- κανείς δεν είδε
19 20 21 χρονώ και τέλος .



Σ' όσους σπάσανε, σ’ όσους κρατάνε

Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρός
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
της ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών .
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
Κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις. .


Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά 

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν και τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δέν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
"Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.


Θέλω να κουβεντιάσω

Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο
που νάχει πόρτα ανοιχτή
και να μην έχει θάλασσα
μονάχα άντρες άνεργους
σκόνη με ήλιο και σιωπή
να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ
κ' η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας
κι ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πως το κατεβάζω έτσι
και πως σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε.
Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα
τα νύχια τα μαλλιά μου και τα χρόνια
πούναι βρώμικα
και γώ
να μη δίνω φράγκο για όλα αυτά
Μόνο το κόμμα, το χριστουλάκο τους
γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια
και σύ νάσαι φίλος. Φίλος-φίλος
έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης
καί το κονιάκ νάναι σκατά
και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε
έχει δωμάτιο για παράνομους
πάνω απ' το καφενείο
θα σου τα ρίξω σε μια δόση
το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω-
να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις
εσύ όμως λέει δεν θάσαι απ' αυτούς
θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά
..βεργούλες και με δείρανε..
και θα κρατάς στις χούφτες σου
μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.
Κι όταν
έρθουνε να σου πουν
εδώ δεν είναι
τόπος
και χρόνος
για τέτοια πράγματα
τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε


25 Μαΐου 

 Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
 και θα βγω στους δρόμους
 όπως και χτες.
 Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
 ένα κομμάτι από τον πατέρα
 κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
 -αυτά που μ' άφησαν-
 και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
 Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
 Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
 ίσα ολόισα στη φωτιά
 και θα μπω όπως και χτες
 φωνάζοντας "φασίστες!!"
 στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
 μ' ένα κόκκινο λάβαρο
 ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
 Θ' ανοίξω την πόρτα
 και είναι -όχι πως φοβάμαι-
 μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
 και πως εσύ πρέπει να μάθεις
 να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
 χωρίς όπλα όπως εγώ
 - γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
 γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
 "έτσι"  "αόριστα"
 σπασμένη σε κομματάκια
 από θάλασσα, χρόνια παιδικά
 και κόκκινα λάβαρα.
 Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
 και θα χαθώ
 με τ΄όνειρο της επανάστασης
 μες την απέραντη μοναξιά
 των δρόμων που θα καίγονται,
 μες την απέραντη μοναξιά
 των χάρτινων οδοφραγμάτων
 με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις


Η ζωή μας είναι σουγιάδες

Η ζωή μας είναι σουγιάδες
Σε βρώμικά αδιέξοδα
Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα…
Πάνω – κάτω. Πάνω – κάτω, η Πατησίων.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή
Ξευτίλα - μοναξιά - απελπισία
Κι ανάποδα
Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας
Και καπνίζουμε….
Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά…


Εργογραφία

Τρία κλικ αριστερά, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1978
Ιδιώνυμο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1980
Το ξύλινο παλτό, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1982
Απόντες, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1986
Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 1988

Μεταθανάτιες κυκλοφορίες

Με λένε Οδύσσεια, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1η έκδοση 2002
Νόστος, Εκδόσεις Καστανιώτη,1η έκδοση 2004


Τα στοιχεία προέρχονται κυρίως από αναρτήσεις ιστοσελίδας αφιερωμένης στο έργο της  - Επιμέλεια: Μυρτώ Αρετάκη

"thepressproject"

Αναδημοσιευση απο :http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

Ειναι περιτο να πουμε οτι το blog  sibilla gr. ειναι κομμενο απο το "δημοκρατικο"

F/b . Τοση ελευθερια δεν θα την αντεχε η βρωμερη αμερικανικη "δημοκρατια" και οι οπαδοι της.

Όχι άλλο Τουρισμό!

Αεροπλάνα

Αν υπάρχει ένα πράγμα που το ακούω όλη την ώρα, είναι οι διθύραμβοι για το ρεκόρ της Ελλάδας στον τουρισμό. Πως ήρθαν φέτος το καλοκαίρι περισσότεροι τουρίστες από ποτέ, πως περάσαμε τα 22 μύρια αφίξεις, πως βούλιαξε ο τόπος, πως θα πρέπει να ευλογούμε το Θεό και τη μοίρα από το πρωί ως το βράδυ για το καλό που μας βρήκε.
‘Οπως πρέπει, λέω εγώ, να ευλογεί και η Όλγα Κεφαλογιάννη το επικοινωνιακό της επιτελείο που χειρίστηκε τόσο μαεστρικά τη συγκεκριμένη υπόθεση και την ανέδειξε σε εθνική ηρωίδα. Μπράβο τους και ελπίζω να προβλέπεται κανένα μπόνους στο Υπουργείο, να κάνουν οι άνθρωποι Χριστούγεννα της προκοπής.
Όσο όμως συνεχίζονται τα πανηγύρια, έχω και μερικές απορίες. Ξυπνάει μέσα μου το πνεύμα του άπιστου Θωμά και θέλω να ρωτήσω καναδυό πραγματάκια. Ετσι για το καλό ρε παιδάκι μου για να περνάει η ώρα. Διότι ωραίο φαίνεται να τα σπας τα ρεκόρ, αλλά πόσο σε συμφέρει όταν οι μισοί και πλέον τουρίστες είναι “βραχιολάκηδες”; Όταν δηλαδή έχουν έρθει στη χώρα σου με ημερήσια διαμονή 20 και 30 ευρώπουλα την ημέρα, all inclusive.
Με το φαϊ μέσα σαν να λέμε, με το πιοτί, με το ερκοντίσιον, με όλα. Το γράφω αυτό διότι όπως με πληροφόρησε η φίλη μου η Αννα που δουλεύει τατού στην Πλάκα, φέτος είχε τον διπλάσιο κόσμο από πέρυσι αλλά τους μισούς πελάτες. Και δεν συνέβαινε αυτό μόνο στο δικό της το μαγαζί, συνέβαινε σε όλη την περιοχή. Δεν ψώνιζε κανένας τίποτα! Μόνο βόλτα, μπανιστηράκι, κουβεντούλα, άντε και κανάν καφέ για ξεκάρφωμα. Και ρωτάω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: Αυτούς τους τουρίστες τους θέλουμε; Ή μήπως συμφέρουν μόνο ολίγους μεγαλοξενοδόχους που καταφέρνουν να βγάζουν από τη μύγα ξύγκι;

Έχω κι άλλες απορίες όμως:

• Όλα αυτά τα προϊόντα (φαγητά, ποτά, αναψυκτικά κλπ. κλπ.) που καταναλώνουν μέσα στα ξενοδοχεία οι “βραχιολάκηδες” έχουν καμιά σχέση με την ελληνική παραγωγή ή έρχονται κοντέινερ απ’ έξω;
• Το ρεύμα που καταναλώνουν (και καταναλώνουν εξωφρενικές ποσότητες ρεύματος, με το ερκοντίσιον τσίτα όλη νύχτα…), το πληρώνει full price ο επιχειρηματίας ξενοδόχος ή μήπως το φορτώνεται ο μέσος καταναλωτής της ΔΕΗ;
• Ειδικά στα νησιά, όπου υπάρχει μονίμως πρόβλημα με την ηλεκτροδότηση, τις εξτρά καταναλώσειςμήπως τις πληρώνει ως συνήθως ο μαλάκας ο Αθηναίος;
• Τα λύματα που προκύπτουν από τα μύρια των τουριστών, ποιας ακριβώς επεξεργασίας τυγχάνουν; Έχουν οι τουριστικές περιοχές τις αναγκαίες υποδομές ή τα “απελευθερώνουν” στο Αιγαίο όταν δεν κοιτάει κανείς; Το γράφω αυτό γιατί στην τελευταία μου μέρα των φετινών διακοπών στην Ιο, μήνα Ιούλιο, ξύπνησα 6 το πρωί και πήγα ενθουσιώδης για μπάνιο στο Μυλοπότα. Κι όπως κοίταζα από ψηλά την παραλία, είδα τους τόσο χαρακτηριστικούς “αφρούς” του βιολογικού καθαρισμού στη μέση του υπέροχου κόλπου. Κάποιος γάτουλας είχε ανοίξει από βραδύς την κάνουλα, βασιζόμενος στο αξίωμα ότι στη μία το μεσημέρι που θα πήγαιναν όλοι οι ξενύχτηδες για μπάνιο θα είχε φτάσει το φορτίο στην άμμο και θα το είχε “καταπιεί” ο γιαλός.
• Τα σκουπίδια τόσων και τόσων τουριστών, πού καταλήγουν; Υπάρχει πρόβλεψη για την επεξεργασία τους και την υγειονομική ταφή τους ή μήπως υπονομεύουμε το μέλλον της Ελλάδας με την γνωστή τακτική “πέτα τα τώρα και βλέπουμε αύριο”; Αν θυμάστε, πριν από όχι και τόσο πολύ καιρό είχε τσακώσει η αστυνομία ένα φορτίο από τη Μύκονο που προορίζονταν για “ταφή” σε χωματερή της Αττικής!

Συγγραφέας:Χρήστος Ξανθάκης

Πηγή άρθρου: provocateur.gr/

- S,http://www.kefaloniatoday.com/arthra-apopsis/ochi-allo-tourismo-99957.html#sthash.4G0J1OQO.dpuf